Otuleni syberyjskim wiatrem. Zdeptane nadzieje

Pewnie się przyzwyczailiście już do tego, że lubię zaczynać recenzję od cytatów. Zatem przeczytajcie, co pisze na swojej stronie internetowej Wioletta Piasecka, autorka książki, którą właśnie przeczytałem: "Bardzo często czytelniczki piszą do mnie, że powieść jest jakby właśnie o nich. Ostatnio pani napisała mi, że czekała na drugą część Przyjdzie pogoda na szczęście, bo chciała zobaczyć, czy Joanna wybaczyła ojcu. Ona miała identyczną sytuację..."

Ja też chcę się dowiedzieć, co czeka Józię, Zofię i Krzysztofa Rzążewskich, tym bardziej że żyją w mrocznych czasach po powstaniu listopadowym w zaborze rosyjskim. Dlatego będę czekać na drugą część cyklu "Otuleni syberyjskim wiatrem". Właśnie kilka dni temu ukazał się pierwszy tom "Zdeptane nadziej".

Mimo że nie jestem czytelniczką, lecz Czytelnikiem z ciekawością sięgnąłem po książkę Wioletty Piaseckiej, która ma właśnie olbrzymie powodzenie wśród kobiet pochłaniających jej powieści. Ja z wrodzonej mi przekory oraz z moich zamiłowań i wykształcenia historycznego sięgnąłem po romans, który mocno osadzony jest w realiach po powstańczej rzeczywistości I poł. XIX wieku. Chociaż, czy jest to do końca romans...? To dla mnie opowieść obyczajowa o tamtych czasach nacechowana patriotyzmem, konspiracją, emisariuszami, działaniami mającymi chronić polskość w Krzemieńcu, gdzie car zlikwidował Liceum Krzemienieckie słynne w ówczesnej Europie. Tu powstaje organizacja, która ma zmienić przyszła Polskę. Czas, kiedy zaangażowani Polacy zsyłani byli na Sybir w najlepszym wypadku, albo kończyli życia na szubienicy. Romans jest cząstką ówczesnego życia, kiedy niezwykle istotną sprawą było wydanie córek dobrze i szybko za mąż, bo najgorsze co mogłoby na nie spaść to staropanieństwo.

Autorka umieściła mnóstwo postaci znanych z kart historii choćby matka Juliusza Słowackiego, Joachim Lelewel, Szymon Konarski, co urealnia opowieść napisaną lekko, łatwo i przyjemnie, ale jednak z nutą dramatyzmu, tragizmu, który chyba tak naprawdę da dopiero znać o sobie w drugiej części.

To było miło spędzony czas i będę wypatrywał w zapowiedziach kolejnej części, bo zakończenie przypomina najlepsze końcówki sezonów seriali. Wątki nie kończą się a zostają wycięte, jak gilotyną...

A najgorsze to, co szeptucha przepowiedziała hrabinie Śniadeckiej, kończy się właściwie w pierwszym tomie...

Cześć. Co powiecie na podróż w czasie, do okresu Ziem zabranych? 

Gdzie nic nie jest oczywiste, czasy są niepewne, a po ciężkiej pandemii cholery, nasila   się  nękanie ze strony Rosjan.

Jeśli tak to zapraszam Was na taka podróż wraz z pierwszym tomem książki „Zdeptane nadzieje” seria „Otuleni Syberyjskim Wiatrem” autorstwa Wioletty Piaseckiej, wydanej nakładem Wydawnictwa Skarpa Warszawska.

W książce poznajemy perypetie sióstr Zofii  oraz Józefy Rzążewskich, które przeżywają swój czas młodości, pełen marzeń, nadziei, porywów serca, a jednocześnie rozczarowań. Obie kobiety przeżywają swoją pierwsza miłość, ukradkowe spojrzenia, przelotny dotyk, pierwszy pocałunek. A tym czasem w Krzemieńcu pojawia się Szymon Konarski, który próbuje wskrzesić w sercach Polaków wole do walki o niepodległość.

Jak potoczą się losy bohaterów? Czy Zofia i Józefa znajdą drogę do szczęścia?

Przez książkę dosłownie przepłynęłam, nawet nie wiem kiedy się znalazłam na ostatniej stronie. Zofia i Józefa dwie siostry należące do średniej klasy szlachty, obie młode przeżywają pierwsze rozterki sercowe i związane z nimi rozczarowanie. Zofia bardzo wrażliwa po utracie jednej z bliskich sobie osób, a także utracie swojej miłości, zatraca się w swoim smutku i ciężko wyciągnąć z marazmu, z czasem wychodzi za mąż bez miłości. 

Natomiast Józefa po rozterkach sercowych bierze w sprawy w swoje ręce i zaczyna działać, udzielając się społecznie, a także sprawy patriotyczne. Obie bohaterki bardzo polubiłam i z przyjemnością śledziłam ich losy oraz rozterki. 

Autorka w swoją powieść wplotła sporo ważnych tematów takich jak żałoba po bliskiej osobie, przyjaźń ta serdeczna i ta dla osiągnięcia korzyści, zazdrość, małżeństwo bez miłości, działalność społeczna. Pokazanie jak szlachta dla dobrych układów, dobrej opinii na salonach potrafi poświęcić innych, jednocześnie otaczając się obłudą i pozorami. Jednocześnie historia daje nadzieję, że jeszcze nie wszystko jest stracone i należy walczyć, aby znów wyszło słońce, ale los jak zwykle ma swój nieprzewidywalny plan. 

Autorka w książce bardzo dobrze oddaje klimat tamtych czasów, gdzie konwenanse i etyka mają bardzo duże znaczenie.

Książka pełna emocji, bólu oraz niepewności o dzień jutrzejszy. 

Zakończenie, spodziewałam się takiego rozwoju sytuacji jednak bardzo wyczekuje kolejnego tomu, gdyż jestem bardzo ciekawa dalszych losów sióstr. 

Nie sposób przejść obojętnie obok najnowszej książki pani Wioletty Piaseckiej Zdeptane nadzieje, która rozpoczyna cykl pt.: Otuleni syberyjskim wiatrem. To powieść, która przypomni historię naszego narodu. Ludności polskiej, która nie poddawała się w walce o swoją niepodległość. A dokładniej w zaborze rosyjskim na wschodnich ziemiach, w Krzemieńcu, który w chwili obecnej znajduje się na terenie Ukrainy.

Wioletta Piasecka to uznana pisarka na polskim rynku wydawniczym. Każda jej książka cieszy się niesamowitym zainteresowaniem rzeszy fanek (fanów też, a jakże!), znajduje się w topowych zestawieniach najpopularniejszych serwisów, księgarni czy opinii recenzentów. Pani Wioletta jest absolwentką filologii polskiej na Uniwersytecie Gdańskim i ekonomii na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim. Laureatka wielu nagród i wyróżnień, pasjonuje się literaturą, podróżami i ma znakomity kontakt ze swoimi fanami. Jej empatia, jej otwartość dla innych, jest jej znakiem firmowym. Ma zawsze czas dla nas, fanów i recenzentów, a spotkania autorskie prebiegają w niesamowity i entuzjastyczny sposób, że żal wychodzić, gdy dobiegają końca.

Skupmy się teraz na najnowszym bestsellerze autorki. Śmiało rzec można, że okładka lektury przeniesie nas do XIX wieku. Gdzieś w tle zapewne Krzemieniec, a na pierwszym planie kobieta w przepięknej sukni. Z jej twarzy bije zdecydowanie, chęć działania, ale też można przypuszczać, że coś skrywa głęboko w swoim sercu. Zatem mamy już szatę zewnętrzną, czas zajrzeć gdzieś głębiej i poznać głównych bohaterów, a właściwie w dużej mierze bohaterki i czas, w którym rozgrywa się akcja.

Kraj zbiera się po upadku powstania listopadowego. Jest to bardzo trudne, ponieważ władze carskie na czele z carem Mikołajem, koronowanym w Warszawie w 1829 roku, podjęły szereg surowych represji wobec Polaków, szczególnie uderzając w inteligencję i szlachtę. Intensywne działania rusyfikacyjne, wywózki na daleką Syberię stały na porządku dziennym. Zamknięto polskie instytucje, kościoły, szkoły, w tym znane w całej Europie Liceum Krzemienieckie założone w 1805 roku przez Tadeusza Czackiego, a księgozbiór wywieziono do Kijowa do Biblioteki Uniwersytetu Kijowskiego. W takich okolicznościach poznajemy rodzinę Rzążewskich. Na pierwszy plan wysuwają się dwie młode kobiety: Józefa i Zosia. Poznamy ich losy, ich pierwsze miłości, rozterki z tym związane i to, jak będą się odnajdywać w sytuacji, gdy Polska jako kraj została wymazana z map świata. Prócz nich będziemy mogli śledzić losy Krzemieńca i ich mieszkańców, również tych historycznych, znanych z działań antyrosyjskich czy literackich. Jakich? Musicie już sami przeczytać...

To powieść, która na pewno pokaże, co to znaczy ból, miłość i zdrada. Jakie były wtedy zwyczaje, gdy młode kobiety miały dokonać zamążpójścia. To zdecydowanie powieść obyczajowa, misternie wpleciona w bardzo ciężki okres historii naszej ojczyzny. To powieść, od której nie można się oderwać.

“Niech życie biegnie, jak chce, kołysze nami jak liśćmi na wietrze, nie mamy na nic wpływu”.

Czasy, gdy Polska była pod zaborami. Stojący na czele imperium rosyjskiego car Mikołaj II, robi wszystko by Polacy dotkliwie odczuli konsekwencje swojego powstańczego zrywu. Prześladowania, konfiskaty majątków przybierają na sile, każdy może zostać skazany na poniewierkę i zesłanie. Jakby tego było mało, przechodząca epidemia cholery zebrała swoje śmiertelne żniwo. W Krzemieńcu mieszka rodzina Rzążewskich, starsze siostry Zosia i Józia wkraczają w dorosłość. Ich młodszy brat rwie się do walki o wolność Polski, co bardzo nie podoba się ich ojcu i Emilka, która jest jeszcze dzieckiem. Zosia i Józia mają za sobą pierwsze porywy serca, które skończyły się wielkim rozczarowaniem i bólem. Obie skrycie cierpią. Józia szuka ukojenia w pracy dla najbardziej potrzebujących i włącza się w działania na rzecz odzyskania niepodległości, którym przewodzi emisariusz Szymon Konarski. Tymczasem Zosia, bojąc się staropanieństwa i ludzkiej obmowy wychodzi za człowieka, którego nie kocha, a który niebawem pokazuje swoje prawdziwe oblicze.

Kolejny raz Autorka pozytywnie mnie zaskoczyła. Akcja powieści toczy się swoim rytmem i intryguje, przenosi nas do czasów gdy Polska była pod zaborami, na ziemie przywłaszczone przez imperium rosyjskie, do Krzemieńca, niedaleko Wilna. Fabuła dopracowana w każdym szczególe, ukazuje skomplikowane ludzkie losy, walkę o niepodległość. Styl Autorki jest lekki, naturalny, pomimo poruszanych trudnych tematów, powodował ogromną przyjemność z czytania. Z łatwością Pani Wioletta oddaje emocje, drgania serca, wewnętrzne rozterki, jakie są udziałem naszych bohaterów. A ci realnie, naturalnie wykreowani, z ciekawością obserwowałam ich trudne życiowe ścieżki. Moje serce skradła Józia, odważna, spokojna, dobra młoda kobieta. Pomimo bólu, jaki zadał jej człowiek, którego pokochała, niesie pomoc innym.

Klimatyczna, wyraźnie, realnie odzwierciedla ówczesną rzeczywistość. Zajmująca obyczajowość, a obok istotne w całej powieści tło historyczne. Codzienność, trudne realia, jakie miały miejsce pod władzą oprawcy. Patriotyzm, silne przekonanie, że Polska jeszcze kiedyś będzie wolna, poświęcenie, determinacja. I ci, którzy dla własnych korzyści i wygód sprzymierzają się z wrogiem. Wszechobecna, we wszystkich dziedzinach życia dominacja mężczyzn. Silne, odważne kobiety, ich determinacja, solidarność, niesienie pomocy. Wszechobecne konwenanse, postrzeganie staropanieństwa jako coś uwłaczającego godności, koligacje, ludzka obmowa. Miłość, zazdrość, zemsta, która niszczy życie innych.

Poruszająca, trudna, bolesna opowieść. Daje do myślenia, ukazuje siłę kobiet, walkę o wolność i różne odcienie miłości. I to zakończenie… Z niecierpliwością czekam na kontynuację. Serdecznie polecam. Tatiasza i jej książki :)

"Zdeptane nadzieje" są pierwszym tomem sagi Otuleni syberyjskim wiatrem, w którym Wioletta Piasecka zabiera nas do Krzemieńca pod zaborem Imperium Rosyjskiego. 

Poznajemy losy dwóch młodych kobiet - Zofii i Józefy. Autorka doskonale nakreśliła ich sylwetki, jednocześnie nie zapominając o innych postaciach, ukazując towarzyszące im uczucia. A te są pełne sprzeczności. Kobiety stają przed trudnymi wyborami. Marzenia, pragnienia i nadzieje zastąpiło rozczarowanie, kiedy Zofia zostaje porzucona przez narzeczonego. W obliczu presji społecznej przyjmuje oświadczyny pierwszego lepszego kandydata. Z kolei Józefa jest tą silniejszą i odważniejszą, co przełożyło się w zaangażowanie w walkę o niepodległość. 

Moją wielką sympatię zdobył Szymon. Mężczyzna, któremu nie brakowało zapału i odwagi, by wzniecić w ludziach nadzieję i wiarę  w odzyskanie niepodległości. Z takim człowiekiem nie sposób było się poddać w działaniu. 

Znajdziemy tu cały wachlarz emocji, na tle historycznych zawirowań. Z jednej strony strach, ból, łzy, a na drugim krańcu zazdrość i zawiść. Zakończenie zaskakuje, a nawet szokuje, wyzwalając w nas kolejne pytania o to, jak potoczą się wydarzenia i dalsze perypetie bohaterów. 

Patriotyzm, walka o wolność i prawa kobiet to elementy, które dla każdego człowieka powinny być wartością nadrzędną. W czasach, gdzie prześladowania, odbieranie godności, niewola i śmierć były na porządku dziennym, tym bardziej było to ważne. Autorka doskonale to wszystko nakreśliła. 

"Zdeptane nadzieje" to autentyczna, wzruszająca powieść o miłości, wyborach, poświęceniu, walce, determinacji, sile kobiet, utraconej wierze i niegasnącej nadziei. To książka, która boleśnie rozrywa serce. Polecam!

Siostry Zofia i Józefa, które pragną miłości, wolności i nadziei na lepsze jutro, niestety póki co ich nadzieje i plany zostają zdeptane. Ziemie polskie okupowane przez Imperium Rosyjskie skutkują dramatycznymi wydarzeniami, lecz niezłomna i waleczna Józia czuje potrzebę pomagania i angażowania się dla innych. Zofia przeżywa załamanie i porzucenie przez ukochanego i po stracie ukochanej ciotki. Jednak kiedy na horyzoncie pojawia się kawaler, który pragnie ożenić się z Zofią, rodzina zauważa zmianę w zachowaniu kobiety, ale czy na lepsze?

Czy Zofia wyjdzie za mąż i będzie szczęśliwa?

Jak potoczą się losy Józi?

Piękna, choć niełatwa historia. Czytelnik został nie tylko wciągnięty w wir historycznych realiów, ale także odczuwa ich ciężar. Historia bardzo autentyczna i poruszająca. Książka opowiada o miłości, patriotyźmie, odwadze, determinacji, nadziei, oddaniu ale także oddaje hołd siły kobiet w trudnych czasach prześladowań.

Zakończenie totalnie mnie zaskoczyło i wręcz zszokowało. Z niecierpliwością czekam na kontynuację i dalszy rozwój wydarzeń.

Serdecznie polecam tę lekturę każdemu, kto pragnie zgłębić nie tylko historię, ale także emocje jakie towarzyszyły bohaterom w obliczu przeciwności losu i pragnienia wolności oraz miłości.