Punk 57

Moja przygoda z Penelope Douglas zaczęła się od przeczytania Birthday Girl, od tamtego momentu wiedziałam ze bardzo polubimy się z autorka. Punk57 przeczytałam zaledwie w jeden dzień. Cudowna historia❤

Fajna, wciągająca książka która długo trzyma w napięciu

Jestem zachwycona. Ta książka to jeden wielki rollercoaster emocjonalny. Przeczytałam ją od początku do końca, bo nie dało się od tego uwolnić. Dawno nie czytałam nic tak nieprzewidywalnego.

10/10

❤

Nie wiedziałam, ze ta książka będzie wstanie mnie tak wciągnąć, lekka i przyjemna.

Kolejna świetna książka od Penelope Douglas. Naprawdę zastanawiam się czy ona napisała jakąś książkę, która nie przypadłaby mi do gustu :D Relacja Ryen i Mishy jest naprawdę wyjątkowa, a to ,że komunikowali się przez lata za pomocą listów dodaje temu uroku. Chociaż przyznam ,że na początku nie polubiłam Ryen to jednak im dalej tym zyskiwała ona coraz to większą sympatię. Autorka świetnie ukazała przemianę Ryen z dziewczyny, która robi wszystko by przypodobać się innym do dziewczyny, która ma swoje zdanie i chce postępować właściwie. Miłą niespodzianką było pojawienie się przez chwilę głównych bohaterów "Corrupt". Powód dla którego Misha zaczął uczęszczać do szkoły Ryen bardzo mnie zaskoczył, tak samo jak tożsamość owego Punka :D Uważam ,że książka ta jest naprawdę oryginalna i wciąga tak ,że nie można się oderwać do samego końca :)

Z twórczością Penelope Douglas spotkałam się po raz pierwszy podczas recenzowania książki „Birthday girl”, już wtedy zrozumiałam, że nie boi się poruszać trudnych tematów, wplątywać w nie pozornie normalne relacje międzyludzkie. W pewnym stopniu są mroczne, tajemnicze i niezwykle pociągające, dlatego, kiedy nadarzyła się możliwość objęcia patronatem „Punk 57” po przeczytaniu treści opisującej fabułę, wiedziałam, że muszę to zrobić, inaczej miałabym do siebie gdzieś tam żal, że się nie postarałam pokazać Wam, że warto zapoznać się z twórczością Douglas.

„Punk 57” przyciąga wzrok za sprawą okładki, na której nie widnieje przystojniak, ani ślicznotka, nie ma też umięśnionej klaty i tatuaży, jest napis, są kolory i przesłanie, które zrozumiecie czytając tą książkę. Mimo oczywistych przesłanek graficznych jest też mrok, który czai się na dnie duszy młodych bohaterów. Zastanówcie się, czy czasem w czasach młodzieńczych nie pisywaliście listów do przyjaciela, który znał was na wylot? Dzisiejsze czasy nie są zbyt łaskawe listów, zostały wyparte przez maile, smsy, ale mimo wszystko, kiedy się o nich myśli, czuje się sentyment, nostalgię i cudownie jest potrzymać w dłoniach skrawek papieru zdominowany przez myśli i uczucia drugiego człowieka. Najpiękniejsze jest w nich to, że są skierowane tylko do adresata, są bardziej intymniejsza formą od ich wersji unowocześnionej, elektronicznej. Dlaczego do tego nawiązuję? Bohaterowie „Punk 57” zaczynają swoją znajomość od listów, na które czekają z zapartym tchem, ich relacja jest wyjątkowa i silna, czy jednak taka pozostanie? Nie. Autorka przygotowała dla nas rollercoaster emocji, czy jesteście na niego gotowi?

„Nigdy się nie zmieniaj. Świat jest ogromny, ale kiedy opuścimy te nasze małe miasteczka, odnajdziemy swoje miejsce i ludzi takich jak my. Nie rozpoznają nas, jeśli nie będziemy sobą”.

Na pierwszy rzut oka historia może nie wyglądać zachęcająco, ona cheerleaderka, a ON zły chłopiec, do którego kobiety lubią ukradkiem wzdychać, jednak jest to krzywdzące pierwsze wrażenie. Wraz z zagłębianiem się w lekturę okazuje się, że drzemie w niej znacznie więcej niż można by przypuszczać.

Główni bohaterowie książki poznali się w czasach podstawówki, kiedy zostali dla siebie wytypowani na przyjaciół korespondencyjnych. Przez siedem lat utrzymywali znajomość wysyłając sobie listy, wesołe, ale także i smutne, kiedy potrzebowali wsparcia zawsze mogli na siebie liczyć. Nigdy się nie spotkali, chociaż dzieliła ich niewielka odległość, takie ustalili sobie zasady, chociaż prawdę mówiąc każde z nich w pewnym momencie chciało je złamać. Stali się dla siebie najlepszymi przyjaciółmi, z niecierpliwością wypatrywali listu, ponieważ znaczył ON dla nich więcej niż przypuszczali.

„Wszystko, by Ciebie nie potrzebować, wszystko, by się w Tobie nie zakochać, wszystko, by spojrzeć na dziewczynę, która nie jest Tobą, Kochanie, oprócz Ciebie nie ma niczego”.

Ryen Trevarrow jest główną bohaterką książki, a jednocześnie dziewczyną, która nie zbudza naszego szacunku, sama siebie kreuję na wyjątkowo płytką niczym brodzik istotę, chociaż ma światu do zaoferowania znacznie więcej. Najważniejszy dla niej jest status bycia tą popularną dziewczyną w liceum, tą którą każdy chce być, przyjaźnić się i nie podpaść. Sama do siebie czuje wstręt postępując podle względem innych osób, jednak nie wyobraża sobie spaść z tego piedestału. Za wszelką cenę zamierza utrzymać się w grupie popularnych uczniów, chociaż prawdę powiedziawszy względem siebie nie są szczególnie sympatyczni i mili. Dziewczyna bardzo ryzykuje, cierpi bowiem na astmę o czym nie opowiada popularnej paczce, niejednokrotnie czeka na to, aż szatnia opustoszeje, aby mogła wyjąć inhalator i go użyć przynosząc sobie ulgę. Męczy się w ten sposób, jednocześnie ukrywając słabość, nie zdaje sobie sprawę z tego jak bardzo szkodzi własnemu zdrowiu.

Może się zdziwicie, ale to wszystko pozory, Ryen cheerleaderka o niewyparzonej buźce i braku poszanowania do innych. Dziewczyna za wszelką cenę stara się utrzymać na twarzy maskę, aby wtopić się w tłum, unikając tego, aby uwaga zbyt wielu osób skupiła się właśnie na niej. Brakuje jej pewności siebie, lubi to poczucie poszanowania jej osoby, chociaż wie, że tak naprawdę to jedynie iluzja, którą się otacza jak kokonem. Szczerze nie jest dumna z tego kim się stała, każdego człowieka karmi kłamstwami na swój temat, poza Mishą, który od pewnego czasu przestał odpowiadać na jej listy. Dlaczego?

„Nie mogę sprawić, by została, nie mogę też patrzeć, jak odchodzi. Zatrzymam jej rozpalone serce i zapamiętam je, nim zgaśnie w nim ostatni płomień”.

Misha Lare jest niezwykle silnym człowiekiem, jego osobowość jest niezłomna, uparcie dąży do celu, jaki sobie obrał. Nie nakłada na siebie maski, nie karmi innych iluzją lepszej wersji siebie. Jest chłopakiem, którego się podziwia, nigdy nie stoi z boku, kiedy komuś dzieje się krzywda, zawsze staje w obronie słabszych, nie dba o to, co kto o nim opowiada. Jest wojownikiem, który potrafi walczyć o swoje, to ON kreuje swój własny świat, nie jest plastyczną powłoką, która się do niego dostosowuje.

Misha trzyma jednak pewien sekret, a mianowicie jest świadomy tego, że zupełnie przypadkiem spotkał swoją korespondencyjną przyjaciółkę na jednej ze zbiórek pieniędzy, na której grał jego zespół. Była dla niego piękna i poruszyła jego serce, nie mógł przestać jej wypatrywać i wyobrażać. Niestety te chwile, które spędził z nią były zwieńczone tragedią, która pociągnęła go na dno. Wtedy też wszystko się skończyło, przestał odpowiadać na listy, które nie przestawały płynąć. Co takiego się wydarzyło? Czy Misha i Ryen mają szansę na wspólną przyszłość? Czy chłopak nauczy dziewczynę, że jest najlepszą wersją samej siebie dokładnie taka, jaka jest?

Masen Laurent zaczyna uczęszczać do liceum, w którym uczy się nasza bohaterka. Ryena zostaje zaskoczona przez gorącego nowego faceta, który daje jej posmakować własnego lekarstwa. Nie boi się jej i sprawia, że ma rację, wzywając ją na wszystkie okropne sposoby. W rzeczywistości Masen wydaje się mieć osobistą misję sprowadzenia „pustaka” do pionu, a także poprowadzenie zemsty za jej wredny charakterek. Rozpoczyna się rywalizacja, w której Ryena stoi na przegranej pozycji, dostaje to samo, co ofiarowywała innym. Ściany bezpiecznego kokonu zdają się zbliżać do niej coraz mocniej, ponieważ jest zmuszona dokonać wyboru między osobą, którą się stała, a osobą, którą chce być. Jaki będzie finał tego starcia? Kim jest Masen i dlaczego czuje taką wrogość do dziewczyny? Jak ma sobie poradzić bez wsparcia Mishy? Czy Ryena w końcu dojrzeje do tego i zrozumie, co naprawdę jest w życiu ważne?

„Punk 57” to niesamowita powieść, która w pozornie schematycznym otoczeniu szkoły średniej z piekła rodem potrafi wykrzesać coś znacznie więcej. Penelope Douglas napisała książkę, która dotyka wielu aspektów, które są dla młodych ludzi ważniejsze od samych siebie. Odrzucenie, brak akceptacji przez otoczenie, jak i samego siebie, ślepe podążanie za tłumem, aby tylko nie odstawać, nie zostać wskazanym palcem przez resztę społeczeństwa, spędza sen z powiek niejednej nastolatki. Douglas zwraca uwagę na to, że nie warto jest udawać, życie jest tylko jedno, najgorszym, co można zrobić to oszukiwać samego siebie w obliczu spojrzeń innych.

Narracja w książce jest pisana z perspektywy głównych bohaterów, ich przekomarzania są wisienką na torcie, za którymi wręcz przepadałam. Myślę, że każdy z nas miał w swoim życiu taki punkt, w którym nie czuliśmy się komfortowo we własnej skórze, gdzie akceptacja otoczenia była dla nas najważniejsza, nawet jeśli oznacza to tłumienie prawdziwej osobowości. Nikt nie rodzi się idealny, nie czuje się komfortowo z samym sobą, nie zawsze byliśmy w stanie robić to, co słuszne.

Penelope Douglas przypomina nam o naszej przeszłości o swoich bolączkach okresu dojrzewania, szkoły średniej, która na pewno idealna nie była. Dla kogo jest ta powieść? Dla fanów autorki, tych czytelników, którzy lubią spędzić czas z niezbyt wymagającą, miejscami przewidywalną historią, lubią przebywać pośród ciekawych postaci i ukrytego przekazu, dla każdego z nas oznaczającego, coś zupełnie innego.

Książka opowiada ogółem rzecz biorąc o nietypowej siedmioletniej przyjaźni. Popularna dziewczyna na codzień jest znana w całej szkole, otaczają ją sami fałszywi ludzie z którymi się zadaję tylko i wyłącznie, aby nie zostać sama. Przed całym gronem rówieśników udaje typową popularna osobę. Jej prawdziwe oblicze zna tylko Misha - jej przyjaciel z listów, którego później poznaje.

Książka mówi o tym abyśmy zawsze byli sobą nie martwiąc się o to czy nas ktoś takim polubi, ponieważ na pewno znajdzie się taka osoba.

Penelope Douglas zawarła problem bycia niedocenianym w przeszłości oraz próby wyidealizowania się i podpasowania do grupy.

Nie przypuszczałam, że ta książka będzie aż tak prawdziwa, a zarazem tak bliska mojemu sercu. Ogromnie się cieszę, że mogłam przeczytać powieść „Punk 57”, ponieważ zmusiła mnie ona do wielu przemyśleń i refleksji. Tematy, które zostały poruszone w tej historii dotyczą każdego z Nas. A na dodatek w tej powieści pojawia się muzyka, która opisuje uczucia głównych bohaterów. Uwielbiam, gdy autorzy umieszczają w książkach playlisty, tak aby czytelnik mógł odsłuchać tych wszystkich cudownych piosenek, które zostały wybrane do tej historii.

Każdy z Nas, kiedy dorasta szuka akceptacji w otaczającym Nas świecie. Szukamy aprobaty wśród rówieśników, ponieważ nie chcemy być wyrzutkami i chcemy mieć przyjaciół. Ale czy chęć dopasowania się do otoczenia, ma oznaczać bycie kimś, kim się nie jest?? Czy mamy żyć, życiem którym gardzimy?? Odpowiedzi na te pytanie nie są łatwe, ale dzięki książce „Punk 57” może uda Wam się je odnaleźć.

Penelope Douglas kolejny raz udowodniła w swojej książce, że rozumie świat nastolatków, który nie zawsze jest kolorowy. Od razu Was też uprzedzam, że ta powieść nie jest kolejną głupią młodzieżówką, przy której możecie się odprężyć. W tej historii Penelope ukazała wiele zachowań, które są godne krytyki, jeżeli chodzi o młodych ludzi. Powiem Wam, że czytając tę historię niejednokrotnie się popłakałam, ponieważ dobrze wiedziałam, co czują ci bohaterowie.

Książka „Punk 57” to nie tylko opowieść, która porusza wiele trudnych tematów. Nie zabrakło w tej książce wielu zabawnych momentów, które stanowiły w pewnym stopniu równowagę do trudnej tematyki w tej książki. No i koniecznie muszę Wam wspomnieć o scenach erotycznych. Te, które się pojawiły w tej historii były naprawdę gorące, a na dodatek bardzo stymulowały moją wyobraźnię.

Jeżeli chodzi o parę głównych bohaterów są to postacie, które mają swoje tajemnice oraz powody, aby prowadzić życie, jakie prowadzą. Mam do Was małą prośbę nie krytykujcie Ryen, dopóki nie poznacie całej tej historii. Nie powiem, były momenty w tej książce, gdzie nie mogłam znieść jej zachowania, ponieważ zachowywała się, jak marionetka, która nie ma własnego zdania. Kiedy, jednak już poznałam całą jej historię, to wtedy zrozumiałam powody jej postępowania. Misha to enigmatyczna postać, ponieważ przez większą część tej powieści nie jest ON sobą w 100%. Jego historia nie jest tak kolorowa, jak można by było zakładać na samym początku. Razem, Ryen oraz Misha tworzą mieszankę wybuchową.

Myślałam, że ta książka będzie inna - w sensie oklepane hate - love , nic szczególnego i nie spieszyło mi się do czytania mimo, że już sporo czasu spędziła na półce.

Jeśli tak jak ja myślicie , że to kolejny, banalny romansik, młodzieżówka jakich pełno, to dajcie się zaskoczyć.

Ryen i Misha , jako dzieci wzięli udział w szkolnym projekcie , polegającym na pisaniu listów do ucznia z innej szkoły. W ten sposób się poznają i zdecydowali , że nie będą z tego rezygnować. Piszą ze sobą przez 7 lat, ale mimo , że mieszkają w sumie blisko siebie, postanawiają się nie poznawać ani osobiście ani poprzez socjal media . I trwają przy tym postanowieniu przez 7 lat, do nocy, w której zmienia się wiele...

I nie jest to książka skupiająca się na nich, na ckliwej miłości , która kwitnie. Jest miłość i jest jej nie mało ale ta książka jest głębsza, dotyka wielu istotnych spraw.

Książka mówi o tym, jaki mamy problem z akceptacją siebie, o tym jak traktujemy innych , o prześladowaniach w szkole bo ktoś ubiera się inaczej, nie należy do popularnej grupki uczniów...

Książka mówi o tym jak wyrzekamy się tego kim naprawdę jesteśmy byle przypodobać się innym, by zdobyć "przyjaciół" często tracąc tych prawdziwych.

To książka o bólu , stracie, sile przyjaźni, porzuceniu, o odzyskaniu wiary w siebie, tolerancji.. . Miłość między głównymi bohaterami to tło , które autorka wykorzystała by przekazać nam wiele istotniejszych kwestii. Nastolatkowie przeżywają wiele swoich dramatów, każdy intensywnie. Zwracamy tu uwagę na różnicę jak było kiedyś, gdy nie było facebooka itp gdy problemy szkolne nie szły za nami do domu, jeden post nie zostawiał rysy na psychice na lata.

Tych emocji, kwestii dających do myślenia jest tu wiele i warto się w nie zagłębić, warto spędzić czas z tą książką. Dla mnie ten czas było wyjątkowy i na pewno będę myślą wracała do tej książki z sentymentem i nostalgią.

Polecam.

Ryen i Misha przyjaźnią się od lat, mimo że nigdy się nie widzieli. A to za sprawą listów, które do siebie pisali. Wiedzieli o sobie niemal wszystko, ale bali się spotkać by tego nie zepsuć. I słusznie. Kiedy Misha przypadkiem na jednej z imprez odkrywa kim tak naprawdę jest dziewczyna z listów, którą pokochał, nie może pozbyć się wrażenia, że coś jest nie tak. Bo ta Ryen z listów, to nie ta sama dziewczyna co na żywo. Nie ma jednak szansy by to wyjaśnić, bo tragedia która się wydarzyła sprawia, że chłopak przestaje pisać do dziewczyny. Całkowicie urywa kontakt. A Ryen tymczasem nie wie dlaczego jej najlepszy przyjaciel zrezygnował z kontaktów z nią. Jakby tego było mało, nowy chłopak w szkole doprowadza ją do szału, bo nie wiedzieć czemu, nienawidzi dziewczyny. Oboje się ukrywają za sztuczną tożsamością, oboje mają sekrety i oboje zaczynają dopiero się poznawać.

W przypadku "Punk 57" ciężko streścić fabułę tak by nic nie zdradzić. Bo choć z opisu coś tam można się dowiedzieć, to według mnie lepiej go nie czytać by dać się porwać lekturze i odkrywać wszystko na bierząco. Jeśli chodzi o bohaterów, to miałam spory problem z Ryen - a przynajmniej na początku, bo ta dziewczyna doprowadzała mnie do wściekłości. Bo ta Ryen z listów diametralnie różni się od tej w szkole. I to właśnie jej nie polubiłam. Tej która udawała przebojową i pewną siebie a to tylko dlatego by być "popularną", bo gdzieś tam w przeszłości o tym marzyła, ale dzieci się z niej śmiały. Wyczuwacie lekki absurd? Obsesja na punkcie popularności doprowadziła ją do zachowania okrutnej i pozbawionej uczuć, która lubi znęcać się nad słabszymi bo to podoba się jej szkolnej grupie. Mimo że wie jak to jest być poniżanym, bo przypominam, że sama była kiedyś w takim położeniu. Dlatego też nie do końca byłam w stanie ją polubić, bo jej zachowanie w szkole kłóciło się z tym jaka była po za nią. Dziewczyna z dwiema osobowościami.

Misha natomiast to tykająca bomba, której lepiej nie tykać, bo nie wiadomo kiedy może wybuchnąć. Brak porozumienia z ojcem przez to co się wydarzyło sprawia, że chłopak ukrywa się w opuszczonym parku rozrywki. Dodać do tego rozczarowanie związane z Ryen i mamy gotowy obraz zbuntowanego i zamkniętego w sobie chłopaka. Na szczęście Misha ma muzykę, w której może się zatracić. Ponadto sam pisze piosenki dla swojego zespołu, ale tymczasowo opuściła go wena - cóż, nic dziwnego, bo jego weną była Ryen.

Motyw z listami jest bardzo dobrze znany w literaturze. Szczególnie tej młodzieżowej, ale mi to w ogóle nie przeszkadza, a nawet wręcz przeciwnie. Listy mają w sobie coś magicznego, przez co mam wrażenie, że przenoszę się w czasie. Miło dla odmiany zamiast o smsach i e-mailach poczytać o korespondencji listowej i wraz z bohaterami ekscytować się podczas otwierania skrzynki na listy.

"Punk 57" to książka pełna tajemnic, kłamstw i sekretów. Dlatego też ciężko się od niej oderwać, mimo że bohaterzy nie do końca mi odpowiadali, ale wraz z nimi chciałam jak najprędzej odkryć co ukrywa to drugie. Na szczęście autorka zastosowała narrację naprzemienną, więc z czasem z pierwszej ręki poznajemy wszystkie ukryte motywy i sekrety. A zapewniam, że przez całą książkę coś się dzieje i nie ma mowy o nudzie.

Punk 57 to pierwsza książka Penelope, którą miałam przyjemność przeczytać :)

Misha oraz Ryen zaczęli ze sobą pisać mając 11 lat.

Przez lata rozwinęła się między nimi przyjaźń, i choć nigdy nie spotkali się osobiście żywili do siebie ciepłe uczucia.

Wszytko komplikuje się w dniu, w którym Misha poznaje Ryen osobiście, choć Ona nie ma pojęcia że spotkała Swojego przyjaciela.

3 miesiące później, do szkoły Ryen chłopak którego poznała na imprezie. Nie wie jednak że to Misha

Misha czuje się oszukany - nie tak wyobrażał sobie swoją przyjaciółkę.

Postanawia dać jej nauczkę. Jednak jak się można tego spodziewać nie wszystko idzie po jego myśli.

Książka bardzo mi się podobała, choć muszę przyznać że momentami miałam ochotę udusić Mishe :)

Polecam zagłębić się w tę historię :)

Znacie to uczucie, gdy widząc w zapowiedziach wydawniczych książkę nakręcacie się tak bardzo na jej przeczytanie, że odliczacie dni do premiery a gdy znajdzie się ona w końcu w Waszych rękach, to praktycznie celebrujecie ten moment? Tak było ze mną i 'Punk 57'.

Ona i on. Są najlepszymi przyjaciółmi, chociaż nigdy się nie spotkali. A znają się jedynie z listów.. Ale to właśnie na kartkach papieru, w zapisywanych pieczołowicie długopisem słowach kryje się cała prawda o każdym z nich.. Ta dwójka pragnie pozostać dla siebie całkowicie anonimowa, dlatego też przestrzegają zasad: żadnych zdjęć, żadnego szukania w mediach społecznościowych, żadnych spotkań.

Wszystko byłoby pięknie, gdyby ON nie zobaczył jej przypadkiem na imprezie. I wtedy przeżył szok, bo dziewczyna, którą znał z listów (a może którą chciał znać?) była kompletnym przeciwieństwem tej, jaką ją sobie wyobrażał.

A gdy w jego życiu wydarza się tragedia, chłopak nie chce już znać powierniczki swych sekretów. Postanawia olać Ryen i pogrążyć się w mroku i rozpaczy. Ona zaś nie potrafi zrozumieć, dlaczego Misha tak nagle przestał się do niej odzywać. A na domiar złego w szkole pojawia się chłopak, który ją przeraża i fascynuje zarazem a ona nie potrafi się trzymać od niego z daleka.. Opis brzmi świetnie, czy zatem coś mogło pójść nie tak? Ano mogło.. Bardzo lubię w powieściach motyw: hate-love, ale ten tutaj zupełnie do mnie nie przemówił :( Zachowanie Mishy było karygodne i nie do zaakceptowania. Jego wredne odzywki i dziwaczne 'numery' dosłownie przyprawiały mnie o białą gorączkę..

Jedno trzeba Douglas przyznać - nikt tak jak ona nie potrafi opisać napięcia, erotyzmu i pikanterii, jakie mogą się pojawić pomiędzy bohaterami. Pożądanie tutaj aż kipi i wylewa się z każdej strony, na której postacie Ryen i Mishy są obecne. Fani tego typu romansów powinni być usatysfakcjonowani i aż nadto nasyceni 😂

To, co w tej powieści podobało mi się najbardziej to postać Punka, który ukazywał prawdziwe oblicze uczniów szkoły. Genialny pomysł - autorce udało się dzięki temu wprowadzić nutkę buntu i ryzykanctwa. Naprawdę bomba!

I żeby nie było - książka mi się podobała, ale nie tak bardzo, jak tego chciałam 😔

Niesamowicie wciągająca opowieść, którą było bardzo trudno zostawić choć na moment. Moje pierwsze spotkanie z autorką uważam za bardzo udane! Poruszyła mnie, wciągnęła, zaskoczyła.

"Nikt nigdy nie zrozumie tego, co jest między nami".

Emocje aż się przelewały. Autorka umiejętnie, z dużym wyczuciem, odważnie, realnie nakreśliła trudny świat dorastającej młodzieży. Prześladowanie, szukanie akceptacji, samotność. Książka przepełniona tajemnicami, bardzo nieprzewidywalna. Przyjaźń, miłość, pożądanie, ból, kłamstwa. Pani Penelope pisze rewelacyjnie! Stworzona przez nią historia daje do myślenia, zniewala, wywołuje napięcie. Chce się więcej! Zakończenie głęboko mnie poruszyło, wprowadziło w chwilowe zawieszenie. Nie tego się spodziewałam! Dostałam więcej niż myślałam. Dziwny i tajemniczy tytuł? "Punk57" - dla mnie niesamowity pomysł, wymowny, odsłaniający ludzkie ułomności. Jestem pewna, że do niej niejednokrotnie wrócę. Polecam z całego serca ❤️ Tatiasza i jej książki :)

Na początku to była zabawa. Później przerodziła się w płomienne uczucie. Tylko czy można zbudować coś trwałego na kłamstwach?

Penelope Douglas to moje ostatnie odkrycie. Autorka zaskakująca, pomysłowa, przepełniona oryginalnością którą przelewa na kraty swojej powieści oraz trzymająca w ręku wielki talent do kreowania historii romantycznych. Trudno przejść mi obojętnie obok jej książek a po lekturze "Birthday Girl", która do dziś nie chce wyjść z mojej głowy autorka wskoczyła na pozycję moich ulubionych. Z przyjemnością zatem sięgnęłam po najnowsze jej dzieło, tak mocno wychwalane. Czy zatem dorównała talentem swoim poprzednim? Dorównała i to jak! Wręcz podniosła poprzeczkę zaskakująco wysoko.

Wszystko rozpoczęło się bardzo niepozornie. Od jednej obietnicy i listów z przyrzeczeniem, że nie będą szukać siebie w mediach społecznościowych. Miały być tylko ich słowa, bez żadnych zdjęć. Jednak pewnego dnia spotkali się zupełnie przypadkiem, chociaż Ryen nie wiedziała, że Misha to właśnie ten chłopak. On natomiast ją rozpoznał. I gdy doszło do tragedii zrozumiał, że dziewczyna ciągle go okłamywała. Teraz nie chce jej znać i zrobi wszystko by ją znienawidzić. Ona natomiast nie rozumie skąd taki obrót sytuacji. Dlaczego Misha się do niej nie odzywa? Dlaczego w jej życie wkroczył tajemniczy chłopak, który wciąż próbuje działać na jej niekorzyść?

To historia pełna emocji, w której śmiech i łzy na zmianę wkradają się do serca czytelnika i zajmują w nim honorowe miejsce. Prawdziwe życie miesza się z prywatnymi troskami, problemami oraz rozterkami młodych bohaterów, którzy bardzo szybko łapią kontakt z czytelnikiem i pozwalają, by ich opowieść stałą się nam bliższa niż początkowo przypuszczaliśmy. Ich niecodzienna relacja, budowanie zaufania na zasadzie listów, które przecież już dawno wydają się wymarłą formą komunikacji została nadszarpnięta przez kłamstwa oraz niechęć do konfrontacji. Gdyby Ryen i Misha porozmawiali ze sobą zamiast ciągnąć całą tą sytuację w złym kierunku na pewno wszystko potoczyłoby się inaczej. Ale prawda jest taka, że bez tego nie byłoby również tylu emocji, zaskakujących zwrotów akcji czy wartości związanych z potrzebą akceptacji, zrozumienia, bycia kochanym.

Dwa różne światy, dwa różne charaktery połączyły się w jedną historię, która nieustanie się zmienia. Do samego końca nie byłam pewna kierunku w którym potoczą się ich losy, ponieważ zależnie od doświadczeń i danej chwili bohaterowie wybierali różne drogi. Nie zawsze uczyli się na swoich błędach, nie zawsze patrzyli w przyszłość na możliwe konsekwencje działając pod wpływem impulsu, ale to tylko wpływało na intensywność fabuły. On postanowił się zemścić i robił to z podziwu godną pasją, ona natomiast nie rozumiała skąd ta agresywność ze strony chłopaka. Wszystko przez kłamstwa, tajemnice i niedomówienia, które bardzo łatwo zrozumieć - stając na miejscu obu postaci, wiarygodnych i mających swoje odbicie w prawdziwym świecie.

Romans z pazurem, miłość która spotkała na swojej drodze wielkie przeciwności oraz dwójka zagubionych bohaterów, których nie da się nie lubić. "Punk 57" to wyjątkowa historia, która z każdą kolejno przeczytaną stroną odkrywa nowe fakty i tajemnice. Zakochałam się w tej powieści i jestem pewna, że wrócę do niej nie jeden raz! Penelope Douglas wie jak zaskoczyć, zauroczyć i przede wszystkim zrzucić na czytelnika potężną dawkę ponadczasowych wartości.

Była dla niego wszystkim. Myślał nawet, że się w niej zakochał. Dziewczyna z listów, jego Ryen. Obiecali sobie, że nigdy się nie spotkają i nie będą siebie szukać w mediach społecznościowych. Żadnych zdjęć, żadnych spotkań. Tylko listy i oni. Jednak życie jest przewrotne i spotykają się przypadkowo na imprezie, ale tylko ON wie, że to jest jego listowa przyjaciółka. Tego dnia dzieje się tragedia i Misha nie chce kontynuować znajomości z Ryen, chce ją nienawidzić.

Po jakimś czasie ich drogi się znowu przecinają ale ona nadal nie wie,że jej przyjaciel z listów i nowy chłopak w szkole to ta sama osoba. Co może pójść nie tak ? Dlaczego on pojawił się w jej życiu tak blisko? Dlaczego jej nie odpisuje ? Czy dziewczyna z listów i dziewczyna w realu to ta sama osoba ? Jakie tajemnice skrywają ?

Podoba mi się motyw listów oraz to, że jako czytelnik wiedzieliśmy od początku, że Misha i Masen to ta sama osoba, mogliśmy śledzić ich perypetie i przyglądać się kiedy Ryen połączy kropki i dowie się, że on to ON.

Oboje w listach zataili pewne informacje o sobie.

Ryen nie przedstawiała do końca siebie, swoje pasje, ulubiony film czy muzyka - owszem , ale jako osoba przedstawiała się jako taka jaką chciałaby by być. Jak wiele można zrobić żeby dopasować się do rówieśników ? Jaką osobą trzeba być żeby nie zostać odtrąconym ? Jak nie zatracić się w życiu nastoletnim tylko po to żeby być "kimś"?

Jak się zachować, kiedy tracisz jedynego powiernika swoich sekretów ? Jak się czujesz, kiedy z nikim nie łączy Cię prawdziwa więź ?

Misha również nie był w 100 % szczery w swoich listach. Kiedy pojawił się w szkole jako Masen był niezadowolony ze swojego odkrycia, nie mógł uwierzyć, że dziewczyna w której zakochiwał się przez listy jest tak naprawdę zupełnie inną osobą. Popełnił błąd, okłamując ją, co do swojej tożsamości ale miał swoje powody. Ale czy te powody były wystarczające ? Jak by się ta historia potoczyła gdyby wiedzieli od razu oboje kim jest druga osoba ?

W tej historii nie tylko było szczęście i namiętność ale również ból. Każdy z bohaterów odczuwał ten ból inaczej, u każdego były to inne powody.

Szczerze mówiąc, po Credence, zrobiłam długą przerwę od książek tej autorki, ale Punk 57 zdecydowanie polecam i on zachęca do poznania innych jej książek.

Początek przygody Mishy i Ryen, to marzenie nie jednej nastolatki pragnącej miłości niczym z książki. Szkolny projekt wymiany listów połączył tych niezwykle podobnie nacechowanych sobie ludzi. Pisali do siebie 7 lat i choć wydawać by się mogło, że szczęśliwym zakończeniem będzie moment, w którym się poznają, obiecali sobie, że nigdy do tego nie dojdzie. Nieszczęścia chodzą po ludziach i para napotyka na siebie zupełnie przypadkiem, kiedy to Ryen pojawia się wraz ze swoją przyjaciółką na koncercie zespołu, w którym gra Misha. W zasadzie to tylko on ją poznaje. Wtedy to dostrzega, jak bardzo go do tej pory okłamywała. Ryen zadręcza swoje myśli brakiem odpowiedzi na listy, brakiem kontaktu.

W jej życiu pojawia się nowy bohater, który próbuje zrujnować obraz nienagannej cheerleaderki. Jednak ta nie ma już jak zwierzyć się ze swoich rozterek najlepszemu przyjacielowi.

Z zaciekawieniem obserwowałam rozwój relacji Mishy i Ryen. Książka jest przepełniona plot twistami, więc zdarzyło się i mi podnieść wielokrotnie szczękę z podłogi. Nie można zaprzeczyć wyjątkowości pikantnych scen, których jest równie niemało. Zarówno Misha potrafić oczarować swoją ciemną stroną, jak i Ryen swoim wdziękiem. Czuć tę chemię w powietrzu.

Do tego bardzo urzekł mnie klimat tej książki. Nie tyle samego high school, co opuszczonych miejsc, koncertów w stylu ,,garażowym”. Artyzm obojga bohaterów, który objawia się w ich otoczeniu.

Bardzo dobra i ciekawa ksiazka polecam kazdemu. Zadna ksiazka mnie tak nie zaciekawila

,,Zatrzymam jej rozpalone serce i zostawię w nim ślad, zanim lód skuje je chłodem..."

Skromna, oddalona od innych osób Ryen z listów nie była tak idealna jak Ryen z jej życia - popularna uczennica patrząca tylko na własne potrzeby. Misha, którego dobre serce skute jest lodem i nienawiścią do samego siebie, obwiniający się za śmierć jego siostry...

Nie nowoczesna przyjaźń pomiędzy tą dwójką, polegająca na wysyłaniu listów nagle zmienia tor na zupełnie inny styl. Jednak Misha też nie jest tym za kogo uważa. Przyjeżdża do miasta nastolatki jako Masen, ale nie robi tego ze względu na dziewczynę. Chociaż uda im się w międzyczasie nawiązać romantyczne i imtymne uczucie. Niestety pomiędzy Masenem i Ryen, a nie Mishą i Ryen...

Chłopak nie wyjawia jej swojej prawdziwej tożsamości od razu, a gdy Ryen odkrywa tajemnice Mishy, zamyka się w swoim pokoju i ma ochotę przepłakać cały dzień i noc. Jednak nastolatek ma inne plany... Przedostaje się do jej pokoju przez okno i tłumaczy wszystko dziewczynie. Między przyjaciółmi nawiązuje się relacja miłosna, co nie wszyscy uważają za coś dobrego. Para musi stawić czoło przeciwnościom losu i poradzić sobie z przeszłością.

O.M.G. powiem tak - spodziewałam się totalnego romansidła, a dostałam coś kompletnie innego. Oczywiście jestem z tego powodu bardzo zadowolona! Relacja Ryen i Mishy może dać dużo do myślenia. Książka porusza też ważne tematy: uzależnienia, udawanie kogoś, kim się nie jest, samookaleczanie, brak zrozumienia z strony rodziny i problemy w niej. Jestem pozytywnie zaskoczona tą książką, a zarazem zawstydzona moim myśleniem - myślałam że ta cudowna książka okaże się typowym SMUTem. Oczywiście są też takie sceny, więc nie polecam tej książki na początek waszej przygody z czytaniem, ale doświadczonym czytelnikom jak najbardziej!

Pochłonęłam te książkę w niecałe dwa dni, ale gdybym miała więcej czasu pewnie przeczytałabym ją w kilka godzin. Klimacik dodawały również listy pomiędzy dwójką, poprzeplatane pomiędzy rozdziałami teksty piosenek Mishy i sytuacje pokazywane z obydwóch perspektyw. Jak najbardziej polecam przeczytać tą książkę! A ja z pewnością sięgnę po inne książki tej autorki!

super książka, naprawdę fajnie mi sie ją czytało, miała dużo fragmentów które w jakis sposób mi sie spodobały. Naprawdę bardzo polecam

Cudowna 😍 Nie mogłam się od niej oderwać...W każdej wolnej chwili po nią sięgałam, a kiedy nie mogłam czytać-ciągle o niej myślałam 😍 Szczerze polecam..

@Viksa_books

Misha i Ryan zaczęli pisać do siebie listy w piątej klasie. Lata mijały, a oni stali się bliskimi przyjaciółmi.

Przypadek sprawia, że na jednej z imprez ta dwójka się spotyka. Niestety Ryan okazuje się być zupełnie inną dziewczyną. Ryan z listów Mishy była wrażliwa, lecz ukrywała przed nim prawdę.

Dziewczyna pod próżnej cheerleaderki skrywa swoje prawdziwe ja.

Misha jedyne czego pragnie to znienawidzić dziewczyną

"Punk 57" to książka, która idealnie odwzorowuje naszą rzeczywistość.

Szczerze nie polecam. Najgorsza książka jaką do tej pory czytałam. Romans dobry dla małych dziewczynek. Postacie irytujące, o fabule nawet nie wspomnę. Książka jest też beznadziejnie napisana. W porównaniu do reszty twórczości P. Douglas spodziewałam się czegoś znacznie lepszego po tej książce…

Ryen i Misha w dzieciństwie zaczęli pisać do siebie listy. Trwało to kilka długich lat. Obiecali sobie, że nigdy się nie spotkają, aby nie zepsuć przyjaźni jaka zrodziła się między nimi. Jednak pewnego dnia na imprezie organizowanej przez zespół Mishy spotykają się całkiem przypadkowo. Ryen nie zdaje sobie sprawy kim jest Misha, ale ON wie, że to jego ukochana przyjaciółka. Tamtej nocy dochodzi do tragedii, przez którą chłopak nie chce mieć już nic wspólnego z Ryen. Przestaje odpisywać na jej listy. Dziewczyna cierpi i nie rozumie co się stało. Na dodatek w jej szkole pojawia się chłopak, który ewidentnie chce ją upokorzyć i zniszczyć, lecz ona wbrew sobie coraz częściej o nim myśli... Czy będzie potrafiła dogadać się z nieznajomym chłopakiem? Dlaczego Misha przestał odpisywać na jej listy?

Przepadłam. Po prostu przepadłam. To jedna z tych historii od której nie oderwiesz się, dopóki nie przeczytasz do końca. Niezwykle ciekawa fabuła, ukazująca dość powszechny problem wśród nastoletnich uczniów jakim jest zazdrość, nienawiść, chęć imponowania innym i udawania kogoś, kim się nie jest, byle tylko wszyscy nas lubili. Oczywistym jest, że nikt nie chce być sam. Bycie przezroczystym i odtrąconym przez grupę bardzo boli. Dlatego każdy stara się być zauważony i lubiany, ale niestety , aby to osiągnąć czasami przestaje być sobą. Głównymi bohaterami tej historii są Ryen i Misha. Dwoje nastolatków, którzy od wielu lat piszą do siebie listy. Wiedzą o sobie wszystko i darzą szczególnymi uczuciami. Oboje są tu narratorami, dzięki czemu poznajemy historię ich życia i uczucia jakie nimi kierują. Samotność, pustka, pozory, wstyd i strach. To właśnie siedzi w Ryen. Tak bardzo chciała stać się kimś innym, że przestała być sobą. Ma wokół siebie wielu przyjaciół, ale czy wszyscy są prawdziwi? Pojawienie się nowego ucznia wywraca jej życie do góry nogami. Jest poniżana, ale zamiast znienawidzić swojego "wroga", coraz bardziej się do niego zbliża. Sprawy nie ułatwia również fakt, że jej przyjaciel zerwał z nią kontakt. Misha po tragedii jaką przeżył bardzo się pogubił. Stara się nienawidzić Ryen, ale czy naprawdę tego chce? To opowieść niebanalna i bardzo prawdziwa. Tyle jest w bohaterach złych emocji, ale jest też czas zmian. Są tu momenty budzące złość jak i również chwile pikantne :) Nie należy również pominąć wątku Punka, który włamuje się nocą do szkoły i zostawia napisy na ścianach. Całej historii towarzyszy muzyka. Playlista na końcu jest po prostu genialna. Polecam, polecam, polecam!

„Zamknij oczy. Nie ma tutaj nic, co można zobaczyć.

Była dla niego wszystkim. Myślał nawet, że się w niej zakochał. Dziewczyna z listów, jego Ryen. Obiecali sobie, że nigdy się nie spotkają i nie będą siebie szukać w mediach społecznościowych. Żadnych zdjęć, żadnych spotkań. Tylko listy i oni.

Jednak Misha spotkał ją zupełnie przypadkiem, na imprezie zorganizowanej po to, żeby zebrać fundusze na trasę jego nowo powstałej kapeli. Była tam jego Ryen. I Misha zrozumiał, że dziewczyna z listów go okłamała. Nie była wcale taka, jak to sobie wyobrażał. Była… gorąca. Postanowił, że nie zdradzi jej, kim jest. Jeszcze nie teraz.

I wydarzyła się tragedia. Tragedia, do której być może by nie doszło… gdyby tamtego wieczoru Ryen nie zawróciła mu w głowie. Teraz Misha już nie chce jej znać. Jedyne, czego chce, to ją znienawidzić i zapomnieć, że kiedyś była jego.

Ryen nie wie, czemu Misha nie odpisuje. Za to do jej poukładanego życia wkracza chłopak, który wyraźnie ma zamiar je zniszczyć. Tylko czemu Ryen nie potrafi przestać o nim myśleć?”

„Punk 57” to kolejna świetna, wciągająca i uzależniająca książka od Penelope Douglas. Już czytając opis, wiedziałam, że ta historia zawładnie moim czytelniczym serduchem i przez długi czas o niej nie zapomnę. W książce poznajemy Mishę i Ryen, dwójkę przyjaciół, którzy znali się tylko dzięki listom. Nie chcieli wiedzieć, jak wyglądają, jednak przez zupełny przypadek Misha poznał Ryen. I właśnie ten wieczór zaważył na ich dalszej przyjaźni. Misha zamilkł, a dziewczyna nie mogła zrozumieć dlaczego… I wtedy właśnie w jej szkole pojawił się nowy uczeń, który mimo tego, że nie obdarzył jej sympatią, to jednak zawrócił jej w głowie. Kim był tajemniczy chłopak? Czy Misha jeszcze napisał? Tego musicie dowiedzieć się sami.

„Punk 57” to piękna historia naznaczona uczuciami i emocjami, które bombardują czytelnika z każdej strony. Książka pełna bólu, cierpienia i samotności. To opowieść o przyjaźni, miłości, ale przede wszystkim o poszukiwaniu akceptacji, kosztem utracenia własnego „ja”. Autorka w nieprzerysowany sposób pokazuje, jak wielką potrzebę mają nastolatkowie do tego, by przypodobać się rówieśnikom, którzy tak naprawdę są osobami złymi i widzą tylko i wyłącznie czubek własnego nosa. To nie jest głupiutka młodzieżówka, to książka, która ukazuje prawdziwe życie nastolatków, które niestety często zasługuje na słowa bardzo dużej krytyki. Historia bohaterów wywarła na mnie naprawdę duże wrażenie, a ich losy zostały opisane przez autorkę tak, że czułam się niemym bohaterem ich opowieści. Razem z nimi dzieliłam ich smutki oraz radości i oczywiście kibicowałam im w ich drodze do wspólnego szczęścia… a uwierzcie, że ta droga do samego końca nie była łatwa.

"Nigdy się nie zmieniaj. Świat jest ogromny, ale kiedy opuścimy te nasze małe miasteczka, odnajdziemy swoje miejsce i ludzi takich jak my. Nie rozpoznają nas, jeśli nie będziemy sobą".

Mimo tego, że w książce poruszonych zostało naprawdę wiele trudnych tematów i jest ona przepełniona bólem, cierpieniem, czy smutkiem, to autorka wplotła w nią także sporo zabawnych momentów. Według mnie było to posunięcie idealne, gdyż dzięki temu wszystko zostało zrównoważone i historia bohaterów nie przygnębiała do samego końca. Muszę także nadmienić, że znajdziecie w niej sporo namiętnych i odważnych scen seksu, które na całe szczęście nie dominują fabuły, a tylko ją uzupełniają i doprowadzają krew czytelnika do wrzenia.

„Punk 57” to książka, która uzależnia, i która zawładnie Waszymi czytelniczymi sercami. Obok tej książki naprawdę nie można przejść obojętnie.

Gorąco polecam!

Nazwisko Penelope Douglas zdążyło już dość mocno zakorzenić się w mojej pamięci i to wcale nie za sprawą podobieństwa związanego z nazwiskami słynnych amerykańskich gwiazd kina. Kobieta uraczyła mnie historiami, które po prostu podbiły moje serce, toteż kiedy zobaczyłam w zapowiedziach „Punk 57” oznaczoną jej nazwiskiem, bez wahania wpisałam sobie tę powieść jako numer jeden na mojej liście obowiązkowych do przeczytania. Tym razem jednak zdarzyło się coś, czego nie przewidziałam. A lektura wywarła na mnie nieco inne wrażenie od tego spodziewanego. No w końcu literatura potrafi zaskakiwać czy to w jedną, czy w drugą stronę.

ZARYS FABUŁY

Ich relacja bazowała na przyjacielskich listach, w których pisali sobie wszystko. Ryen i Misha obiecali sobie, że nigdy się nie spotkają, a ich niezwykła korespondencja stała się ich codziennością, rutyną, czymś, bez czego nie mogli żyć. Pewnego dnia, na jednej z imprez, Misha odkrywa jednak coś, co stawia jego świat do góry nogami. Spotyka Ryen, która zdaje się być zupełnym zaprzeczeniem tego, co sobie wyobrażał. Zdaje się, że dziewczyna go oszukała. To jednak nie koniec. Rozegrana w życiu chłopaka tragedia sprawia, że staje się kimś zupełnie innym, aniżeli dotąd był.

Niespodziewanie w szkole Ryen zjawia się nowy uczeń, mroczny i nieprzewidywalny Masen. Kiedy dziewczyna próbuje się do niego zbliżyć, przekonuje się, że chłopak jest prawdziwym dupkiem, który nie wiedzieć czemu – pragnie ją zniszczyć. Sęk w tym, że momentami zdaje się być jej tak bliski. Pomiędzy nimi rodzi się skomplikowana i pełna przeszkód więź.

DLACZEGO MNIE ZASKOCZYŁA?

Żeby zbędnie nie przeciągać i nie trzymać Was w niepewności wytłumaczę, dlaczego książka, której wysoko zawiesiłam poprzeczkę oczekiwań, tak mnie zaskoczyła. Skrajnie pchając się w jedną stronę wrażeń. Otóż jest jeszcze bardziej świetna, idealna, wciągająca niż się tego spodziewałam. Posiada wszystko to, co powinna mieć książka doskonała, wyważone emocje, wiarygodnych bohaterów, zaskakujące wydarzenia i motyw przewodni. A spoiwo, jakim jest płynny styl splata to wszystko w doskonałą całość przywodząc na myśl jeden wniosek, to jest książka, którą nie tylko można polecić. Ją trzeba polecać, żeby nikt nie zmarnował swojej szansy poznania tak absorbującej historii.

BOHATEROWIE

Już sami główni bohaterowie stanową dla czytelnika wyzwanie. Ryen nie jest idealną, skromną dziewczyną. Bywa w centrum niechlubnych zdarzeń, kryjąc jednak w środku szukającą akceptacji nastolatkę. Znana, ładna, ale niemająca swojego zdania. W rzeczywistości jest współczującą i wrażliwą osobą, której przychodzi się zderzyć w twardym murem. Z kolei Misha vel Masen. Ufff… to nie jest wymuszona na siłę kreacja bad boya, ON doprawdy potrafi być maksymalnie arogancki. Ale uwaga, bohater potrafi zaskoczyć swoim zachowaniem, a momencie, kiedy dochodzi do iskrzących namiętnością sytuacji, miałam autentyczne ciarki na rękach. Penelope Douglas stworzyła kogoś, kto już na zawsze pozostanie w mojej pamięci. Barwna postać Mishy zawiera w sobie i pierwiastek zła i pierwiastek dobra, nie stroniąc od tajemnic i asów w rękawie wyjmowanych pod koniec.

NIENAWIŚĆ, PŁONĄCY ŻAR I INNE WĄTKI

Historia skomponowana z emocji, bazująca na burzliwej relacji podszytej przeszłością. Jest obraz starcia osób, które mają ze sobą wiele wspólnych „pisanych” chwil zwierzeń i które teraz zdają się stać po przeciwnych stronach barykady. Nienawiść, ból, poczucie niesprawiedliwości, tajemnice i żar, którego nie da się ugasić. Etapowe poznawanie i etapowy rozwój zdarzeń, od którego ja nie mogłam się oderwać. W tle rozegrana, straszna tragedia, bohaterowie drugoplanowi potrafiący napsuć wiele krwi, obraz wyobcowania, odrzucenia, rozbitej rodziny i prób niemego wołania o pomoc. Ilość dobrze rozwiniętych wątków doprawdy zaskakuje.

SŁOWO PISANE

Całej historii towarzyszy motyw główny przeplatający się co jakiś czas przez kolejne zdarzenia. A jest nim słowo pisane. Listy pełne sekretów, słowa piosenek przesiąknięte prawdą. I napisy tajemniczego Punka, który pozostawia po sobie ślady w całej szkole, za każdym razem wnosząc w nowy dzień jakiś przekaz. Kto jest zagadkowym „wandalem”? No powiem Wam, że i na tej linii możecie być bardzo zaskoczeni.

PODSUMOWANIE

Co tu dużo mówić, kiedy całość przedstawia się w samych superlatywach? Nie znalazłam ani jednego mankamentu treści, wręcz przeciwnie, autorka zaskakiwała mnie na każdym etapie doskonale wykonaną pracą. Książka obowiązkowa dla wszystkich fanów powieści o miłości, nie jest ani za słodko, ani za gorzko, jest prawdziwie, wielobarwnie, dynamicznie i zaskakująco. Dla mnie jedna z najlepszych książek tego roku, ba, jedna z lepszych w moim życiu. Gorąco polecam, jako obowiązkowa lektura na lato.

[Adres usunięty]

„W pewnym momencie wszyscy musimy zdecydować, czego chcemy bardziej: tego, co mieliśmy, czy tego, co może się wydarzyć. Zostać i zaryzykować, czy iść dalej.”

Misha i Ryen poznali się za pomocą listów i tak narodziła się między nimi przyjaźń. Jednak obiecali sobie, że nie będą siebie szukać w mediach społecznościowych i że się nigdy nie spotkają. Zupełnie przypadkiem na pewnej imprezie Misha spotyka Ryen, dziewczyna jednak nie zdaje sobie sprawy kogo ma przed sobą. Do Mishy dotarło, że dziewczyna z listów jest zupełnie inna od tej, którą spotkał. Kiedy tego dnia dochodzi do tragedii, Misha nie może sobie wybaczyć, że Ryen tak zawróciła mu w głowie i że gdyby nie ona to do tej tragedii mogłoby nie dojść. Misha od teraz pragnie jedynie zapomnieć o dziewczynie, a Ryen ciągle zastanawia się dlaczego Misha nie odpisuje na jej listy. Tymczasem w życiu dziewczyny pojawia się chłopak, który ewidentnie pragnie zniszczyć jej życie…

Twórczość Penelope Douglas miałam już okazję poznać za sprawą książki „Birthday Girl”, którą swoją drogą uwielbiam. Kiedy spojrzałam na tytuł, a potem zerknęłam na opis książki zastanawiałam się co jedno ma ze sobą wspólnego, ale w miarę upływu historii wszystko zaczęło składać się w logiczną całość. Tak jak w przypadku poprzedniej książki, tak i „Punk 57” wręcz pochłonęłam w kilka godzin. Naprawdę nie mogłam się oderwać od tej historii. Penelope Douglas stworzyła dość emocjonalną i głęboką historię, z wieloma zwrotami akcji i tajemnicami. Bardzo spodobał mi się sam pomysł na fabułę – dwójka nieznajomych dzieciaków których połączyły tylko listy. Do tego poruszane przez autorkę dramaty rodziny, inne ciężki tematy o których nie będę mówić żeby nie zaspojlerować książki, złożyły się na naprawdę bardzo realistyczną i genialną opowieść. Postacie Mishy i Ryena zostały bardzo dobrze wykreowane, były bardzo wiarygodne i z mnóstwem wad, dzięki czemu mogliśmy dużo bardziej wczuć się w tę historię. Przez cały czas zastanawiałam się między jak najszybszym zakończeniem książki a delektowaniem się tą historią. Bywały momenty, że autorka mnie zaskoczyła, bo byłam przekonana o tym, że to będzie typowy zwykły romans licealny. Ale ta historia to dużo więcej. Uczy nas samoakceptacji, przebaczenia, pokazuje do czego może doprowadzić nasza niepewność i desperacja. „Punk 57” jest tak wyjątkową i przekonującą książką, że z pewnością jeszcze nie raz do niej sięgnę i za każdym razem będę przeżywać wszystko tak samo. Zdecydowanie polecam!

~

𝑷𝒊𝒆𝒄𝒅𝒛𝒊𝒆𝒔𝒊𝒂𝒕 𝒔𝒊𝒆𝒅𝒆𝒎 𝒓𝒂𝒛𝒚, 𝒌𝒊𝒆𝒅𝒚 𝒏𝒊𝒆 𝒛𝒂𝒅𝒛𝒘𝒐𝒏𝒊𝒍𝒆𝒎.

𝑷𝒊𝒆𝒅𝒛𝒊𝒆𝒔𝒊𝒂𝒕 𝒔𝒊𝒆𝒅𝒆𝒎 𝒍𝒊𝒔𝒕𝒐𝒘, 𝒌𝒕𝒐𝒓𝒚𝒄𝒉 𝒏𝒊𝒆 𝒘𝒚𝒔𝒍𝒂𝒍𝒆𝒎.

𝑷𝒊𝒆𝒄𝒅𝒛𝒊𝒆𝒔𝒊𝒂𝒕 𝒔𝒊𝒆𝒅𝒆𝒎 𝒔𝒛𝒘𝒐𝒘, 𝒛𝒆𝒃𝒚 𝒛𝒏𝒐𝒘𝒖 𝒐𝒅𝒅𝒚𝒄𝒉𝒂𝒄.

𝑨 𝒑𝒐𝒕𝒆𝒎 𝒋𝒖𝒛 𝒕𝒚𝒍𝒌𝒐 𝒖𝒅𝒂𝒘𝒂𝒍𝒆𝒎.

~

Czasami wolimy żyć jedynie mętnym, wyidealizowanym wyobrażeniem o drugiej osobie. Ogranicza nas nie tylko lęk przed zawodem, ale i stratą - czy jednak można utracić coś, co tak naprawdę nigdy nie istniało?

Ryen i Mishę łączą tylko albo i aż listy. Siedem lat pełnych zarówno pozytywnych jak i przykrych wspomnień, skrywanych sekretów i masy skrajnych uczuć, które przelewali na kartki papieru. Wszystko to rozsypuje się jednego pamiętnego wieczoru, gdy niespodziewanie na jaw wychodzi prawdziwe oblicze Ryen. I jednocześnie staje się ona poniekąd częścią układanki, przez którą rozpada się życie Mishy - czy będzie ON w stanie jej to zapomnieć? I ostatecznie wybaczyć również samemu sobie?

Przyznam szczerze, że opis znajdujący się z tyłu książki początkowo kompletnie do mnie nie przemówił, dlatego tym bardziej cieszę się, że dałam jej szansę - koniec końców bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Penelope podjęła spore ryzyko i wykreowała wielowarstwowe, charakterne postaci, które początkowo nie wzbudzają w czytelniku zbytniej sympatii, a mimo to ich losy porywają od pierwszej strony.

Nie da się ukryć, iż książka ta w kilku aspektach powiela dobrze znane i utarte schematy, jednak część wydarzeń oraz ich rozwój nawet nie przyszły mi na myśl. Na pierwszy plan wyłania się burzliwy, przesiąknięty pikanterią wątek romantyczny, natomiast w jego tle Douglas porusza o wiele istotniejsze tematy, takie jak chociażby doskwierający ból po stracie bliskiej osoby czy też ogromna presja wywierana przez rówieśników. Autorka ukazuje jak ważna jest samoakceptacja i pozbycie się przybieranych na co dzień masek. No i na sam motyw muzyki, która nieustannie towarzyszy tej historii - coś niesamowitego, polecam!

„Punk 57” to książka, która poruszy Was do głębi. Będziecie o niej myśleć jeszcze długo po skończonej lekturze. Książka wielowymiarowa, uzależniająca, hipnotyzująca. Penelope Douglas nietuzinkowo pisze o miłości, przyjaźni i hejcie.

Misha i Ryen to korespondencyjni przyjaciele. Piszą do siebie listy od siedmiu lat. Dowiedzieli się o sobie wszystkiego, darzą się wielką przyjaźnią i zaufaniem. Jednak nigdy nie spotkali się na żywo. Obiecali sobie, że ich nietypowy związek zostanie taki, jaki jest. Nikt, nigdy nie będzie chciał się domagać spotkania lub rozmowy telefonicznej. Wszystko się jednak zmienia, kiedy Misha spotyka Ryen na imprezie swojego zespołu. Dziewczyna nie jest taka, jaką wyobrażał ją sobie Misha. Pewna siebie, zadziorna, irytująca… pusta. Nim jednak Misha zdoła ją poznać i przyznać się, kim jest, rozdziela ich rodzinna tragedia chłopaka. Po kilku tygodniach tych dwoje spotyka się w szkole, do której uczęszcza Ryen. Kiedy chłopak obserwuje ją zdaje sobie sprawę, że dziewczyna, którą ma przed oczami jest zupełnie inna od przyjaciółki, z którą pisze listy. Po pewnym czasie Misha odkrywa, że Ryen jedynie gra pewną siebie a jej życie to jedynie pozory. Chłopak zrobi wszystko, aby dziewczyna pokazała swoje prawdziwe oblicze, nawet, jeśli oboje przy tym ucierpią. Po drodze jednak będzie musiał stawić czoło swoim demonom z przeszłości i cały czas będzie zmuszony ukrywać swoją prawdziwą tożsamość. Czy dwoje ludzi, który żyją z kłamstwami zdoła się dogadać? I co się stanie, kiedy w końcu oboje zdejmą swoje maski i pokażą, kim naprawdę są?

Penelope Douglas swoim lekkim piórem potrafiła napisać bolesną prawdę o hejcie, ukrywaniu siebie, walce o popularność, przyjaźń, akceptację i miłość. „Punk 57” obdziera z fałszu i pokazuje, że warto być sobą. Piękna i dotkliwa lektura. Bohaterowie prawdziwi do bólu i fascynujący. Książka wciąga i uzależnia czytelnika od pierwszych stron. Lektura, w której znajdziecie humor, pożądanie, cierpienie i nadzieję. Polecam wszystkim, bez wyjątku!

Więcej recenzji na [Adres usunięty]

,,Życie jest jak pięćdziesiąt złych zakrętów na wyboistej drodze. Możesz mieć tylko nadzieję, że wylądujesz w jakimś ładnym miejscu"

Ostatnio coraz częściej pojawiają się na wydawniczym rynku ciekawe romanse młodzieżowe. Tym razem postanowiłam przeczytać powieść ,,Punk 57" Penelope Douglas - autorki znanego wielu czytelniczkom ,,Dręczyciela". Historia Ryen i Mishy jest bardzo tajemnicza, pełna niedopowiedzeń, ale i doskonale pokazuje nam, jak dobrze poprowadzone fabuła jest kluczem wielu powieści. ,,Punk 57" czyta się nad wyraz dobrze. I o to właśnie chodzi w literaturze młodzieżowej.

Głównymi bohaterami tej całej opowieści jest Ryen i Misha, a cała historia zaczyna się dosyć nietypowo. Co prawda motyw z listami już był wykorzystany w wielu książkach, ale tutaj wprowadza nam dodatkową nutkę tajemniczości. A więc wspomniana wyżej dwójka od lat pisze do siebie listy. Ich korespondencyjna znajomość miała być szkolnym projektem, a przerodziła się w nadzwyczajną przyjaźń. Oboje przyrzekli sobie, że pomimo tego, że mieszkają w niewielkiej odległości od siebie (ok. 50 km. to naprawdę niedużo) nigdy się nie odwiedzą. Gdy na jednej z imprez Misha przypadkowo orientuje się, że jedna z obecnych tam dziewczyn jest jego ,,korespondencyjną przyjaciółką", jest oszołomiony. Wkrótce wydarza się tragedia, która zmienia życie Mishy na zawsze.

Pisanie listów do dzisiaj ma w sobie tą magię. Bo wiadomo, słowa pisane jakoś chyba szybciej trafiają do naszego serca, niż te, napisane komputerową czcionką. Pamiętam, jak kiedyś w szkole sama uczestniczyłam w podobnym projekcie i nawet do teraz mam kontakt z tą osobą. Gdy więc dowiedziałam się, że fabuła powieści Douglas opiera się na motywie pisania listów od razu wiedziałam, że koniecznie muszę tę powieść przeczytać. I z jednej strony jestem bardzo zadowolona z tej lektury, ale z drugiej mam co do niej parę obiekcji. Przede wszystkim główni bohaterowie są naprawdę jedną wielką bombą i to do tego tykającą. Misha to chłopak, który wychował się bez matki, ojciec nie umie dojść z nim do porozumienia. Ma pasję, jaką jest muzyka. Pisze własne piosenki, należy do zespołu. Z kolei Ryan to dziewczyna, która jest bardzo skryta, oddala się od własnej matki. Tylko Misha zna prawdziwą ją. Nie osobę, która w szkole ukrywa się pod maską przebojowej dziewczyny. Przyznam, że mam mieszane odczucia co do tych bohaterów. Ogólnie dobrze się o nich czyta, ale oboje maja wiele kłamstw, oboje boją się zdjąć swoje maski. Już dawno nie miałam takiej zagwozdki w stosunku do bohaterów. Z jednej strony Ryan i Misha są poniekąd zakłamani, ale co zadziwiające autorka tak dobrze wytłumaczyła ich zachowanie np. wydarzeniami z przeszłości, brakiem zrozumienia u rówieśników, że ich niekiedy irracjonalne zachowanie nam nie przeszkadza. Sama jestem tym bardzo zdziwiona i naprawdę do teraz zastanawiam się, jak autorka tego dokonała. A to nie jest łatwa sztuka, bo bardzo łatwo można przesadzić.

Już napis na okładce ,,Było nam dobrze ze sobą, dopóki się nie spotkaliśmy." wprowadza nam nutkę tajemniczości, ale u Douglas tej tajemniczości jest naprawdę wiele. Powieść czyta się bardzo szybko i ciężko się od niej oderwać. Cieszy mnie to, że autorka zastosowała tutaj narrację trzecioosobową, w której możemy poznać punkt widzenia obojga bohaterów. Poza tym bardzo podobało mi się ich wieloznaczne zachowanie. Intrygują i sprawiają, że cała ta historia jest jak tykająca bomba, która może w każdej chwili wybuchnąć. Tak naprawdę cała książka trzyma w napięciu, czekamy tylko na ten upragniony moment, w którym ta bomba w końcu wybuchnie. Nie jest to też grzeczna powieść dla nastolatków. Tutaj dzieje się dużo, mamy momenty grozy, poczucia niepewności. Na wielki plus zasługuje też to, że autorka porusza wiele trudnych, szczególnie dla młodzieży tematów, takich jak strata, brak porozumienia z rodziną, wykluczenie. Uświadamia nam co dzieje się, gdy rodzice nie dążą do porozumienia z własnymi dziećmi. Na uwagę zasługuje też to, że Douglas pokazuje, co dzieje się z osobą, której ciężko się pogodzić ze stratą bliskiego człowieka. Obwinianie się i innych osób prowadzi do destrukcji nie tylko nas samych, ale też i bliskich nam osób, a na przykładzie jednego z bohaterów jest to bardzo dobrze pokazane..

,,Punk 57" to historia, która zapewni Wam doskonałą rozrywkę na parę godzin. Nie liczcie jednak na słodki młodzieżowy romans, o którym szybko będziecie mogli zapomnieć. Douglas dostarcza nam doskonałą opowieść o tym co gryzie wielu nastolatków, a na dodatek bardzo dobrze poprowadzona fabuła, nieoczywiści bohaterowie i idealnie wyważony motyw love-hate sprawiają, że jest to jedna z tych powieści, do których na pewno wrócę. Ja polecam Wam tę książkę i na pewno będę czekała na kolejne historie napisane przez tę autorkę. Dla takiej bombowej fabuły i poruszanych przez nią problemów naprawdę warto.

Całą recenzję przeczytasz na blogu Mój Świat Literatury

Po raz pierwszy z Penelope Douglas spotkałam się przy okazji premiery „Birthday girl”. Byłam wtedy trochę na bakier z literaturą kobiecą. Przez powielające się schematy, przesadne emanowanie cielesnością i coraz bardziej infantylne bohaterki zniechęciłam się do sięgania po tego typu literaturę. Na szczęście z odsieczą przybyła mi wtedy „Birthday girl”, która zupełnie niespodziewanie przywróciła mi wiarę w literaturę kobiecą. Z tego też powodu, kiedy dowiedziałam się o premierze najnowszej powieści Douglas wiedziałam, że muszę ją koniecznie przeczytać.

„Nigdy się nie zmieniaj. Świat jest ogromny, ale kiedy opuścimy te nasze małe miasteczka, odnajdziemy swoje miejsce i ludzi takich jak my. Nie rozpoznają nas, jeśli nie będziemy sobą.”

Twórczość Penelope Douglas ma w sobie zdecydowanie to coś. Świetny język, wartka akcja, wspaniale wykreowane postaci oraz niesamowita chemia łącząca głównych bohaterów sprawia, że od jej książek nie sposób się oderwać. Nawet jeśli czasem fabuła wydaję się odrobinę odrealniona, a bohaterowie swoim zachowaniem doprowadzają czytelnika do szewskiej pasji… czego idealnym przykładem jest „Punk 57”. Ta książka od samego początku wzbudzała we mnie ogrom emocji, nie tylko tych pozytywnych, a wszystko za sprawą bohaterów. Ponieważ o ile Mishę polubiłam od razu to Ryan swoim zachowaniem zdecydowanie testowała moją cierpliwość. Była przykładem typowej cheerleaderki z amerykańskich filmów, czyli dziewczyny pięknej, lecz bez głębi, wywyższającej się, poniżającej innych i przekonanej o własnej wspaniałości. Na szczęście dość szybko okazało się, że Ryan jest całkiem inną osobą, a swoje prawdziwe „ja” ukrywa pod maską pogardy dla świata w obawie, że rówieśnicy jej nie zaakceptują. Douglas w ten sposób poprzez zachowanie głównej bohaterki ukazała szkolne realia, w których dominuje ułuda oraz pozerstwo, a także głęboko skrywana potrzeba akceptacji, dręcząca każdego z nas. Mam wrażenie, że autorka przedstawiając tą historię w ten, a nie inny sposób, chciała skłonić czytelnika do refleksji, nad tym czy na pewno warto za wszelką cenę zabiegać o akceptację innych, jeśli jednocześnie nie możemy być sobą.

Wracając jednak do samych bohaterów to muszę przyznać, że mimo irytującego zachowania Ryan na początku to w ogólnym rozrachunku bardzo polubiłam oboje. Dawno nie spotkałam się z tak wyrazistymi postaciami, które doskonale balansowały między mrokiem, a światłem. Niestety nie mogę tego samego powiedzieć o bohaterach drugoplanowych, ponieważ mam wrażenie, że autorka potraktowała ich po macoszemu, przez co niewiele jest o nich wiadomo. Nie przeszkodziło mi to jednak w przypadku Lyli, do której zapałam niechęcią od samego początku.

Penelope Douglas fenomen swoich książek zawdzięcza nie tylko temu, że porusza ważne tematy w lekki i przyjemny sposób, lecz przede wszystkim niesamowitej chemii łączącej głównych bohaterów. Każda jej powieść aż iskrzy od emocji i skrywanego (lub nie) pożądania. Nawet w przypadku tak pokręconej relacji jak hatelove, co miało miejsce tutaj.

„Czy Ty też to zauważyłeś? Że wszyscy chcemy przejść przez życie tak szybko i tak łatwo, jak to tylko możliwe? Że chociaż dobrze wiemy, że nie ma nagrody bez ryzyka, boimy się je podjąć?”

Reasumując, Penelope Douglas stworzyła naprawdę niesamowitą książkę, od której nie sposób się oderwać. Świetna historia, wyraziści i dobrze wykreowani bohaterowie oraz wartka akcja okazały się przepisem na sukces. Dlatego jeśli szukacie powieści, która zabierze Was w niesamowitą, choć odrobinę odrealnioną, lecz pełną emocji podróż, gdzie nic nie jest pewne to „Punk 57” jest książką właśnie dla Was. To naprawdę świetna historia, od której ciężko jest się oderwać.

Aleksandra

Wszystkie cytaty pochodzą z książki „Punk 57” autorstwa Penelope Douglas.

Więcej na : [Adres usunięty]

Ogłaszam wszem i wobec, że pani Penelope zostaje moją faworytką książek z kategorii romansu. To jest nasze kolejne spotkanie i po raz kolejny autorka sprawiła, że nie mogę się doczekać kolejnych książek. Mimo, że romans (w sumie jak i inne rodzaje literatury) jest wyobracany na lewo i prawo, u pani Douglas, każda historia jest inna.

Bohaterów można określić jako znających się od podszewki. Przeszło 7 lat piszą do siebie listy – wstępnie miał być to tylko projekt na chwilę, a okazał się na dłużej. Oboje obnażają się przed sobą na wysokim poziomie, ale obietnica, by nigdy się nie spotykać, pokrzyżuje plany, gdy Misha spotka swoją „wybrankę”. I kiedy jednak na jednej z imprez promujących zespół chłopaka, zauważa ją i sprawdza, że ona to ONA wszystko się zmienia.

I tutaj pozwalamy się porwać historii młodych ludzi, która dojrzale została przedstawiona. To bardzo ważne, bo część czytelników na pewno uzna, że jak to jest opowieść o nastolatkach to na pewno jakaś przesłodzona miłość. A to wcale nie tak! Listy w dobie dzisiejszej techniki są niemalże czymś zupełnie nadprzyrodzonym – a ten właśnie motyw pozwala rozkochać się w całej fabule. Autorka nie tylko świetnie pisze, lekko i bez zbędnych, długaśnych opisów. Przede wszystkim porusza ważne tematy – porzucenia, młodzieżowej przemocy, a także akceptacji tego jakim się jest. To ogromnie ważne, że niby w lekkiej lekturze znajdujemy takie odnośniki! Moje serducho po raz kolejny zostało poddane palecie emocji, która nie wiadomo kiedy wybuchała łzami, albo ściśniętym z żalu sercem. Czytałam stronę za stroną, by przekonać się czy naprawdę Misha urwał kontakt z Ryen i czy naprawdę nie chciał jej więcej znać, bo przecież tak nie mogło być! Całość podzielona jest na rozdziały, gdzie narratorami są Misha i Ryen. Doskonały zabieg – uwielbiam takie rozwiązania, zawsze możemy niemal namacalnie poczuć to co nasz bohater. Inne persony występujące w książce, nawet jeśli drugoplanowe, również są różnobarwne, niemalże do tego stopnia, ze na myśl przychodzą nam osoby, które znamy na żywo. Autorka nie pozwalała nam ani na chwilę spocząć od uczuciowego rollercoastera. Nie umiałam się oderwać, mimo że obowiązki krzyczały do mnie z daleka. To było nie ważne! Ważne było jak potoczą się losy naszych bohaterów!

Wisienką na torcie są dwie rzeczy – playlista do owej pozycji i teksty piosenek Mishy. To bardzo dobra książka nie tylko dla dorosłych czytelników – myślę, że jest doskonała, właśnie dla młodzieży, która (nie od dzisiaj wiadomo) jest ogromnie bezwzględna, tylko po to, by poczuć się lepszym. Polecam, polecam i jeszcze raz polecam! Nie można przejść obok tej książki obojętnie! Nie zastanawiajcie się – CZYTAJCIE ♥