To, co zostawiła

Książka naprawdę wstrząsająca i wciągająca.

Jestem osobą bardzo empatyczną i wczuwając się w rolę głównej bohaterki naprawdę zastanowiłam się czy wytrzymałabym tyle strasznych rzeczy. Druga, z głównych bohaterek Izzy (jednak i tak trochę zostająca w cieniu Clary, również nie miała i nie ma lekko.

Opowieść naprawdę zostawia swój ślad w psychice i przeraża tym, że takie sytuacje rzeczywiście miały miejsce, szczególnie zamykanie ludzi w szpitalach psychiatrycznych w sytuacjach nie zrozumiałych dla współczesnych ludzi np. zdrady czy postawieniu się rodzicom. Czytając ciągle myślisz i analizujesz co by było gdyby, jak mozna byłoby to rozwiązać, a gdyby nie było tego...

Mimo wszystko książka napawa jednocześnie przerażeniem i optymizmem, każda strona napawa nadzieją, że będzie lepiej, że karta się odwróci. Dobrze, że akcja dzieje się wielopłaszczyznowo, bo historia Isabell trochę uspokaja dzieje Clary, bez dwóch akcji, które się łączą książka naprawdę byłaby mroczna.

Polecam, przeczytałam ją w niecałe trzy dni.

Totalnie pochłania i działa jak magnes- każda strona przyciąga i wciąga. Odpowiednia zarówno dla tych, którzy szukają czegoś ambitniejszego jak i po prostu ciekawej historii.

Jak dla mnie wstrząsająca książka. Kiedy postawiłam się w miejscu głównej bohaterki, nie wiem czy wytrzymałabym to wszystko. Niestety takie były czasu- zaściankowość, niedouczenie i brak zrozumienia dla pewnych spraw. Mimo dobrego zakończenia czułam niedosyt, co by było gdyby jednak... kto przeczyta ten wie o co chodzi :) Dobrze, że jest motyw współczesnej dziewczyny, który odrywa od smutnych wydarzeń i łączy 2 historie w piękną całość

Nie sądziłam, że będę płakać nad tą książką tyle razy...Wiedziałam, że będzie świetna i emocjonalna, ale nie wierzyłam że zdoła złamać moje serce. A jednak to zrobiła, wiele razy... W życiu każdego czytelnika chodzi o to, żeby znaleźć opowieść, która sprawi, że będzie nią żył i o niej myślał, że zacznie łączyć fakty, szukać przekazu, który nie został przedstawiony wprost. Zacznie nią oddychać. I dla mnie "To, co zostawiła" to właśnie taka historia, która przeszyła mnie na wskroś, sprawiła że moje serce biło jak szalone a emocje wybuchały jak gorąca lawa. Boże... co za wspaniała książka.. Jak ona mnie poruszyła, jak mną owładnęła... Dawno nie czułam się tak rozbita, niepogodzona z tym co przeczytałam. Dawno nie było mi tak smutno i przykro... Ale jednocześnie tyle do mnie dotarło, tylu rzeczy się dowiedziałam o ludzkim cierpieniu, o matczynej miłości, o niesprawiedliwości i bólu gdy jest się bezradnym wobec przeciwnościom. To wyjątkowa książka, już teraz ukochana przeze mnie! Do końca życia będę o niej pamiętać, jestem tego pewna. Jedna z "Książek Życia" odnaleziona....

Emocjonująca, trzymająca w napięciu oraz pełna wzruszeń Jeśli po przeczytaniu książki musisz na chwilę zatrzymać się i pomyśleć to wiedz, że warto było ją przeczytać. Ja tak miałam właśnie po przeczytaniu „To, co zostawiła” E. M. Wiseman. Prawdę mówiąc ta książka potrafiła wykreować u mnie tak silne emocje, że nawet w trakcie czytania musiałam się na chwilę oderwać, aby przemyśleć właśnie przeczytany fragment. Wiseman w świetny sposób przedstawiła historię dwóch dziewcząt ulokowanych w różnym czasie. Clara, młoda dziewczyna pochodząca z dobrego domu urodzona w latach 20. XX wieku oraz Izzy, zwykła dziewczyna urodzona w latach 70 XX. wieku. Jakkolwiek może się wydawać, że to dwa różne światy, i dosłownie, i w przenośni to czytając lekturę coraz więcej zauważamy ile te dwie osoby mogą mieć ze sobą wspólnego.

Pierwsza bohaterka- Clara, przez swoją szczerą miłość do prostego chłopaka trafia do Szpitala Psychiatrycznego. A to wszystko przez jej ojca, dla którego ważniejsze jest własne dobre imię i pieniądze niż dobro dzieci. Sam wybiera męża dla swojej córki, a gdy ta odmawia uznaje, że najlepszym rozwiązaniem będzie pobyt w ośrodku dla obłąkanych. Lecz Clara wie, że jest całkiem zdrowa i nic tego nie zmieni, żadne terapie i wstrzykiwane lekarstwa. Żyje nadzieją na przyszłe szczęśliwe życie wraz z ukochanym. Tylko to daje jej siły, gdyż wie, iż rodzina już ją skreśliła uznając ją za psychicznie chorą, gdyż chciała tylko żyć własnym życiem.

Druga bohaterką jest Izzy- dziewczyna, która miała ciężkie życie od dzieciństwa. Począwszy od tego, iż jej matka siedzi w więzieniu za zabójstwo jej ojca, poprzez tułaczki po domach, adopcje oraz ciągłe problemy z asymilacja do wciąż nowego otoczenia. Izzy poznajemy, gdy mieszka z nowo przybranymi rodzicami – Peg i Harry. To właśnie dzięki Peg oraz jej chęci zbadania już zamkniętego Szpitala Psychiatrycznego, Izzy ma możliwość poznania dziejów Clary. Lecz czy to całkiem już zamknięta historia? Czy dwie tak zupełnie odmienne bohaterki mogą mieć na siebie jakikolwiek wpływ?

Izzy czuje potrzebę poznania historii Clary bardziej niż innych pacjentów. Chce poznać jak to możliwe stać się psychicznie chorym, aby zrozumieć własną matkę, którą po zabójstwie uznano za obłakaną. Lecz czy można tak po prostu skreślić osobę ze swojego życia? Wiele jest możliwości, które mogły kierować jej matką, lecz co może usprawiedliwić zabójstowo? Izzy zerwała z matką wszelkie kontakty po tym zdarzeniu, lecz coś kieruje ją, aby może postarać się rozwiązać i jej własną rodzinną zagadkę.

Książka jest pisana przejrzystym językiem, a moim zdaniem bez zbędnych opisów. Akcja dzieje się szybko. Autorka umiejętnie przeplata dwa wątki między sobą tworząc jedną całość. Po emocjach wywołanych książką miałam czystą ochotę przeczytać na końcu słowo ”Od autorki” oraz krótki wywiad z E.M. Wiseman, co powiem szczerze rzadko się zdarza. Lecz książka porusza tak ciekawą tematykę, że czytelnik zastanawia się, co mogło kierować autorką pisząc taką lekturę. Przedstawia tematykę czasem wręcz trudną do wyobrażenia przez nas – zwykłych ludzi żyjących już w obecnych czasach.

Książkę serdecznie polecam. Dostarcza ona niejednokrotnych wzruszeń oraz ciekawych zwrotów akcji. Nie jest jedną z licznych oklepanych książek, gdzie można przewidywać następstwa, lecz książka, która ciekawi i trzyma w napięciu do ostatniej strony. Moim zdaniem autorka fantastycznie potrafi tez przedstawić emocję bohaterów, przez co można łatwo wczuwać się w przedstawione sytuacje.

Jeśli więc szukasz lektury, która wciągnie Cię bez opamiętania, a zarazem skłoni do refleksji sięgnij po „To, co zostawiła” Ellen Marie Wiseman.

Ksiazka wciagnela mnie juz po pierwszysch stronach. Historia straszna ,zwlaszcza ta dotyczaca szpitali psychiatrycznych. Traktowanie pacjentow wrecz niewyobrazalne. Polecam , trudno jest sie oderwac od tej ksiazki.

TO CO ZOSTAWILA - wciagajaca, dajaca obraz minionych potwornych czasow, gdy losem czlowieka decytowala inna osoba. Ubezwlasnowalniajac, pozbawiajac praw.

Ksiazka o glebokiej milosci mlodych ludzi, okrutnie rodzielonych przez los.

Trzymajaca w napiciu, przezytana 1 tchem! POLECAM!!!!

Rodzice zazwyczaj wspierają swe dzieci, chronią przez złem świata. Niestety, często bywa, że to właśnie najbliżsi stają się potworami. Konsekwencje ich decyzji mogą zadawać rany, które nie są w stanie się zagoić, choć upływają kolejne miesiące. Czy można pokonać przeszłość i uratować to, co jeszcze istnieje?

Rok 1929. Clara Cartwright ma osiemnaście lat i próbuje pogodzić ze samobójczą śmiercią swojego brata. Konflikty między nią i rodzicami narastają. Relacje w rodzinie dodatkowo się komplikują, gdy Clara zaczyna czuć coś więcej do włoskiego imigranta, Brunona Morettiego. Mimo problemów, zakochana Cartwright liczy na pozytywne rozwiązanie wszystkich spraw. Nie docenia możliwości swego ojca. Rozsierdzony krnąbrnością córki umieszcza ją w prywatnym szpitalu psychiatrycznym. Wkrótce nadchodzą problemy finansowe, a Clara zostaje przeniesiona do innego ośrodka — Willard. Samo sedno piekła. Rok 1995. Isabelle Stone niedługo skończy osiemnaście lat. Od dłuższego czasu tuła się po rodzinach zastępczych. Jej matka zamordowała ojca, o co Isabelle ma ogromny żal. Dziewczyna trafia do kolejnych ludzi. Pewnego dnia Izzy pomaga przybranej matce w porządkowaniu zbiorów należących do lokalnego muzeum. Są to głównie walizki ze starego szpitala psychiatrycznego. Izzy dokonuje niezwykłego odkrycia — znajduje listy opisujące historię Clary…

Zanim sięgnęłam po tę książkę, to najpierw zrobiłam małe śledztwo i poszukałam w Internecie informacji o autorce. Doszłam do wniosku, że jej twórczość przypadnie mi do gustu. Ellen Marie Wiseman przepada za Stephenem Kingiem i Anne Rice, a ta ostatnia jest jedną z moich ukochanych pisarek. Tym samym, postanowiłam przeczytać „To, co zostawiła”. Wyrobić sobie opinię, a oczekiwania miałam naprawdę duże. Usiadłam z egzemplarzem w słonecznym ogrodzie — zniknęłam aż od wieczora. Przyznam, że jestem dość zaskoczona. Spodziewałam się, iż powieść może wywrzeć na mnie dobre wrażenie, ale nie byłam przygotowana na taki wulkan emocji. Uwielbiam momenty, gdy zaczynam dostrzegać realną więź z bohaterami, chociaż potem to odchorowuję, ciągle analizując dane sytuacje i marząc o innych zakończeniach. Z pewnością znacie ten ból. Jednak warto go przeżywać, zwłaszcza ze świetną literaturą!

Akcja dzieje się dwutorowo. Nikt nie powinien mieć kłopotów ze zrozumieniem fabuły, ponieważ poszczególne rozdziały są jasno nakreślone. Historia Isabelle wydała mi się być ciekawa, ale to Clara podbiła moje serce! Przeglądałam opinie różnych osób i widzę, że to dosyć powszechne. Przez chwilę myślałam, iż lepiej byłoby, gdyby Wiseman poświęciła książkę wyłącznie Clarze. Lecz szybko porzuciłam absurdalny pomysł. Izzy jest niezbędnym ogniwem, nadającym całości sens. Choć jej życiorys wydaje się być mniej frapujący, to zdecydowanie nie można stwierdzić, iż nie potrafi wzruszyć. Współczułam tej dziewczynie. Wielką sympatię wzbudzają ostatni rodzice zastępczy — wspaniali ludzie, pełni empatii.

Największą zaletą pisarstwa Wiseman jest jej umiejętność zaciekawiania. Otoczka tajemnicy, a pozorny finał przynosi kolejne pytania. W ten sposób trudno oderwać się od książki, jak najszybciej pragniemy dotrzeć do sedna. Nie umiem scharakteryzować samego stylu. Nie wyróżnia się niczym poetyckim, lecz w kwestii tego typu literatury nie to świadczy o braku jakości. Oczywiście, nie twierdzę, że autorkę trzeba nazwać „grafomanką”! Wręcz przeciwnie. Czasem ładunek emocjonalny znaczy więcej od techniki, z takim czymś mamy do czynienia w tym przypadku. Liczę, iż Wiseman stanie się popularna w Polsce, bo zasłużyła. Pisanie sprawia jej przyjemność. To czuć.

Szokujące, że taka opowieść mogła zdarzyć się w rzeczywistości. Po świecie chodziło mnóstwo kobiet takich, jak Clara. Zupełnie zdrowych, ale odciętych od normalnego życia, ponieważ zrobiły coś, co nie odpowiadało innym. Ba, nie chodzi tylko o przedstawicielki płci żeńskiej. O wszystkich. Poddawano tych ludzi wymyślnym metodom „leczenia”, które z nauką miały mało wspólnego. Właśnie przez „doktorów”, często sadystycznych, tracili zmysły i szansę na powrót do cywilizacji. Inaczej tego określić się nie da. Tematyka starych szpitali psychiatrycznych interesuje mnie od dawna, ale dopiero dzięki autorce dowiedziałam się o projekcie „Willard Asylum Suitcases”. Mnóstwo walizek kryjących w sobie cudze wspomnienia. Zachęcam Was do poczytania.

„To, co zostawiła” jest książką niezwykle wzruszającą, która sprawi, że długo będziemy myśleć o losach bohaterów. Sama poczułam się z nimi bardzo związana, szczególnie z często wspominaną Clarą. Powieść Wiseman powinna zauroczyć miłośników fabuł tajemniczych, acz romantycznych oraz skłaniających do refleksji. Chętnie zgłębię się w twórczość autorki, bo już wiem, że zdecydowanie trafia w moje ulubione klimaty.

Willard Asylum był największym zakładem psychiatrycznym w Stanach Zjednoczonych.

Kiedy w 1995 zamykano Willard Asylum, robotnicy znaleźli na poddaszu opuszczonego budynku setki spakowanych walizek, które były przywiezione przez pacjentów i zostawały tu nawet po ich śmierci.

Zastanawiacie się zapewne, dlaczego o tym piszę. Książka, o której chcę Wam dzisiaj opowiedzieć to właściwie historia takiej jednej z walizek.

Pewnego dnia Isabelle Stone, dziewczyna, która została ciężko doświadczona w dzieciństwie. Jej ojciec zostaje zamordowany, sprawczynią tego jest jej matka. Od tego czasu dziewczyna tuła się po różnych rodzinach zastępczych, nie może jakoś zagrzać miejsca w żadnej z nich.

Będąc u kolejnej rodziny, pomaga przy porządkowaniu zbiorów należących do lokalnego muzeum. Zajmuje się min. porządkowaniem starych walizek ze szpitala psychiatrycznego Willard.

W jednej z nich znajduje listy. Listy niejakiej Clary do jej ukochanego Brunona. Dziewczyna jest zafascynowana, historią, która przydarzyła się autorce listów. Postanawia zagłębić się w ten przypadek i rozwiązać zagadkę Clary.

Akcja powieści toczy się w dwóch płaszczyznach, jedna to jak już wspomniałam Isabelle Stone i jej życie. Druga to Clara pacjentka szpitala psychiatrycznego, która opisuje swoją historię.

Clara to rok 1929, Izabella 1995 r.

Powieść osadzona w dwóch płaszczyznach to jest to, co uwielbiam. Tu autorka poradziła sobie genialnie. Stworzyła jakby dwie oddzielne powieści, które w momencie kulminacyjnych łączą się, żeby powstało zakończenie, które mnie osobiście zaskoczyło. Ciekawe jak Wy zareagujecie ?

Napisałam już kilka słów o Isabell, teraz czas na Clarę. Jest to młoda, piękna dziewczyna zakochana bez pamięci w swoim chłopaku Brunonie. Jednak jej rodzice mają innego kandydata na jej męża, kiedy dziewczyna odmawia ślubu z wybrankiem rodziców, dochodzi do kłótni. Ojciec dziewczyny wzywa policję i lekarza. Na życzenie ojca dziewczyna zostaje zamknięta najpierw w prywatnym szpitalu psychiatrycznym. Po kilku tygodniach jednak ojciec stwierdza, że nie będzie płacił za córkę. Dziewczyna zostaje przeniesiona do Willard, największego wówczas szpitala. Czy Clarze uda się uciec ze szpitala? Jakie jeszcze niespodzianki szykuje nam autorka książki? Czy Isabell rozwiąże zagadkę Clary? Powiem szczerze, że jest to pierwsza książka o zakładzie psychiatrycznym, jaką czytałam, jestem przerażona metodami stosowanymi wówczas na pacjentach. Jest to bardzo ciekawa część książki, choć jednocześnie troszkę przerażająca. Jest to powieść, z wieloma autentycznymi wydarzeniami, okraszonymi w świetny sposób przez watki fikcyjne dodane przez autorkę.

Bardzo piękna i wzruszająca historia dwóch kobiet. Wywołuje ona w nas wiele emocji, tych złych i tych dobrych. Zmusza nas do refleksji po przeczytaniu. Nie jest możliwe, że zamkniemy książkę i zapomnimy o niej. Gwarantuję, że jeszcze długo będziecie mieli do myślenia, do rozważania wątków i zachowań bohaterów. Książka napisana jest bardzo ciekawie, cudownie się czyta, te tajemnice, niepokój z nadzieją na dobre zakończenie.

Jestem zauroczona, wiem, że nie oddałam w pełni zachwytu nad lekturą, ale wierzcie mi, jest moc.

Rok 1995. Dziesięć lat temu matka 17-letniej Isabelle Stone zastrzeliła jej ukochanego ojca we śnie. Dziewczyna nigdy się nie otrząsnęła z tej tragedii i postanowiła zerwać wszelki kontakt z kobietą, będąc przekonana, że w tę okropną noc kierowało nią szaleństwo. Po śmierci babci, Izzy przebywała w kilku rodzinach zastępczych, aż w końcu trafiła do Peg i Harry’ego, którzy pracują w lokalnym muzeum. Gdy jej przybrana matka prosi ją o pomoc w zabezpieczeniu cennych dokumentów i przedmiotów znajdujących się na gruntach dawnego szpitala psychiatrycznego, dziewczyna się zgadza, nie wiedząc, jak mroczne tajemnice skrywa to miejsce. Rok 1929. Osiemnastoletnia Clara Cartwright jest piękną i bogatą panną z dobrego domu, a jej rodzice, dla których najważniejsze są pozory, oczekują że wyjdzie za mąż za wybranego przez nich kandydata. Dziewczyna zakochuje się jednak w pochodzącym z Włoch synu szewca, który przybył do Ameryki szukać lepszego życia. Jej rodzice robią wszystko by rozdzielić ją z Brunem, aranżując małżeństwo z innym i zamykając ją w domu. Clara, która spodziewa się dziecka ukochanego mężczyzny, postanawia zawalczyć o swoją miłość, jednak konfrontacja z ojcem doprowadza do tego, że ten postanawia zamknąć ją w szpitalu psychiatrycznym…

Książka „To, co zostawiła” amerykańskiej autorki Ellen Marie Wiseman zaintrygowała mnie odkąd tylko zobaczyłam ją w zapowiedziach, dlatego z niecierpliwością czekałam na możliwość zapoznania się z nią. Przedtem jednak postanowiłam przeczytać opinie na zagranicznym portalu goodreads, które okazały się dosyć sprzeczne. Kilka niepochlebnych recenzji nieco ostudziło mój zapał, jednak ostatecznie i tak zdecydowałam się na lekturę. Wydawnictwo Kobiece po raz kolejny zauroczyło mnie świetną oprawą graficzną, która moim zdaniem idealnie oddaje klimat tej pozycji. Muszę przyznać, że początek dzieła Wiseman był średnio wciągający i przez jakiś czas miałam problem z przyzwyczajeniem się do stylu autorki, jednak później nastąpił przełom i nie byłam w stanie się oderwać. „To, co zostawiła” jest podzielona na dwie historie, które rozgrywają się w różnych czasach, jednak są ze sobą powiązane. Jak to często bywa w tak skonstruowanych powieściach, jedna historia jest lepsza od drugiej. W tym przypadku to opowieść Clary jest bez wątpienia tą lepszą i bardziej intrygującą. Jako bohaterka również wypada lepiej. Część poświęcona Izzy bardzo przypomina książki z gatunku Young Adult i ma podobny schemat; dziewczyna z traumatyczną przeszłością przenosi się do nowej szkoły, gdzie spotyka przystojnego chłopaka i staje się celem jego wrednej dziewczyny, która postanawia uprzykrzyć jej życie. Wątek miłosny nie był na szczęście mocno zarysowany, jednak irytował mnie fakt, że Izzy wzdychała do Ethana, który miał już dziewczynę i to w dodatku jej prześladowczynię. Na domiar złego chłopak przez większość czasu przymykał oko na jej wybryki i często sam brał w nich udział. Moim zdaniem historia Izzy wypadłaby o wiele lepiej, gdyby autorka odpuściła sobie ten wątek. Poza tym mankamentem nie mam tak naprawdę większych zastrzeżeń co do tej pozycji, bo bez wątpienia mnie zaskoczyła i wywarła bardzo pozytywne wrażenie. „To, co zostawiła” to znakomicie skonstruowany i niesamowicie absorbujący thriller, który wywołuje masę sprzecznych uczuć i prowokuje do myślenia, nie pozostawiając obojętnym. Amerykańskiej autorce udało się stworzyć przejmującą, miejscami nawet wstrząsającą historię pełną manipulacji, kłamstw i mrocznych sekretów, które prędzej czy później wychodzą na jaw. To przepełniona emocjami opowieść o konfrontacji z demonami przeszłości oraz o tym, że nic nie jest takie, jakie się wydaje, a każda historia ma swoje drugie dno. Serdecznie polecam.

[Adres usunięty]

„Kocham Cię do księżyca i z powrotem”

Książka, która przyciągnęła mnie swoja okładka. Zachęciła opisem i zaintrygowała treścią.

Koniec końców okazała się strzałem w 7.

Powieść jest podzielona na dwie płaszczyzny czasowe.

Siedemnastoletnia Izzy Stone nie może pogodzić się ze śmiercią ukochanego ojca, który przed dziesięciu laty został zamordowany przez jej matkę. Mimo tragicznych wydarzeń z przeszłości, dziewczynie nie jest równie lekko i teraz. Rywalizując o chłopaka musi sobie radzić z nękaniem w szkole. Nastolatka mieszka w rodzinie zastępczej, której pomaga porządkować zbiory lokalnego muzeum. Któregoś dnia, w stercie zapomnianych przedmiotów, dziewczyna natrafia na plik nieotwartych listów, które okażą się mieć związek z samą Izzy.

Rok 1929.

Osiemnastoletnia Cala Cartwight z poczuciem rozdarcia pomiędzy porywczą miłością do włoskiego imigranta a posłuszeństwem wobec swoich surowych rodziców, odmawia sfinalizowania zaaranżowanego małżeństwa. Czym zbudza wściekłość ojca. W porywie gniewnego szału wysyła ją do drogiego ośrodka dla obłąkanych. Dziewczyna zostaje skazana na pobyt w publicznym przytułku, po tym jak jej rodzina traci majątek.

Wątek tajemnicy przyciąga mnie w lekturze jak magnes. Dobrze podtrzymywane napięcie i rozbudzana ciekawość, potrafią naprawdę nieźle nakręcić czytelnika. Przy tej książce i ja dostałam takiego kręćka „co dalej, co dalej”.

Napisana w lekki sposób bez zbytnio przedłużających się opisów. Nawet nie wiem kiedy podczas czytania zżyłam się z bohaterami.

W momencie, w którym poznajemy Clarę, dziewczyna ma zaledwie osiemnaście lat i wielkie plany na przyszłość. Widzi siebie u boku przystojnego mężczyzny, zakochana ponad wszystko, pragnąca założyć wymarzoną rodzinę - lepszy model swojej obecnej. Niestety na drodze do szczęścia staje ojciec Clary, który nie jest w stanie zgodzić się na związek córki. Robi wszystko, aby odseparować od siebie dwoje młodych ludzi, posuwając się do przerażających czynów - umieszcza Clarę w ośrodku dla obłąkanych. Dom psychiatryczny wygląda miło i przyjemnie, jednakże życie wewnątrz toczy się zupełnie inaczej... Opuszczona, samotna i cierpiąca dziewczyna za wszelką cenę chce się stamtąd wydostać, gotowa poświęcić nawet najdrogocenniejsze rzeczy. Na swojej drodze spotyka wielu ludzi, lecz większość z nich usiłuje wmówić jej prawdziwą chorobę psychiczną. Co pocznie Clara Cartwright? Czy odnajdzie spokój i szczęście?

Wiele lat później - poznajemy młodziutką Izzy, której matka zabiła ojca we śnie. Po tym czynie zostaje zamknięta w więzieniu, a dziewczyna umieszczona w rodzinie zastępczej. Z wiekiem zaczyna rozumieć, co się tak naprawdę wydarzyło oraz dlaczego matka postąpiła właśnie tak. Listy, które przypadkowo znajduje zmieniają jej przyszłość i postrzeganie świata. Między czasie Izzy zagłębia się w losy Clary Cartwright w związku z badaniami w muzeum. Dziewczyna ma swój cel, dlatego też z ogromnym zaangażowaniem pomaga w pracy i odkrywaniu przeszłości Clary. Niestety, codzienność nie wygląda u niej zbyt kolorowo, a nowi koledzy starannie uprzykrzają jej szkolne życie.

Autorka umiejętnie wprowadza czytelnika w obydwie rzeczywistości, niemalże równocześnie - ponieważ rozdziały dotyczące Izzy oraz Clary przeplatają się. Dokładnie poznajemy główne bohaterki na różnych etapach czasowych, ich życie, znajomych, sytuacje rodzinne, życiowe oraz cele i marzenia. Zarówno jedna, jak i druga kobieta nie mają łatwego życia, jednakże za wszelką cenę walczą o swoje, poświęcając wiele.

Historia przedstawiona w powieści ma w sobie coś, czego nie potrafię wyrazić słowami, coś niesamowitego i magicznego. Jest ona głęboka, realistyczna i niesie ze sobą niejedno przesłanie. Opowieść ukazuje kobiety, które nie są traktowane przez rodzinę poważnie, a jednak mimo wszystko walczą o swoje. Nawet w najgorszych momentach, gdy wszystko zmierza ku złemu, ich silne charaktery i gorące uczucia nie stygną, wręcz przeciwnie - dodają sił.

Pomimo, że poznajemy dwie całkowicie różne kobiety, w ogromnym odstępie czasowym i w różnych sytuacjach, od samego początku książki odnosiłam wrażenie, że coś ich łączy. Nie jest to wspólna historia, jednakże ich tragedie miały podobne charaktery, a ich dążenie do celu było wręcz imponujące. Obie kobiety zostały naznaczone przez los, potraktowane w najgorszy sposób, jednak żadna z nich nie poddała się i pokazała, że warto czekać - a los się odwróci i wszystko zostanie im wynagrodzone.

Podsumowując - "To, co zostało" to głęboka, poruszająca i chwilami wzruszająca opowieść o trudnej rzeczywistości, która spotkała oddalone od siebie w czasie dwie bohaterki. Książka ukazuje siłę ich kobiecości i ciężkie losy, które je spotkały. Historia przedstawiona została w sposób niezwykle przejrzysty i dokładny, a mimo wszystko - głęboko trafiający do czytelnika. Powieść przeniosła mnie w zupełnie inną rzeczywistość, miałam okazję poznać dwie silne bohaterki, niełatwe życie w domu dla obłąkanych oraz wraz z nimi odkrywać historie zawarte w listach i pamiętnikach pozostawionych na stracenie.

Z reguły zakłady psychiatryczne stanowią tło dla powieści grozy czy też horrorów. A już zwłaszcza stare szpitale psychiatryczne z przełomu wieku XIX i XX. Chociaż historia zawarta w książce To, co zostawiła ma elementy grozy, jednak nie jest to horror, a bardziej książka obyczajowa z nutką powieści detektywistycznych rodem naszego rodzimego Pana Samochodzika. Jedno jest pewne książka znajdzie się wśród moich najlepszych książek w podsumowaniu roku, ponieważ jest bardzo dobrze napisana.

Cała historia dzieje się w dwóch przestrzeniach czasu: na początku XX wieku, gdzie główną bohaterką jest Clara - córka bogatego bankiera oraz w XXI wieku, gdzie główna bohaterka to Izzy - nastolatka, pokrzywdzona przez los, której matka trafiła do lokalnego szpitala psychiatrycznego po zamordowaniu ojca Izzy. Sama dziewczyna trafia do rodziny zastępczej, która opiekuje się muzeum przy starym szpitalu psychiatrycznym. Wśród zadań jakie mają jest przejrzenie walizek dawnych pacjentów szpitala. Izzy natrafia na ogromny kufer, dość nietypowy pośród skromnych walizek innych pacjentów. W nim znajduje pamiętnik Clary, która skrupulatnie zapisywała historię swojego życia, ale do momentu przybycia do szpitala.

Clara poznała na jednej z potańcówek w Nowym Jorku Bruna - przystojnego imigranta z Włoch. Bruno jednak nie posiada wystarczającego majątku, żeby zadowolić rodziców Clary. KIedy Clara postanawia przedstawić rodzinie swojego partnera, okazuje się to kompletną porażką. Clara wpada w furię, obwiniając ojca o śmierć jej brata. To zbyt duże upokorzeni, za które rodzina karze ją umiejscowieniem w lokalnym, prywatnym szpitalu psychiatrycznym. Jednak kryzys w 1929 roku, doprowadza ojca do bankructwa, przez co zmuszony jest do przeniesienia córki do szpitala publicznego. Tam okazuje się, że Clara jest w ciąży. Dziewczyna rodzi, jednak jej dziecko zostaje jej odebrane. Izzy postanawia odnaleźć córkę Clary i przekazać jej dziennik. Czy jej się to uda? Przeczytajcie, a sami się przekonacie.

Książka jest napisana wyśmienicie. Pokazuje nie tylko obraz szpitali psychiatrycznych, ale też to, że dzisiejszych nastolatków może interesować coś innego niż Facebook. Wystarczy pozwolić im na odrobinę kreatywności. Czytając, ciężko było mi się od powieści oderwać, ponieważ strasznie ciekawiło mnie jak cała historia się zakończy. I muszę przyznać, że takiego scenariusza wydarzeń się nie spodziewałam. :) Polecam Wam ją baaaardzo serdecznie. Nie zmarnujecie czasu, czytając tę książkę - obiecuję!

Pełna recenzja na: [Adres usunięty]

Akcja powieści rozgrywa się w dwóch różnych epokach, w zupełnie innych czasach i realiach, a do tego opowiada losy dwóch skrajnie różnych i jednocześnie bliźniaczo do siebie podobnych kobiet. Clara żyje w 1929 roku i jest zakochana w imigrancie, którego nie akceptuje jej ojciec. Wątek Isabelle rozgrywa się w 1995 roku i w żaden sposób nie jest powiązany z tym poprzednim, przynajmniej na początku. Poprowadzenie historii na dwóch płaszczyznach, każdą osadzoną w innym czasie i dotyczącą innej bohaterki, to nie lada wyzwanie, któremu Ellen Marie Wiseman udało się sprostać. To, co zostawiła tak naprawdę zawiera w sobie dwie różne powieści, które na samym końcu łączą się w jedną, by zaserwować czytelnikowi ostatecznie rozwiązanie sprawy.

Mój mylny osąd dotyczący gatunku powieści wynikał z faktu zabójstwa ojca Isabelle. Myślałam, że bohaterka będzie dochodzić do tego, co tak naprawdę wtedy się stało i dlaczego to zdarzenie miało miejsce. A tu tajemnica śmierci owszem jest, wielokrotnie się ją przywołuje i o niej mówi, ale dochodzenie do przyczyny jest zepchnięte na dalszy plan, bardzo delikatnie dochodzimy do wyjaśnienia, a gdy ono już następuje, pojawia się niespodziewanie i mimo wszystko zaskakuje.

Powinien zachęcić was też fakt, że oba wątki pośrednio i bezpośrednio dotyczą zakładów psychiatrycznych prowadzonych w dawnych latach, co stanowi niezaprzeczalnie najlepszą i najciekawszą część powieści. Autorce udało się odzwierciedlić realia panujące w takich ośrodkach, przybliżyła sposoby leczenia, możliwości terapii i przyczyny zachorowań. Wszystko sprytnie ujęła w fabule, więc ilość wiedzy idealnie wpasowuje się w treść i jej nie przerasta. Dodatkowo Wiseman informacje czerpała z zaufanych źródeł, a także zbadała historię szpitala w Willard, więc wszystko jest jak najbardziej autentyczne, chociaż doprawione dozą fikcji literackiej.

Lektura owiana jest tajemnicą i niepokojem, zawiera nutkę nadziei i jest cudownie napisana. Czego chcieć więcej? Bo ja się zakochałam, a wymagam nieprzyzwoicie wiele.

Rok 1995. Isabelle Stone ma niespełna 18 lat. Jednak jej życie nie jest usłane różami i nie prowadzi typowego życia przeciętnej nastolatki. 10 lat temu jej matka zastrzeliła we śnie jej ojca i od tamtego czasu znajduje się w więzieniu. Początkowo Izzy wychowywała babcia, ale od czasu jej śmierci, dziewczyna mieszka u rodziny zastępczej. Isabelle nie może się pogodzić z tym, co zrobiła jej matka i nigdy nie odwiedziła jej w więzieniu, ani nie przeczytała żadnego listu, które ta jej wysyłała przez te wszystkie lata. Pewnego razu Izzy zaczyna pomagać przybranym rodzicom porządkować zbiory lokalnego muzeum. Wśród nich znajduje rzeczy, które sprawią, że będzie chciała odkryć prawdę o losach ich właścicielki.

Rok 1929. Clara Elisabeth Cartwright jest zakochana z wzajemnością w niezbyt zamożnym włoskim imigrancie. Kiedy przedstawia rodzicom ukochanego, wpadają w furię, ponieważ zaplanowali jej już ślub z kimś równie wpływowym i bogatym jak oni. Nie mogąc sobie poradzić z nieposłuszeństwem córki wysyłają ją do ośrodka dla obłąkanych.

Prowadzenie równolegle dwóch różnych historii oddalonych od siebie o tyle lat, które na końcu się połączą to na pewno nie lada wyzwanie, ale autorka sobie z tym świetnie poradziła. Ze względu na tematykę szpitali psychiatrycznych, którą lubię w książkach oraz mój gust bardziej podobała mi się historia Clary. Z przejęciem śledziłam jej dalsze losy i niesprawiedliwość, jaka ją spotkała. Współczułam jej, kiedy czytałam o tym, w jaki sposób ją leczono i jak traktowano ją oraz pozostałych pacjentów. Natomiast historia Izzy miała coś w sobie i spełniła tu pewną funkcję, ale porównując je ze sobą ta podobała mi się mniej.

Izzy i Clarę łączy wiele rzeczy. Obie wiele przeszły, ale dzięki temu są silnymi, zdeterminowanymi kobietami by walczyć o swój los. Wiseman stworzyła ciekawe i barwne bohaterki. Nie da się ich nie obdarzyć sympatią, a dzięki temu wszystkie wydarzenia czytelnik przeżywa razem z nimi.

„To, co zostawiła” to bardzo poruszająca książka. To kolejna lektura, w której pojawia się motyw szpitali psychiatrycznych i za każdym razem mnie to fascynuje, bo zawszejest to przedstawione zupełnie inaczej. Po pierwsze wtedy większość pacjentów stanowiły kobiety, ponieważ słowo mężczyzn miało większe znaczenie, w wyniku czego nie każda osoba znajdowała się tam rzeczywiście z powodu choroby. Po drugie, kiedy czytam o metodach, jakie stosowano nie mogę się nadziwić jak można było tak nieludzko traktować ludzi, np. terapia elektrowstrząsowa lub sterylizacja, żeby rzekomo nie przekazywać genu obłędu. Kiedy czytam o takich niesprawiedliwościach to naprawdę mnie to ujmuje. Ta książka naprawdę mocno wzrusza. Na końcu książki znajdziecie ciekawy wywiad z autorką, w którym między innymi opowiada o resarchu, jaki zrobiła przygotowując się do pisania tej książki.

Polecam tę książkę, bo opisuje piękną historię o determinacji i sile by walczyć o swój los, a także o miłości. Jak tylko wciągniecie się w tą historię to nie odłożycie lektury dopóki nie poznacie zakończenia i zapewniam, że będziecie się wzruszać i przeżywać wiele sytuacji razem z bohaterkami.

Izzy Stone nie miała łatwego dzieciństwa. Gdy dziewczyna miała zaledwie siedem lat jej własna matka zastrzeliła we śnie jej ukochanego ojca, a wkrótce potem trafiła do szpitala dla chorych psychicznie. Od tego momentu życie Izzy uległo całkowitej zmianie, najpierw przygarnęła ją babcia, następnie tułała się po domach zastępczych, w których nigdy nie zaznała rodzinnego ciepła. Los dziewczyny odmienia się dopiero, gdy w jej życiu pojawiła się Peg i Harry, nowi przybrani rodzice, którzy traktują ją jako kogoś więcej niż tylko czek, który spływa co miesiąc na ich konto. W wolnych chwilach Izzy pomaga przybranej matce w porządkowaniu walizek byłych pacjentów dawnego psychiatryka, które zostały zabrane do lokalnego muzeum. Wśród starych, podniszczonych rzeczy odnajduje stos listów, kryjących tajemniczą historię Clary, które od tego momentu nie dają jej spokoju. Dwie młode kobiety. Dwie całkowicie różne historie. Co kryją mury dawnego oddziału psychiatrycznego? Czy jej matka naprawdę zwariowała?

"Nie pozwolę, żeby moja przeszłość określała moją przyszłość"

W pozycji tej występuje narracja trzecioosobowa, chociaż muszę przyznać, że nie przepadam zbytnio za tego typu rozwiązaniem, to jednak występujące wtrącenia w postaci myśli obu głównych bohaterek zdecydowanie to wynagradzają. Rozdziały prowadzone są naprzemiennie, raz akcja dzieje się w 1995 roku i dotyczy siedemnastoletniej wówczas Izzy, by następnie przedstawić historię kolejnej głównej bohaterki, Clary, która swój początek ma w październiku 1929 roku.

Zarówno Izzy jak i Clara są to silne, młode kobiety, których życie postanowiło nie oszczędzać. Clara pochodzi z zamożnej, dobrze ułożonej rodziny. Ma oboje rodziców, cudownych przyjaciół, z którymi spędza sobotnie wieczory w Cotton Clubie śmiejąc się i tańcząc oraz dach nad głową, ogromną rezydencję urządzoną ze zbyt wielkim przepychem. Wydawać by się mogło, że wiedzie wręcz idealne życie, jednak gdy zakochuje się w Bruno, niezbyt zamożnym, skromnym Włochu, który pracuje w pobliskich dokach, wszystko ulega zmianie. Jej rodzice nie akceptują wybranka dziewczyny, a gdy ta po raz pierwszy stawia im opór, zostaje przez nich wysłana do kosztownego ośrodka dla obłąkanych. Z kolei Izzy bardzo młodo traci ojca, po tym jak jej matka zostaje umieszczona na oddziale dla chorych psychicznie jest to dla niej zbyt duże przeżycie, i wkrótce przestaje ją odwiedzać i utrzymywać jakikolwiek kontakt. Tak naprawdę nie ma nic ani nikogo, na kim mogłaby polegać.

Pozycja ta jest to czysta dawka ogromnych emocji i poruszających historii. Autorka w niesamowicie barwnych i szczegółowych opisach przenosi czytelnika do dwóch różnych światów sprawiając, że każdy kolejny rozdział wciąga coraz bardziej. I chociaż na pozór wydawać by się mogło, że główne bohaterki niewiele ze sobą łączy, to tak naprawdę obie zmagały się ze swoimi osobistymi tragediami. Książka ta w idealny sposób ukazuje, jak niewiele miały do powiedzenia kobiety na początku XX wieku oraz że ich los zależał głównie od innych. Walka o samą siebie niosła za sobą w przypadku Clary przerażające konsekwencje, którym musiała sprostać. Pozycja w niezwykły sposób przedstawia pełne oddanie, poświęcenie dla ukochanej osoby, ale także sam proces wybaczania oraz to, że pozory potrafią mylić.

A samo zakończenie? Chociaż wydawać by się mogło, że na pewne rzeczy jest już zwyczajnie za późno, to słodko-gorzki epilog sprawił, że uśmiechałam się przez łzy. Faktem jest, że czasu nie da się cofnąć i odzyskać utraconych lat, jednak nadzieja na lepszą przyszłość daje szanse na stworzenie nowych, szczęśliwych wspomnień.

Zdecydowanie polecam tę książkę wszystkim kobietom (i nie tylko). Jest to niezwykła podróż, która dogłębnie porusza i skłania do refleksji.

Główne bohaterki - Clara i Isabelle, to kobiety żyjące w zupełnie innych epokach. Jednak obie są zagubione, muszą się zmierzyć z bolesną przeszłością, a właściwie z czynami, które nadal mają skutki. Działania ich rodzin bardzo mają wpływ na ich życie. Obie muszą znaleźć na nowo swoją osobowość, nie mają najlepszych chwil, przeżywają trudny etap w swoim życiu.

Dawny szpital psychiatryczny... który powinien udzielać pomocy osobom cierpiącym, a jak się okazało - było zupełnie inaczej, ponieważ ich stan znacznie się pogarszał. Klimat tego miejsca jest dość przerażający, czytając o akcji dziejącej się w tym miejscu mamy dreszcze. Z drugiej strony pojawia się też dramat dziecka, sieroty, która nie miała szczęścia jeśli chodzi o rodziny zastępcze. To przykre, gdy nowych rodziców nie interesuje tak naprawdę los człowieka, a tylko korzyści, które mogą czerpać z takiego "układu"... Jak sami możecie stwierdzić, to nie jest książka przepełniona optymizmem, wręcz przeciwnie, smutnym nastrojem, nostalgią, grozą i dreszczykiem. To powieść pełna emocji i skłaniająca do refleksji.

Ostatnio bardzo lubię powieści, które dzieją się jakby w dwóch okresach czasu. Gdy poznajemy losy bohaterów z jednej epoki, a w międzyczasie także losy osób z zupełnie innej epoki - jest to bardzo ciekawym zabiegiem, co z pewnością uprzyjemnia czytanie. U mnie ten zabieg zawsze powoduje ciekawość, od razu na myśl przychodzą mi pytania odnośnie tego, jak oba wątki się połączą. Losy Clary i Izzy dzieją się w zupełnie innym czasie, jednak intrygują czytelnika na tak samym poziomie, są pełne napięcia i trzymają nas w niepewności. Jeśli lubicie historie przepełnione smutkiem, ale także wiarą i nadzieją w lepsze jutro, koniecznie musicie sięgnąć po "To, co zostawiła", na dodatek gwarantuję, że klimat miejsc w których dzieje się akcja, jest niesamowity i sprawia że powieść ta jest bardzo intrygująca.

„Wszystkie te walizki i skrzynki należały do pacjentów, którzy zgłosili się do szpitala, ale nigdy nie zostali wypisani. Nikt nie dotykał tych wszystkich rzeczy od momentu, kiedy ich właściciele spakowali je cale dekady temu.”

Powieść „To, co zostawiła” przyciągnęła mnie przede wszystkim okładką. Przeczytawszy więc opis, wiedziałam, że to będzie dobra książka i nie zawiodłam się. Wątek tajemnicy, pewne powiązania między bohaterkami, tworzą klimat powieści.

Rok 1929. Osiemnastoletnia Clara Cartwright nie może pogodzić się ze śmiercią samobójczą brata, o którą oskarża rodziców. Jej relacje z nimi również nie są łatwe. Wszystko komplikuje się jeszcze bardziej, gdy dziewczyna poznaje przystojnego Włocha, Brunona Morettiego, który skrada jej serce. Przeciwny temu związkowi ojciec postanawia umieścić córkę w Domu Opieki dla Niepełnosprawnych Umysłowo na Long Island. Niestety, wraz z nadejściem krachu finansowego, majątek rodziny przepada, a Clara trafia do Szpitala Psychiatrycznego Willard.

Rok 1995. Niemal osiemnastoletnia Isabelle Stone trafia do następnej rodziny zastępczej. Przyzwyczajona do kolejnych zmian, zniechęcona oraz osamotniona, nie spodziewa się, że w jej życiu zdarzy się coś dobrego. Ponadto dziewczyna, mimo upływu dziesięciu lat, nie może pogodzić się ze śmiercią ukochanego ojca, którego zamordowała jej matka. Izzy jest przekonana, że kobieta jest obłąkana, dlatego też ciągle odmawia odwiedzenia jej w więzieniu. Pewnego dnia przybrani rodzice dziewczyny namawiają ją, aby pomogła im w porządkowaniu zbiorów lokalnego muzeum, w którym pracują. Izzy nawet nie podejrzewa, że to, co kryje się za murami Szpiatala Psychiatrycznego Willard, może mieć wpływ na jej dalsze życie.

Muszę przyznać, że o ile historia Isabelle była dla mnie kolejną historią nastolatki z amerykańskiego miasteczka, o tyle historia Clary mnie zafascynowała. Każdy rozdział z perspektywy panny Cartwright był naładowany niesamowitym ładunkiem emocjonalnym, który potrafił mnie przygnieść swoją siłą.

Pierwszy raz czytałam o kobiecie, w ogóle o kimkolwiek, umieszczonym w szpitalu psychiatrycznym, więc było to dla mnie coś nowego i wstrząsającego zarazem. Lata dwudzieste i trzydzieste XX wieku, metody oraz procedury działania takich ośrodków – wszystko to było opisane w taki sposób, że niemal czułam fizyczny i psychiczny ból Clary. Nawet teraz, gdy próbuję ubrać w słowa własne emocje, jakie czułam podczas lektury „To, co zostawiła”, wcale nie przychodzi to łatwo.

Zastosowanie w powieści dwóch linii chronologicznych pozwoliło na poznanie obu bohaterek z ich perspektywy, co uważam za duży plus. Gdybym miała poznać historię Clary jedynie z jej listów, dziennika oraz opowiadania siostry Trench, byłoby to dla mnie zbyt mało, czułabym ogromny niedosyt!

Jak oceniam książkę? Chyba nie potrafię jednoznacznie tego zrobić. Rozdziały poświęcone pannie Cartwright były dla mnie strzałem w dziesiątkę, właśnie tego się spodziewałam, to chciałam przeczytać, sięgając po tę książkę. Natomiast rozdziały z perspektywy Isabelle były dobrym uzupełnieniem historii, jednakże czytając je, nie odczuwałam tylu tak różnych emocji. Uważam, że po książkę warto sięgnąć, jeśli ktoś jest zainteresowany historią osoby, który została zmuszona do życia w szpitalu psychiatrycznym!

[Adres usunięty]

Karty tej książki skrywają historię dwóch młodych kobiet żyjących w różnych środowiskach, dorastających w różnych czasach. Jednak obie borykają się z problemami. Nie wiem, która z nich jest główną bohaterką. Dla mnie są nimi obie. Dzięki temu, że obie historie opowiadane są równolegle idealnie się dopełniają i tworzą harmonijną całość.

Isabell Stone i Clara Elizabeth Cartwirght - oto dwie niesamowite kobiety. Kim są?

Clara to bezkompromisowo najsilniejsza i najodważniejsza kobieta jaką dotąd spotkałam na kartach książek. Wydawałoby się, że nie może spotkać jej nic złego. Piękna, młoda, mądra kobieta z dobrego domu, której życie zmienia się diametralnie z dnia na dzień. Co się do tego przyczyniło? Miłość? Chęć decydowania o własnym życiu? Chęć bycia szczęśliwą? Tak, to wszystko sprawiło, że młoda Clara postanowiła sprzeciwić się swemu despotycznemu ojcu. Dlaczego? Ponieważ ten, kto prawdziwie kocha - zawsze walczy o miłość. Jaki sens ma życie, kiedy nie można spędzić go u boku ukochanego, który odwzajemnia uczucie?

Clara za sprawą ojca trafia do Domu Opieki dla Niepełnosprawnych Umysłowo na Long Island, a następnie do Willard - Szpitala Psychiatrycznego. Ośrodek ten, nie jest tak przyjemny jak poprzedni. Skazana na życie w tym okropnym miejscu nie traci nadziei, że będzie jej dane spędzić życie przy mężczyźnie, którego kocha. Nie traci nadziei, że uda jej się opuścić mury Willard. Wierzy, że dane będzie jej być szczęśliwą. Wierzy i nie traci nadziei, ponieważ ma dla kogo żyć i o kogo walczyć.

Izzy to siedemnastoletnia, zagubiona dziewczyna, która zmierzyła się w swoim krótkim życiu z bardzo traumatycznymi przeżyciami. Wychowywana przez rodzinę zastępczą, po raz czwarty rozpoczyna życie w innym miejscu. Znów jest "nowa". Mogłoby się wydawać, że powinna mieć już wprawę, jednak nic bardziej mylnego. Jest jej ciężko zaaklimatyzować się w nowej szkole. Koledzy z nowej klasy nie ułatwiają jej tego zadania, jednak jej uwagę zwraca pewien czarnowłosy, przystojny chłopiec, który wydaje się być inny niż reszta dzieciaków z nowej szkoły. Izzy dowiaduje się jednak, że jest związany z okropną jędzą (przepraszam), jednak nawet to, nie stoi na przeszkodzie ich znajomości. Ethan i Izzy zaczynają współpracować przy pewnym projekcie, związanym ze starym ośrodkiem Willard. Stary kufer wypełniony ubraniami i mnóstwem zaklejonych listów zmieni życie Izzy.

W jaki sposób ten stary kufer połączy obie historie w zgrabną i nieprzewidywalną całość? Jak będzie układała się współpraca Ethana i Izzy? Czy sekrety, których boi się Izzy wyjdą na światło dzienne? Jak zmieni się jej sytuacja w szkole, kiedy dzieciaki dowiedzą się o jej przeszłości? Jak bardzo można krzywdzić innych w obawie, że to nas ktoś skrzywdzi? Jak potoczą się dalsze losy Izzy? W jaki sposób dowie się o Clarze? Do jakiej prawdy dojdzie Izzy? Czy przeszłość da się naprawić? Co łączy ją z Clarą? Czy Izzy uda się poukładać własne życie? Czy będzie jeszcze szczęśliwa? A Clara? Co ta biedna i zdrowa dziewczyna przeżyła w Willard? Dlaczego nikt jej nie wierzył i nikt nie pomógł? Jak wiele wycierpiała? Czy było warto?

Zdaję sobie sprawę, że zdradziłam bardzo mało o tej pozycji. Myślę jednak, że zdradziłam wystarczająco dużo, by wzbudzić Waszą ciekawość. Ta książka to majstersztyk. Musicie ją przeczytać - uwierzcie... Chociaż gwarantuję Wam, że po jej lekturze nie będziecie mogli przez jakiś czas sięgnąć po nic nowego, ponieważ Wasze myśli będą ciągle wracać do historii Clary i Izzy. Pewnie większość osób, która lekturę ma już za sobą zastanawia się, dlaczego nie rozwinęłam tematu Willard - ja po prostu nie jestem w stanie tego zrobić. Jestem przerażona, wstrząśnięta i zagubiona - bo zdaje sobie sprawę, że w tej książce jest ogromnie dużo prawdy... Tyle zła... Takie rzeczy nie powinny mieć miejsca.

Po więcej recenzji zapraszam na mój blog książkowy - [Adres usunięty]

"Mój ojciec pozbywa się mnie, odsyła mnie. Nie jestem

pewna, co chce tym uzyskać. To tylko zwiększa moją

determinację, że kiedy zostanę wypuszczona, będę

żyła tak, jak chcę, i ucieknę od niego. Mój ojciec

wysyła mnie do Willard. Zastanawiam się,

czy powinnam się tego obawiać."

"To, co zostawiła" Ellen Marie Wiseman jest pierwszą książką od wielu lat, którą miałam ochotę cisnąć przez długość pokoju patrząc, jak uderza z głuchym łoskotem o ścianę naprzeciwko mnie. Pierwszy i ostatni raz zrobiłam to wiele lat temu czytając "Zieloną milę" Stephena Kinga. "To..." przywróciła emocje, które pogrzebałam gdzieś na dnie i myślałam, że już żadna książka nie wyciągnie ich na powierzchnię. Ból, rozpacz, bezradność, poczucie niewypowiedzianej wręcz niesprawiedliwości i to dojmujące uczucie żalu, które po jakichś pierwszych stu stronach powieści Wiseman spowodowały, że musiałam ją odłożyć na bok i odetchnąć. Skąd ten nawał uczuć? Ta wydawałoby się zupełnie niepotrzebna "histeryczna" reakcja? Pozwólcie, że Wam odpowiem.

Mimo, iż wydawałoby się, że główną bohaterką książki jest Isabelle Stone? Dla mnie i wierzę, że dla wielu z Was, najważniejsza jednak od samego początku była Clara Elizabeth Cartwright. Jedna z najsilniejszych i najodważniejszych kobiet, o jakich miałam przyjemność czytać w moim życiu. Kobieta skazana na życie w szpitalu dla osób psychicznie chorych Willard, tylko dlatego, że miała odwagę przeciwstawić się swojemu despotycznemu ojcu walcząc o swoje szczęście u boku mężczyzny, którego kochała. Kobieta, która nigdy nie utraciła nadziei, że jeszcze kiedykolwiek znajdzie się poza murami tego przerażającego miejsca. Kobieta, która walczyła o to do samego końca i której kibicowałam przez wszystkie strony książki wierząc, że jej się uda.

"- Wtedy wszystko robiono inaczej niż dziś - odpowiedziała pani Trench. - W szpitalach

psychiatrycznych często umieszczano ludzi, którzy wcale nie powinni do nich trafić, zwłaszcza kobiety. Tak po prostu było."

Ale zacznijmy od samego początku. Kim jest zatem Izzy Stone? Jest to niespełna osiemnastoletnia dziewczyna, która w wyniku tragedii z przeszłości, przez ostatnie lata skazana była na życie w systemie. Co się stało? Po prostu pewnego dnia jej matka zastrzeliła ojca Isabelle i od tego czasu nic nie było już takie samo. Dzięki swoim przybranym rodzicom i projekcie dotyczącym zbadania życia przeciętnych pacjentów szpitala psychiatrycznego Willard, dziewczyna przypadkiem natyka się na rzeczy pozostawione w zakurzonym kufrze przez Clarę i tak zaczyna się niesamowita opowieść, splatająca życia tych dwóch dziewczyn. A my zostajemy wciągnięci w te historie, czy nam się to podoba czy nie.

" Nie pozwolę, żeby moja przeszłość określała moją przyszłość,

pomyślała. Byłam wtedy inną osobą. Nie zamierzam spędzić

reszty życia, płacąc za postępki mojego ojca. Nie chcę i nie mogę."

Czy Isabelle udało się zaaklimatyzować w nowym domu? Jak udało jej się ułożyć swoje relacje z nowymi rodzicami? Czy udało jej się odnaleźć w nowej szkole? Czując na sobie nieustające piętno córki niezrównoważonej psychicznie morderczyni? Co było rzeczywistą przyczyną, dla której matka Izzy poświęciła swoją wolność? A co z Clarą? Czy kiedykolwiek opuściła szpital Willard? Czy udało się jej przeżyć ten koszmar, który zgotowała dziewczynie jej własna rodzina? A co z Brunonem Morettim, jej ukochanym? Czy ich ścieżki kiedykolwiek przecięły się ponownie? Na te i wiele innych pytań znajdziecie odpowiedzi, kiedy sięgnięcie po tą niesamowitą książkę, którą gorąco Wam polecam! Ja zdradzę Wam tylko tyle, że mimo, iż zakończenie nie było do końca takie, o jakim marzyłam, to mimo wszystko odkładam powieść Wiseman na półkę z gardłem ściśniętym wzruszeniem ciesząc się, że dane było mi poznać historię Clary. Wierzę, że w ciężkich momentach będę myślami wracała do jej losów, znajdując pocieszenie w tym, że siła i nadzieja, nigdy nie pozwoliły jej się poddać. Teraz książka czeka na Was. Miłej lektury! :)

Książka została podzielona na dwie historie dziejące się w odrębnym czasie. Obie bohaterki tych zdarzeń miały w pewnym sensie styczność z „szaleństwem” i szpitalem psychiatrycznym. Obie próbują uporać się z traumatyczną przeszłością. Opowieść Izzy, czyli nastolatki, której matka zastrzeliła własnego męża, stwarza pozory wręcz schematycznej literatury młodzieżowej. Opowieść zaś Clary jest niczym powieść obyczajowo-psychologiczna. Połączenie tych dwóch nurtów sprawiło, że To, co zostawiła ma zarówno tajemniczy jak i mroczny klimat. Ellen Wiseman stworzyła przejmującą książkę o próbach walki z przeszłością, podejmowaniu ważnych decyzji dotyczących przyszłości, ale przede wszystkim o szukaniu wolności i szczęścia, a także zrozumieniu wnętrza drugiego człowieka. W trakcie czytania poznajemy również mroczne sekrety o XX-wiecznych szpitalach psychiatrycznych i trudach nastoletniego życia.

Wspomnę tutaj tak jak i przy Świetle, które utraciliśmy, że książka To, co zostawiła nie jest jakimś odkryciem czy przełomem, ale pomimo tego czytało mi się ją dosyć szybko, gdyż nie jest to wymagająca lektura. Uważam, że jest idealna na jakąś przerwę w gatunkach książkowych, długi letni wieczór, ponieważ zawiera prosty styl pisania i może poruszyć swoją historią niektórych czytelników.

[Adres usunięty]

Dwie dziewczyny.

Dwie historie.

Książka szczególnie zaintrygowała mnie przedstawieniem szpitala psychiatrycznego w tamtych czasach. Byłam ciekawa, jak pokazała to autorka. Zainteresowała mnie również historia Clary, oraz okładka. Okładka jest cudowna, wspaniale nawiązuje do treści książki.

Bohaterowie są dobrze rozbudowani, czujemy ich emocje i przeżywamy książkę razem z nimi. Polubiłam obie bohaterki, zarówno Izzy jak i Clara są wykreowane bardzo realistyczne. Pobocznych bohaterów autorka również nie potraktowała po macoszemu, chociaż według mnie, minusem są przybrani rodzice Izzy, których powinniśmy o wiele lepiej poznać. Nie przypadła mi do gustu również postać Ethana, ponieważ wątek z nim był jednym ze schematycznych wątków typowo z młodzieżówek. Tak samo jak postać Shannon, była również bardzo schematyczna, tak samo jak u Ethana, była to postać typowo z młodzieżówki.

Książka wciąga, akcja jest, mimo że początek książki trochę mi się dłużył. Od powieści nie idzie się oderwać, zaskakuje nagłymi zwrotami akcji, a końcówka jest bardzo zadziwiająca. Jak już pisałam, bohaterowie są dobrze wykreowani, przynajmniej większość. Pokochałam sposób pisania Wiseman, i jeśli zostaną wydane w Polsce inne jej powieści, na pewno po nie sięgnę. Okładka naprawdę zachęca do sięgnięcia po książkę, pasuje do książki. Bardzo się cieszę, że wydawnictwo nie wydało książki w oryginalnej oprawie, ponieważ kompletnie nie pasuje do treści, oraz jest po prostu brzydka.

Czy polecam? Jak najbardziej! Mimo drobnych minusów, naprawdę warto sięgnąć po tę historię, nie zawiedziecie się!

Super książka, trzyma w napieciu do samego końca, polecam

Wciągająca od początku do końca. Wiele w niej momentów trudnych i przerażających, takich które trudno nam pojąć . Zaczynając choćby od tego, że ukochany człowiek (w tym przypadku rodzic) może wyrządzić tak wiele krzywd własnemu dziecku. Ale są i takie momenty, które potrafią wycisnąć niejedną łzę i dać nadzieję i w wiarę na lepsze jutro.

Książka emocjonalnie mną wstrząsnęła i na długo zostanie w mojej pamięci..

Zachęcona bardzo dobrymi opiniami przeczytałam tę książkę, a właściwie z trudem przez nią przebrnęłam. To ckliwa historia dla bardzo młodych ludzi, żeby nikogo nie obrazić - dla pensjonarek. Zakończenie absolutnie nierealne, no po prostu ta książka to bajka. Ja takich bajek nie lubię.

Na pewno mieliście nie raz takie uczucie, ze ta książka to będzie tak na szybko, albo po opisie stwierdziliście, ze oho..!! To cos dla mnie!! U mnie pojawiła się myśl, ze pewnie będą to czyjeś wspomnienia, (bo musze podkreślić, ze ja nigdy nie czytam opisów książki) Czytając książkę nie byłam jakoś wciągnięta w historie, lecz z biegiem wydarzeń zaczynam rozumieć, co się dzieje i to spowodowało, że zaczęło mnie wciągać. Mamy dwie można powiedzieć rówieśnice tylko, ze jedna to Izzy lata współczesne druga to Clara lata 30.

Izzy przeżyła tragedie, która na zawsze zmieniła jej Zycie i spowodowała, ze jej domem stała się rodzina zastępcza, a Clara po tym jak przeciwstawiła się woli ojca wylądowała w zakładzie dla obłąkanych. Los tak chciał, ze droga do poznania losów i odkrycia tajemnicy i pracy do tego, co i jak się stało Izzy poznała dzięki w/w rodzicom zastępczym, którym pomaga w porządkowaniu zbiorów lokalnego muzeum, w którym pracują. Tam odkrywa rzeczy Clarry i postanawia dowiedzieć się prawdy. Izzy nagle staje przed faktem, ze własna matka zastrzeliła ojca śpiącego w łóżku! Szok, panika, nie zrozumienie i ciągłe pytania w głowie! Dlaczego?? Jak żyć? Jak zmierzyć się z rzeczywistością po czymś takim? Jak teraz patrzeć na kogoś, kto przez całe życie był dla nas ideałem? Ta historia porusza, ale na koniec przekonacie się jak bardzo.

Wyobraźcie sobie młoda dziewczynę, która to dopiero poznaje świat, miłość, własne wnętrze i tu nagle stoi wam na drodze do tego szczęścia nikt inny jak własny ojciec, który miał w jego mniemaniu lepsze ambicje na resztę życia własnej córki. To, co zrobił jej i do czego się przyczynił dowiecie się z książki, ale nie wyobrażam sobie żeby dziś tacy zwyrodnialcy mogli żyć i żeby uszło im to na sucho.. Pobyt w psychiatryku, to, w jaki sposób się z nią obchodzona, czego doznała do dnia dzisiejszego nie mieści się w mojej głowie, lecz pojawiają się tez i cudowne chwile jak np. walka o wolność, która napędza ten mechanizm do wytrwania i walki. Nadzieja, która jak to mówią umiera ostania. Uwielbiam, Clarre i jej upór w dążeniu do własnej prawdy, do walki o miłość życia jak i o własne dziecko.

Najgorsze w tym wszystkim jest to, ze do takiego szpitala trafiali wszyscy, którzy w tym całym systemie społecznym nie znaczą nic!! Np. mąż podejrzewa, ze zona go zdradza to proszę i znalazła się Bogu winna dziewczyna, która własne życie oglądać będzie za krat szpitala i to było na porządku dziennym, Masz pieniądze? Masz władze! Nikt nie kontrolował i nie dochodził wtedy prawdy, bo liczy się władza! Układy, układziki w tym Szpitalu psychiatrycznym Willard, były dla mnie przerażające. W tym całym bagnie pomimo trudu miłość zawsze zwycięży! Prawda zawsze wyjdzie na jaw!

Książka wstrząsająca, ale piękna zarazem. Będę czytała kolejna książkę tej autorki a sama ona trafiła na listę moich ulubionych.

Dużo emocji i bardzo dużo nieszczęścia w tej historii. I jeszcze ta świadomość, że takie wydarzenia miały naprawdę miejsce. Że taki los dotyczył tysiące osób. Szczerze przyznam, że tak smutnej i wzruszającej książki dawno nie czytałam.

Rok 1929. Clara ma 18 lat i zakochała się we włoskim emigrancie. Za brak posłuszeństwa  wpływowym rodzicom, zostaje umieszczona w Willard, szpitalu dla obłąkanych.

Rok 1995. Izzy. Trafia do kolejnej rodziny zastępczej. Tam, rodzinnie podejmują się zadania skatalogowania walizek, odnalezionych po pacjentach tegoż szpitala. Dla potrzeb muzeum, podejmują się odtworzenia życia kilku pacjentów.

Naprawdę to wielkie uproszczenie fabuły, nie chcę zdradzać wiele. To przejmujące losy dwóch dorastających dziewczyn, o bardzo trudnej sytuacji rodzinnej. Wiele tajemnic skrywają ich domy. Ich historie są przykre, wiele się w ich życiu dzieje. I choć każda żyje w innych czasach, życie doświadczyło je okrutnie.

Książka uświadamia, że każdy zasługuje na poznanie skąd pochodzi, jaki był los jego przodków. Że zmierzenie się z demonami własnej przeszłości jest konieczne dla uzyskania równowagi w życiu i że warto walczyć o prawdę, nawet gdy jest bolesna.

Ładnie napisana, język i styl bardzo sprzyja czytaniu (tłumaczenie Alicja Laskowska). Jednak serce się rozpada przy każdej przerzucanej stronie. To nawet trudno zrozumieć, jak złym człowiekiem trzeba być aby zgotować taki los najbliższym. A mechanizmy rządzące zakładami psychiatrycznymi w dawnych czasach, które autorka nakreśla w wywiadzie dołączonym do książki, to świat, który trudno pojąć komuś, kto nie jest psychopatą.

Polecam serdecznie, ale ostrzegam, duuuzooo emocji przed wami. A pewnie i chusteczki będą potrzebne.

"To, co zostawiła" jest rewelacjnym debiutem literackim Ellen Marie Wiseman, po raz pierwszy wydanym w Polsce w sierpniu 2017 roku. Przy okazji premiery drugiej książki "Dla jej dobra", Wydawnictwo postanowiło przypomnieć również jej debiutancką powieść.

Współcześnie

Dziesięć lat temu matka Izzy Stone zastrzeliła męża podaczas snu. Dziewczyna sądzi, że kobieta jest szalona i nie chce jej znać. Izzy umieszczona w rodzinie zastępczej, pomaga przy porządkowaniu zbiorów lokalnego muzeum. Pewnego dnia znajduje plik nieotwartych listów.

Pierwsza połowa XX wieku. Osiemnastoletnia Clara Cartwright jest do szaleństwa zakochana w ubogim, włoskim imigrancie, co bardzo nie podoba się jej rodzicom. Gdy dziewczyna odmawia udziału w zaaranżowanym przez ojca małżeństwie, ten wpada w gniew i odsyła ją do ośrodka dla obłąkanych.

Historia Clary zawarta w listach, porusza Izzy do głębi. Dzięki nim dziewczyna, zda sobie sprawę, że nie wszystko jest czarno- białe i postanawia porozmawiać z matką.

"Świat był pełen okaleczonych ludzi i wszystkie szpitale, więzienia i inne instytucje nie były w stanie uleczyć ich złamanych serc, zniszczonych umysłów, zdeptanych dusz".

Przejmujący obraz domu dla obłąkanych z początku XX wieku, gdzie częstą praktyką było umieszczanie ludzi zdrowych ale "niewygodnych", "kłopotliwych" dla otoczenia tj. ciężarna lub nieposłuszna córka, zazdrosna żona itp. Metody leczenia stosowane w tamtych czasach były nieludzkie, pełne przemocy i brutalności.

Opowiedziana z dwóch różnych perspektyw, historia, cierpienia dwóch młodych kobiet, które dzieli przestrzeń sześćdziesięciu lat.

Dawno nie czytałam tak wciągającej opowieści a ciągłe zwroty akcji, zawirowania losu, aż po wstrząsające zakończenie, powodowały u mnie całą gamę emocji: ogrom niesprawiedliwości, bezsilność, smutek i przewrotną chęć poznania, jakże okrutnego losu naszych bohaterek.

Obie historie były równie ciekawe i na swój sposób pociagajace, choć niewątpliwie to los Clary powodował ciarki i szybsze bicie serca.

"To, co zostawiła" jest rewelacjnym debiutem literackim Ellen Marie Wiseman, po raz pierwszy wydanym w Polsce w sierpniu 2017 roku. Przy okazji premiery drugiej książki "Dla jej dobra", Wydawnictwo postanowiło przypomnieć również jej debiutancką powieść.

Współcześnie

Dziesięć lat temu matka Izzy Stone zastrzeliła męża podaczas snu. Dziewczyna sądzi, że kobieta jest szalona i nie chce jej znać. Izzy umieszczona w rodzinie zastępczej, pomaga przy porządkowaniu zbiorów lokalnego muzeum. Pewnego dnia znajduje plik nieotwartych listów.

Pierwsza połowa XX wieku. Osiemnastoletnia Clara Cartwright jest do szaleństwa zakochana w ubogim, włoskim imigrancie, co bardzo nie podoba się jej rodzicom. Gdy dziewczyna odmawia udziału w zaaranżowanym przez ojca małżeństwie, ten wpada w gniew i odsyła ją do ośrodka dla obłąkanych.

Historia Clary zawarta w listach, porusza Izzy do głębi. Dzięki nim dziewczyna, zda sobie sprawę, że nie wszystko jest czarno- białe i postanawia porozmawiać z matką.

"Świat był pełen okaleczonych ludzi i wszystkie szpitale, więzienia i inne instytucje nie były w stanie uleczyć ich złamanych serc, zniszczonych umysłów, zdeptanych dusz".

Przejmujący obraz domu dla obłąkanych z początku XX wieku, gdzie częstą praktyką było umieszczanie ludzi zdrowych ale "niewygodnych", "kłopotliwych" dla otoczenia tj. ciężarna lub nieposłuszna córka, zazdrosna żona itp. Metody leczenia stosowane w tamtych czasach były nieludzkie, pełne przemocy i brutalności.

Opowiedziana z dwóch różnych perspektyw, historia, cierpienia dwóch młodych kobiet, które dzieli przestrzeń sześćdziesięciu lat.

Dawno nie czytałam tak wciągającej opowieści a ciągłe zwroty akcji, zawirowania losu, aż po wstrząsające zakończenie, powodowały u mnie całą gamę emocji: ogrom niesprawiedliwości, bezsilność, smutek i przewrotną chęć poznania, jakże okrutnego losu naszych bohaterek.

Obie historie były równie ciekawe i na swój sposób pociagajace, choć niewątpliwie to los Clary powodował ciarki i szybsze bicie serca.

Rok 1929 Clara, to dziewczyna wkraczająca w dorosłe życie. Córka bogatych rodziców, którzy już zaplanowali jej życie, przy boku równie dobrze sytuowanego mężczyzny. Kobieta sprzeciwia się temu małżeństwu, a wściekły ojciec wysyła ją do ośrodka dla obłąkanych.

Czasy obecne, Izzy – to nastolatka której matka zamordowała ojca. Zostaje oddana do rodziny zastępczej. Rodzice zastępczy pracują dla muzeum. Dziewczyna pomaga w katalogowaniu rzeczy pozostawionych w dawnym szpitalu psychiatrycznym. Kiedy Izzy trafia na walizkę, znajduje w niej list który ją bardzo poruszy.

„ – Ten zakład powstał w oparciu o przekonanie, że szaleństwo może zostać uleczone przez stanowcze, ale ludzkie traktowanie. Ma być przystanią chroniącą od napięć, jakie występują w życiu. Bezpieczną przystanią chroniącą przed stresem, pozwalającą na odpoczynek i regularną pracę. Wszystko to dostajesz, nieprawdaż, Claro?

Clara przesunęła się na krześle, a jej plecy rozdarł ból.

- Po pierwsze, nie jestem szalona. Po drugie, to nie jest bezpieczna przystań chroniąca przez stresem. Trzymacie mnie tu wbrew mojej woli. Czy to ma mi przynieść pokój i beztroskę?

- Jak mogę ulżyć twojemu napięciu, Claro?

- Proszę mnie wypuścić. Jestem tutaj wystarczająco długo i jestem pewna, że nawet mój ojciec by się z tym zgodził.

Doktor Roach potrząsnął głową.

- Obawiam się, że się mylisz – powiedział. – Twój ojciec liczy na to, że cię wyleczę. Niestety, nie powiedziałaś nic, by pokazać, że poczyniłaś postępy.”

Mam problem z tą powieścią. Tematyka dobra, historie obu młodych kobiet ciekawe, ale czegoś mi zabrakło. Zdecydowanie bardziej podobały mi się dzieje Clary. Wątki te opisane są ciekawie, wciągająco, metodą dwutorową. Zarówno Clara jak i Izzy walczą o akceptację, miłość oraz spokój. Dla Izzy odskocznią od codziennych trosk staje się praca dla muzeum, w którym kataloguje rzeczy po pacjentach szpitala psychiatrycznego. Za sprawą szpitala losy obu kobiet łączą się. A zakończenie jest zaskakujące. Polecam.

Za egzemplarz recenzyjny dziękuję Wydawnictwu Kobiecemu. Zapraszam na stronę: [Adres usunięty]

Wydawnictwo Kobiece

Ilość stron: 488

Data premiery: 26 sierpnia 2020

Pisaliście kiedyś pamiętnik? Był to raczej przypadkowe zapiski czy może sumienne opisywanie każdego dnia? Jak myślicie, ile, po latach, mogą one zdradzić o Was informacji? A może wolicie pisać listy? Ja osobiście uwielnam

"To, co zostawiła" to naprawdę piękna, wartościowa i mocna książka.

Książka ukazująca bolesne przeżycia młodej Clary w międzywojennym szpitalu psychiatrycznym. Ilość cierpienia, znieczulicy, odczłowieczenia jest zatrważająca. Aż serce drżało, gdy czytałam, co się działo za zamkniętymi drzwiami zakładu.

Izzy za to jest przykładem zranionego dziecka, przerzucanego z jednej rodziny zastępczej do drugiej. Ból i żal do matki, niezrozumienie jej czynu, którego wyjaśnienie jest na wyciągnięcie ręki. I poczucie straty, gdy na wielkie słowa, jest już za późno.

Zarówno Clara jak i Izzy walczą o akceptację, o miłość i możliwość rozwijania się w zdrowym, spokojnym otoczeniu. Niestety ich losy doprawione są wspomnianym bólem, strachem. Przed każda zatuszowano prawdę, przeinaczono.

Ta książka to kopalnia ludzkich emocji, uczuć. Nie tylko tych zranionych, lecz i pięknych, spełnionym mimo przeciwności losu. Piękna, przejmująca, i niestety bardzo prawdziwa. Bo takie dramaty działy się w minionych latach. A niedopowiedziane historie zdarzają się nadal.

Lektura zapada w pamięć, prowadzi do zadumy, przewartościowania swoich priorytetów i postanowień.

Jedyne, do czego mogę się przyczepić to powlekany schemat - nowa dziewczyna w szkole, podpada szkolnej diwie a chłopak gwiazdeczki ma słabość do nowopoznanej koleżanki... Ale na szczęście nie wpływa to na całokształt opowieści.

Polecam! Dawno nie czytałam tak dobrej książki, uwielbiam pióro autorki. Historia świetna, nie jest banalna, a zakończenie? Mega wzruszające!

"To, co zostawiła" to thriller, kryminał. Ostatnio na moim blogu królują recenzje romansów i erotyków, postanowiłam to zmienić. Kiedy przeczytałam opis tej książki, to od razu wiedziałam, że chcę ją przeczytać i podzielić się z Wami moją opinią na jej temat. Czy mój zapał minął w trakcie czytania?

Powieść opisuje historie dwóch bohaterek, Izzy - siedemnastolatka, która dziesięć lat temu straciła ojca, który został zastrzelony przez jej własną matkę. Dziewczyna jest "przerzucana" z jednego domu zastępczego do następnego. W końcu jednak trafia na dobrych ludzi. Bohaterka pomagając w sprzątaniu muzeum odnajduje stos nieodczytanych listów...

Drugą bohaterką jest Clara - która w młodym wieku postanowiła wyjść za włoskiego imigranta. Jej ojciec nie zaakceptował tego, wyraził sprzeciw i wysłał córkę do ośrodka dla obłąkanych. Jednak rodzinny majątek kruszy się, przez co dziewczyna trafia do publicznego przytułku... To, co dziewczyna tam przeżywa mrozi krew w żyłach...

Powiem szczerze, że spodziewałam się świetnej książki, jednak po przeczytaniu stwierdzam, że przebiła ona moje najśmielsze oczekiwania. Powieść jest niesamowita. Porusza naprawdę poważne tematy, takie jak los ludzi w przytułkach, a także moc tajemnic, które mogą w mgnieniu oka zmienić każde życie.

Sięgając po "To, co zostawiła" trzeba się przyszykować na wstrząsające doznania. Dosłownie włos jeży się na plecach przy opisach rzeczy, które przeżywały osoby przebywające z zakładach psychiatrycznych. Nie chce się wierzyć, że człowiek drugiemu człowiekowi potrafi zgotować taki los... Przyznam się szczerze, że momentami nie dało się powstrzymać łez. Jest to naprawdę bardzo poruszająca i uświadamiająca powieść. Myślę, że każdy po przeczytaniu zastanowi się nad losem człowieka, nad tym, że niektóre z naszych problemów są zbyt wyolbrzymione w porównaniu do tego, co przeżywają ludzie w książkowym przytułku.

Powieść jest niezwykle klimatyczna. Nie jest to typ książki, w którym ciężko wczuć się w historię. Autorka fenomenalnie posługuje się licznymi opisami, które sprawiają, że czytelnik czuje się jakby obserwował te wydarzenia gdzieś z boku.

Akcja powieści toczy się w dwóch różnych sferach czasowych. Rozdziały opisujące historię Izzy to teraźniejszość, a te ukazujące losy Clary to przeszłość. Historie są pomieszane, jeden rozdział jest poświęcony Izzy, a następny może być poświęcony Clare. Szybko jednak się okazuje, że losy obu dziewczyn są bardziej ze sobą połączone niż mogłoby się to wydawać.

Ellen Marie Wiseman stworzyła naprawdę świetną książkę, która powinna przypaść do gustu czytelniczkom, które lubią zagmatwane sprawy i wstrząsające historie.

Autorka ma bardzo przyjemny w odbiorze styl pisania. Potrafi zaskoczyć, wprowadzić zamęt, a przy tym uniknąć zbędnych opisów. Myślę, że warto sięgnąć po tę powieść, a nawet zarwać dla niej nockę!

Dwa wymiary czasowe

Historie dwóch kobiet

Jedna wstrząsająca historia pełna manipulacji, kłamstw i sekretów, która trzyma w napięciu i wzrusza jednocześnie. Co może łączyć młodą dziewczynę wychowywaną w rodzinie zastępczej z historią kobiety, która spędziła długie lata w szpitalu psychiatrycznym, bo ośmieliła się raz w życiu sprzeciwić ojcu i zawalczyć o swoje szczęście?

Książka, która skradła moje serce (rozwalając je przy tym na milion kawałków), zraniła duszę, ale i pozwoliła uśmiechnąć. Z pewnością jest z cyklu tych, które pozostaną na zawsze w mojej pamięci.

Polecam bardzo 👌💖

Ellen Marie Wiseman nie była mi do tej pory znana. Jej powieść to też nie do końca gatunek, który uwielbiam, a jednak coś mnie do niej zachęciło, coś skusiło. Nie chodzi tu tylko o opis, ale o przyciągającą wzrok okładkę. Skromna, ale ponura ma w sobie coś z nawiedzonego domu. Jej tonacja też nie jest zbyt optymistyczna, a to zdecydowanie już wpada w moje klimaty. Powiedzmy sobie szczerze, że im coś straszniejsze i bardziej przygnębiające tym bliższe memu sercu - jakkolwiek to brzmi.

Powieść toczy się dwutorowo. Choć bohaterkami obu historii są młode dziewczyny.

Rok 1995 to historia Izzy Stone. Zagubionej niespełna osiemnastoletniej dziewczyny, która wychowywana jest przez rodziny zastępcze, które niestety co rusz się zmieniają. Ma wrażenie, że ta u której przebywa aktualnie jest jej najbliższa, że właśnie u nich znalazła coś na kształt prawdziwego domu. Dlaczego nie mieszka ze swoimi rodzicami? Bo jej ojciec nie żyje. Został zamordowany przez jej matkę, która aktualnie odsiaduje wyrok dożywocia w więzieniu. Izzy nie jest w stanie jej wybaczyć tego co zrobiła ojcu, a swemu mężowi. Nie rozumie tego co nią kierowało. Jednak za sprawą zajęć jakie przydzielają jej zastępczy rodzice zaczyna odkrywać historię nie tylko swoją. Problem w tym, że ani jej przeszłość ani przeszłość osoby, którą sobie upatrzyła nie jest kolorowa. Na kim skupiła się nastolatka? Robiąc porządki w zbiorach muzealnych fotografuje wraz z przybrana rodziną rzeczy należące do pacjentów szpitala psychiatrycznego, w którym swoja drogą przez jakiś czas przebywała jej matka. Izzy trafia na pamiętnik swojej rówieśniczki, który robi na niej ogromne wrażenie. Chce lepiej poznać losy tej dziewczyny, a przy okazji zaczyna sobie przypominać swoje dzieciństwo.

Rok 1929 to historia Clary Carthwright. Dziewczyny, która jest rozdarta między posłuszeństwem wobec rodziców, a szaloną miłością do włoskiego imigranta. Miłością, której nie akceptują ani matka ani ojciec. Na skutek postawienia się rodzicielom ojciec postanawia umieścić ją w kosztownym prywatnym szpitalu psychiatrycznym jako niepoczytalną co w tamtych czasach wcale trudne nie było. Rodzinę Cartwrightów dopada finansowy krach, a Clara zostaje przeniesiona do publicznego zakładu dla obłąkanych, gdzie jej nadzieja na wyjście pomału rozpada się w pył. Jednak do końca ani ona ani jej ukochany się nie poddają i walczą o miłość jaka ich łączy, łączyła i będzie łączyć.

To właśnie losy Clary poznaje Izzy za pomocą pamiętnika, a historia jaką odczytuje powoduje, że sama zaczyna głęboko analizować własną przeszłość. Czy jej matka miała cel w tym by uśmiercić własnego męża i ojca jej córki? Czy Izzy, która wspomina ojca tatę jako cudownego i opiekuńczego mężczyznę ma stuprocentowy obraz na to kim był? Co wspólnego ma życie Izzy z życiem Clary?

Ellen w niezwykle umiejętny sposób splata losy dwóch bohaterek, które żyły w jakże innych czasach i warunkach. Choć mamy tu dwie płaszczyzny czasowe to widać jaki wpływ na życie dziewczyn ma postępowanie ich rodziców i nie ważne jest to kiedy to miało miejsce.

Zasiadając do tej powieści myślałam, że będę miała do czynienia z pozycją dla młodzieży, a jednak muszę przyznać, że nadaje się ona dla każdego. Pozycja ta ukazuje nam jaką niektórzy mają potrzebę sprawowania kontroli nad życiem innych. Poleciła bym tę książkę każdemu, bo czyta się szybko i z zapartym tchem. Ma w sobie coś co hipnotyzuje. Nie jest to jednak ani zbyt wesoła ani optymistyczna powieść. Raczej pełna bólu, samotności i bezradności. Jednak nie pożałujecie poświęconego jej czasu.

Więcej na:

[Adres usunięty]

XX wiek - czas postępu, czy brutalnego zacofania? Państwa próbują poradzić sobie z gospodarczym kryzysem, sztuka powoli ożywa, a technologia powoli idzie naprzód. Wydawać by się mogło, że w tych czasach w końcu prawa kobiet zostały zaakceptowane. Każda z nich w końcu mogła podejmować decyzje sama za siebie. Nikt nie mógł już narzucić swojej woli. Tylko, czy naprawdę tak to wyglądało? Musicie przyznać, że nawet w obecnych czasach spotykamy się z dyskryminacją kobiet, więc co dopiero mówić o XX wieku? Wyobraźcie sobie, że żyjecie w tamtych czasach. Jeżeli jesteście przedstawicielem płci męskiej, możecie wszystko, ale kiedy już w grę wchodzi żeńska strona, jej prawa są okrojone. Będąc młodymi dziewczętami, jesteście zmuszeni stosować się do każdego polecenia mężczyzn z rodziny, jako żony musicie być posłuszne, nikt nie uznaje waszych praw. Traktują was, jak marionetki, które po pociągnięciu za odpowiedni sznurek zrobią wszystko. Jeśli urodziliście się w kochającej rodzinie, jesteście szczęściarzami. Natomiast, kiedy wychowaliście się w domu, gdzie najważniejszą sprawą była popularność i bogactwo, a wasze życie prowadzone było żelazną ręką, mogliście doświadczyć najgorszego. Kobiety, które nie spełniały ogólnie przyjętych norm, były przekazywane pod opiekę szpitali psychiatrycznych, gdzie lekarze próbują je ,,wyleczyć". Bez względu na to, czy były zdrowe, czy nie, każda z nich doświadczała tych samych brutalnych czynności, a wolność była im odbierana na samym początku. Właśnie to spotkało jedną z głównych bohaterek powieści, którą dziś dla was zrecenzuję. Zauważyliście, że ostatnio na polskim rynku wydawniczym zaczęły pojawiać się książki, które oparte są na motywie szpitala psychiatrycznego? Czy kiedykolwiek spotkaliście się z taką pozycją? ,,To, co zostawiła" to jedna z najlepszych powieści, jaką przeczytałam w tym roku. Ramowa kompozycja sprawia, że mamy możliwość zapoznania się z dwiema różnymi perspektywami i historiami, które rozgrywają się w ciągu kilkudziesięciu lat. Niepokojąca, trzymająca w napięciu do ostatniej strony, a zarazem ukazująca prawdziwą miłość historia wykreowana przez Ellen Marie Wiseman, zachwyciła mnie od zapoznania się z pierwszym rozdziałem. Co takiego kryje w sobie ta książka? Czy warto się z nią zapoznać? Jeśli chcecie poznać odpowiedzi na te pytania, zapraszam was do zapoznania się z dalszą częścią recenzji!

,,Ziemia i wszystko, co było na niej, pogrążyło się w mroku tych ostatnich kilku chwilach światła słonecznego, tak jakby zło zawładnęło światem na ten krótki czas, zanim wzeszły gwiazdy i księżyc oświetlające noc i przypominające wszystkim i wszystkiemu, że naprawdę istniały światłość i dobroć we wszechświecie, że naprawdę były nadzieja i niebo."

Fenomenalna historia o miłości, lojalności i granicach poświęcenia w obronie najbliższych osób rozgrywająca się w dwóch wymiarach czasowych

Minęło dziesięć lat, odkąd matka Izzy Stone zastrzeliła śpiącego męża, pozbawiając swoją córkę ukochanego ojca. Przekonana o obłędzie matki Izzy nie może jej tego wybaczyć i wciąż odmawia odwiedzenia kobiety w więzieniu. Siedemnastolatka mieszka w rodzinie zastępczej, a w wolnych chwilach pomaga przybranym rodzicom w porządkowaniu zbiorów lokalnego muzeum, w którym pracują. Pewnego dnia w stercie porzuconych i zapomnianych przedmiotów Izzy znajduje zakurzony stos nieotwartych listów, które będą oknem do jej przeszłości.

Jest pierwsza połowa XX wieku. Osiemnastoletnia Clara Cartwright czuje się rozdarta pomiędzy posłuszeństwem wobec surowych rodziców a szaloną miłością do włoskiego imigranta. Ojciec Clary wpada w furię, gdy dziewczyna odmawia wstąpienia w zaaranżowane małżeństwo. Z wściekłości wysyła ją do kosztownego ośrodka dla obłąkanych. Wkrótce nadchodzi finansowy krach, który pozbawia rodzinę Clary całego majątku i skazuje ją na pobyt w publicznym przytułku.

Zamknięta w listach historia Clary sprawia, że Izzy zaczyna się głęboko zastanawiać nad wydarzeniami z przeszłości.

Prowokująca historia o tęsknocie za poczuciem przynależności i tajemnicach, które mogą odmienić nawet najbardziej zwyczajne życie

,,Spojrzała na cienkie blizny na swoich rękach, zastanawiając się, czy cięła się po to, żeby wyprzeć okropne wspomnienia tego, co zrobił jej ojciec. Zakręciła kurek i położyła się w zamydlonej wodzie. Leżała tak bez ruchu, a powolne, miarowe kapanie odbijało się echem w jej uszach jak podwody zegar."

Tajemnicze listy z przeszłości znalezione w starym szpitalu psychiatrycznych ukazują prawdę o sekrecie sprzed lat...

Rok 1995. Izzy Stone po raz kolejny, została przekazana do kolejnej rodziny zastępczej. Od dziecka miota się pomiędzy całkowicie obcymi dla niej ludźmi, którzy nie potrafią jej zrozumieć. Kilka lat temu pewnej nocy straciła zarówno matkę, jak i ojca. Jej ukochany tatuś - mężczyzna, który był całym jej światem, został bez żadnego powodu zastrzelony przez swoją żonę, która po tym zdarzeniu trafiła do szpitala psychiatrycznego. Nikt nie wie, co takiego spowodowało, że kobieta zamordowała własnego męża. Izzy wtedy straciła dwie osoby, który były dla niej całym światem. Od tego czasu wylądowała w kilku domach zastępczych, a obecna rodzina, która postanowiła przyjąć ją pod swój dach, okazuje się całkowicie inna, niż sądziła. Dziewczyna zaczyna się do nich przywiązywać, przed czym wzbraniała się przy każdej nowo spotkanej osobie. Czy nie zostanie zraniona? Pomagając przybranym rodzicom, Izzy zaczyna przeszukiwać stary szpital psychiatryczny Willard, który wywołuje u niej złe wspomnienia. Młoda kobieta z czasem odkrywa tajemniczą skrzynię, w której znajduje stare listy oraz pamiętnik jednej z pacjentek Willard. Izzy przeglądając te pamiątki, zaczyna rozumieć, że osoba, do której należą te przedmioty, wcale nie była psychicznie chora. Co takiego skrywa tajemniczy pamiętnik? Czy Izzy uda się odkryć prawdę?

Czas, w którym kobiety nie mogły decydować o własnym losie, był najgorszą gehenną...

Rok 1929. Clara Cartwright właśnie zaczyna najlepsze lata swoje życia. Osiemnastolatka pragnąca zmieniać świat, pragnie wyrwać się spod żelaznych krat swojego domu. Kiedy pewnego dnia okłamuje rodziców i wybiera się na do klubu muzycznego, nie podziewa się, że w jej życiu pojawi się mężczyzna, który sprawi, że jej serce zabije szybciej, a życie całkowicie się zmieni. Clara wdaje się w romans z nowo poznanym mężczyznę i zachodzi w ciążę. Pragnąc przedstawić swojego ukochane rodzicom, nie ma pojęcia, że właśnie ruszyła machinę, która zniszczy jej całe życie. Sprzeciwiając się ojcu, wydaje na siebie wyrok. Clara zostaje zabrana do szpitala psychiatrycznego, gdzie uznają ją za niepoczytalną. Odseparowana od mężczyzny, którego kocha, brzemienna młoda kobieta zostaje zamknięta w miejscu, gdzie dzieją się potworne rzeczy. Czy Clara zdoła się wydostać? Czy ktokolwiek uwierzy jej, że została umieszczona w tym zakładzie nie dlatego, że jest niepoczytalna, ale za to, iż sprzeciwiła się ojcu?

Dawne tajemnice wychodzą na jaw, prawda w końcu ujrzy światło dzienne, a te dwie kobiety żyjące w innych czasach łączy coś, co połączy je na zawsze...

,,(...) Mamy rzadką okazję, by spróbować odtworzyć ich życie z czasów, zanim trafili do Willard! - Spojrzała na Izzy. - Czy to nie brzmi ekscytująco?Izzy robiła, co mogła, żeby się uśmiechnąć, ale w środku czuła, jak lodowate szpony paniki zaciskają się na jej gardle."

,,To, co zostawiła" to poruszająca historia dwóch kobiet, żyjących w innych czasach, które połączył jeden pamiętnik. Tajemnice sprzed wielu lat pragną wyjść na jaw, a tym samym ujawniają sekrety, które zniszczyły życie tych pięknych, młodych kobiet o żelaznej determinacji. Szpital psychiatryczny kryje wiele zagadek, które mrożą krew w żyłach. Ellen Marie Wiseman stworzyła powieść, która intryguje od pierwszej strony i zabiera czytelnika w świat, w którym nikt nie może sam się obronić. Pełna tajemnic, hipnotyzująca książka, która jest zarazem jedną z najlepszych książek, jaką przeczytałam w tym roku. ,,To, co zostawiła" to historie dwóch kobiet żyjących w całkowicie innych czasach, które połączył stary pamiętnik. Clara żyje w czasach, gdy przedstawicielki płci żeńskiej nie mają nic do powiedzenia - muszą wypełniać rozkazy, a jakikolwiek bunt jest okrutnie karany. Panna Cartwright tylko dlatego, że zakochała się w mężczyźnie, który nie wpasowywał się w status majątkowy jej rodziny, została skazana na przymusowy pobyt w szpitalu psychiatrycznym Willard, gdzie miała zostać ,,wyleczona" z choroby psychicznej, choć tak naprawdę nigdy nie była chora. Jej życie legło w gruzach tylko dlatego, że postanowiła walczyć o swoją przyszłość. Izzy żyje w obecnych czasach i choć mogłoby się wydawać, że te kilkadziesiąt lat mogło zmienić wszystko, to tak naprawdę zarówno jedna, jak i druga bohaterka musi mierzyć się z tymi samymi problemami - potrzebą akceptacji, bezwarunkowej miłości, a przede wszystkim z osobami, które za wszelką cenę chcą je zniszczyć. Pewnego dnia drugi tych młodych kobiet się krzyżują za sprawą starego pamiętnika Clary, gdzie opisuje swoje przeżycia. Izzy zaczyna wtedy rozumieć, że ta piękna dziewczyna wcale nie była psychicznie chora. W pogoni za prawdą Izzy odkrywa przerażające sekrety zarówno z życia Clary, jak i własnego. ,,To, co zostawiła" to przejmująca, rozdzierająca, piękna powieść o walce z przeciwnościami losu, determinacji i sile, która pozwala przetrwać, tajemnicach, które niszczą całe życie, miłości dodającej skrzydeł i przetrwaniu, które jest niesamowicie trudne. Motyw szpitala psychiatrycznego w tej powieści dodaje mroku, ukazuje brutalność i okrucieństwo osób, które powinny pomagać innym. ,,To, co zostawiła" wzruszy was do głębi serca, a niekiedy zmrozi do rdzenia duszy.

,,Siostra McCarn zrobiła krok do przodu i stanęła obok doktora Thorna. Jedną rękę miała wyprostowaną, choć lekko schowaną za rąbkiem białej spódnicy. Clara dostrzegła zarys czegoś długiego i srebrnego w jej dłoni. Przedmiot ten wyglądał jak strzykawka. Przełyk Clary wydawał się wypełniony lodem, utrudniając oddychanie. Wstała. Biblia zsunęła się z jej kolan, uderzając ciężko o podłogę."

Clara Cartwright to osiemnastoletnia młoda kobieta, która pragnie czuć wiatr we włosach, stworzyć rodzinę z mężczyzną, który skradł jej serce i wyrwać się z chłodnego rodzinnego domu. Dziewczyna chce zacząć żyć na własnych zasadach, ale kiedy zachodzi w ciąże i pragnie przedstawić swojego ukochanego rodzicom, wszystko się zmienia. Pod pretekstem choroby psychicznej zostaje oddana przez ojca do szpitala psychiatrycznego, gdzie ma zrozumieć swoje zachowanie i zostać wyleczona przez specjalistów, którzy mają jej pomóc. Życie Clary zmienia się w ciągu paru chwil. Od tej pory jest zdana tylko na siebie w tym okrutnym, brutalnym, nowym świecie, gdzie kobiety nie mają prawa głosu, a jedyną osobą mogącą jej pomóc jest ojciec. Młoda kobieta musi zachować trzeźwość umysłu w miejscu, w którym każdy jest obłąkany. Clara nie ma wyboru - musi walczyć o przyszłość swoją i dziecka, które rozkwita pod jej sercem. Jak nie zwariować w miejscu, które pragnie zrobić z każdego obłąkanego? Clara zostaje wrzucona w świat, który codziennie ją niszczy, a jedynym, co pozwala jej przetrwać, jest życie w niej rozkwitające.

Izzy Stone miała trudne dzieciństwo. Kilka lat wcześniej jej ukochana mama zastrzeliła męża w łóżku. Nikt nie mógł się tego spodziewać. Przykładna rodzina w jednym momencie się całkowicie rozpadła. Izzy nie potrafi zrozumieć, co się stało - jaki powód mogła mieć jej mama, aby zabić swojego ukochanego. Od tamtego czasu zostaje ciągle przerzucana od jednej rodziny zastępczej do drugiej. Nikt nie potrafi jej pomóc, aż w końcu trafia do domu osób, które powoli przełamują mur, który wokół siebie zbudowała. Pomagając im w porządkowaniu zbiorów zabranych ze szpitala psychiatrycznego Willard, Izzy odkrywa tajemniczy kufer panny Clary Cartwright, a w nim stary pamiętnik i listy pisane do ukochanego. Dziewczyna zaczyna poszukiwać wskazówek, co do dalszych losów pacjentki, a tym samym odkrywa przerażającą historię, która spotkała Clarę. Z czasem Izzy zaczyna rozumieć, jaki motyw miała jej mama, a tym samym sekrety z jej przeszłości pragną ujrzeć światło dzienne.

,,Zacisnęła pięści, drżąc, próbując łapać gwałtownie powietrze i zmagając się z ogarniającym ją przerażeniem, które sprawiło, że myślała, iż zaraz zemdleje. Łzy gniewu i strachu popłynęły z jej oczu.

-Wypuśćcie mnie stąd! - wrzasnęła z całej siły.

A potem z komory pod nią...

Stuk, stuk, stuk, stuk."

,,To, co zostawiła" zabierze was do mrocznych czasów, gdzie wolność okupiona jest wielkim cierpieniem, determinacja określa człowieka, a głosy przenikają umysł. Trzymająca w napięciu do ostatniej chwili, wzruszająca i intrygująca historia dwóch kobiet, które mimo wielu dzielących je lat, połączył pamiętnik. Wyruszcie wprost w objęcia ciemności i ludzkiego obłędu, a także okrucieństwa, abyście mogli prawdziwie docenić bezwarunkową miłość. Ellen Marie Wiseman zabierze was w podróż, którą wstrząśnie waszym sercem. Polecam!

Izzy wreszcie zaczęła czuć, że znalazła coś, co można nazwać namiastką domu. Boi się jednak, że to zbyt piękne, by było prawdziwe; w końcu jest córką kobiety, która zastrzeliła swojego męża we śnie. Izzy, prześladowana tym wspomnieniem z dzieciństwa, stara się odciągnąć własną uwagę przez pomoc przybranym rodzicom, którzy pracują dla lokalnego muzeum. Ich kolejnym zadaniem jest uporządkowanie pozostałości po zamkniętym już szpitalu psychiatrycznym. Wśród zakurzonych rzeczy nastolatka natrafia na pamiętnik młodej kobiety, która szybko staje się jej bardzo bliska.

W powieści Ellen Marie Wiseman odkryłam jeden z moich ulubionych zabiegów kompozycyjnych: przeplatają się tutaj rozdziały dotyczące dwóch różnych osób, których losy są jednak w pewien sposób powiązane (albo takie się okażą). Clarę i Izzy dzieli 60 lat, a łączy życie naznaczone pozornym szaleństwem. Kiedy nastoletnia dziewczyna przypadkowo bierze do ręki dziennik swojej rówieśniczki, pochodzący z lat 30., nie ma jeszcze pojęcia, że to właśnie ON zapoczątkuje drogę do odpowiedzi na pytanie, które prześladowało ją od dzieciństwa. Dlaczego tamtej pamiętnej nocy matka strzeliła ojcu w głowę?

Powiem szczerze, że historia Izzy bez dopełnienia w postaci losów Clary nie obroniłaby się jako samodzielna powieść. Przypominałoby to zwykłą książkę z gatunku new adult, których teraz pełno na rynku. Nastolatka z trudną przeszłością, na dodatek zmagająca się z prześladowaniem w szkole nie jest motywem w żaden sposób oryginalnym. To, co działo się z Clarą zdecydowanie zdominowało tę książkę i najbardziej ją ubarwiło; poprzez tę bohaterkę poznajemy brutalną rzeczywistość, z jaką stykało się wielu pacjentów dawnych szpitali psychiatrycznych. Obraz ten jest niezwykle realistyczny i przede wszystkim przerażający. Autorka pokusiła się o wykorzystanie prawdziwego miejsca, czyli szpitala Willard, co jedynie podkreśla fakt, że może i fabuła jest fikcją, ale takie tragedie jak ta z udziałem Clary rozgrywały się każdego dnia.

Przeciętność fabuły, którą miejscami dostrzegałam, zdecydowanie wynagradzał mi bardzo przystępny, przyjemny w odbiorze styl. Ellen Marie Wiseman pisze wyjątkowo obrazowo, z jej techniki bije szczerość i prostota, dzięki którym mogłam w zupełności skupić się na akcji. Pisarka umiejętnie budowała napięcie i stopniowo podkręcała historie obu swoich bohaterek, przez co z czasem, kiedy urywał się rozdział z jednej perspektywy, a zaczynał z drugiej, nie mogłam się doczekać kontynuacji przerwanej narracji. Przy takiej kompozycji nie jest też zapewne łatwo połączyć dwie różne linie fabularne; tutaj wyszło to bardzo zgrabnie. Postacie Clary i Izzy stały się pełniejsze dzięki sobie nawzajem. Że się wciągnęłam, chyba nie muszę dodawać, bo za to głównie odpowiada sama tematyka, która przyciągała mnie do tej książki od samego początku.

Jak już wspomniałam, główne bohaterki zostały wykreowane bardzo dobrze; obie budzą sympatię, choć zdecydowanie można wskazać więcej różnic między nimi, niż cech wspólnych. Co ciekawe, chociaż Izzy jest prawie w tym samym wieku co Clara, kiedy spotykamy się z nią po raz pierwszy, czytelnika uderza odmienność rzeczywistości, w jakiej im obu przyszło żyć. W czasach przed II wojną światową osiemnastoletnia Clara była już właściwie dorosłą kobietą, która powinna wyjść za mąż. Z kolei jej rówieśniczka Izzy w oczach społeczeństwa może jeszcze uchodzić niemalże za dziecko, osobę niedojrzałą. I pomyśleć, że obyczajowość zmieniła się tak w przeciągu zaledwie kilkudziesięciu lat... Niemniej, świat przedstawiony, jak i tło wydarzeń wypadają bardzo ciekawie i intrygująco. Choć prym wiodą dwie młode kobiety, poznajemy też mnóstwo bohaterów drugoplanowych, których można zarówno pokochać, jak i szczerze znienawidzić.

Niestety jednego nie mogę autorce wybaczyć. Przez to, że (umyślnie lub nie) szala przechyliła się na stronę Clary, pewien wątek z Izzy, bardzo istotny i bardzo trudny, został potraktowany nieco po macoszemu. Sekret, jaki w związku z tym powstał, nieźle mnie zdziwił, kiedy został ujawniony. Tyle że potem... Ten temat niemalże zanika. Gdyby motyw dotyczył czegoś lżejszego, może bym to przełknęła. Ale tutaj, poza elementem zaskoczenia i udramatycznienia nie zadziało się już nic. A wielka szkoda, bo dzięki temu dość banalna historia Izzy zyskałaby w moich oczach.

Zakończenie powieści jest być może nieco przesłodzone i podkoloryzowane, jednak, szczerze mówiąc, nie wyobrażam sobie innego. „To, co zostawiła” łączy w sobie straszną prawdę, niezwykłą atmosferę i silne kobiety, które musiały zmierzyć się ze swoim prywatnym piekłem. Mimo drobnych mankamentów książka w zupełności mnie kupiła i zapewniła mocne wrażenia, na które całkiem otwarcie liczyłam. Jest to kawał dobrej powieści, po prostu.

Izzy to młoda dziewczyna, która z powodu pewnych rodzinnych problemów trafia do domu zastępczego. Ma za sobą długą, ciężką przeszłość, lecz próbuje żyć dalej. Zmagając się z demonami wspomnień rozpoczyna pracę po szkole. Wraz z jej matką zastępczą porządkują stare rzeczy w opuszczonym budynku, który służył kiedyś za ośrodek dla chorych psychicznie. Gdy Izzy odnajduje pamiętnik jednej z pacjentek zaczyna inaczej myśleć o swoich problemach. Co gorsze, odkrywa tajemnice Clary. Dziewczyny, która wcale nie powinna była trafić w tak paskudne miejsce jakim jest szpital w Willard.

Jestem w szoku. Wiedziałam, że w latach 30 dwudziestego wieku działo się wiele nieprzyjemnych rzeczy. Kobiety traktowano o wiele gorzej, a bycie żoną nie gwarantowało świętego spokoju, tak samo jak bycie starą panną. Jak się okazuje, wystarczyło podnieść głos publicznie, pociągnąć kogoś za włosy, wyzywać od najgorszy, albo po prostu sprzeciwić woli rodzica, a trafiało się do więzienia jakim jest szpital psychiatryczny. Trudno w to uwierzyć, ale tak się działo. Niechciana ciąża, niechciany przyszły zięć, ucieczka z domu, zadawanie się z nieodpowiednim dla córki towarzystwem, czerwona sukienka zamiast czarnej do kostek. Tyle starczyło by zostać zamknięty. Nie fizycznie ale umysłowo.

Więcej na:

[Adres usunięty]

Zapraszam!

Izzy nie ma łatwego życia. Jej ojciec zostaje zastrzelony przez jej matkę, która później trafia do więzienia na dożywocie. Dziewczynką opiekuje się babcia, ale kiedy ta umiera, Izzy jest wysyłana po różnych zastępczych rodzinach. Kiedy znajduje nowych opiekunów, pomaga im w porządkowaniu zbiorów z lokalnego muzeum. Wraz ze swoją przybraną matką odnajdują kufer, a w nim plik listów, które okażą się prawdziwym kluczem do przeszłości.

Jest rok 1929. Młoda Clary zakochuje się w przystojnym Brunie, ale rodzice sprzeciwiają się tej miłości i chcą, aby kobieta wyszła za mąż za mężczyznę pochodzącego z bogatego i szanowanego domu.

Kiedy dziewczyna nie godzi się na to i wyzywa ojca, ten wysyła ją do szpitala psychiatrycznego.

Jest to jedna z tych książek, które autentycznie mnie przeraziły. Czytając historię Izzy oraz Clary czułam się tak, jakbym była tam z nimi i obserwowała ich czyny.

Historia Clary, która moim zdaniem odgrywa tutaj główną rolę, jest szalenie smutna i przygnębiająca. Nie wyobrażam sobie, żeby moi rodzice wysłali mnie do psychiatryka, tylko dlatego, że kocham kogoś innego. Wiem, że wtedy były zupełnie inne czasy i każda młoda kobieta miała wyjść za mąż za wskazanego jej mężczyznę, ale odrobinę człowieczeństwa zapobiegłaby następnym wydarzeniom.

Izzy, z którą poczułam się w jakiś sposób związana, wzbudziła zarówno moje współczucie jak i wielką sympatię już od samego początku. Po kolejnej przeprowadzce zostaje zmuszona do ukończenia roku szkolnego w zupełnie nowej szkole. Oczywiście jak można się domyślić, już pierwszego dnia w tym miejscu dziewczyna jest wyśmiana i to za sprawą typowego "klanu", do którego należą najpiękniejsze dziewczyny w szkole (ta, jasne) oraz najprzystojniejsi chłopcy. Nawet nie wiecie jak bardzo w pewnym momencie miałam ochotę przywalić tym ludziom. Jestem mała, ale jak się wścieknę to naprawdę potrafię zrobić krzywdę ;)

Autorka sprawiła, że miałam prawdziwe ciarki na całym ciele, a wszystko przez wydarzenia opisane w tej powieści. To jak zostały opisane działania względem pacjentów szpitala, jest zarówno czystą perfekcją jak i czymś okropnym. Wciąż pozostaję pod wrażeniem talentu pisarskiego Ellen Mari Wiseman, która wszystkie sytuacje opisała w 100% autentycznie. Przez to dalej jestem przerażona i szczerze mówiąc mam coraz większą ochotę odwiedzić taki szpital psychiatryczny, a najlepiej opuszczony.

Jest to książka o wiele lepsza niż Dyskretne szaleństwo. Właśnie takiego klimaty brakowało mi w tamtej powieści. Przyznam się, że podczas czytania czułam się tak, jakbym była zamknięta w izolatce, a że mam klaustrofobię, to możecie sobie tylko wyobrazić moją panikę...

Dodatkowo podczas czytania słuchałam muzyki i kilka piosenek dopasowałam pod konkretne sytuacje. Może kiedyś Wam je pokażę :)

Jak dla mnie, takie książki mogą być wydawane cały czas. Idealny klimat, idealne opisy potęgujące tylko uczucie niepokoju u czytelnika i wiele, wiele więcej. Jestem zdecydowanie na tak.

To, co zostawiła" jest książką przerażającą, wzruszającą, trzymającą w napięciu. Cieszę się, że czytałam ją w domu, a nie w miejscu publicznym, bo mimika mojej twarzy zmieniała się co stronę. Wykrzywiałam się, śmiałam, płakałam, zaciskałam dłonie na stronach, otwierałam usta ze zdziwienia. Jeśli miałabym podać jedną wadę to byłby to fakt, że książki nie da się odłożyć i zająć się swoimi sprawami. Zaczynamy żyć historiami Clary i Izzy. Trudno mi też podać gatunek, bo jest to pomieszanie thrillera, obyczajówki i młodzieżówki. Jest to książka o rodzinie, miłości, przyjaźni, chorobie psychicznej, która nawet dziś traktowana jest jako temat tabu, a także przybliża nam mało humanitarne metody, którymi byli "leczeni" pacjenci zamknięci w ośrodkach takich jak Willard.

Cała recenzja na moim blogu - [Adres usunięty]

Karolina (come-book)

Szpital psychiatryczny sprzed lat to temat tyle samo intrygujący, co mroczny i delikatny. Jedynie naprawdę dobre pióro może poradzić sobie z oplatającą go ciężką atmosferą. Całe szczęście pióro Ellen Marie Wiseman właśnie do takich należy. „

To, co zostawiła” to książka wyzwalająca całą masę emocji, skłaniająca do refleksji i zastanowienia się nad okrucieństwem, które ludzie potrafią zgotować niewinnej osobie. Przy całej swej smutnej otoczce powieść niesie również nadzieję i wiarę w lepsze jutro, a wszystkie te elementy, połączone w jedną całość, owocują fascynującą lekturą i gwarantują niezwykłą czytelniczą podróż.

Pełna recenzja dostępna na Białym Notesie:

[Adres usunięty]

Zanim sięgnęłam po tę książkę, pokazałam ją na moim bookstagramie. I od razu posypały się komentarze – czeka Cię świetna lektura, to genialna książka, coś wspaniałego, najlepsza książka jaką wydało Wydawnictwo Kobiece.

Więc kiedy zaczęłam ją czytać, spodziewałam się naprawdę dobrej książki po takich właśnie rekomendacjach. I powiem Wam jedno – nie zawiodłam się! I Wy też się nie zawiedziecie jeśli sięgnięcie po tę świetną, a zarazem przerażającą historię!

Powieść ma dwie główne bohaterki – to Izzy Stone oraz Clara Cartwright.

Izzy poznajemy jako współczesną nastolatkę, natomiast razem z Clarą przenosimy się do 1929 roku.

Obie te postaci łączą listy. Napisane, ale albo nie wysłane, albo nie odczytane…

Izzy Stone poznajemy kiedy znów zaczyna naukę w nowej szkole, a życie w kolejnej rodzinie zastępczej. Jej świat runął kiedy jej matka nie wiedzieć czemu, pewnej nocy zastrzeliła jej ukochanego ojca. Dziewczyna początkowo została z babcią, ale kiedy ta umarła, dziewczyna trafiła do rodziny zastępczej. Poznajemy ją kiedy jest już u kolejnej rodziny i ma nadzieję, że w tej właśnie zostanie na dłużej, że w końcu znalazła dom.

Jej życie nie jest łatwe. W szkole jest wyśmiewana, ponieważ wszyscy znają jej historię. Jej ojciec nie żyje, a ona po tym co zrobiła matka, nie chce jej znać. Nie odwiedza jej w więzieniu ani nie czyta listów które od niej dostaje.

Nowa rodzina zastępcza w końcu daje namiastkę normalności. Jej przybrani rodzice porządkują zbiory lokalnego muzeum. Zadaniem dziewczyny jest im w tym pomagać. Pewnego dnia natrafia na dziennik Clary Cartwright, byłej pacjentki szpitala psychiatrycznego. Dziewczyna jest zaintrygowana i postanawia poznać losy kobiety. Czy jej się to uda, czy odkryje co się stało z Clarą?

Historia Clary jest przerażająca. Cofamy się do 1929 roku. Wtedy świat i życie wyglądały zupełnie inaczej. Kobieta nie mogła po prostu wyjść za mąż za Brunona – mężczyznę którego kocha i którego dziecko nosi pod sercem, Ojciec zaplanował dla niej zupełnie inne życie, u boku innego mężczyzny. I kiedy tylko dowiedział się, że dziewczyna nie chce posłusznie wypełnić jego woli odesłał ją do ośrodka dla obłąkanych. Dziewczyna ma nadzieję, że szybko przekona lekarzy, że jest zdrowa, a jej pobyt w ośrodku to tylko kara wymierzona przez ojca za niesubordynację. Ma też nadzieję, że ojciec chce jej tylko pokazać kto tu rządzi, ale zaraz przejdzie mu gniew i będzie mogła wrócić do domu i wszystko na spokojnie mu wytłumaczyć. Ciągle ma nadzieje, ze jeszcze będzie żyła tak jak chce, z kim chce i gdzie chce. Z dnia na dzień jednak, nie dość że jej sytuacja się nie zmienia, to zaczyna się pogarszać … Clara ciągle jest w ośrodku i nic nie wskazuje, że ma go opuścić. A przecież za chwilę zostanie matką! Nawet nie przypuszcza jaki los czeka ją i jej dziecko …

Jak się potoczą losy obu bohaterek?

W jaki sposób los je połączy?

Czy na którąś z nich czeka szczęśliwe życie?

Mimo, że książka opowiada smutną historię to bardzo Wam ją polecam, bo to naprawdę świetna lektura. Mocna, przerażająca, na długo zostająca w pamięci. Wyciska łzy, przeraża, szokuje, ale właśnie te emocje które wywołuje powodują, że książkę oceniam bardzo wysoko.