Poznań. Miasto grzechu

Nie mogę nie stwierdzić, że książka dobrze napisana, ciekawa i trudno się od niej oderwać, ale....no właśnie. Jako z urodzenia Poznanianka, w trzecim pokoleniu ze strony ojca i przynajmniej czwartym pokoleniu ze strony mamy, wręcz rzuciłam się do czytania Po pierwszych 50 stronach ciśnienie poszło mi w górę. Później już mi tylko rosło. Tytuł " Poznań, miasto grzechu " chwytliwy, ale niesprawiedliwy . To nie miasto jest grzeszne, ale nieliczni mieszkańcy. Konia z rzędem temu, kto mi udowodni, że w innych miastach nie ma afer, a wszyscy mieszkańcy są nadzwyczaj grzeczni i bez skazy. Jeżeli przez losy swoich bohaterów p. Kącki chciał scharakteryzować Poznaniaków, to mu się nieszczególnie udało. Kilka banałów o ornungu, zamiataniu pod dywan, o przesadnej oszczędności , o życiu schowanym za firanki nie do końca jest prawdą. Prawdą jest, że niektóre cechy w jakimś stopniu różnią nas od innych nacji, ale można o nich mówić już w stosunku do pokolenia mojej babci ( rocznik 1906 ) lub mamy (rocznik 1929 ). Prawdą jest także, to, że dalej nie lubimy Piłsudskiego i trudno nam wyobrazić sobie jego pomnik w znaczącym miejscu miasta, ale także zwolenników odbudowy pomnika Wolności z pięciometrowym Jezusem jest niewielu. Nawiedzeni zawsze znajdą się w każdym mieście. nieprawdą jest także to, że sąsiedzi nie utrzymywali ze sobą kontaktów. Wychowałam się w kamienicy, w której ok.97 % to byli przedwojenni mieszkańcy Poznania i zawsze mogliśmy wpaść do któregokolwiek sąsiada, aby się napić lub zjeść skibkę ze smalcem lub leberką. Sąsiedzi w czwartki przychodzili do nas na KOBRĘ, do czasu, aż sami nie dorobili się telewizorów. No, ale miała to być recenzja książki, a nie moje odczucia na temat jak, to wyglądało i wygląda w Poznaniu.

Chyba wypadła kiepsko, bo w tym jedynym temacie trudno mi być obiektywną, ale muszę przyznać, że Marcin Kącki zadał sobie dużo trudu, aby dotrzeć do tych wszystkich ludzi o których pisze, aby nakłonić ich do tak szczerych wyznań, aby dotrzeć do tylu materiałów źródłowych. Za to należą się Mu wyrazy uznania. W każdym razie, za styl w jakim pisze, za trudną tematykę, której się podejmuje zasłużenie należały Mu się nagrody, które otrzymał.