Ostatnia godzina

Książka bardzo wciągająca. Ma swoje wady, jednak trzeba patrzeć na to, że to pierwsza książka Bestselerek (Dziewczyny czekamy na kolejną!). Niektórzy mówią, że bohaterowie są przeźtoczyści. Ja tak nie uważam. Całym sercem kocham Joanne, ona noe raz sprawiła że śmiałam się na głos (na szczęście siedzę w domu i nie jeżdżę autobusami, bo prawdopodobnie gdybym czytała sceny z Jo, śmiałabym się jak głupia, a panie z autobusu pewnie znów myślałyby że jestem nienormalna xD). Przy książce naprawdę dobrze się bawiłam i umiliła mi pobyt w domu. Co do wad to powiem, że książka ma trochę niepotrzebnych scen i przemyśleń bohaterów, ale bierzmy pod uwagę to, że jest to debiut więc dziewczyny mają czas jeszcze się poprawić. (Powtarzam - czekamy na kolejną dziewczyny! :D). Polecam przeczytać.

Trudno jest napisać rzetelną recenzję. Ale napisanie recenzji książki, na której ci naprawdę

zależy tak, żeby nie sprowadzała się ona do “o borze szumiący, czytajcie” albo “jakie to dobre, o matko, jakie to dobre" jest naprawdę trudna.

Na “Ostatnią godzinę” czekałam dwa lata. Chociaż “czekałam” to może źle powiedziane, bo przecież wcale nie wiedziałam czy wyjdzie. Całkiem przypadkiem sięgnęłam po nią jeszcze jako “Dies Irae” i skończyło się na tym, że przeczytałam ją w niecałą noc. A wtedy miała około 500 stron! Także - czekałam na tę książkę niesamowicie. A kiedy ją przeczytacie to zupełnie jasne stanie się dlaczego.

Australii już nie ma, wulkany uśpione od tysięcy lat ożywają, a pogoda i zjawiska pogodowe sieją spustoszenie na całym świecie. W środku tego całego kotłowania dostajemy kilku bohaterów, którzy próbują ocalić nie tylko siebie, ale całą ludzkość. A może wcale nie.

Czy to koniec świata?

Czy tylko kończy się świat, jaki znamy?

Czy światu naprawdę zostało tylko 5 minut do północy?

Fabuła Godzinki, trzeba przyznać, wcale nie brzmi odkrywczo. Mało to mieliśmy końców świata? Mało to razy natura kapryśnie próbowała zakończyć ludzkie życia? Na szczęście dziewczyny wyjątkowo dobrze ograły temat. Bo to wcale nie jest tak, jak mogłoby się wydawać.To nie jest książka o końcu świata. Przynajmniej nie tylko o tym.

To chyba trzecia wersja recenzji, ponieważ okazało się, że nie wiem jak ją napisać. Pięć lat pisania recenzji, pięć lat wprawy i żadna z napisanych o “Ostatniej godzinie” nie wydawała się wystarczająco dobra. Oby to była wersja ostateczna!

Mercy i Alex spotykają się w okolicznościach dość katastroficznych, w burzy szalejącej nad Amsterdamem, jedynym miejscu, które zachowało jeszcze pozory normalności. Obydwoje szybko orientują się, że coś ich łączy i chcą dowiedzieć się jak i dlaczego.

Wokół nich zaczynają się dziać dziwne - nawet dziwniejsze niż wcześniej! - rzeczy i nikt już nie wie, o co należy walczyć i czy w ogóle należy podejmować się walki czy biernie czekać na koniec.

Chyba tak brzmiałby ostateczny zarys fabuły “Ostatniej”, który potrafię stworzyć bez spoilerów i bez psucia wam czytania. Chociaż nawet nie wiecie o ile więcej jest w tej książce. Ogrom rzeczy, wątków, osób i scen, które najlepiej odkrywać samemu, bo wtedy czeka was największa przyjemność.

Tempo książki to nie jest zawrotny pęd. To bardziej seria potrząśnięć czytelnikiem w odpowiednim momencie i zawsze z odpowiednią do sytuacji dozą wyczucia. Początek, czyli klasyczne zawiązanie akcji, jest dość powolny i spokojny, mimo tego, że praktycznie od razu zostajemy wrzuceni w ciąg wydarzeń. Później akcja się rozkręca, coraz bardziej przyspiesza i tak, jak na początku chciałam czytać wolno i delektować się każdą stroną… Powiedzmy, że od strony 350 nie dane mi było zatrzymać się nawet na moment. Książka jest bardzo wciągająca, bardzo absorbująca. Musiałam dowiedzieć się, co będzie dalej, a przecież już ją czytałam. Mimo to nie zniknął ten głód poznawania losów głównych bohaterów, a jeśli to dobrze o tej książce nie świadczy to posłuchajcie chwilę o języku, jakim posługują się autorki.

Nie wiem czy to zasługa recenzowania książek, ale myślę, że oczytanie i patrzenie krytycznym okiem na książki wiele tu zrobiło. W debiutach często spotykam się z tym, że jest dość płasko. Brak głębi i naturalności to zmora każdej książki. Ania i Marta stworzyły jednak świetną pod względem stylistycznym książkę - niech panie z WasPos, które robiły korektę i redakcję również poczują się docenione. Czasami tylko wydawało mi się, że język wpada w zbyt formalne tony, ale to raczej niewielka wada i w porównaniu do ogromu zalet wypada nadzwyczaj blado.

Ale właśnie, jakie te zalety są? Przede wszystkim oklaski za ujednolicenie stylu dziewczyn. Teraz już niemal nie da się odróżnić co pisał kto, poza tymi momentami, w których pojawiają się charakterystyczne dla konkretnej Bestselerki elementy. Chociaż wtedy i tak ocenia się na czuja. Po drugie, niezwykła różnorodność charakterów. Jedna z osób, które czytały poprzednią recenzję stwierdziła, że “mogłabym zrezygnować z imion, bo postaci i tak wydają się wystarczająco charakterystyczne, żeby nikt ich nie pomylił”. I faktycznie trochę tak jest, że mamy to ogrom różnorodnych, bardzo charakterystycznych bohaterów. Poza Mercy i Alexem jest Joanne. Do tego trio w końcu gdzieś w tle dołącza Evret, później Knox, Gilles, a później pojawiają się wszyscy ci, o których nie chcę mówić. Można się pogubić, bez wątpienia. Każda z tych postaci jest wyjątkowa, ma swój charakterek i chociaż nie lubię Evreta, bo przeszkadza mi w dotarciu do celu, to wiem, że każda z tych postaci jest potrzebna, autentyczna i ma swoją historię. Ogrom cech, jakie nadały im autorki, sprawia, że z przyjemnością śledzi się ich losy i martwi się o to, co z nimi będzie. To, co ważne to to, że postaci nie mają nakreślonych tylko zalet lub tylko wad, ale są na tyle wielowymiarowe, że żadna z nich nie jest czarno - biała, a ilość odcieni szarości bije na głowę wszystkie Greye tego świata.

Poznaliśmy już bohaterów, wiemy mniej więcej jakim torem toczy się fabuła i gdzie pędzi akcja, ale co w końcu z tym stylem? No, po trzecie, styl jest bardzo bliski, obrazowy, plastyczny. Narracja prowadzona z perspektywy trzecioosobowej, ale w odniesieniu do różnych bohaterów sprawia, że jesteśmy z nimi niesamowicie blisko. W dodatku dziewczyny świetnie potrafią opisywać uczucia i emocje, bo kiedy Mercy bolał brzuch, Gilles był wkurzony, Jo zblazowana, a Alex poddenerwowany… Niemal mogłam to wszystko poczuć. A kiedy docieramy już mniej więcej do 400 strony to zaczyna się karuzela, kosmos, wariactwo, szaleństwo. Tytułowa - albo raczej około tytułowa - scena napisana jest w taki sposób, że płakałam, śmiałam się i złościłam jednocześnie. Czułam ciepło świeczek, słyszałam dźwięk muzyki. Ściskało mnie w żołądku. A im dalej tym lepiej/gorzej.

Chciałabym też krótko wspomnieć o tej ostatniej scenie, ale UWAGA SPOILERY, JEŚLI CHCESZ SIĘ CZUĆ BEZPIECZNY TO PRZEJDŹ DO KOLEJNYCH WIELKICH LITEREK.

Nie pamiętam, która z dziewczyn stworzyła postać Boga, ale pamiętam za to, że pytałam o to dwa lata temu. I nadal jestem pod wrażeniem tego, jak genialne rozwiązanie znalazła. Rzadko w książce spotykam się z czymś aż tak bezpośrednim, bo mam wrażenie, że wiele osób boi się pisać o Bogu w sposób fikcyjny bezpośrednio. Nie wiadomo co kogo urazi, czy opierać się na “znanym” wizerunku czy jednak stworzyć Go od nowa. I tutaj zadziałało to fenomenalnie. Pogodzone zostało to wszystko co w Bogu właściwe i w dodatku okraszone takim zwrotem akcji, że głowa mała. Tak naprawdę cała akcja z końcem świata, która miała prowadzić do jednego, to, że bohaterowie traktowani byli jak pionki, którym właściwie nic nie wyjaśniono poza tym, co powinni zrobić, to, jak czytelnik prowadzony był do tego punktu, żeby w końcu wszystko zrozumieć i pogodzić się z tym, co nadchodzi i… Nie. Nagle dostajemy zwrot o 180℃. Genialne pomieszanie w głowie, Mojżeszowa scena, litość, łaska… Właśnie za takie rzeczy kocham “Ostatnią”.

KONIEC NIEBEZPIECZEŃSTWA, POWRÓT!

Nie pozostaje mi nic innego niż polecenie am “Ostatniej godziny”, bo to 661 stron czystego dobra. Fantastyczna książka, z fantastycznymi bohaterami, z naprawdę dobrym przesłaniem. Książka, która pozostawia po sobie jednego, wielkiego kaca książkowego. Czekam z niecierpliwością na Fagę Santazy i przyrzekam, że stylem Uli, Słomki będę teraz zakrzykiwać od czasu do czasu “CZYTAJCIE GODZINKĘ!”.

Na wstępie chciałbym zaznaczyć, iż moja recenzja jest w 100% szczera, i jest to tylko moja subiektywna opinia.

Niedawno przeczytałem bardzo interesujący debiut dwóch autorek Anny Bartłomiejczyk i Marty Gajewskiej- Ostatnia Godzina. Powieść ta uzyskała status Bestselera na 3 miesiące przed premierą, czy słusznie? Uważam, że zdecydowanie tak. Pomimo tego, że w literaturze mieliśmy już motyw końca świata, ale sposób w jaki został ON przedstawiony, powieść ta staje się nietuzinkowa. Głównym miejscem akcji jest Amsterdam, w którym poznajemy dwie różnorodne postacie. Mercy- ambitna, niezwykle bystra, oraz wrażliwa lekarka, która poznaje Alexa- samotnika o pragmatycznej naturze, który nie za bardzo przepada za towarzystwem innych. Dlaczego więc ta dwójka, która tak bardzo się od siebie różni, wpadła na siebie w najmniej spodziewanym momencie? Wkrótce dowiedzą się, że ich losy splotła ze sobą niewyobrażalna siła. Siła, która zagraża całemu światu.

Fabuła na początku może nam się nie wydawać niczym nowym. Przecież każdy z nas czytał książki, gdzie przynajmniej przeplatał się motyw końca świata. Natomiast autorki tak go poprowadziły, że fabuła tej powieści jest oryginalna i świeża. Akcja w pewnym momencie zwalnia, ale nie sprawia ona, że tracimy zainteresowanie tą historią. Dzięki lekkiemu stylu pisarskim, czyta się bardzo szybko tą książkę. Do tego bohaterowie są tak świetnie wykreowani, że każda postać jest różnorodna i oryginalna. Ogromnym dla mnie plusem jest to, że bohaterowie nie są papierowi. Rozwijają, Dojrzewają, zmieniają się przez co jeszcze bardziej zżywamy się z bohaterami. Nawet postacie drugoplanowe są tak ciekawe i wyjątkowe, że czytelnik chce śledzić ich losy przez całą książkę. Dzięki dużej ilości cech, jakie autorki im zafundowały, sprawiają, że czytelnik martwi się o ich losy. Nie da się ich nie darzyć sympatią.

Podsumowując. Uważam, że to był naprawdę bardzo dobry debiut. Od samego początku historia nas zaciekawia, sprawia, że nie możemy się od niej oderwać. Bohaterowie są świetnie wykreowani i myślę, że dzięki temu każdy z nas będzie mógł się utożsamić z daną postacią. Serdecznie polecam ją każdemu, bo zapewniam Was, że nie pożałujecie, kiedy sięgniecie po tą niesamowitą powieść.

Dziękuje wydawnictwu WasPos za egzemplacz Ostatniej Godziny :)

To jest jedna z tych pozycji, na które polowałam już od dłuższego czasu, ale recenzje czytane przeze mnie w internecie skutecznie odciągały mnie od zakupu. Zwyciężyła jednak ciekawość. Jako, że kojarzyłam, autorki z Youtub’a i Instagrama, byłam ciekawa co, takiego mogły napisać. Zwłaszcza, że same na co dzień zajmują się recenzowaniem i ocenianiem książek. Szczerze wam powiem, ze na początku kompletnie nie wiedziałam jak opisać moje odczucia po tej książce. Z początku nasuwało mi się jedno słowo – nijaka. Kompletnie bezbarwna i pozbawiona tego czegoś co mogłoby ją wyróżnić na tle pozostałych. Czasami zastanawiałam się czy osoby, które napisały opinie znajdujące się na okładce książki czytały ten sam tekst co ja. Z jednej strony straszliwie mi się dłużyła. Były tez momenty kiedy po prostu nie nadążałam za fabułą i w połowie rozdziału nie wiedziałam co się dzieje przez co nie raz miałam ochotę odłożyć ją na półkę i MOŻE wrócić do niej za jakiś czas . Jednak! Trzeba przyznać! język, którym posługują się autorki jest świetny. Do bohaterów się nie przywiązałam, a przyznam, ze lubię znaleźć w każdym coś ciekawego i mi bliskiego, mimo tego, ze książka liczy przeszło 600 stron. Chyba największym minusem tej pozycji jest główny wątek końca świata, który został potraktowany po macoszemu, a jego zakończenie zostało strasznie przyspieszone. Tak naprawdę po zakończeniu niniejszej pozycji miałam wrażenie, ze autorkom ktoś powiedział „Dobra dziewczyny 600 stron i starczy”. Jakby zabrakło im czasu, wiec tak nagle, troszkę na odwal, zakończyły tę powieść . Nie wiem czy chciałabym odnosić się do kwestii opisów codziennych sytuacji, bo dla mnie wydawały się dość rozwleczone, ale z doświadczenia wiem, ze każdy patrzy na to inaczej, wiec to już kwestia totalnie indywidualna. Tak naprawdę można by było skrócić te „ ostatnie godziny” co najmniej o polowe i pokuszę się o stwierdzenie, ze wtedy byłaby ciekawsza. Książkę zapamiętam jako dosyć nudnawą i dłużącą się.

Strata czasu i pieniędzy. Panie ewidentnie chcą, ale nie potrafią pisać i złożyć logicznych wątków, które podpierają od innych twórców. Mocna „inspiracja” od Bardugo aż wali po oczach. Wstyd, że coś takiego zostało wydane. 1/5

Świat staje w obliczu zagłady, kiedy to dookoła panuje chaos spowodowany klęskami żywiołowymi. Wydawać by się mogło, że to Matka Natura mści się na ludzkości, ale czy faktycznie tak jest? Pewne jest to, że Ziemi grozi ogromne niebezpieczeństwo, a z pomocą przychodzą jej Alex i Mercy, którzy poznali się w dość nietypowych okolicznościach. Czy ta dwója wpadła na siebie przypadkowo, i czy uda im się ocalić ludzkość? Tego dowiecie się sięgając po książkę.

Jak tylko się dowiedziałam, że dziewczyny wydają książkę, to uznałam, że koniecznie muszę po nią sięgnąć. Czy się zawiodłam? Zdecydowanie nie! Świetnie się na niej bawiłam i nie żałuję tego, że poświeciłam na nią swój czas. Przede wszystkim książka broni się bohaterami. Autorki bardzo umiejętnie wykreowały swoje postacie, dzięki czemu każdy czytelnik znajdzie coś dla siebie. Bohaterowie tutaj nie są schematyczni czy bezbarwni, a ich portrety psychologiczne są tak przedstawiane, że czytelnik stopniowo się wszystkiego o nich dowiaduje. Ponadto losy ich zostały tak konsekwentnie poprowadzone, przez co nie ma tutaj żadnych nielogiczności i niespójności. Co do samej akcji, to rozwija się ona dość wolno. Nie zostaliśmy tutaj wrzuceni od razu w wir wydarzeń, ale dzięki temu autorki trzymały w nas w tej niepewności jak najdłużej. Jeżeli chodzi o styl dziewczyn, to oba przypadły mi do gustu. Są proste i łatwe w odbiorze, dzięki czemu książkę się bardzo szybko czytało. Uważam, że oba style bardzo dobrze ze sobą współgrają, za co ogromny szacunek. Co do fabuły, to celowo w opisie pominęłam niektóre fakty, ponieważ uważam, że odkrywanie samemu tego wszystkiego, daje o wiele większą zabawę. Szacunek również za sam research. Widać, że dziewczyny solidnie się do tego przygotowały.

Na koniec zostawiłam sobie samo wydanie książki, które uważam, że jest bardzo dobre. Ilość świtała na stronie była dla mnie idealna, ponieważ oczy mi się wcale nie męczyły podczas czytania. Zaś sama okładka jest przepiękna i ciężko od niej oderwać wzrok.

Kończąc już, ja ze swojej strony książkę bardzo polecam. Jest to naprawdę dobry debiut warty uwagi, a jeśli dodatkowo lubicie książki urban fantasy to "Ostania Godzina" jest z decydowanie dla was

[Adres usunięty]