Szeptucha. Kwiat paproci. Tom 1

Szeptucha to pierwszy tom fantastycznej serii Kwiat Paproci. Opowiada historię Gosławy, świeżo upieczonej absolwentki Uniwersytetu Medycznego, która udaje się do małej wsi na odbycie obowiązkowych praktyk u Szeptuchy Jagi. Tam poznaje tajemniczego Mieszka. Książka jest zabawna, pełna mięsistej treści i ciekawostek na temat mitologii słowiańskiej. Autorka zrobiła bardzo duży research i to widać! Czyta się to ekspresowo i od razu chce się łapać za kolejny tom!

W tej książce po prostu można się zakochać! I to dosłownie :)

Kiedy szukałam książki na urlop byłam pewna, że kupię jakiś kryminał, do tego nigdy nie byłam fanką słowiańskich klimatów.... Jednak gdy przeszukując stronę natknęłam się na okładkę Jagi ( tak, bo od tego to się zaczęło ;) od razu coś mnie do niej przyciągnęło.

Postanowiłam zacząć swoje przygody od początku, czyli od "Szeptuchy" i poznać ten ciekawy świat. Od pierwszej strony książka zafascynowała mnie tak bardzo, że już zamawiałam kolejne części.

Przygody Gosławy, Mieszka, Jagi, Sławy, ich świat uroki, upiry ten świat jest tak pięknie pokazany w tej książce, że cały czas chce się ja czytać.

Polecam każdemu :)

Szeptucha to najlepsze co mi się ostatnio trafiło!

Jakiś czas temu postanowiłam zaopatrzyć się w nową książkę - niestety muszę się przyznać - bardzo dawno niczego nie czytałam (o zgrozo!) Miałam już nawet wybraną, zupełnie inną, inny gatunek, bestseller dopiero co stanęła na półkach! Nie wiem jak ale to był zupełny przypadek, za który dziękuję :) Czytając krótki opis książki nie mogłam uwierzyć - no czegoś takiego to jeszcze nie widziałam i nie czytałam oczywiście. Samo streszczenie tak mnie wciągnęło do świata słowiańskich bóstw, że już nie mogłam się doczekać, żeby poznać historie Gosławy i Mieszka.

Książka przeczytana (prawie) jednym tchem, nie mogłam przestać czytać, wracając z pracy prawie od razu rzucałam wszystko żeby przenieść się do Bielin.

To było cudowne! Cieszę się, że na nią trafiłam. Polecam tą książkę całym sercem i już zamawiam kolejne części, szczerze oceniam 5/5

Od samego początku wciąga !

Seria kwiatu paproci pochłonęła mnie do reszty.

Wspaniały obraz słowiańszczyzny przedstawiony w dzisiejszym wymiarze.

Super ksiazka polecam wszystkim ksiazko zjadaczom!

Styl autorki jest lekki i przyjemny, jej książki wręcz się pożera! Pomysł na fabułę tej serii moim zdaniem jest bardzo trafiony. Wykorzystanie słowiańskich wierzeń i stworzenie alternatywnego świata sprawiły, że gdy tylko sięgałam po tę książkę, po prostu się wyłączyłam, a historia głównej bohaterki wręcz mnie pochłonęła.

Bohaterowie są ciekawi i na długo zapadną mi w pamięci. Zwłaszcza Mieszko, Gosia i Baba Jaga. Polubiłam Gosię, która jest nieco niezdarna, panicznie boi się kleszczy i jest bardzo nowoczesna, co w połączeniu ze stażem jaki musi odbyć na wsi tworzy mieszankę wybuchowa. Mieszko, Mieszko, Mieszko... Co tu dużo pisać - nieziemsko przystojny, przy okazji również bardzo opiekuńczy, odpowiedzialny i odważny. Wielkim plusem jest również ogrom magicznych istot, które dokładnie zostały przez autorkę opisane i wielokrotnie pojawiały się w książce. Już same nazwy intrygują- ubożęta, rusałki, topielce, porońce, strzygi... Niejednokrotnie pojawiły się przepisy i składniki wielu mikstur czy maści, co jest kolejną zaletą tej pozycji.

Szeptucha to romans, z nutką szalenie ciekawej fantastyki i ogromnej dawki humoru. Klimat tej książki jest niesamowity- bardzo tajemniczy, szalenie wciągający i interesujący. Opisy nadprzyrodzonych istot, ziółek i mikstur z pewnością najbardziej się do tego przyczyniły. Ogromną zaletą tej pozycji jest również akcja. Tu ciągle się coś dzieje, nie ma czasu na nudę i na próżno szukać nudnych, długich opisów. Akcja jest wartka, dialogi dynamiczne i bardzo naturalne. Część przeczytałam, a część wysłuchałam dzięki audiobookowi z Czytam Pierwszy. Lektorka powinna dostać medal! Tak dobrego audiobooka, jeszcze nigdy nie słuchałam. Nawet, gdy sama czytałam książkę to w głowie rozbrzmiewał mi piękny głos lektorki.

Podsumowując, Szeptucha to lekka, przyjemna i wciągającą historia, okraszona dużą dawka humoru. Dzięki niej przeniesiecie się w całkowicie inny świat! Już nie mogę się doczekać aż poznam dalsze losy bohaterów!

Jeszcze nigdy wnie przeczytalam ksiazki polskiego autora z tak barwnym podejsciem do tematu naszych korzeni i pytania co by bylo gdyby... no właśnie ...gdyby Polska nie przyjela chrztu ...autorce dziekuje za przypomnienie naszych bostw ,obrzedow i humor

"Szeptucha" to świetna książka na nudne wieczory. Na początku podchodziłam do niej dość sceptycznie, ponieważ nie sięgam po polskie pozycje, ale tutaj skusiłam się na namową koleżanki. Na szczęście ta historia przerosła moje oczekiwania. Nie spodziewałam się takiego przebiegu akcji. Ta kultura, ta alternatywa dla Polski naprawdę mi się spodobała. Polubiłam wszystkich głównych bohaterów, nawet naszą hipochondryczkę Gosię, która niekiedy działała mi na nerwy. Baba Jaga jest dla mnie mistrzynią, a Mieszko nową miłością. Polecam wszystkim tę książkę, a ja mam nadzieję, że wkrótce będę miała szansę przeczytać pozostałe części. Daję pięć gwiazdek, ponieważ dawno nie czytałam tak świetnie napisanej historii.

Szeptucha to fantastyczna lekka książka wziełam ją na urlop i niestety bardzo szybko przeczytałam a pozostałe dwie części zostały w domu . Już nie mogę się doczekać co będzie dalej . Gorąco polecam na wakacje i nie tylko :)

Wreszcie pojawił się ktoś, kto nie boi się prawdziwych polskich korzeni i nie zamiata tematu dawnych słowiańskich wierzeń pod dywan. Mam wrażenie, że obecnie Polacy niechętnie zagłębiają się w prawdziwy rdzeń naszych tradycji, wierzeń i jak niektórzy to określają ,,zabobonów''. Duch naszego narodu pochodzi właśnie z tamtych czasów, a czytając ,,Szeptuchę'' ze zdziwieniem stwierdzamy, jak wiele elementów słowiańskości przetrwało do dziś i jest obecnych w naszym życiu.

Książka zdecydowanie godna polecenia. Napisana z humorem, pokazująca szeroką wiedzę autora na temat naszej pogańskiej wiary. Dodatkowym atutem jest przeniesienie tego wszystkiego w czasy obecne: chęci robienia kariery, rozwoju, twarde badania fizyki i matematyki na temat naszego świata, które obalane są za chwilę pojawiającym się znikąd utopcem, Welesem czy leszym pochodzącymi ze świata magii...

Świetnie się bawiłam, czytając tę książkę i polecam ją wszystkim , którzy chcieliby choć na chwilę zanurzyć się w słowiańskiej Polsce czasów Swarożyca!

Cos mi w niej brakowalo.

Z jednej strony ksiazke czytalo sie szybko i przyjemnie, ale niewiele bylo momentow, ktore kazaly czytac dalej. Troche flaki z olejem. Do tego irytujaca, glowna bohaterka.

Wspaniale ukazane pomieszanie światów, nowoczesności ze slowiańskimi wierzeniami, świata który znamy, ze światem z którego się wywodzimy. Główna bohaterka - Gosia, przechodzi intensywny czas praktyk u Szepuchy, poczatkowo chce jedynie utwierdzić się w swej niecheci i braku wiary w bogów. Jednak wydarzenia, które doświadcza i spotkane osoby daja jej dowódy, na istnienie świata, którego nie widać. Historia typu"co by było gdyby" ... Polska nie przyjęła Chrztu oraz znaczący wątek miłosny. To jest to! Autorka pokazuje świat nieistniejacy lecz zadziwiajaco znajomy. Lekki, humorystyczny sposób snucia opowieści daje smaczek czytania. Dużo informacji i wiedzy o slowiańskiej kulturze, korzeniach, zabobonach, ziołolecznictwie, czyli o tym co już niby zapomniane, a jednak nadal żywe. Czekam na kolejne części.

Przyjemnie się zdziwiłam, kiedy oglądając newslettera od księgarni Tania Książka, natknęłam się na powieść "Szeptucha" Anny Bereniki Miszczuk. Opis wydał mi się bardzo zachęcający, a do tego skorzystałam z niezłej promocji i w rezultacie zapłaciłam za książkę około 20 zł. Uważam, że to była świetna inwestycja.

"Szeptucha" to bardzo oryginalna książka, której właściwie nie da się podciągnąć pod jeden gatunek. Fantasy? Romans? Przygoda? Chyba najbliżej jej do tak zwanego "paranormal romance", a jednak ta książka zdecydowanie różni się od najpopularniejszych pozycji z tego gatunku, jak "Zmierzch" czy "Czysta Krew". Dlaczego? Bo jest na wskroś polska! Pełna recenzja na : [Adres usunięty]

"Szeptucha" to świetna, polska fantastyka. Bardzo oryginalna, zaskakująca i zabawna. Autorka posługuje sie piórem lekko i zwinnie, potrafi zaintrygować, ale i rozbawić. Wyczuwa się jej fascynację polskimi przypowieściami i legendami oraz doskonałe przygotowanie w tej materii. Powieść jest bardzo prawdziwa i przemawia do wyobraźni czytelnika. Postacie baśniowe przewijają się pomiędzy śmiertelnikami i żyją z nimi w symbiozie. Przyjaciółka-rusałka, kolega-płanetnik, zbir-wąpierz, czy nieśmiertelny pradawny władca Polan, to tylko niektóre z postaci, pojawiających się na kartach powieści. Autorka zaskakuje i intryguje. Akcja mknie jak wicher i porywa czytelnika do tej zupelnie innej Polski.

Doskonale bawiłam się podczas lektury tej powieści i już nie mogę doczekać się jej kontynuacji. Zdecydowanie polecam - naprawdę warto!

[Adres usunięty]

Recenzja bardzo skrócona: mokry sen autorki

Zarys fabuły: Świat, gdzie Mieszko I nie przyjął chrztu, Polska nadal wierzy w bóstwa słowiańskie, a żeby dostać ciepłą posadkę lekarza, należy przejść roczny staż u ludowej znachorki. Fantastycznie.

Okładka jest estetyczna, chociaż patrzenie na zsunięte ramiączko bluzki doprowadzało mnie do szewskiej pasji. Nie zdradza nic o fabule, ale też nie zachęca do sięgnięcia po pozycję.

Opis książki brzmi jak losowe zdania o książce złożone w dwa akapity. Nie widzę zachowanego ciągu przyczynowo-skutkowego.

Zachęceni tym optymistycznym akcentem, przejdźmy do części głównej.

Główna bohaterka, Gosia, jest jedną z najbardziej irytujących bohaterek, z którą miałam do czynienia w różnych dziełach. Gosia ciągle marudzi, ciągle wynajduje problemy. “Przestań marudzić. Całe życie nic nie robisz innego, tylko marudzisz i narzekasz” [str. 25, przyjaciółka Gosi do głównej bohaterki]. Autorka notorycznie podkreśla jej fobie i, co prawdopodobne, problemy psychiczne. Mimo wszystko, jest kreowana na sztucznie idealną, niezauważającą swojego niewątpliwego piękna, lubianą przez wszystkich, i co najważniejsze, jest wybrańcem uniwersum. Brzmi szalenie typowo i tak jest.

Fabuła się ciągnie niemiłosiernie. Autorka opisuje przez dziesięć stron podróż bohaterki, która idzie piechotą pod górkę, jest jej gorąco, buty ją obtarły. Oczywiście Gosia okazuje się być mistyczną wybranką, niezwykłą personą rodzącą się raz na 12345 nocy. Akcja się kręci wokół stażu u szeptuchy, sporadycznych imprez ze znajomymi i nieco bardziej skomplikowanej relacji z mężczyzną o imieniu Mieszko. Zdecydowanie brakuje mi pogłębienia konsekwencji nieprzyjęcia chrztu, niż tylko krótkiej wzmianki na początku książki. Nie wierzę, że tak ważna decyzja miała wpływ jedynie na imiona bohaterów i powstanie dwóch zawodów więcej.

Książkę można by uznać za luźną i niezobowiązującą, gdyby nie styl pisania pani Miszczuk. Zdania są zdecydowanie zbyt proste, bardzo często treść się powtarza “— Tylko się napiję. (następuje opis picia wody ze źródła) [strona 10.]”. Na dodatek, autorka używa zbyt dużo potocznych słów np. “ma szacunek na dzielni” — i mówi to narrator. Brakuje mi bogatych opisów, przytoczenia uczuć bohaterów. Sami bohaterowie są dość płascy i ciężko mi było odróżnić ich od siebie.

Podsumowując, książka zdecydowanie mnie nie zachwyciła. Nie sięgnę po kolejne części. Nie polecę jej również bardziej wymagającemu czytelnikowi, ale wiem, że jeśli się ma dwanaście lat, to książki pani Miszczuk mogą się jak najbardziej podobać. Natomiast jeśli ktoś chce spędzić parę godzin na lekkiej, niewymuszającej głębszych rozmyślań lekturze, to uważam, że jest to idealna pozycja.

Recenzja dla [Adres usunięty]

W końcu mogę się pochwalić, że przeczytałam Szeptuchę, która w moich oczach mieni się już jako klasyk. Chyba nie ma blogera nieposiadającego w swojej domowej biblioteczce tego tytułu! Katarzyna Berenika Miszczuk zaskoczyła mnie już niejednokrotnie, więc z ogromnym zapałem i wielkimi nadziejami na świetną powieść, zasiadłam do lektury. Czy było warto?

Napis na okładce wskazuje, że sięgamy po romans, z czym absolutnie nie mogę się zgodzić! Szeptucha to powieść przedstawiająca pogańską Polskę XXI wieku. Kraj pełen szeptuch, żerców, zabobonów, krwiożerczych potworów i pradawnych świąt. Bohaterowie Szeptuchy hucznie obchodzą wszelkie uroczystości związane z różnymi bóstwami, m.in. Noc Kupały czy Zielone Świątki. Okazją do celebrowania jest również topienie marzanny, z którą wiąże się wiele nieprzyjemnych przesądów...

Główna bohaterka, Gosia, jest surową realistką. Marzy jej się kariera prawdziwego lekarza, a nie wiejskiej szeptuchy, która pracuje w zamian za jajka czy mleko... Gosia nie wierzy w bogów, zabobony ani magię. Jeśli mowa o leczeniu to w grę wchodzą tylko sprawdzone antybiotyki przyrządzane w sterylnych warunkach, a nie napary z podejrzanych ziółek. Jednak już wkrótce świat Gosi zmieni się nie do poznania...

Szeptucha od samego początku oczarowała mnie humorem i błyskotliwością. Były takie fragmenty, które naprawdę mnie rozśmieszały i chętnie do nich wracałam. Jednak powieść ta ma swoje mroczne strony... Niektóre sceny naprawdę mroziły mi krew w żyłach i spodziewałabym się, że prędzej znajdę je w jakimś dobrym horrorze niż w tego typu książce. A jednak autorka postawiła na oryginalność i różnorodność. Inspiracja historią i dawnymi wierzeniami okazała się strzałem w dziesiątkę! Być może przeniesienie elementów z tak odległej historii naszego państwa do XXI wieku brzmi nieco dziwnie, ale uwierzcie mi, że wyszło świetnie!

Jestem pewna, że Szeptuchę pokochają wszystkie osoby lubiące słowiańskie klimaty. Książkę czyta się bardzo szybko, bo jest naprawdę przyjemną i wciągającą lekturą. Czuję się zaintrygowana i z pewnością sięgnę po kolejne tomy. Mam nadzieję, że będą jeszcze lepsze od tego! :)

A gdyby tak czysto hipotetycznie przyjąć, że Mieszko przed wiekami nie przyjął chrztu? Polska wciąż byłaby królestwem rządzonym przez Piastów, a pogańskie wierzenia i obrzędy nadal byłyby żywe. Brzmi ciekawie, prawda?

Gosława Brzózka po ukończeniu studiów medycznych musi odbyć roczną praktykę u szeptuchy. Za namową matki i przyjaciółki trafia do Bielin, swojej rodzinnej wsi, by tam pobierać nauki od Jarogniewy, zwanej przez miejscowych Babą-Jagą.

Gosia jest zrozpaczona, ponieważ nie cierpi wsi, przyrody, panicznie boi się kleszczy, żmij i wszelakiego robactwa. A do tego wszystkiego kompletnie nie wierzy w tych wszystkich słowiańskich bogów.

Pobyt w Bielinach staje się dla Gosi odrobinę znośniejszy, gdy poznaje przystojnego Mieszka, ucznia lokalnego żercy. Szybko okazuje się, że mężczyzna skrywa jakieś mroczne tajemnice.

Podczas nauk u szeptuchy, początkowo całkowicie sceptycznie nastawiona Gosia stopniowo poznaje ludowe wierzenia, tradycje i obrzędy. Dziewczyna pomału oswaja się z przyrodą. Życie Gosławy zmienia się diametralnie w momencie, gdy dowiaduje się, że trafiła do Bielin w określonym celu, że nie był to przypadek i że musi wypełnić swoje przeznaczenie…

Wspaniała książka!!! Cudownie było ponownie zatopić się w tej historii. Poczuć klimat wsi i słowiańskości, która bije z każdej strony tej powieści. Szeptucha poza mnogością słowiańskich bóstw, zabobonów i obrzędów ujmuje mnie również znakomitym humorem. Po raz kolejny uśmiałam się do łez.

Uwielbiam pióro Katarzyny Bereniki Miszczuk. Po jej książki sięgam zupełnie spokojna, bo wiem, że każda historia pochłonie mnie całkowicie.

Jeżeli jeszcze nie czytaliście „Szeptuchy”, a lubicie mitologię słowiańską to gorąco zachęcam was do lektury. Ja przepadłam.

Ah ta rodzima słowiańszczyzna!

Katarzynę Berenikę Miszczuk znam z serii o Wiktorii Biankowskiej, cenię jej lekki styl pisarskich, prosty i wciągający język oraz charakterystycznych bohaterów. Sięgając po Kwiat Paproci tego właśnie oczekiwałam… w pewnym sensie to dostałam, ale zawsze może być ciut ciut lepiej.

Czy wyobrażaliście sobie kiedyś, co by się stało, gdyby Mieszko I nie przyjął chrztu? W jakich bogów dawniej wierzono, jakie rytuały odprawiano?

Gosia jest świeżo po studiach medycznych, jednak aby uzyskać pełne uprawnienia do zawodu, musi przejść staż u wiejskiej znachorki zwanej Szeptuchą. W małej wsi na Bielanach rozpoczyna się seria niepowtarzalnych przygód i zacięta walka o Kwiat Paproci między wszelkiego rodzaju tworami słowiańskiej mitologii.

Główna bohaterka wzbudza u mnie mieszane uczucia, z jednej strony jest wyjątkowo irytująca i momentami głupiutka, z drugiej w jakimś stopniu można się z nią utożsamić, niemniej na tle Szeptuchy wypada blado. Bohaterowie drugoplanowi zdają się o wiele bardziej interesujący i charakterystyczni, nie chodzi tylko o zdolności magiczne, boskie pochodzenie czy inne oryginalne cechy, są po prostu lepiej zbudowani charakterologicznie i tym przyciągają czytelnika do siebie.

Niestety brakowało mi konkretów, nie wiem, jak jest w kolejnych tomach serii, ale w tym akcja jest zdecydowanie zbyt wolna, bogów właściwie w ogóle nie ma, gdzieś w oddali majaczą nam ich zarysy. Demony, syreny i inne magiczne stworzenia są napomknięte lub pojawiają się epizodycznie, a ja chcę tego świata zasmakować!

Zawiodłam się mocno, mam wrażenie, że obiecano mi góry, a dostałam kamyk. Może kolejne części zrekompensują mi stratę, bo na pewno - z czystej czytelniczej ciekawości, jak to wszystko się potoczy - po nie sięgnę.

Uważam, że cykl „Kwiat paproci” jest świetną opcją dla osób które lubią historię, naszą mitologię oraz podchodzą z dystansem do życia. Świetnie sprawdzi się jako wprowadzenie i jako dobre wyjaśnienie słowiańszczyzny dla młodego oraz starszego pokolenia, dla młodych „ wiedźm” oraz „szeptuch”

Recenzja książki pt. "Szeptucha" autorstwa Katarzyny Bereniki Miszczuk napisana 05.12.2020 r. Książka jest miksem współczesnego życia i historycznych faktów, oraz świata bogów i guseł wyznawanych na ziemiach Polan, ale nadal mających swoje miejsce w ludowych przekazach ustnych i pisanych, szczególnie wiejskich. Autorka, z wykształcenia lekarz, umiejętnie wykorzystuje swoją medyczną wiedzę, łącząc ją z przekazem ludowej wiedzy medycznej. Opiera ten przekaz na ziołolecznictwie, w pełnym humoru opisie prostych przepisów (nie tylko na herbatki z powodu przeziębienia). Książka również jest pełnym humoru ostrzeżeniem przed kontaktem z pajęczakami, które prowadzą do boleriozy, najczęściej stwierdzanej choroby odkleszczowej. Wartością książki jest dobór jej bohaterów i towarzyszących im osób drugiego lub dalszych planów, oraz stopniowy rozwój akcji, a z nią stopniowo narastające napięcie u czytelnika. Autorka umiejętnie dokonuje przejść z rzeczywistości życia codziennego do historii i świata ludowych wierzeń, oraz umiejętnie powraca do rzeczywistego świata. Sytuacje i zdarzenia, wszystkie, są precyzyjne formułowane. Zachęcające do kontynuowania czytania kolejnych rozdziałów książki. Wielowątkowość książki jest przeplatana pięknem młodości i urodą starości kobiet i mężczyzn. Ważnym wątkiem są emocje głównej bohaterki książki, ale również ważne są wszystkie relacje. Emocje i relacje są jasno i pięknym doborem słów określone, lub ich obecności są zaledwie zasugerowane, ewentualnie sygnalizują ich istnienie w przeszłości. Miłość jest fundamentem książki. W efekcie jej obecności, książka może się wydawać, że jest tylko dla dorosłych, z powodu pięknie opisanych uczuć i aktów. Nic bardziej błędnego. Jedenastolatkowie i trzynastolatkowie (oczywiście również starsi nastolatkowie) znajdą wiele interesujących informacji o emocjach, które w nich dojrzewają, a także o rodzimych bogach i gusłach, oraz wierze w te ludowe obyczaje w ogóle. Warto mieć "Szeptuchę" we własnym domu.

Jeżeli chodzi o fabule, dla mnie jako fanki fantasy i romansów obowiązkowa pozycja. W końcu bohaterka z charakterem. Jako że jestem rodzimowiercą Słowiańskim doceniam że książka jest inspirowana mitologią Słowiańską ponieważ seria Kwiat Paproci przyciągnęła do naszych rodzimych wierzeń falę nowych osób. Ukłon w stronę autorki.

"Szeptucha" to pierwsza część cyklu kwiat paproci. Gdzie poznajemy Polskę w której Mieszko nie przyjmuje chrztu a nasz kraj dalej jest pogański ze swoimi rytuałami i wierzeniami. Gosia nasza bohaterka, skończyła medycynę i by zdecydować czy chce zostać lekarzem ( a to jedyna według niej opcja) musi odbyć roczny staż u szeptuchy. Dziewczyna która nie wierzy w bogów ani w demony spotyka ich całkiem sporo na swojej drodze. Wszyscy chcą od niej jednego , kwiatu paproci , który tylko ona może znaleźć. I tak możemy razem z nią walczyć z wąpierzem, utopcem i przyjaźnić się z rusałką , których nasyłają na nią bogowie. Mamy też oczywiście wątek miłosny , a sytuacja Gosi się dodatkowo komplikuje bo jej luby też chce zdobyć kwiat.

Autorka wprawadza nas w świat słowiańskich wierzeń w współczesnym świecie, gdzie w lasach możemy spotkać wąpierza w kinie wampira Edwarda😂

Książkę gorąco polecam ,bardzo łatwo zatopić się w tej histori i w przedstawionym, wykreowanym przez autorkę świecie. Do tego świetne poczucie humoru sprawia, że książa to idealny relaks na jesienne wieczory.

Książka idealna dla fanów słowiańskich klimatów oraz osób które swoją przygodę w słowiańskim świecie dopiero rozpoczynają. Jest to lekka i ciekawa pierwsza część serii Kwiatu paproci w której główna bohaterka Gosia w związku ze studiami medycznymi musi odbyć roczny staż u szeptuchy w małej wsi Bieliny. Lecz wszystko wszystko nieco się komplikuje po poznaniu Mieszka aktualnie uczeń wróża ae dobrze sobie myślicie imię niczym piasta króla Polski i ta historia właśnie przez niego jest nieco inną bo nie przyjął ON chrztu i przez wszystkie te lata nie umarł a wręcz świetnie się trzyma. Goście i Mieszka odnajdzie wspólna miłość ale będzie ona trudna i poprzeplatane nietypowymi słowiańskimi potworami ale nie martwcie się bo i Boga w tej książce można spotkać Swarożyc Bóg ognia jest w niej bardzo częstym gosciem. A jeśli jesteście ciekawi jak może potoczyć się historia typowego mieszczucha panicznie bojącego się wszystkiego co pełza lata lub nie daj Boże jest kleszczem i byłego króla Polski który jest nieśmiertelny musicie przeczytać tę książkę bo kto by nie chciał znać przepisu na długowieczność

Spośród wszystkich tomów en był najsłabszy, choć oczywiście to i tak nieporównywalny poziom z innymi tytułami w tym roku na rynku.

Nic nie wciągnęło mnie tak bezpowrotnie. Zaczęłam wieczorem,skonczylam rano. Kawa była zbędna.

Co wiecej, po przeczytaniu pierwszej części od razu sięgnełam po drugą.

Hmm ,,Harry Poter" w słowiańskiej wersji..?Wychodząc z księgarni zastanawiałam się: ,,Co ja kupiłam"?

Przecież nie czytam fantastyki, ani romansideł!"

Nie mniej już dawno chciałam poczytać o słowiańskich wierzeniach i miałam nadzieję, że trafię na coś bardziej żwawego, niż zwyczajna mitologia.

Strzał w dziesiątkę!

Chciałabym doczekać jej ekranizacji.

Pierwszą książką, którą przeczytałam w tym 2019 roku jest „Szeptucha” Katarzyny Bereniki Miszczuk. Opowiada o młodej lekarce, Gosi, która jedzie na rok do znachorki aby tam uczyć się wywarów, nalewek i jak pomagać ludziom w tej pierwszej potrzebie. Jest już XXI wiek ale… Mieszko znany z historii nie przyjął chrztu tylko nadal w Polsce panuje wielu bogów. W rzekach można spotkać nie tylko kąpiących się wielbicieli wody ale także i rusałki, utopce, wiły, na samotnych wędrowców czatują wąpierze i demony, na pracujących w polu czyhają południce. I tak dalej. Gosia wpada w same centrum tamtego i dzisiejszego świata i okazuje się że ma do spełnienia ważną misję. Jest… „Szeptucha” jest tak wspaniałą książką że już czeka mnie spotkanie z innymi powieściami o kwiecie paproci. I oczywiście bonusem są mężczyźni zawarci na kartach tego tomu. Mieszko – w którym Gosia się kocha, Radek, który okazuje się płanetnikiem, bóg Swiętowit, Swarożyc i mój ukochany Weles. Tak, jestem zakochana w czarnym diable, który „bije, pije, gwałci i gra w karty” i zamienia się w jastrzębia, kiedy mu to pasuje. Boska ta książka i cieszę się że od niej zaczęłam rok. Absolutnie polecam.

I to moje Bezsenne Wyzwanie Wielkobukowe 2019 – „słowiańskie strachy”.

Czerwona wstążeczka, by uniknąć uroku. Splunięcie przez lewe ramie, by przegonić pecha. Ale to nic, w porównaniu ze świętami. Topienie marzanny, skoki przez ognisko. Jeśli nie wierzysz w zabobony, mam dla ciebie wiadomość, bogowie istnieją i bardzo niepodobna im się twoja postawa.

Czasami jedna decyzja zmienia losy całego kraju. Cofnijmy się na chwilę w przeszłość. Co by było, gdyby Mieszko nie przyjął chrztu? Teraz wróćmy do współczesności. Jak wiele się zmieniło? Naprawdę sporo. Gosława chce być lekarką. Jest racjonalna, stawia na naukę i logiczne wyjaśnienia. Nie wierzy w czary i zabobony, nawet jeśli robi to większość społeczeństwa. Dlatego zupełnie nie podobają się jej obowiązkowe praktyki u szeptuchy. Od tej pory zamiast recept, będzie polecać zioła, nalewki i... zakopywanie magicznych kamieni. A do dopiero początek wrażeń, które czekają Gosławę. Szybko okazuje się, że te zabobony nie są wcale tak pozbawione sensu, jak myślała. Pikanterii wszystkiemu dodaje przystojny Mieszko. Jednak czy dziewczyna może mu wierzyć? Czy może wierzyć... komukolwiek?

Przede wszystkim, świetny pomysł na fabułę! Zaryzykuję, że przeciętny „zjadacz” książek lepiej zna mitologię grecką, niż wierzenia słowiańskie. Owszem, za sprawą kilku dzieł to i owo mogło się obić o uszy, ale mało pozycji porusza ten temat w szerszym zakresie. A tu taka niespodzianka! „Szeptucha” rzuca nas w samo centrum słowiańskich wierzeń, czyniąc z nich nie tylko ciekawą scenografię, ale też ważny element historii. I nie posługuje się tylko najpopularniejszymi motywami, sięga głębie i zaznajamia czytelnika z naprawdę sporą porcją... własnych korzeni. Tak, wszystko to, w powieści znajdziecie źródło i wyjaśnienie dla wielu przesądów obecnych po dziś dzień.

"...demony i boginki nie powstają ze szczęśliwych ludzi, którzy umierają w naturalny sposób. Bogowie przygarniają do siebie dusze topielców, samobójców, wisielców, poronców, kobiet zmarłych w połogu czy tuż przed ślubem. Mówiąc krótko: wszystkich, którzy umarli gwałtowną śmiercią".

Wszystko to sprawa, że powieść ma naprawdę fajną atmosferę. Kiedy już przyzwyczaimy się do pewnych odmienności i szczegółów znacznie różniących się od naszej rzeczywistości, zaczynamy w pełni bawić się słowiańskimi „dodatkami”.

Ciąg dalszy na: [Adres usunięty]

[Adres usunięty]

Kiedy na rynku wydawniczym pojawiały się kolejne części cyklu Kwiat Paproci, byłam przekonana, że po niego nie sięgnę. Fantastyka i mitologia to zupełnie nie moje klimaty, dlatego nawet nie brałam pod uwagę, że kiedykolwiek poznam tę historię. Jednak nieustannie trafiając na kolejne pozytywne opinie, doszłam do wniosku, iż może warto przełamać się i doświadczyć czegoś nowego, być może wyjątkowego oraz inspirującego. Zatem idąc za ciosem, zaopatrzyłam się nie tylko w pierwszy tom, ale od razu we wszystkie!

Gosława, zwana Gosią, właśnie skończyła medycynę i, ku jej rozgoryczeniu, musi udać się na roczne praktyki do szeptuchy, aby nabyć niezbędne umiejętności do podjęcia decyzji odnośnie chęci zostania lekarzem bądź wiejską znachorką. Główna bohaterka bardzo sceptycznie podchodzi do medycyny alternatywnej, dlatego nie ciągnie jej na wieś. Dziewczyna zaczyna przekonywać się do pobytu w Bielinach dopiero wtedy, gdy poznaje Mieszka, ucznia lokalnego żercy...

Gosia zdecydowanie nie jest bohaterką, którą da się polubić od razu. Jej hipochondria, ślepa wiara w antybiotyki i szczepienia, paniczny strach przed kleszczami oraz nieustanne narzekanie potrafią dać czytelnikowi w kość. Do tego ta dziewczyna bywa tak głupiutka i nieporadna, że nie wytrzymałabym z nią nawet godziny. Na szczęście podobno w kolejnych tomach jest dużo lepiej, więc mam nadzieję, że polubimy się bardziej, ponieważ ciężko będzie mi wytrzymać.

Napis na okładce zapowiada paranormal romance, czego możemy uświadczyć w zasadzie na ostatnich stronach i to w wersji bardzo minimalistycznej. Chyba, że bralibyśmy pod uwagę infantylne podchody obojga, które trwają do samego końca, to wtedy faktycznie mogłabym wybaczyć wspomniany blurb. Generalnie zabrakło mi tutaj dreszczyku emocji, przywiązania do bohaterów czy samej akcji, bo tej jest jak na lekarstwo...

Nie mogę napisać, że żałuję sięgania po tę lekturę, bo zgrzeszyłabym. Jednak "Szeptucha" utwierdziła mnie w przekonaniu, że magia i zjawiska nadprzyrodzone to tematy, które nie wpisują się w mój gust czytelniczy. Książkę przeczytałam i na pewno sięgnę po kolejne części, aby dowiedzieć się, jak autorka rozwiązała wszelkie sprawy, aczkolwiek nie wiem, kiedy to nastąpi, ponieważ na dzień dzisiejszy nie ciągnie mnie do tej opowieści.

Nie zrozumcie mnie źle - powieść jest całkiem składnie napisana, a fanów gatunku na pewno zachwyci. Doceniam pióro Katarzyny Bereniki Miszczuk oraz oryginalny pomysł na fabułę, ale jednak sama tematyka nie jest dla mnie. Zdecydowanie jestem zwolenniczką historii dziejących się w realnym świecie. Fragmenty bliskie aktualnym czasom czytałam z przyjemnością, gorzej było z tymi totalnie magicznymi, ale tak to jest, jak człowiek przeciwstawia się swojej intuicji czytelniczej.

Zastanawialiście się kiedyś co by było gdyby Mieszko I nie przyjął chrztu? Właśnie ta książka jest odpowiedzią na to pytanie.

Główną bohaterką "Szeptuchy" Katarzyny Bereniki Miszczuk jest Gosia, absolwentka medycyny zmuszona do pójścia na roczny staż do szeptuchy - wiejskiej znachorki zajmującej się ziołolecznictwem. Gosia nie jest wielką fanką zabobonów, wierzeń i słowiańskich klimatów. Jednak pobyt na wsi udowodni jej, że orientowanie się w słowiańskich wierzeniach jest wręcz niezbędne do przeżycia. Gosia poznaje tam również Mieszka, ucznia miejscowego żercy, którego skrycie zaczyna darzyć uczuciem.

Książka przede wszystkim wyróżnia się niesamowitym klimatem słowiańskim i tym jak wiele możemy się z niej dowiedzieć o naszych dawnych tradycjach. Autorka doskonale zapoznała się ze słowiańską mitologią i przekazała nam bardzo ciekawie wszelkie informacje na jej temat. Świat jaki Katarzyna Berenika Miszczuk wykreowała w tej książce był naprawdę zajmujący - podobały mi się zwłaszcza liczne upiry jak: rusałki, utopce, wąpierze i inne straszydła.

Tym co najbardziej przypadło mi do gustu w tej książce zaraz po słowiańskim klimacie były świetnie wymyślone zwroty akcji i sporo niespodziewanych wydarzeń. Kilka rzeczy ogromnie mnie w niej zaskoczyło co uwielbiam przeżywać podczas czytania. Również urzekło mnie to jak wątek fantastyczny powoli wkradał się do fabuły.

Jeśli chodzi o książkowy humor to nie był ON do końca w moim guście. Mniej więcej połowa momentów, które miały śmieszyć jednak nie wpadło w moje poczucie humoru, ale przyznam, że niektóre za to były niesamowicie zabawne.

Choć historia ta nie jest perfekcyjna, bowiem Gosia od czasu do czasu potrafiła mnie konkretnie zirytować - zwłaszcza swoim lękiem do kleszczy (i prawie wszystkiego co się rusza) - oraz niektóre jej przemyślenia były dla mnie mało interesujące uważam, że książka ta jest warta przeczytania.

Kiedy tylko usłyszałam, że seria "Kwiatu paproci" zawiera słowiańskie wierzenia wiedziałam, że najpewniej będzie to coś odpowiedniego dla mnie, gdyż uwielbiam wszelkie mitologie. Faktycznie nie pomyliłam się i mimo tego, że liczyłam na to, że "Szeptucha" mnie zachwyci - czego niestety nie dokonała - była to bardzo przyjemna lektura. Na pewno sięgnę po kolejne tomy, gdyż jestem ogromnie ciekawa dalszego rozwoju tej historii.

świetna seria, od pierwszej części przepadłam.Wszystko łączy się ze soba: obrzędy, wierzenia i humor. Jestem ogromną fanką tej serii i tej autorki.

Gosława Brzózka to młoda dziewczyna, która ukończyła medycynę. Żyje w Królestwie Polskim, gdzie Mieszko nie przyjął chrztu. Na swoją roczną praktykę jedzie do niewielkiej wsi, do znanej tam starej znachorki Jagi. Gosia do swojej przygody jest nastawiona dość negatywnie, nie wierzy we wszystkie znachorskie przesądy, zabobony, sposoby leczenia ani w słowiańskich bogów. Jest przekonana, że za rok zostanie lekarką i nie będzie miała już nic więcej do czynienia z szeptuchami, które są dość osobliwe. Jej nastawienie zmienia się jednak gdy poznaje Mieszka, praktykanta u miejscowego wróża. Uczucie Gosi z dnia na dzień rośnie, jednak młody mężczyzna nie jest zainteresowany bliższymi relacjami z Gosią. Jak się potem okazuje, praktykantka nie przypadkowo trafia na wieś Bieliny. Jakaś wyższa siła ją tam poprowadziła, jednak jak wcześniej wspomniałam - dziewczyna za wszelką cenę nie wierzy w te bujdy ani w słowiańskich bogów. Oni się jednak o nią upomną i udowodnią swoje istnienie, wciągając Gosię w pewną tajemniczą intrygę.

"Każdy ma w sobie pierwiastek zła. Ludzie bez skazy nie istnieją."

Główna bohaterka jest kobietą na wskroś nowoczesną - nie wierzy w żadne przesądy, w słowiańskie legendy, a jedyne czym się przejmuje w okolicznych lasach to kleszcze i inne choroby. Jest dobrze wyedukowaną osobą, przez co wszędzie dopatruje się nieprawidłowości i potencjalnych zarazków. Mimo to, jest ona bohaterką niezwykle ciepłą, zabawną i beztroską. Powoli wdraża się w nową rzeczywistość i krok po kroku poznaje tajniki szeptuchy. Z kolei Mieszko to największy przystojniak we wsi, którego mnóstwo osób próbuje oczarować za pomocą różnych specyfików miłosnych. Dwoje młodych dorosłych spotyka się jednak przypadkowo i jak się okazuje, oboje będą mieli udział w pewnej sprawie związanej ze słowiańskimi bóstwami. Tworzą zgrany duet, który miewa swoje burzliwe chwile. Oprócz tego poznajemy Sławę oraz Radka, którzy wprowadzają w powieści niezwykle zabawną atmosferę. Jednak kim oni tak naprawdę są, co ukrywają?

Klimat panujący w owej powieści jest niesamowity! Nigdy do tej pory nie spotkałam się z tak rozległymi wierzeniami, legendami oraz poglądami na temat słowiańskich bogów, ich udziału w życiu mieszkańców wiosek i miast. Autorka wszystkie najważniejsze rzeczy i aspekty danych wierzeń przedstawiła na kartach powieści, przez co łatwo można się w tym wszystkim odnaleźć. Jest w tej powieści coś, co sprawiło, że nie mogłam się od niej oderwać. Atmosfera jest nieco tajemnicza, jednak bardzo ciekawa i niespotykana, przez co powieść od samego początku bardzo przypadła mi do gustu. Jest magiczna, a czytelnik poznaje różne nowe formy życiowe pojawiające się w wierzeniach typowo słowiańskich.

Ogromnym atutem tej powieści (oprócz wspaniałego klimatu słowiańskiego) jest humor. Bohaterowie prowadzą między sobą zabawne dialogi, które niejednokrotnie rozładowywały napięcie pojawiające się w książce. Nie czuć spiętego klimatu, wręcz przeciwnie. Pomimo, że w powieści jest wiele momentów emocjonujących, które przeżywa się jeszcze przez kilka kolejnych rozdziałów, humor robi tu ogromną robotę. Poważne wierzenia słowiańskie chwilami zamienia w śmieszne anegdotki, jednak wszystko jest idealnie wysmakowane i przekazane w lekki sposób.

Cała historia bardzo mi się spodobała i jestem przekonana, że wkrótce sięgnę po trzy kolejne tomy opowieści. Autorka stworzyła tu zupełnie inny od obecnego świat, jednak realny i wysmakowany. Pomimo, że początkowo nie byłam przekonana do całej tej idei i staropolskich imion - ta powieść zauroczyła mnie swoim klimatem i motywami kwiatu paproci, który ma w owej historii ogromne znaczenie. W opowieści są elementy pradawnych obrzędów, słowiańskich wierzeń, romansu oraz solidnego humoru. Jestem zdecydowanie na tak!

Jak myślicie, jak potoczyłaby się historia Polski gdyby Mieszko I nie przyjął chrztu? Gdybyśmy dalej wierzyli w słowiańskich bogów. Czy nasze państwo byłoby potężniejsze? Czy te wszystkie bitwy, wojny, zabory i powstania miałyby miejsce? Zobaczcie co na ten temat ma do powiedzenia Pani Miszczuk, która przedstawiła XXI, kiedy to ludzie nadal wierzą w Welesa, Świętowita, wąpierze czy utopce!

"Kto wie, może tak naprawdę nie jest zboczeńcem, tylko miłością mojego życia? Na wszelki wypadek lepiej go do siebie nie zrażać."

Gosia uparcie chce zostać lekarzem. Jednak by zdać studia musi na rok udać się na praktyki. Mama załatwia jej jednak je nie w szpitalu, tylko u szeptuchy. Dziewczyna nie jest tym zachwycona, ponieważ nie wierzy w bogów i magiczne ziółka wytwarzane przez Baba Jagę. Jednak jak mus to mus. Jak się okazuje, te praktyki nie będą takie, jak się Gosi z początku wydawało...

Uwielbiam pióro tej autorki, dlatego do książki podeszłam bardzo optymistycznie. Początek nie powiem, był dla mnie dość ciężki, ponieważ mitologia słowiańska nie jest moją mocną stroną i niestety miałam problem z odnalezieniem się w sytuacji. Jednak z każdym kolejnym rozdziałem już było coraz lepiej!

Bardzo cieszę się, że w końcu miałam okazję trochę przybliżyć sobie nasze rodzime wierzenia. Słyszałam, że są one dość drastyczne, ale nie spodziewałam się aż takiego okrucieństwa. Mimo wszystko, poznawałam to z wielką fascynacją. Wszystkie obrzędy, wierzenia, bogowie, szeptuchy, żercy to jest niesamowite! Bardzo wciągnęłam się w ten świat i zdecydowanie chce więcej! Dzięki autorce z pewnością będę chciała sobie przybliżyć nasze mity i bogów.

"Każdy ma w sobie pierwiastek zła. Ludzie bez skazy nie istnieją."

Bohaterowie również są świetnie wykreowani. Gosia, która chce być uparcie lekarzem, która patrzy na wszystko krzywym spojrzeniem, która boi się iść do lasu bez swojego specjalnego stroju przeciwkleszczowemu. Była po prostu świetna. Z każdym rozdziałem jak dowiadywała się więcej i jak zaczęła rozumieć co się wokół niej dzieje... Naprawdę ją polubiłam! Mieszko również bardzo przypadł mi do gustu. Może denerwowało mnie czasami jego zachowanie, to jednak jakoś zaskarbił sobie moją sympatię. No i kochana Baba Jaga, która była przegenialna! Uwielbiam ją i liczę na to, że będzie jej jeszcze więcej w kolejnych tomach!

Książkę mogę Wam z czystym sercem polecić. Styl autorki jest świetny, lekki i wciągający. Jak już zacznie się czytać, to ciężko się później oderwać. Pani Miszczuk czaruje słowem! Już wcześniej byłam zauroczona stylem pisania, a teraz go normalnie kocham! Do tego jeszcze mitologia słowiańska i alternatywne potoczenie się historii, to coś co ostatnio bardzo mnie interesuję! (ostatnio musiałam się uczyć na konkurs historyczny i takie rozkminy, że gdyby nie zrobili tego, to może wszystko potoczyłoby się inaczej, ciągle siedzą mi w głowie).

Podsumowując Szeptucha to niesamowicie dobra i klimatyczna powieść. Żałuję, że dopiero teraz się z nią zapoznaję, ale lepiej późno niż wcale! Zabawna, wciągająca i magiczna powieść, o której szybko nie zapomnicie! Strach przed naszą mitologią przysporzy kilka nieprzespanych nocy, a kąpiele w wannie, już nigdy nie będą takie same! Jak najbardziej polecam!

Jestem oczarowana światem Szeptuchy. Jak zawsze Miszczuk buduje cudowny świat i fascynujące postacie. Chodź czytając tą książkę cały czas gdzieś miałam myśli o Diablicy, czułam te podobieństwa. A sama autorka wspomina że pierwsze pomysły na Szeptuche rodziły się właśnie przy pisaniu trylogii o Wiki i Belethcie. Myślę że każdy pisarz zaczynając zadaje sobie pytanie "Co by było gdyby..." i nam, czytelnika przekazuje swoją odpowiedź. W tym przypadku Katarzyna Berenika Miszczuk pyta co było by gdyby polska nie odeszła od słowiańskich wierzeń i nie przyjęła chrztu? W tym świecie imiona jak Mieszko czy Żywia są normalnością, Polska obchodzi święta prawie że nam nie znane, a jedyną możliwością zakończenia studiów medycznych jest staż u Szeptuchy, wiejskiej znachorki. Dla większości z nas pewnie wydaje się to śmieszne, tak jak dla Gosi- głównej bohaterki książki. Dziewczyna nawet się nie spodziewa że na wsi pod Kielcami nic nie jest oczywiste. Bogowie są bliżej niż kiedykolwiek i już mają plan na jej życie, do tego Jagna- Szeptucha u której ma się uczyć nie jest wcale taką prostą, wiejską staruszką a Mieszko - przystojny chłopak również będący na naukach na wsi nie jest taki zwyczajny.

Zastanawialiście się kiedyś jak by to było nadal wierzyć w bogów słowiańskich? Leczyć się u Szeptów i przeżywać obrzędy pod okiem Żerców? Jak to jest gdy wiara w Mokoszę, Swarożyca i cały rodzimy panteon splata się z nowoczesną Polską? I musi opierać się zachodniej kulturze? Mnie zainteresował ten niecodzienny pomysł. Zapraszam na recenzję niesamowitego i magicznego przedstawienia Polski słowiańskiej XXI wieku napisanej przez Katarzynę Miszczuk i z przyjemnością przedstawiam Szeptuchę.

Nasza główna bohaterka Gosława Brzózka jest kobietą nowoczesną która kończy uniwersytet medyczny, lubiąca swoje bezpieczne miasto – Warszawę i wygody współczesnego świata jaki ona reprezentuje. Jednak by zostać pełnoprawnym lekarzem musi przejść roczne praktyki u Szeptuchy- wioskowej baby która leczy ludzi. A nasza Gosia nie znosi wsi, kleszczy, zarazków i wszelkiego robactwa. Ona nie nadaje się do tych praktyk. Jednak jej matka która wywodzi się z Bielin – urokliwej wsi w Świętokrzyskim i jej dobra przyjaciółka polecają jej na praktyki tamtejszą Szeptuchę – Jagę, Babę Jagę. Nasza bohaterka niezbyt zachwycona zamierza jednak zmierzyć się z wyzwaniem. Na miejscu okazuje się że nie wszystko wygląda jak się zdaje a nawet na wsi może być ciekawie. I można się wiele nauczyć, choć nasza Gosia jest oporna na „wiejskie zabobony”. Ale te podania i bogowie postanawiają naszej agnostyczce udowodnić że istnieją, co więcej namieszają mocno w jej życiu. Tak jak pewien przystojny jegomość, uczeń Żercy w Bielinach. Czy Gosia skradnie mu serce czy bogowie z niej kpią? Magia, słowiańskie demony i bogowie, duża dawka humoru i romans.

Książka Katarzyna Berenika Miszczuk przykuła moja uwagę niesamowitym pomysłem na świat, jednak to wykonanie przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Niesamowite postacie, barwny świat polskiej wsi i jeszcze barwniejszy panteon kapryśnych bogów i stworzeń takich jak utopce, ubożęta i całe reszta z bajek dla dzieci, które na kartach tej powieści przestają być bajkami. Stają się codziennością Polski Gdzie Mieszko I nie przyjął chrztu, a my nadal obchodzimy słowiańskie święta na część bogów.

Polecam każdemu kto lubi humor i wciągające historie. Ja z kuflem miodu siadam do następnej części i pozwalam się otulić temu światu.

Przepis na dobrą książkę? Garść magii, kwarta słowiańskich obyczajów, szczypta nonsensu, dwie miarki miłości, a to wszystko okraszone dużą porcją dobrego humoru!

,,Szeptucha” to opowieść, która wciągnie Cię od pierwszej strony. Lekka lektura w sam raz na wolne popołudnie, z jednej strony pełna humoru, z drugiej trzymająca w napięciu. Akcja dzieje się współcześnie, ale w alternatywnej rzeczywistości. Polska wciąż jest państwem pogańskim, ludzie wierzą w pradawnych bogów, gusła i wróżby. Główna bohaterka, Gosława, nie potrafi do końca odnaleźć w tym świecie, wszak jest racjonalistką, lekarką, nie uznaje wiary przodków. Jednak zderzenie pierwszego stopnia z wsią, gdzie obyczaje słowiańskie są wciąż bardzo żywe zachwieje jej światem. Nasza bohaterka dostaje zawrotu głowy od ilości informacji, które musi przyswoić, dziwnych wydarzeń, których jest świadkiem, a przede wszystkim – od miłości.

Książkę dostałam od przyjaciółek na urodziny, dziewczyny znają mnie od lat więc z prezentem trafiły w punkt. Na szczęście, jest to pierwsza część cyklu Kwiat paproci, chyba już wiem co będę robić w kolejne wolne popołudnia.

Jak wyglądałoby teraz życie w naszym kraju, gdyby historia przybrała inny obrót i Mieszko jednak nie przyjął chrztu? Oddawalibyśmy cześć Świętowitowi, Welesowi, Swarożycowi, bogini Mokosz... Mimo rozwoju i postępu technologicznego wciąż pozostałaby żywa wiara w wąpierze, strzygi, rusałki, utopce, płanetników, ubożęta i inne nadprzyrodzone istoty, a zawody takie jak szeptucha czy żerca nadal by istniały. Katarzyna Berenika Miszczuk oferuje podróż do alternatywnej wersji Polski XXI wieku - ja dałam się skusić, a Wy?

Gosia właśnie skończyła studia medyczne. Zanim ostatecznie wkroczy w dorosłe życie i podejmie pierwszą pracę, musi jeszcze odbyć roczny staż u szeptuchy. Dziewczynie jest to bardzo nie w smak, w końcu nie po to pilnie się uczyła przez ostatnie lata, by trafić do jakiejś zapadłej wsi, gdzie będzie zbierać ziółka i udawać, że wierzy w bogów i śmieszne zabobony. Gdy matka umawia ją na praktyki w Bielinach, swojej rodzinnej miejscowości, nie ma jednak wyboru. Jakoś to przetrwa, a potem wreszcie zostanie prawdziwym lekarzem. Gdy wszystko wydaje się iść nie tak, spotyka wyjątkowo przystojnego mężczyznę, który podwozi ją do domu szeptuchy. Mieszko przygotowuje się do zawodu kapłana u miejscowego żercy. Może pobyt na wsi, wbrew pozorom, wcale nie okaże się taki zły? Gosię czeka jednak sporo niespodzianek i niezwykle trudny wybór. To, komu zaufa, zadecyduje o jej życiu... lub śmierci.

Długo zwlekałam z lekturą "Szeptuchy", przekonana, że to nie jest książka dla mnie. Tymczasem powieść niesamowicie mnie wciągnęła. Słowiańscy bogowie i wierzenia ludowe, które tak długo trzymały mnie z dala, okazały się jej największą zaletą. Tworzyły unikalną, mityczną atmosferę pełną magii, tajemnic i niebezpieczeństw. Główna bohaterka - panicznie bojąca się kleszczy hipochondryczka marząca o znalezieniu sobie faceta - była źródłem wielu zabawnych sytuacji. Wielkie wrażenie wywarła na mnie również jej mentorka, Jaga, z miejsca zaskarbiając sobie moją sympatię. Ta niesamowita lektura zupełnie mnie pochłonęła - aż żałuję, że nie sięgnęłam po nią wcześniej. Teraz, kiedy już przeszłam na dobrą stronę mocy, czas nadrobić zaległości i przeczytać kolejne tomy tego cyklu (mam wielką nadzieję, że równie dobre)!

[Adres usunięty]

Tytuł:Szeptucha

Cykl:Kwiat Paproci

Autor: Katarzyna Berenika Miszczuk

Wydawnictwo: W.A.B

Data wydania: 3 luty 2016

Stron: 352

Powiem szczerze, że już dawno chciałam przeczytać „Szeptuchę”, niestety w bibliotece ciągle była niedostępna. Czekałam cierpliwie. I się doczekałam. Dostałam ją od wydawnictwa W.A.B, za co serdecznie dziękuję. Książka ta otrzymała w 2017 r. tytuł najlepszej Powieści Roku 2016 w kategorii literatura fantasy portalu [Adres usunięty].

Książka oczywiście zebrała ogromną ilość pozytywnych recenzji, dlatego koniecznie,usiałam ją przeczytać. Fakt, że sam bardzo sceptycznie podchodzę do książek, które są wychwalane pod niebiosa. Tu jednak muszę przyznać racje wszystkim tym, którzy napisali tyle dobrego o tej książce.

Główna bohaterka to Gosia, właśnie kończy studia na medycynie i musi odbyć praktyki u wiejskiej Szeptuchy. Gosia twardo stoi na ziemi, jest ateistką, nie wierzy w bogów, demony, zjawy, strzygi itp. Kiedy jednak ląduje na wsi, wszystkie jej teorie przestają mieć sens? Tu ludzie żyją innym życiem niż ci w wiecznie zagonionej Warszawie.

Zastanawiacie się pewnie czy zatem Gosława – bo tak brzmi imię nasze Gosi – zmieni swoje przekonania? Może jednak pozostanie wierna swoim zasadom i małomiasteczkowość w ogóle nie wpłynie na jej charakter?

Książkę czyta się fantastycznie. Świat stworzony przez autorkę zauroczył mnie od samego początku. Wprowadził mnie w przecudowną słowiańską kulturę różnorakich stworzeń, przesądów. Pięknie wszystko opisane pozwala na przeniesienie się w te piękne czasy.

Akcja rozgrywa się we współczesności, ale… autorka postanawia przedstawić nam Polskę, która nie przyjęła chrztu. Genialny pomysł, który fantastycznie dodał smaczku powieści.

Gosławę polubiłam od razu, denerwowała mnie czasami oczywiście, ze swoim zachowaniem, ale jest postacią bardzo charakterystyczną. Jej postępowania pozwala nam czasami się pośmiać, czasami zatrzymać się na chwilę i pomyśleć.

Bardzo polubiłam Szeptuchę, co prawda moje wyobrażenie o niej było inne – raczej miałam na myśli stara zgorzkniałą kobietę, a tu taka niespodzianka.

Jaka była Szeptucha nie zdradzę, bo straci swój urok podczas czytania.

No i Mieszko przystojny, tajemniczy mężczyzna, w którym kocha się cała żeńska część wsi. Bardzo miło się poznaje wszystkie jego tajemnice. Oczywiście o tym ciii…, nie wolno ich zdradzać.

Podsumowując, jeśli ktokolwiek nie przeczytał jeszcze „Szeptuchy”,musi to koniecznie nadrobić.

Jest to świetnie napisana powieść, której warto poświecić czas na przeczytanie jej. Gwarantuję, że będą to chwile niezapomniane i fantastyczne.

Nie pozostaje mi nic innego jak napisać

Polecam, polecam, polecam…

[Adres usunięty]

Zauroczyła mnie historia Gosławy - zdroworozsądkowej lekarki, która odbywa praktyki u wiejskiej zielarki - szeptuchy.

Gosia nie tylko poznaje tajniki pracy z ziołami oraz leczniczymi nalewkami, ale również zostaje wplątana w spór między słowiańskimi bogami o zachowanie dominacji w panteonie bóstw.

Nie obywa się również bez totalnego zauroczenia - jego obiektem staje się tajemniczy Mieszko, którego historia sięga dalej niż bieżący kalendarz i wymyka się ludzkiemu postrzeganiu otoczenia.

Z niecierpliwością czekam na kolejną część "Noc Kupały", ponieważ autorka stworzyła niezapomnianą książkę z pogranicza fantasy i romansu, przy której można się i wzruszyć i pośmiać.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Pani Miszczuk. A jakie udane!!! Co to była za cudowna przygoda!! Było zabawnie, tajemniczo, mrocznie, romantycznie - czego chcieć więcej. Jestem baaaardzo zadowolona. "Szeptucha" chodziła już za mną jakiś czas i w końcu dotrwałam ją w swoje łapki. Nie żałuję ani jednej godziny poświęconej na jej przeczytanie. Było warto! Książka pochłania bez reszty , nie pozwala odłożyć się na bok. I ten słowiański świat. Lubię kiedy książka pozwala też coś z siebie wyciągnąć.

Kocham fantastykę i ta pozycja zdecydowanie staje się jedną z bliższych memu sercu. Do tego tak bardzo polubiłam Gosię ( to taka cudowna, zabawna dziewczyna i to zwłaszcza przez jej teksty śmiałam się co chwila), że już nie mogę się doczekać ponownego z nią spotkania.

Baardzo mnie jeszcze ciekawi co Mieszko ukrywa i czy Gosia w końcu odkryje jego tajemnicę. Ach.... Jestem zachwycona!! No rozpływam się. To było świetne i ogromnie polecam!!

Wyobraźcie sobie, co by było gdyby... Mieszko I nie przyjął chrztu? Jak wpłynęłoby to na dalsze losy Polski? Autorka w swojej książce przedstawiła taki właśnie scenariusz, jeden z wielu możliwych. XXI wiek. Polska, a właściwie – Królestwo Polskie, nie jest krajem katolickim, ludzie nadal wierzą w słowiańskich bogów, a Piastowie w dalszym ciągu siedzą na tronie. Gosława Brzózka, to dwudziestoczteroletnia dziewczyna, która właśnie odebrała dyplom lekarza. Jednak zanim będzie mogła pracować w swoim zawodzie, musi odbyć roczne praktyki u Szeptuchy. Wszystko fajnie, gdyby nie to, że Gosia o wiele lepiej czuje się w mieście, niż na wsi. Boi się kleszczy, nie wierzy w bogów, zabobony, czy przesądy. Na dodatek nie ma szczęścia u facetów, więc nadal jest sama.

Krótko po przyjeździe do Bielin, Gosia poznaje Mieszka, który jest na praktykach u lokalnego Żercy. Ale czy ten facet naprawdę jest tym za kogo się podaje? Jaką tajemnicę skrywa? I czy nasza bohaterka w końcu uwierzy w bogów?

Dziewczyna, która woli miasto, nie lubi wsi, natury musi wyjechać w takie właśnie miejsce. Nie brzmi to zbyt kolorowo co? I faktycznie, na początku zachowanie Gosi może być irytujące/ wkurzające, te jej fobie, kombinezon na kleszcze itd. No i sceptyczne podejście do słowiańskich bogów. Przez to wszystko główna bohaterka mnie irytowała, nie zliczę nawet, ile razy przewracałam oczami na to, co robiła, czy mówiła. Nie wiem, mogło to być w moim przypadku spowodowane tym, że sama jestem ze wsi (gdzie, co ciekawe, zachowały się nieliczne, ale jednak, stare przesądy, czy zabobony. Nadal jest tu topienie Marzanny, pamiętam jak w podstawówce co roku robiliśmy kukłę i całą klasą szliśmy ją topić w pobliskiej rzeczce ^^). A jak to u was było z Gośką?

O Mieszku, tak naprawdę wiemy bardzo mało, autorka stworzyła wokół niego taką aurę tajemniczości. Gdy dowiedziałam się, jaką tajemnicę skrywa ten przystojniak, dosłownie opadła mi szczena. Dałam radę pozbierać ja dopiero bo dwukrotnym przeczytaniu tego fragmentu :').

Niemniej jednak, wątek miłosny pomiędzy Gosią, a Mieszkiem rozwija się... powoli. Tutaj nie uświadczymy czegoś takiego, że się poznali, raz porozmawiali i już zakochani. Nieee, gdzie tam. W sumie, to do samego końca jet ta niepewność, czy między nimi w końcu coś będzie, czy jednak nie...

Katarzyna Berenika Miszczuk stworzyła cudowny słowiański klimat, widać było, że się przyłożyła. Zawarła w tej książce wiele starodawnych przesądów, zabobonów, czy chociażby świąt. Uwielbiam takie klimaty, więc „Szeptuchę” czytało mi się z przyjemnością. Autorka wplotła też sporo humoru, co chwila wybuchałam śmiechem przy czytaniu, co u mnie jest jak najbardziej na plus, bo lubię się pośmiać przy książce. ;)

„Szeptucha” to moja pierwsza styczność z twórczością pani Kasi, ale z pewnością nie ostatnia. Bardzo mi się spodobał jej lekki styl pisania, opisy, które się nie dłużą, a zawierają najważniejsze informacje i przede wszystkim – humor. ^^ No i oczywiście słowiański klimacik. Teraz tylko żałuję, że nie mam na półce „Nocy Kupały”, bo jestem strasznie ciekawa ciągu dalszego. Ale już teraz wiem, że pierwszy tom serii „Kwiat paproci” mogę Wam polecić i prawdopodobnie całą tą serię. Słyszałam wiele opinii, że kolejne tomy są jeszcze Lepsze, więc to mówi samo przez się. ;)

[Adres usunięty]

Było to moje pierwsze spotkanie z tą autorką i pewnie się powtórzę, ale to jedna z najlepszych książek, jakie czytałam!

Akcja rozgrywa się w naszej pięknej Polsce, jest wiek XXI, jednakże... coś jest inaczej. Mianowicie, Polska nie przyjęła chrztu, górują wierzenia słowiańskie, a krajem nadal rządzi dynastia Piastów. Perfekcyjny scenariusz! Przynajmniej dla mnie, osoby baaaardzo związanej ze Słowiańszczyzną i w kwestii zamiłowania do tradycji, kultury, historii, ale także religii.

Główna bohaterka- Gosława Brzózka, zwana zdrobniale Gosią, właśnie ukończyła studia medyczne. Czeka ją teraz roczny staż u szeptuchy, której zawód stoi na czele służby zdrowia. Wszystko byłoby super, gdyby... Gdyby nie to, że Gosia wierzy w antybiotyki, a nie w naturalne lecznictwo, jest ateistką i cała ta, jej zdaniem, szopka związana z obchodami świąt, którym towarzyszą wszelakie rytuały, są bezsensownym idiotyzmem. Jednak z biegiem czasu, wiele rzeczy się zmienia. Kobieta spotyka najprzystojniejszego mężczyznę, jakiego w życiu widziała. Zwą go Mieszko. Ma taki królewski profil... Lecz czy nowy znajomy naprawdę jest tym, za kogo się podaje? I co stanie się, gdy słowiańscy bogowie zechcą, aby Gosia w nich uwierzyła?

Wartka akcja, która wciąga od pierwszych stron, świetny humor, dużo elementów zaczerpniętych z mitologii Słowian, niebanalne postacie i wiele świetnych, zaskakujących momentów. I wątek miłosny! Tyle, co ja się naśmiałam przy tej książce, to moje. Rewelacja. Jedynym mankamentem powieści jest to, że przez całą książkę jest mowa o Nocy Kupały, a akcja kończy się w Zielone Świątki... Cóż. Skręcało mnie z niecierpliwości w oczekiwaniu na drugi tom, który ukazał się jesienią.

Dla jednych "Szeptucha" jest infantylna, a dla drugich to absolutne mistrzostwo. Ale ja nie lubię w pełni sugerować się opinią innych i po przeczytaniu, z czystym sercem mogę stwierdzić, że to mistrzostwo. Czytało się lekko, przyjemnie i baaaardzo szybko. Jestem ogromnym śpiochem, który nienawidzi wstawać rano, a dla tej książki wstawałam przed budzikiem, aby móc jeszcze poczytać... To chyba właściwy argument, aby po nią sięgnąć, prawda? :)