Yellowface

Moje pierwsze spotkanie z prozą Kuang i od razu taki rollercoaster! "Yellowface" zabiera nas na szaloną wycieczkę po mrocznych zaułkach nie tylko literackiego światka, ale i ludzkiego umysłu. I nie oszczędza nikogo, więc obrywa się nie tylko branży wydawniczej, ale też bookmediom (i to całkiem solidnie).

Historia Atheny Liu i June Hayward (aka Juniper Song) jest opowieścią o trudnej przyjaźni, bezwzględnym dążeniu do celów i łamaniu społecznych oczekiwań. Nierówność sił w relacji dwóch kobiet, ogromny głód sukcesu i zazdrość - to wszystko sprawia, że po niespodziewanej śmierci Atheny June postanawia sięgnąć po jej rękopis i opublikować go pod swoim nazwiskiem. Sprawnie nakreślona intryga to punkt wyjścia dla rozważań nad całym mnóstwem problemów, które dotykają branżę wydawniczą, a Kuang odsłania też kulisy (długiego!) procesu przygotowań do publikacji.

Ogromny sukces to też ogromne problemy, a ciężar tajemnicy zaczyna też coraz bardziej uwierać June, która teraz publikuje jako Juniper Song, balansując na cienkich granicach tożsamości kulturowej. Ten zabieg skłania do przemyśleń nad tym, kto powinien opowiadać pewne historie, zwłaszcza gdy są zakorzenione w obcych nam rejonach świata - mankamentem jest fakt, że jak wiele innych problemów w tej książce, tak i ten jest wyraźnie wyłuszczony, ale jego pojawieniu się w historii nie towarzyszy jednak pogłębiona analiza. Nieco rozczarował mnie też fakt, że wiele postaci drugoplanowych wprowadza się tutaj tylko po to, by były nośnikiem kontrowersyjnych opinii, nie nadając im żadnego pełniejszego kształtu.

Mimo wszystko polecam "Yellowface" i to nie tylko osobom związanym z branżą wydawniczą - wystarczy, że po prostu zdarza Wam się czytać, to nie będzie stracony czas ^^

Rebecca znowu to zrobiła. Znowu zakochałam się w jej książce, przepadłam dla niej i na parę wieczorów zapomniałam o tym, że wcale nie jestem Juniper Song - zwykłą białą dziewczyną, która na każdym kroku widzi ducha swojej zmarłej przyjaciółki, której ukradła powieść wartą miliony. Która popada w szaleństwo starając się uciec przed konsekwencjami.

„Yellowface” obnaża branżę wydawniczą. Wyciąga wszystkie ukryte kruczki na światło dzienne. Relacje między autorami a wydawcą. Zawiść wśród twórców. Niszczy marzenia o debiucie na liście bestsellerów, bo w prawdziwym życiu debiut znika z półek księgarń nie przez zainteresowanie czytelników, a jego brak. Chyba, że ktoś cię prowadzi, a twoje pióro trafia w gusta większości. Autorka z oprawcy tworzy ofiarę, kreuje postacie nieoczywiste, o których w jednych chwilach myślimy w samych superlatywach, żeby za chwilę wywołały w nas niesmak i obrzydzenie. W wyjątkowy sposób prowadzi czytelnika przez cały proces wydawniczy otulony Twitterową nienawiścią, kłamstwem i nieszczerymi uśmiechami. Tutaj nie ma prawdziwej przyjaźni, miłości i wsparcia. Nie możesz liczyć na innych, bo każdy widzi świat poprzez dolary, a w przypadku potknięć będzie ratować siebie i tworzyć historie oparte na cudzym nieszczęściu. Bo bądźmy szczerzy - im trudniejsza fabuła, bardziej zagmatwane przypadki i więcej cierpienia, tym większą fascynację czujemy.

Rebecca porusza temat kradzieży, rasizmu - tego, czy biały autor może poruszać historię innych ras, czy powinien się nią interesować i ją opisywać, czy prawa do niej należą się tylko wyodrębnionej grupie osób. Czy rasizm może też tyczyć się białego człowieka, jeśli z góry zakładamy, że to on zawsze jest „tym złym”? A w końcu, czy opisywanie wspomnień sytuacji, których my nie doświadczyliśmy to kradzież? Czy może inspiracja?

Z każdą kolejną stroną miałam coraz więcej przemyśleń, rozterek i pytań. Czy współczuję June? A może nie mogę jej znieść? Czy Athena na pewno była tak cudowna jak wszystkim się wydawało? Ta książka to rewelacyjnie napisana historia o ogromnej zazdrości i desperackiej próbie stania się kimś w ukochanej branży. I choć zakończenie nie robi wrażenia „wow” jest niesamowicie realne i zostawia z refleksją, czy ktoś kto kiedyś poczuł już smak popularności, jest w stanie z niego zrezygnować.

"Yellowface" to tytuł nietypowy. Do tej pory nie znałem żadnej powieści, która opowiadałaby o rynku wydawniczym i autorach książek. Autorka w satyryczny sposób obnażyła kulisy tworzenia bestsellerów i towarzystwa pisarzy, w wielu miejscach pewnie przerysowując prawdę, ale zrobiła to intrygująco. Moim zdaniem najlepiej jednak oddała ducha dzisiejszej poprawności politycznej i narzucania, o czym twórca powinien tworzyć, a o czym mówić nie może.

Bardzo podobał mi się również motyw szaleństwa, przewijający się w toku akcji, który dodawał wydarzeniom dreszczyk emocji. Przyczepię się do zakończenia, ponieważ po całej treści spodziewałem się czegoś mocniejszego na finiszu.

"Yellowface" jest powieścią bardzo dobrą, jednak nie jest to książka na miarę "Wojen makowych" R.F. Kuang, które dla mnie były wybitne. Warto pamiętać, że Kuang odeszła od fantastyki w swoim najnowszym dziele, co również mogło przełożyć się na poziom tej satyry. Nie dziwię się jednak, że "Yellowface" zdobyło liczne nagrody i nominacje. To że nie jest to najlepsza książka tej autorki, nie oznacza, że nie jest dobra, po prostu poprzeczka zawieszona jest strasznie wysoko.

Więcej recenzji znajdziecie na moim Instagramie @[Adres usunięty]zje, gdzie serdecznie zapraszam.

„Yellowface” to już druga przeczytana przeze mnie książka, której autorką jest Rebecca F. Kuang. Jednak jest ona też pierwszą, o której wspominam na Marionetce Literackiej. Choć pisarka do tej pory dała nam się poznać jako fantasta, napisała ona teraz zgoła inną powieść, której tematyka osadzona jest w naszych realiach. Nie ukrywam, że wizja takiej R.F. Kuang skusiła mnie i jeszcze przed premierą zakupiłam swój egzemplarz. O wrażeniach z lektury dzisiaj opowiem.

Rebecca F. Kuang jest amerykańską autorką fantasy chińskiego pochodzenia. Do tej pory na naszym rynku wydawniczym ukazała się zarówno trylogia Wojen Makowych, jak i powieść „Babel”. Teraz również „Yellowface”. Lekturę tą w języku polskim zawdzięczamy Grzegorzowi Komerskiemu, który przełożył tekst z języka angielskiego. Historia opowiada o pewnej pisarce imieniem Juniper, która wobec nagłych tragicznych wydarzeń staje się kimś, o kim wcześniej tylko mogła marzyć. Lecz życie nie jest czarno-białe, a nasza bohaterka ma się o tym niedługo przekonać na własnej skórze.

Pisanie jest dla nas najbliższym oryginału substytutem prawdziwej magii. Pisanie polega na tworzeniu czegoś z niczego, pozwala otwierać bramy do innych światów. Pisarz posiada moc kształtowania swej własnej rzeczywistości, kiedy ta prawdziwa okazuje się zbyt bolesna, by w niej pozostać.

Wydawnictwo promuje tę powieść zdaniem: Zaczyna się od niespodziewanej śmierci. I cóż… Zgodzę się z tym, bo o ile przeczytałam w życiu dużo książek, w których mamy do czynienia z tym motywem, to jednak nie spodziewałam się tego, że autorka wybierze tak banalny sposób uśmiercenia jednej z postaci. I słowo „postać” ma tu duże znaczenie, bo o ile są tutaj bohaterowie literaccy, o tyle tak naprawdę z prawdziwym bohaterem nie mają oni nic wspólnego. Im głębiej sięgamy w umysł Juniper, tym bardziej dostrzegamy jak skomplikowaną postacią ona jest. W tej książce nie ma podziału stricte na protagonistę i antagonistę. W każdym kryje się coś, przez co nie potrafiłam nikomu zaufać. Jest to bardzo interesujące, ponieważ nie sądziłam, że Rebecca F. Kuang tak dobrze potrafi tworzyć portrety psychologiczne bohaterów, czynić ich tak żywymi, jakimi są, a przynajmniej, jakimi się wydają.

Zazdrość to przymus nieustannego porównywania się z nią, z czego zawsze wychodzę pokonana.

To historia trudna, momentami przytłaczająca oraz głęboko psychologiczna, a mimo wszystko jakoś tak z łatwością przebrnęłam przez nią, gdy tylko znalazłam trochę czasu wolnego. To, o czym opowiada jest z pozoru banałem, lecz gdy się w nią wczytamy, ze strony na stronę traci ona swą prostotę na rzecz głębokiej analizy rynku wydawniczego oraz kwestii tożsamości kulturowej i rasizmu. Bo właśnie… Głównym tematem tej powieści nie jest według mnie stricte przywłaszczenie, a właściwie jest nim świat mediów, jak i kręgów wydawniczych oraz tożsamość. Wszystko to w otoczce niespodziewanej śmierci, „przyjaźni” oraz zazdrości, sięgającej momentami zawiści.

Wszyscy pisarze darzą swoich wydawców szczerą nienawiścią. W tym światku nie ma Kopciuszków — jest za to ciężka praca, upór i nieustanne dążenie, by stać się Kimś.

Da się zauważyć, że jest to książka przemyślana i odważna, choć nie zgodzę się ze stwierdzeniem, że wywoła ona burzę, gdyż o wielu tematach, które porusza, na bieżąco dyskutuje się zarówno w środowisku branżowym, jak i po prostu w social mediach. Nie są to tematy nowe, lecz podejście do nich może skłaniać do dyskusji. Czy tak będzie? Zobaczymy… To, co jednak mogę napisać, to to, że cenię sobie twórczość autorki. Ma ona bardzo dobre pióro, czym można powiedzieć wyrwała mnie z czytelniczego letargu i dziękuję jej za to. To było bardzo dobre ponowne spotkanie z pisarką i z pewnością nie ostatnie.

Chcę się z Wami podzielić opinią o najnowszej książce Rebecci F. Kuang "Yellowface". To moje pierwsze spotkanie z autorką. I choć minęło już parę dni odkąd ją skończyłam nadal nie wiem do końca co o niej myśleć.

Całe życie Juniper zmienia się gdy na jej oczach ginie Athena, jej prawie przyjaciółka, która jest wziętą pisarką. June również chciałaby taki poziom osiągnąć, jednak jak dotąd bez skutku. Wkrótce po tym wydarzeniu nasza bohaterka wydaje książkę, która okazuje się bestsellerem. Tylko to nie do końca powieść Juniper.. No, ale z drugiej strony.. Zależy jak na to spojrzeć. Poznajemy kulisy światka wydawniczego i nie jest on taki spokojny na jaki wygląda.

Na pewno pomysł na fabułę był mega ciekawy. Jeszcze się nie spotkałam z taką historią. To całe bagienko wydawnicze, kulisy powstawania książki, tysiące korekt i poprawek było mega interesujące. I nie takie różowe jak wszyscy sobie myślą. Dodatkowo traktowanie autorów przez wydawców, zwłaszcza tych mniej popularnych wcale nie jest fajne. No i mamy w tej książce podwójne dno. Nic nie jest do końca oczywiste. Miałam wrażenie, że autorka pragnęła wręcz byśmy nie polubili głównej postaci. Zostaliśmy wrzuceni do głowy Juniper. Jej intencje i myśli wcale nie były tak szlachetne. I to jak sama siebie przekonała, że to co zrobiła nie było złe. A jednak żyła w ciągłej paranoi, że wszystko się wyda. Ogólnie nie czytało mi się tej książki źle. Autorka ma bardzo fajny warsztat. Ale sama historia nie wywołała u mnie efektu wow. Chyba liczyłam na coś więcej. Myślę, że nie zapamiętam jej na długo. A wy musicie ocenić tę powieść sami, by wyrobić sobie o niej swoje zdanie. Poza tym wydanie tej książki z barwionymi brzegami jest genialne. Fajnie, że wydawnictwo pokusiło się na taką wersję.