Kredziarz

Książka rewelacyjna, bardzo wciąga od pierwszego zdania, az nie sposób się od niej oderwać. polecam miłośnikom thrillerów.

„Kredziarz” to naprawdę bardzo dobrze napisany thriller, który pobudza wyobraźnię i daje zastrzyk adrenaliny już od samego początku. Niesamowicie klimatyczna, momentami spokojna opowieść o dzieciństwie, pierwszych zauroczeniach, sekretach oraz sile przyjaźni. Z czasem dochodzą koszmarne sny, zagadka zbrodni sprzed trzydziestu lat i obraz tego co nie całkiem pojęte w oczach dwunastolatka. W książce C. J. Tudor znajdziecie świetne portrety psychologiczne postaci, które są w jakiś sposób okaleczone, a także skomplikowane relacje międzyludzkie. Każda postać ma swój charakter, żyje własnym życiem. Im bliżej końca tym więcej napięcia. Ostatni element zagadkowej układanki z przeszłości wskakuje na swoje miejsce na samym końcu… Zakończenie dało mi wręcz w twarz, bo rozwiązanie tajemnicy z początku książki miałam pod nosem, ale to świadczy tylko o tym, jak dobrze autorka potrafi wodzić za nos swojego czytelnika. Jeżeli debiut wypadł tak dobrze to już zacieram ręce na myśl o kolejnych książkach autorki w przyszłości.

zapiski-[Adres usunięty]

O książce ,,Kredziarz" słyszałam sporo dobrego, więc miałam względem tej powieści spore oczekiwania.

Całość zaczęła się podczas jednych z wakacji kilkadziesiąt lat temu, kiedy to przyjaciele z miasteczka spędzali razem czas. To właśnie wtedy w okolicy pojawił się nowy nauczyciel, albinos, który po wakacjach miał zacząć pracę w szkole. Mężczyzna podpowiedział jednemu z chłopców, by porozumiewać się z kolegami za pomocą znaczków z kredy. Niebawem doszło do morderstwa.

Kryminał nie jest najgorszy, akcja toczy się naprzemiennie kiedyś i współcześnie. Tak naprawdę do końca nie wiadomo, jak to wszystko się zakończy oraz kto jest odpowiedzialny za wszystkie rzeczy, które mają miejsce przez te kilkaset stron.

,,Kredziarz" to powieść, w której przez długi czas jest sporo niejasności, zawirowań, Czyta się całkiem sprawnie, jednak zabrakło mi jeszcze jakiegoś zaskoczenia, silniejszych emocji.

Doskonała powieść gwarantująca mocne wrażenia! Takie przynajmniej odczucia miałem podczas jej czytania. Znając już inne książki C.J. Tudor, wiedziałem, że mogę liczyć na coś konkretnego. Kiedy już się pojawiła, wiedziałem, że bez zwlekania zajmę się jej przeczytaniem.

"Kredziarz" to dobrze skonstruowana historia. Autorka z każdą stroną tworzy odpowiednią atmosferę, w której wyraźnie czuć niepokój i narastające napięcie. Sprawia to, że powieść czyta się z uwagą i zainteresowaniem. Jest też zachowana płynność, a poszczególne wątki idealnie łączą się ze sobą. Zostałem całkowicie pochłonięty wydarzeniami rozgrywającymi się w książce. Kolejna rewelacyjna pozycja w dorobku autorki.

Znacie autorów, którzy w swoich książkach budują niesamowity klimat, nie dając o sobie zapomnieć przez długi czas? Dla mnie od zawsze takim autorem był Stephen King i Graham Masterton, a od niedawna do tej dwójki dołączyła C. J. Tudor.

Kredziarz to moje drugie spotkanie z autorką, równie udane, a nawet nie wiem czy nie lepsze niż w przypadku "Innych ludzi". Historia przedstawiona w książce wciąga od samego początku, z każdą przewracaną stroną ciekawość i chęć bliższego poznania bohaterów rośnie i nawet po jej odłożeniu nie daje o sobie zapomnieć. A ja takie historie lubię najbardziej.

W małym miasteczku, gdzie każdy zna każdego dochodzi do makabrycznej zbrodni. Na jej ślad wpada grupa przyjaciół, będących jeszcze dziećmi, a na miejsce zbrodni prowadzą ich rysunki wykonane kredą. Po latach kredowe rysunki powracają, a wraz z nimi trauma z dzieciństwa. Więcej fabuły zdradzać nie będę, żeby nie odbierać Wam przyjemności z czytania.

Książka pt. ''Kredziarz'' autorstwa Pani C. J. Tudor to według mnie wyjątkowo skonstruowany jak na ten moment kryminał, gdyż już od samego początku powiewa w nim mocną grozą.

Akcja tego kryminału toczy się, gdy występujący w nim bohaterowie mają po dwanaście lat i są rówieśnikami poznającymi smak przyjaźni i spędzenia ze sobą wspólnego czasu.

Każdy z przedstawionych w tym kryminale bohater posiada swój indywidualny, charakterystyczny oraz tajemniczy charakter, który to przyczynia się do tego, aby Czytelnik z każdą czytaną stroną mógł poznać go i wyrazić opinię o nim.

Według mnie autorka w bardzo interesujący sposób nakreśla zarys świata ludzkiej osobowości oraz nie zapomina o tym, że poczucie strachu czai się właściwie z każdej strony, czasie i w miejscu, w którym to znajdują się opisywani przez nią bohaterowie.

Gdy zapoznawałam, się z główną całościową treścią zamieszczoną w różnorodnych od siebie odstępstwach czasowych to zastanawiałam się, jak bardzo wydarzenia sprzed trzydziestu lat mogą wpłynąć na zmianę losów tych ludzi, a jedynie tylko na wolności pozostaje zabójca, który to prowadzi grę, a może tylko ucieka, przed czymś posługując się jedynie za pomocą kredy oraz rysunków.

Spodobała mi się tutaj w tym kryminale postać głównego bohatera Eddiego, który to zachowując, w pamięci niełatwe dla niego wspomnienia sprzed trzydziestu lat mógł podzielić się swoimi osobistymi uwagami, co wówczas czuł i jak wyglądało to z jego perspektywy czasowej przebieg tych nieszczęsnych dla dwunastoletniej grupy dwunastoletnich dzieciaków wydarzeń.

Ujęły mnie szczególnie teksty dialogowe, w których to momentami można było łatwo wywnioskować z nich, jacy są naprawdę koledzy Eddiego, ale nie ukrywam tego, że wiało mocną grozą, gdyż nie zawsze potrafili oni zrozumieć siebie nawzajem.

Tajemnicze role w tym kryminale stanowili, jak dla mnie rodzice tychże dwunastoletnich dzieciaków, przez co stracili, u mnie na takim określiłabym to poczuciu zaufania do nich oraz na autorytecie, który jest ważny dla dorastającego nastolatka.

Dla mnie jako Czytelniczki przeczytanie tego rodzaju literatury z zakresu kryminologii to prawdziwe nie lada wyzwanie, w którym to na dany moment przenoszę się w świat pełen mocnej niepewności jutra oraz walki o to, aby móc w stanie przekonać o tym, czy można, zachować zimną krew mając, to na względzie, że kiedyś przeszłość sprzed lat da o sobie zapomnieć bądź też nie.

Spodobała mi się twórczość Pani C. J. Tudor ze względu na to, że posiada ona niezwykłą umiejętność stworzenia nowej gatunkowo tematyki, w której ja jako jej odbiorca nie domyślam się, jak się zakończy przebieg wydarzeń sprzed trzydziestu lat, mając, to na uwadze kim jest osoba ukrywająca się pod nadanym książce tajemniczym tytule.

Debiut autorstwa Pani C. J. Tudor uważam za udany.

Polecam przeczytać ten kryminał.

Świetna książka wypełniona mnóstwem interesujących wątków oraz niesamowitych zwrotów akcji. Książka niezwykle klimatyczna i trzymająca w napięciu, nie można oderwać się od czytania. Z przyjemnością sięgnę po tę powieść jeszcze raz jak i po inne książki autorki

O „Kredziarzu” zrobiło się znów głośno dzięki „Zniknięciu Annie Thorne”, która to jest drugą książką tej autorki. Nie miałam okazji jej jeszcze czytać, za to miałam możliwość zapoznania się z „Kredziarzem”. I szczerze mówiąc, mam mieszane odczucia co do tej książki, które spowodowały, że jak wcześniej „Zniknięcie Annie Thorne” chciałam bardzo przeczytać, tak teraz nie jestem już tego taka pewna.

Psychiczne byłam przygotowana na mrożący krew w żyłach kryminał. Pełen grozy i tajemnic. Dlaczego? Pewnie pod wpływem wielkiego „bum” na obie wyżej wspomniane książki i opinii jakie czytałam. Być może zajrzałam do tych niewłaściwych. Tymczasem „Kredziarz” to w moim odczuciu obyczaj, może delikatny thriller psychologiczny z nutami kryminalnymi. Tak go widzę.

Książkę czyta się dobrze, styl zachęca do zagłębiania się w nią. Mamy pierwszoosobową narrację, która sprawia, że łatwiej wczuć się w fabułę i to, co autorka chce nam opowiedzieć. W kolejnych rozdziałach przeplata się teraźniejszość ponad 40-letniego bohatera ze wspomnieniami z dzieciństwa, w którym miało miejsce wiele tajemniczych i zagadkowych zdarzeń. Okazuje się, że przeszłości nie da się zostawić za sobą, ona prędzej czy później powraca, a patrząc na te wydarzenia z perspektywy czasu, z perspektywy dorosłego siebie – można odkryć nowe fakty, można dostrzec to, czego wcześniej się nie widziało.

Są elementy strachu. Jest mrok i tajemniczość. Są rany i ból. Poczucie winy i niezrozumienie. Są głupie czyny popełnione nieumyślnie. Tak naprawdę „Kredziarz” to pełna melancholii podróż bohatera do okresu dzieciństwa i próba spojrzenia na nie z innej perspektywy, co prowadzi do rozwiązania zagadek z przeszłości.

Zabrakło mi w tej pozycji grozy, zabrakło mi uczucia bycia zaintrygowaną. Momentami książka się dłużyła i nudziła mnie. Usypiała. Ale mimo wszystko polecam Wam ze względu na język i styl, w którym jest napisana. Bo do tego się nie mogę doczepić. No i okładka – jest świetna.

„Kredziarz” może być kolejną książką do przeczytania, by na chwilę oderwać się od tego, co czytacie na co dzień.

Zacznę może od tego, o czym tak właściwie jest ta książka.

Dwunastoletni Eddie spędza beztroskie wakacje razem ze swoją paczką przyjaciół. W pewnym momencie wakacje stają się monotonne, a przyjaciele nie mają za bardzo pomysłu, co ciekawego zrobić. Kredziarz podsuwa Eddiemu pomysł, żeby porozumiewał się ze swoją paczką za pomocą kredowych rysunków. Każdy z nich ma przypisany swój kolor kredy i dzięki temu rozpoznają, kto i co chciał przekazać. Jednak pewnego dnia rysunki doprowadzają ich do ciała dziewczyny. Trzydzieści lat później, Eddie otrzymuje przesyłkę, w której znajduje kredę i rysunek przedstawiający wisielca. Zdaje sobie sprawę, że gra sprzed lat nigdy się nie skończyła.

Głównym bohaterem Kredziarza jest właśnie Eddie. Chłopak inteligentny, przyjacielski, ale momentami wychodzi z niego prawdziwy łobuz. Tak mogłabym opisać tego sympatycznego dwunastolatka. Jednak Eddie starszy o trzydzieści lat jest dość zamkniętym w sobie i aspołecznym mężczyzną, który lubi od czasu do czasu zajrzeć do kieliszka i pracuje jako nauczyciel języka angielskiego. Jeśli ktoś kazałby mi wybierać, którą wersję tego bohatera wolę, zdecydowanie wybrałabym wersję nastoletnią. Dlaczego? Jako mężczyzna w średnim wieku, ten bohater wydał mi się ponury i taki nieprzyjazny, oczywiście w pewnych momentach wychodziła jego nieporadność, co szczerze mówiąc, jeszcze bardziej mnie odrzucało.

Fabuła tej powieści bardzo mnie zainteresowała i sprawiła, że aż chciałam przeczytać tę książkę. Szczerze mówiąc, spodziewałam się czegoś bardzo wciągającego, czegoś, co zmrozi mi krew w żyłach i sprawi, że nie będę w stanie myśleć o niczym innym. No, ale niestety. Coś tutaj między nami nie zagrało.

Na początek, muszę stwierdzić, że autorka bardzo dobrze wykreowała bohaterów. Każdy z nich miał swoją własną cechę charakterystyczną oraz sposób bycia. Jednak na największe brawa zasługuje tutaj atmosfera, która towarzyszyła mi podczas lektury. Czytaliście kiedyś Letnią noc Dana Simmonsa? Tam była taka dusząca atmosfera, która przyprawiała o ciarki, ale jednocześnie zwiastowała dużą tajemnicę. W przypadku Kredziarza było identycznie, z tą tylko różnicą, że ta duża tajemnica nie była znowu aż tak duża. Pokuszę się nawet o stwierdzenie, że końcówka prawie w ogóle mnie nie zdziwiła. Chyba gdzieś podświadomie wiedziałam, co się wydarzy.

Fajne jest to, że historia Eddiego i jego przyjaciół została opowiedziana tak jakby na dwa różne sposoby. Rozdziały na przemian przedstawiają wydarzenia z 1986, kiedy główny bohater miał dwanaście lat, oraz z roku 2016, czyli trzydzieści lat później. Moim zdaniem dzięki temu udało się autorce wprowadzić do tej historii właśnie takiego klimatu, który wpłynął na komfort czytania zdecydowanie pozytywnie.

Wiem, że wszystko, co tutaj napisałam, stawia tę pozycję w dość jasnym świetle, jednak mimo tych wszystkich zalet, między mną a Kredziarzem nie zaiskrzyło. Najbardziej zawiodło mnie właśnie zakończenie tej powieści. Wydało mi się zbyt przesadzone i przywodziło na myśl jakiś horror klasy B.

Hm, sama nie wiem teraz jak zakończyć tę recenzję. Z jednej strony pozycja ta ma dużo zalet, ale mam wrażenie, że marne zakończenie niweluje większość z nich. Czuję się zawiedziona i odczuwam niedosyt, ponieważ autorka mogła pokierować tę akcję w inny sposób, dzięki czemu historia zyskałaby na jakości.

Jeżeli jednak lubicie thrillery, to możecie śmiało sięgnąć po Kredziarza. Nie spodziewajcie się jednak po nim czegoś odkrywczego. Dla mnie jest to pozycja, która ma odprężyć i na chwilę zająć czymś głowę, ale nic więcej.

Eddie, dwynastoletni chłopiec zmaga się ze zwykłymi, codziennymi problemami. Szuka akceptacji u kolegów, poznaje nauczyciela, który podsuwa im pomysł na zabawę. Rysunki z kredy - każdy kolor jest przypisany jednej osobie, każdy kształt oznacza tylko im dobrze znany szyfr. Niestety, któregoś dnia zabawa kończy się w przerażający sposób.

Martwe ciało, na które natrafiają przez przypadek chłopcy, ciągnie ich przez serię zdarzeń, z których nie mogą się wyplątać.

Eddie, jako trzydziestolatek z mało ustatkowanym życiem, pewnego dnia otwiera kopertę. A w niej znajduje rysunek. Przeszłość wraca. W nowej, jeszcze gorszej odsłonie.

*

Znacie to uczucie, kiedy po opisie, po okładce, już wyobrażacie sobie, jak dobra będzie książka? Tak miałam w tym przypadku. Splot zdarzeń w Kredziarzu był niesamowicie wciągający, a pewnych sytuacji nie dało się przewidzieć. Zwłaszcza końcówki, która całkowicie mnie rozbiła.

Sprytnie autor poprowadził nas w zaufanie do osób, które na nie nie zasługiwały. I odwrotnie. Każdy mężczyzna i każda kobieta, kryją w sobie jakiś mrok, który zabiera nas w kilka osobnych wątków.

Całość podzielona jest na czas, kiedy Eddie był małym chłopcem, oraz gdy jest już dorosłym mężczyzną. Przeszłość subtelnie i powoli wyjaśnia nam zagadki a teraźniejszość prowadzi do całkowitej zmiany postrzegania.

Czytelnik nie jest w stanie przewidzieć tutaj każdego twistu, więc zdziwienie może chwilami zwalić z nóg. Bo kiedy wydaje się, że pojawia się coś pewnego, szybko zostaje to poddane wątpliwość. Mrok, tragizm i okrucieństwo - te słowa dobrze opisują książkę, z którą już od dawna chciałam się zapoznać. I nie zawiodła mnie na żadnej płaszczyźnie. Poproszę więcej takich thrillerów, a znajdę się w niebie.

Dobra robota, nie da się nudzić przy tej książce, zdecydowanie chcę sięgnąć po następną, która niedługo ma się pojawić!

Książka zmieniła moje podejście do ludzi i świata, jak jeszcze nigdy nic. Książka daje dużo do myślenia nam jako dorosłym, ale także nam nad losem dzieci. Ukazuje nam fakt, że poprzez brak rozmowy z dziećmi nie wiemy co się u nich dzieje, jakie mają problemy, które mogą, się również ciągnąc przez lata.

Książka przedstawia nam też problem społeczny, że każdy patrzy tylko na siebie, a nie na innych. Chce tylko dobra dla siebie, a na nic innego najlepiej by nie patrzył.

Autor przygotowuję nas na każdy etap życia. Ukazuje prawdę, którą każdy z nas chciałby ominąć. Polecam książkę każdemu, osobiście książka dała mi wiele do myślenia na miesiące, a myślę że nawet i lata.

"Kredziarz" to wciągająca powieść. Zabierasz się za nią, gdy jest jasno a kończysz, gdy jest ciemno. Nie wiesz, kiedy zleciały te godziny, powieść Cię pochłonęła w całości, a to przecież uwielbiamy w książkach, prawda?

Opowiada ona o dorosłych ludziach, do których w jakiś nieznany im sposób, dociera przesyłka, która nagle przypomina im zdarzenia, które się wydarzyły w dzieciństwie.

Polecam każdemu przeczytać tę książkę i obiecuję wam - nie zawiedziecie się!

Interesująca i wciągająca książka. Polecam każdemu przeczytać!

O “Kredziarzu” słyszałam i czytałam same dobre opinie. Zarówno moi znajomi, którzy przeczytali tę książkę, jak też blogerzy są wprost zachwyceni. Większość podkreśla, że nie może uwierzyć, że to debiutancka powieść. Zazwyczaj jestem sceptyczna wobec takich zachwytów, jednak ciekawość wzięła górę i sięgnęłam w końcu po tę książkę.

Akcja tej powieści toczy się dwutorowo: w 1986 roku i 30 lat później. Stopniowo poznajemy tajemnice z przeszłości i ich wpływ na bohaterów. Razem z Edem i jego przyjaciółmi powoli odkrywamy prawdę, dowiadujemy się kto stoi za tragicznymi wydarzeniami z przeszłości, kto jest katem, a kto ofiarą. W tej historii nic nie jest takie jak się wydaje. Czytelnik przez całą powieść zastanawia się kto jest winny, snuje różne domysły, a tymczasem, razem z kolejnymi faktami i urywkami wydarzeń wszystko się zaplątuje. Na końcu wszystko rozwiązuje się zaskakująco, chociaż nieskromnie przyznam - miałam takie podejrzenia, że tak to się skończy.

Na początku męczyła mnie ta dwutorowość, te retrospekcje i potem powroty do czasów współczesnych. Jednak po pewnym czasie mnie to wciągnęło i nie mogłam się oderwać od tej historii. Podobał mi się klimat tej książki, senne angielskie miasteczko oraz tajemnicze i niepokojące wydarzenia, które się w nim rozgrywają. Ogólnie rzecz biorąc, autorka potrafi poprowadzić narrację pełną emocji i napięcia.

Oprócz ciekawych wątków kryminalnych, tę powieść charakteryzuje bardzo dobre studium psychologiczne postaci. Mamy tu m.in. złamanego życiem nauczyciela w średnim wieku, którego prześladują koszmary i duchy przeszłości, pojawia się też pastor, który nie jest tak święty jak mogłoby się wydawać, są też dwie kobiety, których życie zostało zniszczone przez ojca. Każdy z bohaterów tej powieści jest inny, większość ma swoje za uszami, chyba nikt nie jest zupełnie niewinny. Decyzje i wybory z przeszłości odcisnęły swoje piętno na nich wszystkich i doprowadziły do tragicznych konsekwencji.

Oczywiście nie jest to książka bez wad. Jednym z głównych niedociągnięć jest dla mnie zbyt duża obfitość wątków pobocznych, które trochę rozpraszają, a nie pchają do przodu akcji. Z kolei główny wątek, to znaczy tajemnica Kredziarza moim zdaniem zbyt wolno się rozwija, po czym pod koniec książki przyspiesza na łeb na szyję, aby w ostatnich stronach rozwiązać wszystkie tajemnice. Jednakże trzeba pamiętać, że jest to pierwsza powieść tej autorki, tak więc można jej wybaczyć wszelkie niedociągnięcia.

“Śmierć to śmierć [...]. Nawet jeśli uda się ją oszukać, drugi raz na ten sam blef się nie nabierze”.

Dzieciństwo kojarzy się głównie z beztroską i uciechą. Co jeśli zwykła zabawa doprowadzi do ciała dziewczynki? Gra skończona? Nic bardziej mylnego. Po 30 latach spokojnego życia Eddie otrzymuje tajemniczą kopertę. W środku znajduje rysunek wisielca oraz kawałek kredy. Ktoś stroi sobie żarty? A może najwyższy czas kontynuować zabawę?

Powieść została przedstawiona w dwóch ramach czasowych. Obecne życie głównego bohatera jest przeplatane z wydarzeniami z dzieciństwa. Autorka już od pierwszej strony zbudowała napięcie, wprawiając czytelnika w niepokój i podekscytowanie. Doskonale wykreowała bohaterów, skupiając się również na postaciach drugoplanowych. Poznajemy pokrótce ich przeżycia i doświadczenia. Książka ma niesamowity klimat, momentami tajemniczy i mglisty, ale zarazem fascynujący i ponury. Do samego końca trzyma nas w niepewności i obawach. Eddie pragnie raz na zawsze pożegnać się z przeszłością. Chce zapomnieć o tym, co widział i przeżył. Czy i tym razem uda mu się wygrać z Kredziarzem?

Autorka zagrała z czytelnikiem w swoistą grę, zaciągając go w świat mrocznych sekretów, gorzkich intryg oraz tajemniczych zagadek. Nie raz zmrozi Wam krew w żyłach, przyprawi o obrzydzenie i zasieje w Waszych głowach ferment. Ale nie martwcie się, będziecie brnąć dalej w historię pragnąc poznać wszystkie odpowiedzi. Zakończenie zmusi Was do przemyśleń, zostawi z masą niedopowiedzeń i zrodzi kolejne pytania, na które sami będziecie musieli znaleźć odpowiedź. Kto podejmie ryzyko i zacznie zabawę?

Pewnie wielu z Was kojarzy tytuł książki Kredziarz C.J. Tudor, ponieważ było o nim głośno w ostatnim czasie. Ja miałam przyjemność wziąć udział w book tourze z tą książką u Sylwii z [Adres usunięty], za co pięknie dziękuję.

Recenzję [Adres usunięty] znajdziecie tutaj

Opowiem Wam dzisiaj trochę o moich odczuciach związanych z lekturą. Zacznijmy może od początku, czyli kilka słów o fabule, bo to ona zrobiła na mnie największe wrażenie.

Od początku

Francuska wersja Kredziarza

Jest rok 1986, do niewielkiej mieściny przyjeżdża wesołe miasteczko. Grupka przyjaciół postanawia wspólnie się na nie wybrać i poszaleć na karuzelach, gdyż w miasteczku oprócz turystów w sezonie letnim, nie ma co liczyć na rozrywki. Wszystko wydaje się idealne, dopóki nie dochodzi do tragedii. Jedna z karuzeli ma awarię i dotkliwie rani młodą dziewczynę, która dzięki Eddiemu i nowo przybyłemu nauczycielowi – panu Halloranowi – uchodzi z życiem. Od tamtej pory dwunastoletni wówczas Eddie w pewien sposób zaprzyjaźnia się z nauczycielem, chociaż z początku trzyma dystans. Pan Halloran wygląda trochę inaczej niż wszyscy w mieście, co od razu przyciąga uwagę chłopaka. Mężczyzna jest blady z prawie białymi włosami i zawsze ubrany na ciemno, przez co wygląda dość dziwnie.

Pewnego dnia nauczyciel podrzuca Eddiemu pomysł na inny rodzaj „komunikowania się” z kolegami – rysunki kredą, dzięki którym będą przekazywać sobie wiadomości. Pan Halloran, jak sam mówił, będąc małym chłopcem, także bawił się w tę grę. Eddie szybko podłapuje temat i tłumaczy kolegom jak to działa. Zabawa zabawą, ale pewnego dnia niewinna gra staje się, przypadkiem bądź nie, stawką na śmierć i życie. Dochodzi do morderstwa dziewczyny z miasteczka, a kredowe rysunki, które za zadanie miały dać dzieciakom trochę frajdy, stają się kluczem do wyjaśnienia sprawy.

I co było dalej?

Dalej było tylko ciekawiej, bo akcja się rozkręciła na maksa. Rozdziały w książce prowadzone były dwutorowo i pokazywały na przemian wydarzenia teraźniejsze z tymi z roku 1986. Zabieg ten sprawdził się moim zdaniem bardzo dobrze, bo pozwala czytelnikowi zrozumieć dno całej historii. Kiedy po trzydziestu latach od tamtych strasznych wydarzeń, Eddie otrzymuje tajemniczą przesyłkę, wspomnienia i trauma sprzed lat do niego wracają z podwójną siłą. Dowiadujemy się jaki udział w całym „zamieszaniu” miał Eddie i jego koledzy oraz uzyskujemy pełniejszy obraz wydarzeń z tamtego koszmarnego lata. Przyznam szczerze, że nie spodziewałam się tego, aby debiut aż tak bardzo mnie wciągnął, ale nie mogłam się oderwać od lektury.

Za minus uważam próbę autorki ze zmyleniem mnie, co tak naprawdę stało się w lesie. Dlaczego próbę? Bo już po epilogu podejrzewałam, co się święci, tylko nie wiedziałam do końca, czy moje przypuszczenia się sprawdzą. Po przeczytaniu ostatniej strony wiedziałam, że jednak się nie myliłam, więc Tudor nie udało się wyprowadzić mnie do „lasu” z zakończeniem. Plusem jednak było to, że przed końcem powieści autorka zasiała we mnie małe ziarnko niepewności i podała kilka szczegółów, przez które zwątpiłam w swoje przypuszczenia.

Była akcja, była tajemnica, to czego zabrakło?

Ogólnie książka i cała historia bardzo przypadła mi do gustu. Z każdą przeczytaną stroną chciałam więcej i więcej i w sumie dostawałam to, czego oczekiwałam. Była akcja, była tajemnica, była krew i trup – niby scenariusz z prawdziwego thrillera, ale chyba to za mało. Nie jestem specjalistką w tym gatunku, ale lubię mocne thrillery i dużo więcej krwi, więc Kredziarza w tej kategorii zaliczę do średniaków.

Historia czworga przyjaciół przypomniała mi trochę serial nakręcony przez platformę Netflix pt. Stranger things, który także pokazuje obraz lat osiemdziesiątych. Oczywiście fabułą kompletnie różni się od książki Tudor, ale czytając, miałam czasami przed oczami chłopców i dziewczynkę z tego serialu. Jako całokształt zważywszy na to, że jest to debiut – wielki plus. Z pewnością sięgnę po kolejne książki autorki.

[Adres usunięty]

Fantastyczny thriller!

Wszystko w tej książce porywa i zachwyca, od samego początku. Ba!, od pierwszego wzięcia książki do ręki i od złudzenia, że okładkowy rysunek został nakreślony kredą... Do tego pochwalne opinie z okładki, na czele z tą, ktora porównuje "Kredziarza" do "To" Stephena Kinga :) ...

Porównania do kultowego dzieła Mistrza nie wzięły się znikąd, o nie! To jeszcze nie ten poziom (Mistrzowi w końcu nie dorówna przecież nikt!), ale sama historia działa na wyobraźnię, trzyma w napięciu i - jestem o tym przekonany - King na pewno był tutaj dla autorki inspiracją :) Podobieństw mamy tu bowiem do "To" mnóstwo... Grupka dzieciaków w nudnym miasteczku, zbrodnia, przeskok czasowy do momentu, w którym w miejsce dzieci pojawiają się dorośli, powrót koszmaru sprzed lat... :)

Nowym - w porównaniu do Kinga - i szalenie fajnym elementem w tej opowieści jest... kreda. Dzieciaki z 1986r. posługiwały się nią tworząc swój własny kod do porozumiewania się. Jeden z takich rysunków doprowadził dzieciaki do ciała dziewczynki... Mijają lata, jeden z grupki przyjaciół dostaje rysunek nakreślony kredą... Znów ktoś ginie, a koszmar powraca... Super! :) Coś takiego czyta się fantastycznie, takich lektur nigdy nie jest i nie będzie mi mało :)

Fantastycznie w "Kredziarzu", poza samą historią, wygląda aspekt psychologicznego nakeślenia bohaterów. Każdy z nich ma swoje rozterki, własne wewnętrzne strachy, każdy nosi brzemię wydarzeń sprzed lat... Na każdego wpłynęło to niezaprzeczalnie w jakiś sposób, na każdego jednak trochę inaczej. C. J. Tudor nakreśla nam na kolejnych stronach te portrety psychologiczne i, muszę przyznać, bardzo dobrze jej to wyszło. Łączą się one spójnie z całą fabułą, przez co książkę czyta się jeszcze lepiej :)

A kim jest tytułowy Kredziarz?... Nie powiem ;) ... Ale zawiedzeni nie będziecie, oj nie! :) Zakończenie tej książki zaś zostanie z Wami, podejrzewam, na dłuższy czas w Waszej pamięci. Ja zaś z niecierpliwością będę czekał na kolejne książki C. J. Tudor ("Kredziarz" to, wyobraźcie sobie, jej debiut!; niesamowite :) - jeśli debiut jest tak dobry, to co będzie dalej? ... :) ).

Bawcie się dobrze! Polecam :) :)

Dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca za egzemplarz recenzencki.

Recenzja znajduje się także na moim blogu:

[Adres usunięty]

„Przecieram oczy ze zdumienia, bo takiego debiutu nie powstydziłby się niejeden z czołówki światowych autorów”

Z niektórymi książkami mam tak jak z miłością od pierwszego wejrzenia. Chce ją mieć, mimo iż nie wiem co jest w środku. Tak też było w przypadku książki, brytyjskiej autorki C.J.Tudor i jej debiutu pt: „Kredziarz”. Niemal od pierwszych stron książki, załapałam chemię z głównymi bohaterami, a historia opowiadana przez autorkę wciągnęła mnie jak nurt rwącej rzeki.

Mój wygodny fotel przeniósł mnie w czasie, niczym samochód DeLorean w „Powrocie do przeszłości”, do małego angielskiego miasteczka, gdzie wraz z małoletnimi bohaterami próbowałam rozwikłać tajemniczą zagadkę śmierci lokalnej dziewczyny.

Niewątpliwie smaczku tej historii dodaje fakt, że akcja książki toczy się dwutorowo. Historia sprzed lat ma swój wydźwięk w teraźniejszości, co pozwala nam, nie tylko lepiej poznać bohaterów, ich charaktery, zachowania i postawy, ale przede wszystkim rozwikłać zagadkę zabójstwa sprzed lat.

Czasy obecne kontra przeszłość. Dzieci kontra dorośli. Kto mówi prawdę, a kto chce ją zataić? Kim jest tytułowy „Kredziarz”, ale przede wszystkim kto jest zabójcą? W tej fascynującej mieszance złudzeń i kłamstw, zatracimy się na wiele godzin w poszukiwaniu odpowiedzi na nurtujące nas pytania.

Lekkość pióra Pani Tudor, niesamowicie wyraziste postacie jak i umiejętność budowania napięcia, to zdecydowanie główne walory książki. Aczkolwiek „Kredziarz” nie jest dziełem doskonałym i bez skazy, ale na pewno oryginalnym i zaskakującym. Autorka miała momenty lepsze i gorsze, ale w ogólnym rozrachunku książkę oceniam bardzo dobrze.

[Adres usunięty]

O „Kredziarzu” słyszał już chyba każdy. Ta książka podbiła miliony serc czytelników na całym świecie. Dlatego aż dziw (i trochę wstyd), że ja dowiedziałam się o niej dopiero kiedy otrzymałam email od wydawnictwa…

„Ludzie potrafią ranić innych, nawet nie zdając sobie z tego sprawy.”

„Kredziarz” C. J. Tudor to jedna z tych książek, które czyta się szybko i przyjemnie dzięki oryginalnemu pomysłowi oraz zaskakującej i wciągającej akcji. Przeglądając jednak opinie czytelników często można spotkać się ze stwierdzeniem, że w dość dużym stopniu przypomina ON „IT” Stephena Kinga. Sama jednak mam mieszane uczucia względem tej teorii. Ponieważ o ile zgadzam się z tym, że klimat tych dwóch książek jest bardzo podobny to uważam, że jednak więcej je dzieli niż łączy. Podstawową i chyba najważniejszą różnicą między „IT” a „Kredziarzem” jest autentyczność. C. J. Tudor w przeciwieństwie do Kinga nie wplątuje do swojej historii elementów świata nadprzyrodzonego. Jej twórczość od początku do końca jest bardzo realistyczna i jeśli sama miałabym wybrać między tą dwójką autorów to nie wybrałabym mistrza grozy.

„Bycie dobrym człowiekiem nie polega na śpiewaniu hymnów czy modleniu się do jakiegoś mitycznego bóstwa. Nie chodzi o noszenie krzyżyka i chodzenie co niedziela do kościoła, ale o to, jak traktujesz innych ludzi. Dobry człowiek nie potrzebuje religii, bo wystarczy mu przekonanie, że postępuje właściwie.”

Zaskoczyła mnie bardzo informacja, że książka ta jest debiutem literackim. Przyznam szczerze, że gdyby mi tego wprost nie powiedziano to chyba nigdy bym się nie domyśliła. Ponieważ C. J. Tudor operuję językiem w niemal mistrzowski sposób, a jej styl pisania nie różni się zbytnio od tego bardziej doświadczonych autorów. Pochwała należy jej się również za dwutorowy sposób poprowadzenia fabuły. Wydarzenia z roku 1986 idealnie komponują się z tymi w teraźniejszości i pozwalają nam lepiej poznać bohaterów oraz motywy jakimi kierował się tajemniczy morderca.

Na sam koniec wspomnę jeszcze tylko, że jestem zachwycona okładką. Jest nadzwyczaj prosta, a jednak nie mogłaby być bardziej wymowna. Moim zdaniem to właśnie dzięki niej „Kredziarz” jest jedną z tych powieści, obok której żadna srok okładkowa nie będzie mogła przejść obojętnie i bez względu na treść będzie chciała mieć ją w swojej biblioteczce.

Reasumując, jeśli lubicie książki, które od początku do końca trzymają w napięciu to „Kredziarz” C. J. Tudor jest tym czego szukacie. Oczywiście nie jest to lektura pozbawiona wad, aczkolwiek spędzicie z nią naprawdę ciekawie czas. Gorąco polecam i czekam na kolejne powieści tej autorki.

Aleksandra

Wszystkie cytaty pochodzą z książki „Kredziarz” autorstwa C. J. Tudor.

Szukaj mnie na:

[Adres usunięty]

[Adres usunięty]

"Nie zawsze definiują nas nasze osiągnięcia, bywa, że ważniejsze są zaniedbania. Nie tyle kłamstwa, ile prawdy, które postanowiliśmy przemilczeć."

Po pozytywnych opiniach o tym thrillerze, jakie napotkałam podczas wędrówek po książkowych blogach, mocno nakręciłam się, aby ta przygoda czytelnicza stała się też moim udziałem. Lecz zawiodłam się, książka nie spasowała się z moimi oczekiwaniami, nie podziałała na wyobraźnię, nie wywołała pożądanych dreszczy emocji. Przez większą część powieści nudziłam się, a dobrą przyjemność z zagłębiania się w scenariusz zdarzeń odczuwałam dopiero na ostatnich stu stronach.

Pomysł na intrygę uważam za udany, sprytnie splątane nici półprawd, kłamstw i zmyłek, do ostatniej chwili nie wiadomo, jak faktycznie przedstawia się prawda, kto jest czarnym charakterem, w jaki sposób zinterpretować dowody, które podpowiedzi uznać za znaczące, a które odrzucić jako sztuczkę zaciemniania spraw. To sposób poprowadzenia akcji nie przemówił do mnie, zabrakło mi charakterystycznego dla tego gatunku napięcia, trzymania czytelnika w niepewności, błyskotliwego angażowania w snucie przypuszczeń i domysłów. Wszystko działo się jakby wokół mnie, obok mnie, nie poruszyło emocjonalnie, nie wywołało niecierpliwego przerzucania stron, aby poznać niespodzianki czekające dalej, nie zaiskrzyło.

Przypuszczam, że takie odczucia spowodowane mogą być tym, że autorka nie do końca przemyślała potrzeby odbiorcy przybliżanej historii, jakby nie mogła zdecydować się, czy pisze dla młodego czy starszego czytelnika. Były momenty, kiedy wydawało mi się, że już złapię właściwy rytm czy podążę w odpowiednim kierunku klimatu, aby za chwilę zdać sobie sprawę, że myślami jestem daleko od fabuły, śledzę ją w drugim, a nie w pierwszym planie. Może to kwestia prowadzenia narracji w dwóch płaszczyznach czasowych przy nieprzekonującej kreacji kluczowej postaci. Połowa lat osiemdziesiątych dwudziestego wieku i dwa tysiące szesnasty rok. Główny bohater jako dwunastoletni chłopak i jako dojrzały mężczyzna, ale jego spojrzenie na otaczający go świat i ludzi, a także dawne mroczne tajemnice, których tu nie brak, pozostają bez zmian.

Anderbury, wymarzone miejsce do zamieszkania, ciekawie krajobrazowo ulokowana miejscowość i spowita przyjaznymi więzami lokalna społeczność. Ale to tylko pozory, bo zło zaczyna coraz śmielej poczynać sobie wśród mieszkańców, nagle nie wszystko zaczyna do siebie pasować, odzywają się animozje i antypatie. W typowe dla nastolatków życiowe problemy autorka wplotła tragiczny wypadek w lunaparku, brutalne morderstwo dziewczynki, niedające o sobie zapomnieć koszmary, nakręcające się skandale i plotki, a także przyjaźń, która wydaje się nie przetrzymać próby czasu i dramatu wydarzeń. Jednak to znaki i symbole rysowane kredą, wszechobecne, raz niewinne i nieszkodliwe, a kiedy indziej złowieszcze i zatrważające, przejmują stery opowieści, właśnie od nich wszystko zaczyna się, narzucają reguły gry, i wszystko też na nich kończy się.

[Adres usunięty]

Bardzo dobra książka bardzo polecam. Dodatkowo chciałbym polecić książke z tego samego wydawnictwa pod tytułem "Czwarta małpa" Barkera. Trzyma w niepewności przez cały czas i nigdy niewiesz co się wydarzy.

[zapraszam do siebie: [Adres usunięty]]

Był taki czas, kiedy „Kredziarz” pojawiał się właściwie na każdym bookstagramowym koncie na ig, więc miało się wrażenie, że jeszcze chwila, a wyskoczy z lodówki 🙊 W związku z tym miałam dosyć mieszane uczucia w stosunku do tej pozycji i nie rwałam się do jej przeczytania. Choć intrygująca okładka nie pozwoliła mi o niej na długo zapomnieć i do tematu wróciłam jak już pierwsza fala zainteresowania książką przeszła. Na szczęście okazało się, że „Kredziarz” jest rzeczywiście całkiem dobry i warty uwagi. Jak tylko zabrałam się za czytanie, nim się obejrzałam byłam już w połowie - mimo, że język i sama forma nie do końca ułatwiały sprawę. Nie wiem czy porównanie jest słuszne, ale w jakimś stopniu „Kredziarz” nawiązuje w moim odczuciu do „TO” Kinga - mamy tutaj grupkę dzieciaków oraz potem ich dorosłe życie, jest zabójstwo, małe miasteczko, podwójna moralność mieszkańców, tajemnice, niedomówienia itd Jeśli lubicie takie zagmatwane historie, gdzie nic nie jest do końca takie, jak może się wydawać i właściwie każdy ma jakieś sekrety? To „Kredziarz” jest zdecydowanie dla Was!

Sugestywna, utrzymana w ciemnych odcieniach okładka, przedstawiająca mrocznego wisielca na szubienicy jest nieporównanie bardziej wymowna, niż jakikolwiek blurb promocyjny. Nic dziwnego, iż z największą ciekawością rozpoczęłam lekturę „Kredziarza”. Jakiego charakteru odczucia dominowały w mojej czytelniczej duszy tuż po przeczytaniu książki? O tym poniżej.

Senne i spokojne miasteczko zdawać by się mogło idealnym miejscem dla dorastających dzieci. Cisza i spokój, hermetyczna i zamknięta społeczność to przecież gwarancja bezpieczeństwa i równowagi. Nic bardziej mylnego. W chwili, gdy w pobliskim lesie zostają znalezione poćwiartowane zwłoki, spokój miasteczka zostaje bezpowrotnie zachwiany. Grupka miejscowych dzieciaków, dotychczas szukająca wrażeń podczas bezcelowych przejażdżek rowerowych, trafia na ślady zbrodni dzięki dziwnym znakom nakreślonym w pośpiechu białą kredą.

Trzydzieści lat później Eddie i jego przyjaciele z dzieciństwa ponownie otrzymują dziwną wiadomość zakodowaną w podobny sposób, jak komunikat sprzed lat, który wówczas stanowił zapowiedź okropnej zbrodni. Początkowo bohaterowie traktują wiadomość, jako nieudany i mało śmieszny żart, do momentu, gdy dochodzi do kolejnego morderstwa. Wówczas Eddie zaczyna podejrzewać, iż jedyną drogą do ocalenia jest powrót do przeszłości i próba rozwiązania zagadkowego morderstwa sprzed lat.

„Kredziarz” cechuje się typową dla małych i prowincjonalnych społeczności duszną i tajemniczą aurą, gęstą od niedopowiedzeń i zagadek, która idealnie wpisuje się w mroczną wizję książki. Tutaj nic nie jest takie, jakie na pierwszy rzut oka może się wydawać. Bohaterowie przybierający różnorodne maski i role. Gęste i ponure lasy skrywające prawdziwe twarze mieszkańców i ich nieetyczne, zwierzęce zachowania. I cały szereg innych elementów, który buduje tę niezwykłą atmosferę strachu.

Ważnym elementem książki są jej bohaterowie. Niejednoznaczni i grzeszni, nierzadko okaleczeni przez życie, niosą na swoich plecach dość potężne brzemię własnych doświadczeń. Eddie’ego i jego przyjaciół nie da się jednoznacznie polubić, razem są bowiem na tyle specyficzni i dziwni, iż swoim zachowaniem wzbudzają w odbiorcy współczucie zamiast zwykłą sympatię.

Powieść, oprócz mocno zarysowanej osi głównej, bazującej w głównej mierze na rozwiązaniu zagadki zbrodni, posiada również kilka kwestii pobocznych. Odnoszę jednak wrażenie, iż przez złożoność wplecionych w fabułę wątków, autorka celowo chciała wywieść czytelnika w pole, w chwili ustalania przez niego wizerunku tytułowego kredziarza. Serwuje nam bowiem cały szereg szalonych postaci, z równie szalonymi i pokręconymi życiorysami, które potencjalnie mogą być odpowiedzialne za zbrodnie opisane w książce. A jednak rozwiązanie zagadki podane jest bezpośrednio pod nos odbiorcy. W konsekwencji więc próba zwodzenia czytelnika okazuje się na tyle nieudolna, iż pozostaje ON z poczuciem zawodu i fabularnej pustki. A szkoda.

[Adres usunięty]

palne lato 1986 roku. Dwunastoletni Eddie i jego banda spędzają wakacje jak typowe nastolatki – jeżdżą na rowerach, budują szałasy w lesie, biją się z miejscowymi łobuzami. Wszystko zmienia się w dniu tragicznego wypadku, do którego dochodzi w wesołym miasteczku. To wtedy Eddie po raz pierwszy spotyka Kredziarza i poznaje nową zabawę opartą na rysowaniu kredowych ludzików. Coś, co wydawało się niewinną grą, wkrótce doprowadza przyjaciół do makabrycznego znaleziska – w głębi lasu odkrywają rozczłonkowane zwłoki...

Trzydzieści lat później, gdy zbrodnia wydawała się już dawno wyjaśniona, Eddie i jego przyjaciele nieoczekiwanie otrzymują listy z kredowymi rysunkami. Muszą ponownie zmierzyć się z ponurą przeszłością. Czy latem 1986 roku sprawa faktycznie została rozwiązana? Kto tak naprawdę był katem, a kto ofiarą?

chcesz przeczytać moje odczucia zapraszam na bloga

[Adres usunięty]

"Kredziarz" jeszcze na długo przed premierą miał bardzo silną akcję promującą. Dosłownie wszędzie zaczęły pojawiać się zapowiedzi tej książki i niezwykle pozytywne recenzje czytelników. Oczywiście nie mogłam przejść obojętnie obok tak głośnej pozycji i wiedziałam, że prędzej czy później trafi ona w moje ręce. Całe szczęście stało się to naprawdę szybko, dzięki czemu jeszcze kilka tygodni przed premierą mogłam poznać tę fascynującą historię. Jakie wrażenie zrobiła na mnie ta lektura? Czy opinie pełne zachwytów unoszące się w pobliżu "Kredziarza" mają coś wspólnego z rzeczywistością czy są tylko i wyłącznie pustymi frazesami wymyślonymi na potrzeby promocji? Zapraszam do zapoznania się z dalszą częścią recenzji, z której z pewnością się tego dowiecie.

Eddie wraz z grupą przyjaciół spędzają czas jeżdżąc na rowerach i szukając wrażeń. Kiedy jedno z nich otrzymuje na urodziny pudełko z kredą, wymyślają kod, którym odtąd zamierzają się porozumiewać. Pewnego dnia ich niewinna zabawa kończy się odkryciem zwłok co na zawsze zmienia ich życie. Trzydzieści lat później Eddie i jego przyjaciele otrzymują wiadomość napisaną tajemniczym kodem z dawnych lat. Są pewni, że to zwykły żart, jednak kiedy jeden z nich ginie w niewyjaśnionych okolicznościach zaczynają mieć co do tego wątpliwości. Główny bohater postanawia rozwikłać zagadkę z dzieciństwa i stara się zrozumieć co tak naprawdę się stało. Czy odkryje prawdę?

Muszę przyznać, że przed przystąpieniem do lektury "Kredziarza" miałam spore obawy czy w ogóle jest to książka dla mnie. Z jednej strony uwielbiam wszelkie thrillery i zawsze z ogromną chęcią się za nie zabieram, jednak nie byłam pewna czy spodoba mi się przeplatanie aktualnych wydarzeń z historią sprzed wielu lat. Bałam się, że mogę mieć trudności ze zrozumieniem fabuły i nadążaniem za akcją. Szybko jednak okazało się, że autorka doskonale poradziła sobie z konstrukcją fabuły i bardzo płynnie udało jej się przeplatać różne wątki. Losy Eddiego oraz jego przyjaciół są naprawdę intrygujące i trzymają czytelnika w napięciu aż do ostatniej strony.

Bohaterowie są bardzo poprawnie wykreowani i choć nie zawsze zgadzamy się z ich zachowaniem, to nie wywołują oni w nas jakiejś szczególnej irytacji. Niemal każda z postaci skrywa jakieś mroczne tajemnice, co sprawia, że cała historia staje się jeszcze bardziej intrygująca i zagadkowa. "Kredziarz" to powieść, od której naprawdę trudno się oderwać, a kolejne rozdziały przynoszą nam coraz więcej emocji i napięcia.

Język, którym posługuje się autorka jest prosty i łatwy w odbiorze, dzięki czemu bez problemu możemy zrozumieć fabułę, która trzeba przyznać jest nieco zagmatwana. C. J. Tudor pisze w sposób, który pozwala przyswoić przeskoki między przeszłością a teraźniejszością i sprawia, że szybko zatracamy się w życiu głównego bohatera. "Kredziarz" jest debiutancką powieścią tej autorki, ale absolutnie na taką nie wygląda. Przez cały czas miałam wrażenie, że pisarka jest dużo bardziej doświadczona i nie mogłam przestać się dziwić jak doskonale poradziła sobie ona z przedstawieniem całej historii.

Podsumowując - "Kredziarz" okazał się dla mnie strzałem w dziesiątkę i cieszę się, że mogłam go przeczytać jeszcze przed premierą. Jestem pewna, że jeśli autorka zdecyduje się wydać kolejną powieść, będę jedną z osób, które się z nią zapoznają. Jeśli gustujecie w thrillerach, historia Eddie'go powinna wam się spodobać.

„Niczego nie zakładaj. Poddawaj wszystko w wątpliwość. Odrzucaj to, co wydaje się oczywiste.”

Co robiliście w wieku dwunastu lat? Przypominacie sobie? Ja pewnie byłam żałośnie zakochana w pewnym łobuzie z podstawówki, rywalizowałam z koleżanką o jego względy, zapewne przygotowywałam się do jakiegoś konkursu recytatorskiego lub ortograficznego, uczęszczałam na spotkania oazy (tak, mam taki epizod za sobą) i raz w tygodniu biegłam na zbiórkę harcerzy. Pisałam mnóstwo daremnych wierszy, moja kuzynka pewnie przypomni mi jakąś książkę zapisaną w szesnastokartkowym zeszycie (prawdziwe dzieło!). Nic nadzwyczajnego, dziewczę jak każde inne.

Eddie to właśnie taki przeciętny dwunastolatek. Może nie biega do salki katechetycznej i nie odśpiewuje chrześcijańskich pieśni, jednak jest podobny do mnie i do Ciebie. Jest normalny. Dni spędza w towarzystwie paczki znajomych, z których jedni są mu bliżsi, inni mniej. Jest tam również dziewczyna, w której po cichu się podkochuje. Klasyka. W takich okolicznościach zaczyna się historia opowiedziana przez C. J. Tudor w książce pod tytułem “Kredziarz”.

Powieść toczy się w dwóch przestrzeniach czasowych: w 1986 roku oraz w bliższym nam 2016, kiedy to Eddie, jako dorosły mężczyzna z wciąż niepoukładanym życiem, wskutek otrzymanego tajemniczego listu próbuje rozwiązać zagadkę śmierci sprzed lat, przywołując duchy przeszłości, które wkraczają na karty powieści niczym w klasycznych horrorach – dosłownie.

Wszystkie wydarzenia związane są z niewielką mieściną, w której mieszka chłopiec – najpierw wypadek w wesołym miasteczku, potem niepokoje społeczne wywołane planami otworzenia kliniki aborcyjnej, a następnie odnalezienie w lesie poćwiartkowanego ciała i samobójstwo nauczyciela. W każde z tych zdarzeń w jakiś sposób wmieszany jest Eddie.

Bardzo ciekawie pokazane zostały tutaj kontrowersje wokół aborcji i przedstawicieli Kościoła. Tudor bardzo dobrze opisała obłudę zaściankowych mieszkańców protestujących przeciwko klinice pod wodzą „pobożnego” i zakłamanego księdza, który prowadził owieczki według znanych tylko sobie zasad, korzystając ze swojej pozycji.

Biorąc pod uwagę impet, z jaką ta książka wkroczyła na polski rynek, byłam przygotowana na „książkowy szok”. Zdjęcia okładki „Kredziarza” (którą uważam za świetną) zalały Internet w jednym momencie. Pojawiło się całe mnóstwo pozytywnych recenzji i pewnie to jeszcze nie koniec. Nie dziwi mnie to o tyle, że to rzeczywiście powiew jakiejś świeżości: obyczaj, thriller i horror w jednym. Dla mnie za dużo o ostatnie, bo najzwyczajniej w świecie nie lubię duchów, straszydeł, zombie i wszystkich tego typu postaci. Moment, w których dom Eddiego odwiedził Kredziarz w stanie rozkładu lub wizyta topielca w postaci znienawidzonego prześladowcy z dzieciństwa to sceny, które najchętniej ominęłabym. Wydaje mi się, że nie dołożyły do fabuły szczególnie dużo. Właściwie – nie do końca rozumiem motyw tytułowego Kredziarza. Ludziki, których przedstawiciela widzimy na okładce, pojawiają się dość często w książce, ale czy wnoszą jakiś szczególny sens? Spodziewałam się więcej.

Jeśli chodzi o bohaterów, to rzeczywiście zostali dość skrupulatnie przedstawieni, a łącząca ich trauma (dla każdego inna) opisana została przez autorkę wystarczająco dobrze, by nie pomylić ich między sobą. Wszystko, co myślimy o tych dzieciakach w 1986 roku, w 2016 ulega pewnym zmianom, poznajemy ich na nowo w nieco odmiennych okolicznościach. I choć mogłoby wydawać się, że „śledztwo” toczy się wokół śmierci dziewczyny znalezionej w lesie trzydzieści lat wcześniej, to jednak po drodze na jaw wychodzą sprawy, które dopełniają obraz wydarzeń z dzieciństwa. Mimo tych interesujących wątków, bohaterowie zostali całkowicie pozbawieni jakiejkolwiek iskry. Książka utrzymana jest w szarych barwach i jej główne postacie są dokładnie takie same. Być może takie było założenie – w połączeniu z motywami rodem z horrorów wydaje się to nawet zasadne, jednak mnie brakowało choćby jednej sceny, która wywołałaby jakieś większe emocje. Żeby chociaż któryś mnie wkurzył, żeby choć wywołał grymas na mojej twarzy – nic. Zupełnie. Dlatego nie napiszę, że ta książka jest świetna i dla każdego. Nie napiszę również, że jest obowiązkową lekturą. Jednak zachęcę do poznania „Kredziarza” jako ciekawie skonstruowanej, wciągającej pozycji, która na pewno porządnie zajmie Was na jakiś czas.

To Kredziarz podsunął dwunastoletniemu Eddiemu pomysł, aby porozumiewać się z przyjaciółmi za pomocą kredowych ludzików. Zabawa ta była doskonałym urozmaiceniem sennych wakacji, jednak skończyła się w momencie, gdy rysunki zaprowadziły chłopców do ukrytych w lesie zwłok.

Trzydzieści lat później, gdy Eddie wciąż walczy z nawiedzającymi go wspomnieniami, koszmar nagle powraca. Mężczyzna dostaje kopertę, w której wnętrzu kryje się tylko kawałek kredy i rysunek człowieka z pętlą na szyi. Czy niewinna zabawa z dzieciństwa kiedykolwiek się zakończyła? A może zabójcza gra Kredziarza wciąż trwa, mimo że nie wszyscy są tego świadomi…

Mało jest takich książek, które porażają już od pierwszego zdania. Zwykle akcja potrzebuje chwili czasu, aby się rozkręcić, a pierwsze ciarki na plecach przychodzą po kilkudziesięciu stronach. Kredziarz zmroził mi jednak krew w żyłach już pierwszymi słowami, a krótki prolog napełnił niepokojem i ekscytacją – było to idealne rozpoczęcie książki, która miała trzymać w napięciu do samego końca. Czy tak się stało?

Nigdy nie sądziłabym, że coś tak prostego i dziecinnego, jak narysowane kredą ludziki, może stać się motywem przewodnim serii zabójstw. Rysunki te znaleziono przy pierwszym z ciał i nie brakowało ich przy ostatnim. Autorka bardzo pomysłowo uczyniła te znaki maleńkimi symbolami, na których widok coś przewraca się w żołądku. W książce jest jednak o wiele więcej momentów, w których ma się ochotę rozejrzeć dookoła, żeby upewnić się, czy aby na pewno jesteśmy sami w pokoju, a nikt nie czai się w drugim pomieszczeniu, w szafie lub za rogiem. Każdy rozdział zakończony jest odkryciem kolejnego elementu układanki, który zmienia wszystko i po którym tak ciężko zebrać myśli. Jak możecie się domyślić, działa to w ten sposób, że podczas czytania obiecujecie sobie ,,jeszcze tylko jeden rozdział”, a kończy się na czterech, bo nie możecie przestać. Ta powieść łatwo uzależnia.

Kredziarz to książka, przez którą się płynie w zastraszającym tempie. Mija się setną stronę, dwusetną, trzysetną… Nagle historia się kończy, a ty myślisz z żalem: ,,Co? To już?”. Lekkość czytania potęguje też fakt, że książka nie jest napisana typowym dla niektórych kryminałów ciężkim językiem i nie przytłacza swoją atmosferą. Szczerze mówiąc, styl C.J. Tudor bardzo przypadł mi do gustu, ale nie przypominał tego, który znałam chociażby z książek Jo Nesbo czy Roberta Galbraitha. Dodaje to jednak Kredziarzowi dodatkowego smaczku – historia wydaje się być bardziej niewinna, a to, co kryje się na następnych stronach jest w stanie jeszcze bardziej nas zaskoczyć.

Aż ciężko uwierzyć, że jest to debiut autorki! Jak na swoją pierwszą książkę, C.J. Tudor wykazała się ogromną pomysłowością, a stworzona przez nią historia okazała się wciągająca i pełna zwrotów akcji. Jeśli pisarka w takim stylu rozpoczyna swoją przygodę z tworzeniem książek, strach pomyśleć, co będzie dalej. Jeśli do księgarni trafi jej kolejna powieść, będę pierwszą osobą, która ustawi się w kolejce.

Jest jednak pewien mankament, który nieco zaważył na ocenie. Miałam wrażenie, że niektóre wskazówki dotyczące rozwiązania zagadki zostały wyartykułowane zbyt mocno. Ja sama nie mogę pochwalić się analitycznym umysłem i ponadprzeciętną spostrzegawczością, a Sherlock Holmes byłby ze mnie kiepski, ale nawet ja wyłapałam pewne elementy, dzięki którym czytelnik był w stanie odkryć tożsamość mordercy na własną rękę. Tym samym autorka w pewnym stopniu pozbawiła się cennego elementu zaskoczenia, który działałby na jej korzyść. Nie oznacza to jednak, że w książce brakowało niespodzianek. Końcówka faktycznie wbiła mnie w fotel i pozostawiła w mojej głowie plątaninę myśli, które już nigdy nie mają być rozsupłane.

Mam też pewien problem z tym, że niektóre wątki były nieco zbyt zagmatwane. Nie wiem, czy odbierać to jako wadę, czy wręcz przeciwnie – jako zaletę, która nie pozwala się czytelnikowi połapać w wydarzeniach. Chodzi mi o to, że czasem nie rozumiałam już co się stało, jak i dlaczego. Być może wyjaśnienia autorki były nieco zbyt zawiłe, ale, jak mówię, nie wiem, czy jest to plus, czy minus książki.

Czytałam Kredziarza z największą przyjemnością. Jest to kryminał, który zdecydowanie zasługuje na uwagę, tym bardziej, że jego autorka dopiero co zawitała do książkowego świata. Warto wypatrywać jej twórczości w przyszłości, ponieważ w Kredziarzu wykazała się oryginalnością i zdolnością do wpływania na emocje czytelnika. Kredziarz to powieść, na którą powinniście zacząć polować już pod koniec lutego. Jestem pewna, że nie będziecie tego żałować.

[Adres usunięty]

Powieść C. J. Tudora pt. „Kredziarz” jest jedną z najbardziej zaskakujących, jaką czytałam. Porusza ona wiele wątków, jest w niej do rozwikłania wiele zagadek, ale niekoniecznie są one ze sobą powiązane.

Książka wymaga trochę skupienia, ale jednocześnie jest prosta w swoim przekazie. Tytułowy Kredziarz jest mocno skomplikowaną postacią i niekoniecznie robi zawsze to, co się wydaje! Książka ta potrafi naprawdę zaskoczyć swojego czytelnika wielowątkowością i różnorodnością bohaterów. Można powiedzieć, że są to dwie książki w jednej, opowiadające historie tej samej osoby, jednakże są to jej przeżycia w wieku nastoletnim oraz jako człowieka w średnim wieku. Nie jest ona tworzona jako retrospekcja, a akcja naprawdę dzieje się jednocześnie w 1986 i 2016 roku.

Serdecznie polecam „Kredziarza” każdemu, kto lubi trochę dreszczyku i zaskoczenia. Na początku zagadki mogą wydawać się proste do rozwiązania, ale nigdy nic nie wiadomo. Jak najbardziej można dać się zaskoczyć!

Kaja, lat 16

źródło: [Adres usunięty]

O tej książce było głośno już w czasie pierwszych zapowiedzi. Miała szokować, zmuszać do myślenia i trzymać przy sobie do ostatniego przeczytanego słowa. Hasło chwytliwe i wykorzystywane tak często jak to tylko możliwe, więc co raz rzadziej daję wiarę podobnym zapewnieniom. Jednak to zdecydowanie jeden z moich ulubionych gatunków, dlatego postanowiłam osobiście przekonać się czy faktycznie warto głośno mówić o fenomenie "Kredziarza".

Powieść jest debiutanckim projektem autorki, która ma na swoim koncie pacę jako copywriterka, prezenterka telewizyjna i lektora. To zobowiązuje, ponieważ nie od dziś jak widać C.J. Tudor bawi się słowem. Miałam wobec tego duże nadzieje co do stylu jakim będzie się posługiwała i przyznaję - autorka mnie nie zawiodła. Napisała historię pełną wartkiej akcji, w której słowo ma kluczowe znaczenie. Z wprawą dojrzałego autora prowadziła mnie przez wydarzenia opisując drobiazgowo to co najistotniejsze, wprowadzała oryginalne porównania, pojawiło się dużo wartych zapamiętania sentencji. W przypadku tego gatunku język zazwyczaj spełnia drugorzędną rolę, a jednak w tym przypadku stał się jednym z głównych bohaterów - to styl autorki w dużej mierze przysłużył się do jej sukcesu.

Idąc tym tropem przyjrzałam się bohaterom, którzy pojawili się na stronach powieści. Pierwszoosobowa narracja zawsze zobowiązuje do głębszego zaangażowania w psychikę bohatera, by w pełni oddać wszystkie odczuwane przez niego emocje. Lubię tą formę opisywania wydarzeń w książce, bo znacznie łatwiej jest mi utożsamić się z bohaterami czy zrozumieć ich postępowania. Dlatego uważam, że C.J. Tudor mądrze postąpiła decydując się na taką narrację i łącząc ją ze swobodą tworzenia słowa. Jej bohaterowie własnymi przemyśleniami nie spłycili akcji a jedynie dodali jej niezbędnego kolorytu w postaci stopniowanego napięcia, przede wszystkim przez zatajone sekrety i rozdziały, które skaczą od współczesności do przeszłości.

Wszystko rozpoczęło się w roku 1986, gdy Eddie usłyszał od nowego nauczyciela pomysł na porozumiewanie się z innymi. Za sprawą kredy i niewielkiej części wyobraźni zaczął rysować, by jednocześnie tworzyć indywidualny kod. To miała być tylko niewinna zabawa, a jednak doprowadziła do tragedii. Odnaleziono ciało dziewczynki i przerwano zabawę. Jednak po latach dorosły już Ed nie zaznaje spokoju. Otrzymuje kopertę, a w niej - kredę i rysunek człowieka z pętlą na szyi. To ON bierze w swoje ręce rolę narratora powieści i stawia czoła demonom przeszłości, bo wie, że to co wydarzyło się wcześniej nigdy nie zostało przerwane.

Historia z miejsca chwyta czytelnika w swoje sidła tajemniczości i niepewnych wydarzeń na kolejnych stronach. Tajemnice, sekrety, niewyjaśnione sprawy - wszystko to tworzy indywidualny klimat, nawet trochę przyciężki, w którym czytelnik doskonale się bawi próbując na własną rękę rozwiązać zagadkę. A nie jest to takie łatwe, bo "Kredziarz" jest książką przemyślaną i drobiazgową, więc w kwestii dobrego i mocnego zakończenia mogę śmiało potwierdzić, że autorka naprawdę się spisała. C.J. Tudor zaprosiła swoich czytelników do mrocznego świata ludzkiego umysłu, który szokuje, budzi kontrowersje i hipnotyzuje. Jesteście gotowi odkryć zagadkę sprzed lat?

Ostatnio zrobiło się dość głośno o Kredziarzu, więc zaciekawiła mnie ta książka. Udało mi się zdobyć egzemplarz do recenzji jak widzicie. Niedawno skończyłam czytać i tak siedzę i się zastanawiam, czym czytelnicy tak się zachwycają w tej powieści? Bo przykro mi to powiedzieć, ale na mnie szczególnego wrażenia ta powieść nie wywarła. Jest przeciętna jak dla mnie i niczym szczególnym się nie wyróżnia.

Książka jest z gatunku thrillera, jak dla mnie powinnam mieć więc przez większość książki ciarki na ciele, podwyższoną adrenalinę itd. A co otrzymałam? Zero jakichkolwiek reakcji, w ogóle nie czułam tej powieści. Przeczytałam i nic, co było dla mnie kompletnym zaskoczeniem.

Pomysł na fabułę ciekawy, to muszę przyznać. Akcja dzieje się w małym miasteczku, w wąskim gronie bohaterów. Zwykłe dzieci, które każdego dnia jeżdżą na rowerach i miło spędzają czas. Do czasu, aż w mieście znaleziono pierwsze zwłoki. Grupa przyjaciół porozumiewa się za pomocą kredy, każdy z nich ma swój kolor. Ale zaczynają się pojawiać rysunki, które nie są ich dziełem. O co w tym wszystkim chodzi? Dlaczego co jakiś czas ktoś ginie w niewyjaśnionych okolicznościach?

Akcja powieści toczy się dwutorowo, obejmuje teraźniejszość oraz czas przed 30 lat, kiedy to rozpoczął się czas odnajdywania zwłok. Tutaj połączenie tych dwóch czasów ma sens, bo wszystko ładnie składa się w całość. Pomimo, iż mija już 30 lat od tamtych wydarzeń, okazuje się, że gra toczy się dalej, a na horyzoncie zaczynają pojawiać się kolejne ofiary. Znów pojawiają się tajemnicze rysunki narysowane kredą.

Książka nie wciągnęła mnie jakoś specjalnie w swój świat. Nie czułam wzrastającego napięcia śledząc losy bohaterów, muszę przyznać, że czasem wręcz mnie nudziła. Niektóre zwroty akcji nie były doprecyzowane. Moim zdaniem zbyt późno dowiadujemy się wielu istotnych cech, które mogłyby nas naprowadzić na trop mordercy.

Nie mówię, że książka jest zła. Tak jak wspominałam wcześniej dla mnie okazała się przeciętną. Jednak to dopiero debiut autorki, więc życzę jej powodzenia i coraz lepszych powieści.

Kredziarz to powieść, po której spodziewałam się czegoś więcej. Zabrakło istotnych elementów thrillera, przez co książka straciła dla mnie na wartości. Nie mówię, że nie macie przeczytać, bo każdy z nas ma inny gust. Być może to co nie spodobało się mi, spodoba się Wam.

Akcja powieści rozgrywa się w Anderbury, gdzie grupka przyjaciół spędza wspólnie wakacje. Niestety te lato to moment, gdy ich młodość raz na zawsze zostanie pozbawiona beztroski i stabilizacji. Główny bohater, Eddie, jest świadkiem drastycznego wypadku w wesołym miasteczku, podczas którego piękna dziewczyna zostaje bezpowrotnie oszpecona i okaleczona. To właśnie w tym momencie poznaje nowego nauczyciela, pana Hallorana. Pomagają nastolatce, dzięki czemu wytwarza się między nimi pewna szczególna nic porozumienia. Nauczyciel jest Albinosem, więc szybko zostaje określony przezwiskiem "Kredziarz". Zdaje się, że otoczył Edda specjalną troską, pomaga mu i dba o bezpieczeństwo. Pewnego dnia namawia chłopca, by wraz z przyjaciółmi zaczęli się posługiwać tajnym kodem, kredowymi hasłami. Zapowiada się świetna, oryginalna zabawa, niestety wkrótce dochodzi do poważnej tragedii. Obrazki na asfalcie doprowadzają dzieci do zwłok dziewczyny, z którą nauczyciel miał prawdopodobnie niewinny romans.

Czy za tą potworną zbrodnią stoi sam Kredziarz?

Czy przerażające koszmary Eddiego to jeszcze sny, czy już jawa?

I gdzie znajduje się odrąbana głowa dziewczyny, znalezionej w lesie?

Rozwiązanie zagadki przyszło zbyt łatwo, a sprawa odeszła w zapomnienie. Jednak gdy po trzydziestu latach Eddie otrzymuje tajemniczy list, a dokładniej groźbę narysowaną kredą, wie, że łamigłówka nie została rozwikłana, a jemu i przyjaciołom z dzieciństwa może grozić poważne niebezpieczeństwo...

Gdy tylko przeczytałam zapowiedź książki, byłam przekonana, że to lektura idealna dla mnie. Nie myliłam się ani trochę, a liczne pozytywne opinie nie są wcale nadmierną, przesadzoną reklamą. Szczerze, tak jak poprzednicy muszę przyznać, iż niezwykle ciężko uwierzyć, że "Kredziarz" jest debiutem literackim C. J. Tudor. Autorka stworzyła coś niesamowitego, dopracowanego niemal w każdym szczególe i już z niecierpliwością czekam na jej kolejne dzieło.

Zacznijmy może od okładki, która w swej prostocie jest po prostu genialna i hipnotyzująca. Intryguje i gwarantuje, iż jej wnętrze jest równie tajemnicze i mroczne. W świetny sposób uświadamia, że pozornie błaha zabawa może stać się mrożącym krew w żyłach koszmarem. Rozbudza wyobraźnię, przykuwa wzrok i to z pewnością dzięki niej sporo osób sięgnie właśnie po "Kredziarza".

Cała historia ukazana została w dwóch ramach czasowych, mamy możliwość towarzyszyć dorosłemu Eddowi, ale także powrócić do jego młodości. Umożliwia to dociekliwe poznanie sytuacji, jak i samych bohaterów. Kolejne elementy są ujawniane stopniowo, co jeszcze mocniej potęguje napięcie. Krok po kroku łączymy poszczególne fakty i razem z postaciami pragniemy odnaleźć rozwiązanie zagadki, ale nie jest to proste. Nic w zasadzie nie jest do końca takie, jakim się wydaje. Wygląda na to, że każdy ma jakieś sekrety, jest podejrzany, nie wiadomo, komu można zaufać, w końcu oskarżamy praktycznie wszystkich.

"Wiedziałem, że robię coś złego, ale jak już mówiłem: każdy trzyma w tajemnicy coś, czego nie powinien był robić."

Doskonale nakreślone portrety psychologiczne postaci są ogromnym atutem książki. Każdy z bohaterów ma na swoim koncie trudne, przykre doświadczenia, które w jakimś stopniu ukształtowały charakter i sposób postępowania. Możemy zagłębić się w ich umysł, spróbować zrozumieć motywy ich postępowań, dostrzegamy też, iż życie ani trochę nie przypomina bajki, a dzieciństwo rzadko kiedy bywa beztroskie, mimo że takim je wymarzyliśmy. Tu wszyscy ukrywają swoje prawdziwe oblicze, mimo silnych więzi pomiędzy przyjaciółmi, nie są do końca szczerzy, pewne kwestie zachowują wyłącznie dla siebie.

Język autorki jest niezwykle lekki i przystępny. Udało jej się w niesłychanie sugestywny sposób opisać wszelkie emocje bohaterów, dzięki czemu czytelnik wszystkie wydarzenia może przeżywać równie intensywnie jak oni, czuje się jakby przebywał tuż obok, to zarówno przeraża jak i urzeka. C. J. Tudor stworzyła naprawdę mroczny, pełen niepokoju i adrenaliny klimat, który pochłania czytającego i utrzymuje go w transie niemal do samego końca. Tracimy orientację, co jest prawdą, a co tylko złudzeniem, błędem naszej percepcji, nakręcanej niepokojem.

Akcja jest niesłychanie wartka i nieobliczalna, nie wiemy, czego możemy się spodziewać, jesteśmy zaskakiwani na każdym kroku.

Autorka umiejętnie zwodzi czytelnika, bawi się z nim "w kotka i myszkę", sprawia, że powoli traci ON rozum i nie ma pojęcia, co jest grane, kto jest tym dobrym, a kto złym.

To moim zdaniem genialny zabieg, który po prostu uniemożliwia przerwanie lektury. W napięciu pochłaniamy kolejne strony i czekamy na rozwiązanie zagadki, które nie oszukujmy się, po prostu wbija w fotel.

"Wydaje nam się, że chcemy poznać prawdę, ale w rzeczywistości interesuje nas tylko ta jej wersji, która nam pasuje. Taka już jest ludzka natura. Zadajemy pytania i mamy nadzieję, że usłyszymy odpowiedzi, które chcemy usłyszeć. "

W fenomenalny sposób ukazane zostało też, jak straszne mogą być konsekwencje pewnych niewiele znaczących decyzji, nieprzemyślanych postępowań. W ową niezwykle absorbującą fabułę wpleciono również istotne problemy społeczne. Poruszony został temat aborcji, braku tolerancji, a nawet wykorzystywanie religii dla manipulacji. Powieść wywołuje więc wiele silnych emocji i głębokich refleksji. Uczy, iż nikogo nie można oceniać po pozorach. Nasze domysły bardzo często są fałszywe, błędnie postrzegamy i oceniamy sytuację, nie zawsze możemy zaufać swoim oczom.

„Wszystko to były wymysły, ale plotki są jak zarazki. Roznoszą się i mnożą w mgnieniu oka i zanim się człowiek zorientuje, wszyscy są zarażeni.”

Autorka doskonale przedstawiła również życie w małym miasteczku, gdzie każdy się zna a plotki w moment obiegają całą społeczność. Oczywiście panicznie boją się odmienności, dlatego wszystko co nowe, traktowane jest z ostrożnością, ale nawet i agresją. Dzieci, choć jeszcze nieskażone tym podążaniem za opinią tłumu, nie mają zbyt wiele do powiedzenia i nawet jeśli się nie zgadzają, swoje zdanie z czasem poddają w wątpliwość lub zachowują je wyłącznie dla siebie.

"Jeśli robisz innym przykrość, prędzej czy później sam na tym ucierpisz. Ten chłopak też się doczeka swojej karmy. Możesz być tego pewny."

"Kredziarz" jest niezwykle porywającą, sugestywną historią, która przyprawia o dreszcze. Nieszablonowy pomysł na fabułę, jaka stale zaskakuje i trzyma w niemiłosiernym napięciu do samego końca, sprawia, że jesteśmy podejrzliwi wobec każdego bohatera i nie pozwala przerwać lektury, nim nie rozwiążemy zagadki. To książka, która powoduje niesamowitą gonitwę myśli, nie sposób się nie zatracić w tej przejmującej i przerażającej opowieści. Znajdziecie tu wszystkie cechy dobrego thrillera, fenomenalna, dopracowana w każdym szczególe intryga, niewiarygodna historia, makabryczne morderstwo, znakomite portrety psychologiczne, wartka, zaskakująca akcja, a tarze przerażające koszmary, które mącą w głowie zarówno postaciom, jak i czytelnikowi. To również nieprzeciętna powieść o dostosowywaniu prawdy do własnych oczekiwań, dlatego utrzymuje się w umyśle i niepokoi jeszcze długo po lekturze. Osobiście jestem zarówno zafascynowana, jak i przerażona, z pewnością książka na długo zostanie w mojej pamięci i jak wspomniałam wcześniej, niecierpliwie czekam na kolejne dzieło autorki. Polecam z całego serca! Dajcie się porwać tej pasjonującej opowieści, ale pamiętajcie, tu nic nie jest do końca tym, czym się zdaje!

"Niczego nie zakładaj. Poddawaj wszystko w wątpliwość. Odrzucaj to, co wydaje się oczywiste."

Chyba nie muszę mówić, że zarówno opis, jak i okładka są wystarczająco przerażające. Moją jedyną obawą było to, żeby treść dorównała oprawie. Czy tak się stało?

Akcja "Kredziarza" toczy się na dwóch płaszczyznach czasowych. Głównym bohaterem i jednocześnie narratorem jest Ed, który opowiada wydarzenia z 1986 roku, kiedy miał dwanaście lat oraz z 2016 roku, kiedy jest w wieku czterdziestu dwóch lat. Obie płaszczyzny czasowe są równie tajemnicze i straszne, a narracja jest poprowadzona w taki sposób, że książka intryguje i wywołuje niepokój już od pierwszych stron. I choć czytelnika ogarnia paraliżujący strach, nie będzie w stanie przerwać czytania dopóki nie odkryje prawdy, która czai się gdzieś za rogiem..

Autorka na swój chory sposób bawi się z czytelnikiem. W pewnym momencie byłabym skłonna stwierdzić, że każdy bohater jest w tej książce podejrzany i każdy z nich może stać za wszystkimi okropnościami, które spotkały znajomych Eda. Co jakiś czas zwalniałam tempo czytania i przynajmniej próbowałam logicznie zweryfikować całą sprawę, co naprawdę było niełatwym zadaniem. Będąc już po lekturze "Kredziarza" stwierdzam z przekonaniem, że po prostu nie da się samodzielnie rozwikłać tej zagadki, a to świadczy tylko o tym, że jest to prawdziwy kryminał z krwi i kości. Jestem pewna, że "Kredziarz" zrobi furorę!

Aura tajemniczości, liczne pozory, podejrzani mężczyźni i kobiety, co jest jawą, a co snem? Kto jest winny zabójstwa młodej dziewczyny? Kto stoi za strasznymi rysunkami? Kim jest tytułowy kredziarz? Serdecznie zachęcam Was do tego, abyście sami sięgnęli po ten wybitny tytuł. Zapewniam, że "Kredziarza" połknięcie w jedną noc, a później... Będziecie siedzieć do rana przy zapalonym świetle oraz zastanawiać się, czy na pewno odkryliście wszystkie tajemnice tej historii i czy rzeczywiście "lepiej nie znać całej prawdy"... Serdecznie polecam - zwłaszcza miłośnikom gatunku. :)

C.J. Tudor pisze ciekawie, z lekkością, nie przynudza, a akcja jest wartka. Autorka posługuje się oryginalnymi porównaniami, bawi się językiem, ale także dzieli się bardzo celnymi refleksjami. Na szczególną uwagę zasługuje też umiejętne budowanie dialogów i postaci. Tudor wspaniale wczuwa się w umysły dwunastoletnich chłopców (co nie może być takie skomplikowane, ha ha), dzięki czemu bohaterowie są wiarygodni.

Ciężko jest cokolwiek zarzucić tej powieści. Od początku sporo się dzieje. Historia wzbudza emocje i działa na wyobraźnię. Jest napięcie i dreszczyk. Momentami nie brakuje wzburzenia czy wręcz obrzydzenia. Polecam wszystkim!

„Kredziarz” to debiutancka powieść C.J. Tudor. Już zaczynając ją czytać miałam pewne wyobrażenia na jej temat. Czy rzeczywiście spełniła moje oczekiwania?

W małym miasteczku w Anderbury w Anglii życie toczy się powoli. Jest rok 1986. Grupka przyjaciół wybiera się do wesołego miasteczka by, choć trochę się rozerwać. Niestety ich beztroskie zabawy przerywa wypadek. Cała mieścina zaczyna żyć tą historią. Jednak nie jest to ostatnia tragedia, jaka nawiedziła to miasto. Pewnego dnia Eddie wraz z resztą bandy odkrywa w lesie zwłoki, jak się wkrótce okazuje, młodej dziewczyny. Wydarzenia mocno wpływają na dalsze losy głównych bohaterów. Trzydzieści lat później każde z nich otrzymuje tajemniczą przesyłkę – list i kredę. Czy odkryją tajemnicę tej przesyłki? Czy demony sprzed lat zaczną odżywać? Oczywiście najlepiej przekonać się samemu. Ja natomiast zdradzę Wam, dlaczego warto.

Już pierwsza strona „Kredziarza” mówi wiele o klimacie tej książki.

„Nieopodal spod liści wystawała dłoń, jakby szukała pomocy, jakiegoś znaku, że nie jest sama. Na próżno. Reszta ciała leżała poza jej zasięgiem, poszczególne fragmenty poukrywane w różnych zakamarkach lasu”.

Jak przeczytać można również na [Adres usunięty]:

„C.J. Tudor niezwykle barwnie oddaje klimat lat 80., w których beztroskę dorastania przerywają wydarzenia z sennego koszmaru. Każdy ma mroczne sekrety, skrywa swoją drugą twarz, a dzieci okazują się postaciami niemniej skomplikowanymi i targanymi namiętnościami niż dorośli. Nie bez powodu „Kredziarza” porównuje się do takich fenomenów popkultury jak serial „Stranger Things”, czy „To” Stephena Kinga.”

Autorka bardzo dobrze włada swoim warsztatem, umiejętnie buduje napięcie, które w książce tego typu jest jak najbardziej wskazane. Momentami opisy powodują u czytelnika gęsią skórkę i są jakby wyrwane z najstraszniejszych horrorów, przez co wręcz nie można się od niej oderwać. Sama fabuła to przeplatanka kłamstw, morderstwa, dziecięcych rozterek.

Ostatnimi czasy na rynku wydawniczym nie było chyba lub nie trafiła w moje ręce tak hipnotyzująca książka. Po lekturze nie dziwi mnie również fakt, że stała się jedną z najbardziej oczekiwanych powieści 2018, a tym bardziej po zakończeniu, które pozostawia czytelnika w totalnym osłupieniu. Ja osobiście, gdyby to było możliwe, zbierałabym dolną szczękę z dębowej podłogi.

Choć wielu z Was może nie podzielać mojego poglądu, to uważam, że okładka książki również zasługuje na uznanie. Doskonale oddaje mrok i klimat. To wydanie jest znacznie lepsze od pomarańczowej wersji okładki, która według mnie nie ma tego czegoś co zachęcałoby do lektury. Z miłą chęcią obejrzałabym również ekranizację „Kredziarza”.

Powiem szczerze, że jest to czytelniczo fantastyczny początek roku.

Pozdrawiam

A.