Srebrna łyżeczka

„Srebrną łyżeczkę”, powieść Magdaleny Witkiewicz, mogę polecić każdemu, kto ma w sobie choć odrobinę empatii. Jest to tekst dla każdego, kto wierzy w pozytywne rozwiązanie swoich problemów, dla każdego, komu można ponownie zaufać i dać drugą szansę. Czytam naprawdę sporo, ale nieczęsto zdarza mi się sytuacja, w której jestem tak mocno pochłonięta lekturą, że nie mogę się od niej oderwać. W przypadku tego tytułu tak właśnie było. Co więcej, brawa należą się nie tylko pisarce, ale także osobom odpowiedzialnym za grafikę. Cały tekst nie jest drobny, zbity- wręcz przeciwnie. Czcionka została tak ustawiona, że powieść tę może przeczytać każdy, nawet osoba mająca problemy ze wzrokiem. Nic dodać, nic ująć.

Główną bohaterką powieści jest Lidia. Dziewczyna musiała w swoim życiu zmierzyć się z naprawdę dużymi problemami. Jako nastolatka wychowywała się bez ojca, w dodatku z matką alkoholiczką, która nie interesowała się jej losem. Lidia wykonywała wszystkie domowe obowiązki, a dodatkowo chciała się dobrze uczyć. Pewnego dnia matka doznaje udaru, a lekarzem przyjmującym zgłoszenie jest niejaki Konrad. Mężczyzna jest cenionym kardiologiem starszym od Lidii o 12 lat. Czy jest to duża różnica wiekowa, by Konrad zakochał się w młodej dziewczynie od pierwszego wejrzenia? Myślę, że na to pytanie warto sobie odpowiedzieć, ale też dobrze zagłębić się w dalszej historii. Lidia poznaje bowiem rodzinę Konrada- jest ona bardzo liczna, a dziewczyna nie zna czegoś, co nazywa się silnymi więziami rodzinnymi. Jest wzruszona także tym, że ktoś o nią dba, myśli o niej i robi coś totalnie bezinteresownie. W końcu, mimo różnicy wiekowej, para bierze szybki i cichy ślub. Początkowo małżeństwo jest bezbłędne, ale w końcu aura romantyczności opada i zaczyna się normalne życie. Konrad nie czuje się dobrze z rówieśnikami żony, a Lidia zaczyna być tajemnicza wobec męża. Czy prawdziwa miłość jest w stanie przetrwać problemy małżeńskie? Czy można jeszcze raz wejść do tej samej rzeki? Teoretycznie nie da się tego zrobić, ale co tak naprawdę jesteśmy w stanie uczynić w imię prawdziwego, silnego uczucia? O tym warto się przekonać i z zapartym tchem poznać losy bohaterów.

Czas mija, a Lidia otrzymuje list od nieznajomej, Ireny Chojnackiej. Kobieta jest już w podeszłym wieku, ale chce poznać Lidię. Ma w tym bardzo niecodzienny cel- pragnie ona, by po swej śmierci Lidia przejęła jej mieszkanie w Bydgoszczy. Uznałam ten wątek za bardzo intrygujący, ponieważ nikt ot tak nie przekazuje komuś tak cennych rzeczy! Pierwotnie myślałam nawet, że wątek ten będzie przesłodzony i zepsuje całą powieść, ale bardzo się myliłam. Było wręcz odwrotnie- historia Ireny Chojnackiej pomogła mi zrozumieć wiele życiowych spraw i jeszcze mocniej zagłębić się w lekturze.

Przyznam, że popełniłabym ogromny błąd. Pierwsze rozdziały powieści nie zapowiadały niczego spektakularnego. Sądziłam nawet, że jest to książka zbyt prosta w odbiorze, a Magdalena Witkiewicz zbytnio się nie wysiliła. Jest to nieprawda- dalsze losy Lidii i Konrada tak mnie wciągnęły, że nie mogłam oderwać się od książki. Przeczytałam ją bardzo szybko, na długo pozostanie w mojej pamięci. Bardzo dziękuję autorce za wprowadzenie elementu listowego. Dziś nikt już nie pisze tradycyjnych listów, a jedynie mailowe. To jednak nie to samo… Przyznam, że sama zbieram piękną papeterię i skrycie marzę, by choć jeszcze raz otrzymać taką korespondencję. Czy tak się jednak stanie? Wątpię, ale marzyć może każdy z nas, prawda? Za wprowadzenie tak nostalgicznego elementu do lektury autorce bezsprzecznie należy się wyższa nota.

Serdecznie polecam tę powieść- jest porywająca, magiczna i niebanalna. Tytułowa srebrna łyżeczka to tylko drobny element fabuły, natomiast pisarka, dzięki wymyślonej przez siebie historii, mocno oddziałuje na wrażliwość czytelników. Udowadnia też, że prawdziwa miłość ma ogromną moc i praktycznie nigdy nie przemija. Błędy człowiecze można odbudować niczym stłuczoną porcelanę. Rany/blizny pozostają, ale prawdziwe życie nie ma znamion ideału. Mam dodatkowo pewność, że wielu odbiorców inaczej spojrzy na zagadnienie przeznaczenia. Czy rzeczywiście jest tak, że konkretne pary są sobie pisane? Sami się o tym przekonajcie:) Naczelna polska pisarka nie bała się też wykazać, że różnice wiekowe w parze mogą znacząco wpłynąć na związek. Początkowo się tego nie zauważa, ale jest to dylemat dużo bardziej znaczący, niż nam się wydaje.

"...uważam, że wszystko , co się nam przydarza, ma jakiś sens"

Jak to jest z tym bagażem życiowych doświadczeń?

"Czasami za dużo na siebie weźmiemy i nie dajemy rady tego unieść... A potem nasz pociąg odjeżdża. Bez nas. I bez naszej walizki".

"Srebrna łyżeczka" to kolejna powieść pani Magdaleny Witkiewicz pełna życiowych mądrości. Opowiada historię Lidii - niespełna trzydziestoletniej kobiety która przeszła w życiu sporo. Wychowywała ją matka,ojca nie znała. Ale co zrobić gdy dziecko musi bardzo szybko dorosnąć? Gdy role życiowe się odwrócą i matka która powinna być opoką dla córki staje się dla niej ciężarem? Czy na tym polega dzieciństwo? Życie jest niesprawiedliwe. Matka powinna opiekować się swoim dzieckiem a nie odwrotnie. Lidia wcześnie straciła matkę. Bardzo młodo wyszła za mąż. Wydawać by się mogło,że wreszcie w jej życiu pojawił się ktoś kto o nią zadba.

"Każdy okres w życiu rządzi się swoimi prawami".

Lidia otrzymuje list od nieznanej kobiety. Obca kobieta chce jej przekazać spadek. Rodzi się pytanie kim jest ta kobieta? Dlaczego tak bardzo zależy jej na tym żeby to właśnie Lidia była spadkobierczynią? Lidia odkrywa pewną tajemnicę która burzy jej dotychczasowe życie. Rozmowy z obcą osobą uświadamiają jej kto tak naprawdę jest dla niej najważniejszy. Kogo kocha.

"...miłość nie przychodzi na życzenie, miłość często zjawia się jak nieproszony gość, a gdy się ją zawoła, ucieka i udaje, że nas zupełnie nie słyszy".

Pani Magdalena Witkiewicz napisała piękną, mądrą powieść. Taką która pomimo burz w życiu daje jednak nadzieję na lepsze jutro. Życie nikogo nie rozpieszcza. Nie jest proste ani czarno-białe. Wszyscy mamy jakieś tajemnice o których wolimy nie mówić. Jednak w życiu nadchodzi taki czas kiedy trzeba te sekrety ujawnić...

Polecam!

Magdaleny Witkiewicz przedstawiać nie trzeba. To polska specjalistka od szczęśliwych zakończeń w swoich powieściach. Najnowsza historia to opowieść o miłości, łyżeczce z wygrawerowaną literą L oraz tajemnicach z przeszłości.

Lidia jest właścicielką dobrze prosperującej firmy sprzątającej w Trójmieście. Pewnego dnia znajduje w skrzynce list w błękitnej kopercie, który wywołuje w niej strach. Nie ma z kim podzielić się swoimi wątpliwościami, ponieważ jest sama. Od rozwodu minęło już sporo czasu. Co kryje koperta? Czego może chcieć od Lidki obca staruszka?

Początkowo myślałam, że to właśnie ten wątek autorka rozwinie i podążymy tropem tajemnic z przeszłości...

Jednak zamysł był inny i udajemy się w przeszłość - owszem, ale do momentu, gdy Lidka ma naście lat i przyspieszony kurs dorastania. Musiała dbać o siebie, potem też o dom, ponieważ matka nie dała jej dobrego przykładu i nadużywała alkoholu.

Gdy przyszedł udar, dziewczyna była już pełnoletnia. To właśnie wtedy poznała Konrada, trzydziestolatka pragnącego się nią zaopiekować. Lidka czuje się nietypowo w tej sytuacji, bo dotychczas to ona musiała opiekować się kimś innym. To ona musiała być dojrzalsza, mądrzejsza i zorganizowana. Nie miała czasu na rozrywki czy spotkania ze znajomymi. Pod "skrzydłami" Konrada to się zmienia.

On uważa, że należy jej się zabawa.

Ona poczuła wolność i się nią zachłysnęła aż do bólu.

Pędziła na oślep po latach "więzienia" z matką.

Zniszczyła to, co mogło być piękne, co ich połączyło.

Do wątku upragnionego rozwiązania tajemnic, czyli wyjaśnienia z listu, powracamy na koniec książki. Czy nie jest jeszcze za późno na pewne sprawy? Na pytania, odpowiedzi i naprawę tego, co się zniszczyło?

I tu pojawia się japońska sztuka naprawiania rozbitych naczyń - technika Kintsugi. Przekonajcie się sami, jak działa i czy warto ją poznać.

Muszę przyznać, że to dość nietypowa powieść patrząc na dorobek Magdy Witkiewicz. Moim zdaniem, nie ma tak dziwnej drugiej książki przez nią napisanej. Teoretycznie niesie ze sobą wiele zagadkowych spraw, problem alkoholizmu, homoseksualizmu, radzenia sobie w życiu czy też nieradzenia.

Jednak nie ma we mnie takiej euforii jak zwykle po lekturze książki autorki. Było ciekawie, ale bez szału. Były tajemnice, ale zostały ukryte pod warstwą irytujących zachowań bohaterki. Ja rozumiem jak wiele przeszła, że szybko musiała dorosnąć, ale jej wyskoki były często przesadą i sama o tym wiedziała.

Jak potoczą się losy Lidki? Co w jej życie wniesie pani Irena? Jaka przyszłość czeka Konrada? A przede wszystkim jaki będzie finał tej historii?

Podsumowując - "Srebrna łyżeczka" to opowieść pokazująca życie dzieci z rodzicami-alkoholikami; przepełniona żalem, błędami, niefortunnymi decyzjami, niepewnością, wyrzutami sumienia czy zdradą. Jest też śmierć, odpowiedzialność, życiowe bagaże, uzmysłowienie ludziom, że czasem trzeba działać szybko, by na niektóre rzeczy nie było za późno. W powieści znajdziemy też stwierdzenie, że miłość nie przychodzi na życzenie oraz że na prawdę trzeba być gotowym.

Zaczytuje się książkami pani Witkiewicz już od dawna. Owszem, mam jeszcze kilka jej pozycji do nadrobienia i z pewnością je przeczytam. Za każdym razem zanurzam się w świecie emocji oraz trudnych historii. "Srebrna łyżeczka" to książka o życiu kobiety, która przeszła bardzo wiele..

Lidia dostaje list. Nie ma pojęcia kto jest nadawcą i co mógłby od niej chcieć. Przekonuje się, że to głosy z przeszłości. Ktoś kto znał jej ojca, mimo że ona już go nie pamięta. Cofamy się w czasie i poznajemy życie naszej bohaterki od początku. Jej trudne życie z matką, a potem związek z Konradem. Ale każdy musi popełnić swoje błędy, by się na nich wiele nauczyć..

Jak zwykle autorka nas nie oszczędza. Znajdziemy tutaj problem alkoholizmu i skutków tego wstrętnego nałogu wśród osób bliskich uzależnionego. Lidia nie miała wyboru, zajęła się mamą mimo, że nie pamięta jak to jest być po prostu kochaną. Gdy Krystyna trafia z udarem do szpitala na drodze Lidii staje Konrad, który postanawia się nią zaopiekować. Jest od niej o 12 lat starszy, jednak im zdaje się to nie przeszkadzać. Niestety, życie z tak młodą dziewczyną ma swoje prawa. Wszystko ma swoje miejsce i czas. Każdy z nas musi dojrzeć i zdecydować czego naprawdę pragnie. Lecz strach o przyszłość bardzo nas hamuje. Autorka przekonuje nas do tego, że nie warto czekać! Trzeba brać los w swoje ręce, bo jeszcze może nie być za późno. I w gruncie rzeczy to takie proste.. Książka zostawiła mnie z lekkim znakiem zapytania. Bo czy to naprawdę jest takie proste?

Bardzo dobrze przedstawiony klimat, życie pełne bólu i trosk, realistycznie opisane.

Porywająca opowieść o miłości, życiu, traumach i spojrzeniu na świat. Fabuła jest prowadzona lekko, ale i dynamicznie. Poznajemy przeszłość Lidii i idziemy z nią dalej przez życie. Przyglądamy się jak dorasta, jak się zmienia, jest szczęśliwa, zakochana i zaczyna rozumieć co to znaczy "żyć", ale również jak popełnia błędy, cierpi i jest samotna. W tym wszystkim towarzyszy nam historia listu, łyżeczki i tajemniczej kobiety. Historia pełna niespodzianek i zwrotów akcji, polecam!

Jak się Wam wydaje, kiedy jest odpowiedni czas na prawdziwą miłość? Czy najpierw trzeba się w życiu wyszaleć, by później nie żałować, że zmarnowało się swój najlepszy okres w życiu?

Tak naprawdę nie wiadomo co jest nam przeznaczone. Ile będziemy mieli szans na prawdziwe szczęście. Czasami warto jest słuchać serca, a innym razem lepiej by było kierować się rozumem… Nigdy nie wiemy czy dokonywane przez nas wybory były słuszne i czy postępując inaczej bylibyśmy szczęśliwsi. Jedno jest jednak pewne. Nikt za nas życia nie przeżyje, a dokonując wyborów tylko my odczujemy ich konsekwencje.

Tak właśnie było w przypadku bohaterów książki. Miłość przyszła nagle i niespodziewanie. W najlepszym, a jednocześnie najgorszym momencie życia. Tak naprawdę nie wie nikt, czy dane by im było poczuć, jak to jest być ze sobą, gdyby poznali się w innym czasie.

Pomimo tego, że ich życie było pasmem cierni, które w szczególności od najmłodszych lat odczuła główna bohaterka, to znaleźli drogę do siebie. Jednak nie było to życie usłane różami. Spora różnica wieku niesie też za sobą spore konsekwencje. Czy można wypuścić ptaszka z gniazdka i mieć nadzieję, że odnajdzie drogę powrotną?

Rodzinne sekrety, trudne wybory, brak wsparcia ze strony najbliższych, samotność i przede wszystkim choroba alkoholowa, która znacząco wpłynęła na dorosłe życie Lidii. Dziewczyna tak naprawdę nie wiedziała czym jest miłość, dopóki nie spotkała Konrada, który wszedł do jej życia niespodziewanie i dzięki któremu kobieta po raz pierwszy w życiu została otoczona troską i miłością.

Jednak jesteśmy tylko ludźmi i czasami gubimy się w życiu. Tak też właśnie stało się z naszymi bohaterami, którzy postanowili opowiedzieć nam swoją historię miłości. Czy znajdą drogę do siebie? Czy można wymazać z pamięci zadane krzywdy i pójść naprzód?

Czasem jedno zdarzenie, pozwala spojrzeć na problemy z odpowiedniej perspektywy, zobaczyć szansę na zmianę, chociaż wcześniej wydawało się, że nie ma już innego wyjścia, że trzeba przyzwyczaić się, zaakceptować i dopasować się do okoliczności.

List nieznajomej do Lidii, a potem kontakty telefoniczne z pani Ireną sprawiają, że dziewczyna zaczyna zastanawiać się nad swoim życiem, weryfikować swoje postępowanie. Przewartościowuje wszystko, co do tej pory wiedziała o matce i ojcu lub to, czego nie wiedziała. Tajemnica tego listu i niespodziewany spadek przewijają się przez całą powieść, podsycając ciekawość i angażując zainteresowanie czytelnika, bo chociaż można się było domyślać prawdy, nie odbierało to przyjemności z czytania.

Lidia całe swoje dzieciństwo, a potem okres nastoletni opiekowała się swoją matką. Nie matka nią, jak powinna wyglądać normalna relacja matka dziecko, tylko ona matką. Musiała żyć i zachowywać się jak dorosła osoba, przez co nie wiedziała, jak to jest być dzieckiem, a potem zbuntowaną nastolatką. Wszystko powinno mieć swój czas, wszystko powinno się przeżyć w odpowiedniej kolejności. Lidia tego nie miała. Gdy dziewczyna przygotowuje się do matury, jej matka nieoczekiwanie umiera, a na jej drodze staje Konrad, dojrzały mężczyzna, który oferuje jej wsparcie i opiekę, z której Lidia skwapliwie korzysta. Nikt do tej pory nie okazał jej takiego zainteresowania i tyle troski. Tych dwoje jest sobą tak zafascynowane, że postanawiają zostać małżeństwem.

Konrad uważa, że młodej żonie należy się wolność i korzystanie z życia, natomiast Lidia coraz śmielej z tej wolności korzysta. Ta niefrasobliwość obojga, sprawia, że koncertowo rozwalają swoje życie. Nie mogąc dojść do porozumienia, rozstają się. Cierpią oboje, ale żadne nie chce pierwsze wyciągnąć ręki do zgody. Unoszą się gniewem i nie chcą sobie wybaczyć, nie mogąc uwolnić się od ciężaru wzajemnych pretensji i żalu. Dopiero długie rozmowy telefoniczne Lidii z obcą kobietą, uświadamiają jej, co w życiu jest najważniejsze, że miłość jest krucha jak porcelana i trzeba dużej troski i sporo starań, by posklejać ją na nowo w całość.

Historia dość przewidywalna, ale to nie odbiera przyjemności z lektury, czerpania z niej mądrości życiowej, którą prezentuje Pani Irena. Współczesne pary szybko ulegają fascynacji, która równie szybko gaśnie. Potem szukają kolejnych wrażeń, bo przecież żyje się raz i trzeba szukać szczęścia. Pani Irena reprezentuje pokolenie, które wszystko naprawiało, związki także. Uświadamia Lidii, że o miłość trzeba walczyć i wiele wybaczyć. Walczyć za wszelką cenę, zanim będzie za późno, by na koniec życia nie żałować, że nie wykorzystało się wszystkich możliwości.

Tajemniczy list i tytułowa srebrna łyżeczka, odgrywają w powieści znaczącą rolę. Odkryją tajemnicę z przeszłości, z którą Lidia musi się uporać. Żeby mogła żyć szczęśliwie, musi zacząć wszystko od nowa. Trudne tematy wplecione w pozornie banalną opowieść, która taka nie jest, bo autorka nie stworzyła idealnego świata, gdzie ON kocha ją, a ona jego i żyli długo i szczęśliwie. To powieść o odkrywaniu siebie, o trudnych i bolesnych wspomnieniach dotyczących przeszłości i popełnionych błędów i o tym, że trzeba mieć obok siebie kogoś bliskiego, by warto było żyć. Magdalena Witkiewicz uchwyciła w swojej książce wszystko, co najcenniejsze, najlepsze, życiowe i prawdziwe. To intrygująca historia, bez zbędnego koloryzowania, smak prawdziwego życia z perspektywy trójki bohaterów, które każde cierpi. Przepiękna opowieść o naprawianiu związków, pełna refleksji, mądrości, która zmusza do myślenia i zastanowienia się nad własnym życiem. Powieść o sile miłości, dorastaniu, popełnianiu błędów, przyjaźni i traumach z przeszłości, która zachwyca lekkością pióra autorki i mądrością płynącą z tej historii.

Cześć książkoholicy 🎶❣️

Te książkę czytałam już jakiś czas temu i cały czas myślę coby Wam na jej temat napisać i mam problem, ogromny problem aby ubrać to w słowa 🤷 a to mi się rzadko zdarza. Pani Magdalena miała ciekawy, nietuzinkowy pomysł na fabułę. Niestety, ale mi w tej książce zabrakło..... Magdaleny Witkiewicz. Miałam wrażenie, że ta książka jest całkiem inna niż książki autorki. Nie potrafiłam odnaleźć tutaj tego co znam i lubię z poprzednich książek. Niemniej, książka nie była zła. Nie zabrakło wspaniałe wykreowanych bohaterów, zwrotów akcji oraz emocji, ale zabrakło mi tego charakterystycznego czegoś co zawsze znajduje się w książkach Pani Magdy.

Książka opowiada nam o dwojgu ludzi, którzy kiedyś tak bliscy sobie, teraz żyją od siebie z dala. Ich drogi w pewnym momencie się rozeszły, życie rozsypało i nie widać możliwości sklejenia tego na nowo. Czy uda się bohaterom posklejać swoje życia w jedno wspólne? Musicie przekonać się sami. Ja tym razem może nie jestem do końca przekonana do książki, ale zdecydowanie zachęcam abyście przeczytali i wyrobili swoje zdanie.

Dzisiaj opowiem Wam o książce, którą ostatnio przeczytałam. O pięknej powieści, która skradła moje serce.

"Srebrna łyżeczka" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Magdaleny Witkiewicz i z pewnością nie ostatnie! Co prawda czytałam wcześniej krótkie opowiadania autorki, ale całej powieści nie miałam okazji przeczytać, aż do teraz.

Przyznam, że nie spodziewałam się tak pięknej i wzruszającej historii...

Ale od początku...

Głównymi bohaterami powieści są Lidia i Konrad. To z ich perspektywy poznajemy wydarzenia rozgrywające się w powieści. Pod koniec dołącza do nich Pani Irenka, ale o tym za chwilę.

Główną bohaterkę poznajemy w momencie, kiedy ma już swoją dobrze prosperującą firmę sprzątającą i pewnego dnia otrzymuje list. Zwykly list, który jak się później okazało miał ogromny wpływ na jej życie. Kolejne wydarzenia opisują już historię od początku, od dzieciństwa Lidii.

Lidia nie miała łatwego dzieciństwa. Wychowywała się bez ojca, który dość wcześnie zmarł, poza tym nie mieszkał z nimi. Po jego śmierci matka dziewczyny załamała się. Zaczęła pić. Lidia szybko musiała dorosnąć, zaopiekować się domem i matką. Właściwie nie miała prawdziwego, beztroskiego dzieciństwa. Nie miała łatwo.

Pewnego dnia, gdy wracała do domu z pomysłem na sukienkę studniówkową, zobaczyła pod domem karetkę. Okazało się, że matka miała udar.

Jednym z lekarzy karetki był Konrad, który obiecał szybko poinformować Lidię o stanie matki. Konrad i Lidia szybko zaprzyjaźniają się, pojawia się między nimi uczucie, miłość. Czy jednak spotkali się w odpowiednim momencie swojego życia? Czy będzie dane im być razem? Ile miłość jest wstanie przetrwać? Czy szczęście jest im pisane?

W powieści pojawia się również Pani Irenka, kobieta, która napisała do Lidii tajemniczy list i która miała ogromny wpływ na jej życie. Lidia bardzo zżyła się ze starszą panią. Kim jest tajemnicza staruszka? Jakie tajemnice ukrywa? Dlaczego chce przepisać Lidii mieszkanie w spadku? Jaka jest historia srebrnej łyżeczki z wygrawerowanym "L"?

"Srebrna łyżeczka" to piękna i poruszająca powieść, w której znajdziemy wiele życiowych cytatów. To opowieść o sile miłości, dorastaniu, popełnianiu błędów, przyjaźni, traumach z przeszłości, a także pełna przemyśleń. Zdecydowanie ta książka bardzo podobała mi się. Czytało mi się ją bardzo przyjemnie. Spodobał mi się styl autorki, a także fabuła powieści. Bardzo polecam Wam ją przeczytać! Myślę, że nie pożałujecie! 🙂

Dzisiaj zapraszam was do zapoznania się z wyjątkowo urokliwą i niezwykle wzruszającą "życiową historią".

Pomimo tego, że jest to fikcja literacka, uważam, że taką opowieść napisało samo życie.

Według mnie opisane wydarzenia jak i cała historia mogłaby wydarzyć się naprawdę.

Odrazu upominam!Niech nie zwiedzie was tutaj piękna cukierkowa okładka, gdyż jest to melancholijna, gorzka historia, która zmiecie was emocjonalnie z powierzchni ziemi! (ryczałam jak bóbr!Dosłownie!)

~"faceci są jak wiatr.Powieją narobią błaganiu, zniszczą Ci życie, a potem odfruną robić zamieszanie gdzie indziej".~

~"na wszystko w życiu musi przyjść czas. Jeżeli ktoś czegoś w swoim życiu nie przejdzie, potem ma swego rodzaju braki.Ona tak naprawdę dopiero zaczęła żyć.Zachłysnęła się wolnością"~

Lidia nasza główna bohaterka (ma niespełna 18 lat) od dziecka nie miała łatwego życia.Brak ojca, miłości, beztroskiego życia, dzieciństwa oraz nieustająca opieka nad matką, borykającą się z chorobą alkoholową szybko odbiły piętno na życiu młodej kobiety...

Podczas dość przykrej sytuacji, dziewczyna poznaje Konrada, starszego o ponad 12 lat lekarza z karetki, który chce pomóc tak młodej osobie.Co wyniknie z tej znajomości?

Po kilku latach Lidia otrzymuje tajemniczy list zapakowany w niebieską kopertę od nieznajomej - Pani Ireny. Od teraz nieznana przesyłka wraz z niezwykle emocjonującą treścią zmieni życie kobiety na zawsze...

~"SREBRNA ŁYŻECZKA" Magdaleny Witkiewicz to moje pierwsze spotkanie z autorką.I będąc już jakiś czas po lekturze zastanawiam się dlaczego nic wcześniej nie udało mi się przeczytać od tej Pani? Dlaczego tak późno poznałam twórczość autorki?

Jedno jest pewne! Muszę koniecznie to zmienić, gdyż prezentowany tytuł zawładnął mym sercem.Sercem, które rozsypało się na miliony kawałków...

~Za sprawą wspaniałego, plastycznego i lekkiego pióra autorki, mamy możliwość przeniesienia się do niezwykle emocjonującego świata młodej kobiety. Dziewczyny, która od wielu lat zmagając się z chorobą alkoholową matki za szybko wchodzi w dorosłe życie, tracąc przy tym bezpowrotnie dzieciństwo.Z dnia na dzień staje się odpowiedzialną za całe domostwo siebie i wiecznie pijaną matkę.

Pewnego dnia życie dziewczyny zmienia się o 180 stopni, gdy na jej drodze staje Konrad o wiele lat starszy mężczyzna.Kobieta w końcu doświadcza szczęścia, bezwarunkowej miłości, namiętności, bliskości, przyjaźni i bezpieczeństwa.

Dzięki nowemu życiu Lidia staje się pewną siebie zdeterminowana i dążącą do celu kobietą.Jednak szybko "zachłystuje się" ta niezależnością i wolnością...po więcej odsyłam was oczywiście do lektury gdyż nie chce odbierać wam przyjemności z czytania.

~Prezentowany tytuł to niebanalna i niezwykle hipnotyzującą opowieść o pięknej i prawdziwej miłości, przebaczaniu, wybaczaniu, oddaniu, bólu, poświęceniu, podejmowaniu decyzji nie koniecznie przynoszących pozytywny skutek, zaufaniu, które tak łatwo stracić, a ciężko odbudować oraz o tym, że na wszystko w życiu przychodzi czas i miejsce.

~Wielokrotnie podczas czytania będziemy zdobywać zdawkowe informacje na temat rodzinnych sekretów, tajemniczego spadku oraz srebrnych łyżeczek które na końcu całej opowieści złoża się w logiczną całość.

~Najważniejsze na co chce zwrócić uwagę i co skłoniło mnie do refleksji podczas czytania, jest to, że autorka bez owijania w bawełnę, zwróciła nam uwagę na relacje międzyludzkie oraz przedmioty, które nas otaczają.

W dzisiejszych czasach zbyt szybko pozbywamy się tego co "zepsute" wyrzucając to i szybko wymieniając na nowe, nie podejmując tym samym nawet trudu naprawy.Naprawianie takich przedmiotów jak i relacji między ludźmi, Witkiewicz porównała do japońskiej techniki Kintsugi, czyli sztuki naprawy porcelany.

Dlatego też jeśli bardzo się postaramy to wszystko da się naprawić i posklejać na nowo❤️

~Jeśli lubicie lżejsze pozycje i książki obyczajowe, to całym serduchem jak najbardziej polecam wam sięgnąć po najnowszy tytuł od Magdaleny Witkiewicz.

Przeczytałam i ... z jednej strony to bardzo życiowa historia, pełna smutku i bólu, opowiadająca o tym, co może się stać, gdy będziemy w niewłaściwym miejscu o niewłaściwym czasie, o dawaniu drugiej szansy. A z drugiej strony brakowało mi takiego "czegoś", co nie pozwoliłoby mi o niej zapomnieć. Jednak podobała mi się, świetnie mi się ją czytało, myślałam o niej.

Magdalena Witkiewicz potrafi tak pisać, że proste rzeczy są jednocześnie najważniejszymi, a uczucia wychodzą na pierwszy plan. Jest to powieść o miłości, ale jeszcze bardziej o przebaczeniu. Autorka pisze ładnie, elegancko, ale bez patosu. Łatwo nam wejść w sytuację bohaterów, nie jest to przerysowana rzeczywistość, a sytuacja, która mogłaby dziać się obok nas.

Chociaż od przeczytania minęło już trochę czasu, to ciężko mi ją jednoznacznie ocenić. Myślę, że fanów autorki, ta powieść nie zawiedzie, ale zdaję sobie sprawę ze tego, że nie jest to chyba jej najlepsza książka. Mimo tego, polecam, bo ma ogromny potencjał.

Czytanie "Srebrnej łyżeczki" przypominało mi operację na otwartym sercu. Pierwsze strony to piękne, tętniące życiem, energią serce. Po czym następuje etap przeczuwania, że coś jednak jest nie tak, że coś się wydarzy, coś co zaboli. Wtedy przychodzi gwałtowne rozerwanie serca, utrata czegoś ważnego, wartościowego, coś czego mamy uczucie nie da się naprawić. I wtedy przychodzi osoba, lekarz złamanych dusz, który powie, że wszystko się da, trzeba tylko trochę więcej zrozumieć. I przechodzimy do najtrudniejszego etapu, etapu rekonwalescencji, procesu zrozumienia.

.

Magdalena Witkiewicz pisze cudownie, metaforycznie, eterycznie, subtelnie, elegancko. Jestem po prostu pełna podziwu. Domyślacie się pewnie, że mnie ta historia kupiła, zawładnęła moim sercem na długie godziny. Przeczytałam ją dosyć szybko i nie żałuję ani minuty spędzonej na lekturze. A to, że szybko ją przeczytałam wcale nie jest takie oczywiste, zważając na fakt, że jest to powieść obyczajowa, bo ja jestem w stosunku do nich bardzo wymagająca i jeśli coś mi się w niej nie spodoba to będę ją męczyć przez wiele dni. Tu na szczęście od pierwszych stron była między nami ogromna sympatia. Mam nadzieję, że jeżeli będziecie ją czytać też wasze serce zabije mocniej.

.

Historia Lidii, Konrada i pani Ireny to opowieść pełna bólu, samotności, strat. Ale jest to też historia dająca nadzieję na lepsze czasy. Równocześnie poucza jak ważne w obecnych czasach, gdzie żyje się w biegu, jest zatrzymanie się na chwilę i zrozumienie, że warto pewne rzeczy, relacje spróbować naprawić. Jak to się mówi, nigdy nie jest za późno. I z tą właśnie puentą zostawia nas autorka.

.

Co mogę powiedzieć? Cóż, chyba po prostu dziękuję. Dziękuję za tę piękną historię, myślę że była ona potrzebna światu. Polecam serdecznie, czytajcie i wchłaniajcie mądrość z niej płynącą.

Dzień dobry! 🖐🏻

Książka, która spowodowała u Was "pęknięcie" serca?

⭐RECENZJA⭐

"W życiu pewnych czynów nie da się wymazać, nikt jeszcze nie wymyślił takiej gumki. Choć byśmy próbowali wszystkiego."

🥄

Lidia dostaje list od pewnej kobiety. Kompletnie nie rozumie o co chodzi. Jednak z czasem podczas rozmów z nią zaczyna pojmować wiele spraw i tajemnic rodzinnych. Również zaczyna rozumieć, kto jest dla niej najważniejszy, a przede wszystkim zacznie walczyć o tę osobę. Czy kobieta zazna w końcu szczęścia i spokoju?

🥄

Aaa teraz odpowiem Wam Kochani na moje powyższe pytanie 😜 U mnie zdecydowanie jest to powieść ze zdjęcia. @magdalenawitkiewicz opisała w tej lekturze bardzo realną historię. Historię, która mogła się tak naprawdę wydarzyć i to chwyciło mnie za serce, spowodowało, że łzy kręciły mi się w oku. Z pisarką miałam już do czynienia przy serii "Cymanowski młyn" i polubiłam jej pióro oraz styl. A teraz, czytając jej powieść, utwierdziłam się w tym, że ma lekkość tego pióra i jej lektury czyta się bez oderwania, z wielką pasją oraz zaciekawieniem. Mogłabym powiedzieć, że autorka podarowała mi emocjonalny rollercoster, a do tego przyczyniło się wiele czynników. W ów książce znalazłam:

Życie.

Smutek.

Szczęście.

Głupotę.

Rozpacz.

Śmierć.

Wybaczenie.

Happy end.

Tyle rzeczy scaliło tę lekturę. Fabuła od samego początku porywa czytelnika i powoduje mocniejsze i szybsze bicie serca. Ukazana miłość między naszymi bohaterami jest cudowna, taka niewinna, taka pełna pasji. Dogłębnie ich polubiłam. Uważam, że są to najlepiej wykreowane postacie, jakie dotąd miałam przyjemność spotkać w książkach. Czuć od nich wszystkie bijące emocje, a jednocześnie widać w nich zmiany, które zachodzą pod wpływem różnych decyzji. Przy tej powieści można na chwilę zatrzymać się nad swoim życiem i pomyśleć. Pomyśleć nad tym wszystkim, co robimy, jakie decyzję podejmujemy i czy trzymamy się faktów, czy też nie (Jest tutaj na instagramie pewna osoba, która co chwilę powtarza mi, żebym trzymała się faktów, żebym nie gdybała, żebym w końcu przestała tworzyć. Tak, to o Tobie mówię 😜 i dziękuję Ci za to! 😘🖤). Zakończenie spowodowało we mnie, że pękłam i płakałam. Normalnie wszystko chwyciło mnie za serce 🤭 Rzadko kiedy płaczę, a jak już płaczę, to naprawdę musi to być świetna powieść, która potrafi rozpuścić moje serce z lodu 😜 Pani Magdalenie się to udało! 😃 I jestem oczarowana, kupiona w 100%! Polecam z całego serca Wszystkim! 😃🖤

🥄

Za egzemplarz książki do recenzji dziękuję @wydawnictwofilia 🖤

🥄

Pióro Magdaleny Witkiewicz jest mi znane nie od dziś. Kiedy więc ujrzałam, że zbliża się premiera najnowszej jej powieści — przysięgłam sobie, że ją przeczytam. Tak oto w moje łapki trafiła Srebrna łyżeczka. Kiedy przeglądałam sobie inne recenzje, zmartwił mnie odrobinę fakt, iż nie wszystkim ona podeszła. Wcześniejsze historie autorki cieszyły się ogromną popularnością i praktycznie wszyscy je zachwalali. Co wydarzyło się tym razem? Czy i mnie ta powieść nie zachwyciła?

Lidia nie miała szczęśliwego życia. Kiedy więc otrzymuje list od nieznanej kobiety, która przedstawia się jako przyjaciółka rodziny, w głowie Lidii rodzą się setki pytań. Kim jest ta kobieta? Czego może od niej chcieć? Skąd zna rodzinę Lidii? Kobieta powoli odkrywa tajemnicę, która zdecydowanie wywraca całe jej dotychczasowe życie do góry nogami. Jednak czy dzięki temu uda jej się odnaleźć upragnione spokój i szczęście?

Zacznę od wszystkich plusów, jakie udało mi się odnaleźć podczas lektury tej powieści. Przede wszystkim pióro autorki. Jak przy poprzednich jej książkach, poczułam tę lekkość i łatwość, z jaką Magdalena Witkiewicz tworzy swoje historie. Dzięki temu lektura tej pozycji nie sprawiła mi żadnych trudności, nie czułam się zmęczona czy znudzona. Z ogromną ciekawością pochłaniałam kolejne strony, by jak najszybciej dowiedzieć się, co takiego przygotowała autorka dla swoich bohaterów tym razem.

Drugim plusem powieści są właśnie główni bohaterowie. Lidia wzbudziła moje współczucie, ale i sympatię. Mimo tego, że jej dzieciństwo nie było zbyt kolorowe, to radziła sobie bardzo dobrze i zaimponowała mi swoją siłą charakteru. Niejeden na jej miejscu dawno by się poddał. Podobnie sprawa wyglądała z Konradem. Choć ON raczej był tutaj zepchnięty na boczny tor, to rozdziały z jego perspektywy niezwykle mnie wciągały i w pewien sposób zaspokajały czytelniczą ciekawość. Autorka stworzyła tych dwojga w taki sposób, że nie śmiałabym napisać o nich, że są zbyt płascy czy nijacy.

Główny wątek powieści, czyli miłość, która przychodzi niespodziewanie i nadzwyczaj łatwo jest ją zniszczyć, zaciekawił mnie i poruszył. Autorka przedstawiła tę sprawę na podstawie tzw. Techniki Kintsugi, która jest sztuką naprawy porcelany. Ona, podobnie jak i miłość są niebywale kruche, ale można je naprawić. Czytając tę powieść, miałam też w głowie takie powiedzenie, że często spotykamy na swojej drodze właściwych ludzi, ale w niewłaściwym czasie. Myślę, że doskonale opisuje ono właśnie sytuację Lidii.

Natomiast minusem tej powieści mogę nazwać jej pewnego rodzaju przewidywalność. Oczywiście mnie, jako miłośniczce powieści obyczajowych, nie przeszkadzało to w większym stopniu. Wiem jednak, że są czytelnicy, którzy po prostu tego nie lubią i od książki oczekują ciągłych zaskoczeń i zwrotów akcji. Owszem, ich tutaj nie zabrakło, ale nie były one też spektakularne. Autorka zdecydowanie bardziej skupiła się na przedstawieniu historii głównej bohaterki i Konrada. To właśnie ten wątek odgrywa tutaj główną rolę i na nim skupia się uwaga czytelnika.

Srebrna łyżeczka nie są może wybitną powieścią, ale ja z jakiegoś powodu zakochałam się w tej historii. Myślę, że w pewien sposób poukładała mi ona pewne rzeczy w głowie i jestem pewna, że w przyszłości wrócę do tej historii. Jeżeli szukacie powieści obyczajowej, którą można pochłonąć w jeden wieczór i przy której wystąpić mogą i łzy, to zdecydowanie polecam Wam ten tytuł. Jeśli jednak oczekujecie czegoś naprawdę wow i zaskakującego, to możecie nie być do końca zadowoleni.

Witam się dziś z Wami cudowną powieścią o miłości, przebaczeniu i nadziei na lepsze jutro. 💖

•

Lidia nie dostrzegła, jak wielkie szczęście dostała od losu. Po trudnym dzieciństwie i śmierci matki, poznała idealnego mężczyznę. Zakochała się w nim z wzajemnością. Pobrali się i mieli wieść spokojne życie. On, sporo starszy, pan doktor z doświadczeniem i ona, młoda, naiwna dziewczyna, pragnąca spełnić swe marzenia. Zachłysnęła się wolnością jaką dawał jej mąż i popełniła okropny błąd. Poniosła klęskę, straciła miłość swojego życia. 💔

Po latach Lidka dostaje tajemniczy list. Jego nadawcą jest starsza pani, która twierdzi, że jest przyjaciółką rodziny i chce przekazać jej spadek. Zaskoczona kobieta, z pomocą pani Irenki, powoli zaczyna odkrywać przeszłość i jej sekrety. Czy pomoże jej to odnaleźć spokój i szczęście utracone przed laty? Czy Lidia odnajdzie srebrne łyżeczki, których brakuje jej do kompletu?

•

Piękna, prawdziwa historia. 😍 Niepozbawiona bólu i smutku. Skłaniająca do refleksji. Przypomina nam o tym, że najczęściej doceniamy to, co utraciliśmy. Ale zachęca nas też do walki o własne szczęście. Polecam serdecznie! 🥰

"Srebrna łyżeczka" @magdalenawitkiewicz

To historia, której główną bohaterką jest Lidia. Młoda dziewczyna, dla której los od początku nie był łaskawy. Wydarzenia w jej życiu sprawiły, że nasza bohaterka musiała bardzo szybko dorosnąć. Brak dzieciństwa, szybkie wkroczenie w dorosłość, nie pozwoliły Lidii zaznać beztroskiego życia.

Pewnego dnia otrzymuje list od niejakiej Ireny Chojnackiej. Kim jest ta tajemnicza kobieta i jaką rolę odegra w życiu naszej bohaterki?

Co z tym wszystkim mają wspólnego srebrne łyżeczki z wygrawerowaną litera L?

Tak wiele pytań, na które odpowiedź przyjdzie z czasem. Więc nie ma na co czekać, tylko zagłębić się w lekturę.

***

"Srebrna łyżeczka" to niezwykle wciągająca, realistyczna, lekka, klimatyczna opowieść. Posiadająca w sobie wiele prawd życiowych. Zaskakująca, przepełniona wachlarzem emocji, które roztopią niejedno serduszko.

Autorka nie ucieka od trudnych tematów. Wplata je niepostrzeżenie nadając realnego wydźwięku tej historii.

Pani Magdalena stworzyła opowieść o odkrywaniu siebie, o trudnych i bolesnych wspomnieniach tlących się w sercu bohaterów i o tym jak bardzo ważna jest obecność ludzi których kochamy.

Świat przedstawiony przez autorkę nie jest wyidealizowany, bohaterowie borykają się z życiowymi dramatami, muszą podejmować ciężkie decyzje zupełnie tak jak my. Przez to są niezwykle realne. Jakby mieli swój pierwowzór w rzeczywistości. Są niezwykli w swojej zwykłości.

Czytając tę książkę czułam jakbym była najlepsza koleżanką naszej głównej bohaterki Lidii. Chciałam jej pomóc, wspierać w tych trudnych dla niej chwilach i trzymałam mocno kciuki, by w końcu wszystko się ułożyło.

Pokochałam również postać postać Pani Irenki, która swoim niespodziewanym listem do młodej kobiety, wskrzesza przeszłość i zachęca do tego, by cofnąć się wstecz, odnaleźć odpowiedzi na wszystkie nurtujące pytania.

To powieść o poszukiwaniu siebie, zmierzeniu się z przeszłością, a także, o tym, że jeden nieprzemyślany ruch może wywrócić życie do góry nogami. A także o miłości, która jest krucha jak porcelana, o którą należy dbać jak o największy skarb.

W swojej książce Pani Magdalena podejmuje problem alkoholizmu i następstw jakie niesie za sobą i jak wpływa na dzieci, które nie są w stanie pomóc chorej osobie z najbliższego otoczenia. Zwłaszcza gdy chorym jest któryś z rodziców.

***

Prosty, przyjemny język, zgrabna, nietuzinkowa fabuła, która pochłania bez reszty. Nic dziwnego , że przeczytałam powieść w jeden wieczór.

Pani Magdalena potrafi uchwycić w bohaterze to co najcenniejsze, najlepsze , życiowe i prawdziwe.

To historia przepełniona bólem ale wiarą i nadzieją na lepsze jutro. Przepiękna w swojej wymowie, prosta, wzruszająca i motywująca do tego, by zastanowić się co tak naprawdę jest w życiu ważne.

Niesamowity klimat, prawdziwość bijącą z każdej strony powieści rozgrzeje niejedno serduszko, jestem o tym przekonana.

Pani Magdalena to mistrzyni happy endów, a my potrzebujemy takich powieści Czyż nie?

Autorki chyba nie muszę nikomu przedstawiać?! Tym razem z kryminału przeszłam na obyczajówkę, po której pewnie część z was weźmie kawałeczek do siebie.

Uwielbiam takie książki, z których mogę czerpać inspirację naukę dla siebie jak i podpowiedź na przyszłość. Miłość, nie ma człowieka, który nie wiedziałby, co to jest albo, z czym to się je, ale można podzielić ją na tą dobrą, która była łaskawa oraz na tą, która nie przyniosła nic dobrego. W książce znajdziemy cały jej obraz, co mnie bardzo cieszy. W dzisiejszych czasach karmimy się obrazem, jaki kreuje TV a często w życiu wychodzi całkiem, co innego i potem wielkie pretensje, do kogo?? Tv? Zaczynamy analizować, co w nas jest takiego, że nie udaje się, nie przynosi pozytywnego rezultatu.

Poznajemy historię Lidki i jej mamy, która ma problem alkoholowy, więc dziecko musiało szybko dorosnąć. Kolejnym bohaterem jest Kondrat starszy od Lidii pan doktor, który wszedł z butami w „poukładany” świat dziewczyny. Część z was pewnie powie „Eeeee historia jak każda inna”, ale nic bardziej mylnego! To, że miłość ma różne etapy to każdy z was wie, tutaj macie każdy jej obraz od motyli w brzuchu po ciskanie gromem, bo trzeba znaleźć winnego!

Poznasz też sekret, jaki poznaje nasza młoda Lidka, a zaczyna się to poprzez otworzenie listu, jaki dostała od Pani Irenki, która tym, co chce przekazać też zamiesza w życiu dziewczyny. Nie napisze, w jaki sposób, ale uwieźcie mi to dla waszego dobra.

To cudowna opowieść o miłości, przebaczeniu, o spostrzeżeniu czegoś więcej niż czubek własnego nosa. Cudowne kobiety, czyli mama Konrada oraz Pani Irenka powiedzą to, co każda z nas chciałaby usłyszeć. Każdy dźwiga jakiś sekret, każdy boryka się ze sobą i własnymi emocjami, przeżyciami, ale czy damy siebie drugiej osobie to zależy od nas samych.

Z całego serca dziękuje Wydawnictwu Filia za egzemplarz to moja pamiątka na później, na czas, w którym zwątpię. Przekonaj się czy znajdziesz tutaj część siebie.

Zazwyczaj nie przepadam za literaturą obyczajową. Wybieram biografie i książki historyczne. Ale "Srebrna łyżeczka" autorstwa Magdaleny Witkiewicz autentycznie mnie zachwyciła praktycznie od pierwszej strony. Jest to książka, która porusza bardzo ważne tematy. Opowiada, że w życiu nic nie jest czarnobiałe. Zawsze są jakieś drobne niuanse. Nikt z nas nie jest doskonały, ma swoje wzloty i upadki. "Srebrną Łyżeczkę" pochłonęłam praktycznie przez jeden weekend. Nie mogłam się oderwać od lektury. Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością tej autorki, ale nie ostanie. Chętnie poznam inne jej książki.

I tym razem Witkiewicz mnie nie zawiodła! Autorka ponownie stworzyła inspirującą opowieść, w której znalazł się mój ulubiony motyw rodzinnych tajemnic i skarbów. Historia Lidii była wyjątkowo wciągająca... Samą bohaterkę dość szybko polubiłam, nie mogłam za to się przekonać do mężczyzn, którzy wprowadzili do jej życia tyle chaosu! Spodobało mi się to, że autorka nie skupiała się tu jedynie na wątkach romantycznych, ale stworzyła pełną zwrotów akcji opowieść o nieznajomej kobiecie, która do końca była dla mnie zagadką.

Wieczór z "Srebrną łyżeczką" był wyjątkowo udany... Polecam tę opowieść każdej osobie, która lubi dobre powieści obyczajowe lub wzruszające sagi rodzinne!

„Srebrna łyżeczka” kolejna fantastyczna powieść obyczajowa Pani Magdaleny Witkiewicz. Lektura przedstawia historię młodej dziewczyn Lidii. Kobieta nie miała łatwego życia. Trudne dzieciństwo u boku matki alkoholiczki. Książka ukazuje historie wzięte z życia. To nie moja pierwsza książka Pani Magdaleny. Wszystkie jakie czytałem bardzo poruszające z zaskakującym zakończeniem. Czytając inne książki przekonałem się, że autorka lubi trzymać czytelnika w napięciu do ostatniej chwili i manipulować emocjami. „Srebrna łyżeczka” mocno wzruszająca i wciągająca. Nie będę zdradzać zakończenia, powiem tyle - serdecznie polecam. Ja pochłonąłem książkę ekspresowo.

Wszystko zaczyna się od tajemniczego listu, który otrzymuje Lidia, w którym główna bohaterka dowiaduje się, że kobieta, która niby zna jej rodziców chce przekazać jej spadek. Młoda kobieta nie wie co ma o tym myśleć, lecz w między czasie poznajemy jej przeszłość. To że nie miała dzieciństwa bo musiała opiekować się matką alkoholiczką, to że dzięki lekarzowi Konradowi, jakoś łatwiej jej było pogodzić się z tym, że jej jedyna rodzina jaką miała odeszła. Oraz to, że bardzo młodo wyszła za mąż. Jednak te małżeństwo przez jej głupotę się rozpadło.

Co jeszcze spotkało Lidię? Czy uda jej się odnaleźć miłość? I co to za kobieta, która chce jej zapisać spadek?

Jak już pewnie wiecie po książki Magdaleny Witkiewicz sięgam w ciemno. Po prostu wiem, że się nie zawiodę i tak też było w tym przypadku, chociaż ta książka nie chwyciła mnie aż tak za serce jak przy poprzednich historiach tej autorki.

Głowna bohaterka dzieciństwa lekkiego nie miała, bo zamiast wieść beztroskie dzieciństwo to ona musiała szybko dorosnąć by zająć się własną matką, która nadużywała alkoholu. To ona musiała sama zadbać o to by było co jeść, by było czysto, a dodatkowo by nie zawalić szkoły. Gdy matka umiera, z pomocą przychodzi jej zupełnie obca osoba, Konrad, który jest lekarzem. On jest od niej o dwanaście lat starszy jednak im to zupełnie nie przeszkadza. Później jednak coś zaczyna się psuć, ON chciał jej dać wolność, by zasmakowała tego co ją ominęło. Lidia jednak za bardzo dała się ponieść tej wolności przez co wszystko zaczyna się sypać jak domek z kart.

Książkę czyta się w ekspresowym tempie i bardzo przyjemnie. Autorka po raz kolejny poprzez historię przekazuje nam bardzo wiele ważnych treści. Na przykład to, że dla miłości nie liczy się wiek, że jeśli to jest ta jedyna miłość to jest się w stanie znieść dla niej naprawdę bardzo wiele. Jednak czasem zdajemy sobie z tego sprawę niestety już po fakcie, aczkolwiek o ile ta druga osoba żyje to wszystko można spróbować jeszcze naprawić.

Książka mi się bardzo podobała, jednak uważam ją za nieco słabszą od poprzednich książek autorki. Zabrakło mi tu momentu, który wywołałby u mnie wzruszenie, wręcz chwycił za serce. Ale zachęcam Was byście sami się przekonali co sądzicie o tej książce.

Dawno nie czytałem tak dobrej powieści obyczajowej. Wpadła w moje ręce zupełnie przypadkiem, ale już wiem, że sięgnę po inne książki tej autorki. Polecam więc ją wszystkim, którzy jeszcze nie mieli styczności ze stylem pisania Magdaleny Witkiewicz. Książka liczy ponad 350 stron, ale pochłonąłem ją w jedno leniwe popołudnie. Moim zdaniem doskonale czyta się ją latem w ogrodzie, na przykład na hamaku. Myślę, że wiele z nas może utożsamiać się z główną bohaterką. Lektura tej powieści chwyta ze serce i skłania do myślenia, a opisana historia pozostaje z nami na długo. Polecam bardzo "Srebrną łyżeczkę" i zabieram się z czytanie kolejnej książki tej autorki.

Życie bywa pełne niespodzianek. Nigdy nie wiadomo co przyniesie los i kiedy oraz w jaki sposób nasz świat się odmieni. "Srebrna łyżeczka" to pełna tajemnic, fascynująca lektura, pokazująca nam, że zawsze jest pora na zmiany. Doskonała opcja, dla wszystkich osób ceniących sobie kubek kawy i wciągającą lekturę. Jako prawdziwy mól książkowy, pochłonęłam ją jednym tchem. Świetnie napisana, czyta się łatwo i przyjemnie. Niespodziewane zwroty akcji, wyraziste bohaterki oraz ciepła fabuła. I oczywiście nutka tajemniczości. Świetna pozycja do każdego domowego księgozbioru. Zarówno dla pań, jak i panów. Polecam.

🌷"Na wszystko w życiu jest czas. I na naukę, i na miłość, i na szaleństwo"

🌷"Czasami sami musimy dźwigać nasze ciężkie bagaże(...)Czasem naprawdę nie ma nam kto pomóc, a sami nie dajemy rady"

🌷"Każdy etap życia rządzi się swoimi prawami (...) Jeśli pominiemy pewien etap, to z pewnością w późniejszym życiu będzie można zauważyć jakieś braki. Wszystko powinno mieć naturalną kolej rzeczy i nie można nic przyspieszać ani spowalniać, bo zaczyna się robić życiowy bałagan..."

🌷"Los bywa przewrotny i czasem wcale nie trzeba go kusić. Pewne sytuacje uruchamiają lawinę zdarzeń, nad którą nie da się zapanować"

🌷"W życiu pewnych czynów nie da się wymazać, nikt jeszcze nie wymyślił takiej gumki. Choć byśmy próbowali wszystkiego"

🌷"(...) Pamiętaj, ty jeszcze możesz ze swoim życiem robić wszystko. Nie jest za późno. Spróbuj być szczęśliwa. Rób wszystko, co możliwe, by spełniać swoje marzenia. Tak, byś na łożu śmierci mogła powiedzieć, że niczego nie żałujesz"

Czy macie takie książki, w których jesteście zakochani od pierwszych stron? Ja mam, a do nich dołącza "Srebrna łyżeczka".

Lidia to główna bohaterka książki. Życie nie rozpieszczało młodej dziewczyny...

Po kilku latach, gdy stała się właścicielką firmy, otrzymuje tajemniczy, odręcznie napisany list w niebieskiej kopercie. Przysłała go kobieta, która twierdzi, że jest znajomą rodziny i chce przekazać spadek. Nie chcę podać więcej informacji, jednakże pragnie nawiązać z nią bliższy kontakt. Lidia nie wie, że od tego momentu, zacznie odkrywać rodzinne tajemnice. Jak wpłyną na życie kobiety? Co otrzyma w spadku? Czy Lidia odnajdzie wewnętrzny spokój? Czy kobieta zrozumie, czym jest miłość?

Ojej! To była piękna książka! Jestem nią oczarowana. Jak spojrzycie wyżej, wstawiłam bardzo dużo cytatów i uwierzcie mi, ale wybrałam te, które najbardziej chwyciły mnie za serce. Ta książka jest przepełniona pięknymi, życiowymi cytatami. To pierwsza książka Magdaleny Witkiewicz, którą przeczytałam, ale z pewnością nie ostatnia. Zakochałam się w stylu autorki, lekkości pióra, mądrości płynącej z tej historii. Możecie mi wierzyć, lub nie, ale naprawdę utożsamiam się z Lidią. Przeżyłam jej emocję. Wiem co czuła, gdy niosła na barkach ciężar choroby matki. Absolutnie nie piętnuje zachowania matki.Ba! Jestem w stanie w pełni zrozumieć jej "ból". Tak bardzo chciałabym wiele powiedzieć wam o matce, ale nie mogę, żeby nie zepsuć wam wrażeń podczas czytania. Kilka dni myślałam o tej historii. Dlaczego? Bo każdy bohater w tej powieści cierpiał, oczywiście z różnych powodów, które wpłynęły na ich życie. Wspaniale, że autorka wplotła wątek różnicy wieku głównych bohaterów. Niewątpliwym atutem książki, była tajemnica listu i spadku, który przewijał się przez całą powieść. Nie mogłam doczekać się, kiedy poznam prawdę i dowiem się, kim jest nadawca listu. Przyznaję, że w pewnym momencie, zaczęłam domyślać się, jak potoczy się fabuła książki, ale cierpliwie i z ogromną przyjemnością, poznawałam historię Lidii...

"Srebrna łyżeczka" to najlepsza książka obyczajowa, jaką przeczytałam w ostatnim czasie. Piękna, wzruszająca, przepełniona smutkiem, wartościowa i z morałem.

To historia o prawdziwej miłości, która nie tylko uszczęśliwia, ale i skazuje na cierpienie. To historia o wybaczaniu, godzeniu się z losem oraz o tym, że wszystko ma swój czas.

Serdecznie Wam polecam!

Magdalena Witkiewicz po raz kolejny udowodniła, że potrafi pięknie manipulować emocjami czytelnika. "Srebrna łyżeczka" to wzruszająca powieść o trudach, zdradzie, miłości, wybaczaniu i życiowej odwadze. Pokazuje, że nie jest łatwo wymazać przeszłość, ale zawsze można starać się naprawić popełnione błędy, a tym samym nadać jej nowe znaczenie. Jest to książka nostalgiczna, momentami smutna, ale jednocześnie lekka, dająca nadzieję. Polecam ją każdemu, gdyż podejmuje tematy ważne, o których często zapominamy w codziennym, zabieganym życiu. Bo cóż jest ważniejszego od relacji z bliskimi? Jak dla mnie - nic!

Srebrna łyżeczka autorstwa Magdaleny Witkiewicz, to książka, która bardzo mnie poruszyła. Główna bohaterka bardzo wiele przeszła w swoim życiu. I te rzeczy pozostawiły w niej ślad. Lidii wydaje się, że w życiu już nic dobrego jej nie spotka. I w tym momencie los ma dla niej niespodziankę. Spotyka tajemniczą kobietę. Panie połączy przyjaźń.

Srebrna łyżeczka to książka, która daje czytelnikowi nadzieję, że los zawsze może się odwrócić. Wystarczy wierzyć. Powieść bardzo mi się spodobała. Zwłaszcza, że ostatni czas był dla mnie dość trudny. Książka była dla mnie balsamem dla duszy, pomogła mi pokonać smutek.

Bardzo lubię powieści autorstwa Magdaleny Witkiewicz. Dlatego po Srebrną łyżeczkę sięgnęłam bez wąchania. I książka mi się spodobała, ale nie od razu. Wciągnęłam się w fabułę po 20 -30 stronach. Ale potem było już naprawdę bardzo dobrze. Kolejne strony uciekały mi w mgnieniu oka. Na pewno nie jest to cukierkowa opowieść. I bardzo dobrze. Mnie się bardzo podoba połączenie radości i smutku, dzięki temu cała historia jest bardziej wiarygodna. Bardzo polubiłam główną bohaterkę. Lidka mocno przypomina mi moją siostrę. Dlatego bardzo jej kibicowałam, aż do ostatniej strony. Srebrna łyżeczka to idealna książka, nie tylko na lato.

Magdalena Witkiewicz to jedna z moich ulubionych autorek. Każda jej książka jest naprawdę wspaniała. Srebrna łyżeczka również bardzo mi się spodobała. W książce znajdziemy historię miłosną. Ale to nie jest miłość idealna. Bohaterowie muszą mierzyć się z różnymi przeciwnościami losu. Jednak mimo to uczucie nadal jest silne Bardzo podobały mi się też retrospekcje. Dzięki nim zdecydowanie lepiej poznajmy bohaterów i ich motywacje. W trakcie czytania mnóstwo razy się wzruszyłem. Srebrna łyżeczka spodoba się każdemu, kto lubi nieco sentymentalne powieści obyczajowe. Myślę, że ta książka będzie jedną z moich ulubionych.

Powieść tę czytało mi się niezwykle sprawnie i szybko dzięki lekkiemu piórze autorki. Jest to bardzo kobieca, życiowa historia opowiadająca w głównej mierze o miłości właściwie od pierwszego wejrzenia. Jeśli chodzi o wątek tytułowej łyżeczki, to jednak wolałabym, żeby był trochę bardziej rozwinięty, a jego wyjaśnienie ciut lepsze i bardziej satysfakcjonujące, bo jednak spodziewałam się czegoś innego.

Główni bohaterowie byli moim zdaniem dobrze wykreowani i realnie przedstawieni, tak samo jak ich relacja, pomimo tego, że na początku miałam co do niej mieszane uczucia, ale jednak po przeczytaniu całej książki lepiej ją zrozumiałam i uważam, że zabiegi autorki były logiczne i wiem co chciała za ich pomocą pokazać.

Podsumowując, myślę, że jest to dobra, pełna ciepła i dająca nadzieję książka, która mimo swej lekkości ukazuje częste życiowe problemy takie jak alkoholizm, dorastanie, czy też życie w kłamstwie. Podczas jej czytania można się dobrze rozerwać i zaangażować w historię. Jest to jedna z tych książek, które zarazem bawią i skłaniają do refleksji.

Srebrna łyżeczka – Witkiewicz

Główną bohaterką powieści jest Lidia młoda dziewczyna, której dzieciństwo było trudne, od najmłodszych lat opiekowała się matką, która coraz bardziej pogrążała się w alkoholizmie.

Pewnego dnia Lidia dostaje list od tajemniczej kobiety, która przedstawia się jako przyjaciółka rodziny. Chcę jej przekazać w spadku mieszkanie. Niczego więcej nie wyjaśnia. Kim jest ta kobieta? Dlaczego tak jej na tym zależy?

Lidia odkrywa tajemnice, która wywraca jej życie do góry nogami.

(...) "pamiętaj, Ty jeszcze możesz ze swoim życiem zrobić wszystko. Nie jest za późno. Próbuj być szczęśliwa. Rób wszystko, co możliwe, by spełniać swoje marzenia. Tak, byś na łożu śmierci mogła powiedzieć, że niczego nie żałujesz."

Było to moje pierwsze spotkanie z autorką, jednak myślę, że nie ostatnie. Książkę czyta się szybko. Historia była piękna, smutna oraz z przesłaniem.

Naprawdę warta polecenia, jeśli szukacie życiowej książki, to jest właśnie ta.

Za egzemplarz dziękuję : @wydawnictwofilia

Opis z okładki sugeruje odkrywanie tajemnicy rodzinnej związanej z tytułową łyżeczką, a także jakieś powiązanie głównej bohaterki z nieznaną jej wcześniej "przyjaciółką rodziny". Brzmi to ciekawie, trochę groźnie, czytelnik od razu zaczyna się zastanawiać, co też może się za tą intrygą kryć? Sam początek powieści faktycznie jest dobry, bo trzyma się tych założeń, ale potem niestety wędrujemy w przeszłość...

Główna bohaterka, którą poznaliśmy jako pewną siebie kobietę sukcesu zamienia się w poturbowaną przez życie nastolatkę, której matka pije i nic innego poza winem jej nie interesuje. Na horyzoncie pojawia się Konrad, który jest starszym pełnym empatii lekarzem/ratownikiem. Mężczyzna ma tę słabość, że zakochuje się w Lidce z prędkością błyskawicy. Myślę, że ten moment jest dla czytelnika przełomowym, bo ma przed sobą dwie ścieżki.

Pierwsza to uwierzyć w romantyczną bajkę z księciem na białym koniu (tudzież siedzącym w karetce) i pozwolić autorce grać na emocjach jak na skrzypcach. Nie widzę w tym nic złego! Powieść zbiera dużo pozytywnych opinii, bo są ludzie, których taka historia urzekła i wzruszyła. Niemniej trzeba tutaj trochę przymknąć oko i rozmarzyć się na temat słodkiej pierwszej miłości, która pokona wszystkie przeszkody, a wtedy lektura przyniesie dużo przyjemności.

Druga droga to przeczekać zawirowania miłosne z nadzieją na powrót tej tajemniczej atmosfery, która była na początku. Ja poszłam tą ścieżką i niestety nie mam dla was dobrych wiadomości - wątek łyżeczki wraca dopiero na sam koniec i tak naprawdę niczego ze sobą nie niesie. Można było w tym miejscu podstawić dowolny inny przedmiot albo nawet nie umieszczać żadnego, historia i tak tak samo by się potoczyła.

Jeśli szukasz ciepłej romantycznej powieści, wypełnionej emocjami, napisanej w pięknym stylu (za to akurat trzeba autorkę pochwalić, ma lekkie pióro, przez zdania wręcz się płynie) i z pozytywnym zakończeniem to spodoba ci się ta pozycja. Jeśli liczysz na coś ponad to, to uprzedzam, że możesz się trochę rozczarować.

"Życie nigdy nie jest czarno-białe. Nigdy nie jest proste. Każdy z nas ma jakieś tajemnice, o których nie chce mówić..."

Przychodzę do Was z recenzją książki, która swoją premierę miała w środę. A mianowicie chodzi o książkę Pani Magdaleny Witkiewicz "Srebrna łyżeczka". Nasza specjalistka od dobrych zakończeń nie zawiodła mnie i tym razem!

Chociaż przyznam się Wam szczerze, że czytając miałam w głowie tylko takie myśli, że ta powieść MUSI skończyć się dobrze mimo tego, że historia jest smutna...

Od samego początku czytelnik biorący w rękę książkę Pani Magdy ma zakodowane, że... "skończy się dobrze". Tym razem miałam obawy. Autorka ukazała nam smutną i trudną historię, a zarazem piękną z przesłaniem... W trakcie czytania miotały mną różne uczucia. A dlaczego? Już Wam pokrótce pisze.

Lidia.

Młoda dziewczyna, która w życiu nie ma lekko. Musi opiekować się swoją matką, która jest alkoholiczką. Pewnego dnia kobieta dostaje udaru, ląduje w szpitalu, a życie Lidii zmienia się o 180 stopni... tego dnia ktoś na jej drodze postawił Anioła Stróża - młody lekarz Konrad, który przyjechał do jej mamy postanawia się zaopiekować Lidią. Szybko nawiązują wspólny kontakt, a wkrótce połączy ich bardzo głębokie uczucie.

Miałam trochę żalu do Lidki, że na własne życzenie postanowiła zepsuć swoje małżeństwo, ale spoglądając na to z drugiej strony... była młoda, nigdy wcześniej nie zaznała prawdziwej miłości i nikt się nią nie opiekował.. miała prawo popełniać błędy...a Konrad był od niej o 12 lat starszy...

Dziewczyna po pewnym czasie rozumie swój błąd. Rozumie także, że nikogo nie kochała bardziej niż Konrada, a to wszystko dzięki tajemniczej niebieskiej kopercie, Pani Irence i technice "Kintsugi".

Jeżeli chcecie dowiedzieć się co to wszystko znaczy i jak potoczyły się losy Lidii i Konrada odsyłam do pięknej powieści.

Jak zwykle się nie zawiodłam!

Dziękuję @magdalenawitkiewicz za piękną, wzruszającą i pouczającą lekturę!❤

"Spieszyłam się, jakby świat za chwilę miał się skończyć. Bo życie pokazało, że świat potrafi się skończyć w najmniej przez nas oczekiwanym momencie..."

"Srebrna łyżeczka" to najnowsza powieść obyczajowa od Magdaleny Witkiewicz.

Lidia jest cichą i sympatyczną dziewczyną, która nie ma łatwego życia. Całe jej dzieciństwo i okres dorastania podporządkowany był matce uzależnionej od alkoholu. Dziewczyna zamiast korzystać z beztroskich lat swojego dzieciństwa musiała szybko dorosnąć, aby opiekować się matką. Jednak życie bywa przewrotne i po przykrych doświadczeniach los się do niej uśmiecha. Kobieta nabiera wiatr w żagle, lecz nie zawsze jej wybory są trafne. Na dodatek pewnego dnia Lidia otrzymuje tajemniczy list od nieznanej kobiety, która chce przekazać jej spadek...

"Srebrna łyżeczka" to wzruszająca opowieść pełna emocji, opowiadająca o miłości i wolności. Można rzec, że nasza bohaterka od lat żyje w zamknięciu, z dala od normalnego życia, jakie prowadzą jej rówieśnicy. Przez problemy alkoholowe jej matki odebrano jej dzieciństwo. Dopiero miłość otwiera jej oczy na wiele spraw. Jednak spuszczona ze smyczy szybko zachłystuje się wolnością. Po wszystkich przykrych doświadczeniach, które ją spotkały poznaje prawdziwe życie, którym szybko się zatraca, zapominając o tych, którzy ją kochają. "Los jednak bywa przewrotny i czasem wcale nie trzeba go kusić. Pewne sytuacje uruchamiają lawinę zdarzeń, nad którą nie da się zapanować..." Głównym morałem tej historii jest to, że dzisiejszych czasach nie doceniamy tego, co mamy. Często krzywdzimy kogoś, kierując się tylko swoim emocjami i wygodą, nie licząc się z uczuciami innych osób. Nazwijmy to po imieniu bywamy egoistami. Zamiast czasem coś naprawić, zrobić pierwszy krok, wolimy odpuścić zamiast przyznać się do winy. Może to strach przed odrzuceniem? Czasem po prostu wolimy cierpieć niż walczyć o miłość. Pamiętajcie nie warto się dąsać, szkoda na to czasu. Trzeba walczyć o swoje szczęście nie tracąc cennych sekund, bo nikt nie zna miejsca i godziny... To kolejna książka autorki, która na długo zapadnie nam w pamięci, przy której na pewno nie przejdziemy obojętnie. Historia, którą pochłoniemy w jedno popołudnie, a po jej skończeniu nakłoni nas do refleksji i zadumy. Polecam🥄

Lidia nigdy nie zaznała ciepła rodzinnego. Od zawsze mogła liczyć tylko na siebie. O tacie nie wie praktycznie nic, a z mamą może porozmawiać tylko wtedy gdy nie jest ona w amoku alkoholowym. W dniu gdy cały jej świat się wali poznaje mężczyznę, który pokaże jej co to jest wsparcie i zaufanie.

Życie Lidii powoli wraca na dobre tory, ale to nie koniec niespodzianek. Wraz z otwarciem niebieskiej koperty Lidia dowiaduje się, że pewna kobieta przedstawiająca się jako przyjaciółka rodziny przepisuje na nią mieszkanie.

Kim jest tajemnicza kobieta? Jak poznanie jej wpłynie na dalsze decyzje Lidii?

Odpowiedzi otrzymasz zagłębiając się w lekturę “Srebrna łyżeczka”.

.

Jestem oczarowana. Ta historia zasługuje na to, aby poznało ją jak najwięcej osób. Dlaczego? Przede wszystkim uczy. Zwraca uwagę na wiele aspektów, których nie zauważamy na co dzień. Jak długo należy dbać o związek? O budowanie i zacieśnianie relacji z najbliższą osobą? Tylko na początku znajomości? Oczywiście, że nie. Sami wiecie, że nie zawsze związek to wspaniałe chwile i łatwe decyzje. Jedna z podjętych decyzji może przekreślić to nad czym pracowaliśmy od wielu lat.

Bohaterzy są bardzo realistyczni i świetnie wykreowani. Fabuła daje do myślenia.

Nie pozostaje mi nic innego jak zachęcić was do sięgnięcia po “Srebrną łyżeczkę”.

Wydawnictwu FILIA dziękuję za przesyłkę książkową, a autorce gratuluję stworzenia tak wciągającej i ciekawej historii 🌺

~

sylwiaczyta

Choć epoka listów wysyłanych tradycyjną pocztą dawno już za nami, dziś Magdalena Witkiewicz powraca do tej formy korespondencji. A jeśli owa korespondencja, wywoła wielkie zamieszanie w życiu odbiorcy, to z jeszcze większym zaciekawieniem będziemy chcieli poznać jej zawartość.

Tak właśnie jest z najnowszą powieścią Pani Magdaleny. „Srebrna łyżeczka” ukazuje historię nie tylko tajemniczą, lecz do cna wciągającą. Autorka ponownie zarysowała historię, która zadaje wiele pytań, zmusza nas do refleksji. Autentyczność oraz styl poprowadzenia fabuły, czynią ją namacalną, wywołując wrażenie, że czytamy historię będącą zapisem prawdziwych wydarzeń. Myślę, że nie jest wykluczone, że gdzieś na świecie żyje człowiek, w którego życiu wydarzyła się historia podobna do tej z życia Lidii.

Kobieta nie znała swojego ojca, natomiast alkoholizm jej matki, sprawił, że bardzo szybko musiała dorosnąć. Brak dzieciństwa oraz szybkie wkroczenie w dorosłe życie nie pozwoliły Lidii zaznać beztroskiego życia. Pewnego dnia otrzymuje list od tajemniczej kobiety. Przedstawiając się jako przyjaciółka rodziny, chce przekazać Lidii spadek.

Jaką tajemnicę skrywa pięć srebrnych łyżeczek z wygrawerowaną literą L? Jak Lidia. Jak bardzo treść listu zmieni dotychczasowe życie bohaterki? Kim jest Irena Chojnacka?

Wiele pytań rodzi się w trakcie poznawania tej historii. Często szukanie odpowiedzi prowadzi nas do wielu refleksji, które warto zatrzymać w swoim sercu.

Magdalena Witkiewicz w książce „Srebrna łyżeczka” podejmuje problem alkoholizmu jednego z rodziców. Jego negatywnych następstw w wychowaniu dzieci. Autorka uświadamia nam również, że miłość może być krucha niczym porcelana. Jeden nierozważny ruch może roztrzaskać ją na drobne kawałki, a posklejanie jej w jedną całość będzie wymagało od nas ogromnej staranności.

Historię zapisaną na kartach tej powieści poznajemy z perspektywy trzech osób – Lidii, Konrada oraz Ireny Chojnackiej, co pozwala nam spojrzeć na nią z trzech perspektyw, trzech punktów widzenia.

Autorka stworzyła historię nie tylko intrygującą, lecz życiową, prawdziwą bez zbędnego koloryzowania, bez przesadyzmu w ozdobnikach. Dzięki temu nie jest ona za słodka, nie jest mdła, lecz ma smak prawdziwego życia. A taka właśnie jest najnowsza powieść Magdaleny Witkiewicz - życiowa.

Autorka ponownie chwyta za serce, zadaje pytania, dając tym samym możliwość przyjrzenia się swojemu życiu, swoim decyzjom. Warto sięgnąć po „Srebrną łyżeczką”. Zdecydowanie polecam.

Za egzemplarz książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Filia

Cudowna historia, która została spisana na kartkach tej powieści zapada w pamięci i daje czytelnikowi życiową lekcję. Jest piękna, poruszająca, ale zarazem bardzo lekka i przyjemna.

Autorka wszystko łączy tak precyzyjnie, że czytelnik czerpie przyjemność ze spędzania czasu z tym tytułem. Zdecydowanie polecam!

14 lipca swoją premierę będzie mieć najnowsza książka Magdaleny Witkiewicz i napiszę wam od razu, że była tak piękna, że brak mi słów.

Przekaz tej historii jest niesamowicie ważny, niesamowicie życiowy. Od samego początku pokochałam Lidię i Konrada. Zaś pani Irenka, choć przyznam szczerze, że bardzo jej współczułam, to jednocześnie była wspaniałą i mądrą kobietą. Książki pisane przez Panią Magdę zawsze są wspaniałe. W nich zawsze znajdziemy bolesną historię młodych ludzi, którzy odnajdują swoją drogę, swoje prawdziwe przeznaczenie. Jaką drogą pójdą nasi bohaterowie? Przeczytajcie o tym sami, bo naprawdę warto.

Jak zawsze jestem zachwycona nie tylko fabułą, ale także prostym i przyjemnym językiem. Cenię ją także za oryginalność, bo z taką historią nie spotkałam się w żadnej książce. Motyw przewodni wykorzystany został maksymalnie. Po ostatniej stronie czytelnik czuje spełnienie, a nie niedosyt. I myślę, że podzielicie moje zdanie w pełni. Gorąco wam polecam.

Dziękuję @wydawnictwofilia

za egzemplarz.

Napisana głównie z perspektywy dwóch osób najnowsza powieść obyczajowa Magdaleny Witkiewicz, która zatytułowana jest "Srebrna łyżeczka" to książka warta polecenia. Doświadczona przez życie Lidia poznaje starszą kobietę, która jest przyjaciółką rodziny. Pomiędzy dwoma kobietami rodzi się przyjaźń, a Lidia na nowo odkrywa jak można czerpać szczęście z życia i z nadzieją patrzeć w przyszłość. Ta najnowsza powieść Magdaleny Witkiewicz to wzruszająca i pełna ciepła historia, do której niejednokrotnie będę wracał. "Srebrna łyżeczka" idealnie naddaje się na prezentem na każdą okazje i z pewnością spodoba się każdemu.

Który z etapów Waszego życia wspominacie najlepiej? Beztroskie dzieciństwo, szaloną młodość czy aktualny stan dorosłości? Macie wrażenie, że każda część jest równie ważna i wnosi istotną wartość do całości?

Prawda o życiu właśnie, jest zawarta na kartach tej powieści. Prawda mówiąca, że każdy etap jest niepowtarzalny, wartościowy i niezastępowalny. Nawet jeśli kierują nami najpiękniejsze i najmocniejsze uczucia ❤️

Historia miłości Lidii i Konrada, która wydarzyła się w nieodpowiednim czasie. Historia matki i ojca Lidii, która pokazuje, że miłość nie zawsze jest szczęśliwa. Historia pani Irenki, która pokazuje potęgę akceptacji, ukochanej osoby.

Trudne dzieciństwo Lidii nie pozwoliło jej w zasadzie nigdy być w pełni dzieckiem. Nie zaznała beztroski, a konieczność szybkiego dorośnięcia odcisnęła piętno na jej postrzeganiu świata. Nieufna, przekonana o braku perspektyw, zdana tylko na siebie, zachłystuje się najpierw miłością Konrada, a potem własną młodością. Tą, której wcześniej nie mogła skosztować. Dopiero boleśnie doświadczona swoim postępowaniem, zaczyna układać życie w zgodzie ze sobą. A wtedy los łączy ją z panią Irenką i jej historią, naznaczoną kompletem srebrnych łyżeczek.

Wzruszająca to za mało powiedziane. Dotykająca bolesnych miejsc w sercu. Poruszająca, przywołująca i inspirująca.

W swoim przekazie udowadnia, że zawsze warto walczyć o swoje uczucia, dopóki nie jest za późno. A związek po przejściach, niczym japoński talerz, potrafi być jeszcze piękniejszy.