Przełęcz Diatłowa

Wciągająca historia, którą czyta się niemal jak najlepszą powieść kryminalną. Polecam

Tajemnicza, prawdziwa historia ubrana w powieściową otoczkę. Anna, główna bohaterka, pisze książkę na temat tajemniczej śmierci studentów. Narracja na temat wydarzeń z jej życia przeplata się z relacjami i dokumentami na temat zagadkowego wypadku-niewypadku na Przełęczy Diatłowa. - Splecenie powieści z fragmentami pracy reporterskiej i autentycznych dokumentów to ciekawy zabieg. Wraz z Anną stopniowo zagłębiamy się w niewyjaśnioną historię. Książka fajna, polecam.

Wciągająca od pierwszej strony, masz ochotę czytać dalej i dalej, aby tylko dowiedzieć się prawdy. Pochłonęła mnie całkowicie, niewiele jest tak dobrych książek. To historia, która powinna ciekawić młodych ludzi i nie tylko.

Jak miałam dwanaście lub trzynaście lat, w moje ręce wpadła stara książeczka, jeszcze wydana za PRL-u, opowiadająca o niewyjaśnionych zdarzeniach i zjawiskach paranormalnych. Jednym z najbardziej intrygujących wydarzeń była tragedia na przełęczy Diałtowa. Przyznam szczerze, że do dzisiaj wierzę w to, że wydarzenia z Uralu miały nadnaturalny charakter. Ale która z wielu teorii na temat przełęczy Diałtowa jest prawdziwa?

By rozwikłać moje wątpliwości, sięgnęłam po książkę Anny Matwiejewy. O ile pod względem literackim książka napisana jest w niewyróżniający się sposób, o tyle autorce udało się w bardzo ciekawy sposób połączyć ze sobą elementy powieściowe i prawdziwe informacje na temat tamtych wydarzeń. Sam wątek fabularny jest na tyle interesujący, że aż chciałoby się mieć go więcej!

Autorka w bardzo rzeczowy sposób podeszła do tematu - zebrała liczne dokumenty i notatki związane z tragedią, które rzetelnie przeanalizowała. Bardzo mi się podoba takie podejście do dokumentalistycznej prozy - wątki fabularne pozwalają na wciągnięcie czytelnika, a źródła historyczne na wyrobienie sobie własnej opinii. Trochę zabrakło mi ustosunkowania się do różnych teorii spiskowych dotyczących przełęczy Diałtowa, ale rozumiem podejście autorki, która postanowiła napisać wiarygodny reportaż bez zbędnego bajdurzenia.

Ogólnie rzecz biorąc, książka jest zdecydowanie warta uwagi, zarówno dla osób zainteresowanych tragedią na przełęczy Diałtowa, jak i dla czytelników szukających reportaży o Uralu czy ogólniej o ZSRR.

Jeśli nastawicie się na powieść osadzoną w 1959 roku w ZSRR i przygody jednej z osób biorących udział w wyprawie na Otorten, gdzie zmierzali bohaterowie „Przełęczy Diatłowa”, srogo się zawiedziecie. Fabuły tu jest naprawdę mało i tak naprawdę nie jest zupełnie ona potrzebna. Większość książki stanowią materialny, jakie zebrała Anna Matwiejewa na temat katastrofy: zeznania poszukiwaczy, wycinki gazet, sprawozdania przesyłane przez grupę, dzienniki uczestników, wspomnienia znajomych czy jedynej osoby ocalałej, Jurija Judina. Wszystkie wydarzenia Anna zgrabnie łączy i pokazuje, jak kolejne informacje i próby wyłuskania z nich prawdy były pochłaniające ją do reszty.

„Przełęcz Diatłowa. Tajemnicę dziewięciorga” czyta się z zapartym tchem i z poczuciem, że prawdy nie dowiemy się nigdy. Zatuszowano śledztwo, podawano nieprawdziwe informacje, oskarżano niewinnych mieszkańców okolicy, fabrykowano dowody, a wreszcie zatajono akta na kilkadziesiąt lat. A przecież na tej górze życie straciło dziewięcioro młodych ludzi. Bez względu na to, czy zostali pożarci przez niedźwiedzie, porwani przez kosmitów, napadnięci przez Mansów, uciekinierów z więzienia czy wojskowych, zmieceni przez lawinę czy porażeni promieniowaniem z eksperymentalnej rakiety – oni zginęli i tego nikt nie zmieni. Ale oni i ich rodziny zasługują na wyjaśnienie, choćby po tylu latach.

Niezwykle działa też na czytelnika to, że nie wcielamy się w żadną z ofiar w ich ostatnich chwilach życia, a tylko podglądamy je jako bierni obserwatorzy nie do końca kompletnych dokumentów i zapisków. Raczej dywagujemy tylko o przyczynach ich zgonów czy kolejnych wątkach ich historii. Idealna lektura dla każdego spragnionego teorii spiskowych i zagadek śledczych.

Więcej na: [Adres usunięty]

Lekka i ciekawa książka. Interesujący temat i bardzo zagadkowy. Polecam

O książce krążą różne opinie, sporo nieprzychylnych. Może i przez kilka pierwszych stron miałam obawy, że to nie będzie udana lektura, ale nawet nie zauważyłam kiedy mnie wciągnęła. Ostatecznie okazała się bardzo sprawnie napisana, choć nie jest to lekkie czytanie. Musiałam się przestawić na jej powieściowo-reportażowy styl jednak forma ta nie zaszkodziła szczegółowej analizie posiadanych informacji. Widać, że autorka zgromadziła ich sporo a to, że wplotła je w powieściowy wątek odczytuję na plus. Z jakiej przyczyny? Autorka na bieżąco analizuje, dopowiada, łączy wątki, zadaje pytania. Ma to sens. W każdym razie podpowiedziało mi kilka kwestii, na które mogłabym nie zwrócić uwagi.

Szczęśliwie w książce autorka nie mnoży kolejnych  teorii spiskowych czy prób rozwiązania tej tragedii. Książka jedynie systematyzuje wszystko co o tragedii wiadomo, zbiera dokumenty, wspomnienia itp. Są i raporty z sekcji zwłok, i protokoły przesłuchań świadków, i pamiętniki zaginionych. Sporo tego. Dla zagubionych w całej historii jest i skorowidz a w nim wyjaśnione wszystkie zagadnienia od A do Z.

Co najbardziej mnie męczyło? Nazwiska zza wschodniej granicy, one wydają mi się zawsze długie i trudne w wymowie ale nie jest to oczywiście minus, na to nikt wpływu nie ma. Jeszcze chciałam dodać, że sarkastyczne rozmowy Anny z jej byłym mężem trafiły w moje poczucie humoru. Uznaję je za dodatkowy plus, przerywnik wskazany przy tak dramatycznym temacie.

Bardzo długo czekałam na książkę o tej tragedii i nareszcie jest. Nie zawiodłam się, czyta się bardzo dobrze, dużo nowych dla mnie faktów, warto ją mieć w swojej biblioteczce.

Anna Matwiejewa jest rosyjską pisarką z Jekaterynburga i tam też umiejscowiła akcję swojej powieści, która tak naprawdę nie wiem po co powstała. Miała to być powieść o tym, jak pewna pisarka próbuje rozwikłać sprawę śmierci dziewięciorga uczestników/studentów, którzy w niewyjaśniony do dzisiaj sposób ponieśli śmierć na zboczach uralskiego szczytu Chołatczahl. Ich celem było góra Otorten, niestety zboczyli lekko ze szlaku i musieli biwakować nieco niżej. Planowana trasa w porze zimowej oznaczona była jako trasa trzeciej, najtrudniejszej kategorii, ale wszyscy byli doświadczonymi narciarzami i turystami. Oczywiście wszystko to wydarzyło się naprawdę. Fakty te zostały włączone w powieść – i tak… wyszedł zlepek dokumentów, akt, fragmentów dzienników uczestników wyprawy, radiogramów, pomieszany ze współczesnymi dylematami kobiety, która tyle co rozstała się z mężem i która na powrót za nim tęskni i właściwie za chwilę do niego wraca. Tanie i banalne, trochę bez składu, rozczarowujące.

Sama historia wyprawy, kierowana przez Igora Diatłowa studentów jest bardzo ciekawa. Nigdy o niej nie słyszałam, a minęło już wiele lat od 1959r. Grupa rozbiła namiot na zboczu góry, po czym wszyscy zginęli. Nagle. W niewyjaśnionych do dziś okolicznościach. Niektóre ciała zostały znalezione przy samym namiocie, zamarznięte, z połamanymi żebrami. Inne, nieco dalej w lesie, w strumieniu, oślepione, jedna dziewczyna bez języka, też zamarznięte. Jedni byli ciepło ubrani, inni jakby wybiegli z namiotu na wpół rozebrani, namiot przecięli od wewnątrz, żeby szybciej się wydostać. Dlaczego? Co się tam wydarzyło? Dlaczego wszyscy mieli na ubraniach ślady radioaktywnego pyłu? Czemu władze nie rozpoczęły poszukiwań wcześniej, tylko zwlekały? Czy powód śmierci został zatuszowany przez ówczesne władze? Czy może to zwyczajne niedopatrzenie?

O szczegółach tej sprawy można poczytać w internecie, wystarczy wpisać w google „przełęcz Diatłowa”, dlatego nie zamierzam się tu rozwodzić na ten temat. Wspomnę tylko, że hipotez śmierci było wiele, od ataku dokonanego przez zbiegłych więźniów poprzez atak ufo, wojskowe, tuszowane próby nuklearne, próby lotów rakiet z satelitami, aż do napadu przez miejscową ludność – Mansów.

Bohaterka książki dostaje przypadkiem akta sprawy, na podstawie których chce napisać powieść. Śledzimy jej pracę, razem z nią czytamy te dokumenty, które momentami nużą, ale wiadomo, że to oficjalne papiery pisane wiele lat temu, zatem i interpunkcja zawodzi, i styl, a i jest wiele powtórzeń. Wszystko to razem włożone w otoczkę współczesnej rzeczywistości, słabą dodajmy, nie ma takiej siły rażenia, jaką miałby zwyczajny reportaż. Myślę, że taka forma byłaby o niebo lepsza. Bez tych wszystkich banałów, migawek z kotem bohaterki i dziwnych dialogów, oraz jakichś nadprzyrodzonych halucynacji, których doświadcza bohaterka.

Spodziewałam się zupełnie czegoś innego. No ale bywa i tak. Nie wszystkie książki, jakie sobie wybieram, czy na jakie trafiam, muszą mi się podobać.

Fantastyczna książka dla wszystkich fanów książek trzymających w napięciu! Mnie wciągnęła po ostatnią stronę :) Polecam w 100%!