Pociąg do życia

Edyta Świętek nie jest dla mnie pisarką obcą. Bardzo często sięgam po polskie propozycje i szukam w nich prawdy, a nie przewagi cukru w cukrze. Czasy brazylijskich telenowel dawno się już skończyły i dobrze jest, gdy ludzie pióra tworzą historie, które rzeczywiście mogą wydarzyć się w życiu statystycznego Kowalskiego. Jak wiadomo, czasami układa nam się wręcz śpiewająco, lecz nie zawsze jest tak, jak byśmy sobie tego życzyli. Ot, uroki prawdziwego życia, które raczy nas naprawdę różnymi niespodziankami, zarówno tymi dobrymi, jak i dramatycznymi.

„Pociąg do życia” to niezwykle wciągająca i pięknie opisana historia czterech młodych mężczyzn. Warto dodać, że wszystko, co dotyczy Darka, Michała, Tomka i Witka dzieje się w różnych małych wsiach w latach 1983-1988, a zatem w zupełnie innym ustroju politycznym. Wówczas zmuszeni oni byli do odbycia obowiązkowej służby wojskowej, a cała czwórka spotka się w jednostce wojskowej w Mrągowie. Każdy z młodych mężczyzn ma zupełnie inne priorytety i problemy rodzinne, ale łączy ich jedno- zamiłowanie do muzyki. Bohaterowie powieści kochają śpiewać i grać, mają do tego talent, a na dodatek trafiają na osobę, która może otworzyć im drzwi do coraz większej kariery. Lata osiemdziesiąte to już niemal prehistoria, ale gdy zagłębimy się w archiwa, to zrozumiemy, że niegdyś dostanie się do telewizji i radia dla młodych muzyków było nierealne, a mogło stanowić niemalże przepustkę do sławy, pieniędzy i autografów. Życie potrafi jednak bardzo szybko zweryfikować nasze plany. Co wydarzy się w życiu Darka, Tomka, Michała i Witka? Tego nie mogę zdradzić, ale ja jestem tą powieścią wręcz oczarowana. Sądziłam, że będzie to coś bardzo przewidywalnego i mało wciągającego, a wydarzyło się coś, czego absolutnie się nie spodziewałam. Autorce należą się ogromne brawa!

Czy kibicowałam mocniej któremuś z bohaterów? Szczerze mówiąc, początkowo najbardziej rozczuliła mnie historia Witka. Wychowanek domu dziecka, wcześniej bity, gnębiony, samotny. Jako dorosły chłopak stroni od alkoholu, gdyż wódka wyzwala w nim same nieprzyjemne wspomnienia. Autorka pokazała nam, jak dobijająca potrafi być samotność, dlatego doceniajmy każdy najmniejszy gest naszych domowników. Cieszmy się, gdy ktoś nas przytula, myśli o nas, dzieli się z nami czymś skromnym. Od razu przypominają mi się słowa Ryszarda Riedla, który śpiewał, że samotność to taka straszna trwoga. Miał on stuprocentową rację.

Książka ta jest magiczna pod każdym względem- piękna jest nie tylko sama treść, ale także okładka, jak i ciekawie nazwane rozdziały. Czytelnicy dowiedzą się, jakie były niegdyś realia życia na wsi, jak dawniej rozumiano miłość między młodą kobietą a mężczyzną. Plany młodego człowieka mogą być perfekcyjnie ułożone, a mimo to bardzo kruche i ulotne. Powieść nie ma w sobie grama przewidywalności, za co bardzo dziękuję pani Świętek. Na dodatek nie pogubimy się, jeśli chodzi o ówczesną gwarę wiejską i wojskową, gdyż adekwatne przypisy wyjaśniają nam wszystko.

„Pociąg do życia” na długo zagości w mej pamięci, była to fantastyczna przygoda.

Polecam z całego serca!!!

"Pociąg do życia" to historia zdecydowanie bardzo rzeczywista, mogłaby się wydarzyć, nie jest przerysowana. Autorka nawet gdzieś wspomina, że inspirowała się prawdziwymi wydarzeniami. Historia czwórki chłopaków, którzy są tu bohaterami jest odarta ze złudzeń. Nie sądzę, abym ja tę historię miała zapamiętać na długo, ale na pewno jest to coś ciekawego.

.

Losy czwórki chłopaków z zupełnie różnych światów łączą się w jednostce wojskowej, gdzie mężczyźni odbywają obowiązkową dwuletnią służbę. Jeden jest z dość zamożnej rodziny, ale wychowuje go babcia, drugi mieszkał w domu dziecka, trzeci jest synem bibliotekarki, a czwarty całe życie pomagał na roli rodzicom. Jednak ich wszystkich łączy jedno, muzyka. Czy marzenia o boysbandzie lat osiemdziesiątych są w stanie się ziścić? Chłopaki zakładając zespół na nic nie liczą, jednak kiedy ich popularność mimo niesprzyjających warunków wzrasta młodzi pragną coraz więcej. Cel jest jeden - zrobić karierę na zachodzie. Tylko czy uda im się porzucić to co znane? Czasem życie brutalnie weryfikuje ludzkie plany.

.

No i chyba o tym jest ta historia. Myśl, że zabrakło mi tam gdzieś takiego podsumowania, wyciągnięcia wniosków. Jakoś specjalnie też w tę książkę się nie wciągnęłam. Ale jest to mimo wszystko dobra historia i myślę, że wiele osób z trochę inną wrażliwością niż moja bardziej ją doceni.

Sięgając po tę książkę, spodziewałam się raczej miłej, lekkiej lektury, tymczasem zaskoczona zostałam przez autorkę głębią poruszonych tematów.

Po przeczytaniu tej powieści, mogę śmiało stwierdzić, że nasze życie jest jak ten tytułowy pociąg. Z wszystkimi jego koleinami, zakrętami i przystankami. Czasem potrzebne są przesiadki. Ale tylko od nas zależy czy wsiądziemy we właściwy i nie pozwolimy, by nam odjechał sprzed nosa. Każdy z nas ma od życia różne oczekiwania. Nasze cele, plany, marzenia, pasje są po to, by je realizować. Nawet wtedy, gdy po drodze zdarzy się nam popełniać błędy, dokonać niewłaściwych wyborów, czy pojawią się przeciwności losu - to właśnie wtedy trzeba nauczyć się starać jeszcze bardziej.

Edyta Świętek podjęła się wielu trudnych tematów, które mogą być bliskie każdemu z nas. Mamy tu uczucie młodego mężczyzny do starszej kobiety, nieodwzajemnioną miłość, miłość rodzicielską wraz z presją dotyczącą tego, jak według nich powinien żyć, niełatwy start w przyszłość, chęć udowodnienia sobie i otoczeniu własnej wartości, niespełnione marzenia, stereotypowe postrzeganie osób pochodzących ze wsi, traumę, śmierć, żałobę.

Wszyscy męscy bohaterowie zostali potraktowani przez autorkę z należytą uwagą. Czy to Darek, Michał, Tomek czy Witold - każdy z nich dostał cechy, które wyróżniają go z tłumu, ma to przysłowiowe "coś". I choć pochodzą z różnych środowisk, to szybko odnajdują wspólny język. Jestem pełna podziwu dla zaangażowania i pracy, z jaką podchodzili do pasji, jaką niewątpliwie była dla nich muzyka. A wiadomo, że aby osiągnąć sukces, trzeba włożyć w to całą swoją energię i chęci. Kobiece postaci także mają tu sporo do powiedzenia. 

Ten, kto pamięta czasy PRL-u, z pewnością zwróci uwagę i doceni doskonale oddanego ducha tamtego okresu z wszystkimi jego zwyczajami i słownictwem. Nie był to zbyt kolorowy czas w historii Polski, jednak jakoś wtedy to życie wydawało się jakieś lepsze. Imprezy w remizie, kasety magnetofonowe czy czerpanie wody ze studni do bieżących potrzeb - myślę że dzisiejsza młodzież powinna tego doświadczyć, by zrozumieć jak ułatwione ma życie.

"Pociąg do życia" to poruszająca, pełna emocji i refleksji podróż przez marzenia, pasje i poszukiwanie właściwej drogi życiowej w towarzystwie muzyki lat 80-tych. To powieść uświadamiająca, że zarówno plany, jak i życie bywają bardzo kruche. Polecam gorąco!

Pamiętacie czasy szkoły średniej? Kiedy byliśmy nastolatkami? Mieliśmy plany, marzenia, wybieraliśmy drogę życiową, którą chcieliśmy iść dalej przez życie… Często pod naporem rodziców niektórzy wybierali szkołę średnią a nawet studia wbrew sobie a zgodnie z ich życzeniem. Niestety w wielu domach nadal panuje przekonanie, że dorośli, rodzice wiedzą lepiej co dla ich dzieci jest dobre/ lepsze i nie pozwalają dzieciom na własne wybory…. bardzo to smutne. Gdzie w tym wszystkim były nasze marzenia?

Edyta Świętek w swojej powieści „Pociąg do życia” zabrała nas w przeszłość do lat 80. Czterech chłopców: Darek, Tomek, Witold i Michał wchodzi w dorosłość ze swoimi pomysłami na życie. Każdy z nich kroczy inną drogą, ale to, co ich łączy to ogromna pasja do muzyki. Spotykają się w wojsku i od tego momentu ich drogi się łączą. Z tego zrządzenia losu (a może przypadku? Któż to wie?) każdemu z nich spełnia się marzenia o muzycznej karierze, o założeniu zespołu i zarabianiu na muzyce. Mówi się, ze apetyt rośnie w miarę jedzenia i kolejne marzenie to… międzynarodowa kariera… Czy przyjaciołom uda się wyjechać do Berlina? Jaką cenę będą musieli zapłacić za jeden imprezowy wieczór? Za swój brak odpowiedzialności? Przekonajcie się sami, zachęcam do poznania tej historii.

Powieść „Pociąg do życia” zderza ze sobą dwa światy: świat rodziców, którzy boją się o swoje dzieci, chcą dla nich jak najlepiej i wybierają im drogę życia, jaka ma zapewnić im pracę i godne, spokojne życie ze światem nastolatków, którzy chcą zachłannie brać od życia garściami, często nawet nie myśląc o konsekwencjach. Dzieci to też ludzie i mają prawo do podążania własnymi ścieżkami (zgadzam się w tym względzie również z prekursorem praw dziecka Januszem Korczakiem) i do popełniania swoich własnych błędów. A te błędy będą bardzo bolesne, trudne, traumatyczne.

Na tle lat 80 Edyta Świętek obnażyła problemy polskiego społeczeństwa: bezwzględny patriarchat, zaściankowość, alkoholizm społeczeństwa i jego skutki na dzieci i rodziny. Z drugiej strony w tej perspektywie pokazała jak cenne jest nasze zdrowie i życie. Życie to jedyna, największa wartość! Cokolwiek się stanie, póki żyjemy mamy szansę na szczęśliwe życie, ale to tylko od nas zależy…. Wzruszająca, piękna ale i dramatyczna historia o „Pociągu do życia” na tle pięknych piosenek.

Dziękuję Wydawnictwu Skarpa Warszawska za egzemplarz do recenzji (współpraca barterowa).