Prawie jak w domu

W tym przypadku "prawie" robi wielką różnicę. Dom to przecież miejsce, gdzie powinieneś czuć się bezpiecznie, gdzie królują miłość i spokój. W przypadku Domu Crowdera jest jednak odrobinę inaczej.

To bowiem dom, który ma różne oblicza, a jego mieszkańcy są jedną wielką zagadką.

Francis Crowder, kochający mąż i ojciec, nocami staje się seryjnym mordercą.

Daphne Crowder, matka, oddana żona, obecnie na łożu śmierci, po raz ostatni pragnie zobaczyć córkę.

Vera Crowder, córka bezgranicznie kochająca ojca, dziś musi zmierzyć się z przeszłością swoją i swojego rodzinnego domu.

I wreszcie ON, dom, pełen tajemnic, mroku i wylewającego się zewsząd, brudu. Jaką pełni rolę w życiu małej dziewczynki i czym jest teraz? Co skrywa w swoich podwojach i jaka czeka go przyszłość?

Będziecie zaskoczeni... Będziecie wręcz porażeni... Długo zastanawiałam się nad zakończeniem tej książki. Czym i o czym ono jest? Bo jest totalnie inne od wszystkiego, co znam, co przeczytałam i co chciałabym czytać. Jest szokujące, ale w tym całym zatrwożeniu, zdziwieniu i niesmaku, jaki pozostaje na koniec lektury, ukryta jest wielka prawda i ogromny przekaz, jak daleko sięga zło i jak się ono zakorzenia w nas i we wszystkim, co nas otacza.

Książka ma bardzo słabe opinie i w pierwszym odruchu i emocjach po przeczytaniu, też oceniałam ją inaczej. Ale zmiana nastawienia pojawiła się z głębszą refleksją i zastanowieniem nad psychologicznym aspektem historii. Zabrakło mi w niej co prawda odniesienia do przeszłości Francisa Crowdera i co nim kierowało w jego postępowaniu. Czy został tak ukształtowany już w dzieciństwie czy obecne życie wystarczyło, by obudzić w nim demony, by umieć sprostać sobie i oczekiwaniu innych.

Portret psychologiczny Very natomiast stworzony został od podstaw. Przyglądamy się jej od najmłodszych lat, w retrospekcji zgrabnie wplecionej przez Autorkę. Towarzyszymy w rozwoju, w kształtowaniu wzorców i charakteru, poznajemy najbliższe otoczenie i przyjaciół. I tu pojawia się najważniejsze pytanie, kto jest tym najlepszym przyjacielem, który chroni i otacza opieką?

Jeśli chcecie poznać odpowiedź, to musicie zmierzyć się z tą opowieścią. Nie nastawiajcie się jednak na wartką akcję czy opisy rodem z Cartera. Tu tego nie ma, a przynajmniej nie w takim wydaniu i wymiarze. To bardziej niespieszna historia o mrocznej przeszłości, bolesnej prawdzie i mrożących krew w żyłach, skutkach pochodzenia. Niepokój i ciężka, opadająca jak zasłona, atmosfera będzie Wam towarzyszyć od pierwszej strony, po to, by w końcowej scenie rozwścieczyć i powalić na kolana poziomem absurdu. Tylko czy ten absurd jest zawsze synonimem bezsensu?

Polecam tę książkę Waszej uwadze, choć zdaję sobie sprawę, że nie jest ona dla wszystkich. Nie zasługuje jednak na tak krytycznie niskie noty. Tłumaczę sobie to jednak niezrozumieniem przekazu i delikatnym brakiem otwartości na kontrowersje, a przede wszystkim na literaturę z gatunku fantastyki spekulatywnej, w której zgrabnie i z ogromną fantazją, porusza się Autorka.

Ja lubię wychodzić ze swojej strefy komfortu i dlatego sięgnęłam po tę powieść. No, ale żeby być całkiem w zgodzie ze sobą i z Wami, to najbardziej przekonał mnie "domek" na okładce. Mam do nich ogromną słabość, a ten oddaje wiernie klimat tej mrocznej historii.

Za całokształt zatem ode mnie 8/10.

Książki z dreszczykiem? To coś, co uwielbiam i takich życzyłabym sobie więcej!

„Prawie jak w domu” zachwyciło mnie swoją prostotą, ale i momentami upiornymi opisami.

To thriller o nieprzewidywanych zwrotach akcji, sprawiający, że nie można się od niego oderwać.

Wyobraź sobie, że jesteś dzieckiem… mordercy. Ba, seryjnego mordercy… Początkowo tego nie wiesz, ale domyślasz się, że coś jest nie tak. Kiedy ojciec trafia do więzienia, matka praktycznie wyrzuca cię z domu. Przeprowadzasz się i mieszkasz daleko, odcinając się od całego tego syfu. Co zrobisz, kiedy rodzicielka po dwunastu latach zadzwoni z prośbą, żebyś przyjechał, bo umiera? Poprosi, żebyś zajął się domem, bo dla niej nie ma już ratunku? Ot, zwykłe formalności, wyrzucenie kilku rzeczy… posprzątanie i prawdopodobnie sprzedanie budynku, który niegdyś był całym twoim światem.

Z tym musi zmierzyć się Vera.

Czy wszystko jest tak proste, jak się wydaje? Czy nadprzyrodzone siły będą jej przychylne, czy raczej pogrążą zranioną już dziewczynę?

Cieszę się, że trafiłam na tę pozycję i zdecydowanie będę ją polecać całym serduszkiem, bo chociaż nietypowa, to mocno wpasowała się w mój wysublimowany gust :D.

Mnóstwo emocji, przemyśleń, tęsknoty. Niesprawiedliwości. Bólu.

Wielowymiarowa historia, na pozór prosta, ale nie dajcie się zmylić.

Czy warto poświęcić jej wieczór? Jak najbardziej.

Thriller, horror.

Odważyłbyś/-abyś się mieszkać w domu, w którym dochodziło do morderstw? 💬
Ja zdecydowanie nie, a fakt, że byłby to mój rodzinny dom, nie miałby żadnego znaczenia.

„Prawie jak w domu” autorstwa Sarah Galey to powieść, która może zmylić swoją cukierkową okładką. Początkowo wydaje się, że niewiele się w niej dzieje – wszystko jest spokojne, wręcz stateczne. Czytelnik nie łapie się za głowę z powodu kolejnych zwrotów akcji, ale mimo to jego serce zaczyna bić coraz szybciej... Dlaczego? Wszystko przez genialny klimat powieści, który przyprawia o ciarki i daje szerokie pole do domysłów. Jest duszno, klaustrofobicznie, przerażająco, a Dom Crowdera, pełen tajemnic, dramatów, bólu i złych wspomnień, nie pozwala o sobie zapomnieć (i to nie tylko dlatego, że większość fabuły toczy się właśnie w nim).

Ten duszny klimat sprawił, że wciągnęłam się w historię, a niepokój, który odczuwałam podczas lektury, tylko motywował mnie, by przewracać kolejne strony. Narratorką powieści jest Vera, i to jej odczucia grają tutaj pierwsze skrzypce. Ukazuje ona obraz swojej dysfunkcyjnej rodziny, cierpienia, patologii i zła, które towarzyszyły jej na co dzień. Pomimo upływu lat nie potrafi pogodzić się z losem, który ją spotkał i który odcisnął na niej ogromne piętno. Definicja macierzyństwa i relacji matka-córka w tej historii zdecydowanie odbiega od jakichkolwiek norm – charakteryzują je manipulacja, ciche dni i zazdrość. Galey daje nam doskonały wgląd w wiele aspektów psychologicznych, skłaniając nas do przemyśleń i ukazując ludzką naturę od tej najciemniejszej strony.

Autorka połączyła elementy thrillera, horroru i dramatu obyczajowego, co trzeba przyznać, wyszło jej naprawdę świetnie. „Prawie jak w domu” budzi niepokój, a atmosfera pełna grozy odgrywa tutaj kluczową rolę. Tajemnice rodziny Crowderów przerażają, choć może nie są tak straszne, jak początkowo zakładałam. Mimo kilku drobnych niedociągnięć, książka jest godna polecenia, więc serdecznie Ci ją polecam.

Oprócz typowych horrorów w literaturze, z resztą nie tylko, bo w filmach czy serialach także, można spotkać dreszczowce. Historie wywołujące niepokój, dreszcz biegnący po kręgosłupie i niemożność pójścia do toalety w nocy. Człowiek wtedy nie odczuwa strachu przed tym, że jakiś potwór wyskoczy mu spod łóżka, a raczej przed potworami, którymi potrafią być ludzie. Czy każdemu można zaufać? Czy ktoś może okazać się mordercą mimo, że zna się go całe życie?

Główna bohaterka Vera wraca do domu ze względu na swoją umierającą matkę. Musi stawić czoła traumie, a nie jest ona byle jaka. Jej ojciec był seryjnym mordercą, który został skazany i zamknięty w więzieniu trzynaście lat wcześniej, a w domu, do którego wraca Vera mordował swoje ofiary. Konkretnie robił to w piwnicy, a notatki z jego dziennika jakimś cudem lądują w rękach kobiety. Ta dostrzega już powoli rzeczy, które niekoniecznie mogłyby się wydarzyć i zastanawia się, czy to nie ten właśnie dom chce jej coś przekazać.

Okładka tej książki jest wyjątkowo niepokojąca. To chyba każdy może przyznać, bo za różową, cukierkową grafiką kryje się okrutny seryjny morderca i to, że jest na niej też przedstawiony dom spływający krwią nadaje jej tylko jeszcze większego efektu czającego się w nim zła.

I tak samo treść jest specyficzna, dziwna i mimo, że to zdecydowanie thriller, to lekko też autorka odbija w stronę horroru. W literaturze możemy spotkać wiele domów. Tych nawiedzonych, tych wzbudzających strach, ale także i tych, które kryją w sobie tajemnice. Bo mimo, że tutaj wiadomo, do jakich zbrodni dochodziło, to jednak wychodzi na jaw coraz więcej i więcej sekretów.

Czy w ogóle można sobie poradzić z taką traumą? Czy wiele osób wróciłoby do takiego domu nawet do umierającej matki? Główna bohaterka wykazała się ogromną odwagą, chęcią zmierzenia się z tym wszystkim, a jednocześnie momentami miałam wrażenie jak by była na tyle głupiutka, jak te wszystkie dziewczyny w horrorach schodzące do ciemnej piwnicy widząc, że nie zadziała światło, a tam coś jest...

Vera jest dziwna, a jej zachowanie wynika z tego co przeżyła i co ją czeka. Umierająca matka wcale nie pomaga i kryje się w tej książce niczym zjawa.

Pozostawiająca niepokój, nieprzewidywalna opowieść o rodzinie, w której wszystko poszło nie tak, jak powinno. Czytanie po zachodzie słońca zdecydowanie tu nie powinno wchodzić w grę.

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Mova.

Oprócz typowych horrorów w literaturze, z resztą nie tylko, bo w filmach czy serialach także, można spotkać dreszczowce. Historie wywołujące niepokój, dreszcz biegnący po kręgosłupie i niemożność pójścia do toalety w nocy. Człowiek wtedy nie odczuwa strachu przed tym, że jakiś potwór wyskoczy mu spod łóżka, a raczej przed potworami, którymi potrafią być ludzie. Czy każdemu można zaufać? Czy ktoś może okazać się mordercą mimo, że zna się go całe życie?

Główna bohaterka Vera wraca do domu ze względu na swoją umierającą matkę. Musi stawić czoła traumie, a nie jest ona byle jaka. Jej ojciec był seryjnym mordercą, który został skazany i zamknięty w więzieniu trzynaście lat wcześniej, a w domu, do którego wraca Vera mordował swoje ofiary. Konkretnie robił to w piwnicy, a notatki z jego dziennika jakimś cudem lądują w rękach kobiety. Ta dostrzega już powoli rzeczy, które niekoniecznie mogłyby się wydarzyć i zastanawia się, czy to nie ten właśnie dom chce jej coś przekazać.

Okładka tej książki jest wyjątkowo niepokojąca. To chyba każdy może przyznać, bo za różową, cukierkową grafiką kryje się okrutny seryjny morderca i to, że jest na niej też przedstawiony dom spływający krwią nadaje jej tylko jeszcze większego efektu czającego się w nim zła.

I tak samo treść jest specyficzna, dziwna i mimo, że to zdecydowanie thriller, to lekko też autorka odbija w stronę horroru. W literaturze możemy spotkać wiele domów. Tych nawiedzonych, tych wzbudzających strach, ale także i tych, które kryją w sobie tajemnice. Bo mimo, że tutaj wiadomo, do jakich zbrodni dochodziło, to jednak wychodzi na jaw coraz więcej i więcej sekretów.

Czy w ogóle można sobie poradzić z taką traumą? Czy wiele osób wróciłoby do takiego domu nawet do umierającej matki? Główna bohaterka wykazała się ogromną odwagą, chęcią zmierzenia się z tym wszystkim, a jednocześnie momentami miałam wrażenie jak by była na tyle głupiutka, jak te wszystkie dziewczyny w horrorach schodzące do ciemnej piwnicy widząc, że nie zadziała światło, a tam coś jest...

Vera jest dziwna, a jej zachowanie wynika z tego co przeżyła i co ją czeka. Umierająca matka wcale nie pomaga i kryje się w tej książce niczym zjawa.

Pozostawiająca niepokój, nieprzewidywalna opowieść o rodzinie, w której wszystko poszło nie tak, jak powinno. Czytanie po zachodzie słońca zdecydowanie tu nie powinno wchodzić w grę.

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Mova.