Mężczyzna, który gonił swój cień. Millennium. Tom 5 Outlet

Wystarczyl weekend i ksiazka przeczytana, super polecam!

Rozczarowanie. Książka bez głębi, wydaje się jakby ten wątek był wymyślony na siłę. Jestem wielka fanka trylogii Larssona i śledzę również kontynuację sagi Millenium, ale przyznać muszę ze Lagencrantz nie jest nawet cieniem Stiga. Szkoda, że z uwagi na popularność tej serii tworzy się dalszy ciąg, chyba tylko głównie dla pieniędzy. Mimo to książkę czyta się łatwo i szybko, tylko niestety zapomina się o niej na drugi dzień, a kryminały pióra Larssona zostawały w głowie jeszcze długo po zakończeniu lektury. Czy polecam? Tak, jako łatwa i szybka lekturę ale nie spodziewajcie się fajerwerków.

DZIEWCZYNA Z PRZESZŁOŚCIĄ

Zanim Stieg Larsson odszedł z tego świata w roku 2004, mając zaledwie 50 lat, pozostawił po sobie trylogię „Millennium”, która wydawała się być skończoną opowieścią. W rzeczywistości jednak w jego komputerze pozostał manuskrypt niedokończonej czwartej części przygód Lisbeth i Mikaela – a to przecież nie był koniec; autor chciał bowiem, żeby całość zamknęła się na dziesięciu książkach. I kto wie czy tak nie będzie, skoro kontynuator jego literackiej spuścizny – mimo wywoływanych kontrowersji i zapewniania, że ten tom będzie finałowym – nie tylko dobrze się sprzedaje, ale przede wszystkim całkiem dobrze pisze. I chociaż „Mężczyzna, który gonił swój cień” swoje minusy posiada, jest to dobra kontynuacja serii, lepsza nawet niż „Co nas nie zabije”.

Lisbeth Salander trafiła do więzienia. Po ostatnich wydarzeniach oskarżona została między innymi o pozbawienie wolności i skazana na dwa miesiące w zakładzie. Jednakże miejsce, do którego trafiła, choć otwarte, okazało się nie być najbezpieczniejszym dla jej osoby, dlatego została przeniesiona do jednego z najlepszych – przynajmniej pozornie – ośrodków. To, co dzieje się w jego murach dalekie jest od doskonałości, a służby tylko pozornie mają władzę nad tym miejscem. Kiedy Lisbeth od Holgera Palmgrena dowiaduje się o znalezieniu starych dokumentów na jej temat, w dziewczynie rozbudza się zainteresowanie własną przeszłością. Czyżby kryły się tam jeszcze jakieś sekrety, które nie wyszły na światło dzienne? Salander zaczyna własne śledztwo, do pomocy angażuje Mikaela Blomkvista, a ten szybko wpada na trop kolejnej afery, tajemnic i zbrodni, które mogą sprowadzić śmiertelne zagrożenie na wszystkich zainteresowanych tematem. Jakie sekrety kryją się za tatuażem w kształcie smoka? I do czego może doprowadzić obecna sytuacja?

Część miłośników „Millennium” wiesza na książkach Davida Lagercrantza psy, część się nimi zachwyca – choćby tylko na zasadzie możliwości powrócenia do tego świata i bohaterów. Kto ma racje? Obie grupy. Bo to, co stworzył kontynuator serii różni się od trylogii Larssona, ale nadal ma swój urok.

Zacznę może od minusów. Pierwszym z nich jest zdecydowanie styl, jakim posługuje się Lagercrantz. Mniej płynny i lekki, na szczęście wciąż przyjemny w odbiorze, czasem różni się naprawdę mocno od prac Larssona, co widać szczególnie w tym właśnie tomie. Podobnie jest z treścią. Jak to było w przypadku „Co nas nie zabije”, tak i tutaj fabuła zawiera wiele elementów i pomysłów, których poprzednik raczej by nie napisał – czasem miałem wręcz wrażenie czytania przygód Jasona Bourne’a (mamy w końcu i islamistów, i tajną organizacją etc.), a nie Lisbeth i Mikaela. Poza tym Lagercrantz zmienił nieco postacie. Spłycił? Często słyszę taki zarzut, ale nie oszukujmy się, Larsson nie zrobił głębokich, wiernych psychologicznie bohaterów – Lisbeth była ciekawa, ale na zasadzie nietypowości, kontrastu z innymi jej podobnymi heroinami, nie ambitnej kreacji literackiej; resztę osób zaludniających powieści Stiega można śmiało przemilczeć. Autor kontynuacji „Millennium” zmienił ją nieco, uczynił prawdziwą twardzielką jakby żywcem wzięta z kina akcji lat 80. XX wieku. Skupił bardziej na powierzchowności. Jednych zmiana ta rozczaruje, innym się spodoba – każdy musi zdecydować sam.

Ale powieść ma też sporo plusów. Akcja jest ciekawa, przeszłość Lisbeth tak samo. Nie ma tu wielkich zaskoczeń, ale całość czyta się dobrze, bez znudzenia, a szansa poznania sekretów najciekawszej bohaterki „Millennium” na pewno pociąga. I chociaż „Mężczyzna…” nie jest wybitną pozycją, jako lekka powieść kryminalna dla niewymagających czytelników sprawdza się naprawdę nieźle. Jeśli należycie do tej grupy, spodoba się Wam; tak samo jeśli lubicie trylogię Larssona – szczególnie gdy nie pozostajecie ślepi na jej minusy, a tych przecież nie brakowało. Ja cieszę się, że mogłem wrócić do tego świata i dowiedzieć się więcej o Lisbeth i mam też nadzieję, że to jeszcze nie koniec serii.

Rzeczywiście, wszystko tam jest co w opisie. Prócz tego mroczne więzienne mury, sadystyczna zabójczyni, zagadka z przeszłości, wyczerpująco opisana intryga polityczna, narastające napięcie, śmiertelne niebezpieczeństwo.....wszystko, prócz jednego. Nie ma tam Stiega Larssona. Bez niego niby to samo, ale nie takie samo. Niemniej przeczytać warto, dla wymienionych wyżej walorów.

Kolejny tom "Millenium"... dzieło Larssona nie ma się wcale najgorzej :)

Nieodżałowanej pamięci Larsson pozostawił po sobie pewien fenomen w postaci pierwotnej trylogii "Millenium"; fenomen, wydawałoby się, zamknięty jako całość... lecz wciąż ze sporym potencjałem. Zwłaszcza co do postaci (!) Lagercrantz kontynuuje to dzieło i... nie jest wcale tak źle!

"Mężczyzna, który gonił swój cień" to opowieść, głównie, o przeszłości Lisbeth Salander. Przeszłości, która być może nie zaskakuje, jednak... prowadzi do kolejnej, pełnej niebezpieczeństw i zagrożeń historii... ze sporą rolą w całości pewnego tatuażu w kształcie smoka ;) A jako, że w historię zaangażowany jest i Mikael Blomkvist, możemy być pewni sporej dawki emocji ;)

Ok, zgoda... to już z całą pewnością nie jest pierwotna trylogia. Inny autor, inny styl pisania... to widać. Inaczej się to po prostu czyta. Jeśli coś chwilami razi, to takie trochę... spłycenie postaci. Tych pełnych charakteru przez duże "ch" postaci, które czytelnicy pokochali dzięki Larssonowi. Mam wrażenie, że Lagercrantz nie wykorzystuje w pełni ich potencjału... Lub nie potrafi do końca go wykorzystać (?), co może - kto wie? - wynikać właśnie z nieco odmiennego stylu pisania obydwóch autorów. W każdym razie... to wciąż fajne kryminały :) I nie są one stratą czasu - niniejsza część również.

Zawsze znajdą się zwolennicy i przeciwnicy "Millenium" w nowych odsłonach, pod banderą innego pisarza... Zamiast wieszać jednak na tym wszystkim psy, proponowałbym wyrobić sobie zdanie samemu - poprzez najzwyczajniejsze w świecie przeczytanie tego samemu. Będzie bolało? Nie sądzę... Dla mnie nowe części są ok... To już nie to samo, to prawda, ale... wciąż jest dobrze. W inny może sposób... ale wciąż ok :)

Dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca za egzemplarz recenzencki.

Recenzja znajduje się także na moim blogu:

[Adres usunięty]

Larsson przewraca się w grobie! Szkoda czasu. Postać Salander jest jakby zdziecinniała, to nie ta kobieta, którą stworzył Larsson. Sam styl pisarski zalatuje mi lichym romansem z ckliwymi bohaterami (odnalezieni po latach bracia bliźniacy). Przeczytałam, żeby nie kierować się opiniami innych,ale nie polecam tym, którzy lubią naprawdę mocne książki.

Książka z założenia ma być 5. tomem dla mnie kultowej serii Millennium pióra nieodżałowanego Siega Larssona.

Kilkanaście miesięcy temu przeczytałem tom 4. Dla mnie to była profanacja, coś co w ogóle nie powinno mieć napisu Millennium na okładce.

W związku z tym nic dziwnego, że postanowiłem ze sporą rezerwą podejść do tomu 5. Muszę jednak przyznać, że chociaż nie jest to książka idealna, to czyta się całkiem nieźle. Lagercrant chyba wziął sobie do serca, to co pisali o poprzednim tomie recenzenci. Poprawił się jego warsztat, poprawił styl, poprawił sposób prowadzenia fabuły. 5. tom wypada zdecydowanie lepiej od 4.

Larssonem autor nie jest, a książka nie może się równać z Millennium, ale mogę zachęcić do jej lektury. Warunek jest jeden, nie możecie traktować Mężczyzny, który gonił swój cień, jako kontynuacji trylogii napisanej przez Larrssona. Potraktujcie książkę, jako osobną lekturę, nie związaną ze szwedzką trylogią. Mimo obecności na kartach powieści Lisbeth Salander i Mikaela Blomkvista, da się to zrobić. Ciekawym i ułatwiającym to zabiegiem jest dodanie kilku interesujących postaci, choć jedną z nich autor potraktował wg. mnie trochę zbyt płytko.

Książka nawiązuje do aktualnych tematów, czego przykładem może być kwestia islamistów i tego co robią z Europą oraz islamofobów. Poza tym poruszana jest problematyka inżynierii genetycznej oraz stabilności pieniądza i szaleństw ekonomii i naszego świata w ogóle.

Co istotne szczególnie w kwestii dot. islamu, w książce brak królującej wszędzie do bólu poprawności politycznej. Mam wrażenie, iż autor opisuje wszystko, takim jakim jest, a nie jakim powinno wg. wielu być.

Co prawda kilka wątków ma dla mnie zbyt mało rozbudowane zakończenie, tak jakby pisarz nie wiedział w zasadzie, jak to zrobić, ale i tak książkę nieźle się czyta.

Brak co prawda klimatu Larssona, ale tak jak wspomniałem, czytajmy Lagercrantza w oderwaniu od Millennium. Jako tom 5. książka się nie sprawdzi, brak tej specyficznej atmosfery Millennium i stylu Larssona. Jako samodzielna jest niezła, choć do doskonałości jeszcze sporo Lagercrantzowi brakuje.

Czasami sami nie jesteśmy pewni swojego przeznaczenia, jakie wybiera nam los. W jednej chwili jesteśmy szczęśliwi i znajdujemy się pośród rodziny i znajomych, a w drugiej możemy znajdować się w ciemnym, niebezpiecznym więźniu, gdzie nawet tam nie jesteś pewny swojego bezpieczeństwa.

Taki los niestety był przeznaczony kobiecie o imieniu – Lisbeth. Wcześniej prowadziła wolne od wszystkiego i wszystkich życie, była wolna jak ptak, chodziła tam gdzie chciała i tam gdzie jej oczy ją poniosły.

Lecz niestety obecnie odsiaduje wyrok w więzieniu dla kobiet. Mogłoby się wydawać, że akurat tam jest spokój i lepsza sytuacja więźniów niż w męskim. To wyobrażenie szybko staje się mrzonką, kiedy dowiadujemy się, że nawet kobiety są o wiele grosze od zbrodniarzy.

Panująca tam jedna wielka mafia z najgorszą kryminalistką na czele uświadamia nas w przekonaniu jaki świat jest zły, to właśnie ona ma całą władzę nie tylko pośród więźniarek, ale i także wśród władz więziennych. Najgorsze jest to, że ona pociąga za wszystkie sznurki, ma wszędzie swoje uszy i oczy, wie co i kiedy ma się wydarzyć, a swoje ofiary wybiera bardzo powoli, aczkolwiek z mistrzowską precyzją. Tym razem na swoją ofiarę wybiera sobie kobietę uległą, która praktycznie pozwala robić swojemu ciało cokolwiek tamte zechcą, jest z natury cicha niestety nie potrafi stawić czoła potworowi.

Wtedy właśnie postanawia wkroczyć do akcji Lis, nagle wszystko co w przeszłości ją nie obchodziło stało się jej priorytetem i to ona wprawiła w ruch maszynerię, postanawia zawiązać układ z jednym ze służb, staje oko w oko z więzienną mafią pokazując, że nie jest przyjacielem, a co najważniejsze bierze pod swoje skrzydła ofiarę.

Jakie jest prawdziwe przeznaczenie tej kobiety? Bo przecież nie bez przyczyny trafia tam gdzie jest.

Książka z serii – kryminał, lecz według mnie niestety nie zasługuje na to miano. O tyle o ile wcześniejsze tomy okazywały się ogólnoświatowym hitem, to akurat ta książka jest najgorszą z nich. Oczywiście dla mnie kryminał, to książka gdzie akcja nieustannie się toczy i trzyma w napięciu, a nie wlecze się i jest tak smętna, że chce się spać.

Dla mnie książka absolutnie nieinteresująca, lecz może dla innej osoby równie dobrze mogłaby okazać się ciekawa, więc opinię o niej najlepiej jest wyrażać bardzo ostrożnie i patrzeć na nie postronnie.