Mali bogowie 2. Jak umierają Polacy

Książkę tę czytałam od razu po skończeniu pierwszej części. Pierwsza część była mi o tyle bliższa, że zdarza mi się bywać w przychodniach i szpitalach. Karetki z kolei nigdy nie wzywałam, nie jechałam karetką, a na SORze byłam jedynie raz. Książka ta jednak otwiera oczy na to jak trudno jest być medykiem i jacy my pacjenci bywamy okropni. Jak wiadomo jednak zarówno lekarze jak i pacjenci bywają bardzo różni. O tym wszystkim opowiada ta pozycja. Pisana bardzo przystępnie, czasem żartobliwie, pozwala się pochłaniać w niezwykłym tempie. Liczę na kolejne odsłony.

RECENZJA:

Jest to kontynuacja poprzedniej książki Pawła Reszki …Mali Bogowie. O znieczulicy polskich lekarzy…

Tym razem autor pokazuje pracę pogotowia ratunkowego. Książka ta tak samo jak i jej poprzedniczka pokazuje, że w służbie zdrowia pracują ludzie, którzy mają prawo do gorszego dnia, zmęczenia, chwil słabości i zwątpienia, co nie znaczy, że nie rozumieją drugiej strony czyli pacjentów.

Ratownicy, pielęgniarki i lekarze chcą wykonywać swoją pracę z pasją, najlepiej jak potrafią mimo niskich zarobków, przemęczenia i często gęsto braku szacunku ze strony pacjentów i ich rodzin. Ludzie którzy nie pracowali nigdy w ochronie zdrowia nie są w stanie wyobrazić sobie jak ta praca wygląda dokładnie. Nie wiedzą jakie to obciążenie psychiczne gdy poszkodowanego nie udaje się uratować, jakie to uczucie jak pacjent zamiast być wdzięczny za pomoc atakuje personel słownie bądź fizycznie. Zazwyczaj obrywa się lekarzom, ratownikom i pielęgniarkom mimo, iż to nie oni są winni kolejkom, długim terminom na zabiegi i operacje, ograniczoną liczbą przyjęć , lecz winny jest system do którego oni muszą się dostosować. Prawda niestety jest też taka, że ludziom się wydaje, iż prościej jest zamiast poczekać dwa trzy dni na wizytę u internisty lepiej z kaszlem czy biegunką pojechać na SOR, bo będzie szybciej, bo porobią dodatkowe badania. A potem wywiązują się afery bo muszą czekać , bo byli wcześniej niż Pan obok i nie jest ważne, że nie wiedzą co dolega temu człowiekowi...liczy się tylko to że byli pierwsi. Karetki również wzywane są często do sytuacji w których wystarczyłaby wizyta w przychodni czy aptece (Nie bez powodu dyspozytorzy nazywani są pelikanami ;) ) i zamiast jeździć do ciężko chorych pacjentów stają się bezpłatnymi taksówkami medycznymi. Dlatego gdy zaboli nas głowa, noga czy brzuch, bądź mamy biegunkę pójdźmy do lekarza rodzinnego. Nie biegnijmy z najmniejszą głupotą na SOR.

Nie dzwońmy po karetkę z błahą rzeczą, bo gdy oni jadą do takiego zgłoszenia w tym samym momencie ktoś może umierać i potrzebować ich pomocy bardziej niż my.

PODSUMOWANIE:

Według mnie jest to książka godna polecenia dla każdego, nawet człowieka w żaden sposób nie związanego ze służbą zdrowia. Warto ją przeczytać po to by zobaczyć jak wygląda to od drugiej strony. Może wtedy pacjentom będzie prościej zrozumieć pracowników służby zdrowia i to dlaczego nie zawsze są uśmiechnięci od ucha do ucha.

Jak przeczyta sie pierwsza stronę trudno jest ja odłożyć. Przed przeczytaniem książki twierdziłam ze strach chorować, po przeczytaniu współczuje pracy w tak chorym systemie jakim jest NFZ.