Obsesja. Oskar Blajer. Tom 2

Zachwycona pierwszą częścią przygód Oskara Blajera, z ogromną przyjemnością wzięłam się za poznanie dalszej części jego historii. W sumie zastanawiałam się, co takiego można jeszcze wymyślić, by po przedniej części zaskoczyć czytelnika. No i wygląda na to, że nie doceniłam autora, bo książką zafundował totalną jazdę bez trzymanki.

Ciężko jest opisywać tego typu książki, zwłaszcza będące kolejnymi, ale ściśle ze sobą powiązanymi częściami, tak, by nie zdradzić fabuły i nie zepsuć przyjemności czytania tym, którzy lekturę mają jeszcze przed sobą.

Oskar Blajer po tragicznych przeżyciach opisanych w "Inspiracji", trafił do szpitala psychiatrycznego. To co go spotkało, ukształtowało go od nowa, stał się zupełnie innym człowiekiem. Po kilku latach, udaje mu się na tyle oszukać system, że zostaje wypuszczony jako człowiek zdrowy. Jedynie prowadząca go psychiatra Marta Makuch nie daje się oszukać i twierdzi, że Oskar owładnięty jest obsesją na punkcie swej utraconej miłości. Bohater pozornie zaczyna prowadzić normalne życie, kupuje niewielki dom, zaczyna karierę jako autor poczytnych kryminałów, w których postać głównej bohaterki wzorowana jest na byłej ukochanej. Jak bardzo abstrakcyjna jest stworzona przez niego fasada widzimy tylko my. Dzięki pierwszoosobowej narracji możemy wniknąć w psychikę bohatera, poznać jego myśli, obsesję na punkcie Luizy i to w jaki sposób ją zaspokaja. Widzimy jego przemianę z ofiary w oprawcę, to jak jego chory umysł zawładnął nim i jego czynami. Nie jest to łatwa lektura, ale mimo to nie można się oderwać. Sama nie wiem czy postać wzbudza strach, oburzenie i niesmak czy "Fascynację", o której w kolejnej recenzji.

Przychodzę do Was z drugim tomem wciągającej trylogii.

Oskar już od kilku lat nie przebywa w klinice, zgłasza się tylko na kontrolne wizyty do doktor Marty, nie robi tego z przyjemnością. Poza tym pisze bestsellery i jest uważany za człowieka sukcesu, ma mały dom poza miastem i oddaje się swojej obsesji.

To co wydarzyło się w tym tomie, przerosło moją wyobraźnię. Chyba wszystkie możliwe emocje towarzyszyły mi przy tej lekturze. Było i strasznie i zabawnie, zaskakująco, mrocznie, erotycznie, nie da się nawet tego opisać.

To najbardziej odjechany thriller ever!!! To najbardziej poryta książka o miłości!!!

Jak ja się doskonale przy niej bawiłam. Nic tu nie ma szablonowego, nic przewidywalnego... wszystko świeże i nowe wprost spod pióra Autora.

Ja lubię Oskara! Tak wiem to w sumie zły człowiek... ale lubię i co zrobić?

Po tych dwóch książkach to ja stwierdzam, że Królową kryminału to ja mam a teraz znalazłam Króla thrillera. Jestem zauroczona pomysłami Autora i sposobem przelania ich na papier.

Jak ja kocham książki z którymi przepadam dla świata.

Jeśli tak jak ja, zdążyliście zapomnieć, co wydarzyło się w "Inspiracji" to nie ma tragedii, bo autor pokrótce o wszystkim nam przypomina.

Mija siedem lat od wydarzeń opisanych w części pierwszej. Oskar po opuszczeniu kliniki psychiatrycznej, kupuje dom pod miastem, a jego książki okupują czołowe miejsca na listach bestsellerów. Lecz to tylko fasada niezbędna dla zewnętrznego świata. Mężczyzna nigdy nie zapomniał o Luizie i nie ustaje w staraniach, by znaleźć jej jak najdoskonalszą kopię. Staje się to jego obsesją.

Adrian Bednarek jak nikt potrafi wykreować iście szatański portret psychopatycznego umysłu, a zastosowanie narracji pierwszoosobowej daje nam w niego, doskonały wgląd. Spotkać w swoim krótkim życiu dwóch seryjnych morderców, HMS, a nawet trzech i przeżyć?! Nie wydaje się to możliwe, a jednak ta sztuka udała się Oskarowi, pozostawiając trwały ślad na jego psychice.

Nadrzędną jego ideą staje się zaspokajanie własnych pragnień. Bez względu na cenę, jaką przyjdzie mu zapłacić i drogę, którą będzie zmuszony przejść. On wie, że czyni źle, lecz nic nie jest w stanie, odwieźć go od realizacji zamierzonego celu.

Autor jak zwykle zaskakuje i szokuje czytelnika. Nie zabraknie tu wielu spektakularnych zwrotów, które dostarczą nam mnóstwa emocji. Te książki czyta się błyskawicznie, ponieważ nie sposób się od nich oderwać, a zakończenie sprawia, że z zapartym tchem wypatruję kontynuacji.

Premiera 2 września 2020

Nie ma sensu skupiać się na fabule, bo niechcący jeszcze bym wam coś zdradziła, ale powiem wam, że Obsesja jest jeszcze lepsza niż Inspiracja. Oskar pobił wszelkie normy bycia psychopatą. Epilog pierwszej części to nic w porównaniu z tym, co działo się tutaj.

Wstrząsająca, a zarazem fascynująca. Tak krótko mogę opisać swoje odczucia po przeczytaniu. Wszystkie wydarzenia były tak realne, tak autentyczne, że naprawdę można się wystraszyć. Zacznę chyba też inaczej patrzeć na Instagram i stories. Bóg jeden wie, kto może nas obserwować i jak wykorzystać udostępniane przez nas informacje. Najbardziej podobało mi się to, że nie było poszukiwań. Od początku wiemy, że naszym głównym podejrzanym jest Oskar, który za wszelką cenę chce znaleźć drugą Luizę. Jego obsesja wymaga założenia wielu masek, co jest nie lada wyzwaniem. Wszak jeden mały błąd może doprowadzić go do tragedii. Idealnie pasuje tu powiedzenie - po trupach do celu. Sposób jego przygotowań i działań jest totalnie powalony. On sam jest totalnie powalony. Co więcej, okazuje się, że nie tylko ON ma swoje obsesje, co było dla mnie miłym zaskoczeniem. Epilog powala.

Fabuła przedstawiona jest z perspektywy kilku bohaterów i to w pierwszej osobie. Pióro jest lekkie, wciąga. Sama akcja jest dopracowana, pełna zwrotów, budująca napięcie i ciekawość. Już nie mogę doczekać się Fascynacji. Jeśli nie czytaliście, to oczywiście bardzo polecam.

Pierwszy tom był nowością, spotkaniem jakie nie często się powtarza. I bardzo się cieszyłam, że w sumie można mnie jeszcze zaskoczyć. Jakby nie patrząc w sumie to trudne nie jest, chodź w świecie kryminalnym często fabuła jest mocno przewidywalna – wiecie – zbrodnia, dochodzenie, rozwiązanie. I nie lada wyzwaniem dla pisarza jest jednak kwestia wyłamania się ze stereotypu i stworzenie takiej powieści, która tak naprawdę zaskakuje, a finalnie powala nas na kolana.

Oskar próbuje stanąć na nogi po wyjściu ze szpitala psychiatrycznego. Jednak po ukochanej nie umie się podnieść i jednak ma swój niecny plan. I wcale nie jest ON spokojny. Nigdy ww życiu nie spotkałam nikogo kto by miał psychopatyczny umysł i może całe moje szczęście, ale to jak Autor nas wprowadził do takiego umysłu, oprowadzając po pokojach niepokoju i siejąc strach krok po kroku, strona za stroną, słowo za słowem. Autor umiejętnie nas omota fabułą po to byśmy nie mogli oderwać się od powieści. I powiem Wam, że uwielbiam takie właśnie powieści!

Pan Adrian pierwszym tomem wystawił sobie wysoko poprzeczkę, ale nie osiadł na laurach, co to to nie! Podtrzymuje poziom i zachęca, by czekać na kolejny tom (i nie ukrywam, że chcę już!). Język pana Bednarka nadal jest hipnotyzujący. Nie chciałam, żeby ta powieść się kończyła. Nie mogę się doczekać kolejnego tomu. Jest nie wielu autorów, którzy tak mocno potrafią omotać. A mogę nawet powiedzieć, że to nie byle jaki dar. I tylko pisarze, którzy naprawdę czują ten klimat potrafią nas tak oczarować.

Wspaniale czytać takie powieści! Czasem po prostu brakuje słów, by opisać jak bardzo podoba nam się dana powieść. A ta jest naprawdę świetna! Także nie pozostaje mi nic innego jak namawiać Was na czytanie i dreptać nogami w oczekiwaniu na trzeci tom, bo przecież ta seria jest niczym narkotyk!

Pierwszoosobowa narracja, dobrze wykreowana postać Blajera, oraz dogłębna analiza jego zachowań i całej psychiki, dzięki którym poznajemy jego najskrytsze myśli i pragnienia sprawiają, że postać ta wywołuje w czytelniku mnóstwo skrajnie różnych emocji.

Fabuła jest dobrze i szczegółowo rozbudowana, a akcja ciekawie poprowadzona i zaskakująca. W książce praktycznie cały czas coś się dzieje, nie ma absolutnie mowy o nudzie, przeciwnie, z każdą kolejną stroną chce się więcej i więcej.

Muszę przyznać, że "Obsesja" jest nieco inna niż jej poprzednia część, przede wszystkim ma inny klimat i wywołuje w czytelniku całkowicie inne emocje. Nie było takiego wielkiego zaskoczenia, jak w przypadku "Inspiracji" i mimo, że w moim odczuciu wypadła od niej nieco słabiej to nadal jest to bardzo dobra książka. I jestem naprawdę ciekawa co przyniesie nam kolejna, już finalna część o Oskarze Blajerze, bo zakończenie "Obsesji" zwiastuje coś naprawdę dobrego.

[Adres usunięty]

Oskar Blajer opuszcza klinikę psychiatryczną, jednak nadal musi spotykać się na sesjach z psychiatrą.

Ciągle pragnie Luizy, którą stracił dawno temu. Zaczyna szukać jej w innych kobietach i próbuje je zmienić w swoją byłą dziewczynę. Metody, którymi się posługuje nie należą do zgodnych z prawem, są wręcz brutalne. Czy w końcu odnajdzie swoją Luizę? Czy doktor Marta Makuch zdąży odkryć prawdę zanim wydarzy się najgorsze?

Ona nie wierzy w przemianę Oskara – uważa, że nie został ON do końca wyleczony. Czy autor świetnych thrillerów ma drugą ciemną twarz?

💢💢💢💢💢💢💢

Kto mnie zna, ten wie, że uwielbiam książki tego autora. Każda jedna to dla mnie istny sztos. Czy tym razem też tak było?

Oczywiście, że tak. Nie mogło być inaczej. Thrillery Adriana Bednarka biorę w ciemno.

Autor świetnie wykreował postać Oskara, jego przemianę oraz podwójne życie. Każde zachowanie Blajera było szokujące, niekiedy wybuchowe i nieprzemyślane. Wystarczyło jedno słowo, jeden gest, aby wyprowadzić go z równowagi, a wtedy działał nieracjonalnie. Kolejny raz wielkie brawa za tak dobre wejście w sferę psychiczną psychopaty.

Wydarzenia przedstawione są tak realistycznie, mrocznie i przerażająco, że czuć napięcie i dreszcze. Autor świetnie potrafi zbudować klimat. Jest wiele brutalnych opisów, które wywołują ciarki, ale są też sceny erotyczne, których nie powstydziłby się dobry erotyk.

Z niecierpliwością czekam na "Fascynację", gdyż jestem ciekawa, czy Oskar popełni błąd i ulegnie prośbom pewnej dziewczyny spotkanej na drodze w środku lasu...

Polecam bardzo!

„Obsesja” to wręcz idealny tytuł. Jest to bardzo udana kontynuacja „Inspiracji”. Thriller psychologiczny z intrygującą, zaskakującą fabułą i ciekawie rozbudowanym tłem obyczajowym.

"Dla mnie była tylko narzędziem jednorazowego użytku”.

Mija siedem lat od tragicznej śmierci Luizy. Oska opuszcza klinikę psychiatryczną, próbuje rozpocząć nowe życie. Kupuje dom z daleka od miejskiego zgiełku, jest człowiekiem sukcesu, jego książki to same bestsellery. Wydaje się, że wszystko w końcu zmierza ku dobremu. A jak jest naprawdę? Pomimo terapii nie zdołał się pogodzić ze śmiercią ukochanej. Dla niego nic oprócz Luizy się nie liczy i nie ma znaczenia. W jego chorym umyśle stopniowo kiełkuje pełen mroku plan. Jest w stanie zrobić wszystko, aby zrealizować swoje zamiary. Nawet za cenę czyjegoś życia…

Nieszczęśliwa miłość, która przeradza się obsesję. Koszmary senne, od których nie ma ucieczki i które stopniowo stają się przerażającą rzeczywistością. Żądze, które muszą znaleźć swoje ujście. Dokładnie przemyślane, zaplanowane okrutne morderstwa. Mroczne, niepokojące zakamarki ludzkiej psychiki, bywają przerażające. Manipulacja, igranie z pacjentem i jego doznaniami. Ile zła może siedzieć w człowieku?

Zaczynając czytać „Obsesję” tak naprawdę nie wiedziałam czego się spodziewać. Do samego końca moje wątpliwości ani na chwilę nie zmalały, a zakończenie – nie tego się spodziewałam. Jest to brutalny, porażający thriller psychologiczny, który wzbudza ogromne, bardzo skrajne emocje. Nie dając czytelnikowi ani chwili wytchnienia. Niecierpliwie czekam na kontynuację. Bardzo polecam, Tatiasza i jej książki.

"Obsesja to po "Inspiracji" kontynuacja losów Oskara, po opuszczeniu przez niego kliniki. Znacie powiedzenie "miłość aż do śmierci"? W tym przypadku uczucie, jakie łączyło dwójkę młodych ludzi zdaje się wychodzić poza ramy tego określenia. Zmiany jakie zaszły w bohaterach są ogromne, Czytelnik poznaje ich na nowo, w zupełnie innym świetle stawiają ich nowe decyzje i wyzwania.

Oskar ani fizycznie, ani mentalnie nie przypomina dawnego siebie. Ciągłe rozpamiętywanie minionych wydarzeń i niezabliźnionych ran, wpędza go w coraz większe poczucie winy, uczucie samotności i wyobcowania w społeczeństwie. Jego stan zdaje się pogłębiać po każdej z obowiązkowych wizyt u osobliwej doktor Makuch. Sama postać tej kobiety jest niezwykle interesująca. Za fasadą "profesjonalizmu" kryje się zupełnie inna postawa, niemająca nic wspólnego z etyką zawodową i dobrem pacjenta.

Młody mężczyzna "zamienia się" miejscami z mordercą, przez co Czytelnik ma możliwość śledzenia jego poczynań, kiedy dokonuje zabronionych czynów. Oskar po traumatycznych przeżyciach oraz pobycie w klinice, zupełnie inaczej postrzega nowe życie i nową rzeczywistość. Chęć spędzania czasu z Luizą jest dominującym elementem jego codzienności. Wszelkie działania, decyzje są jej podporządkowane.

Książka dobrze napisana, skupiająca się na aspektach psychologicznych podejmowanych czynności i ich motywacji. Dzięki czemu Czytelnik może "zajrzeć" do umysłu głównego bohatera, który jest niezwykle zajmującą, ciekawą i interesującą postacią. Akcja dobrze zaplanowana i rozłożona w czasie. Całość jest spójna, a poszczególne wątki łączą się ze sobą w płynny sposób i wzajemnie uzupełniają. Książkę czyta się bardzo dobrze i szybko. Zabrakło mi jednak takiego mocnego dreszczyku emocji, który był obecny w "Inspiracji". Autor w ciekawy sposób zmienił perspektywy i motywy działania Oskara, przez co książka jest jeszcze bardziej zajmująca. "Obsesja" ma swój indywidualny klimat i charakter, różniący się trochę od tego w poprzedniej części. Nie zmienia to faktu, że jest godna polecenia!

Minęło 7 lat od wyjścia z kliniki psychiatrycznej, a życie Oskara nabrało tempa — kupił dom, a jego książki świetnie się sprzedają. Nieświadomie podpisał dokument obligujący go do spotkań z doktor Martą Makuch, która nie wierzy w jego wyleczenie i ma rację. Oskar nie pogodził się ze śmiercią ukochanej Luizy, a próby wypełnienia tej pustki inną kobietą, omal nie doprowadzają do tragedii. W głowie mężczyzny powstaje plan, dla którego będzie w stanie poświęcić wiele, nawet ludzkie życie.

Po zapierającej dech w piersiach “Inspiracji” przyszła pora na “Obsesję”. Czy emocje w dalszym ciągu sięgały zenitu? Co tym razem przygotował dla nas autor? Nowa powieść o Oskarze Blajerze zabiera nas do najmroczniejszych zakątków ludzkiego umysłu, pokazując, do czego można się posunąć, nosząc w sobie niewyobrażalną pustkę i tęsknotę za ukochaną osobą. Tych, którzy czuli obrzydzenie czytając opisy krwawych scen w “Inspiracji” uspokajam — w “Obsesji” jest ich o wiele mniej (nie ukrywam, że odczuwam z tego powodu niedosyt!). Adrian Bednarek ponownie stanął na wysokości zadania, serwując ciekawą i niesamowicie intrygującą fabułę, która potrafi wprowadzić w stan przyjemnego napięcia. Tym razem mamy okazję poznać szczegółowy sposób myślenia psychopatycznej osobowości, a uwierzcie mi, że Oskar to człowiek o wielu zaskakujących obliczach! Każda czynność jest zaplanowana przez niego w najmniejszych detalach, myśli kilka kroków do przodu, mając na uwadze ewentualne niebezpieczeństwa. Zawsze fascynuje mnie to, co tacy ludzie mają w głowie, co napędza ich do działania i to, że gdy obiorą sobie cel, właściwie nic nie jest ich w stanie zatrzymać. Akcja “Obsesji” jest nieco spokojniejsza. Brakowało mi tego szalejącego z niepokoju serducha, oczekującego na odpowiedź “co się zaraz wydarzy?!”. Po “Inspiracji” (która w dalszym ciągu plasuje się jako mój osobisty hit tego roku) miałam naprawdę wysokie oczekiwania. Nowa część cyklu dostarczyła mi wiele wrażeń, jednak nie doścignęła swojej poprzedniczki. Pióro i pomysły autora to majstersztyk, a jego książki są dopracowane i dopieszczone w każdym calu (a na pewno te, które przeczytałam!). Uważam, że “Obsesja” to naprawdę świetna powieść, którą z pełnym przekonaniem wsadziłabym gdzieś pomiędzy thrillery psychologiczne. Polecam Wam czym prędzej po nią sięgnąć! Ja tymczasem niecierpliwie czekam na “Fascynację”.

W życiu nie ma szczęśliwych zakończeń. Są tylko próby radzenia sobie z kolejnymi dramatami.

Siedem lat po opuszczeniu kliniki psychiatrycznej życie Oskara Blajera wreszcie wkracza na właściwe tory. Kupił nieduży dom pod miastem, jego książki znajdują się na listach bestsellerów, sprawia wrażenie człowieka sukcesu. 

Ale to tylko fasada stworzona na potrzeby świata zewnętrznego. Wychodząc z kliniki nieświadomie podpisał dokument obligujący go do regularnych sesji terapeutycznych u doktor Marty Makuch. Młoda lekarka jako jedyna nie wierzy, że Oskar jest wyleczony. I ma rację: Blajer nigdy nie pogodził się ze śmiercią Luizy. Jej brak doskwiera mu coraz bardziej, a próba zastąpienia ukochanej inną kobietą omal nie doprowadza do tragedii. Mężczyzna wyciąga wnioski i układa plan, mający ostatecznie wypełnić pustkę po Luizie. Zrobi wszystko, żeby osiągnąć swój cel, nawet jeśli ceną za jego spokój będzie ludzkie życie… 

"Mój świat zyskiwał pewną równowagę. Na zewnątrz prowadziłem normalne, codzienne życie, a po przekroczeniu magicznych drzwi wszystko się zmieniało. Wchodziłem w swój intymny świat, w którym istniała tylko Luiza."

Po rewelacyjnej "Inspiracji" przyszedł czas na "Obsesję". Bez znajomości pierwszej części nie radzę zaczynać od "Obsesji", gdyż ten tom zdradza zakończenie wcześniejszego. A poza tym lepiej zrozumieniecie głównego bohatera. 

Mroczny, pokręcony umysł Oskara Blajera chwyta nas w swoje macki i nie puszcza do samego finału. Adrianowi Bednarkowi ponownie udało się stworzyć portret psychologiczny bohatera, który wydaje się mieć przed czytelnikiem jeszcze wiele do odkrycia. Co ciekawe, nie tylko Oskar zatraca się w chorej obsesji. Kto jeszcze? Sprawdźcie to sami.

"Czy moja obsesja to zło i czy ja krzywdzę ludzi? Prawdę mówiąc, jest mi z nią za dobrze, żeby się nad tym zastanawiać..."

Fabuła tak, jak i poprzednio została szeroko rozbudowana, a każdy wątek szczegółowo potraktowany. Napotkamy na przeróżne patologie, wynaturzenia i fetysze. Ale tym, co najbardziej wysuwa się na pierwszy plan są potrzeby głównego bohatera, jego zatracanie się w obsesję, silne pragnienie bycia kochanym.

"(…) czyż nie o to w życiu chodzi, żeby być szczęśliwym w ten najbardziej prymitywny, egoistyczny sposób? Czy nie jest najważniejszym zaspokajanie siebie i własnych pragnień?"

Kolejny raz doświadczyłam dziwnego stanu, który z jednej strony przeraża, a z drugiej tak bardzo intryguje i fascynuje. Stale towarzyszyły mi sprzeczne emocje i uczucia. Mrok, strach, niepokój, krzywda, ból, cierpienie, walka, agresja to tylko część tego, co otrzymamy.

Podczas lektury zastanawiałam się, czy można być jednocześnie sprawcą, jak i ofiarą. Ta kwestia naprawdę nie jest łatwa do rozstrzygnięcia, bo to, czego Oskar był świadkiem i co przeszedł, nie mogło nie pozostawić śladów na jego psychice. Od czasów "Inspiracji" tak bardzo się zmienił. Niby to ten sam Oskar, a jednak inny. Nie wiem, jaki będzie w "Fascynacji", ale jedno jest pewne: już się boję, co mnie tam czeka...

"Zimnokrwisty morderca - ten zwrot idealnie definiował moje nowe ja."

Autor zwraca również naszą uwagę na problem informacji dotyczących naszego życia, które wrzucamy do sieci i wynikających z tego konsekwencji.

"Obsesja" okazała się czystym szaleństwem! To brutalny, mroczny thriller psychologiczny nie pozostawiający miejsca na bezpieczeństwo. Jedynie w swoich czterech ścianach możemy czuć się pewnie, ale czy aby na pewno...? Jak to jest, gdy kontrolę nad nami przejmą uczucia i obsesja? Jeśli się nie boicie, sprawdźcie!

Czym jest obsesja? To uporczywe myśli lub wyobrażenia powracające wbrew naszej woli. Czy i ty cierpisz na Obsesję?

Oskar Blajera można powiedzieć zaczyna nowe życie! Jego fenomenalne książki podbijają serca czytelników zaś ON sam nie potrafi ułożyć sobie życia bez swojej ukochanej. Wciela w życie plan który raz na zawsze pozwoli mu na życie bez Luizy.

Obsesja jest genialną kontynuacją powieści Inspiracja. Do tej pory, kiedy przypomnę sobie o tym co przeczytałam w tej książce, włosy stają mi dęba, a skórę przechodzi dreszcz.

Autor wprowadził mnie w świat, który widzi osoba chora psychicznie.

To szaleństwo, przejawia się wręcz na każdej stronie książki!

W zasadzie jako czytelnik znalazłam się na miejscu psychicznej postaci. To doświadczenie było dla mnie nieprawdopodobne! A wiecie co jest najgorsze? Że czasem rozumiałam jego tok myślenia!

Z czasem sama zaczęłam myśleć że i że mną jest coś nie tak, skoro potrafię zrozumieć bohatera.

Stworzony przed @adrian_bednarek_autor bohater, ujawnił mi się jako postać bardzo inteligentna, lecz z przeszłością, która odbiła na nim swoje piętno. Śmierć jego ukochanej była dla mnie głównym czynnikiem jego choroby.

W powieści pojawiła się także bardzo ciekawa postać terapeutki Marty Makuch. Z jednej strony nie wierzyła w cudowne ozdrowienie Blajera ale z czasem wykazywała jakby pewne uzależnienie od swojego pacjenta. Ten moment również był dla mnie fascynujący.

To co podobało mi się najbardziej to osadzenie chorego w roli pisarza! Z taką myślą książkę czytało mi się bardzo dobrze a nawet na własnej skórze odczułam napięcie i strach emanujące z powieści.

Muszę przyznać że ta książka przeraża tym co ludzka psychika może w sobie skrywać. Po przeczytaniu całej lektury, doszło do mnie ze i ja mam obsesję! Z czego nie zdawałam sobie sprawy! :)

Wracając jeszcze do tekstu, zdarzyły się momenty namiętne, pełne erotyki, które odrobinę pozwoliły mi odetchnąć i nabrać siły na kolejne zaskakujące wydarzenia.

Styl pisania autora jest prosty a zarazem dosadny. Jego słowa idealnie wdarły się w moją wyobraźnię, pozwalając mi na zobaczenie wszystkich obrazów przedstawionych w książce. Było to dla mnie ogromne przeżycie!

Dzięki tej książce zobaczycie jak potężna jest wasza obsesja! Ja się swojej zaczynam obawiać! Z ręką na sercu zatracicie się w tej powieści na parę godzin, zaś Ona da wam taką dawkę emocji że nie będziecie potrafili racjonalnie myśleć! Realizm w powieści jest fenomenalny!!

Kto na czyim punkcie ma obsesję … ? „Obsesja” autorstwa Adriana Bednarka

Przerażająca historia o ludzkich obsesjach i namiętnościach.

„Obsesja” to drugi tom cyklu z Oskarem Blajerem. W pierwszym tomie Oskar stracił miłość swojego życia – Luiza została na jego oczach zgwałcona i zamordowana. Oskar w odwecie pokroił twarz zwyrodnialca szlifierką. Dlaczego do tego doszło? Odsyłam Was do przeczytania I tomu pt. „Inspiracja”, gdyż nie chcę Wam tutaj za wiele zdradzać. W każdym razie Oskar dzięki znajomości z detektywem Pecyną uniknął więzienia, ale 7 lat spędził w zakładzie psychiatrycznym. Zdaniem biegłych psychiatrów w momencie popełniania czynu był poczytalny.

Oskar został wyleczony ze swojej traumy. Tak przynajmniej wierzą niektórzy. On oraz jego lekarka Marta Makuch wiedzą, że to nie prawda. Wychodząc podpisał papiery, w których obiecał a raczej został w to wkręcony, że będzie regularnie przychodził na sesje terapeutyczne do swojej lekarki. Jak będą one przebiegały? Czy Makuch w końcu zrzuci wizerunek Luizy? Dlaczego zależało jej, aby po wyjściu z ośrodka Oskar nadal przychodził na sesje terapeutyczne?

Kupił dom na wsi, piętnaście kilometrów od miasta. Stary i brzydki. W sam raz do utrzymania anonimowości oraz świętego spokoju. Zawodowo oddał się pisarstwu. Zyskał sławę tworząc cykl powieści o detektyw Lidii Ostrowiec, ale Luiza ciągle jest w jego sercu. Szuka jej w innych dziewczynach co niestety często kończy się to tragicznie, momentami przechodzi sam siebie. Czy w Melani, siostrze swojej ukochanej będzie szukał Luizy? Jaki pakt ich połączy?

Oskar przez wiele lat starł się o widzenie z Kobrą, mordercą swojej matki. W końcu spotkanie doszło do skutku. Co mają sobie do powiedzenia? Czego Oskar się od niego dowie?

Adrian Bednarek przechodzi samego siebie. Ciężko książkę było mi odłożyć bo zbyt mocno ciekawiło mnie co dalej się wydarzy. Tym bardziej, że tytułowe słowo obsesja nie odnosi się tylko do jednego bohatera. Lektura genialna – śmiało mogę ją tak określić. Czyta się ją szybko, napisana jest prostym językiem. Nawet najbardziej wymagający czytelnicy lubiący kryminały, thrillery zostaną zaspokojeni czytelniczo. Plus za skrócony opis tomu I na pierwszych stronach. Jest to pomocne dla osób, które chwycą za drugi tom pomijając pierwszy. Mnie osobiście zdarza się coś takiego, i tego typu rozwiązanie ułatwia rozeznanie się w sytuacji. Czekam z niecierpliwością na trzeci tom „Fascynacja”.

[Adres usunięty]

"Obsesja" to drugi tom cyklu o Oskarze Blajerze. Po pierwszej części ("Inspiracja" KLIK KLIK KLIK), którą byłam zachwycona, z wielką niecierpliwością czekałam na kontynuację. Strasznie byłam ciekawa jak Oskar sobie radzi po traumatycznych przeżyciach.

Żeby ocenić czy mu się udało pogodzić ze śmiercią ukochanej i jak mu się wiedzie po przymusowym leczeniu, musicie sami sięgnąć po "Obsesję", bo ja nie chciałabym zabierać Wam przyjemności z odkrywania jego tajemnic a tym bardziej zdradzać mrocznych sekretów poprzez spojlery.

Jedno jest pewne... Oskar pojechał po przysłowiowej bandzie, tytułowa obsesja poprowadziła go w najbardziej mroczne zakamarki jego psychiki, uwolniła skrywane żądze i namiętności, obudziła demony... stworzyła potwora w ludzkiej skórze. Czyta się po prostu cudownie...a gdy do głosu dojdzie wyobraźnia, to dopiero się zaczyna jazda. Narracja pierwszoosobowa pozwala jeszcze bardziej zagłębić w wypaczony umysł chłopaka.

Autor mistrzowsko buduje napięcie, z każdą stroną jest coraz mroczniej i dramatyczniej. Momentami naprawdę czułam dreszcze na ciele, szczególnie w momentach, których myślałam, że Oskar się wsypał.

Doskonale wykreowane postacie bohaterów, ich emocje i zachowania, które znacząco odbiegają od "normalności" (tak w tej części chyba nie ma nikogo normalnego), wartka i zaskakująca akcja- to wszystko sprawiło, że przepadłam w tej powieści na kilka dobrych godzin.

Plastyczne i barwne opisy, pozwalają się wczuć w daną sytuację. Mogę się nawet pokusić o napisanie, że pozwalają zrozumieć w pewnym stopniu zachowanie bohaterów, bo przecież czego nie robi się dla miłości ;)

W recenzji pierwszego tomu napisałam, że wygląda na to, że "Obsesja" to będzie petarda- nie pomyliłam się, jest jeszcze lepiej- to jest istny majstersztyk. Boję się napisać o trzecim tomie, bo po epilogu, który dosłownie wbija w podłogę, można spodziewać się wszystkiego.

Czekam na "Fascynację" jak na szpilkach, mam nadzieję, że nie potrwa to długo.

Czy polecam?

Zdecydowanie tak. Dla miłośników thrillerów i dobrych kryminałów ta pozycja powinna być obowiązkowa, a ja zdecydowanie zostaję fanką Bednarka.

POLECAM...

To nazwisko gwarantuje, że najbardziej wytrawny i wymagający czytelnik się nie zawiedzie. Adrian Bednarek potrafi trafić w najbardziej wyrafinowe gusta czytelnicze. Ten autor gwarantuje, że emocje będą pracowały na najwyższych obrotach i nie będzie chwili wytchnienia. Nie wierzycie, przekonajcie się sami …

Obsesja to drugi tom trylogii, obok intrygującej Inspiracji i tajemniczej Fascynacji, która niebawem nas zapewne zaskoczy. Te książki powinny znaleźć godne miejsce na waszych półkach, to takie nieokrzesane brylanciki.

Oskar Blajer kontynuuje karierę pisarską. Zamieszkał w małym domku za miastem, jego powieści stają się bestsellerami, życie zaczyna się jemu powoli układać. Jednak nadal nie może się pogodzić ze śmiercią Luizy. Ma obsesję na jej punkcie, wszędzie ją czuje i widzi, żyje wyobrażeniem o miłości z utraconą ukochaną. Po wyjściu z więzienia musi kontynuować terapię u psychiatry doktor Marty Makuch. Te spotkania napawają go złością i uważa je za stratę czasu, ale to warunek pobytu na wolności. Oskar umiejętnie stara się utwierdzać psychoterapeutkę w przekonaniu, że jest zdrowy i wyleczył się ze złudzeń, że jego miłość powróci. Ale czy psychiatrę można okłamać lub wprowadzić w błąd? Czy można udawać, że się jest zdrowym? Mężczyzna stara się zastąpić Luizę inna kobietą. Ma pewien plan, jak tego dokonać. Przyznam, że jego realizacja wprawi was w osłupienie i niewyobrażalne zaskoczenie. Mnie działania Oskara przerażają, i nie jestem w stanie zrozumieć jego postępowania. Ale czego nie robi się dla miłości? Czy z obsesji na punkcie utraconej dziewczyny można się wyleczyć? Ciekawe jak rozwinie się wątek z wyimaginowaną próbą zastąpienia jej inną kobietą …

Obsesja to przerażająca historia o złudnej miłości, nie mającej szans na spełnienie i realizację. To smutny i przykry obraz ukazujący ból i rozpacz po stracie najbliższej osoby, niemożność pogodzenia się z faktem, że jak ktoś odszedł do wieczności, to już nigdy do nas nie wróci. Nie każdy potrafi sobie poradzić z traumą po przykrych wydarzeniach, zwłaszcza, gdy uczucie między partnerami było silne i trwałe.

Obsesja trafia nas celnie od pierwszej chwili, chwyta w ramiona zbrodni i przeraża. To lektura dla bardzo wytrwałego i odpornego czytelnika, jestem pewna, że nie każdy może sobie na nią pozwolić. Trudno się po niej podnieść, ona oswaja nas powoli ze śmiercią, która nie zawsze przychodzi spokojnie i naturalnie. Czasami zjawia się niespodziewanie, jest tragiczna i nieprzewidywalna.

Obcując obsesyjnie z Obsesją czułam się jakbym zdobywała wraz z Adrianem Bednarkiem wszystkie szczyty Himalajów, by za chwilę niespodziewanie spaść w najgłębszą przepaść, z której trudno się wydostać. Ta historia jest niesamowicie nieprzewidywalna, nawet nie warto próbować przewidzieć jakiekolwiek kolejnego wydarzenia. Te pędzące i pojawiające się znienacka zwroty akcji nie pozwalają nawet na chwilę wytchnienia i złapania oddechu. Po prostu nie ma takiej możliwości.

Uwielbiam to uczucie, gdy szkoda mi czasu na sen, bo kryminał sam się nie przeczyta, morderca sam nie ujmie. To jedna z takich książek, które czyta się zachłannie i z wielką satysfakcją.

Wciągająca fabuła, nietuzinkowi bohaterowie i niezwykła atmosfera tworzą powieść, po której zakończeniu z niecierpliwością czekam na kolejną część.

Ostrzegam! Nie spoczniecie, dopóki nie poznacie rozwiązania. Naprawdę wciąga, a zakończenie, no cóż... wbija w fotel!

„Obsesja” jest drugim tomem z cyklu o Oskarze Blajerze. Trochę inna, ale dzięki temu autor uniknął powtarzalności. Mamy tu nie tylko zbrodnię, bo tak, ona też tu jest, ale przede wszystkim człowieka napędzanego obsesją, namiętnością, czymś, bez czego nie może żyć, bez czego staje się pusty, czymś, co nadaje sens każdemu dniu. W „Obsesji” właściwie każdy z głównych bohaterów ma taki bodziec, który go napędza, dla Oskara to Luiza, która, choć nie żyje, dla niego nie umarła, dla pani psycholog Marty to pacjenci, z którymi pod przykrywką nowoczesnych metod leczenia prowadzi niebezpieczne gry, a także Mela, Kobra czy Skawiński — każdy z nich ma inną motywację, mniej lub bardziej balansującą na granicy prawa, ale kiedy cel jest już blisko, czy warto zaprzątać myśli potencjalnymi konsekwencjami?

Fabuła „Obsesji” jest ciekawie poprowadzona, różne wątki splatają się, bo dać początek kolejnym. W pewnym momencie miałam wrażenie, że Oskar jednak ma więcej szczęścia niż faktycznie sprytu w planowaniu, ale życie właśnie z dziwnych zbiegów okoliczności się składa, więc czemu nie? Do powieści autor wprowadził nową postać, której tożsamości nie zdradzę, ale mam wrażenie, że będzie czarnym koniem kolejnego tomu. Tak przynajmniej zapowiada końcówka, sztos!

“Były chwile, kiedy dosłownie wariowałem bez Luizy. Chodziłem po domu, wykrzykując jej imię do zdarcia gardła”

Siedem lat po opuszczeniu kliniki psychiatrycznej Oskar Blajer w końcu zaczyna wychodzić na prostą. Kupuję dom pod miastem, a jego książki bardzo szybko stają się bestsellerami. Jednak to tylko pozory. Oskar ciągle chodzi do terapeutki Marty Makuch i boleśnie przeżywa stratę ukochanej. Jej brak czuje na każdym kroku. Mężczyzna układa plan, chce wypełnić pustkę po Luizie. Zrobi wszystko, żeby osiągnąć swój cel.

Oskar chce znaleźć zastępstwo za Luize i jest w stanie nawet poświęcić ludzkie życie, żeby tylko jego plan się udał. “Obsesja” wciągnęła mnie od pierwszych stron i (niestety) dopiero w połowie zorientowałam się, że jest to druga część cyklu o Oskarze. Brawo ja. Koniecznie muszę ją nadrobić, jednak nie przeszkadzało mi to i skończyłam “Obsesje”. Autor pokazuje Oskara, który ma chorą obsesję na punkcie ukochanej Luizy, która nie żyje. Książka od pierwszych stron trzyma w napięciu i pomimo tego, że książka jest niezłą cegiełką to bardzo szybko się ją czyta. Wątkiem Marty Makuch autor pokazał, że drugoplanowe role też są bardzo ważne.

“Obsesja” to trzymający w napięciu thriller psychologiczny pokazujący sięgający w najgłębsze i najbardziej przerażające zakamarki ludzkiej psychiki.

Parę miesięcy po opuszczeniu kliniki psychiatrycznej, wszyscy oprócz dr. Marty Makuch wierzą, iż Oskar jest zdrowy. Lecz ON nigdy nie pogodził się że śmiercią swojej ukochanej. Tęsknota za Luizą nie dawała mu spokoju. Choć na zewnątrz wyglądał na normalnego chłopaka, który pisze świetne książki sprzedawane w tysiącach egzemplarzy to w środku był wrakiem człowieka. Miał tylko jeden cel: znaleźć żywy zamiennik swojej ukochanej. Obsesyjne uczucie miłości do nieżyjącej dziewczyny całkowicie zmieniło jego życie. Wiedział, że odzyskanie kobiety swojego życia wyleczy go z koszmaru, przywróci sens i uwolni od psychoterapeutki.

Człowiek, który kiedyś nienawidził morderców sam stał się potworem, którego interesowało tylko odtworzenie dobrych chwil z ukochaną.

Miłość to piękne uczucie, które kojarzy nam się ze szczęściem, bliskością, uniesieniami. Każdy człowiek pragnie kochać i być kochanym. W książce mamy do czynienia z obsesyjną miłością Oskara do Luizy, która została zamordowana przez wspólnika jej psychopatycznego ojca. Chłopak całkowicie stracił kontrolę nad swoim umysłem. Wierzył, że tylko dziewczyna podobna do Luizy może dać mu szczęście. Był w stanie zrobić wszystko, aby znów poczuć miłość swojej ukochanej.

Adrian Bednarek już od dawna zachwyca mnie swoimi genialnymi thrillerami. Fabularne twisty przewracają świat czytelnika do góry nogami i nie odpuszczają nawet na moment. Absolutny majstersztyk. Portret psychologiczny głównego bohatera jest bardzo dobrze nakreślony i ciekawy. Podróż w głąb ludzkiej psychiki jest tak bardzo fascynująca, że nie sposób oderwać się od książki. Mocna, wciągająca lektura, w której nie brakuje psychologicznych interpretacji.

Obsesja to szalenie wciągająca powieść. Choć nie znajdziecie tu krwawych i rozszarpanych ciał tak jak lubię, to za to będzie szaleństwo Oskara, który jest w stanie zrobić dosłownie wszystko. Autor sprawił, że czytelnik tak mocno wszedł w świat głównego bohatera, iż nie sposób zawrócić.

Każdy kto gustuje w mrocznych klimatach, musi sięgnąć po tą powieść.

Czubek kocha najmocniej.

W Obsesji poznajemy dalsze losy Oskara - psychopatycznego, mocno niewyżytego czubka, który nie może zapomnieć o swojej ukochanej Luizie. Luiza została zamordowana w pierwszym tomie jednak dla Oskara nie jest całkowicie martwa. Ekhm i tutaj autor poleciał grubo z fabułą. Po jakiś 300 stronach kiedy myślałam, że już nic mnie nie zaskoczy nagle zaczęłam się zastanawiać czy mam jakiś kaftan w garderobie, bo myślałam że zwariuje od samego czytani. W tym momencie tytuł z Obsesji powinien się zmienić na Obłęd

Książka ocieka seksem i zwyrodnialczym umysłem. W tej części zabrakło mi odrobiny typowej dla bednarkowego stylu makabry. Za to główne skrzypce grają wynaturzenia chorego umysłu co jest na duży plus.

I jak z Oskarem się tutaj zdecydowanie nie polubiłam tak bardzo ciekawą postacią okazała się pani psycholog i jej zoo. Nie było by mi przykro gdyby wątek ten był bardziej rozbudowany ale wtedy książka musiałaby być rozmiarów XXL chociaż i to by mi nie przeszkadzało.

Mocna pozycja o wyjątkowo seksualne chorym podłożu. Lubimy takie. Czekam niecierpliwie na trzeci tom - Fascynację.

Po przeczytaniu „Inspiracji” poczułam niedosyt… chciałam więcej! Pomimo, że książka miała ponad 500 stron, dla mnie było za mało :P gdy w końcu w moich rękach znalazła się „Obsesja” pochłonęłam ją w dwa dni! I wiecie co? Znowu chce więcej! ;)

Oskar Blajer i jego miłość do Luizy osiąga apogeum. Mężczyzna nie może pogodzić się z jej śmiercią. Przed oczami cały czas ma wydarzenia z tego felernego dnia i mocno go to męczy. Nawet po 7 latach przebywania w ośrodku zamkniętym jego myślenie nie zmienia się. W wyjściu z tego marazmu pomaga mu Marta Makuch, ale czy rzeczywiście jej terapia jest skuteczna? Tym bardziej, że lekarka przypomina wyglądem jego ukochaną? Do jakich rzeczy posunie się Oskar, żeby tylko choć przez chwilę znów poczuć obecność Luizy?

W życiu się nie spodziewałam, że Oskar wyskoczy z takim skrzywieniem ! :P Wszystko wszystkim, ale to? Ja już nie wiem teraz czy mu współczuć czy go potępiać! Pomimo wszystko bardzo go lubię! Jego życie nie jest proste! Wiecznie ma pod górkę :P

Już po przeczytaniu prologu przeczuwałam, że to będzie genialna książka. I taka właśnie była! Fabuła, która wciąga od pierwszych stron, zwroty akcji, których czytelnik nawet by się nie spodziewał i idealnie wykreowany główny bohater! No czego chcieć więcej? Całą historię poznajemy oczami Oskara, przez co mocno zagłębiamy się w jego psychikę i wraz z nim przeżywamy jego rozterki. Macie czasem tak, że współodczuwacie z bohaterem jego problemy? Ja tak właśnie tu miałam – momentami go rozumiałam i chciałam przytulić a momentami udusić za jego występki, a było też tak, że myślałam – dobrze Ci tak! :P książka zapewniła mi mnóstwo wrażeń, targało mną tyle emocji i mieszanych uczuć, że zdecydowanie Obsesje zapamiętam jeszcze długo! Co do zakończenia…. No ja nie rozumiem czemu znowu trzeba tyle czekać na następną część?? ;) jestem zaskoczona takim obrotem sprawy i jestem mocno zaintrygowana tym jak autor zakończy tą całą historię w Fascynacji. A Wam kochani – polecam z całego serca i Inspiracje i Obsesje, koniecznie musicie poznać tą serie!

Adrian Bednarek znany jest z szokujących i trzymających w napięciu powieści. Już we wrześniu swoją premierę będzie mieć Obsesja, czyli druga część serii o Oskarze Blajerze.

Inspiracja – pierwsza część trylogii – odbiła się szerokim echem w księgarniach i internecie. To właśnie w tej książce poznajemy młodego pisarza i jego ukochaną – Luizę.

Fabuła Obsesji zaczyna się siedem lat po opuszczeniu przez Oskara zakładu psychiatrycznego. Wydaje się, że jego życie jest poukładane, jednak prawda jest zupełnie inna. Bowiem Blajer nie potrafi pogodzić się ze stratą ukochanej. Co noc dręczą go koszmary, a ON zaczyna popadać w paranoję. W końcu wpada na pomysł, który pomoże mu wypełnić pustkę. Zrealizuje go, choćby miał poświęcić czyjeś życie.

W tej odsłonie Adriana Bednarka wchodzimy w umysł psychopaty, który osiąga swój cel, niezależnie od środków. Autor stworzył postać Oskara tak dokładnie, że jest ON żywy, niemal namacalny. A może Blajer nie jest tylko wymysłem…?

Charakter głównego bohatera przypomina labirynt – nie wiem, czym nas zaskoczy na następnej stronie. To mężczyzna impulsywny, tajemniczy, ale zarazem szczery i inteligentny. Zaś ludzie, którymi się otacza, nie są tylko tłem. To osoby o przeróżnych osobowościach, pełne emocji i z duszą. Każda z nich wnosi coś do całej historii, co tworzy ją pełną i idealnie dopracowaną.

Język opowieści jest przyjemny i bardzo przystępny. Z łatwością można się odnaleźć w książce i cieszyć lekturą bez trudności. Zróżnicowane słownictwo, dokładne (choć brutalne) opisy zdarzeń i niebanalne postaci tworzą wspaniałą historię o tym, do czego może posunąć się psychopata.

Zresztą, nie mogło być inaczej. Adrian Bednarek od początku swojej kariery tworzy niesamowite, pełne napięcia opowieści. Nie można odmówić mu talentu.

Oskar Blajer coraz głębiej zanurza się w swojej „Obsesji”. Niesłabnące uczucie do nieżyjącej ukochanej popycha go do nieprzemyślanych decyzji i szalonych czynów. Czy można jednocześnie być sprawcą i ofiarą?

Wiele razy przekonałam się, że z polskimi autorami należy uważać. Szczególnie, gdy mamy w planach dobry kryminał lub trzymający w napięciu thriller. Tymczasem Adrian Bednarek zaskoczył mnie już kilkakrotnie, za każdym razem bardzo pozytywnie, udowadniając, że i na naszym rodzimym podwórku możemy znaleźć historie przewrotne, działające na wyobraźnię, psychologiczne i mroczne. Ja jestem tym pisarzem oczarowana.

„Obsesja” to druga część trylogii o Oskarze Blajerze. Powieść rozpoczynająca cykl („Inspiracja”)bardzo mocno przypadła mi do gustu, sprawiając, że zwyczajnie nie mogłam się od niej oderwać. Spędziłam z nią kilka brutalnych i niepokojących godzin, skutecznie zaspokajając swój apetyt na nieprzyjemne i budzące niepokój opowieści. Już rozpoczynając część drugą wiedziałam, że nie mam powodów do obaw, bowiem Bednarek zachował klasę, przygotował wiele niespodzianek i utrzymał wysoki poziom.

To, co najbardziej podoba mi się w powieściach autora, to niezwykłe połączenie powieści kryminalnej z psychologiczną nutą. Z jednej strony możemy oczekiwać zbrodni, krwi i zwrotów akcji, a z drugiej strony pisarz z niezwykłą przenikliwością pozwala sobie na zaglądanie do wnętrza swych bohaterów i wyciąganie na światło dzienne kryjących się tam emocji, refleksji i dylematów. Za każdym razem zaskakują mnie motywacje bohaterów, ich decyzje i podejmowane działania, za którymi kryje się to psychologiczne zacięcie.

Twórczość Bednarka kojarzy mi się także ze zwrotami akcji i licznymi niespodziankami. I w tym tytule ich nie brakuje. Autor przez całą historię zdaje się igrać ze swoim czytelnikiem i choć całość ma charakter bardzo spójny, to można by odnieść wrażenie, że poczynaniom głównego bohatera nie brakuje spontaniczności i nieprzewidywalności. Nie da się ukryć, że Oskar Blajer to postać o skomplikowanej i szalonej osobowości, a Bednarek nie próbuje temperować jego poczynań, pozwalając mu stopniowo coraz mocniej zanurzać się w chorej obsesji.

Po trzecim spotkaniu z tym autorem jestem już pewna, że mogę mu zaufać i sięgać w ciemno po kolejne opowieści. Już dawno nie spotkałam tak znakomitego polskiego pisarza. To fantastyczne, kiedy wyobraźnia idzie w parze ze świetnym stylem, a całość nabiera przerażająco autentycznego wymiaru poprzez profesjonalną realizację tematu i dopasowanie wszystkich faktów. Cieszę się, że trafiłam na Bednarka, a jeśli Wy jeszcze go nie znacie, to nie czekajcie dłużej i dajcie mu szansę.

Opuszczając klinikę psychiatryczną, Oskar nieświadomie zgodził się na obowiązkowe sesje terapeutyczne kilka razy do roku u dr Makuch.

Kobieta nie wierzy, że Blejner został wyleczony, jednak nie jest to jedyny powód dla którego go przy sobie uwiązała...

Mężczyzna, pomiędzy spotkaniami prowadzi na pozór normalne życie pisarza. Robi karierę, od czasu do czasu pokazuje się publicznie. Jednak jego obsesja na punkcie zamordowanej Luizy nie pozwala mu zaznać spokoju. Za wszelką cenę odzyska swoją ukochaną, nawet, jeśli droga którą pokona będzie broczyć krwią niewinnych.

Aż korci mnie, żeby zdradzić Wam kilka szczegółów z książki, jednak wiem, że co bym nie powiedziała, byłoby to spoilerem. W książce każde zdanie, każda kolejna strona ma znaczenie. Nic nie jest przypadkowe. Powieść to jedna wielka spójność.

Sądziłam, że "Inspracja" była świetną książką, jednak to drugi tom wyrywa z butów. Momentami nie byłam w stanie ogarnąć tego co się dzieje. Powiedzenie, że Oskar ześwirował jest tu kompletnie niewystarczające.

Emocje, które wywołała we mnie książka sprawiły, że zabijałam wzrokiem za każdym razem, gdy ktoś mnie od niej odciągał. Napięcie i niepewność towarzyszą tu czytelnikowi od pierwszej, aż do ostatniej strony.

"Obsesję" czytałam z zapartym tchem. Uwierzcie, jestem pod ogromnym wrażeniem tej książki. Tym samym, jestem strasznie ciekawa co szykuje dla nas autor w "Fascynacji". Wiem jedno. Jak dla mnie @adrian_bednarek_autor jest mistrzem thrillerów psychologicznych. Zapamiętam na bardzo długo poszczególnych bohaterów powieści, a także fabułę w najdrobniejszych szczegółach.

Jeszcze jedna bardzo ważna i istotna rzecz. Czytelnik, który nie czytał pierwszej części, bez problemu może sięgnąć po drugą, gdyż autor idealnie odtwarzał najważniejsze momenty z tej pierwszej. Idealnie wpasował szczegóły dotyczące "Inspiracji", by zrozumieć co miało tak ogromny wpływ na poszczególne przemiany bohaterów.

Obsesja posiada wiele synonimów: fiksacja, fioł, kręciek, maniactwo, nałóg, obłęd, natręctwo... psychoza, niezrównoważenie, pomieszanie zmysłów, choroba psychiczna. I mogę z czystym sumieniem stwierdzić, że całą tę paletę oferuje nam Adrian Bednarek w drugiej części trylogii o Oskarze Blajerze. Niedawno miałam możliwość poznać losy Oskara w "Inspiracji", której zakończenie dosłownie wywołało u mnie obsesję na punkcie dalszej historię. Obsesję na punkcie "Obsesji". :)

Rzec, że tom drugi zaczyna się niewinne, to ogromne niedopowiedzenie. Oskar po pobycie w klinice, gdzie specjaliści leczyli go na schizofrenię powstałą jako skutek tragicznych wydarzeń (bycie świadkiem gwałtu na ukochanej, a później morderstwo z premedytacją), dostaje wreszcie kwitek do swojej wolności. Zostaje wypisany, ale zanim wyjdzie do ludzi, musi podpisać zgodę na przeprowadzanie co jakiś czas sesji terapeutycznych z psychiatrą prowadzącą jego przypadek, Martą Makuch.

Problem polega na tym, że terapeutka wypisała Oskara ze świadomością, że nadal jest chory. Psychozy atakujące głównego bohatera sprawiają, że za wszelką cenę próbuje przywrócić do żywych ukochaną Luizę. Najpierw staje się więc stalkerem i przegląda konta na Instagramie dziewczyn, które w zadziwiający sposób przypominają Luizę, a potem choroba osiąga apogeum. Buduje specjalne, ukryte pomieszczenie i bez skrupułów porywa bezbronną dziewczynę prosto z rodzinnego domu, skuwa, więzi i nakazuje jej być Luizą.

W międzyczasie Oskar prowadzi przykładne życie pisarza wzbijającego się na wyżyny bestsellerów, choć tak naprawdę staje się znienawidzonym niegdyś przez siebie... seryjnym mordercą? Porwanie, zbrodnie, tuszowanie morderstw, walka z napadami psychozy to zaledwie parę niewinnych kwestii, które gwarantuje Obsesja.

Pierwsze słowa, jakie przychodzą mi na myśl po przeczytaniu "Obsesji", to wybornie siada na banię. Dawno nie zostałam tak mocno pochłonięta przez fabułę, której towarzyszyła ciągła niepewność i strach przed coraz mocniejszym wariactwem obezwładniającym głównego bohatera. Momentami nawet musiałam na chwilę odłożyć książkę i odetchnąć, przytłoczona zbyt brutalnymi doznaniami.

Kreacja bohaterów w moim odczuciu wypadła fenomenalnie. Psychoza Oskara została opisana w bardzo realistyczny sposób, a jego tok rozumowania i czyny, jakich się dopuszczał, wywoływały ciarki. Świetnie wypadli też bohaterowie drugoplanowi - Melania próbująca ciągle dorównać nieżyjącej siostrze; Marta Makuch jako niereformowalna psychoanalityczka; Skawiński, dla którego liczy się wyłącznie pieniądz. No, i wiadomo, laleczki Barbie Oskara...

Znów nieco przeszkadzała mi narracja. Przeskakiwanie między pierwszo- a trzecioplanową to niekoniecznie zabieg, który lubię w literaturze. Nie przeszkadzał mi ON jednak tak mocno jak w "Inspiracji".

Po "Obsesji" czytelnik nie może się niczego spodziewać. Kiedy brałam książkę do ręki, nie miałam pojęcia, co mnie czeka. Nawet po ponad dwustu pięćdziesięciu stronach nie posunęłam się w swoich dywagacjach czy przypuszczeniach nawet o milimetr, a zakończenie podsunęło jedynie kolejny trop, prawie niczego dokładnie nie wyjaśniając. Dodam, że było mniej brutalne oraz mniej dynamiczne od tego z Inspiracji, co wcale nie oznacza, że gorsze.

Czy polecam? Oczywiście. "Obsesja" to przerażający, brutalny thriller sięgający niemal do czeluści umysłu, wydobywając z niego najgorsze obrazy czy myśli, skutkujące okropnymi czynami. Powieść o tym, że każdy człowiek zdolny jest do morderstwa z premedytacją, a w życiu chodzi jedynie o dawanie upustu żądzom. "Obsesja" jest historią o efekcie tragicznie nieszczęśliwej miłości, o koszmarach sennych stających się rzeczywistością, ale przede wszystkim o wpływie ciężkiej, nieleczonej choroby psychicznej na działanie człowieka.

⭐RECENZJA PRZEDPREMIEROWA⭐

"Kiedy miłość staje się obsesją"

Oskar po wyjściu z leczenia zaczyna rozwijać swoją karierę. Z pozoru ma się dobrze i nikt nie spodziewa się po nim tego, co wyczynia. Jego demony z przeszłości nie dają o sobie zapomnieć . Mężczyzna nadal nie godzi się z tym, co go spotkało i chce to zmienić. Czy Oskar zdoła sobie poradzić ze swoją psychopatyczną naturą, czy jednak to doprowadzi go do szaleństwa?

✒️

Czytając „Inspirację” @adrian_bednarek_autor byłam zachwycona! Zastanawiałam się, czy autor podoła i skradnie me serce kontynuacją. Tak się stało! Pisarz nie spadł z poziomu i tak jak poprzednia jego książka, tak i ta była mocna. Powieść czyta się błyskawicznie. Akcja jest równomierna i z każdą stroną zaskakuje coraz bardziej. Adrian nie pozwolił mi się zanudzić przy tej lekturze. Uwielbiam jego styl pisania i przedstawianie scen zbrodni. Czuje się to tak, jakby się tam było. Coś niesamowitego! Genialnie wykreował bohaterów. Najbardziej przypadła mi do gustu postać Oskara. Jego psychopatyczne zapędy, tęsknota za ukochaną, frustracja – to wszystko czuć, tak jakby był realny. Dzieje się tu tyle, że głowa mała. Książka dla mnie to sztos! Umiejętne wejście w psychikę postaci rozwala na łopatki. Ja jestem kupiona w 100% i dziękuję autorowi, że mnie „porwał”. Jednak muszę wspomnieć, że troszkę przeszkadzał mi zbyt długi epilog. Wydaje mi się, że można było go odrobinkę skrócić. Ale to taki niuans, o którym już nie pamiętam. Nie mogę doczekać się kolejnej części z cyklu o Oskarze Blajerze - „Fascynacja”, która, mam nadzieję, ukaże się jeszcze w tym roku. A tę książkę, jak i poprzednią autora, polecam! Przy niej nie będziecie się nudzić - ba! - nie dacie jej rady odłożyć choćby na chwilę!

✒️

„Obsesja” ma premierę 2.09.2020 także, Kochani, jest na co czekać!

Za egzemplarz książki do recenzji dziękuję @wydawnictwo_novaeres

✒️

W przypadku Obsesji wciągnęłam się od razu. Autor nas niejednokrotnie zaskakuje swoimi pomysłami. To co tutaj wyczynia, to po prostu jeden wielki sztos. Nie patyczkuje się z postaciami. Serwuje im prawdziwy rollercoaster.

Czyta się szybko, bo pozwala na to akcja. Czasami mamy dłuższe opisy, ale jeśli ja je zniosłam, to Wam również nie będzie przeszkadzało. Z długością rozdziałów jest różnie, ale mi to odpowiadało. Może jedynie epilog, jak dla mnie, miał za dużo stron.

Obsesja to prawdziwy sztos. Ciężko oderwać się od lektury, a Oskar nas wielokrotnie zaskakuje. Pewne jest jedno - zrobi to jeszcze nie jeden raz. Można się po nim spodziewać jedynie szaleństwa.