Żmija i skrzydła nocy. Królestwo Nyaxii. Tom 1

W powieściach fantasy najbardziej cenisz?

Czekam na wasze kreatywne odpowiedzi gdyż ten temat ciekawi mnie od dawna.

~Jak pewnie zauważyliście bardzo rzadko sięgam po ten gatunek i nie wynika to z tego, że go nie lubię, wręcz przeciwnie po prostu ciężko mnie czymś zainteresować...

~Dla mnie tego typu historie muszą mieć "to coś".

A sam autor powinien posiadać naprawę wybujałą i nieprzeciętną wyobraźnię, aby wykreować dla nas nierealny fikcyjny świat, połączony z intrygującymi postaciami oraz tak ważna spójną, przejrzystą fabułą, przy której nie będziemy zasypiać.

~Uważam, że ten temat jest dość trudny dlatego dzisiaj opowiem wam pokrótce o ciekawym cyklu: Królestwie Nayaxii

~Pewnej nocy, Oraya, jako jedyna ze swojej rodziny unika śmierci i zyskuje nowe życie u boku króla wampirów Zrodzonych z Nocy.

Zostaje adoptowana przez cenionego mężczyznę - Vincenta, który w późniejszym czasie wyszkoli ja do walki o jej własne życie.

Dziewczyna, aby nie czuć się zdobyczą dla innych musi wziąć udział w Kejari, czyli legendarnym turnieju organizowanym przez boginie śmierci.

Sama droga do zwycięstwa nie będzie łatwa, gdyż Oraya, trafia do Księżycowego Pałacu, by stanąć do walki z najokrutniejszymi wojownikami ze wszystkich trzech wampirzych domów.

Jednak, aby przeżyć, musi zawrzeć sojusz z tajemniczym rywalem - Raihenem.

Wszystko co związane jest z tym mężczyzna jest niebezpieczne, jednak nie to stoi na przeszkodzie w ich dalszej wspólnej relacji, która w pewnym stopniu wymknie się im spod kontroli...

Kto z nich zostanie zwycięzca, a kto przegranym?

~"Żmija i skrzydła nocy" Carissy Broadbent pomimo cięższego początku, momentami słabego tłumaczenia tekstu, to jednak dobrze skrojony, pierwszy tom, przepięknie wydanej, z barwionymi brzegami, nowej serii: Królestwo Neyaxii z gatunku fantasy, który zabiera nas do magicznego, a zarazem niebezpiecznego świata wampirów.

Miejsca, w którym przyszło żyć naszej głównej bohaterce - Orayi - jedynej postaci o ludzkim pochodzeniu której życie, zostaje wystawione na niebezpieczną próbę...

~ I tak za sprawą hipnotyzującej, a zarazem przyjemnej fabuły, wylewającego się zewsząd mroku, niebezpieczeństwa czyhającego na każdym kroku, zaskakujących zwrotów akcji, nieustannych krwawych walk, okrutnego turnieju, zostajemy wchłonięci do wampirzego świata naszych bohaterów.

Aby jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki stać w samym centrum niosącego nieuniknioną śmierć chaosu.

~ "Żmija i skrzydła nocy" - to naprawdę przyzwoita, ciekawa, pełna nieprzewidywalnych plot twistów historia dzięki, której miło spędzicie czas, a jednocześnie z wielkim utęsknieniem będziecie wypatrywać kolejnej części.

Polecam wasza J.K.

„Żmija i skrzydła nocy” to książka, która bardzo mnie zainteresowała, nie tylko za sprawą przepięknej szaty graficznej i barwionych brzegów, ale z powodu fabuły, która do mnie przemawiała. Spoglądając na nią wiedziałam, że nie ma opcji żebym jej nie przeczytała. Niebezpieczny świat, wampiry, walka o to by przetrwać, sojusze, intrygi, aż zacierałam dłonie z radości. Pragnęłam przeczytać trzymającą w napięciu historię z romansem, która sprawi, że moje serce zacznie bić nieco szybciej. Ostatnio częściej sięgam po książki fantastyczne, może zwyczajnie mam taką potrzebę, kuszą mnie i zachęcają Nie potrafię im się oprzeć i lecę ku nim jak ćma do światła. Chciałam znaleźć się w Kejari pomimo toczącej się wojny, przeżyć i przekonać się na własnej skórze, czy oddanie komuś serca przyniesie zgubę.

Główną bohaterką książki autorstwa Carussy Broadbent pod tytułem „Żmija i skrzydła nocy” jest Oraya będąc dzieckiem została uratowana przez króla wampirów Zrodzonych z Nocy i wychowana, jako jego adoptowana córka. Nauczył ją nie tylko bronić się i eliminować wszelkie zagrożenia, ale także być godną by przejąć władzę, której tak pragnęła. Nie zamierzała być zdobyczą, karmą, pragnęła walczyć o siebie, w końcu jest jedynym człowiekiem na dworze. Jedyną drogą, aby to osiągnąć jest wystartowanie w Kejari, brutalnym turnieju organizowanym przez samą boginię śmierci. Dziewczyna zdaje sobie sprawę, że to wyzwanie będzie niesamowicie trudne, będzie musiała stanąć naprzeciw najbardziej brutalnych wojowników, czy ma szanse na zwycięstwo? Propozycja sojuszu z rywalem jest równie kusząca, co niebezpieczna. Czy Rahin jej nie przechytrzy? Kto zwycięży w turnieju? W końcu zwycięzca może być tylko jeden.

„Żmija i skrzydła nocy” podobała mi się każda chwila spędzona z tą historią. Niemalże od pierwszego rozdziału przepadłam. Książka jest spójna, intensywna i pełna akcji. Tempo akcji jest zrównoważone, tam, gdzie powinno być szybsze, jest szybkie, gdzie musi być wolniejsze, takie właśnie jest. Kolejną rzeczą, która wzbudziła mój zachwyt jest budowa przedstawionego świata, nie chcę zdradzać wam zbyt wiele, ale warto zwrócić na to uwagę podczas lektury. Rozwijająca się romantyczna relacja pomiędzy Orayą i Raihnem sprawiła, że się rozpływałam. Podobało mi się jak cierpliwy i wyrozumiały był Raihn, jak mocno chciał ją chronić. Pomimo uczuć Oraya wie, że niełatwo obdarzyć go zaufaniem. Przekomarzanie się między nimi sprawiło, że uśmiechałam się szeroko i wyczekiwałam takich momentów między nimi. Oraya jest bardzo oryginalną osobowością, ponieważ wyróżnia ją zapał i człowieczeństwo. „Żmija i skrzydła nocy” została napisana w tak nieskazitelny sposób, że pochłonęłam ją całkowicie, pomimo tego, że jest obszerna, ale nie zanudza niepotrzebnymi szczegółami. Ton tej historii jest mroczny i szorstki, wampiry znają jedynie siłę i brutalność, więc nie obejdzie się bez rozlewu krwi.

Wiedziałem że należy cię obserwować. Że nie jesteś zwykłym człowiekiem. Niezwykłe ludzkie szczenię króla Zrodzonych z Nocy".

Jeśli masz ochotę na potężne i dobre fantasy z wampirami, ale wiesz z takimi krwistymi i brutalnymi dziećmi nocy, do tego śmiertelny turniej i plot twist który zwala z nóg to idealnie się składa bo mam dla ciebie taką książkę. Żmija i skrzydła nocy, o ile wypada tak powiedzieć to złoto. To pełnokrwiste mocne fantasy. Samo pióro jakim operuje @carissabroadbentbooks jest niesamowicie barwne, pomysłowe i trzymające niesamowity poziom, angażujące czytelnika przez każdą stronę, wciąga nas w ten świat oplata czarnymi jak noc skrzydłami i nie wypuszcza, ba my wcale nie chcemy zostać wypuszczeni. Sam pomysł na kreacje świata zasługuje na brawa, autorka odwaliła kawał niezłej roboty w jego tworzeniu, co więcej przekazała nam całą jego genezę, oraz mocno się trzymała swoich pomysłów. Już sam fakt przyodziana wampirów w skrzydła jest kapitalny a sposób w jaki opisuje ich wygląd wzbudza zachwyt, bo ty widzisz oczami wyobraźni to wszystko. Autorka nie ugrzecznia swojej opowieści nie łagodzi jej, tam gdzie ma być rzeź czy lać się krew tak się dzieje, opisy są bardzo mocne i dobre, a to cechuje dobre fantasy, podobnie jak wysoki poziom opisu prób, tak samo jak intryga którą tka, no czapki z głów. Jeśli chodzi o bohaterów autorka dała nam pełen wachlarz niesamowitych wyrazistości, począwszy od Orayi, która podąża za obranym celem, jest odważną, wytrwałą i waleczną bohaterką ale posiada inne cechy jak współczucie, zrozumienie, ewoluje na kartach tej historii, Raihn jest pełen tajemnic, jest otulony mrokiem, pełen sekretów ale i poświęcenia. Ich wzajemna integracja jest fenomenalna, prowadzona z pasją i odpowiednim czasem na rozwój, jest mega iskrząca chemia, pełna napięcia i szczegółowa w budowie. Jest też pewna postać z drugiego planu którą ja polubiłam od pierwszej strony. Mój absolutny faworyt, sposób w jaki jego postać prowadziła autorka jest finezyjny, to jak opisywała jego osobę, zachowanie, zmiany nastroju, ten cień czający się. Cudowne. Zresztą intrygujących postaci znajdziecie tutaj wiele, autorka ma ten dar że wystarczy kilka zdań, jedna scena na pół kartki na której wprowadza na arenę kogoś nowego, a ty już jesteś ciekawa. Bardzo polecam poznać tę książkę, cóż jestem pewna że mogę wam zagwarantować że spędzicie z nią epickie wręcz momenty . Genialna. Polecam.

/Współpraca reklamowa/

IG @carolina_czyta_i_oglada

Wydawcy wytoczyli ciężkie działa już na samym początku roku. Ale skoro witają nas takimi hitami jak „Żmija i skrzydła nocy” Carissy Broadbent, to co będzie potem?

Obitraes to wampirze terytorium, a zamieszkujący je nieliczni ludzie żyją głównie w slumsach i najczęściej stanowią pożywienie. Jest jednak wśród nich i ona – Oraya, przygarnięta córka króla wampirów Zrodzonych z Nocy, szkolona, jak nie stać się zdobyczą. Aby ugruntować swoją pozycję bierze udział w Kejari – legendarnym turnieju na śmierć i życie oraz chwałę Nyaxii, wampirzej matki. Jak przetrwa jedyny człowiek wśród wampirów? Czy przymusowy sojusz okaże się błogosławieństwem, czy zgubą? I jak uchronić kruche ludzkie serce przed uczuciem najgorszym tu z możliwych – miłością?

Jeśli lubicie „Igrzyska śmierci”, to mogę Was zapewnić, że przy Kejari to jedynie spacerek. Autorka wrzuca nas w brutalny świat bezwzględnych wampirów, trzech rywalizujących ze sobą rodów, pełen tarć i konfliktów. Jest mrocznie, krwawo i niebezpiecznie. Czy więc Oraya podoła przeciwnikom, dla których sama stanowi zwierzynę? Co jest tak ważne, aby stawała oko w oko z największym zagrożeniem? I czy naprawdę tylko miłość i troska kilkusetletniego króla uratowały jej niewinne życie? Więcej tu pytań niż odpowiedzi.

Podoba mi się stworzony świat ze swoją hierarchią, dbałość o historię toczącą się w tle oraz pomysł na konstrukcję turnieju. Poszczególne próby oparte są bowiem o historię Nyaxii i drogę, jaką ta musiała pokonać do osiągnięcia swej władzy i statusu. I oczywiście Raihn – największy przeciwnik czy sojusznik? Skrzydła, blizny… mam wymieniać dalej? Co stoi za jego rywalizacją i jaki ma to związek z dziewczyną? Ta klasyczna relacja ‘hate to love’ jest naprawdę przyjemna. Do tego autorka zgrabnie buduje napięcie między tą dwójką. Brakło mi trochę postaci drugoplanowych – liczyłam na więcej Mischy, Ibrahim też miał potencjał. Na plus jest także to, że historia nie skupia się tylko na bohaterach, ale też na rozgorzałej obok turnieju wojnie, intrygach oraz relacji Orayi i Vincenta.

Niestety, to co chwilami kłuło i przeszkadzało, wytrącając z rytmu czytania, to konstrukcja stylistyczna. Chwilami dziwny i chaotyczny szyk zdań powodował, że stawały się one „kanciaste”, wręcz niezrozumiałe. Nie wiem, z czego wynikał i nawet nie będę próbowała zgadywać.

Nie da się jednak zaprzeczyć, że historia sama w sobie jest ciekawa i wciągająca. Wraz z fabułą stopniowo wzrastają akcja i napięcie, a zwroty na ostatnich stronach mogą przyprawić o migotanie przedsionków. I choć w mojej osobistej skali książka ta nie zdetronizowała „Czwartego skrzydła”, uważam, że to dobra rozrywka, której warto poświęcić kilka wieczorów.

Dla fanów wampirów pozycja wręcz obowiązkowa.

"Żmija i skrzydła nocy" to książka, która ostatnimi czasy wyskakuje dosłownie z każdego miejsca w internecie. Dlatego nie byłam zdziwiona, gdy została wybrana podczas głosowania na publikację, którą w tym miesiącu przeczytamy w ramach akcji czytelniczej @czytaniezwiedzmami. Czy zbierające wysokie oceny dzieło Carissy Broadbent przypadło mi do gustu? Już spieszę z wyjaśnieniem.

Główną bohaterką historii jest Oraya — adoptowana córka Vincenta — króla wampirów Zrodzonych z Nocy. Oraya została przez niego uratowana jako mała dziewczynka i od tamtej chwili żyje w jego pałacu, ucząc się zasad przetrwania w świecie pełnym wampirów. Aby udowodnić, że jest czymś więcej niż tylko słabym człowiekiem, postanawia wziąć udział w Kejari — legendarnym turnieju organizowanym na cześć potężnej bogini Nyaxii. Czy uda jej się wygrać?

Jedno jest pewne. Droga do zwycięstwa będzie niezwykle trudna, a Oraya będzie musiała pokonać najokrutniejszych i najsilniejszych wojowników z trzech domów — domu nocy, domu krwi oraz domu cienia. Aby przeżyć, będzie zmuszona również zawrzeć sojusz z tajemniczym rywalem — Raihnem. Czy ich znajomość wyjdzie obojgu na dobre? Czy uda im się przejść wszystkie etapy turnieju i stoczyć ostateczny bój o zwycięstwo w turnieju? Po odpowiedzi na te pytania odsyłam Was do lektury.

Muszę przyznać, że na początku historia Orayi bardzo mnie wciągnęła. Odkąd dowiedziałam się, że chce wziąć udział w turnieju, zastanawiałam się, jak będąc tylko człowiekiem, zamierza przetrwać bój z wampirami, które już z założenia, powinny bez problemu rozprawić się z nią już w pierwszych minutach od rozpoczęcia pierwszego starcia. Dlatego z zapartym tchem chłonęłam kolejne strony, aby dowiedzieć się, czy i jak główna bohaterka ma zamiar wygrać Kejari.

I być może całą historię pochłonęłabym nawet w jeden dzień, jednak im akcja posuwała się na przód, tym stawała się dla mnie mniej interesująca, więc odłożyłam ją na bok i zajęłam się czymś innym. A finalnie przeczytanie jej zajęło mi trzy dni. Dlaczego? Wszystko za sprawą przeraźliwie mdłych, nudnych i niepotrzebnie rozwleczonych opisów, które nie dość, że doprowadzały mnie do nadmiernego ziewania, w dodatku sprawiły, że zasnęłam nad książką, co mi się zwyczajnie nie zdarza.

Szkoda, bo "Żmija i skrzydła nocy" miała naprawdę ogromny potencjał i mogła być jedną z tych publikacji, które zasługują na najwyższą z ocen. A tymczasem według mnie okazała się dość przeciętnym czytadłem.

Niemniej jednak na końcu autorka trochę mnie zaskoczyła, ponieważ postanowiła zakończyć Kejari z przytupem, co wypadło niezwykle interesująco w stosunku do tego, o czym wspominałam wcześniej. Między innymi ta scena oraz to, co wydarzyło się później, skutecznie zachęciło mnie do sięgnięcia po kontynuację i nieco podniosło moją ogólną ocenę tej książki. Dlatego, chociażby z ciekawości sięgnę po kolejny tom.

[współpraca reklamowa z Wydawnictwem Hype]

4,5/5 ⭐

4/5 🌶️

“Trzeba walczyć zacięcie i w rezultacie zostawić coś po sobie.” - “Żmija i skrzydła nocy” Carissa Broadbent

Oraya wiedziała, że żeby przetrwać w Domu Nocy musi stać się bardziej niebezpieczna niż otaczające ją wampiry. Zabrana przez Victora z ruin miasta, które zniszczył, wychowywała się w miejscu, gdzie cały czas polowano na jej życie. Dziewczyna jednak przetrwała i by ugruntować swoją pozycję na dworze przybranego ojca, postanawia wziąć udział w Kejari; turnieju, który był organizowany przez boginię śmierci we własnej osobie i tylko najlepsi mogli go ukończyć.

Oraya stanie do walki na śmierć i życie z najokrutniejszymi wojownikami, którzy są w stanie wywęszyć jej strach i usłyszeć szybciej bijący puls pod jej skórą. Nieoczekiwani sojusznicy mogą być pomocą lub przeszkodą na drodze do wygranej, która znaczy dla niej wszystko…

Zacznijmy od tego, co najbardziej przyciągnęło mnie do przeczytania tej książki, czyli wampiry i motyw turnieju. Dla mnie te dwie rzeczy kojarzą się z latami, w których najbardziej popularnymi książkami były “Igrzyska Śmierci” i “Akademia wampirów”, które osobiście uwielbiam. Carissa Broadbent postanowiła przywrócić świetność wampirom, o których pisze się teraz zdecydowanie mniej książek, co zdecydowanie się jej udało. Podobała mi się kreacja istot nadnaturalnych w tej powieści, która jest mocna i krwawa, a autorka od siebie dorzuciła jeszcze skrzydła, które kojarzyły mi się trochę z Rhysandem, ale to również jest na plus.

Motyw turnieju mógłby być bardziej rozbudowany, ale sam pomysł, by poszczególne etapy walki były zainspirowane życiem bogini zdecydowanie wypalił i sprawił, że mogliśmy poznać jeszcze religijny aspekt tej powieści. Brakowało mi jeszcze więcej walki i knowań, ale też jestem czytelnikiem, którego ciężko się w pełni zadowolić i zaskoczyć; mamy tutaj zastosowane sporo elementów, które już wcześniej pojawiały się w literaturze i nie są niczym nowym, ale z drugiej strony autorka tak sprawnie wplotła je w wykreowany przez siebie świat, że całą książkę oceniam dosyć wysoko.

Bohaterowie, których poznajemy na arenie, jak i poza nią, są interesująco wykreowani. Szczególnie mowa tutaj o Orayi, która jest ludzką dziewczyną wrzuconą w bardzo niebezpieczny świat. Dziewczyna jest skupiona na celu i nie ma żadnych zahamowań, by wygrać, ale również zależy jej na tym, by w całym szaleństwie nie zatracić całkowicie swoich ludzkich emocji i uczuć, nawet jeśli nie jest ich całkowicie świadoma. Mam nadzieję, że w kolejnej części Braodbent jeszcze bardziej rozwinie charakter postaci i świat, do którego przenosi czytelnika.

Reasumując: “Żmija i skrzydła nocy” to książka, której warto poświęcić kilka godzin. W czytaniu tej powieści odnajdą się osoby, które swoją przygodę z książkami zaczynały kilkanaście lat temu, ponieważ napotkają w niej znane i kochane motywy, jak i również młodzi czytelnicy, którzy jeszcze nie przeczytali wielu książek o wampirach bądź turniejach. Dużym plusem jest zmiana tłumacza w kolejnej części, ponieważ pierwszy tom czytało się dosyć opornie i to podobno jest właśnie wina średniego tłumaczenia, przez co osobiście musiałam trochę zaniżyć ocenę całokształtu.

🐍 „żᴍɪᴊᴀ ɪ sᴋʀᴢʏᴅᴌᴀ ɴᴏᴄʏ” ᴄᴀʀɪssᴀ ʙʀᴏᴀᴅʙᴇɴᴛ

 Człowiek czy wampir – zasady przetrwania są takie same: nigdy nikomu nie ufaj, nigdy się nie poddawaj i zawsze – ale to zawsze – pilnuj swojego serca. 

▪𝗥𝗘𝗖𝗘𝗡𝗭𝗝𝗔 ▪

Nie będę wam streszczać fabuły bowiem, nie będę psuć tej radości z odkrywania tej cudownej przygody jaką jest lektura „Żmiji i Skrzydła Nocy”.

Zdecydowanie jestem okładkową sroką 😁 Uwielbiam pięknie wydane książki, tą dbałość o każdy szczegół! Już to przyciąga do lektury, a tutaj jeszcze fabuła okazuje się być bardzo zachęcająca. 💙🐍

Lubię silne kobiece postaci w książkach, a tutaj Oraya tak właśnie wypada. Adoptowana przez wampira musi porzucić ludzką naturę, by przeżyć w świecie pełnym wampirów. Mocno stąpa po ziemi, ma niezwykłego ducha walki i zawziętość, która jest niezbędnym elementem jej osobowości. Jej cięty język nie raz wprowadził ją w kłopoty, jednak dzięki swoim sprytem nigdy nie wyszła na tym źle.

To właśnie fabuła tej książki jest jej największym atutem – wydarzenia pełne niebezpieczeństw, sytuacje niesamowicie wciągające oraz momenty pełne niewiadomych, kiedy na dobrą sprawę czytelnik nie ma pojęcia, co tak właściwie za chwilę się wydarzy i w jakim stopniu odbije się to na bohaterach tej książki. Autorka naprawdę lubi zwodzić czytelnika, bo kiedy ma się wrażenie, że dana sytuacja nie będzie niosła ze sobą żadnych konsekwencji, nagle okazuje się, że ma ona niesamowite znaczenie dla przyszłych wydarzeń oraz przede wszystkim dla losów postaci, którzy z każdą przewróconą kartką zdają się stąpać ku coraz bardziej stromej krawędzi. Uwielbiam tę powieść za to, jak bardzo trzymała mnie w napięciu, z jaką łatwością pozwoliła mi na zaangażowanie się w rozgrywające się na jej kartach wydarzenia oraz z jaką przekorą zaskakiwała mnie coraz bardziej, stawiając mnie w obliczu sytuacji, których naprawdę się nie spodziewałam. W dodatku jak dla mnie bardzooo na plus wypada tutaj wątek enemies to lovers, który został poprowadzony ze smakiem. ❤🔥

Jak dla mnie ta książka jest po prostu FENOMENALNA! Tyle jest w niej napięcia, tyle nieprzewidywalnych sytuacji, tyle wartkiej akcji, że oderwanie się od tej książki niemalże graniczyło z cudem! Jestem pełna podziwu dla autorki za opisywanie takich wydarzeń, które sprawiały, że czytałam te powieści z zapartym tchem. Na ich kartach jest niesamowicie wiele sytuacji, które sprawiały, że serce zaczynało mi bić w niemożliwie szybkim tempie, że ciężko było o złapanie choć odrobiny tchu od akcji, która chwilami pędziła jak szalona.

Co was czeka w powieści „Żmija i skrzydła nocy” : wampiry, magiczne moce, motyw enemies to lovers oraz świetnie wykreowany świat pełen niebezpieczeństw. Emocjonujący turniej, gdzie uczestnicy walczą na śmierć i życie. Dlatego jeśli też jeżeli szukacie czegoś z nietuzinkową atmosferą, dosyć mrocznym klimatem i przede wszystkim fenomenalnie wykreowanymi, wielowarstwowymi bohaterami to zdecydowanie zachęcam Was do sięgnięcia po „Żmija i skrzydła nocy”. 🐍

"Żmija i skrzydła nocy" oferuje wspaniałych bohaterów, w tym waleczną Orayę i tajemniczego Raihna. Świat fantasy, stworzony od podstaw, przenosi czytelnika w fascynujące miejsce.

Autorka zapewnia mieszankę mrocznej fantasy, romansu i mitologii. Świat z wampirami, ludźmi i bogami oferuje brutalny turniej, w którym bohaterowie muszą zmierzyć się z własnymi demonami. Książka wciąga od pierwszej strony, utrzymując napięcie do końca.

Główną bohaterką jest Oraya, adoptowana córka króla wampirów, uczestnicząca w brutalnym turnieju bogini śmierci. Jej walka z własnymi słabościami i poszukiwanie tożsamości stanowią główny wątek. Raihn, tajemniczy wampir o pięknych skrzydłach, zyskuje na głębi, tworząc nietypową relację z Orayą.

Zaskakujące zwroty akcji, dramatyczne kulminacje i emocjonujące zakończenie sprawiają, że książka jest niezapomnianą podróżą!

Ubawiłam się na niej wspaniale, to jest taka książka, którą ciężko odłożyć czy oderwać myśli od fabuły, gdy się jej nie czyta. Dała mi masę radości i polecam wam wszystkim, szczególnie fanom romantasy oraz Igrzysk Śmierci.

Krwawa i emocjonująca historia dziewczyny, której serce zapragnęło stać się jedną z nich.

Ta książka to mroczna przygoda, która od pierwszych stron skradła moje serce. Od razu wiedziałam, że jest to coś niezaprzeczalnie mojego i wyjątkowego.

Oraya to człowiek wychowany przez bezwzględnego króla wampirów, od dziecka uczona walki i chłodnego spojrzenia. Trenowana pod czujnym okiem władcy krwiopijców do turnieju na śmierć i życie. Kiedy do niego staje, wraz z najbardziej niebezpiecznymi wampirami na świecie, jest świadoma swoich wad i przewag.

Tam właśnie, na arenie, wampir i człowiek walczą ze sobą jak równy z równym. Tam też Oraya poznaje Raihna, który staje się jej bliższy niż sama by chciała. Ich skradzione pocałunki, gorące zbliżenia znajdują się na granicy śmierci i życia.

Uwielbiam tą książkę przede wszystkim za jej dynamikę i postać głównej bohaterki. Wszystko tutaj jest wyważone, a jednak wciąż zaskakuje. Oraya jest świetnie wykreowana, zna swoje ludzkie słabości i zalety. Jej dylemat moralny dotyczący wampirów, swojej przynależności i relacji z ojcem jest niesamowity. Wciąga, nadaje tej historii głębi i ogromu emocji.

Kocham Żmiję za gorący romans tej dwójki, rozpalający wspaniałymi opisami, które dawkowane są baaardzo wolno. A scena z piciem krwi? Bardziej intymna, niż jakakolwiek inna. Słowne i fizyczne starcia? Hot as hell. Sama postać Raihna jest pełna sprzeczności, tragiczna i piękna w swojej istocie. Kocham i nienawidzę go jednocześnie.

Wielbię ją również za zakończenie, niesamowicie emocjonujące i pełne zwrotów akcji. Ostatnie kilkadziesiąt stron przeczytałam właściwie jednym tchem, a końcówka totalnie mnie zaskoczyła. W mojej głowie grała wtedy piosenka "Me and the devil"...

Reasumując- uważam, że jest to must have dla wszystkich wielbicieli romantasy. Jeżeli szukacie "Igrzysk Śmierci" w wampirzym wydaniu - oto one!

„Nigdy nikomu nie ufaj, nigdy się nie poddawaj i zawsze – ale to zawsze – pilnuj swojego serca.

Król nie wiedział bowiem, że zrujnuje go jego własna miłość i przyjdzie ona w postaci małego, bezbronnego dziecka.”

Poddaję się. Oddaję swoje serce w ręce Carissy Broadbent i „Żmii i skrzydeł nocy”. Mogę się nad nią modlić, tak jak robiłam to nad „Fourth Wing” w zeszłym roku, bo ta książka na pierwszej stronie złapała niewinną i niczego nieświadomą mnie i dopiero przy ostatniej wypuściła zapłakaną, zdradzoną i zszokowaną wersję mojej osoby ze słowami „a teraz czekaj na drugi tom”. Tak więc czekam i może moja recenzja sprawi, że parę innych osób niedługo będzie robiło dokładnie to samo. Pamiętajcie, że bycie zniszczonym przez książkę, to najlepsze uczucie czytelnika.

Oraya jest przybraną córką Króla Wampirów, Vincenta. Jej jedyną szansą, żeby być mu równą jest udział w turnieju i wygranie go, które zapewni jej jedno życzenie od samej Bogini. Turniej składający się z czterech prób, pełen najlepszych wampirzych wojowników mogących wyczuć jej unikatową krew z kilometra. Wobec tego przyjdzie jej współpracować z Raihnem, wampirem innym niż wszystkie, którego coraz lepiej poznaje i rozumie. Oraya musi jednak pamiętać, że zwycięzca może być tylko jeden, zwłaszcza w obliczu wojny, którą planuje jej ojciec.

Nie wiem co kocham w tej książce bardziej. Czy fabułę i turniej na miarę „Igrzysk śmierci”, czy moralną szarość wszystkich bohaterów. Na początku jesteśmy wrzuceni w środek rozbudowanego świata. Nie rozumiemy ras wampirów, relacji między nimi, zasad rządzących tą krainą. Dopiero później wszystko zaczyna się klarować, mieć sens, rozumiemy, że postacie, które lubimy tak naprawdę nie są dobre. Że nikt tu nie jest „dobry”. Uwielbiam powiązanie turnieju z legendą o Boginii, połączenie prób z wydarzeniami jej życia, przeprowadzenie tych prób. Każda jest wyjątkowa na swój sposób i niesamowicie wciągająca, jednak moją ulubioną jest wyzwanie w labiryncie. Uwielbiam wykreowanie postaci. To wszystko jest takie nieoczywiste, ich zamiary, intencje, mimika, która zmienia się w zależności od zakładanej maski, a przez co bohaterowie zaskakują na każdym kroku. Dodatkowo ich relacje – miłość Vincenta i Orayi (zdecydowanie najlepszy wątek!), romans między Orayą i Raihnem (który wreszcie nie jest najważniejszy w całej książce i nie składa się z miliona „scenek”!). Uwielbiam też powiązanie obecnej fabuły ze wspomnieniami Orayi w Interludium – dopiero kiedy zamknęłam książkę zrozumiałam o co chodziło autorce i połączyłam wszystkie kropki zbierając szczękę z podłogi. Zakończenie całkowicie wyprowadziło mnie z równowagi w pozytywnym sensie. Płakałam, denerwowałam się, nie mogłam uwierzyć jak autorka mnie zmyliła i ile zakorzeniła teorii spiskowych w mojej głowie. Czułam, że wybuchnę i błagałam wszystkich znajomych, żeby czytali tę książkę, bo chciałam o niej rozmawiać i rozmawiać…

Czy jest schematyczna? Tak. To „Fourth Wing” wymieszane ze wspomnianymi „Igrzyskami Śmierci” i Maas w tym starym, jeszcze dobrym wydaniu (więc nie zrażajcie się przez to). Ale czy mi to przeszkadzało? Absolutnie nie. Może nie jest to najbardziej dopracowana książka pod względem kreacji świata, ale jest to książka, którą przeżywałam całą sobą, a to jest dla mnie najważniejsze podczas czytania. Emocje, które mi daje, sens i logika. Jestem zakochana i tak bardzo chciałabym mieć już w swoich rękach drugi tom.

„Wampiry wiedzą bardzo dobrze, jak ważne jest chronienie własnego serca”.

Marzy ci się nieograniczona potęga? Złoto? Władza?

To wszystko jest niemal w zasięgu twojej ręki. Raz na stulecie bogini śmierci obdarza swoją łaską poddanych, organizując turniej. Niestety, nie będzie to łatwy turniej, ale wyścig na śmierć i życie, w którym może zwyciężyć tylko jedna osoba. Na zgliszczach martwych przeciwników Nyaxia spełni jedno życzenie zwycięzcy.

Jedyne, co musisz zrobić, to zwyciężyć w pięciu próbach, ale twoimi przeciwnikami nie będą ludzi, a horda krwiożerczych potworów.

Kiedy tylko usłyszała : brutalne wampiry, krwawy turniej, spicy relacja, byłam absolutnie zafascynowana i czekałam na premierę z niecierpliwością. Nie ukrywam, że oprawa graficzna również zrobiła swoje i gdy tylko przyszła do mnie nie mogłam przestać się nim zachwycać. To dopiero początek roku, a już wydawnictwa serwują nam takie perełki!

Absolutnie pokochałam główną bohaterkę, Orayę, ludzką kobietę żyjącą w bezlitosnym świecie wampirów. Była świadoma swoich słabości i niedoskonałości, ale jednocześnie twarda, zahartowana i waleczna. Bardzo podobał mi się również rozwój jej postaci od samego początku i sposób, w jaki zmieniała się jej postawa.

Pomysł na fabułę… fenomenalny. Turniej wampirów, w którym krew leje się litrami, a wśród bestii i potworów, ludzka kobieta. Dodatkowo próby, które miały swoje podłoże w historii świata, były rewelacyjne! Turniej, obok pełnej chemii relacji między Orayą i Raihnem, był najlepszą częścią książki.

Pomimo wielu plusów, brakowało mi rozbudowania świata. Potencjał był ogromny, ale nie do końca rozumiałam, jak działają klany i jakie jest ich podłoże historyczne! Wiele rzeczy było powiedzianych, ale nie pokazanych. Same wampiry… było dość mało wampirze. Mogliby być zastąpieni przez fae, demony, upadłe anioły czy cokolwiek innego, a czytelnik nie odczułby różnicy.

Jednak moim największym zarzutem, który utrudniał mi czytanie, było tłumaczenie/redakcja/styl. Nie wiem, kto jest odpowiedzialny, ponieważ nie czytałam powieści w oryginale. Niektóre zdania były toporne i ciężkie, wyjęte z kontekstu. Kilka razy musiałam wracać do fragmentów i czytać je ponownie, bo nie rozumiałam sensu wypowiedzi.

Przez większość książki nie byłam specjalnie zachwycona, choć dobrze się bawiłam. Jednak ostatnie 50 stron wyrwało mnie z kapci. Przeczytałam je błyskawicznie i gdybym miała pod ręką drugi tom, od razu bym sięgnęła po niego. Uwielbiam mocne zakończenia z przytupem i na pewno czekam na kontynuację!

🧛‍♂️🐍Nie wiem jak Wy, ale ja tęskniłam za prawdziwymi wampirami w literaturze. I wreszcie je dostałam - okrutne, mroczne, żądne krwi, a w dodatku mające zmierzyć się ze sobą w turnieju na śmierć i życie. A między nimi ona - Oraya, przybrana córka króla wampirów, która jest determinowana, by wygrać krwawe igrzyska. Mimo, że jako jedyna jest... człowiekiem.

🧛‍♂️🐍Dla mnie postać Orayi była jednym z najmocniejszych aspektów książki. Uwielbiam silne, zdeterminowane bohaterki, a Oraya taka właśnie była. Wychowana w świecie, który chciał ją pożreć żywcem, musiała szybko się nauczyć, by nikomu nie ufać. Choć jest człowiekiem, ma serce i duszę wampira, a także ostre zęby, którymi potrafi kąsać. Nie bez powodu nazywają ją Żmiją.

🧛‍♂️🐍Bardzo ciekawym i nieoczywistym wątkiem, była relacja dziewczyny z przybranym ojcem, królem wampirów. Podobała mi się również struktura świata, szczególnie jego mitologia (wampiry stworzyła bogini i na jej cześć odbywają się igrzyska - Kejari) i podział na wampirze domy, które stałe ze sobą konkurują.

🧛‍♂️🐍Książka jest dosyć gruba, ale ma krótkie rozdziały i czyta się ją błyskawicznie. Autorka ma bardzo lekki i plastyczny styl pisania, dzięki czemu bez problemu "wgryziecie się" w tę historię. Bardzo przypadł mi do gustu pomysł, by połączyć historię o wampirach z "Igrzyskami śmieci". Wrażliwym czytelnikom odradzam jednak lekturę - zarówno w turnieju, jak i poza nim, krew leje się litrami.

🧛‍♂️🐍To bardzo brutalna książka, ale znalazło się tu również miejsce dla cudownego (i odrobinę pikantnego) wątku romantycznego między Orayą a pewnym uczestnikiem igrzysk. Jeśli lubicie enemies to lovers i slow burn będziecie zachwyceni. Ale pamiętajcie, że w krwawym turnieju może wygrać tylko jedna osoba...

🧛‍♂️🐍Wiele oczekiwałam od tej książki i z przyjemnością mogę powiedzieć, że "Żmija i skrzydła nocy" mnie nie zawiodła. Rewelacyjnie bawiłam się czytając tę historię, uwielbiam jej bohaterów, zwroty akcji, brutalność i nieprzewidywalność. Nie jestem za to pewna co sądzić o zakończeniu. Totalnie mnie zszokowało, ale autorka narobiła takiego bałaganu, że nie wiem jak to odkręci. Ma jednak na to aż pięć tomów, więc myślę, że jeszcze nie raz mnie zaskoczy. Niecierpliwie czekam, co będzie dalej!

"Ludzkie życie było takie kruche, a jednak nie powstrzymało to mrocznych partii mojego umysłu od wędrówki. Od zastanawiania się, gdzie byli. Zastanawiania się, jak cierpieli, czy ktoś z nich o mnie pamiętał."

"Żmija i skrzydła nocy" to pierwszy tom cyklu "Królestwo Nyaxii", który niewątpliwie namiesza w gatunku fantastyki. Ciernie znajdujące się na okładce nie są tam bez powodu, gdyż ta historia jest pełna bólu, zawodu, zawiści, które towarzyszą bohaterom każdego dnia. Nie jest to cukierkowa powieść o miłości, w której wszystko kończy się dobrze. Przed bohaterami wiele momentów, które będą doprowadzały ich na granicę śmierci.

Walka o przetrwanie. Z tym określeniem najbardziej kojarzy mi się ta książka. Człowiek w świecie wampirów nie ma racji bytu. Przynajmniej na długi czas. Są wykorzystywani do, delikatnie ujmując, zapełniania brzucha i zaspokajania żądzy, która towarzyszy im cały czas. Oraya, człowiek, adoptowana córka króla wampirów, żyje pod kloszem ojca. Jednak nie jest on w stanie mieć w pełni kontrolę nad Orayą.

Oraya bierze udział w turnieju, w którym wygra tylko jeden wampir lub w jej przypadku, jedna osoba. Tylko zwycięzca wyjdzie z tego cało. Żywy. Okrutne próby przetrwania nie będzie przechodziła w pojedynkę. Zawiera sojusz z jednym z uczestników, który jeszcze bardziej namiesza w jej życiu.

Przy tego typu powieściach zawsze wiadomo, że jeśli jest nadzieja na lepsze jutro, to zaraz wydarzy się coś, co zwali czytelnika z nóg. Tak było tym razem. Niespełna 500 stron burzliwych wydarzeń i relacji dostarcza emocji, które nie pozwalają odłożyć książkę na bok. Wciągnęłam się w tę historię od samego początku i bardzo byłam zdegustowana faktem, że na kontynuację trzeba będzie czekać.

Oraya to silna bohaterka, waleczna, która twardo stąpa po ziemi pełnej wampirów. Jednak pod tą twardą maską skrywa się wrażliwa dziewczyna, której nie jest obojętny los własny i jej ojca. Oraz królestwa. Wiele się zmienia, gdy w jej sercu zaczyna kiełkować uczucie i sprawy dotąd jasne i pewne przestają już takimi być.

Podoba mi się jej relacja z Raihnem, który od początku ma kredyt zaufania u czytelnika. Nie można być go pewnym, ale im bliżej się go poznaje, tym wyżej punktuje. Końcówka tomu totalnie namieszała, ale mam nadzieję, że moje podejrzenia się sprawdzą i w kolejnych nie będzie tak źle to wyglądało.

Książka podzielona jest na części, a każda z nich zaczyna się urywkiem z przeszłości głównej bohaterki. Jedynym narratorem jest ona sama, dzięki czemu znamy jej emocje i rozterki. Szkoda, że do głosu nie doszedł Raihn, ale kto wie, może jeszcze się to zmieni?

"Żmija i skrzydła nocy" to emocjonująca fantastyczna historia, która wzbudzi w Was zachwyt. Przynajmniej mam taką nadzieję. Nie mogę jej porównać do wszystkim znanego "Zmierzchu", ponieważ są tu inne motywy. Tym bardziej zachęcam do sięgnięcia po tę książkę. Jestem kupiona przez Carissę Broadbent i z niecierpliwością będę wyczekiwała kolejnego tomu.

Jakie to było dobre! Fantastyka w najlepszym wydaniu. Wampiry ze skrzydłami? Tego jeszcze nie było, ale zdecydowanie mi się spodobało.

Zaczynając od bohaterów, byli świetni. Oraya była waleczna i potrafiła walczyć o swoje, dbała o bliskich, a raczej bliską sobie osobę. Robiła wszystko co mogła, żeby odzyskać rodzinę. Raihna pokochałam od pierwszych stron. Był niesamowity, do tego wampirem, czego chcieć więcej? Na pierwszy rzut oka sprawiał wrażenie brutalnego i aroganckiego, ale jak się go bliżej poznało to można było w nim dostrzec fragmenty człowieczeństwa, którego jeszcze nie utracił.

Bohaterowie stają przed ciężkim zadaniem, z którego tylko jedno z nich wyjdzie żywe. I wszystko było fajnie, dopóki nie pojawiły się uczucia. Między tą dwójką aż iskrzyło i było widać, że mają się ku sobie. Możemy obserwować jak z wrogów stają się bliskimi sobie osobami i nawet nie wiadomo kiedy, zaczęło im sa sobie zależeć. Scena z lustrem ze strony Orayi dla Raihna była absolutnie urocza i kochana.

Świat fantastyczny doskonale wykreowany od podstaw, przenosi czytelnika w zupełnie inne miejsce. Słownik na końcu książki był świetnym pomysłem, dzięki czemu można lepiej połapać się w historii.

Nie zabrakło brutalnych i wstrząsających scen oraz plot twistów, zwlaszcza na końcu. Z jednej strony można się było spodziewać, że fabuła podąży w takim kierunku, ale z drugiej jednak pojawiło się zaskoczenie. Czekam na drugą część.