Rój

Dwie linie czasowe, trochę jesiennego mroku i szczypta tajemnicy. Bardzo dobra fabuła, w której można odnaleźć prawdziwe i tragiczne wydarzenia z Mławy. Dynamiczna akcja i nieodkładalność.

Co się wydarzyło kiedyś? Kto zamordował teraz?

W iławskiej kamienicy, we własnym domu i z własnej broni zastrzelona została kobieta...

Los splata teraz i plątał kiedyś ścieżki byłego policjanta i jego rodziny, ze ścieżką zamordowanej Kamili. Bardzo lubię takie poplątaniem z pomieszanie, które pięknie się łączy w całość.

Historia porusza m. in temat dyskryminacji Romów, i delikatnie kreśli ich barwną i ciekawą kulturę. Przygotujcie się na ogrom emocji tj. współczucie, empatia, złość, bezsilność, poczucie niesprawiedliwości.

Genialny kryminał z elementami thrillera psychologicznego. Lektura idealna na jesień. Historia dla osób, które lubią dwie linie czasowe.

Miałam już okazję sięgnąć po twórczość Autorki i pamiętam, że była to nie lada przyjemność. Dlatego, z niewielkim opóźnieniem, sięgnęłam po jej najnowszą pozycję.

Po lekturze muszę stwierdzić, że otrzymałam to, czego się spodziewałam, mimo że na początku dość trudno było mi wgryźć się w fabułę. Z biegiem czasu historia zaczęła mnie całkowicie pochłaniać, co sprawiło, że szybko dotarłam do końca.

Akcja książki rozpoczyna się od morderstwa, a czytelnik ma za zadanie odkryć, jak do tego doszło. Fabuła prowadzona jest w trzech liniach czasowych, co stanowi bardziej urozmaicenie niż przeszkodę w trakcie czytania. Dodatkowym atutem jest wplecenie w narrację świata polskich Romów, co delikatnie przybliża ich rzeczywistość czytelnikowi.

Myślę, że angażująca fabuła oraz stosunkowo krótka długość książki, nieprzekraczająca 300 stron, przyczyniły się do jej atrakcyjności. Jeśli jeszcze nie znacie twórczości Autorki, to ta lektura będzie idealna. Oprócz intrygującej akcji, zyskujecie książkę, którą można przeczytać na jedno posiedzenie.

Tytułowy "Rój" od początku budził moją ciekawość i zastanawiałam się, jak odnosi się do fabuły. Po przeczytaniu muszę przyznać, że stanowił on mocny element narracji, wprowadzając interesujące przerywniki. Nie spodziewałam się, że z kryminalnej książki dowiem się tylu pożytecznych rzeczy o pszczołach.

Ta lektura z pewnością dostarczy Wam wiele przyjemności. Autorka ma wyjątkową umiejętność kreowania oryginalnych i zawiłych spraw, których rozwiązanie nie jest łatwe. Nawet jeśli wydaje się, że już odkryliśmy tajemnicę, na końcu zaskakuje nas, pokazując, że nie jesteśmy tak sprytni, jak myśleliśmy. Dzięki temu historia trzyma w napięciu do ostatnich stron.

To nie jest moja pierwsza książka Autorki i na pewno nie ostatnia. Każda kolejna pozycja sprawia, że pragnę jeszcze więcej, a ona sama nie przestaje zaskakiwać oryginalnością i ciekawymi wątkami fabularnymi. Dlatego bardzo zachęcam do jej sięgnięcia!

Też sięgacie jesienią częściej po kryminały i thrillery ?

Pamiętajcie, że nasi polscy autorzy, w tym Weronika Mathia, też potrafią zaimponować swoją twórczością.

Szacuje się, że gdy wymrą pszczoły, ludzie wyginą zaledwie 4 lata po nich…

Jedna z bohaterek książki “Rój” w przeciwieństwie do wielu z nas, potrafi docenić te owady i stara się je zrozumieć. Niezaprzeczalnie czytając tę książkę zaliczyłam porządną lekcję na temat nie tylko pszczelarstwa ale i tego jak ważne są te stworzenia i jak wyjątkowe. Ale wbrew pozorom, nie odgrywają tu głównej roli, są istotnym tłem dość makabrycznych wydarzeń…

Jeśli czytaliście “Szept” w tej książce będziecie mieli okazję ponownie spotkać Dominikę Sajnę i Zygmunta Ostrowskiego. To od tajemniczej śmierci jego byłej kochanki - Kamili Witz, pozornie wszystko się zaczyna. Dlaczego pozornie ? Bo w tej dość krótkiej książce, szybko można się przekonać, że sprawa ma niejedno dno i grzebiąc w niej można odkryć liczne tajemnice, których może lepiej nie odkrywać ?

“Jak daleko się posuniesz, by chronić tych, których kochasz?”

Nie jeden z bohaterów będzie miał okazję odpowiedzieć tu sobie na to pytanie. Nie ma tu chyba osoby, która nie miałaby czegoś na sumieniu. Nooo może nasza pszczelarka Natalia ale i ona szybko zostaje wciągnięta w ten cały bałagan. Jak to się dla niej skończy ?

Istotną rolę odgrywa tu tak ostatnio często poruszana kwestia tolerancji. W tym przypadku odnosi się ona do społeczności romskiej. Lawirujemy pomiędzy bieżącymi wydarzeniami, a przeszłością. Kuzynka Zouszki - romki, opowiadającej niesamowite bajki - Karmenka, trafia pod ich dach, po pogromie jaki dotknął także ich rodzinę. Niewinna dziewczynką, która stała się ofiarą zemsty za cudze czyny, za uprzedzenia względem wszystkich Romów. Do jakiej jeszcze tragedii wówczas doszło ? I co ona ma wspólnego z teraźniejszym morderstwem ?

Po latach, córka i mąż Zouszki stają się sąsiadami jej przyjaciółki, Kamili. Znikają zaraz po jej śmierci. Dlaczego ?

Jak widać już teraz, brnąc przez tę historię, szybko można zauważyć jak wiele bohaterowie mają ze sobą wspólnego. W większości albo znają się od lat, od tamtych wydarzeń z bajek Zouszki, albo ich drogi przecięły się w inny sposób. Tak jak Zygmunta i Kamili. Emerytowany policjant, który w poprzedniej książce autorki pomagał Dominice w samozwańczym śledztwie, tym razem sam takie rozpoczyna. Role się odwracają i teraz to on prosi o pomoc Dominikę. Z pewnością nie bierze pod uwagę jak ważną rolę odegra i że to co odkryje, tak bardzo nim wstrząśnie…

Szok przeżywałam praktycznie co chwilę. Byłam nie tylko pod wrażeniem pomysłowości autorki i jej talentu ale też co chwila przerażona tym jak jeden błąd, jedna zła decyzja, pociąga za sobą kolejne i bohaterowie robią rzeczy, których będą resztę życia żałować, które będą wyłącznie krzywdą dla nich i dla innych. Totalnie nie miało to sensu, bo zemsta zazwyczaj jej nie ma. Z pozoru ma dawać spokój i satysfakcję ale czy w rzeczywistości taki jest jej efekt ?

Jednak niezaprzeczalnie ludzie są zdolni do wszystkiego by chronić swoich bliskich. Marek, Łucja, Nikodem, Sylwia, Kamila, Zouszka, a także Zygmunt Ostrowski tu to udowadniają. Jaka jest cena tych tajemnic ? Ile osób zginie by chronić te osoby dla nich najważniejsze ? O tym przekonajcie się już sami.

Nie jest to książka prosta i przewidywalna. Jest zawiła, skomplikowana, szokująca, brutalna, czuć wiszący nad nią mroczny klimat . Losy bohaterów trzeba uważnie obserwować bo każdy drobny jak pszczeli pyłek szczegół, odgrywa tu istotną rolę. Każde spostrzeżenie może zarówno sprowadzić na fałszywy trop jak i pomóc rozwikłać ten zestaw zagadek. Ale nie na każde pytanie warto poznać odpowiedź. Czasem jednak lepiej nie wiedzieć…

Ponownie polecam. Trzecia książka autorki i po raz trzeci jestem zauroczona jej piórem. Wydawnictwo też potrafi zaintrygować wysyłając fragment książki do potencjalnych recenzentów przed jej zapowiedzią. Widać, że potrafią docenić autora. Chwała im za to. Oczywiście dziękuję za egzemplarz do recenzji.

Tragedia sprzed lat, teraźniejszość splamiona krwią, nagłe zniknięcie i szereg tajemnic budują fabułę tej powieści. Konstrukcja jest dość złożona. Wydarzenia sprzed i po zab0jstwie. Do tego dalsza przeszłość przedstawiona w formie bajki Zouszki. Intrygująca akcja i głębokie emocje zostały ukazane zarówno z perspektywy dorosłych, ale także dzieci, które czują bardziej.

Kiedy pierwszy raz wzięłam do ręki tę książkę zdziwiła mnie jej niewielka objętość. Jedyne 300 stron. Nie dajcie się zwieźć pozorom. To niezwykle treściwa i naszpikowana emocjami historia o błędach młodości i ich konsekwencjach w dorosłym życiu. To opowieść o braku tolerancji i uprzedzeniach, ale także o głębokim lęku i dojmującym żalu. W trakcie lektury niejednokrotnie miałam gęsią skórkę. Dosłownie współodczuwałam razem z bohaterami.

Czytajcie, warto!

Przejmująca historia dwóch kobiet, których przyjaźń została wystawiona na próbę, przez środowisko w którym się wychowały, przez uprzedzenia. Nieporozumienie miało fatalne skutki, doszło do tragedii, za którą obie, wówczas dziewczynki, się obwiniały. W dorosłym życiu, mimo iż każda z nich poszła w inną stronę, łączyła je wspólna trauma. Akcja powieści jest rozbita na dwie płaszczyzny czasowe, które spaja przeszłość zawarta w Bajce Zouszki. Wszystko to, łączy się w spójną i intrygującą całość, gdzie poznajemy przeszłość, która determinuje przyszłość oraz jej konsekwencje: zemstę i sprawiedliwość. Samozwańcze śledztwo byłego policjanta, demony przeszłości, sekrety rodzinne burzące spokój, zadawnione krzywdy, żałoba i samotność. Utrata kontroli nad życiem, prowadzi do podejmowania decyzji, które często przerastają możliwości. To wszystko składa się na pełną napięcia, bólu, straty i niesprawiedliwości historię, gdzie niespiesznie odkrywamy wszystkie karty, chłonąc ją. Doskonale skonstruowana powieść oraz realnie wykreowane postaci to wizytówka książek autorki, które zostają z czytelnikiem na długo.

Mamy kryminał, a więc jest i sprawa do rozwiązania. Tym razem dotyczy ona morderstwa Kamili Witz. To jednak tylko preludium do skomplikowanej i gęstej niczym pajecza sieć sieci powiązań i tajemnic, które, po latach, domagają się wyjaśnienia. Tym samym zagadka kryminalna schodzi trochę na dalszy plan, ale jeśli uważacie, że w takim razie, nie znajdziecie w tej historii tego wyczekiwanego dreszczyku emocji, to jesteście w błędzie. Emocji tutaj z pewnością nikomu nie zabraknie, a kolejne strony wciągną w Was w świat pełen intryg, agresji i samotności.

Po przeczytaniu kilku pierwszych rozdziałów, miałam mieszane uczucia. Z jednej strony byłam zaciekawiona, z drugiej miałam pewien pomysł, jak może potoczyć się fabuła i nie było u mnie tego efektu zaskoczenia. Wiem jednak, że autorka świetnie potrafi wyprowadzić czytelnika w pole, dlatego postanowiłam wstrzymać się z ocenianiem do samego końca. I to była najlepsza z możliwych decyzji. Niech Was nie zwiedzie lekko obyczajowy i przejmujący ton ten historii. Jak będziecie się mogli przekonać, wszystko jest po coś. Również i ten zabieg autorka bardzo dobrze przemyślała, bo dzięki temu wszystko zgrywa nam się w spójną i niezwykle ciekawą historię, obejmująca przeszłość i teraźniejszością. Tutaj napięcie rośnie z każdą przeczytaną stroną, a końcówka? Tu dopiero mamy przyspieszenie! Myślałam, że jestem na dobrej drodze do rozwiązania zagadki, jednak to, co zadziało się na ostatnich stronach przyciągnęło mnie niczym pszczołę do miodu, nie pozwalając na chwilę oddechu.

Na uznanie zasługuje tutaj klimat, który stworzyła autorka i to, jak misternie wszystko zostało ze sobą połączone. Tu nie ma przypadkowości i nie ma miejsca na nudę. Tutaj smutek, żal samotność i delikatność łączą się z nienawiścią, agresją i ofiarami, ktore domagają się sprawiedliwości.

"Rój" przejmuje i zaskakuje. Wywołuje w czytelniku skrajne emocje i skłania do refleksji. Pokazuje, że wszystko co robimy, niesie za sobą konsekwencje, z których często nie zdajemy sobie sprawy. A jak wiemy, sekrety lubią wychodzić na jaw i to w najmniej oczekiwanym momencie. Gorąco Wam polecam te książkę. I chociaż to "Żar" jest dla mnie pierwszą i najlepszą książką autorki, to jednak "Rój" ma w sobie pewną nostalgię, która sprawia, że jest wyjątkowa.

Współpraca z Wydawnictwem Czwarta Strona Kryminału

Jaki tytuł wywarł na Was ostatnio największe wrażenie?

W jednej z iławskich kamienic zostaje zamordowana Kamila Witz. Jej sąsiedzi, ojciec z córką, znikają bez śladu. Policja podejrzewa, że albo widzieli coś, czego nie powinni, albo mają coś wspólnego z zabójstwem.

Zbigniew Ostrowski jest emerytowanym policjantem, a z Kamilą łączył go kiedyś romans. Wraz z jej śmiercią odzywają się wspomnienia, ale i instynkt śledczego. Mimo protestów córki, która jako prokurator, nadzoruje śledztwo, sam rozpoczyna poszukiwanie mordercy na własną rękę. Czy jednak nie przecenia swoich sił i zdrowia?

Jak w tę historię wplątana jest pszczelarka Natalia i jej sąsiad Łukasz? Gdzie podział się Marek Gronowicz i jego córka Łucja? Co skrywa przeszłość?

Weronika Mathia wyrasta na mistrzynię bardzo przejmujących kryminałów. "Rój" to historia przepełniona samotnością, stratą i bólem. Wyzierają one z każdej strony.

Fabuła podzielona jest na dwie, a wliczając Bajkę Zauszki, to nawet trzy przestrzenie czasowe. "Obecnie" toczy się dochodzeni w sprawie śmierci Kamili, jednak czytelnik nie towarzyszy policji, a uczestniczy w prywatnym dochodzeniu Ostrowskiego. Gdzieś pomiędzy pojawia się Natalia, pszczelarka, która początkowo wydaje się niezwiązana ze sprawą.

Cofamy się też o kilka dni przed morderstwem i stopniowo poznajemy Kamilę i jej sąsiadów, głównie Łucję. Domysły, kto mógł zabić, piętrzą się. Jednak prawda jest jeszcze bardziej zaskakująca.

"Bajka Zouszki" to historia z perspektywy romskiej dziewczynki. Opisuje, z czym Romowie muszą się mierzyć. Rasizm, agresja, wyzwiska są na porządku dziennym. Jej opowieść jest smutna i przejmująca. Co ma wspólnego z aktualnymi wydarzeniami?

Z czasem wszystko nabiera sensu. Wszystkie wątki zaczynają się łączyć. Każdy puzzel wskakuje na swoje miejsce. Z pozoru luźne wątki zazębiają się i łączą w spójną całość. Zakończenie jest bolesne.

Chyba w żadnej innej książce nie spotkałam tylu bohaterów przepełnionych żalem, smutkiem i stratą. Miałam ochotę przytulić ich i zabrać od nich trochę tego cierpienia. Weronika Mathia bardzo zadbała o stronę psychologiczną postaci. Przedstawieni są bardzo prawdziwie, czasami niejednoznacznie. Za każdym kryje się jakaś tajemnica. Odkrywanie ich było niezwykle ciekawe.

Każda decyzja niesie za sobą konsekwencje. Z niektórymi ciężko się zmierzyć.

"Jak daleko się posuniesz, by chronić tych, których kochasz?"

Lubicie bajki? Ale nie te śliczne, słodkie i wygładzone, tylko te bez upiększeń i cenzury, w których siostry Kopciuszka ucinają sobie palce i piętę chcąc zdobyć księcia. Taka jest właśnie Bajka Zouszki, którą poznajemy na kartach najnowszej książki Weroniki Mathii pt. „Rój”.

Wszystkie bieżące wydarzenia zdają się krążyć wokół emerytowanego policjanta Zygmunta Ostrowskiego — zamordowano bliską mu niegdyś kobietę, a mieszkający obok niej ojciec z córką giną bez wieści. 

Ta historia od początku przesiąknięta jest smutkiem, który niczym mgła osiada na dnie serca. Pełna tajemnic i domysłów atmosfera gęstnieje z minuty na minutę, wywołując lęk i niepokój. Wyłania się zeń przerażający obraz. Prześladowania i brak tolerancji to zmora dzisiejszych czasów, i choć miały miejsce od zawsze, to obecny rozwój technologiczny po stokroć zwiększył skalę i możliwości tego okrutnego procederu. Nie da się przejść obojętnie obok tak wielu szarpiących wnętrze emocji.

Jedno jest pewne, nad bieżącymi wydarzeniami krąży widmo z przeszłości, widmo dawnych krzywd, które pragną zadośćuczynienia.

„Rój” to historia, która skłania do refleksji,  porusza i żyje w czytelniku jeszcze przez długi czas.

"Rój” Weronika Mathia

Autorka już na początku wzmocniła przekaz tragicznym prologiem ubranym w formę „bajki” Zouszki, młodej Romki, która przeżywa straszną tragedię. Ten wstęp sugerował, że wydarzenia będą miały głębokie korzenie w bolesnej przeszłości bohaterów.

Raz za razem przenosiłam się w misternie połączone dwie płaszczyzny czasowe: teraźniejszość, w której dochodzi do morderstwa Kamili, oraz przeszłość, związaną właśnie z tragedią Zouszki.

Wszystko tu było spójne i bardzo realne, a to ze względu na historię związaną z romską mniejszością. Jako tło autorka wprowadziła prawdziwe wydarzenia z 1991 r. dotyczące pogromu Romów w Mławie. Miały one duży wpływ na fabułę i nadały powieści dodatkowego wymiaru społecznego. Autorka pokazała w wymowny sposób, że krzywdy z przeszłości nie pozostają bez echa, a dawne winy wracają, by domagać się sprawiedliwości.

Nie mogło oczywiście zabraknąć wątku związanego z tytułem. Pszczelarka Natalia i jej codzienne życie w zgodzie z rytmem natury i pszczół trochę łagodziło narastający niepokój, choć ostatecznie dolało oliwy do ognia.

Po drugiej przeczytanej książce autorki widać jak perfekcyjnie potrafi budować napięcie. Zdarzało się, że sądziłam, że już wiem, dokąd zmierza historia, ale byłam skutecznie wprowadzana w błąd. Finał wprawił mnie w konsternację i choć spodziewałam się, że prawda będzie bolesna, to nie przypuszczałam, że aż tak skomplikowana. Zakończenie zdecydowanie zmusza do refleksji. Pozostawia z poczuciem, że zło nigdy nie jest proste ani jednoznaczne.

Na pewno ogromnym atutem tej książki są jej bohaterowie. W zasadzie wszyscy mnie intrygowali. Znalazłam tu postaci z krwi i kości, z bagażem traum i przeszłości, które ich ścigały. Każdy z nich miał swoją historię, każdy z nich dźwigał brzemię, którego w pewnym momencie nie mogli już znieść. W szczególny sposób dała się zapamiętać dwunastoletnia Łucja. Piętno na jej życiu odcisnęły romskie pochodzenie i żałoba po stracie matki. To była jedna z tych postaci, które pozostawiły we mnie trwałe wrażenie.

Jeśli lubicie literaturę pełną emocji, w której granica między winą a niewinnością jest niezwykle cienka, a intryga kryminalna jest pretekstem do opowieści o głębszych, bardziej uniwersalnych kwestiach.

Muszę przyznać, że ciężko było mi się odnaleźć w tej książce. Dla mnie fabuła była zbyt mocno zaplątana i momentami nie wiedziałam kto, co i dlaczego. Mniej więcej od połowy jakoś to poszło i kojarzyłam postacie z wydarzeniami. Dlatego też część radości z czytania była przyćmiona przez moje wysiłki dopasowania do siebie tej układanki. Jednak druga połowa fabuły zleciała mi fajnie i wyłonił się z niej obraz romskiej rodziny, w której przed laty wydarzyła się tragedia i czasów obecnych, gdzie echo tamtych wydarzeń wciąż jest żywe. I tu naprawdę podobała mi się akcja i to, w jakim kierunku poszła. Zakończenie również ciekawe i nieprzewidywane.

"Rój" to historia z początku niepozorna, która z każdą kolejną stroną pożera czytelnika do emocjonalnych głębin. Mówi o konsekwencjach czynów, których nie można odwrócić, drążąc przy tym w duszy bohaterów trudne do okiełznania emocje.

Niemająca zawrotnego tempa przyspiesza puls, gdy jest się świadkiem wydarzeń przykrych, brutalnych, pozostawiających po sobie stały ślad, który doprowadza przeszłość do teraźniejszości. Niedokończone sprawy zawsze czekają na swój finał, a bohaterowie tejże książki są tego idealnym przykładem.

Weronika Mathia ponownie napisała powieść, która jest namacalna dla czytelnika. Wydarzenia w niej zawarte są realistycznie przedstawione, dzięki czemu można poczuć pewną bliskość z bohaterami. Bajka Zouszki poruszyła mnie totalnie i z niesłabnącym zainteresowaniem chciałam poznawać kolejne jej fragmenty.

Niespieszne tempo pozwoliło rozkoszować się talentem Autorki, choć "Rój" to bardzo trudna i smutna historia. Nie powinno się wymagać szczęśliwego zakończenia, nie w tym przypadku, ale czy tak właśnie jest?

Bardzo Was zachęcam do przeczytania najnowszej książki Mathii. Rzadko kiedy zdarza się tak zatopić w lekturze, by nie chcieć kończyć jej czytania. Tę historię mogło napisać samo życie i może faktycznie tak było? Przeczytajcie, bo to naprawdę dobra książka!

Ta historia całkowicie wciąga. Wypełniona jest bólem, który przenika każdą stronę, każdą decyzję bohaterów. Śmierć Kamili to tylko początek. Wraz z nią otwiera się puszka Pandory, pełna mrocznych tajemnic, o których lepiej było nie wiedzieć.

Bohaterowie – zagubieni, poranieni, uwikłani w sieć wydarzeń, nad którymi nie mają kontroli – zmuszeni stanąć twarzą w twarz z demonami, które myśleli, że dawno już pogrzebali.

Ból jest tutaj namacalny, a każdy z bohaterów zdaje się walczyć nie tylko z tym, co dzieje się wokół, ale i z tym, co od lat nosi w sobie. Każde działanie, każda decyzja niesie ze sobą konsekwencje, które prędzej czy później uderzą ze zdwojoną siłą.

Ta książka zostawia po sobie dziwny, niepokojący ślad. Jakbyś sam był świadkiem czegoś, co nie powinno nigdy ujrzeć światła dziennego.

Jestem pozytywnie zaskoczona. Polecam

Wszystkie nasze słowa, czyny, kształtują naszą rzeczywistość i wpływają na przyszłość. Tego, co zrobiliśmy, nie można już cofnąć i są takie grzechy, które – raz popełnione – plamią nas na całe życie. Bardzo często też po latach przychodzi płacić nam za te grzechy. Niekiedy los upomina się o zapłatę niespodziewanie, a niekiedy płacimy już do końca życia.

W jaki sposób przeszłość i błędy w niej popełnione wpisują się w życie (i śmierć) bohaterów niezwykle skomplikowanej i złożonej powieści „Rój”, autorstwa Weroniki Mathia? Przekonamy się o tym sięgając po lekturę, która zmieni nasze postrzeganie wielu kwestii, wzbogaci nasza wiedzę na temat kultury romskiej i dostarczy nam sporej dawki przemyśleń. To powieść nie tylko dla tych, którzy cenią sobie kryminały czy thrillery, ale dla tych, którzy sięgają po wielowątkowe historie mające drugie dno, z których każdy może wynieść coś dla siebie, a wątek kryminalny jest tylko pretekstem do analizy różnych kwestii.

W iławskiej kamienicy dochodzi do morderstwa Kamili Witz. Sprawa jest tym bardziej skomplikowana, że znikają również bliscy sąsiedzi kobiety, Marek i Łucja Gronowiczowie. Ojciec z córką, dziewczynką romskiego pochodzenia, po prostu rozpłynęli się w powietrzu. Powstaje pytanie, czy mieli coś wspólnego ze śmiercią sąsiadki, czy też może byli świadkami, którzy ponieśli konsekwencje bycia w niewłaściwym miejscu i czasie. A może to zupełny przypadek, że również zniknęli? Tego właśnie będzie próbował dowiedzieć się emerytowany policjant Zbigniew Ostrowski, były kochanek Kamili. Sprawa komplikuje się o tyle, że śledztwo nadzoruje jego córka, Natalia, a na miejscu zbrodni znajduje nie tylko spinkę do mankietu ojca, ale i jego wspólne zdjęcia z Kamilą. Nie tylko ona jest przekonana, że romans wciąż trwa, najwyraźniej komuś bardzo zależało, żeby śledczy tak myśleli. No chyba, że to przypadek…

Takich niewiadomych w powieści jest znacznie więcej, podobnie jak intrygujących postaci, obarczonych tajemniczą przeszłością. Jedną z takich osób jest pszczelarka Natalia Biel, mieszkająca na odludziu, z trudem wiążąca koniec z końcem kobieta, która konsekwentnie odrzuca każdą pomoc i każde uczucie. Kiedy jednak zjawia się u niej dawna miłość prosząc o przysługę, nie może odmówić. W te historie doskonale wplatają się niezwykłe romskie opowieści, bajki Zouszki, przepełnione fantastycznymi zdarzeniami, ale też bolesną prawdą o trudnym losie Romów.

Powieść, poza wspomnianym wątkiem kryminalnym, poza łączeniem dwóch planów czasowych, jest doskonałym studium na temat dyskryminacji inności, i to nie tylko romskiej społeczności. Proces w każdym przypadku jest bowiem ten sam – zaczyna się od niewiedzy i niezrozumienia, generujących strach, a później prowadzących do odrzucenia i przemocy.

Mimo iż „Rój” jest lekturą wymagającą, i to nie tylko wymagającą koncentracji, ale i przemyśleń i wyciągania wniosków, to trudno się od niej oderwać. Jest bowiem nie tylko pełna zaskoczeń, pełna nowych wątków i komplikacji, burzących nasze przewidywania możliwych wersji zdarzeń, ale i przepełniona baśniowością. Jednak nie taką, która uspokaja i sprzyja zasypianiu, ale taką niosącą ze sobą grozę. Pod płaszczykiem pięknych słów, doskonałej kompozycji tekstu i fenomenalnej kreacji bohaterów wciąż bowiem buzuje coś nieokreślonego i groźnego. Niczym w roju….

„Rój” to kolejna książka Weroniki Mathia, która wciąga od początku. Posiada ona tajemniczy, mroczny klimat, który tak bardzo lubię w thrillerach. Mamy tutaj tajemnicę z teraźniejszości, która łączy się z przeszłością. Znajdują się tutaj również zaskakujące zwroty akcji, bez których nie wyobrażam sobie dobrego thrillera.

Kamila Witz zostaje zamordowana, a żeby było jeszcze ciekawej to znikają nagle najbliższy sąsiedzi zamordowanej.

Poznajemy Zbigniewa Ostrowskiego. Policjanta, który jest już na emeryturze. Szybko na jaw wychodzi, że utrzymywał kontakt z Kamilą. Kolejną ciekawą postacią jest przczelarkę, Natalia Biel oraz Marek Gronowicz, wdowiec, który opiekuje się swoją 12-letnią córką, Łucją.

Co wspólnego mają ze sobą te osoby? Co się stało z Markiem i Łucją? Przekonacie się sami.

Uwielbiam książki, które opisują wydarzenia, które dzieją się teraz i kilka dni przed zamordowaniem bohatera. Dzięki temu możemy w tym wypadku poznać lepiej Klarę. I muszę przyznać, że kobieta, nie wzbudzała mojej sympatii.

Autorka lubi wodzić za nos i nie zdradza wszystkiego od razu. Dzięki temu książka staje się intrygująca i nie pozwala się odłożyć nawet na chwilkę.

„Rój” to nie tylko doskonały thriller, ale również powieść, która potrafi dostarczyć wielu emocji. Usłyszymy w niej szepty zmarłych, którzy domagają się sprawiedliwości. I wszystko to sprawia, że książka jest idealną lekturą na jesienne wieczory, która na pewno zostaje na dłużej w głowie. Polecam!

Iława. W jednej z kamienic dochodzi do morderstwa. Ginie kobieta. Jakby tego było mało – znikają również jej najbliżsi sąsiedzi – ojciec z córką. Czy mieli coś wspólnego z jej śmiercią? A może widzieli za dużo?

Sprawą zajmują się iławscy policjanci. W śledztwo zaangażować się chce też emerytowany policjant – Zygmunt Ostrowski, któremu mogłoby się wydawać, najbardziej zależy na wyjaśnieniu tragedii.

W międzyczasie w całe śledztwo zostaje zamieszana Natalia, miejscowa pszczelarka.

Kilka, zupełnie przypadkowych osób, których losy zostają splątane niczym korzenie drzew starego lasu.

Wyjaśnienie sprawy kryminalnej może wydawać się niezwykle trudne. Wszyscy wydają się być związani tajemnicą milczenia. Każdy z bohaterów ma interes w tym aby niektóre fakty z ich życia i przeszłości nie ujrzały światła dziennego. One po prostu chcą zostać ukryte.

„Rój” to trzecia powieść Weroniki Mathii. Autorka przyzwyczaja nas powoli do tego, że jej każda kolejna książka automatycznie podnosi poprzeczkę wyżej. I tu jest tak samo.

Historia tu opisana dosłownie rozbiła mnie na małe kawałeczki. Potrzebowałem chwili zanim usiadłem do napisania tej recenzji. A jak już do tego doszło to zaczęło mi brakować odpowiednich słów.

Nie pamiętam czy kiedyś miałem okazję czytać tekst tak wypełniony smutkiem i samotnością. Tym bardziej, że emocje te wypływały z młodego, jeszcze nie wykształconego ale bardzo doświadczonego życiem serduszka.

Książka daje mocno do myślenia. Porusza tematykę wykluczenia, przynależności etnicznej i dyskryminacji. Porusza ale jednocześnie uczy nas odpowiedniego zachowania i wskazuje konsekwencje tego złego.

Pozostaje mi jedynie podziękować autorce za tę naukę, a Was gorąco zachęcić do czytania.

bajkowym smutkiem ukołysana

moja dusza

w romską opowieść zasłuchana

tak że serce się wzrusza

pod materiałem w kwiaty schowana

dziewczynka mała

i gdzieś tam spódnica zaczarowana

i czyjaś dusza zadrżała

na wnętrzu dłoni słoneczko rysowane

by dziecięce serce nie płakało

w jej umyśle na zawsze niezapomniane

by o matczynej obecności pamiętało

tam na torach zostało cierpienie

duszę pokrył smutku żal

tam o Karmence brzmi wspomnienie

może to ona wciąż patrzy w dal

tak jak wosk ma kolor złota

choć w ulu ciemność niezmierzona

tak w słabości się człowiek miota

a w roju pszczół nadzieja i ochrona

Kroczę ścieżką romskiej opowieści. Słyszę jej szept. On dociera do mnie mocno. Intensywnie. Wyraźnie. Zanurzam się w jego otchłani. Doświadczam tę bajkę. Chłonę. Chwytam ją mocno. Dla siebie. Dla niej. Dla Karmenki. Dla tej dziewczynki. Schowanej pod spódnicą w kwiaty. Słyszącej obietnicę o żółtych landrynkach. I latającej spódnicy. Wyciskam ten smutek. Poruszenie. I łzy za tą małą romską dziewczynką.

Bajka Zouszki to punkt wyjścia. Do nich. Do tych ludzi. Do ich splątanych dróg. Do tego, co przeżyli. Co noszą w swoich duszach każdego dnia. Ktoś umarł kiedyś. Ktoś umiera teraz. Ci, którzy zostają, zmierzyć się muszą przeszłością. I z jej krzykiem o sprawiedliwość. Bo niezawinione ostatnie tchnienie dopomina się o prawdę. Konsekwencje. I o karę. Kiedy czas nadejdzie, ona się dopełni.

Pokruszeni. Pochłonięci. Poturbowani. Roztrzaskani. Rozdarci przeszłością. Przepełnieni tamtymi chwilami. Ludzie.

Tu smutek pierwsze skrzypce gra. I ból. I piękno ludzkiego mroku.

W jej sercu tysiące pszczół. Na małej rączce z drzewa słońca gałązka. We włosach siwe pasmo. W starszym człowieku determinacja i rozpadlina żalu. Wiele tutaj emocji trudnych. Ale pięknych. Tak bardzo pięknych.

Serca dygot.

Żalu ukłucie.

Drżenie duszy.

Jak trzepot pszczelich skrzydełek.

Smagnięcia poruszenia.

Muśnięcia wzruszenia.

Jak widok nadziei światełek.

„ Nie sposób przecież żyć, gdy się choruje na umieranie ”.

Ogromnie polecam.

Po świetnym debiucie Żar i tym razem autorka nie zawiodła. Kolejna świetna, mistrzowsko prowadzona książka. Rój zadziwia, intryguje.

Nie sugerujcie się napisem na okładce - kryminał. Książka nie jest kryminałem. To znaczy mamy zbrodnię. Tak przynajmniej sądzimy, bo ktoś zginął. I to jest początkiem wyjścia do tego, co serwuje nam Mathia.

Autorka kolejny raz udowadnia, iż kryminał to dla niej za mało. W Roju mamy doskonały miks powieści obyczajowo- psychologicznej z mocnym wątkiem kryminalnym.

Duża grupa postaci, każda inna, każda ciekawa i każda przedstawiona bardzo wyraźnie, ukazana dogłębnie z mocnym rysem psychologicznym. Nie ma w tym zakresie żadnych niedomówień, aluzji. Wszystko jest napisane wprost, a postaci są z krwi i kości, takie jak każdy z nas.

Wierzcie mi, z kilkoma z nich wielu z nas się będzie mogło utożsamić. W opisach postaci kilkoro z nas przejrzy się niczym w lustrze.

Fabuła jest, bardzo porządna, logiczna, ale i w wielu miejscach zaskakująca. Jest ona jednak tylko tłem do ukazania bohaterów. Bo Rój to opowieść o nas, ludziach, ale i o czymś jeszcze. Nie zdradzę o czym. Nie chce psuć wam elementu zaskoczenia. A zaskoczeni będziecie na pewno.

Do tego trzy płaszczyzny czasowe, które pozwalają nam poznać wydarzenia z różnych stron. A jest co poznawać. Szybko okaże się, że śmierć młodej kobiety to początek zadziwiających wydarzeń, wychodzących na jaw sekretów, trupów skrywanych w szafie i wielu zaskakujących spraw. Sekrety ukrywane od lat i bolesne tajemnice wychodzą na jaw. Nikt dla nikogo nie ma litości.

Oprócz świetnej fabuły, doskonale nakreślonych postaci na wielką uwagę i brawa zasługują wątki społeczne, jak choćby rasizm, ksenofobia, prześladowanie z powodu pochodzenia. To bardzo ważne i aktualne w naszym kraju tematy. Autorce udało się je niezwykle umiejętnie wpleść w fabułę. Wymowa książki, całościowa, ale i podzielona na elementy, wali mocno czytelnika i ostro przeczołguje emocjonalnie. Bądżcie na to przygotowani.

A skąd tytuł? Nie zdradzę. Gorąco za to zachęcam do lektury. Świetna książka.