Cień utraconego świata. Trylogia Licaniusa. Tom 1

Pozycja, która premierowo jeszcze jest gorąca i mam nadzieję, że długo nie zgaśnie. Książka dla lubiących fantastykę, ale też dochodzenia w wyjaśnieniu zagadek. „Cień utraconego świata” to 1 tom „Trylogii Licaniusa”, debiut pisarza Jamesa Islingtona.

U mnie jedyny problem jest taki, że mam słabą pamięć do imion, nazw miejscowości albo opisów różnych czarów itp. Tutaj fakt zajęło mi kilka stron, ale na tle wszystkich innych poprzednich jest rewelacja! Książka, która poważnie wciągnie ciebie od pierwszej strony a jest ich, 873 więc pracy będziecie mieli, co nie miara hehe ok, ok nie martwcie się czyta się prosto i szybko.

Przed wami świat, który może zaraz zniknąć, osłona słabnie, a co stanie się jak przestanie istnieć? Grozi im północ. Kto jest fanem „Gry o tron” ten chyba zacznie podejrzewać, co mamy i tutaj czyli Intrygi, kłamstwa, zdrady, spiski, miłość, magia oparta na esencji normalnie Armagedon ale i niezapomniane długi które kiedyś mogą uratować albo zniszczyć- tutaj musiałam napisać w ten sposób żebyście nie mieli za łatwo :D Tyle wrażeń dostarczą wam Obdarzeni, Rada, Nadzorcy Cienie, kan, nawiedzone miasto, Armia Ślepców.

Poznacie głównych bohaterów, z którymi przeżyjecie wiele emocji i nie wiem jak u was jest/będzie, ale ja do końca nie wiedziałam, kto z nich jest doby a kto zły. Podpowiem wam ze ktoś tu z kimś coś :p hehe a wiec przedstawiam wam Daviana, Wirra, Asha, Caedana.

Mało jest książek, które mogą tak wstrząsnąć w sensie akcji oraz emocji, jakie przy Tm towarzyszą. Kolejnym elementem, który zasługuje na uwagę do ilustracje, jakie znajdziecie w środku autorstwa Dominika Brońka.

Za możliwość, dziękuję Wydawnictwu Fabryka Słów, bo miałam ogromna radość przy czytaniu. Zazdroszczę każdemu, kto dopiero zaczyna przygodę z tą książką, bo teraz muszę czekać na 2 tom.

Może i odezwie się we mnie klasyczna okładkowa sroczka, ale, kiedy tylko dostrzegłam podczas zapowiedzi książkę Jamesa Islingtona „Cień utraconego świata” od razu zwróciłam na nią swoją uwagę. Była piękna, taka inna, więc kiedy tylko przeczytałam opis, wiedziałam, że muszę ją przeczytać, w końcu była to fantastyka, a tą to „tygryski” uwielbiają. „Cień utraconego świata” jest pierwszym tomem cyklu pod tytułem Trylogia Licaniusa, a to z pewnością zapowiedź niesamowitej przygody w zupełnie nowym i ciekawym otoczeniu. O czym opowiada historia?

Od zakończenia wojny minęło dwadzieścia lat, kiedy to rządzący dyktatorzy zostali obaleni. Nie pomogły im posiadane tajemnicze moce, którymi władali. Magia jednak nie wyginęła, w świecie tym była wszechobecna, a co gorsza traktowana w negatywny sposób, jakby była najgorszym złem, jaki widziała ludzkość od zarania dziejów. Czasy są mroczne i niebezpieczne, ciągła zagłada gdzieś wisi w powietrzu, jednak jedynie to, co znienawidzone może się temu przeciwstawić. Davian ponosi konsekwencje stoczonej i przegranej wojny, która wybuchła jeszcze zanim się urodził. Sercem powieści jest trójka przyjaciół, którzy wyruszają w podróż. Davian, Wirr i Asha od lat przyjaźnią się w szkole dla utalentowanych. Są tak blisko i wiedzą, że wraz z nadejściem testów ich życie prawdopodobnie zmieni się bezpowrotnie.

„Cień utraconego świata” przedstawia obraz, w którym utalentowani ludzie, którzy potrafią używać mocy i kontrolować otaczający ich świat, są o krok od zniewolenia. Davian ma tajemnicę, gdyby ją odkryto, oznaczałoby to śmierć, Wirr nie jest tym, w kogo wszyscy wierzą, a Asha ma zostać odebrana jej przyjaciołom i podróżować zupełnie inną magiczną ścieżką. Caeden jest postacią, którą poznajemy nieco później. Jest człowiekiem zagadką bez wspomnień ze swojej przeszłości, jest obcy nawet dla siebie. Trudno powiedzieć, po której stanie stronie. Czy pomoże w nadchodzącej wojnie z dziwnymi stworzeniami spoza muru, czy też jest ich częścią? Wiele informacji o historii świata i systemie magii pochodziło z perspektyw i doświadczeń bohaterów, co przyczyniło się do ich rozwoju, dzięki czemu stawali się realistyczni.

„Cień utraconego świata” to powieść, która fascynuje, a zwłaszcza, kiedy spoglądam nad szczegółami, działaniem planowania poszczególnych ruchów i całej złożoności, którą Islington włożył w książkę. Trudno mi było uwierzyć w to, że jest to debiut, a zarazem pierwsza książka trylogii. Autor zadbał o to, że wraz z ujawnieniem każdej odpowiedzi pojawi się więcej pytań, które podsycają ciekawość. Wszystko wydawało się stopniowym procesem, którego czytanie nigdy nie było przytłaczające. Większość debiutów fantasy było w większości dość proste w swojej narracji. Autor wykreował wielowarstwowy i zawiły świat, w którym można się zagłębić. To wciągająca, przystępna i zabawna klasyczna fantastyka napisana nowoczesną śnie pod względem narracyjnym. Sekrety, ukryte schematy, dobrze rozrysowane postacie, solidne budowanie świata i bardzo zabawna historia, sprawia, że uważam „Cień utraconego świata” za wybitny debiut.

Cień utraconego świata zrobił na mnie dobre wrażenie i w żadnym wypadku nie powiedziałbym, że to debiut. Książka jest dobrze napisana, historia przemyślana a świat przedstawiony dopracowany. Co prawda trudno tutaj mówić o wielkim nowatorstwie, ponieważ autor wykorzystuje wiele znanych motywów dla fantasy, to jednak całościowo książka wypada bardzo dobrze. Nie nudziłem się, lecz z uwagą śledziłem losy bohaterów i byłem ciekawy jak rozwinie się dalej historia. A ta obfituje w wiele interesujących zwrotów akcji.

W książce śledzimy losy wielu bohaterów i wszyscy zostali wykreowani co najmniej dobrze lub bardzo dobrze. Najlepiej oczywiście mamy okazję poznać Daviana i jego dwójkę przyjaciół, czyli Wirra i Ashę. Oprócz nich poznamy jeszcze wiele innych postaci drugoplanowych, które będą towarzyszyć trójce głównych bohaterów lub których spotkają na swojej drodze. Nie wszystkim osobom można zaufać, a wiele rzeczy, które mówią, nie zawsze jest prawdą. Kłamstwa i tajemnice są w tej książce na porządku dziennym i trzeba się do tego przyzwyczaić, aby nie ufać we wszystko, co przeczytamy. Taki zabieg spowodował, że nigdy nie można być pewnym, czy coś jest prawdą, czy tylko zręcznym kłamstwem. Dzięki temu autor serwuje niejeden interesujący zwrot fabularny i nigdy nie można być pewnym, co się zaraz stanie.

Świat przedstawiony i magię to kolejne dwa elementy, które zasługują na pochwałę. Znów trudno tutaj mówić o wielkiej oryginalności, ale nie jest to najważniejsze. Autor stopniowo i w bardzo naturalny sposób przekazuje informacje o świecie, krainach, i ich historii, jak również o magii, co uważam za duży plus. Islington nie zalewa też czytelnika mnogością informacji, dzięki czemu można sobie wszystko stopniowo poukładać i lepiej zrozumieć świat, w jakim żyją bohaterowie.

Cień utraconego świata to bardzo dobry debiut Jamesa Islingtona, który miło mnie zaskoczył. Ciekawa historia, bohaterowie z krwi i kości oraz wiele tajemnic. Czego chcieć więcej?

"Ruszył przed siebie. Powoli zbliżał się wieczór, a cokolwiek się stało, potrzebował pomocy."

*

Davian jest Obdarzonym, który nie umie używać swojej mocy... przynajmniej nie tak, jak inni jego pokroju. Więc, gdy zbliża się czas próby, która ma zadecydować, o tym, czy pozbawią go Esencji i skarzą na los być może gorszy od śmierci... na los Cienia, postanawia skorzystać z niespodziewanej oferty. Davian wyrusza w podróż, która być może nie tylko ocali jego życie, ale przede wszystkim przyczyni się do uratowania świata... Być może... Ponieważ, gdy zostawiasz za sobą śmierć, twój towarzysz skrywa więcej tajemnic niż Ty, a cały świat zdaje się walić, nigdy nie wiadomo, co się może wydarzyć... Nie wiadomo kto jest przyjacielem, a kto wrogiem?

*

Macie książki, które podobały wam się tak bardzo, że najchętniej wykrzyczelibyście "Ludzie, kupujcie i czytajcie❗" zamiast pisać ich recenzje... "CUŚ" jest dla mnie właśnie taką książką.

*

Pełna magii, intryg, tajemnic i ciągłych zwrotów akcji historia, z rozbudowanym światem i genialnie wykreowanymi postaciami sprawiła, że przez te 873 strony dosłownie płynęłam. A przerwy od lektury robiłam głównie po to, aby nie skończyć za szybko i dłużej móc się delektować tą przygodą (Na co komu sen... ). Co więcej, pomimo że nie jestem fanką takich "grubasków", to w tym przypadku nie pogardziłabym kilkoma stronami więcej.

*

W przypadku "CUŚ" nie mam nawet pomysłu, co mogłabym wytknąć, jako wadę. Być może to, że taka ilość zwrotów akcji, jaką dostaliśmy w tej książce, powinna być karana — nie wiem czy znajdę choć jeden rozdział, który nie cisnęło mi się na usta "Ale, że co ⁉️".

*

"Cień Utraconego Świata", to jak dla mnie, genialne high fantasy, fantastyczny debiut i bez wątpienia książka warta oceny 10/10 - a wiedzcie, że 10 nie rozdaję zbyt chętnie. Jeśli szukacie historii, która dostarczy wam masę wrażeń, to już wiecie, po co powinniście sięgnąć. Polecam, polecam i jeszcze raz polecam.

To świat, w którym magia jest znienawidzona. To świat, który chyli się ku upadkowi. Z północy nadciąga zagrożenie, o jakim nikomu się nie śniło. Wizje zagłady zostały już dawno zapomniane, a nowe wydają się stekiem bzdur. Jedyny ratunek to właśnie wzgardzona przez wszystkich moc. Czy uda się pokonać panującą od lat nienawiść i zjednoczyć w obliczu apokalipsy?

Davian to młody chłopak, uczeń jednej ze szkół, w której Obdarzeni uczą się panować nad swoimi zdolnościami. Na dzień przed Próbami – egzaminami, które mają udowodnić, że podołali trudowi okiełznania magii – zostaje zmuszony do opuszczenia jedynego domu i wyruszenia na północ kraju. Nie otrzymuje jasnych wytycznych, co ma zrobić. Wie jedynie, że coś pokieruje go w odpowiednie miejsce w wyznaczonym czasie. Niewiele myśląc, chłopak opuszcza mury placówki i wyrusza w świat z misją.

Mogłoby się wydawać, że ponad 800 stron przeraża, ale od początku czyta się tę książkę z zapałem. Autor już w pierwszym rozdziale rzuca czytelnika w wir wydarzeń. Nie ma żmudnego wstępu, przez który, jak ja to mówię, trzeba się po prostu przebić. Ciągle coś się dzieje, nie ma nudy. Pojawiają się nowe postacie, kolejne tajemnice, a także zwroty akcji. Wyjaśnienia dotyczące systemu magii otrzymujemy w trakcie, a nie podane na tacy. I wystarczy tylko czytać uważnie, a wszystko się rozjaśni. Podczas czytania doszłam do wniosku, że inspiracją do napisania tej powieści były książki Sandersona – trudna sytuacja polityczna, zagrożenie, system magiczny. Przy ostatnim punkcie muszę przyznać, że ten opisany w "Cieniu utraconego świata" jest zdecydowanie prostszy niż w np. cyklu "Ostatnie Imperium".

Jeśli chodzi o bohaterów, to autor również się postarał. Nie są bezbarwni, bez historii i nie grają roli tła. Nie tylko Davian zasługuje na uwagę czytelnika i to nie ON zawsze gra pierwsze skrzypce. Jego przyjaciele – Wirr i Asha – również mają swoje przeżycia oraz zadania do wykonania. Podoba mi się to, że przebieg wydarzeń i to, jaki one będą miały wpływ na przyszłość, nie zależy tylko od głównego bohatera. Całe trio jest tak samo ważne. Co do reszty – bardzo chciałabym Wam poopowiadać więcej, ale nie chcę za bardzo spojlerować. Dodam jedynie, że mam nadzieję, iż pojawi się więcej czarnych charakterów. Bo przecież nie wszyscy są dobrzy, prawda?

"Cień utraconego świata" to naprawdę świetny debiut. Po samej objętości książki można się domyślić, ile pracy włożył autor w jej stworzenie. I mimo tak ogromniej ilości stron, powieść czyta się jednym tchem, a z każdym rozdziałem chce się więcej. Samo wydanie, mapka, rysunki w środku dodają uroku. Polecam fanom fantastyki oraz osobom, które szukają czegoś naprawdę dobrego. Nie mogę się doczekać, kiedy kolejny tom trafi w moje łapki.

Fantastyka ma to do siebie, że się ją albo kocha, albo nienawidzi. Do akurat tego gatunku nie posiada się ambiwalentnego podejścia i zawsze każdy staje po konkretnej stronie, przez co fantastyka zrzesza naprawdę małe i wybiórcze grono ludzi. Na szczęście coraz więcej osób po nią sięga, a przynajmniej próbuje wyłowić z ton książek tą naprawdę najlepszą i to właśnie dzięki niej zanurzyć się w magicznej opowieści i - że tak napiszę - dać się przekonać. Po co ten wywód na początku recenzji? Ano po to, by nakierować osoby niemające wcześniej kontaktu z gatunkiem, nieprzepadające z nim albo szybko się poddające, ponieważ trafiały na same chłamy.

Sięgając po "Cień utraconego świata" Jamesa Islingtona, macie stuprocentową pewność, że znajdziecie w książce wszystko, co w fantasy najlepsze. I że z pewnością nie będzie to wasz ostatni kontakt z gatunkiem. Ale po kolei. :)

Davian to młody chłopak, który wraz z przyjaciółmi, Wirrem i Ashą, uczy się w szkole w Caladel jak korzystać z Daru i panować nad Esencją. Sęk w tym, że Davianowi średnio wychodzi ta sztuczka, a jedyne, co świadczy o jego przynależności do Obdarzonych (osób posługujących się magią), to widoczne znamię na przedramieniu. W ciągu kilku miesięcy zaczynają się Próby, czyli swego rodzaju egzamin, od którego zależy, czy chłopakowi zostanie odebrana magia, a tym samym czy stanie się nieszanowanym przez ludzi, traktowanym gorzej niż śmieć Cieniem. Ale jak ma ujarzmić Esencję, skoro nawet ani nauczyciele, ani tony przeczytanych ksiąg mu nie pomogły?

Davian skrywa jeszcze jedną, wielką tajemnicę i niespotykaną wręcz zdolność. Potrafi bez problemu poznać, czy ktoś kłamie, czy mówi prawdę. A taką umiejętność mogą posiadać wyłącznie augurzy (osoby, które poza magią potrafią np. przewidywać przyszłość, czytać w myślach, etc.). Problem w tym, że są to postaci z legend, a aktualna władza bez mrugnięcia zabija nawet osoby podejrzane o bycie augurem.

W międzyczasie z północy dochodzą plotki o pękaniu Bariery, czyli magicznej osłony strzegącej świat przed złem. Davian dostaje od starszego z Tol Athian dziwną kostkę, która poprowadzi go do rzekomego stanięcia twarzą w twarz z przeznaczeniem. Wirr wyrusza w podróż z przyjacielem, uciekając od obowiązków. Asha z kolei pewnego ranka budzi się w wymordowanej przez zło całej szkole...

Debiut Islingtona jest tomem otwierającym "Trylogię Licaniusa", lecz z pewnością historii nie można traktować jako typowy wstęp, bowiem już od samego początku wiele się dzieje. Fabuła bez granic wciąga, ponieważ jest bogata w interesujące, zaskakujące oraz tajemnicze wydarzenia, a bohaterowie to osoby z krwi i kości. W "Cieniu utraconego świata" nic ani nikt nie jest pewny, a czytelnik płynie przez treści dosłownie na oślep, bo aż do samego końca nie wiadomo, czego się spodziewać i komu zaufać. Chociaż zakończenie budzi jeszcze więcej kontrowersji niż środek, przez co wręcz nie można doczekać się kolejnego tomu.

Ogromnie podobało mi się przedstawienie bohaterów, ponieważ każdy dostał swój uniwersalny charakter i konkretną rolę w powieści. Davian próbuje odnaleźć własne przeznaczenie, a także rozwinąć umiejętności, przez co pakuje się w niebezpieczne przygody. Asha jest pierwszym Cieniem w historii istnienia świata, który został dopuszczony do pałacu, a Wirr ze wszystkich sił stara się zmniejszyć wyraźny podział między Obdarzonymi a zwykłymi ludźmi. Dodatkowo czytelnicy poznają takie postacie jak: Caeden - chłopak wplątany w wybicie do cna całej wioski i starający się odzyskać pamięć; Taeris Sarr - oszpecony Obdarzony owiany złą sławą, posiadający więcej tajemnic niż można zliczyć; w historii przewiną się również: sha'teth - zabójcy, Elocien Andras - książę, Devaed - największe zło istniejące na świecie, i wiele, wiele innych. A wszyscy oni sprawią, że książka stanie się jedyną w swoim rodzaju.

Książka została dodatkowo przepięknie wydana oraz urozmaicona klimatycznymi ilustracjami Dominika Brońka.

"Cień utraconego świata" to oryginalna, pełna twistów fabularnych powieść, którą polecam wszystkim bez wyjątku. Nawet, a może zwłaszcza, osobom stroniącym od gatunku, bo coś czuję w kościach, że debiut Islingtona sprawi, że pokochają fantastykę. To wciągająca, momentami zabawna lub smutna, a czasami przerażająca historia o walce dobra ze złem, o wpływie tajemnic na losy świata, a przede wszystkim o zaufaniu, przyjaźni i gorących próbach dotyczących niewykluczania osób innych/nadzwyczajnych ze społeczeństwa.

Kiedyś bardzo chętnie sięgałam po książki fantasy. Jednak z czasem zaczęłam sięgać po inne gatunki i fantasy odeszło na bok. Nie zmieniało to faktu, że cały czas książki z tego gatunku trafiają na moją listę do przeczytania z nadzieją, że w końcu do nich powrócę. Niedawno, miała polską premierę książka „Cień utraconego świata”. Od razu poczułam, że jest to książka, która trafi w moje gusta. Po tym jak pojawiła się w moim domu, to nie mogłam się doczekać, kiedy zacznę ja czytać. Książka nie musiała długo czekać.

Książka „Cień utraconego świata” zrobiła piorunujące pierwsze wrażenie na mnie. Nie spodziewałam się, że będzie mieć ona prawie dziewięćset stron. Pomyślałam, że będę ją czytać ponad tydzień. Ku mojemu zaskoczeniu, tak się wyciągnęłam w opisywaną historię, że przeczytałam ją w trzy wieczory. Dawno nie czułam się taka szczęśliwa, gdyż trafiłam na niesamowitą lekturę.

Autor zaskoczył mnie swoją wyobraźnią. Od głównego wątku poprzez zdolności bohaterów aż do różnych kreatur, wszystko mi się podobało. Zapomniałam już jak bardzo lubię takie nierealne rzeczy i jak wyprawa do takich światów mnie odpręża. A Islington mi o tym przypomniał.

Jestem zachwycona wszystkim tym, co otrzymałam w książce „Cień utraconego świata”. Zaskoczyło mnie to jak przyjemnie i szybko się ją czytało, mimo że jest prawie dziewięćsetstronicową cegłą. Nie mogę się już doczekać kontynuacji.

Wow! Co to była za historia!

Sięgając pierwszy raz po tę książkę lekko obawiałam się jej objętości i tego, że mogę nie do końca się z nią polubić. Jednak ten strach zniknął, gdy dałam się wciągnąć w skomplikowany świat i intrygi wykreowane przez autora. Przez powieść płynęło mi się naprawdę sprawnie i właściwie nie było momentu, w którym mogłam się znudzić. Jest to naprawdę dopracowana, złożona historia, z bardzo ciekawym i intrygującym systemem magicznym, pełna tajemnic i mrocznych stworzeń, których obecność dodała całokształtowi wspaniałego klimatu.

Książka jest pełna zaskoczeń, zwrotów akcji i nieoczekiwanych, fascynujących motywów, które sprawiają, że wyróżnia się ona na tle innych pozycji z tego gatunku, które już miałam okazję poznać. Jest ona wprawdzie oparta na pewnych znanych schematach, ale nie przeszkadzało mi to w ogóle, bo zostały one poprowadzone w nieco odmienny, dość oryginalny sposób.

Właściwie jedyną rzeczą, która mi jakkolwiek przeszkadzała było to, że kreacja bohaterów jest jak na mój gust odrobinę zbyt skąpa i chciałabym poznać szerzej ich charaktery i przemyślenia. Nie jest to jednak duża wada i nie odebrała mi ona w żaden sposób frajdy z lektury.

Podsumowując, bardzo polecam Wam tę pozycję i sądzę, że jest to naprawdę doskonale przemyślany i udany debiut, który z pewnością pozostanie w mojej pamięci na długo. Bawiłam się naprawdę świetnie i z niecierpliwością wyczekuję kolejnych tomów 😄 .

Jak tylko zobaczyłam zapowiedź tej książki na początku roku wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Jak tylko dostałam ją w swoje łapki nie mogłam się na nią napatrzeć. Fabryka Słów wydaje piękne książki, ale tutaj przeszła sama siebie. Samo wykonanie zapierało dech w piersiach, aż strach było pomyśleć co będzie jak zacznę czytać. Po 50 stronach wiedziałam, że to będzie cudownie złożona historia.

Historia jest tak pokręcona, skomplikowana z dużą ilością wątków i co najśmieszniejsze przy takiej liczbie stron mogło by się wydawać, że będzie to nużące i nudne. Wcale tak nie jest. Im głębiej wchodzimy w tą historię, tym barwniejszy świat poznajemy, cały system (o ile można go tak nazwać) jest cudownie wykreowany. Wszystko pasuje do wszystkiego. Nie można się nim nie zachwycić.

Historia opowiada o królestwie, w którym magia jest na porządku dziennym, ale jest również przekleństwem. Znienawidzona do cna. Ponad to zagrożenie wisi w powietrzu. Bariera słabnie, wróg jest już blisko. Davian nazwijmy go głównym bohaterem (na pewno jest kluczową postacią w tej historii) musi wyruszyć w niebezpieczną podróż, aby zmienić losy świata. U swego boku ma wiernego przyjaciela. W trakcie swojej podróży napotyka wielu ludzi. Czy może im zaufać? Tak dużo tajemnic. Tak dużo mroku, śmierci, niebezpieczeństwa. Koleje losu, które splatają ze sobą wszystkich razem. Od nienawiści do zaufania. Od kłamstwa do prawdy. Po rozczarowanie. Więcej pytań niż odpowiedzi.

Przez te ponad 800 stron widzisz jak zmieniają się bohaterowie, na niektórych patrzysz z niesmakiem lub przymrużeniem oka. Zwroty akcji są nie lada zaskoczeniem. W niektórych momentach robisz wielkie oczy i jak już myślisz, że niczym już Cię ta książka nie zaskoczy to BUM, kolejna piekielna odsłona tej historii. Czytasz z zapartym tchem, chcesz skończyć, ale nie chcesz. Na pewno wymaga dużo skupienia, ale jest go warta w każdym calu.

Od bardzo długiego czasu nie czytałam tak dobrej fantastyki. Od magii po samo wydanie ta książka reprezentuje sobą to co najlepsze. Nie jest to prosta historia. Na pewno zabójczo intrygująca, zostawiająca z niezwykłym niedosytem i pytaniami, które wciąż czekają na odpowiedź. Wydaje mi się też, że to dopiero przedsmak tego co dostaniemy w innych tomach. GENIALNA! JEDYNA W SWOIM RODZAJU! NIEZWYKŁA!

Fabryka Słów poproszę o szybkie wydanie kolejnych tomów. Dziękuje!