Małż

W internecie ostatnimi czasy krąży mem przedstawiający szare osiedle pokryte szarym, zabrudzonym sadzą śniegiem, w trakcie szarówki (poranek? wieczór?), ze zniszczonymi, szarymi chodnikami i szarymi samochodami opatrzone podpisem ,,Poland colour palette”.

,,Małż” Marty Dzido jest właśnie taki, jak ten mem – szary i pozbawiony nadziei.

Książka już od samego początku dość wysoko stawia poprzeczkę czytelnikom – wpadamy bowiem w strumień świadomości Magdy, młodej, wysoko wrażliwej kobiety. Na tekście trzeba się skupić, trzeba na bieżąco odróżniać to, co jest wymysłem, przemyśleniem i podejrzeniem od tego, co jest prawdą i rzeczywistością otaczającą naszą bohaterkę.

Ależ to były depresyjne czasy

Magda szuka pracy. Szuka i nie może znaleźć. Nie dlatego, że nie chce, choć tak może to wyglądać z boku. Magdę poznajemy bowiem w trakcie rozsyłania CV – co jest jednym z bardziej traumatycznych przeżyć każdego Polaka. Oddzwonimy, szukamy pracownika, który nie zwolni się po miesiącu, najniższa krajowa na rękę, resztę uzbierasz sobie z napiwków albo z premii o takim przeliczniku, żebyś nigdy jej nie wyrobiła, nadgodziny wymagane, ale niepłatne, pokaż się się angażujesz w życie firmy, w końcu firma jest drugim domem, prawda? Wszyscy stanowimy tu młody dynamiczny zgrany zespół pozytywnie zakręconych ludzi, którzy uwielbiają casualowe piątki i owocowe czwartki, no staż jest bezpłatny ale do CV będzie, albo zatrudnij się u nas na pół roku przez Urząd Pracy, wszystkie papiery załatwiasz, oczywiście sama.

A w Urzędzie Pracy: dzień dobry, nie mamy nic dla kogoś z pani kwalifikacjami, czy próbowała pani szukać sama? Tak, to do widzenia i widzimy się za trzy miesiące, petent ma być do dyspozycji urzędu w godzinach otwarcia urzędu.

Każdy, kto choć raz przez to przechodził, wie czym jest wypalenie i zna to uczucie, które pojawia się po kolejnym ,,oddzwonimy”, to uczucie beznadziei, kiedy kolejna setka wysłanych CV pozostaje bez odzewu.

Magda jest właśnie w tym miejscu. Jest pozbawiona energii, zniechęcona i zsuwa się powoli po równi pochyłej depresji.

,,Zainteresowania: lubię pracę w ciasnych pomieszczeniach bez okien. Najlepiej przy komputerze, za biurkiem na którym piętrzą się stosy segregatorów. Wieczory i czas wolny uwielbiam spędzać, wkładając dokumenty w ciasne plastikowe koszulki.”

W dodatku jej związek – niby taki rokujący na przyszłość, z narzeczonym, z planowanym ślubem – powoli zaczyna się rozpadać. I nie chodzi tu tylko o to, że nie można być w związku z kimś, kogo nigdy nie ma w domu i czyj numer telefonu zawsze jest ,,czasowo niedostępny, prosimy spróbować później”. Chodzi o to, że Magda odkrywa nagle, że jej oczekiwania zupełnie rozmijają się z oczekiwaniami Mateusza. On chciałby dziewczynę ładną, miłą, grzeczną, wygładzoną, ręcznie lepiącą pierożki, nie zadającą pytań, nie rozmyślającą nad dziećmi z Chin, które pracują w nieludzkich warunkach w fabrykach. A Magda taka nie jest, w zasadzie nigdy taka nie była – ona przeżywa, jest bardzo wrażliwa na niesprawiedliwość świata. Nie mieści jej się w głowie, że ludzie mogą mieć poważny problem z tym, że temperatura w ich gabinecie jest za wysoka o dwa stopnie podczas gdy w innym miejscu, ale na tym samym świecie, dzieci pracują przy produkcji kokainy.

Jest jeszcze Paweł, żonaty-dzieciaty, mężczyzna, który nie przyznał się do istnienia Mariolki, do ostatniego momentu, do chwili, kiedy któryś z jego kumpli się nie wygadał na wspólnym piwie, jeszcze za czasów studenckich.

To wszystko – poszukiwania pracy, mężczyźni, poszukiwanie celu, poczucie bezsensu i beznadziei stanowi szarą mozaikę codzienności Magdy. Codzienności depresyjnej, podważającej poczucie własnej wartości, niszczącej wiarę w siebie.

Magda nie jest osobą, która chciała znaleźć się w takim miejscu w życiu, w jakim się znalazła – to okoliczności ją złamały, to splot nieszczęśliwych wypadków tak na nią podziałał, to otoczenie ukształtowało ją w ten sposób.

A na koniec

A na koniec mamy dwa zakończenia. Jedno z nich miało być pesymistyczne, drugie – optymistyczne. Z jakiegoś powodu jednak oba były dla mnie po prostu smutne.

*książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu [Adres usunięty]

W powieści "Małż" poznajemy losy Magdy. Dziewczyna marzy o cudownym życiu, jednak znalazła się na życiowym zakręcie. Oprócz zwyczajnych ludzkich kłopotów, jak utrata pracy czy brak partnera, próbuje ona przede wszystkim odnaleźć samą siebie.

To głęboka opowieść o każdym z nas. Autorka porusza ważne i aktualne tematy, skłania do refleksji. Na pewno nie jest to powieść łatwa i jednoznaczna. Nawet samo zakończenie nie jest jednoznaczne, to czytelnik wybiera dobry albo zły koniec tej historii.

Polecam! Nietuzinkowa, inna, wręcz nowatorska powieść społeczno-feministyczna. Na długo zostaje w pamięci.

Magda dotąd nie narzekała na brak obowiązków, praca zawodowa pełnym wymiarze pochłaniała jej czas.

Pewnego dnia Magda zostaje się bez pracy. W firmie zostaje za to jej narzeczony i pracuje w każdej wolnej chwili. Dziewczyna rozpoczyna poszukiwania etatu, ale sytuacja jest dość kuriozalna... Wiele kobiet zresztą wie jak wyglądają rozmowy kwalifikacyjne. Panna czy mężatką? Dzieci planuje? A gdzie siebie pani widzi za 300 lat?🤦‍♀️

Pierwsze strony to przepłakałam ze śmiechu. Taki ten śmiech trochę szyderczy i ironiczny, bo w końcu pomyślałam sobie, że i że mną może być podobnie za jaki czas 🙈no, ale co tam będę wybiegać w przyszłość.

No i ta biedna Magda lata od jednego potencjalnego pracodawcy do następnego, wysyła cv szybciej niż biega Korzeniowski i dzwoni jak telemarketerzy z fotowoltaiki.

Ale im dalej biegnie historia tym fabuła napawa skrajnymi emocjami. Nie chce tu streszczać książki, ale myślę, że sporo osób odnajdzie w tej powieści samych siebie. W tym życiowym rozgardiaszu sypie się wszystko po kolei. Praca, narzeczony, stabilizacja... Magda próbuje odnaleźć w tym wszystkim siebie samą, choć coraz bardziej się zatraca w rzeczywistości. Odniosłam wrażenie, że główna bohaterka trochę by chciała ułożyć sobie życie pod kancik, ale nie do końca jej się chce.

Książkę czy się dość szybko, ale jest bardzo nieoczywista i myślę, że każdy zinterpretuje ją inaczej. To jedna z tych powieści, które pozwalają czytelnikowi znaleźć coś dla siebie, przestrzdn na własne przemyślenia

Poukładane życie sypie się dzień po dniu. Bohaterka najpierw traci pracę, potem stabilizację, a po tym plany na przyszłość. Próbuje w tym bałaganie znaleźć siebie i jakiś cel, jakikolwiek, ale jednocześnie powoli tonie w świecie, gdzie nic nie wydaje się właściwe, nigdzie nie czuje się dobrze, a ludzie przychodzą i odchodzą. Szuka zatrudnienia, ale na żadnym stanowisku nie czuje się komfortowo. Szuka miłości i zrozumienia, ale otacza się mężczyznami, którzy nie mogą jej tego dać. Szuka drogi dla siebie, ale jednocześnie nie chce jej znaleźć. Jest jej źle w obecnej sytuacji, ale w pewnym stopniu jej ona odpowiada.

Sięgnęłam po tę powieść w najgorszym i najlepszym momencie mojego życia. Odczułam więc ją bardzo osobiście, ale nawet gdyby nie to — Marta Dzido potrafi pisać i potrafi zachwycić mnie swoimi opowieściami. Jej poetycki styl łączy się z bolesną szczerością, a bohaterowie pełni są wad i zalet. Autorka przedstawia nam wiele form hipokryzji, której przykłady spotykamy na każdym kroku, ale jednocześnie robi to w nieoczywisty sposób, niczym nieco chaotyczny strumień myśli. Bawi się słowem i nadaje całości rytm. Językowo więc ta powieść wyróżnia się na tle innych i nie do każdego trafi, ale akurat moim uznaniem autorka cieszy się najwyraźniej w każdym wydaniu. Wszystko w tej powieści zachwycało mnie pięknem i bolało odbiciem rzeczywistości. Tak też miałam z „Sezonem na truskawki", tak też mam z „Małżem".