Niestandardowi

„Niestandardowi” to powieść zagadka. Nie przewidzisz jak potoczą się losy głównego bohatera. Wiktor to najprzeciętniejsza postać powieści jaką możesz sobie wyobrazić. Trudno powiedzieć o nim coś intrygującego. Pracuje w nudnej firmie jako sprzedawca. Jakiś czas temu rozstał się ze swoją dziewczyną Julią. Czasem spotyka się w barze ze swoimi znajomymi a w niedzielę chodzi do domu rodzinnego na obiad. Dzień mija za dniem a ON nie ma żadnych ciekawych planów czy aspiracji.

Tak dryfującego na wodzie nicości spotyka go tajemnicza kobieta. Liwia Gawlin pyta czy może cyknąć mu fotkę, bo jak twierdzi jego „oblicze jest urzekające” A to ci dopiero… Chłopak zaskoczony zgadza się, ale nie zamierza wierzyć w ocenę kobiety jakoby mógł stać się kiedyś gwiazdą.

„Nie trzeba się wstydzić swojego życia, Wiktorze. Tego które się wybrało, a ty jesteś już dorosły, więc wybierasz.”

To przypadkowe spotkanie prowadzi do kolejnych. Tym razem do dziwnego sklepu Stylove a później do Sanktuarium Natchnień. Z każdym spotkaniem Liwia przyciąga go do siebie garścią komplementów i metod. Nazywając go „Wiktorem zwycięzcą” powoli kruszy jego wszystkie zapory. I choć w głębi duszy często się buntuje nie jest jednocześnie w stanie oprzeć się tej fascynującej artystce. A kiedy dostaje propozycję żeby być jej wyjątkowym uczestnikiem nowego projektu nie waha się. Tak trafia na Soboty z Picassem. A to dopiero początek.

Czy polubiłam Wiktora? Zdecydowanie nie. Jest opryskliwy, często niemiły, nie interesuje się niczym zajmującym, nie ma pasji, celów, marzeń. Sądząc po tym jak ocenia innych ON również nie polubiłby mnie. Często w myślach krytykował ludzi dookoła, źle się o nich wyrażał, oceniał ich powierzchownie. Sam nie rozumiał zapału ludzi do rzeczy które przynoszą przyjemność jak obcowanie ze sztuką, posiadanie ładnych, niekoniecznie przydatnych przedmiotów. Zresztą w większości nie potrafił zrozumieć osób które go otaczały. Przeszkadzali mu.

Tak trafił z kilkoma innymi osobami do projektu. Każdy z nich miał jakąś bardziej czy mniej istotną wadę. Jedna kobieta z powodu blizn chodziła w rękawiczkach inny mężczyzna miał wadę kręgosłupa tak dużą że miał trudności z poruszaniem. Czy z takie osoby mogą być tematem sztuki? Czy zostaną zaakceptowani przez odbiorców? W bohaterach wystawy powoli dzięki Liwii zradza się marznie wielkości, ważności i piękna.

Autor rewelacyjnie stworzył postacie. Wzbudzają emocje np. chłopak którego może znać każdy z nas, nazywamy go często gburem, czy artystyczną duszę, manipulatorów, zablokowane osoby, wrażliwe… Za to dopiero artystka zaczyna dostrzegać w nich coś innego. A może wszystko jest tylko iluzją i wymysłem kobiety? Czy wystawa nad którą pracuje to różnorodne grono okaże się sukcesem? Jakie będą skutki tego wydarzenia? Czy wszyscy sobie z nimi poradzą?

Temat jest bardzo interesujący. Autor przedstawił go w subiektywny sposób. I o to chodzi w literaturze aby poznać nowe nieznane punkty widzenia. W osobliwy sposób splatają się losy bohaterów. Nie sposób odłożyć książki. Choć lektura nie każdemu może przypaść do gustu, za to na pewno pozostanie w Waszej pamięci na długo. Jest zupełnie inna niż ostatnio przeze mnie czytane.

Weź tę pozycję do ręki jeśli interesują cię zwykli ludzie i jeśli interesują cię niezwykli. Jeśli jesteś w stanie przełknąć prawdę nawet jeśli nie będzie wygładzona i ładna. Będzie o relacjach, o rodzinie o tym jak jesteśmy postrzegani przez innych i jak sami patrzymy na świat. Czy jest to ważne? Czy warto się tym przejmować? Sprawdźcie sami.

Niestandardowi – Michała Pawła Urbaniaka to niepozorna powieść, która pozostaje niepozorna.

Wiktor przeżywa swoje życie, jak gdyby to nie ON był głównym bohaterem- nudna praca, schematyczne atrakcje, niedzielne obiadki u rodziców. Nieświadomy obecnego marazmu powiela schematy dnia codziennego od dłuższego czasu. Wiktora z rutyny wyrywa piękna intrygująca artystka, która fotografuje go czytającego w parku. Początkowo Wiktor stara się nie zwracać zbytniej uwagi powyższym incydentem, jednak postać tajemniczej kobiety przyciąga go wbrew swoim przekonaniom. Nasz bohater podąża śladem znanej artystki, co prowadzi go do galerii stylove, gdzie jego życie przybierze nieoczekiwany zwrot.

Sięgając po tę powieść, ciężko mi było określić, czego się mogę spodziewać. Nigdy wcześniej nie czytałam żadnej z książek Michała Pawła Urbaniaka, co więcej nie mówi się za wiele o żadnej z jego powieści w mediach społecznościowych. Przyciągnięta intrygującym opisem zdecydowałam się zapoznać z tą historią. Książkę czytało mi się dosyć płynnie i pomimo niewielu zwrotów akcji nie była nazbyt nudna, aczkolwiek nie zakochałam się w postaci Wiktora wręcz przeciwnie. Wiktor to życiowa klucha, która uzależnia swoje samopoczucie i decyzje od osoby, z którą jest. Mam wrażenie, że powieść bardzo zboczyła z zamierzonych przez autora torów. Tam, gdzie miała to być, powieść o hejcie i niewpasowaniu w narzucone ramy społeczno-estetyczne, powstał wywód dorosłego faceta, o tym, jak dojrzała kobieta nie dostarcza mu tej samej uwagi, którą ON zainwestował. Niestety temat, dla którego większość osób sięga po tę książkę, jest potraktowany drugorzędnie, przepływa zgrabnie pod fabułą, wychylając się jedynie na krótko. Jeśli więc sięgasz po tę książkę, by poczytać o ludziach niestandardowych wizualnie i o konsekwencjach jakie za to płacą w codziennym życiu, możesz się lekko rozczarować. Temat ten nie jest wystarczająco wyczerpany ba! Nie jest nawet dobrze rozwinięty. Otrzymujemy za to jęczącego Wiktora oceniającego ludzi wobec ram i zasad, którymi sam nie chciałby, by być oceniany. Zakończenie książki wbija w fotel i nie jest to pozytywne oświadczenie. Pomimo tego, że książka nie przypadła mi do gustu, oceniłam ją 6 na 10. Nie jest to najgorsza pozycja i daje czytelnikowi do myślenia, aczkolwiek zbyt często się denerwowałam na głównego bohatera. Może listy nieobecności bardziej przypadłyby mi do gustu.

Życie większości z nas jest zwyczajne. Dom, rodzina, praca, znajomi, obowiązki i chwile przyjemności. Czy taka codzienność nas przytłacza? Nie. Jesteśmy szczęśliwi tacy jacy jesteśmy. Być może pokusilibyśmy się o jakąś metamorfozę, ale myśląc zmiana najczęściej mamy na uwadze jedynie drobnostkę, która i tak nie byłaby w stanie zburzyć naszych codziennych rytuałów. A co jeśli na naszej drodze pojawiłaby się osoba, która, niczym wróżka z bajki, zaoferowałby nam zupełnie inną wersję samych siebie, a przy okazji zrobiłaby z nas osoby rozpoznawalne i cieszące się popularnością? Czy potrafilibyśmy się oprzeć takiej pokusie? I najważniejsze pytanie, czy czulibyśmy się dobrze będąc zupełnie odmienionymi?

*

„Przepraszam, czy mogłabym zrobić panu zdjęcie?(…) Rzadko da się określić, w której chwili zaczyna się dana historia. Ta ich zaczęła się ciepłego sierpniowego popołudnia od tego pytania i melodyjnego głosu, którym je zadano.(...)

-A po co?(...)

-Jestem fotografką i chciałabym pana uwiecznić. Pan tego nie widzi, ale pana oblicze było takie urzekające, gdy się pan zaczytał! Proszę mi pozwolić. Niech pan po prostu czyta...”

I Wiktor, absolwent marketingu pracujący jako doradca klienta w firmie telekomunikacyjnej, którego jedyną rozrywką były sobotnie wypady do pubu i niedzielne obiady z rodziną, czytał. Choć propozycja „obcej baby” i „tupeciary”, bo tak na początku zakwalifikował panią fotograf, oburzyła go, to z niewiadomych względów nie potrafił się jej oprzeć. A Lidia Gawin robiła zdjęcia i z każdym pstryknięciem migawki zakorzeniała się w jego myślach coraz bardziej.

*

Lidia Gawin szukała piękna w otaczającej ją rzeczywistości. Piękna nieoczywistego i zmuszającego do niestandardowego patrzenia na świat. Dla niej życie było sztuką, a sztuka życiem i taką filozofią chciała zarazić sześcioro młodych ludzi, których zaprosiła do udziału w swoim najnowszym projekcie. Wystawa, którą przygotowywała miała na celu ukazać piękno odrzucanej i nieakceptowanej przez większość brzydoty. Jej „szóstka” to ludzie z defektami, które wg Lidii pięknie ich wyróżniały. Dłoń z amputowanymi palcami, zniekształcony kręgosłup, ręce poorane bliznami, samookaleczenia na torsie , twarz oszpecona trądzikiem, czy nogi ze śladami oparzeń - to tymi defektami „normalni” i standardowo zwyczajni odbiorcy jej sztuki mieli się zachwycić. Tylko czy ludzie spoza hermetycznego środowiska związanego ze sztuką będą potrafili spojrzeć na świat oczami Lidii Gawin i odkryć artyzm w brzydocie?

*

„Niestandardowi” @michal_pawel_urbaniak to książka, której motto mogłoby zamknąć się w słowach - wyobraźnia tworzy rzeczywistość. Każdy z uczestników zorganizowanych przez Lidię warsztatów, jak i sama artystka, miał swoją wizję przyszłości. Niestety ich marzenia wręcz roztrzaskały się o popremierową rzeczywistość. Oczekując uznania tłumu, wywiadów w telewizji, czy odwzajemnienia uczucia, które tak naprawdę nigdy nie powinno się pojawić musieli zmierzyć się z odrzuceniem, drwiną i rozczarowaniem. Czy byli przygotowani na taki scenariusz? Czy próba zmiany zwyczajnych, choć oszpeconych ludzi nie była dla artystki i jej modeli zbyt ambitnym projektem?

Wyobraźnia tworzy rzeczywistość i choć wydaje nam się, że te słowa mają nieograniczoną siłę sprawczą, to jak się okazuje po lekturze „Niestandardowych” to fundamentem, który jednocześnie ogranicza naszą wizji przyszłości jest nasza teraźniejszość, styl bycia, nawyki... Czy "szóstka" Lidii Gawin mogła dobrze poczuć się w swoim nowym ja będąc jednocześnie całkowicie pozbawionym swoich korzeni?

Warto sięgnąć po „Niestandardowych” bo to książka o której szybko się nie zapomina. Zdecydowanie polecam.

Zerkacie na zakończenie przed przeczytaniem całości książki?

Kiedyś było to dla mnie naturalne. Otwierałam książkę, czytałam kilka pierwszych stron, a potem po prostu musiałam sprawdzić, co wydarzy się na końcu. Chyba nie lubiłam niespodzianek (zresztą, nadal mnie stresują), a odkrywanie tego, w jaki sposób doszło do sceny końcowej sprawiało mi naprawdę wiele satysfakcji.

Ostatnio jednak ograniczyłam tę praktykę i... moje czytelnicze życie nabrało na nowo sensu! Idealnym tego przykładem jest książka ze zdjęcia, które widzicie powyżej.

„Niestandardowi” - M. P. Urbaniak

Gdybym od początku wiedziała, że skończy się właśnie w ten sposób, chyba bym jej nie doczytała. To finał, do którego trzeba dojść tą standardową (!), tradycyjną drogą. Strona po stronie. Nudząc się kolejnymi opisami artystycznych uniesień Liwii, wzdrygając z obrzydzenia przy wulgarnym, wcale nie artystycznym (za to pięknie kontrastującym z szeroko pojętą sztuką, obecną w tej historii), języku. Irytując się zachowaniem bohaterów, z których każdy, dosłownie każdy, jest takim człowiekiem, którego na swojej drodze spotkać bym nie chciała. Na marginesie wspomnę, że Liwia Gawlin zdecydowanie przebiła moją „ukochaną” Kasiunię z „Promyczka”...

Czytałam wcześniej, że książka jest wulgarna i do zakończenia - nie wierzyłam. Liczyłam na inną wulgarność, na sceny podobne do tych w „Prawdziwym życiu”, na krew, trupy i niepoprawność i... nie powiem, czy na pewno się przeliczyłam. Pozostawię tę informację tym, którzy mają już za sobą lekturę.

To specyficzna książka. Właśnie tak bym ją opisała. Niestandardowa. Wielowymiarowa. Trudna i męcząca. Mimo wszystko cieszę się, że ją przeczytałam. Dla tego zakończenia było warto. Było też warto dla refleksji o pięknie, sztuce oraz brutalności nas samych wobec siebie.

"Niestandardowi" to książka, którą ostatnio miałam okazję przeczytać i mam dość mieszane odczucia po tej lekturze. Nawet nie chodzi o to, że mi się nie podobała, bo wręcz przeciwnie, mocno przypadła mi ona do gustu. Czytało się ją przyjemnie i z dużym zaciekawieniem. Nie umiem jednak stwierdzić, z której strony powinnam ugryźć tę fabułę, jeśli chodzi o interpretację. Bohaterowie wykreowani są tutaj w interesujący sposób, są to postaci, które możemy spotkać każdego dnia w naszym otoczeniu. Jest to lektura, która z pewnością wzbudza w czytelniku emocje. Jeśli jeszcze nie znacie tej pozycji, to koniecznie dajcie sobie szansę.

Wiktor wiedzie nudne życie - praca, sobotnie wypady do pubu, niedziele wizyty u rodziców ii wieczory spędzone w pustym oraz znienawidzonym mieszkaniu. Jednak pewne dnia słyszy pytanie „Przepraszam, czy mogłabym zrobić panu zdjęcie?”. Wypowiada je tajemnicza artystka Liwia Gawlin, która prowadzi rewolucyjny projekt i zaprasza do niego mężczyznę. Jakie zmiany i konsekwencje niesie za sobą udział w projekcie?

Autor jest mistrzem poruszania trudnych tematów i wzbudzania w czytelniku refleksji. Styl pisania pana Michała jest genialny i niezwykle obrazowy. Dzięki temu książkę pomimo ciężkiej tematyki czyta się z zapartym tchem i nie chce się jej odkładać. W ostatnim czasie pewna „gwiazda” wspomniała o „modzie na brzydocie”… a ta książka właśnie dotyczy modnego tak kultu piękna. Coraz częściej słyszy się, że osoby z bliznami, ułomnościami, otyli nie powinni pokazywać się w mediach społecznościowych, bo to miejsce na piękno. Miejsce dla osób „standardowych” czyli młodych, wysportowanych, zgrabnych i nadzwyczaj urodziwych - nieskazitelnych. Autor niezwykle obrazowo i realistycznie opisuje panujące w życiu realia. Bez skrępowania mówi o brutalności świata i wyidealizowanym życiu, które prowadzi do wielu nieszczęść. Uświadamia nam, że nikt nie chce czuć się inny przez co popadamy w coraz większe kompleksy, nie chcemy czuć się odrzuceniu i szukamy atencji u byle kogo. Chcemy tylko czuć się lubiani. Przez to nie widzimy prawdy o ludziach, którymi się otaczamy. Akceptujemy, a raczej przymykamy oczy na to co nie do końca jest zgodne z nami samymi. W wielu momentach łapałam się na tym, że książka wzbudza we mnie szczególne emocje i uświadamiała, że broniłam się przed prawdą o naszym świecie.

Zdecydowanie polecam Wam tę pozycję - niezwykle realistyczną i prawdziwą. Przedstawiającą nasze życie bez lukru. Dla jednych może okazać się być lekturą łatwą, a innych trudniejszą. Jednak polecam przeczytać ją do końca i wyciągnąć wnioski, które mogą znacząco wpłynąć na nasze życie.

Wiktor prowadzi spokojne i nudne życie. Jego cały świat to przyjaciele z którymi zawsze spędza czas w ten sam sposób oraz rodzina. Mieszka sam od czasu gdy odeszła od niego jego dziewczyna. Wszystko ulega zmianie gdy pewnego dnia w parku zaczepia go zupełnie obca kobieta chcąc zrobić mu zdjęcie. Przypadkiem ich drogi się znowu krzyżują, a Liwia Gawlin zaprasza go do swojego wyjątkowego projektu...

"Niestandardowi" to książka którą zmusza do refleksji i zostaję na dłużej. Autor w swojej książce porusza bardzo aktualny temat jakim jest kult piękna. Wszyscy powinni być urodziwi, młodzi, zgrabni po prostu "standardowi". Każda inność  jest krytykowana, a ułomność, blizny czy znamiona mogą narazić nas hejt. Zresztą autor w sposób niezwykle obrazowy pokazuje, iż gdy stajemy się rozpoznawali musimy się liczyć z tym że poza pozytywnymi opiniami spotkamy się negatywnymi.  Internet sprzyja poczuciu anonimowości. Ludzie potrafią napisać w sieci o innych to czego normalnie nie potrafiliby powiedzieć wprost. Zapominają że osoby ktore obrzucają błotem to ludzie tacy jak oni. Widzimy tutaj brutalność współczesnego świata, która została nam przedstawiona bez lukru. Pokazuje że nikt nie chce czuć się inny, a własne kompleksy powodują że możemy zacząć otaczać się ludźmi którzy tylko z pozoru są nam przychylni, nie widząc prawdy. Że przymykamy oko na rzeczy które nie do końca akceptujemy, bo zbyt silnie chcemy być akceptowani.

"Niestandardowi " to książka, która działa jak magnes. Przyciąga od pierwszych stron i mimo iż nie jest to lektura łatwa, którą czyta się jednym tchem intryguje i ciężko się od niej oderwać. Siedzi w głowie i zostaję na dłużej.

"Niestandardowi" to nowa powieść autora "Listy obecności". Wiktor wiedzie dość samotne i trochę nudne życie. Każdy dzień i tydzień są do siebie podobne.

Kiedy w parku poznaje Liwię Gawlin jego życie ulega zmianie. Kobieta chce zrobić mu zdjęcie. Jest artystką i przygotowuje wystawę z fotografiami, na których będą osoby "niestandardowe". Takie, które mają widoczne skazy, ułomności".

Wiktor coraz bardziej ulega urokowi Liwii. Tylko, czy ta znajomość skończy się dobrze?

"Niestandardowi" to powieść złożona, która porusza tematy niezwykle aktualne. Kult ciała, nieakceptowanie odmienności, hejt.

Każdy z nas jest inny, wyjątkowy. Powinniśmy się cieszyć, gdy jesteśmy zdrowi, sprawni i radzimy sobie w życiu. Nie musimy być idealni, bo nikt nie jest. Warto akceptować i wierzyć w siebie, choć nie zawsze jest to łatwe.

W "Niestandardowych" znajdziemy codzienność, samotność, ułomności, pozory, sztukę. To powieść, która daje do myślenia. Nasze życie i codzienność, jest o wiele lepsza od tego, co przeżywają bohaterowie książki.

Ciekawa, intrygująca historia. Bardzo niestandardowa opowieść z bardzo charakternym głównym bohaterem, który mocno przykuwa uwagę czytelnika. Ja polecam, książka na długo zapadła mi w pamięć.

„Przepraszam, czy mogłabym zrobić panu zdjęcie?”- właśnie tak zaczyna się znajomość Wiktora z niejaką Liwią Gawin- rozmarzoną artystką i fotografką. Wcześniej wiódł ON zwyczajne życie wypełnione pracą w salonie sprzedaży, spotkaniami z grupą znajomych w klubie oraz niedzielnymi obiadami u rodziców. Jakiś czas po przypadkowym wydarzeniu z parku mężczyzna znów trafia na Liwię. Ta nie od razu go poznaje, ale później zaprasza go do udziału w swoim artystycznym projekcie. Na sobotnich spotkaniach z Picassem Wiktorowi udaje się zmienić postrzeganie pewnych kwestii, a jego życie prawdopodobnie już nigdy nie będzie takie samo…

„Niestandardowi” to opowieść o ludziach w jakiś sposób wyróżniających się wyglądem spośród społeczeństwa. Mimo tego, że czasem jest to niewidoczna na pierwszy rzut oka różnica, czują się oni w pewien sposób wyobcowani. Liwia, podczas swojego projektu stara się pokazać im ich własne piękno i wyjątkowość.

Muszę przyznać, że jest mi ciężko oceniać tę książkę- na pewno jest ona niestandardowa (co wskazuje już sam tytuł). Autor podejmuje wiele ważnych społecznie tematów i obrazuje je w bardzo realistyczny sposób, przez co jest to bliskie czytelnikowi. Sama fabuła ma w sobie coś intrygującego, dzięki czemu chce się czytać dalej i poznać zakończenie. Natomiast ja osobiście nie byłam w stanie polubić praktycznie żadnego z głównych bohaterów. Jak Liwia, tak i Wiktor, Sandra czy Zenek- wszyscy ci byli jak sinusoida, która raz sprawia, że darzysz postać sympatią, innym razem jest ona okropnie irytująca (ale być może taki był zamysł autora). Zakończenie na pewno szokuje i skłania do myślenia. ~ [Adres usunięty]

Michał Paweł Urbaniak "Niestandardowi",

Nie ma jednej ramy, w którą można by każdego wpasować. Ważne jednak, żeby dobrze czuć się samemu ze sobą. Świat ma niestety to do siebie, że narzuca człowiekowi kanony piękna, a ten niejednokrotnie chciałby się do nich przybliżyć. Poczucie odmienności, chęć upodobnienia się do innych za wszelką cenę, wpadanie w kompleksy, otaczanie się fałszywymi doradcami, poszukiwanie swojego miejsca, społecznościowe wyścigi, okrucieństwo współczesnego świata nie ma końca.

Po przeczytaniu "Niestandardowych" nie do końca wiem, w jaki powinnam potraktować tę opowieść, ponieważ można ją interpretować niezmiernie szeroko. Każde sposób spojrzenia na nią będzie dobry. Każdy pozwoli uszczknąć coś dla siebie, w każdym może wzbudzić również inne emocje.

Żeby nie zdradzić zbyt wiele, akcja powieści toczy się wokół wystawy przygotowywanej przez posiadającą niezwykły dar zjednywania sobie ludzi fotografkę, nieco enigmatyczną, pełną oryginalnych pomysłów artystkę Liwię Gawlin. Na wystawie mają być prezentowane zdjęcia przypadkowo przez nią spotkanych i zaproszonych do udziału w sesji fotograficznej osób, zmagających się z pewnymi widocznymi na zewnątrz, budzącymi kompleksy, przypadłościami. Jedną z nich jest Wiktor, którego Liwia spotyka w parku, proponując zdjęcie. Wspólnie spędzony przez fotografkę i wybrane przez nią osoby czas, ma być drogą do otwarcia się, zrozumienia siebie, zaufania sobie. Czy aby tylko o to chodzi?

Wydawać by się mogło, że autorowi zależy na ukazaniu zmagających się z odmiennością i swoimi kompleksami osób. Wyobcowanych, zamkniętych w sobie, poszukujących akceptacji. Gdy jednak odwrócimy całą sytuację, okaże się, że mamy przed sobą powieść nie tylko o granicach, które stawia przed twórcą i odbiorcą sztuka, o bezgranicznym poddaniu się pomysłom, które ma artysta na będącą przedmiotem wizji jednostkę, w tym wypadku człowieka. Możliwe jest jednak też inne spojrzenie. Gdzie zaczyna się i kończy granica inności? Jak mocno możemy sobie zaufać?

Cały czas nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że bohaterowie, którzy chciałabym widzieć jako pierwszoplanowych, ponieważ mają do opowiedzenia swoje własne, niezwykle interesujące historie, zostali zepchnięci na dalszy plan, stając się tłem dla Liwii. To Liwia Gawlin - artystka, przewodniczka duchowa, a może manipulatorka wyrasta ponad pozostałych, kradnąc całe show, a jednocześnie nie raz stawiając swoich modeli w nieznanej im dotychczas roli. Wejście w nią, dla bohaterów powieści skończy się w bardzo różny sposób. Nawet jeśli czasem lektura "Niestandardowych" irytuje czy budzi złość, to również otwiera oczy na skomplikowane standardy, które kreuje współczesny świat. Do takich prób warto zaglądać.

Wiktor prowadzi spokojne i nudne życie, w którym wszystko ma swoje miejsce i czas. Ma pracę, przyjaciół i rodzinę, którym regularnie i niezmiennie poświęca swój czas. Jednak to wszystko się zmienia pewnego popołudnia, kiedy tajemnicza kobieta chce mu zrobić zdjęcie. W ten sposób Wiktor poznaje wspaniałą artystkę – Liwię Gawlin, która nie dość, że bardzo go zainteresowała, to jeszcze zaprosiła do udziału w swoim wyjątkowym projekcie. Dzięki temu projektowi chce pokazać nie tylko Wiktorowi, ale też innym uczestnikom, że można żyć inaczej, pełniej, lepiej. Wiktor jednak nie zdaje sobie sprawy, że każda zmiana w jego życiu może nieść ze sobą ogromne konsekwencje, na które niekoniecznie jest gotowy. Jak potoczą się losy Wiktoria i innych uczestników projektu? Czy ich życie znacząco się poprawi, czy być może będą musieli radzić sobie ze znacznie trudniejszymi przeciwnościami losu?

„Niestandardowi” to książka wyjątkowa, pełna prawdziwego życia, prawdziwych problemów oraz codziennej walki z nimi. To historia, która wywołuje wiele różnych uczuć, w których naprawdę idzie się pogubić. Zagości w nas smutek, współczucie, momentami radość, ale również żal, złość oraz wręcz wściekłość w toku rozgrywających się wydarzeń.

Nie jest to z pewnością pozycja na jeden wieczór. Spędziłam z nią kilka dni. Często już miałam ochotę odłożyć i nie wracać, ale jednak doczytałam do końca i nie żałuję, bo dopiero przeczytanie całości daje ogólny obraz i zmienia spojrzenie na wiele poruszonych w tej książce kwestii.

Muszę przyznać, że od samego początku żywiłam same negatywne emocje i odczucia do Liwi Gawlin. Była to dla mnie kobieta wyrachowana, która dążyła tylko do zaspokojenia własnych potrzeb i realizacji swoich planów. Mimo jej twierdzeń, że wszystkie jej działania są podejmowane w kierunku lepszego życia dla uczestników projektu, zupełnie mnie to nie przekonało.

Dzięki tej historii dowiemy się również, jak wygląda życie ludzi z różnorodnymi problemami, jak to wpływa na ich codzienne życie, na ich samoocenę, postrzeganie siebie jako mniej wartościowych ludzi, a także przez to nadmierne zaufanie do osób, które się nimi zainteresują.

Samo zakończenie w moim odczuciu było bardzo mocne i konkretne. Pokazało, że nie warto bawić się ludźmi i ludzkim życiem, bo sami nie wiemy, co i kiedy nas może spotkać, a wszelkie negatywne emocje mogą do nas wrócić ze zdwojoną siłą.

Uważam, że jest to książka dla każdego, warto ją przeczytać, choć zdaję sobie sprawę, że może nie trafić do każdego. Osobiście wybrałam z niej dla siebie to, co najważniejsze i Was również do tego zachęcam.

Dziękuję bardzo wydawnictwu za egzemplarz do recenzji.

Codziennie, obok moich okien przechodzą dziesiątki osób, nie wiem jakich. Nawet, jeżeli znam lub poznam kogoś z nich, nie dowiem się nigdy czy jest standardowy.

Michał Paweł Urbaniak odpowiada na wyznaczone przez media kanony piękna, stanowczo sprzeciwia się trendom. Historia toczy się własnym rytmem, wykonując ogrom pracy, edukacji społecznej, która staje się towarem deficytowym, znika wśród promocji i sklepowych wyprzedaży.

Nie przypuszczałam jak pięknie można pisać o kompleksach, a właśnie o tym jest książka "Niestandardowi", w której poznajemy bolesne historie ludzkich niedoskonałości. Na początku czułam, że to proza dla każdego, dynamiczna, pełna dialogów, z silnym wątkiem obyczajowym. Im głębiej brnęłam, tym szybciej topniał mój zapał, wyostrzał się umysł, unosiłam brwi w geście zdziwienia, choć nie przytrafiło mi się nic dziwnego. To literatura piękna w czystej postaci. Bez kszty innego gatunku, tylko proza życia, trudna i męcząca.

Człowiek wykluczony ze społeczeństwa nie ma wygodnego miejsca, nawet jeśli jest akceptowany przez najbliższych, to nie może odnaleźć swojego szyku w tłumie. Główny bohater Wiktor spotyka w parku artystyczną duszę, Liwia pojawia się przez przypadek i zaczyna się nie romantyczna opowieść. Cała fabuła opiera się na małym projekcie fotograficznym, niosącym wielkie przesłanie.

Kilka pytań kołatało w mojej głowie, czy gorszy jest ból fizyczny, czy bardziej dotyka nas ten psychiczny? Kim trzeba być, żeby porównywać siebie "standardowego" człowieka, z przypadkiem "niestandardowym" ukaranym przez zły los. Współczuć komuś, kto brzydzi się litością, nie chce pomocy, zamyka się przed życiem. Autor zasiał we mnie poczucie bezsilności.

"Rozsiedli się na pufach, oszołomieni, jakby ocaleli z nieoczekiwanego kataklizmu. Choć mieli na sobie ubrania, wydawali się skrępowani swoją obecnością."

O relacjach międzyludzkich, bez lukru, filtrów i wyszczuplającej bielizny.

"Przepraszam, czy mogłabym panu zrobić zdjęcie?" - to jedno pytanie zadane przez nieznajomą w parku zmąci spokój w życiu Wiktora. Będzie o tej kobiecie myślał, aż te myśli będą swędzieć. Będzie musiał ją odnaleźć, nie ma innej rady. Kim ona jest, czemu go tak przyciąga? Jakie to irytujące... Jak ON może się z nią równać? Taki on, taki nikt.

Nie każdy polubi się z Wiktorem, głównym bohaterem powieści. Co tutaj lubić? Facet jest zgorzkniały, cyniczny i ciągle tylko marudzi. Wszystko jest na nie, wszystko można skwitować jakimś wyszukanym wulgaryzmem, po co się starać i po co być. Dla mnie jego zachowanie było na swój sposób fascynujące. Czasami, gdy się zapominał i z czegoś cieszył, szybciutko interpretował sytuację w taki sposób, żeby wyszło jednak na złe.

Liwia doskonale wie, jak do takiego trudnego przypadku dotrzeć. Nie obraża się na niego, jest wyjątkowo cierpliwa, a po wybuchu złości podchodzi i się przytula, w ten sposób umiejętnie kruszy jego skorupę, w której skryła się skrzywdzona dusza. Jest nietuzinkową artystką, taką kobietę się wielbi, jak powiedziała to jedna z uczestniczek jej warsztatów. Jest tak niesamowicie dobra i empatyczna (aż do porzygu, jakby to powiedział Wiktor). Nasz bohater i narrator spotyka się z nią, bo pod pozą gbura pragnie zaufać drugiemu człowiekowi mimo wszystko. Ja przy Liwii stąpałam ostrożnie, z tyłu głowy zapalała mi się mała ostrzegawcza lampka, ale czy słusznie, tego musicie dowiedzieć się sami.

"Niestandardowi" to piękna i niestety gorzka powieść o osobach, które siebie nienawidzą, które czują, że stoją obok społeczeństwa, a nie w nim. Oprócz głównej pary, poznamy innych równie barwnych bohaterów. Od lektury nie można się oderwać, bo czytelnika ciekawi, co wyniknie z relacji pomiędzy postaciami i jak będzie ostatecznie wyglądać projekt Liwii. Bardzo podobał mi się styl autora, to w jaki sposób odsłaniał przed czytelnikiem prawdę o ludziach, jak portretował rzeczywistość. W książkę wplecione są wiersze Szymborskiej, jest jednocześnie potocznie i poetycko. Zdecydowanie polecam.

Okrucieństwo tej fabuły rozlewa się we mnie i żąda zemsty. Realizm przytłacza, wzbudza gniew, gniew, rozpacz. W jakim świecie my żyjemy? Co jest z nami nie tak? Dlaczego tak łatwo przychodzi nam wykorzystywanie słabszych? Dlaczego tyle radości sprawia nam gnębienie innych? Tyle myśli przechodzi przez moją głowę i wiecie, co jest najgorsze? Tą książkę można jedynie przeczytać, wziąć na siebie niesprawiedliwość świata, przepracować, olać, stać się egoistą, bo inaczej nie dali byśmy rady dalej żyć.

Z jednej strony punkt psychologiczny jest odwzorowany po mistrzowsku. Z drugiej odczuwam niepokój i złość, przez co ciężko było mi przez nią przebrnąć. Doskonale zdaję sobie sprawę, że wynika to jedynie z moich odczuć, a nie z tego, że jest zła. Ten styl przypomina Listę nieobecności. Moje wrażenia są identyczne, jak tam. Książka jest napisana bardzo dobrze i te odczucia są prawidłowe, ale zarazem tylko negatywne. Przez to mimo że jest wartościowa, nie jestem w stanie jej polubić. Trochę to skomplikowane, ale zrozumiecie po przeczytaniu.

To z pewnością tytuł dla osób silnych, otwartych na głębie treści, które docenią odwagę i pracę autora. Jej piękno, jak w przypadku Listy nieobecności odkrywa się po czasie, gdy już opadną emocje. Dość wulgarny język również nie wszystkim przypadnie do gustu. To nie jest łatwa lektura, przy niej się nie odpoczywa, ale z pewnością znajdzie swoich popleczników. Mi osobiście przeszkadzała czasem mnogość opisów, ale po przeczytaniu całości wiem, że były one potrzebne. Dziękuję @wydawnictwomova za egzemplarz.