Practice girl

🔥 Jo Beckett jest uczennicą liceum i menadżerką szkolnej drużyny zapaśniczej. Jej ogromnym pragnieniem jest znalezienie prawdziwej miłości. Niestety uczucia, którymi obdarzała kolegów nie były odwzajemniane. Na imprezie Jo w końcu poznaje prawdę. Wszyscy jej dotychczasowi partnerzy traktowali ją jako ,,dziewczynę do trenowania". Początkowo Jo jest załamana, jednak dochodzi do w wnioski, że nie pozwoli, żeby te określenie ją definiowało. Postanawia zawalczyć o siebie.

🔥 Słowa. Często potrafią ranić bardziej niż czyny. Niedopowiedzenia i zatajone fakty potrafią ostatecznie zburzyć budowane latami zaufanie. ,,Practice girl" to książka, która na wielu płaszyznach pokazuje, że nawet bolesna prawda jest lepsza niż kłamstwo. Wielu bohaterów tej historii przekonało się jak ważna jest szczerość zarówno z innymi jak i samym sobą. ,,Practice girl" pokazuje nam nastolatków, którzy niejednoktornie błądzą i szukają właściwej drogi. Ich decyzje i wybory często bywają pochopne i nieprzemyślane. Bohaterowie nie są idealni. To zwyczajni ludzi, którzy mają prawo uczyć się na własnych doświadczeniach.

🔥 Jo Beckett znalazła się w bardzo trudnym położeniu. Otrzymała łatkę ,,dziewczyny do trenowania". Jej przyjaciel, choć o tym wiedział, postanowił to zataić. Jo nie jest idealną postacią. Często bywa irytująca i irracjonalna, ale to jak poradziła sobie w tej sytuacji naprawdę robi wrażenie. Nie odeszła w cień. Postanowiła zawalczyć o siebie i pokazać, przede wszystkim sobie, że może zrobić wszystko, co tylko zapragnie. Pokazała, że warto siebie doceniać i walczyć o własne szczęście.

🔥 ,,Practice Girl" to świetna młodzieżówka pokazująca realne problemy z którymi mierzą się młodzi ludzie. Doceniam, że w książce nie pominięto roli dorosłych w życiu nastolatków. To bardzo budujące. Chciałabym trafiać na jeszcze więcej tak wartościowych książek.

🔥 Uwielbiam każdy feminiatyw, który znalazł się w tej książce 💜

4.5*. Jestem autentycznie zszokowana i pozytywnie zaskoczona tą powieścią. Po pierwsze, omawiamy ważny temat jakim jest slutshaming i walkę z nim, co nie jest łatwe kiedy otacza się głównie spoconymi zapaśnikami z drużyny. Po drugie, pojawiło się coś, co sprawiło iż się uśmiechałam przez dłuższy czas. Rozmowa z rodzicem, który zdaje sobie sprawę z popełnionych błędów, który mówi swojemu dziecku że jest wartościowe. Czegoś takiego mi czasami brakuje w książkach. Jeśli kiedykolwiek pojawi się drugi tom, przeczytam od razu. Właśnie za zakończenie odjęłam pół gwiazdki, mogłoby być nieco bardziej rozbudowane, pod koniec tempo było zbyt szybkie. Polecam :)

ETYKIETKI, STEREOTYPY, SCHEMATY

Czy kiedykolwiek usłyszeliście o sobie jakieś informacje, które były wyssane z palca, bardzo obraźliwe i wręcz krzywdzące? Czy kiedykolwiek ktoś ocenił Was przez pryzmat tego, jak postrzegali Was inni? I w końcu - czy kiedykolwiek czyjaś opinia o Was zabolała tak, że podkopała Waszą samoocenę?

Główna bohaterka Practice Girl - Jo, zdecydowanie może odpowiedzieć twierdząco na te pytania. Dziewczyna straciła ojca, z którym łączyła ją ogromna więź, lecz pozostała blisko sportu, który uwielbiał i stała się asystentką trenera szkolnej drużyny zapasów. Jako, że w drużynie byli tylko chłopcy, to z nimi spędzała swój wolny czas. Uważała ich za swoich kumpli, a jednego z nich za najlepszego przyjaciela, na którego zawsze może liczyć. Jednak pewna impreza złamała zarówno przekonania Jo, jak i jej pewność siebie i samoocenę. Dowiedziała się, że wśród chłopców ze szkoły, a w tym też kolegów z drużyny, uważana jest za dziewczynę do trenowania, czyli kogoś, z kim trenuje się seks i z kim nie warto być w związku. Jo poczuła się ogromnie dotknięta, bo bardzo pragnęła miłości i miała nadzieję, że któryś z chłopców, z którym spotykała się na przestrzeni czasu, okaże się wartościowym i kochającym partnerem. I tu zaczyna się jej walka - z innymi i z samą sobą. Czy na pewno dobrze lokowała swoje uczucia i sympatie? Czy powinna odrzucić wszystko, co dotychczas lubiła przez to, jak o niej mówią? Czy warto udowadniać innym, że się mylą? I czy przypadkiem sama też nie oceniała innych przez pryzmat stereotypów, nie dając im szansy na bliższe poznanie?

Bardzo podoba mi się w tej książce to, że nikt nie jest tu kryształowy. Jo nie jest kreowana na cierpiętniczkę, ale na człowieka z krwi i kości, który też popełnia błędy i się na nich uczy. Dziewczyna dorasta również na kartach powieści i ten proces jest naprawdę godny podziwu. Pojawia się też cała gama postaci drugoplanowych, którzy zostali wykreowani realistycznie i jak najbardziej możemy znaleźć w swoim otoczeniu podobne osoby. Cała powieść jest utrzymana w duchu girl power i sprawia, że po skończeniu lektury nadal myślimy o wszystkim, co tam się stało. O tym, jakie dysproporcje nadal są w postrzeganiu kobiet i mężczyzn i różnicowania, co komu "wypada". Lektura powieści Estelle Laure wzbudziła we mnie ogrom emocji i sądzę, że jest to jedna z tych książek, które po prostu trzeba przeczytać. Poza warstwą typowo rozrywkową, znajduje się tu też wartościowa lekcja życia, która niby jest jasna, ale niestety nadal nie każdy o niej pamięta.

STRUKTURA

Książka jest podzielona na numerowane rozdziały, w których pierwszoosobową narrację powierzono naszej głównej bohaterce - Jo. To jej oczami poznajemy całą historię, dodatkowo poznając jej myśli i odczucia. Dzięki temu lepiej możemy się z nią utożsamić, a także lepiej ją zrozumieć. Jest to element budujący klimat i wzbudzający większe emocje. Styl pisania autorki jest prosty i przyjemny w odbiorze, a w czasie lektury nie doświadczyłam zgrzytów.

PODSUMOWUJĄC

Practice Girl to książka, do której zdecydowanie jeszcze kiedyś wrócę. To niezwykle wartościowa opowieść o tym, jak krzywdzące mogą być bezmyślne słowa i etykietki przylepiane innym. Wzbudziła we mnie masę emocji, a nawet pojawiły się łzy. Polecam Wam tę książkę z całego serca. To młodzieżówka z ważnym przesłaniem i mam nadzieję, że będziecie równie zadowoleni z lektury, jak ja.

Amanda Says

Jaka jest najfajniejsza książka młodzieżowa, jaką ostatnio przeczytaliście? 😊

U mnie to zdecydowanie "Practice girl" i mam nadzieję, że przekonam Was do jej przeczytania! Pozycja obowiązkowa dla wszystkich, niezależnie od płci i wieku. 🥰

😊𝒌𝒐𝒎𝒇𝒐𝒓𝒕𝒐𝒘𝒂

🤔𝒅𝒂𝒋𝒂̨𝒄𝒂 𝒅𝒐 𝒎𝒚𝒔́𝒍𝒆𝒏𝒊𝒂

🤨𝒑𝒐𝒓𝒖𝒔𝒛𝒂𝒋𝒂̨𝒄𝒂 𝒘𝒂𝒛̇𝒏𝒆 𝒕𝒆𝒎𝒂𝒕𝒚

⭐️𝟖/𝟏𝟎

Jo dowiaduje się, że nazywana jest dziewczyną do trenowania. Ta nazwa określa osobę wystarczająco dobrą, aby się z nią spotykać, ale nie tak dobrą, aby to spotykanie się było na serio. Po tym odkryciu, świat dziewczyny się zawala. Wszystko, co do tej pory myślała, okazuje się inne, każda jej relacja fałszywa, a ona sama czuje się okropnie.

Postanawia jednak stawić światu czoła i nie dać się pogrążyć w rozpaczy. Wraca do trenowania zapasów i powoli odkrywa nową siebie, na nowo też definiując łączące ją z innymi relacje. Czy jednak będzie potrafiła ponownie komuś zaufać?

"Wszystko jest takie brutalne. Poszukiwania szczęścia są brutalne. Ustalanie, co, do cholery, powinno się robić w tym życiu, jest zupełnie brutalne. Sądzisz, że to rozkminiłeś, i nagle bum, kończysz jak rozjechane zwłoki."

Mam tyle przemyśleń po przeczytaniu tej książki, że nie wiem od czego zacząć. 😉

Jednym z głównych jej motywów jest slut-shaming, czyli problem nadal bardzo obecny właściwie we wszystkich środowiskach, ale w tym szkolnym chyba najbardziej.

Autorka bardzo umiejętnie przedstawia trafne argumenty dotyczące tego tematu, sprawiając, że myślimy o sprawach, które może normalnie byśmy zignorowali.

Dzięki perspektywie Jo, możemy wyobrazić sobie, jak to jest poczuć się ocenianym ze względu na nasze wybory i działania,w tym przypadku głównie te uczuciowo-seksualne, ale też możemy zobaczyć, skąd takie, a nie inne wybory się biorą.

W każdym człowieku jest jakaś tam potrzeba akceptacji, uczuć i miłości, ale nadal pozostaje to bardzo indywidualną kwestią i to również podkreślone jest w książce. Niesamowite, jak dzieciństwo, wychowanie i relacje rodzinne rzutują na wszystkie pozostałe, na nasze zachowanie i przyszłe związki. Jest to kolejny, bardzo ciekawy zresztą, temat, który Estelle Laure porusza, nie zanudzając jednak specjalistycznym językiem, tylko zwracając uwagę na sprawę tak, aby każdy mógł wyciągnąć własne wnioski.

Bardzo podobało mi się osadzenie akcji w środowisku sportowym, typowo zresztą męskim. Pomogło to w podkreśleniu tej nierówności między płciami, zwłaszcza, jeśli chodzi o relacje międzyludzkie. Sam wątek zapasów też był dla mnie ciekawy i chociaż nie jest mi bliski, to całkiem mnie wciągnął. 😉

Wracając jednak do Jo, podobało mi się stworzenie postaci tak bardzo nieidealnej. Dziewczyna ładna, fajna i mądra, ale jednak gdzieś tam mocno skrzywdzona, szukająca atencji, zrozumienia, uczucia. Można jej zarzucić, że przez długi czas widziała tylko czubek własnego nosa, że była naiwna i zgadzała się na wszystko, co ją spotkało, ale trzeba przyznać, że przeszła wspaniałą przemianę.

To okazało się chyba najlepszym elementem powieści. Owszem, super, że bohaterka się nie poddała i stawiała czoła kolegom i koleżankom, ale największe wrażenie zrobiła na mnie jej walka z samą sobą. Zupełnie, jakby to jedno przypadkiem usłyszane zdanie, otworzyło jej oczy i sprawiło, że zaczęła stawać się naprawdę wspaniałą osobą.

"Tata stwierdził, że moim problemem jest brak umiejętności oceny przeciwnika, ale ja szczerze nie wiem, jak ktokolwiek może trafnie ocenić kogokolwiek. Prawd i złożoności, które skrywamy w sobie, nikt nie jest w stanie poznać."

Będzie tu również sporo o przyjaźni. Tej trwałej i tej krótkiej, tej wspaniałej i tej nieco nieszczerej. Być może chwilami będziecie się wkurzać, może pomyślicie o bohaterach źle, ale zapewniam, że są oni warci Waszego czasu.

Jeśli chodzi o wątek romantyczny, ostatecznie był on słodki, ale momentami myślałam, że całkiem inaczej się potoczy! Cieszę się, że wyszło, jak wyszło. 😁

"[...]miło byłoby trzymać kogoś za rękę, mieć z kim iść korytarzem na oczach wszystkich. Chcę wielkiego misia i tanich czekoladek na walentynki. Chcę obiadków z rodziną, chcę planować wspólne weekendy i denerwować się, kiedy on się niecierpliwi, a ja szykuję się do wyjścia. Wiem, że to wszystko sztampa, czy jakoś tak, ale chcę… wszystkiego i uważam, że pragnienie tego nie powinno z automatu czynić człowieka żałosnym."

Jest to idealna, wartościowa młodzieżówka, którą możecie kupić siostrze, przyjaciółce, synowi, czy mamie. Nawet, jeśli tematy pozornie ich nie dotyczą, uważam, że każdy znajdzie w środku coś dla siebie.

Może będzie to zapewnienie, że każdy zasługuje na miłość?

Może będzie to taki wielki przytulas mówiący, że nie robisz nic źle?

A może będzie to kopniak w tyłek za głupie myśli lub niesprawiedliwe osądy?

A może wszystko jednocześnie, bo czemu nie? 😊

Polecam z całego ❤.

Jo łatwo się zakochuje, pragnie być w związku, jednak jej relacje z chłopakami są dość dziwne. Nie uważają jej za materiał na partnerkę, ale chętnie zabierają ją do łóżka, by potrenować swoje umiejętności. Jo nie wie, że tak jest traktowana, aż na pewnej imprezie podsłuchuje rozmowę swojego byłego obiektu westchnień. Dziewczyna ma dość takiego traktowania, dlatego postanawia, że pokaże wszystkim, na co jej stać.

Practice Girl Estelle Laure to powieść młodzieżowa, w której główną bohaterką i narratorką jest nastoletnia Jo. Dziewczyna jest szczera w swoich relacjach, nie brakuje emocji i uczuć w tym, co nam przekazuje. Dobrze czyta się narrację w jej wykonaniu.

Jo to bohaterka, która marzy o miłości. Myli zauroczenie z głębokim uczuciem i nie zauważa, że chłopcy traktują ją powierzchownie. Tłumaczy ich zachowania, próbując się przekonać, że tak ma to wyglądać. Jest jednak zraniona, gdy dowiaduje się, jak naprawdę o niej mówią za jej plecami. Jo jest nie tylko zła i skrzywdzona, lecz także czasem okazuje się samolubna. Zapomina o tym, że też mogłaby się do kogoś odezwać, nie zawsze jest obiektywna w ocenie drugiej osoby.

W fabule jest kilka interesujących wątków. Na pierwszy plan wysuwa się wątek uczuciowy. To on powoduje zawiązanie się akcji. Jo poznajemy w momencie, gdy zostaje odrzucona przez chłopaka. Ma złamane serce, ale jednocześnie dzięki tej sytuacji dowiaduje się o tym, jak nazywają ją koledzy. Przez to staje się ostrożniejsza, ale nie do końca, bo nagle wpada w trójkąt miłosny. Tkwi między dwoma chłopakami i nie wie, jak się zachować. Z jednej strony nie chce nikogo zranić, z drugiej odzywa się w niej chęć posiadania chłopaka i bycia w związku.

Innym interesującym wątkiem jest sytuacja rodzinna dziewczyny. To skomplikowana relacja – ojciec Jo nie żyje, a nastolatka była z nim bardzo blisko. To dzięki niemu pokochała zapasy i stały się one ważną częścią jej życia. Nowy mąż matki jest idealny, ale dziewczyna traktuje go chłodno. Matka też się odsunęła od Jo – przegapiła wiele ważnych elementów jej życia i tę relację trudno będzie teraz odbudować.

Relacje to w ogóle wątek bardzo rozbudowany w powieści. Jo traktuje inne dziewczyny z rezerwą, nie przyjaźni się z nimi, a partnerkę przyjaciela uważa za wroga. W tym wszystkim nie widzi jednak, że jej zachowanie nie jest najlepsze. Mogła zawalczyć o przyjaźnie, mogła zachowywać się mniej wrogo wobec dziewczyny przyjaciela. Mogła nie uczepiać się Sama jako deski ratunkowej. Jo musi nauczyć się walczyć o siebie, lecz także zaufać innym ludziom i wpuścić ich do swojego życia.

Książka jest napisana w bardzo dobrym stylu. Na początku widzimy Jo jako dziewczynę, która pragnie miłości. Potem, gdy jest zraniona i skrzywdzona, obserwujemy, jak ten ból ją rozsadza. Z jednej strony jest dla niej motywacją, z drugiej rzuca jej ciągle kłody pod nogi. Wątek trójkąta miłosnego może wydawać się oklepany, ale autorka zadbała o to, by był przedstawiony w głębszy sposób. Ja sama nie wiedziałam, jak bym się zachowała w tej sytuacji.

Practice Girl to nie tylko powieść o tym, jak traktowane są dziewczyny, które szukają miłości i mylą ją z bliskością fizyczną. To książka o przyjaźni, rodzinie, prawdzie i szacunku. Porusza temat patrzenia na sytuację oczami innej osoby i stawiania się na jej miejscu. Książka porusza ważne tematy dla młodych czytelników, ale i nieco starsi wyciągną z niej wnioski.

Jo nigdy nie słyszała o określeniu „dziewczyna do trenowania”, dopóki nie została tak nazwana.

Jo Beckett pragnie miłości. Zakochała się w kilku chłopakach, ale z jakiegoś powodu oni nigdy nie odwzajemniali jej uczuć. Pewnej nocy, na imprezie, na którą nawet nie chciała iść, dowiaduje się prawdy.

Za jej plecami nazywają ją „dziewczyną do trenowania” – to popularne określenie kogoś, kto jest wystarczająco dobry, by się z nim niezobowiązująco spotykać, ale nie na tyle, żeby stworzyć poważną relację. Te słowa nieodwracalnie zmienią sposób, w jaki Jo postrzega wszystkich – łącznie z samą sobą.

Książka ma fajny styl,wciągająca,ukazująca ważne problemy.

Mimo że,czasy szkoły średniej nie są dla mnie tak odległe to mam wrażenie,że jestem na tę książkę za stara (?),żeby w 100% zaangażować się w te problemy. Jednak uważam,że to idealna pozycja dla młodzieży. "Practice girl" może być takim drogowskazem dla młodszych czytelników. Może gdybym to przeczytała te kilka lat temu,moja ocena byłaby inna.

Główna bohaterka Jo na początku była naiwna,potrzebowała bliskości drugiej osoby po śmierci swojego ukochanego rodzica. Niestety mama i ojczym zawiedli w tym temacie,więc szukała pocieszenia gdzie indziej. Czy to źle ? Jo moim zdaniem była zagubiona,nie wiedziała jak odnaleźć się w tej sytuacji,każdy inaczej reaguje na stratę. Czy chłopcy z drużyny odpowiednio się zachowywali? Oczywiście,że nie. Dziewczyna do trenowania ? To okropne,co rówieśnicy mogą wymyślić i wdrażać to w życie. Sam? Ach Sam.. Przyjaciel od dzieciństwa,który może i był w trudnych momentach Jo ale czy jej pomógł ? Zawalił na całej linii,tak nie zachowuje się przyjaciel. Chciał tylko brać. Cieszę się,że Jo w końcu otworzyła oczy i zobaczyła kto tak naprawdę jest godny jej uwagi. Czy Jo była w porządku wobec wszystkich ? Nie,równiez popełniała mniejsze lub większe błędy. Wszyscy popełniamy błędy,ważne jest zrozumieć swój błąd i spróbować go naprawić. Słowa mamy Jo powinien każdy wziąć sobie do serca. Każdy zasługuje na bycie kochanym,kochanym takimi jacy jesteśmy,niezależnie kim jesteśmy,jakie mamy zalety i wady. Każdy zasługuje na bycie zauważonym i docenionym,każdy jest wyjątkowy.

Tak więc polecam,ale raczej młodszym czytelnikom.

Książka Practice girl Estelle Laure opowiada o dziewczynie, która próbuje znaleźć swoje miejsce na świecie. Jest tancerką i próbuje odnaleźć się w świecie tańca. Stara się też znaleźć swoje miejsce w rodzinie. Książka opowiada o jej podróży w poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi.

Uważam, że ta książka była naprawdę dobra. Polubiłam bohaterów i uważam, że historia była naprawdę interesująca. Myślę również, że autorka wykonała naprawdę dobrą robotę, pokazując różne oblicza głównego bohatera. Zdecydowanie poleciłabym tę książkę innym osobom.

Gdy życie daje w kość, już nic nas nie zaskoczy, a jednak w przypadku Jo Backett udało ją się zaskoczyć. Prawda o tym, iż między chłopakami z drużyny zapaśniczej jest nazywana dziewczyną do trenowania, wychodzi na jaw, a jak się okazuje jej najlepszy przyjaciel, od samego początku o tym wiedział, lecz ukrywał to, by uchronić ją przed bólem i złamanym sercem, lecz czy tylko to przed nią ukrywał? Co odkryje Jo w trakcie udowadniania sobie i innym, że jest warto o wiele więcej?

Wszystko jest takie brutalne. Poszukiwania szczęścia są brutalne. Ustalanie, co, do cholery, powinno się robić w tym życiu, jest zupełnie brutalne. Sądzisz, że to rozkminiłeś, i nagle bum, kończysz jak rozjechane zwłoki.

Ostatnie parę moich recenzji to głównie zachwyty, jednak przyszedł czas gdy dobra passa się skończyła i trafiłam na troszkę gorszą książkę, choć na pewno nie najgorszą. Premiera „Practice girl” była jedną z głośniejszych, wielu twórców promowało ją jako wspaniałą historię także moje oczekiwania względem niej, były bardzo wysokie. Niestety z bólem serca, muszę stwierdzić, że rozczarowałam się. Sam wątek dziewczyny do trenowania jest ciekawy i niekonwencjonalny jednak całościowo jako wśród innych książek young adult gubi się w tłumie. Jej punktem wyróżniającym się jest tytułowy wątek, a poza tym jest jak każda inna, która ma dobrze wykreowanych bohaterów, którzy może i są czasem wyjątkowo irytujący, lecz jest to stały element w książkach tego typu.

Całość recenzji [Adres usunięty]

Jo Beckett pragnie miłości. Zakochała się w kilku chłopakach, ale z jakiegoś powodu oni nigdy nie odwzajemniali jej uczuć. Pewnej nocy, na imprezie, na którą nawet nie chciała iść, dowiaduje się prawdy. Za jej plecami nazywają ją „dziewczyną do trenowania” – Te słowa nieodwracalnie zmienią sposób, w jaki Jo postrzega wszystkich – łącznie z samą sobą.

„Practice girl”, hit polskiego booktoka, ale czy aby na pewno warto sięgnąć po tę pozycję?

Na co dzień nie czytuję książek tego typu. Książek, które wyróżniają się tą typową dla młodzieżówek słodkością, jednak tym razem ciekawość miała nade mną przewagę. Ta pozycja była niepozorna. Sięgając po nią nie miałam zbyt wygórowanych oczekiwań. Spodziewałam się klubu uroczych dziewczyn, jednej, czy dwóch afer i na tym zakończmy.

Zacznijmy jednak od samego stylu autorki. W tej kwestii nie mam się do czego przyczepić. Prosty tekst, proste przesłanie. Nie musiałam tutaj kombinować, domyślać się, co bohater miał na myśli. Wszystko było jasne i klarowne. Jeśli w grę chodzi jednak przeprowadzenie akcji, tutaj już pojawia się małe „ale” i mały paradoks. Jeden rozdział szokował zwrotem akcji, a drugi wręcz się ciągnął, a następnego zdania mogłam bez problemu się domyślić. Jak to się stało? Nie wiem. Było to dość przytłaczające, podobnie jak przeskoki czasowe między wydarzeniami- wizualizując: autorka rozpisuje się na temat próby rezygnacji Jo z zapasów po wyjściu na jaw sprawy z chłopakami z drużyny, a następny rozdział dotyczy już całkowicie czegoś innego. Temat zjawa. Jak szybko się pojawia, tak szybko znika.

Na szczęście bohaterom udało się na mnie zrobić lepsze wrażenie. Mamy tutaj idealny przykład tego, jak zdrowa relacja jest w stanie uszczęśliwić człowieka i pomóc mu się rozwijać.

Jo, główna bohaterka, do najmądrzejszych nie należy. Popełnia masę błędów, usilnie pragnie być kochaną. Osobiście nie przepadałam za nią, jako osobą. Była rozkapryszona i za bardzo starała się wszystkich przekonać, że to ona jest ofiarą, nieważne czego dotyczyła dana sytuacja.

Mówiąc szczerze, nie sięgnęłabym drugi raz po tę książkę, ale także nie żałuję czasu, który jej poświęciłam. Jestem zdania, że trzeba lubić historie tego pokroju, żeby w pełni, móc się w niej zatracić.