Jesienna miłość

Świetna książka, bardzo romantyczna przy której można popłakać. Nie da się jej opisać słowami, ale bardzo mi się podoba i to moją ulubioną książka

"Potraktowałem ją podle i wygarnąłem prosto w twarz naprawdę

przykre rzeczy, lecz ona i tak potrafiła znaleźć jakiś powód, żeby mi podziękować. Taka po

prostu była i chyba za to ją nienawidziłem.

A może raczej nienawidziłem samego siebie." - Jesienna miłość

Książka, którą prawie każdy przeczytał chodź raz, a nawet jeśli nie to widział film na jej podstawie. Akcja ma miejsce w roku 1958, roku który wszystko zmieni w życiu Landona i Jamie.

Oboje rozpoczynają ostatnią klasę liceum i oboje wpadną w sidła miłości. Jest powiedzenie: przeciwieństwa się przyciągają i w tej historii gdzie pewny siebie Landon staje na przeciwko dziewczyny, która cały swój wolny czas poświęca innym i która nie rozstaje się z Biblią nie ma wyjątku. Miłość pokonuje wszystkie przeciwności, tzn tak się mu tylko wydaje, ponieważ Jamie skrywa straszną tajemnice.

Ta historia to bomba uczuciowa. Radość, niedowierzanie, strach, smutek, miłość i ból momentami okraszone humorem. Na każde z tych uczuć można podać przykład, ale mi w pamięć zapadł jeden cytat „Nie chcesz chyba brać przykładu z

młodego Cartera. Jest na najlepszej drodze, żeby wylądować w wiezieniu”.

Ja – łobuz. Dlatego, że jadłem orzeszki na cmentarzu. Wyobrażacie sobie?" Humor pełną gębą. Nie wiem kiedy pierwszy raz miałam do czynienia z tą historią, ale napewno nie rozumiałam wtedy jej przesłania, czasami naprawdę warto odłożyć lekturę na później, żeby być bardziej dojrzałym. Ta historia porusza w człowieku taki strach przed nieznanym i daje kopa do życia chwilą, do czerpania z życia garściami. Pokazuje również, że ogromnie ważne jest wsparcie bliskich osób. Książka jest typowym wyciskaczem łez. Jeśli ktoś nie czytał to zdecydowanie polecam.

Nie zaskoczę was pewnie, gdy Wam powiem, że to kolejna książka Sparksa, gdzie najpierw widziałam film, a dopiero potem przeczytałam książkę. Film powstał pod innym tytułem – „Szkoła uczuć”, i o ile dobrze pamiętam na potrzeby filmu została stworzona piosenka.

"Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, wszystko przetrzyma."

Na samym początku nic nie wskazuje na to, by para zwykłych nastolatków mogła się do siebie zbliżyć. Ona, córka pastora chodząca z Biblią, ON syn kongresmana, spotykający się z kolegami na cmentarzu. Niespodziewany splot różnych wydarzeń powoduje, że nagle są na siebie skazani.

Więcej na:[Adres usunięty]

Książka ta pokazuje czytelnikowi, która zapoczątkowana była najpierw ledwie tolerancją a zakończyła się zakochaniem i ślubem między głównymi bohaterami. Autor ukazuje nam również, że człowiek może się zmienić z buntownika w dobrego człowieka jak zrobił to Landon pod wpływem Jamie. Miłość tych dwojga zostaje wystawiona na próbę. Próbę, która okazała się z góry przegrana. Okazało się bowiem, że główna bohaterka jest śmiertelnie chora na białaczkę. Jednakże Landon i Jamie starają się spędzić jak najwięcej czasu, który im został. To powieść pokazuje czytelnikowi, że miłość pokona każdą przeszkodę- nawet śmierć.

Z góry przyznaję, że płakałam przy książce nie raz i nie dwa. Jednak powieść warto naprawdę przeczytać i przekonać się jak można się zmienić pod wpływem choroby kogoś kogo się naprawdę kocha.

Pozdrawiam :)

Czułaś się kiedyś inna?

Czułaś kiedyś, że świat byłby inny gdyby ludzie byli tacy jak Ty, albo ty byłabyś taka jak inni ludzie?

Pewnie tak. Ale .... kiedy pojawia się miłość to wszystko traci sens.

To co odróżnia cię od całego świata, przestaje mieć znaczenie, bo teraz ktoś inny jest dla ciebie całym światem.

Sparks wycisnął mnie do ostatniej łzy. Tak pięknie opisana historia chorej dziewczyny i chuligana skradła moje serce.

Nie wiem skąd ON bierze magię którą dodaje do książek. Ale niech mu jej nigdy nie zabraknie!

Czy kiedykolwiek zastanawialiście się, co znaczy słowo "miłość"? Jestem pewna, że tak. W końcu mówimy tu o słowie, które określa całe nasze życie. Miłość jest naszą nieodłączną częścią. Nawet najbardziej zatwardziali jej przeciwnicy nie są w stanie bez niej żyć, choć nie wiem, jak bardzo by przeczyli. To ona dyktuje wszystkie warunki i ostatecznie to właśnie jej się podporządkowujemy. Brzmi to trochę przerażająco, ale tak naprawdę jest najpiękniejszą rzeczą, jaka nas spotyka i powinniśmy zawsze o tym pamiętać. Nawet w chwilach największego cierpienia.

Landon jest chłopakiem, który lubi się bawić. Nauka nie jest dla niego zbyt ważna, mimo że wymagają tego rodzice. Woli powłóczyć się z przyjaciółmi i poświęcać swój czas rozrywkom. Ma pieniądze i nazwisko sławnego polityka, którym jest jego ojciec, więc na wiele może sobie pozwolić. Aż dziw uwierzyć, że ktoś taki jak ON chwilę przed balem szkolnym zostaje bez partnerki. Wtedy decyduje się zaprosić najbardziej dziwną i ugrzecznioną dziewczynę w historii szkoły – Jamie. Córka pastora zawsze jest tak samo ubrana, nie rozstaje się z Biblią, we wszystkim widzi zamysły Boga, a jej ulubionym zajęciem jest pomaganie innym. Przemiła osoba, lecz na pewno nieodpowiednia dla takiego chłopaka jak Landon. Ale czy życie nie lubi nas zaskakiwać?

To jest książka Nicholasa Sparksa. To jedno zdanie wyraża więcej niż można by się spodziewać. Nawet nie będę udawać, że nie uległam jego pięknym historiom o miłości. One zawsze wciskały mnie w fotel i sprawiały, że patrzę inaczej na świat. Pierwszą jego książką, jaką czytałam, była "Ostatnia piosenka". Jest to powieść, która wzruszyła mnie dogłębnie. Jedna z niewielu, na których płakałam i nie miałam zamiaru z tym walczyć. Kolejne może nie wywarły na mnie takiego wrażenia, lecz mimo to bardzo je ceniłam. Pewnie dlatego tak dużo oczekiwałam po "Jesiennej miłości". Niestety zawiodłam się bardzo, stanowczo za bardzo.

Po pierwsze ten pomysł. No nie oszukujmy się – jest bardzo popularny. Zdaję sobie sprawę, że nie jest to jedna z najnowszych powieści. Należy do tych starszych książek, więc wtedy może ten motyw nie był jeszcze tak bardzo popularny. Jednak mimo to nie chce mi się wierzyć, że nie było czegoś podobnego. A w tej chwili to sami wiecie, że takich historii jest multum i każda jest wręcz identyczna. Mało która wyróżnia się na tle innych. Ale pominę już ten fakt. Szkoda tylko, że jak już autor wziął się za tę historię, to nie wykorzystał jej potencjału. Naprawdę można było z tego zrobić coś niezwykłego...

Dawno nie czytałam żadnej powieści Sparksa, więc tak naprawdę nie pamiętam, jaki miał styl. Wiem tylko, że dobrze mi się je czytało i nie wymagało to ode mnie nie wiadomo jakiego wysiłku. W "Jesiennej miłości" język pisarza od razu rzucił mi się w oczy i jak dla mnie był stanowczo za lekki. To poważna opowieść opowiedziana w niepoważny sposób. Oczywiście na początku byłam zadowolona z tego, że czasami mogę się pośmiać, bo pojawiło się naprawdę dużo zabawnych i uroczych scen, lecz w ostatecznej rachubie mijało się to z celem. Tym bardziej że to wszystko było subiektywne. Pewnie część osób zdziwi mi się, gdyż w końcu o to chyba chodzi. Tak, ale przez to miałam wrażenie, że to wszystko tylko zmyślona historyjka.

Natomiast fabuła była przewidywalna do bólu. Po kilku stronach większość wydarzeń była dla mnie oczywista i niestety nie myliłam się pod tym względem. Wszystko szło schematem, który zna chyba każda kobieta i pewnie większość mężczyzn. Może to i romantyczne oraz pełne nadziei, ale zbyt sztampowe by się wczuć. Pierwsze trzy czwarte książki dłużyło się w nieskończoność, żeby później sama końcówka działa się stanowczo za szybko. Podobało mi się, że autor przyzwyczaja nas do bohaterów i pozwala ich lepiej poznać przed tymi najważniejszymi wydarzeniami, jednak one trwały później sekundę, która nie miała dla mnie większego znaczenia. Chciałam się wzruszyć, a w rezultacie się zniechęciłam. Moja reakcja była całkowicie odmienna niż powinna być. Ta opowieść jest piękna i dająca wiele do myślenia, ale ona powinna zostać opowiedziane, a nie napisana.

Głównego bohatera – Landona – bardzo polubiłam, mimo że okazał się dość mdłą postacią, mało wyrazistą. Po prostu był sobie i w coś tam wierzył, coś tam chciał osiągnąć. Niestety tak go zapamiętałam. Zaś Jamie była straszna. Już dawno się nie spotkałam z bohaterką, która tak bardzo by mnie irytowała. Miała być wcieleniem anioła i my mieliśmy to czuć, a była tylko niezdecydowaną dziewczyną, która jedynie chciała zwrócić na siebie uwagę. Sama kreacja postaci okazała się koszmarna – byli nudni, mało wyraziści i bardzo szybko o nich zapomnę.

Nie mogę uwierzyć, że tak zawiodłam się na powieści Sparksa. Jeszcze przed chwilą dowiedziałam się, że ekranizacja to słynna "Szkoła uczuć", którą od dawna chciałam obejrzeć. Teraz jestem zniechęcona i pewnie tego nie zrobię. Oczekiwałam wiele od tej historii i nic z tego nie dostałam. Dlatego nikomu nie polecam tej książki. Oczywiście fani Sparksa i tak ją przeczytają, ale ci, co dopiero zaczynają przygodę z jego twórczością, na pewno nie powinni zaczynać od niej.

Nicholas Sparks jest jednym z moich ulubionych autorów książek. Za każdym razem kiedy czytam któreś z jego dzieł, jestem tym dziełem tak zauroczona, że przez kolejnych kilka dni nie myślę o niczym innym jak tylko o owej przeczytanej książce. Sparks nie zawiódł mnie i tym razem. "Jesienna miłość" jest zdecydowanie kolejnym jego fenomenem. Opowiada o dwójce ludzi, a w zasadzie dzieciaków, którzy na początku są sobie zupełnie obojętni, ale później zaczyna się coś między nimi dziać. Historia nie jest taka jak każda! Jest zupełnie inna; wzruszająca, porywająca i przekonująca, a co najważniejsze przyciągająca. Od razu ostrzegam, kiedy zaczyna się ją czytać, nie można przestać, a kiedy się skończy... myślę, że inaczej się wtedy patrzy na świat. Książka "Jesienna miłość" uczy patrzenia na wszystko wokoło wdzięcznym wzrokiem i sercem oraz cieszenia się z rzeczy, które przedtem wydawały nam się szare, nudne i mało ważne.

Całą sobą polecam tą książkę i jestem pewna, że każdy, kto ją przeczyta, nie pożałuje tego.

Pozdrawiam. :)

Oczywiście jest to jedna z tych historii, przy których płaczemy jak bobry i wstydzimy się do tego przyznać. Nie polecam więc czytania w autobusie lub innych publicznych miejscach.

Ja jednak nie uroniłam ani jednej łzy. Pewnie przez to, że wcześniej widziałam film. Za to zdarzyło mi się kilka razy roześmiać, np. gdy Landon siedział z przyjaciółmi, a Jamie podeszła do nich i podziękowała mu, że wspaniałomyślnie zgłosił się na ochotnika do zagrania głównej roli w przedstawieniu. Wszyscy mieli ją za naiwną, pobożną gąskę i ignorowali jej inteligencję.

Sparks napisał tę powieść z punktu widzenia nastolatka i takim właśnie językiem się posługiwał. Nie stronił od sarkazmu i złośliwości, jednak Landon i jego przyjaciele nie byli aż tak podli jak ich filmowe odpowiedniki.

Jeżeli chodzi o Jamie Sullivan, to sprytna z niej bestyjka. Po prostu zagięła na Landona parol od samego początku. Podobno, gdy ktoś usłyszy tekst typu "Tylko się we mnie nie zakochaj", jest na miejscu stracony. Oczywiście Jamie jest wcielonym aniołem, ale ze zdobyciem uczuć Landona poszło jej jak po maśle. Jakby nic innego w życiu nie robiła. Może to przez te "oczy cocker spaniela, który właśnie zsikał się na dywanik." A może dlatego, że "Te jej kręcone piłki trafiały czasem człowieka prosto między oczy." Ale najprawdopodobniej miało to związek z tym, że po prostu "Jamie była osobą, która oddałaby własną nerkę spotkanemu na ulicy nieznajomemu, gdyby naprawdę jej potrzebował."

Landon uważał, że miłość go zmieniła. Wydawało mu się, że nakierowała jego życie na odpowiednie tory. "Jamie była dla mnie czymś więcej niż kobietą, którą kochałem. W tym roku Jamie pomogła mi stać się człowiekiem, jakim jestem teraz." A mnie się wydaje, że gdyby w głębi serca nie był dobry, nawet Jamie nie zdołałaby nic na to poradzić.

W "Trzy tygodnie z moim bratem" Sparks wspomina, że inspiracją do napisania tej powieści była dla niego jego młodsza siostra, Dana. Danielle Sparks Lewis miała tego niewiarygodnego pecha zachorować na trzy bardzo złośliwe nowotwory mózgu jednocześnie. Zmarła w młodym wieku, zdaje się, że jeszcze przed trzydziestką. Osierociła dwoje dzieci.