Pierwszy dzień wiosny

8 letnia Chrissi zabiła dwuletniego Stevena. Przyznaję się do tego na pierwszej stronie powieści. Od tego momentu wiadomo że będzie moc! Dziewczynka czuje w brzuchu musującą oranżadkę, jest podekscytowana, nie czuje się winna, ten czyn jest jej wielką tajemnicą która pozwala unosić się jej nad ziemią. Chrissi mieszka z mamą, ale jest dzieckiem zaniedbanym, często chodzi głodna, nikt jej nie lubi a mimo to w zabawie wszyscy się jej słuchają.

Historię tę poznajemy z perspektywy Chrissi, wtedy gdy była 8-letnią dziewczynką i teraz gdy jest dorosłą kobietą i matką. Chrissi odbyła zasłużoną karę, dostała też nową tożsamość i szansę na nowe życie. Gdy odbiera tajemniczy telefon postanawia uciec, wie że nie da się zastraszyć i odebrać sobie Molly.

To nie jest książka w której białe jest białe, a czarne jest czarne. Tutaj jest cała paleta szarości. Chrissi budzi mieszane uczucia, nie doświadczyła miłości matki, cały czas czuła się odrzucana, robiła wszystko by zwrócić na siebie uwagę, by zyskać ten okruch zainteresowania. Dla niej śmierć nie jest rzeczą ostateczną, przecież o jej ojcu też słyszała że nie żyje a przecież tata wracał, umierał i wracał. Śmierć Stevena też miała być tylko na chwilę.

Ta książka zostawia w człowieku taki chaos jak po przejściu tornada. Roztrzaskuje pojęcie sprawiedliwości i moralności. Nie można jej odłożyć, jakaś niewidzialna siła popycha nas do końca tej historii. Zostawia z głową pełną pytań i refleksji. Na pewno nie pozwoli o sobie zapomnieć.

Psychika każdego dziecka to wiele składowych części, na jej rozwój wpływa środowisko, dom rodzinny, szkoła. Dziecko samo w sobie nie jest złe, ono zostaje ukształtowane. Czy więc ponosi winę za zło którego się dopuszcza? Przecież nie może być za nie chwalone, potrzebna jest odpowiednia reakcja, kara, nauka. Potrzeba kogoś kto pokaże jak rozeznać co jest dobre a co złe.

Moje drugie 10/10 w kategorii thrillerów w kwietniu.

Ośmioletnia Chrissie dokonała strasznego czynu, swoimi małymi rączkami zamordowała małego chłopca. I jest jej z tym dobrze. Nie odczuwa żadnych skrupułów. W żaden sposób nie czuje się winna. W całej okolicy zapanował strach i panika, rodzice boją się o swoje pociechy. Chronią je w domach i nie pozwalają nawet bawić się na okolicznych podwórkach. Natomiast mała Chrisse błąka się sama po okolicach, nikt na nią czeka w domu, nikt się o nią nie martwi. A ona tak bardzo pragnie, aby komuś na niej zależało, aby matka ją przytuliła i pogłaskała po małej główce. Dziewczynka chodzi głodna i zaniedbana, ale ma coś, o czym inni mogą marzyć. Swój wielki sekret. Sekret, który dodaje jej odwagi i sprawia, że czuję się wyróżniona.

W drugiej odsłonie poznajemy Chrisse dwadzieścia lat później, gdy już wyszła na wolność, za haniebny czyn. Cały czas przeszłość chodzi za nią i nie daje jej spokoju. Dorosłe życie też nie jest takie, jakie sobie wymarzyła. Ciągnie się za nią trauma i wina za krzywdę z przeszłości. To piętno nie daje jej spokoju, nawet nie potrafi się dobrze zaopiekować swoją córką. A pragnie dla niej jak najlepiej. Czy będzie potrafiła się zaaklimatyzować w kolejnym nowym miejscu? Czy można być aż tak bardzo anonimowym? Czy można zapomnieć o przeszłości, która się wdziera do życia z każdej strony, niechciana i nieoczekiwana?

Pierwszy dzień wiosny, wbrew tytułowi, to szokujący thriller. Wzbudzający strach i niepokój, rozrywający serce na strzępy. Dlaczego? Bolesne jest już to, że małe dziecko dokonało morderstwa innego dziecka. ale jeszcze bardziej smutne jest to, dlaczego to zrobiło? Co spowodowało, że w taki sposób musiała wyładować swoje emocje? Z może chciała w ten sposób zwrócić na siebie uwagę bliskich? Zawsze opuszczona i zaniedbana, głodna i brudna. Nie potrafiła się pogodzić z tym losem, który zafundowała jej wiecznie pijana matka, i wpadający raz na jakiś czas do domu, rzekomy ojciec. Jak długo można żyć w takim świecie? Nie mając nikogo, komu by na tobie zależało? Tragiczne i okropnie bolesne. Jak można dziecku wyrządzić tyle krzywdy i okrucieństwa. Jakim trzeba być zwyrodnialcem, aby przez tydzień nie karmić dziecka, nie zapewnić bezpieczeństwa i troski?

Autorka porusza bardzo ważne życiowe zagadnienie, nad którymi warto się pochylić, zastanowić i przemyśleć. Dlaczego na świecie jest tyle niepotrzebnego zła i bólu? Dlaczego my dorośli tak krzywdzimy własne dzieci? Przecież to nasza krew, nasza cząstka, nasze nieocenione szczęście …

Polecam, warstwa psychologiczna bardzo bogata, wrażenia ogromne, ból jeszcze większy, smutek rozdziera serce. Lektura dla odważnych, potrafiących zapanować nas swoimi nieodgadnionymi emocjami.

Dawno nie miałam w swoich rękach tak mocnego thrillera, który od pierwszej strony wbijałby w ziemię. Jest to bardzo smutna powieść. Myślę, że jedna ze smutniejszych, jakie miałam okazję czytać. Fabuła jest tutaj mocno zagmatwana, ale to normalne w tego typu książkach. Kryminał rządzi się przecież swoimi prawami i tak naprawdę nigdy do końca nie wiemy, co się wydarzyło. Bohaterowie zostali wykreowani dokładnie, z dbałością o szczegóły. Ta pozycja porusza, wzrusza i budzi w człowieku naprawdę głębokie refleksje. Polecam.

Polecam. Myślę, że wstrząśnie niejednym czytelnikiem.

„Pierwszy dzień wiosny” to chyba najsmutniejsza książka jaką w życiu czytałam. Ciężko jednoznacznie określić ją thrillerem, bo miesza się tu thriller, z powieścią obyczajową, może trochę tu i kryminału.

Co wiec może wzruszać w książce, którą zakwalifikowano jako thriller? „Pierwszy dzień wiosny” to historia ośmiolatki, która popełniła zbrodnię na maleńkich dzieciach i paradoksalnie to nie sama zbrodnia jest sednem tej historii, otóż autorka skupiła się na opowiedzeniu historii dziecka tak bardzo zaniedbanego, niekochanego, niechcianego, że nie nauczono go nawet podstawowych instynktów i zasad życia w społeczeństwie. Zawsze przecież jest tak, że morderca spotyka się z napiętnowaniem, odrzuceniem, wyłączeniem ze społeczności. To jak została przedstawiona historia Chrissie sprawia, że czytelnik nie tyle potępia ją za czyn jakiego się dopuściła, ile próbuje znaleźć usprawiedliwienie.

Winą za to, co się wydarzyło można obarczyć wielu dorosłych i to w tej historii jest najsmutniejsze. Autorka pokazała dziecko wołające o odrobinę uwagi, uczucia, przytulenia, ba wołające o jedzenie i zaspokojenie podstawowych potrzeb człowieka. To brak uczuć, odrzucenie, poczucie bycia gorszym, niechcianym pchnęło młodocianą do przestępstwa. Winę ponoszą w pierwszej kolejności jej rodzice, ale też inni, którzy przyglądali się tragedii małej dziewczynki i nie zrobili nic by jej pomóc.

Po latach uciekania przed konsekwencjami czynu jakiego się dopuściła, poznajemy kobietę, która żyje z ogromnym wyrzutem sumienia, która nie pozwala sobie na radość i uśmiech, bo ciąży nad nią wina i piętno morderczyni. To już nie jest Chrissie, teraz to Julia, która żyje w ciągłym strachu, że w odwecie zostanie jej odebrany najcenniejszy dar jaki otrzymała, córeczka. Co takiego musi się wydarzyć, bo móc zacząć funkcjonować normalnie w społeczeństwie, czy z takim bagażem jest to w ogóle możliwe?

To niezwykle dojrzała powieść, poruszająca do głębi, ściskająca za serce, wzbudzająca tak wiele uczuć i emocji, że ciężko nie pomyśleć ciepło o tej biednej ośmioletniej Chrissie mimo tego co zrobiła. Niesamowita książka, zapada w pamięć i aż dziw, że tak dojrzała pozycja to debiut literacki.

Kilka dni temu przeczytałam bardzo smutną książkę. Zastanawiałam się długo jak oddać te emocje, ale chyba nie ma takiego słowa, które by odpowiadało temu co czułam poznając historię Chrissie. Melancholia, rozżalenie, gorycz i ogromny żal, nie wiem jak jeszcze opisać to co czułam. Wyobraźcie sobie, że jest bohater, którym się gardzi i się go nienawidzi, a jednocześnie pragnie się tą osobę przytulić i okazać namiastkę dobroci. Myślę, że takie książki są potrzebne, ponieważ otwierają oczy i może kiedyś, gdy będziemy mieli kogoś osądzić, zastanowimy się dwa razy…

Chrissie jest ośmioletnią dziewczynką. Niekochanym dzieckiem, które jest skazane na głód, ubóstwo, zaniedbanie i brak miłości. Nie, nie jest sierotą… Ma matkę i ojca, lecz czy naprawdę można tym mianem nazwać osoby, od których dziewczynka nie otrzymała grama uczuć? Przeraziła mnie ta historia. Sprawiła, że chciało mi się płakać, jednocześnie nienawidząc i współczuć głównej bohaterce. Strasznie to wszystkie popaprane…

Dziecko pozbawione empatii i wrażliwości, które wskazywałyby na to, że ma w sobie ludzkie odruchy. Dziewczynka, która zabija z zimną krwią, bez grama pokory, wyobrażacie to sobie? Pozostaje tylko pytanie dlaczego? Co ją skłoniło do tak okrutnego czynu… Dlaczego nie jest ona taka jak inne dziewczynki?

Nie mogę nic więcej napisać prócz tego, że polecam zagłębić się w tą historię…

Jak myślicie, czy dzieci rodzą się złe? Patrząc na małą dziewczynkę, widzę radosny wyraz twarzy, głośny śmiech i beztroskę. Niestety bywają takie miejsca, gdzie szczęśliwe dzieciństwo jest tylko marzeniem, a patologiczni rodzice zamieniają życie swego potomstwa w koszmar.

Takim dzieckiem była Chrissie, która jako ośmiolatka nazywana jest diabelskim nasieniem i budzi strach wśród rówieśników. Kradnie, szantażuje i robi niebezpieczne rzeczy, by poczuć się chociaż odrobinę szczęśliwa. Najgorsze jest jednak to, że pierwszego dnia wiosny zabiła dwuletniego chłopczyka, który był dzieckiem sąsiadów. Bez wyrzutów sumienia, żalu i skruchy ukryła w sobie ten sekret.

Teraz jako dorosła kobieta pod zmienionym nazwiskiem, jest samotną matką żyjącą w ciągłym strachu. Jej mała córeczka Molly jest jej ukochanym skarbem, którego pragnie strzec. Jej brutalna przeszłość dręczy ją i wywołuje wyrzuty sumienia i żal.

Dlaczego rodzice Chrissie dopuścili się takiego zaniedbania względem niej? Czy ta dwudziestoparolatka może zapewnić swemu dziecku szczęśliwe i pełne miłości dzieciństwo? Dlaczego tak bardzo boi się swoich grzechów młodości i kto jej zagraża?

Ta lektura wstrząsnęła mną dogłębnie i długo jeszcze po jej zakończeniu nie wiedziałam co mam o niej myśleć. Będąc już na pierwszej stronie dostajemy obuchem w głowę i dowiadujemy się o strasznym czynie, który popełniła bohaterka. Zagłębiając się w dalszą treść dowiadujemy się czego doświadczyło to biedne dziecko, jak bolesne oraz ciężkie było jej życie. Brak czułości, zainteresowania, głód, bród i wyzwiska to jej codzienność. W takich momentach miałam oczy pełne łez i aż mnie skręcało od środka z żalu i współczucia. Jej matkę i ojca, który pojawiał się i znikał, chyba bym udusiła, gdyby wpadli w moje ręce. Uważam, że to rodzice kształtują delikatną psychikę dziecka i tylko od nich zależy jakie będzie w przyszłości.

Jako dorosła nie przypomina już tej ośmiolatki. Jest kochającą matką, dba i chroni córeczkę, starając się jej zapewnisz wszystko co właściwe. Te dwie osobowości są tak od siebie różne, że kontrast aż razi i daje dużo do myślenia. Emocji jest tak wiele, że aż przytłaczają.

Zdziwiłam się, gdy dowiedziałam się, iż jest to debiut autorki. Powieść zachwyca stylem, ciekawą i przejmującą fabułą, tajemniczym, dusznym klimatem oraz wrażeniami jakie dostarcza nam ta pozycja. Lekkie i plastyczne pióro powodują, że pochłonęłam książkę w zawrotnym tempie, a po jej zakończeniu nie zapomniałam o niej, tylko wciąż wracam w myślach. Kreacja postaci, narracja, dopieszczenie każdego szczegółu jak dla mnie rewelacyjna.

Ze szczerego serca polecam ten thriller. Przeczytajcie, przetrawcie i sami oceńcie. Myślę, że będziecie zadowoleni i miło spędzicie wolny czas na czytaniu.

Dawno tak mocno nie wstrząsnęła mną książka. Nancy Tucker zdecydowanie się to udało, bo historia, którą napisała przyprawia o ciary na skórze, wzbudza emocje jak choćby złość, niedowierzanie, współczucie i szok.

Czy ludzie rodzą się źli? Czy dziecko jest w stanie zamordować inne małe dziecko?

Historia Chrissie niestety pokazuje, że odpowiedź na drugie zadane przeze mnie pytanie jest twierdząca. Ośmioletnia dziewczynka nazywana "diabelskim nasieniem" sama w końcu wierzy w to stwierdzenie. Psychika dziecka jest bardzo delikatna, a brak zainteresowania, jakichkolwiek rodzicielskich pozytywnych(!) uczuć ze strony matki i ojca sprawiają, że Chrissie chce krzywdzić inne dzieci. Potrafi kopnąć, uszczypnąć dzieciaki, z którymi się bawi, bo nie spełnili jej poleceń czy oczekiwań.

W pierwszy dzień wiosny Chrissie udusiła małego Stevena. I od tego zaczyna się właśnie thriller "Pierwszy dzień wiosny". Już od pierwszych zdań jest się zarzucanym tak mocnym zdarzeniem. Myślałam, że to może jakiś chwyt i okaże się, że winnym jest kto inny, albo to wytwór wyobraźni, ale nie. Od razu wspomnę, że nie czytałam opisu, za co sama sobie dziękuję w myślach, bo książka wywarła na mnie ogromne wrażenie. Ale do brzegu...

Autorka z każdym rozdziałem podsuwa kolejne puzzle, by móc się dowiedzieć, co kierowało małą Chrissie. Na początku czuje się oburzenie, złość, niedowierzanie, no bo "jak to takie małe dziecko może wyrządzić tyle zła?". Jednak jest w tym jakieś poczucie, że to dziecko było naprawdę samotne. Do czego może doprowadzić zerowe zainteresowanie rodzica? A może nawet nie zerowe, bo matka posuwa się do takich kroków, że serce się łamie.

O "Pierwszy dzień wiosny" mogłabym pisać więcej i więcej, ponieważ temat jest dość trudny i skłania do analizowania psychologicznej strony Chrissie. Oczywiście poznajemy też już dorosłą kobietę, która zmieniła imię po to, by nie być kojarzoną z przestępstwami, których się podjęła. Mając córkę i wychowując ją samotnie, stara się, by jej mała Molly miała szczęśliwe dzieciństwo. Takim oto sposobem mamy dwie przestrzenie czasowe i można by rzec, że poznajemy dwie różne osoby, ale nic bardziej mylnego. Mamy małą dziewczynkę, która próbuje zwrócić na siebie uwagę wyrządzając krzywdę innym i kobietę dorosłą, która stara się stworzyć normalny dom dla swojej córki.

Mimo trudnego tematu książkę czyta się naprawdę szybko. Małej Chrissie można mieć dość, irytuje swoim zachowaniem, ale cały czas się brnie do końca by dowiedzieć się, jaki los spotkał ją w dorosłym już życiu.

Czy taka osoba może mieć przyjaciół i być otoczona miłością, której nie jest w stanie dostrzec przez to, jak wyglądało jej dzieciństwo?

Sięgnijcie po tę książkę, a nie pożałujecie. Skłania do refleksji i to jest jej dużym atutem.

"Pierwszy dzień wiosny" to książka, która z pewnością zapadnie na długo w mojej pamięci. Z chęcią opowiem wam dlaczego. Czytając tę książkę towarzyszyło mi ogrom przeróżnych emocji: złość, smutek, przygnębienie, niezrozumienie, współczucie, były też takie których nie umiem nazwać, to te emocje które zaczęły mnie przerażać.

Czytając opowieść Nancy Tucker w mojej głowie raz po raz pojawiało się pytanie, czy człowiek rodzi się zły i jest na nią skazany do końca? Do tej pory zdawałam sobie absolutnie sprawę, że nikt z nas nie rodzi się złym człowiekiem, że mamy realny wpływ na swoje życie, jednak muszę przyznać, że Chrissie początkowo zasiała we mnie ziarno niepewności.

Chrissie to bardzo złożona postać, jej portret psychologiczny jest bardzo bogaty. Jestem pewna, że czytelnicy będą mieć wobec niej ambiwalentne uczucia. Z jednej strony współczucie, ponieważ żadne dziecko nie powinno być traktowane przez matkę jak ona. Z drugiej strony przerażenie, bo nie tak powinna zachowywać się ośmiolatka, nie powinna budzić lęku i strachu. Sytuacja Chrissie nie jest łatwa i klarowna, jest labiryntem.

Na kartach książki poznajmy zarówno tę ośmioletnią Chrissie jak i tę już dorosłą. Przeplatające się rozdziały dodały tajemniczości i pokazały pewną zmianę jaka zaszła w zachowaniu i myśleniu kobiety.

Muszę przyznać, że czytając ostatni rozdział czekałam na jakieś spektakularne zakończenie, jednak nie znalazłam go tutaj. Chociaż nie twierdzę, że książka przez straciła, na takie zakończenie również warto było czekać.

"Pierwszy dzień wiosny" to książka szokująca, momentami mrok wyłania się w niej z każdego kąta. Autorka pochyla się nad ogromnym problemem jakim jest zaniedbywanie dzieci, rodzące się przez to traumy, które z biegiem lat przybierają na sile.

Polecam wam tę pozycję nie tylko ze względu na to, iż jest to dobry thriller. Polecam ją dlatego, aby otworzyła oczy do czego może doprowadzić zaniedbanie dziecka. Jest to powieść ciężka, bolesna i trudna, warto to mieć na uwadze przed sięgnięciem po nią, jednak uważam że warto.

Najlepsze książki wzbudzają w czytelnikach skrajne emocje. Tak właśnie jest z „Pierwszym dniem wiosny”, debiutem Nancy Tucker, książką, która w moim odczuciu dorównuje przejażdżce rollercoasterem. Czytając ją, przeżywałam wiele. Na pewno nie była to łatwa lektura, ale za to niezwykle satysfakcjonująca.

Akcja książki rozpoczyna się w dniu, gdy ośmioletnia Chrissie Banks zabija chłopca, syna sąsiadów. Nie czuje z tego powodu wyrzutów sumienia, wręcz przeciwnie podoba jej się, że została morderczynią. Nieco hermetyczna społeczność osiedla zaczyna żyć okrutną zbrodnią i szukać sprawcy. Nikt nie podejrzewa, że może być nim przez nikogo niekochana dziewczynka kradnąca słodycze i drobniaki.

Książka Nancy Tucker to nie tylko historia o zbrodni popełnionej przez dziecko, kogoś kto powinien kojarzyć się nam z niewinnością. To przede wszystkim studium złożonej psychiki osoby, która nigdy w życiu nie zaznała miłości ze strony rodziców. Już od pierwszego rozdziału byłam rozdarta. Z jednej strony potępiałam Chrissy za okrutne morderstwo, którego się dopuściła, z drugiej współczułam Julii, którą pokaleczyły złe wybory i trudne dzieciństwo. Nancy Tucker doskonale rozegrała tę opowieść. Stworzyła bohaterkę z krwi i kości, do której czuć można tylko wstręt i jednocześnie pokazała, że zło nie bierze się znikąd, ma swoje źródło. Chrissy czerpała je garściami — z nieczułości matki, obojętności sąsiadów, od zaniedbującego ją ojca.

„Pierwszy dzień wiosny” to nie jest książka dla wszystkich, były takie momenty, że musiałam ją na moment odłożyć, bo tak mocno uderzał we mnie fragment, który właśnie czytałam. Akcja powieści (biegnąca dwutorowo) przestaje aż tak oddziaływać na czytelnika pod koniec — czytając kilka ostatnich rozdziałów odniosłam wrażenie, że w życiu Julii następuje zmiana, w końcu zza gradowych chmur powoli wychodzi słońce. Jedyny aspekt, który do końca do mnie nie przemówił, to telefony nękające główną bohaterkę. Nie za bardzo podobał mi się sposób, w jaki został rozwinięty ten wątek. Mimo tego mikroskopijnego zgrzytu książka mi się podobała. Autorka postawiła poprzeczkę wysoko, postanowiła wejść do umysłu dziecka, które byłoby w stanie zabić. Według mnie poradziła sobie bezbłędnie, aż strach pomyśleć, co przyniosą ze sobą kolejne jej książki.

"Zabiłam dzisiaj małego chłopczyka".

Szokujące zdanie, prawda? Szokuje, tym bardziej że wypowiada je ośmiolatka. Tak rozpoczyna się historia Chrissie.

Cała okolica żyje zbrodnią. W okolicy często pojawia się policja. Rodzice boją się wypuszczać dzieci z domu. Tylko Chrissie się nie boi. Zdaje sobie sprawę, że to inni boją się jej. To ona zabiła Stevena. To jej tajemnica.

Dziewczynka nie wie co to matczyna miłość. Nikt się o nią nie troszczy. Ojciec pojawia się i znika. Często jest brudna, jeszcze częściej głodna.

Dwadzieścia lat później Chrissie jest samotną matką. Zmieniła tożsamość. Stara się dać córce wszystko, czego jej brakowało. Robi wszystko, aby miała szczęśliwe dzieciństwo.

Chrissie wpada w panikę, gdy zaczynają nękać ją telefony. Ktoś odkrył jej prawdziwą tożsamość. W dodatku jej córka miała mały wypadek. Kobieta jest przekonana, że straci córkę, czyli wszystko, na czym jej zależy.

WOW!! Tak książka jest rewelacyjna. Smutna. Przejmująca. Wywołująca ogrom emocji.

Historia Chrissie jest wstrząsająca. Co pcha dziecko do morderstwa drugiego dziecka? Czy za to, co się stało, można winić tylko ośmioletnie dziecko?

To, co uderzyło mnie w tej lekturze najbardziej, to nieczułość, znieczulica i brak reakcji środowiska, w jakim żyła Chrissie. Nauczyciele, sąsiedzi, rodzice jej koleżanek, do których wpraszała się na kolację. Nikt nie zareagował na trudną sytuację dziewczynki.

Bardzo podoba mi się konstrukcja powieści. Jednocześnie poznajemy małą, krnąbrną i bezczelną Chrissie oraz dorosłą, kochającą matkę. Autorka pokazuje jak trudno, jest się jej odnaleźć w tej roli. W końcu nie miała żadnego dobrego wzorca. Nancy Tucker wgłębiła się w psychikę zaniedbanego dziecka, które posuwa się do przemocy. Kreacja głównej bohaterki, jej profil psychologiczny jest dopracowany i jest najmocniejszą stroną tej książki.

W mojej ocenie to jedna z najlepszych książek tego roku. Po prostu trzeba ją przeczytać.

Pierwszy dzień wiosny kojarzy nam się z czymś dobrym, z nadzieją, którą niesie przedłużający się dzień rozgarniający zimowy mrok. W tej książce trzeba mocno kopać, by znaleźć tę iskrę.

Nie spodziewałam się po tym tytule i okładce takiej dawki moralnych wątpliwości, które targały mną od samego początku. Przecież muszę znaleźć usprawiedliwienie na zabicie dwuletniego chłopca przez ośmioletnią główną bohaterkę. Może mała nie zdaje sobie sprawy z tego co zrobiła, a może środowisko, w którym się wychowuje popchnęło ją do tego kierunku. Na moje rozterki znalazłam odpowiedzi, ale chyba nie do końca takie jakie się spodziewałam.

Dowiedziałam się, że Chrissie nie jest tak do końca zła, a jest po prostu niekochana i ma rodziców, którzy nie powinni nimi być. Trochę wiedziała i nie wiedziała co robi, ale po przekroczeniu granicy to już nie miało znaczenia, bo doprowadziło do ogromnej tragedii.

Poznajemy też Julię, która jest tą małą Chrissie, tylko ma dwadzieścia pięć lat i sama jest mamą, która obawia się, że przeszłość upomni się o swoje i zabierze jej córkę. Jako dorosła osoba musi żyć z niewyobrażalnym brzemieniem, które sprawia, że nie może poczuć się szczęśliwa. Ta książka jest pełna bólu i cierpienia oraz postępowania, które ciężko ocenić. Nie mówiąc o tym, że zrozumienie tego momentami wymyka się z ram moralnych, które mamy w głowie.

Tym bardziej, że pod koniec wydarza się w życiu ośmioletniej Chrissie coś co sprawiło, że moje zrozumienie jej zachowania zostało na nowo zburzone. Raz można zrozumieć, ale nie zaakceptować, a co dalej. Jak wymowne w życiu Chrissie jest to, że w zakładzie poprawczym czuła się lepiej niż w domu i po wyjściu to właśnie za tamtym miejscem tęskniła najbardziej. Potrzeba bliskości, miłości i przyjaźni, której jej brakło wzmaga w czytelniku poczucie współczucia, a pragnienie bycia dobrą matką zostawia z tą nadzieją, że nie da się zmienić przeszłości, ale przyszłość już tak. Moja ocena 8/10.

"Pierwszy dzień wiosny" Nancy Tucker

Chrissie Banks poznajemy jako ośmioletnią dziewczynkę, które nie miała łatwego i beztroskiego dzieciństwa jak inne dzieci. Była zbyt drobna i wątła jak na swoje osiem lat. Była niezbyt lubiana przez rówieśników i zaniedbywana przez matkę.

W dorosłym życiu kilkukrotnie zmieniała tożsamość. W książce poznajemy ją również jako Julię matkę Molly.

Pomimo zmiany tożsamości pewnego dnia zaczęły prześladować ją telefony, które z pewnością były powiązane z jej przeszłością.

Z jej mroczną przeszłością. Julia jako ośmiotetnia dziewczynka zabiła chłopczyka.

Co kierowało Chrissie do morderstwa? Czy tak małe dziecko jest świadome swoich czynów? Czy Chrissie zabiła więcej niż jedno dziecko? Czy po takim dzieciństwie Julia będzie w stanie wychować swoją córkę na szczęśliwe dziecko? Czy przeszłość dogoni Julię?

Wow co to był za thriller. Już na pierwszej stronie, pierwszego dnia wiosny, wydarzyła się zbrodnia, która może mrozić krew w żyłach. A dlaczego? Bo popełniła ją ośmioletnia dziewczynka, która zrobiła to z premedytacją, bez emocji bez późniejszych wyrzutów sumienia. Zabijając brata swojej koleżanki czuła się niczym Bóg. Chciała czuć się tak znowu. Straszne prawda? A to dopiero początek książki. Nancy Tucker napisała thriller z fantastyczną, wciągającą fabułą. Autorka przedstawiła nam historię małej dziewczynki, która zdawałoby się nie odróżniała dobra od zła. Przerażające było to w jakich warunkach żyła Chrissie a jeszcze bardziej przerażało mnie jej zachowanie.

W dzieciństwie nie była nauczona okazywania uczuć i w dorosłym życiu nie potrafiła okazywać ich swojej córki. Jednak trzeba przyznać, że starała się być dobrą matką.

Autorka w swojej książce przeplatała teraźniejszość z przeszłością. Z zapartym tchem czytałam o losach Juli i jej córki, a z przerażeniem poznawałam jej historię z przeszłości. Zastanawiałam się jak potoczyły by się losy dziewczynki gdyby wychowywana była w kochającej rodzinie. Czy również popełniła by taką zbrodnie?! Czy wynikała ona z potrzeby zwrócenia na siebie uwagii innych i byciem w jej centrum? Czy możemy winić osobę dorosłą za błędy z dzieciństwa?

"Pierwszy dzień wiosny" zmusza do refleksji.

Zawiera ciekawy klimat, interesującą, orginalną i wciągającą fabułę.

Mimo iż książka ta zawierała w sobie dużo opisów, były napisane w porywający sposób i dobrze mi się je czytało.

Dla mnie ta książka była bardzo emocjonujaca . Towarzyszyły mi przede wszystkim, złość, żal i niedowierzanie. Złość przede wszystkim na matkę Chrissie, za to, że tak naprawdę matką nie była. Żal było mi tej biednej małej dziewczynki, a później już dorosłej kobiety. Z niedowierzaniem czytałam o tym co działo się w głowie ośmioletniej Chrissie.

Książka ta z pewnością na długo zostanie w mojej głowiem.

Zdecydowanie ją polecam. A za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu.

Ośmioletnia Chrissi skrywa mroczny sekret.. Zabiła chłopca.. I nie ma poczucia winy.. Nikt się o nią nie troszczy, nikt się nią nie interesuje... Mroczny sekret dodaje jej siły.

Dwadzieścia lat później, Chrissi staje się Julią, jako samotna matka małej Molly pragnie dla niej szczęśliwego dzieciństwa... Dziwne telefony burzą jej spokój.. Jest pewna, że przez swoją tajemnice straci Molly.

Przeogromną pustkę czułam w głowie po tej lekturze. Intrygujący thriller z dużym wątkiem obyczajowym, który trzymał mnie w napięciu do ostatnich stron.

Jak bardzo trudne dzieciństwo, może wpłynąć na psychikę dziecka. Jak bardzo dziecko musi nie kochać siebie, robiąc okropne rzeczy, żeby ktoś na nie zwrócił uwagę?

Autorka zaserwowała narracje z perspektywy małej Chrissi i dorosłej już Julii. To mój ulubiony sposób przedstawienia historii. Nie mogłam się oderwać. W głowie miałam dwa pytania. Dlaczego ktoś zaniedbał ją tak bardzo, że robiła tak smutne rzeczy, oraz dlaczego będąc dorosłą kobietą tak łatwo popadała w obłęd?

Odpowiedzi uzyskałam i nie spodziewałam się takiego splotu wydarzeń.

Wcześniej nie miałam styczności z piórem autorki i jest dla mnie totalnym zaskoczeniem. Świetnie buduję napięcie. W znakomitym momencie kończy rozdział, zasiewając w czytelniku niepokój.

Przez cały czas próbowałam zrozumieć główną bohaterkę i jej dzieciństwo, które było okropne.

Co stara się robić mama, która kocha swoje dziecko? Zapewne wspierać, kochać i troszczyć. A co jeśli nie robi żadnej z tych rzeczy?

Akcja w tej historii pozwala nam wejść w psychikę dziecka skrzywdzonego jak i w psychikę osoby na pozór dorosłej.

Zakończenie książki przepłakałam, moje spojrzenie na fabułę bardzo się zmieniło, jednak nie mogę wam napisać dlaczego. Przekonajcie się sami. Mnie ta książka porwała i będzie miała wyjątkowe miejsce w sercu, kiedy tylko przyjdzie chwila zwątpienia.

RECENZJA „PIERWSZY DZIEŃ WIOSNY”

Zdecydowanie jest to thriller psychologiczny. Dawno nie odczuwałam smutku czytając książkę. Miałam wrażenie, że trwa to chwilę i już byłam po lekturze. Cały czas jednak moje serce było ściśnięte a usta wykrzywione w grymasie bezradności i niezrozumienia.

Autorka przedstawia nam postać kobiety-dziecka, i dzieli historię na dwie przeplatające się części. W jednej poznajemy małą dziewczynę a w drugiej dorosłą kobietę.

Po opisie książki byłam pewna, że wydarzy się coś z goła innego.

Nie jest to zdecydowanie książka, którą polecę każdemu, ale jeśli lubicie thrillery to koniecznie po nią sięgnijcie.

Mroziło mi momentami krew w żyłach, gdy czytałam co się stało i jak łatwo jest dopuścić do takich sytuacji.

Psychika bohaterki ma tyle warstw, że zachęca wręcz do zagłębienia się i spróbowania zrozumieć, co się wydarzyło. Czyja to była wina? Kto był odpowiedzialny za to wszystko?

Czy matka? Czy może ojciec? Czy obydwoje?

Czy słusznie potoczyły się losy skrzywdzonego tak bardzo dziecka a później kobiety?

Czy aby na pewno ktoś, kto kiedyś zabił dziecko - może wychowywać własne?

Jest tutaj cała masa pytań, które sobie zadawałam podczas czytania i chociaż po jakimś czasie człowiek zaczyna rozumieć i żałować bohaterki, to wciąż mam taki niesmak. Czy ja zgodziłabym się na to, aby ona mogła wychowywać swoje dziecko?

Oczywiście, powodami do jej zachowania z pewnością było to, co przeszła. Sama nie rozumiała swojej sytuacji, wszystko co się działo, próbowała sobie tłumaczyć i zabrakło tutaj jakiegokolwiek wychowania. Miłości. MATKI.

Wydaje mi się, że nie doszło by do tragedii, gdyby dziecko miało w domu, to, czego potrzebowało. Opieki, bezpieczeństwa i miłości. O jedzeniu nie wspomnę… Czy miała zaburzenia? Zdecydowanie. Czy można było uniknąć tego wszystkiego? Na pewno.

Czy katharsis jakie przeszła bohaterka było szczerze? Myślę, że tak.

To złożona i głęboka książka, ale czyta się ją bardzo szybko. Myślę, że będziecie równie zadowoleni jak ja z niej.

Psychologiem, ani psychiatrą nie jestem więc nie wiem czy tak powinno być jak zostało to opisane, ale dla mnie książka była bardzo dobra. Pół punktu odbieram za to, że uważam, że bohaterka potrzebowała nie tylko nadzoru kuratora dla dziecko i książek, ale innej pomocy przy wychowaniu, tak, by wiedziała, jak zaopiekować się tym dzieckiem - co oczywiście próbowała robić. Terapii, takie, by zrozumiała, że może być matką. Wiadomo - gdyby nie zaszła w ciążę, to być może by się do tego przygotowała, lub wcale nie próbowała.

Moja ocena to 9,5/10.