Abominacja

Spodziewałem się typowego horroru, jednak "Abominacja" ma w sobie więcej z powieści przygodowej. Na początku byłem trochę rozczarowany, ale styl Simmonsa wynagrodziła mi tą niemiłą niespodziankę. Powieść zawiera wiele ciekawych wątków i została osadzona w bardzo ciekawych czasach. Przygody himalaistów i opis ich trudów związanych ze zdobywaniem oblodzonych szczytów wzbudziły moje zainteresowanie. Książkę polecam wszystkim fanom literatury przygodowej oraz miłośnikom Simmonsa, którzy chcieliby go poznać z nieco innej strony. 

Zdaję sobie sprawę z tego, że zapewne jestem w mniejszości, ale dla mnie Abominacja jest perfekcyjna! (Z małym ale.) Ta książka wywarła na mnie tak piorunujące wrażenie, że z jednej strony mogłabym o niej rozprawiać godzinami, a z drugiej trudno mi zebrać się w sobie i napisać o niej parę zdań, bo obawiam się, że nie znajdę odpowiednich słów, które odpowiednio oddałyby doskonałość tej powieści. Nie czytałam recenzji innych czytelników i nie za bardzo potrafię odgadnąć skąd tak niskie oceny, bo Abominacja to Simmons w najlepszym wydaniu. W mojej opinii ta powieść w niczym nie ustępuje Terrorowi - i tu i tu na najwyższy podziw zasługuje gigantyczny research, jaki Simmons musiał wykonać przygotowując się do pisania tej powieści. Z jakimi detalami opisane są tu górskie krajobrazy i cały przebieg wspinaczki. Aż trudno uwierzyć, że autor sam nie jest himalaistą i nie zna Himalajów z autopsji, a jedynie ze źródeł pierwotnych. Jak trafnie Simmonsowi udało się oddać wszelkie lęki i trudności związane ze wspinaczką! Po skończeniu Abominacji od razu sięgnęłam po biografię Kukuczki i w trakcie jej czytania przy niejednym fragmencie łapałam się na tym, że „o! tak samo opisane to było u Simmonsa”. Tak jak w Terrorze tak i w Abominacji zafascynowały mnie opisy przyrody. Simmons jak nikt inny potrafi zniewalająco i plastycznie pisać o zimnych, nieprzystępnych i nieprzyjaznych człowiekowi krajobrazach. Ja wręcz miałam przed oczami te wszystkie skute lodem i ukryte pod śniegiem szczyty i przełęcze i momentami nie mogłam się opędzić myśli, że wolałabym teraz wspinać się przy 40-stopniowym mrozie po Mount Evereście niż siedzieć wygodnie w domu ze świecącym jasno słońcem za oknem.

Jeśli chodzi o samą historię to pomimo długości i niespiesznego tempa, ja się ani przez moment nie nudziłam. Idealnie dawkowana jest tu groza i pomimo, że trudno nazwać Abominację rasowym horrorem to niemal cały czas w trakcie lektury towarzyszyło mi nieodłączne uczucie niepokoju, niepewności, a momentami i autentycznego lęku. Parę razy Simmons mnie zaskoczył, kiedy to zaserwował absolutnie nieprzewidziane twisty fabularne. I tak jak przez większą część książki te zwroty akcji były jak najbardziej naturalne i pasujące do całej opowieści tak niestety w pewnym momencie Simmons przeholował i to był o ten jeden twist za dużo. Nie chcę spoilerować, więc napiszę tylko, że Simmons poleciał Mastertonem. I to takim najbardziej Mastertonowym Mastertonem - 1000% złego smaku i kiczu w kiczu. Ów fatalny fragment to jest tylko parę zdań, niecała strona nawet - ale to jest takie wzniesienie się na absolutne szczyty absurdu i bzdurności, że nie da się tego przemilczeć. Ile ja bym dała, żeby te nieszczęsne pół strony odzobaczyć. Już abstrahując od tego jak pisarz klasy Simmonsa mógł wpaść na tak durny pomysł i zniżyć się do najniższego poziomu, to jakim cudem nikt z wydawców czy redakcji nie zwrócił uwagi na to jak niepasujący i oderwany od całej fabuły jest to fragment i najprościej mówiąc jak zły i tani i dlaczego go nie wyciął? Przecież to aż kłuje w oczy. To jest nagły zwrot z literatury rozrywkowej wyższej klasy w stronę literatury klasy Z.

Mam nie lada problem z końcową jednoznaczną oceną tej powieści. Bo z jednej strony jest to książka, która już na zawsze pozostanie ze mną, bo w pewien sposób wpłynęła na moje życie zarażając mnie nową pasją. Kompletnie się tego nie spodziewałam, ale “Abominacja” rozbudziła we mnie przeogromne zainteresowanie literatura górską, którą jeszcze do niedawna omijałem szerokim łukiem. Ja w ogóle bardzo cenię i uwielbiam książki, które zmuszają mnie do spędzania co najmniej drugie tyle co na właściwej lekturze - na przetrząsaniu internetu i innych źródeł w celu poszerzenia wiedzy i znalezienia jak najwięcej informacji na wspomniany w książce temat. Przez czas czytania Abominacji moja historia wyszukiwań w Google zdominowana była przez wszystko co związane z górami, a przede wszystkim wspinaczkę wysokogórską - od konkretnych szczytów, przez specjalistyczny sprzęt wspinaczkowy, aż do historycznych postaci himalaizmu. Czas spędzony nad lekturą tej książki zaliczam do najpożyteczniejszych i jak najbardziej udanych, nie zamieniłabym tych chwil na żadne inne! A nawet chciałabym, żeby trwały dużo dłużej. Z każdą kolejną przeczytaną stroną ubolewałam, że to już coraz bliżej końca, a ja chciałam, żeby ta pasjonująca pełna śniegu i niebezpieczeństw przygoda trwała bez końca. I gdyby nie ten jeden pozbawiony jakiejkolwiek logiki durny fragment to Abominacji bez wahania dałabym 10 na 10 i okrzyknęła powieścią genialną. I nadal bardzo chcę to zrobić, bo nie uważam, że należy przekreślać bądź znacząco obniżać ocenę całej 600-stronicowej powieści przez kilka zdań - nieważne nawet jak złych i absurdalnych. Jednak też nie mogę całkowicie olać tego niefortunnego fragmentu i udać, że na kartach powieści nie wystąpił. Ach, jak prościej byłoby gdyby Simmons w całości sam napisał Abominację - każde słowo, każde zdanie, a nie na chwilę się znudził pisaniem i oddał pióro Mastertonowi. Mimo tego jednego zgrzytu lekko psującego efekt końcowy i tak Abominacją staje się jedną z książek mojego życia!

Recenzja pochodzi z bloga: [Adres usunięty]

"Nasza dolina tonie już w ciemnościach, lecz daleko w górze wciąż błyszczą słońcem zbocza lodowatego, potężnego i samotnego masywu Everestu. Ten widok budzi we mnie głęboki lęk..."

Osoby często odwiedzające Bookendorfinę wiedzą, że szczególnym upodobaniem darzę literaturę górską, powieści kryminalne i thrillery. "Abominacja" zapewnia mieszankę tych klimatów w jednym utworze, a nawet dodatkowe spektakularne bonusy. Ostatnią powieścią, która poznałam, a którą napisano z tak ogromnym rozmachem i wyjątkową szczegółowością, to słusznie osławiony "Terror", właśnie Dana Simmonsa. Mocno wciągnęłam się w utrzymaną na wysokim poziomie historię, uchwyconej w zdradliwe szpony lodu i magii inuickich wierzeń, arktycznej ekspedycji badawczej z 1845 roku pod zwierzchnictwem Johna Franklina.

"Abominacja" to jeszcze wyższy poziom na mojej skali satysfakcji czytelniczej. Książka totalnie zawróciła mi w głowie, ciekawie rozruszała wyobraźnię, wprawiła w stan spełnienia, z którego za nic nie chciałam wychodzić. Już nie krok po kroku, ale detal po detalu, z pedantyczną troską o najmniejszy aspekt, autor przeprowadził mnie przez wyjątkowo intrygującą fabułę. Dużo czasu poświęciłam na śledzenie scenariusza zdarzeń zawartego w trzech częściach powieści, nie żałuję żadnej godziny, życzyłabym sobie, aby trwało to jeszcze dłużej. Cudowne zaangażowanie.

Od początku czułam, że książka do mnie przemawia, proponuje udział w świecie, który brzmi niesamowicie nęcąco. Prowadzi równolegle barwną fikcją i odwołaniami do prawdziwych miejsc, zdarzeń i osób. Mistrzowskie sięgnięcia po realia połowy lat dwudziestych dwudziestego wieku, politycznej sytuacji w Europie, zła rodzącego się pod hitlerowskim patronatem, oraz szczególnego klimatu panującego w środowisku angielskich himalaistów. Chciałoby się napisać, że wszystkie drogi prowadzą na Mount Everest, ku niezwykłej misji wspinaczkowej, sprawdzenia charakteru człowieka, podążania tropem marzeń, ale też długo nieodkrytymi mrocznymi tajemnicami.

Najpierw niespiesznie, wręcz celebracja przygotowań do zdobycia najwyższego szczytu Ziemi, próbne wspinaczki mrożące krew w żyłach, testowanie innowacyjnego sprzętu do najbardziej wymagających wyczynów himalaistycznych. Następnie wprowadzanie kolejnych barwnych postaci, zajmujących okoliczności i niejednoznacznych przesłań. A na końcu koncentracja na dynamicznie rozwijającej się sensacji. Odmalowane z pietyzmem liczne przygody, niecodzienne incydenty, zagadkowe spotkania. W tle zatrważające echo demonicznej legendy ściągającej myśli ku dramatycznym zdarzeniom. Nie mogło zabraknąć zgrabnie wplecionych nagłych zwrotów akcji.

Wszystko z uwzględnieniem pięknych opisów zimowej scenerii gór, wypełnionych śniegiem, lodowcami, szczelinami, stromymi ścianami, ostrymi skałami, smaganymi wiatrem graniami i polami śnieżnymi. Obsesyjna istota wspinaczkowej pasji, której duch przenika człowieka na wskroś, stymuluje do działania i pertraktowania ze śmiercią. Narracja sugestywna i przekonująca, osiągamy wrażenie realnego uczestnictwa w wyprawie. Co ściga ekipę śmiałków, jakie znane i nieznane niebezpieczeństwa jej grożą, z czym przyjdzie się jej zmierzyć i z jakim skutkiem? Niezwykle rzadko zdarza się, aby każdy element książki przypasował, a jednak udało się.

B[Adres usunięty]

Recenzja pochodzi z bloga o intrygujących i zapomnianych książkach - Milczenie Liter.

[Adres usunięty]

****

"Abominacja" jest kamienista, chropowata, twarda i wymagająca. Niełatwa, choć momentami zapierająca dech w piersiach. Tylko dla prawdziwych śmiałków.

Twórczość Simmonsa znam słabo, ale nie przeszkadza mi to uważać się za jego fana. Czytałem jedynie "Drooda" oraz "Terror". Obie książki bazują na prawdziwych historiach, które Simmons bierze za punkt wyjścia, a później modyfikuje i przepuszcza przez sito swojej wyobraźni. Zabieg ten – i świadomość, że nie obcujemy z całkowitą fikcją - powodują, że wszelkie emocje (w tym niepokój i groza), mają podwójną siłę rażenia.

Ku mojej radości, prawdziwe wydarzenia są też podstawą fabuły Abominacji. Co tym razem wynalazł Simmons?

W 1924 roku Brytyjczyk George Mallory ginie podczas próby zdobycia najwyższej góry świata. To samo dzieje się z partnerującym mu Sandy Irvinem. Mallory planował zostawić zdjęcie swojej żony na szczycie Everestu, miał też ze sobą aparat fotograficzny. W rzeczywistości, nie odnaleziono ani aparatu fotograficznego, ani zdjęcia żony i tak naprawdę do dziś nie wiadomo, czy zdobył szczyt. Jego ciało odnaleziono dopiero w 1999 roku, a ciała Sandy Irvine’a wciąż nie odnaleziono. U Simmonsa, w 1925 roku zorganizowana zostaje wyprawa mająca na celu odnalezienie zaginionego również rok wcześniej, Percy’ego Bromleya. Ekspedycję finansuje matka zaginionego - lady Bromley, która, uparcie wierzy, że jej syn wciąż żyje. Trzon ekspedycji tworzy amerykański wspinacz Jacob Perry, Francuz Jean-Claude (J.C.) oraz nieformalny i trochę samozwańczy lider – Richard Deacon.

Lektura "Abominacji" to literacka, mozolna wspinaczka. Największym wyzwaniem jest bez wątpienia pierwszych 200 stron. Przygotujcie się dobrze na wyprawę, ponieważ będzie Was szczypał mróz przesadnie rozbudowanych wtrętów z historii alpinizmu, będzie Was smagać porywisty wiatr nazwisk i dat, a intensywna śnieżyca zasypie Wam oczy gradem branżowego, wspinaczkowego słownictwa.

Jeśli jednak chcecie zdobyć szczyt, nie możecie się teraz poddać. W krytycznym momencie warto założyć obóz i trochę odsapnąć, łyknąć ciepłej herbaty, otulić się szczelnie kocem, po czym ruszyć w dalszą podróż. A warto, bo im dalej, tym piękniejsze widoki i łatwiejsza droga: przyzwyczajamy się do trudnych warunków na trasie, akcja nabiera przyspieszenia a postacie rumieńców. Lektura drugiej połowy książki to czysta przyjemność.

Groza? Horror? Występują, ale w niewielkiej dawce. Nieporównywalnie mniejszej niż np. w "Droodzie", czy "Terrorze". Pierwszy raz coś podobnego do strachu poczułem na stronie 427. Historia, przyroda, przygoda, a nawet sensacja – zdecydowanie tak, ale nie nastawiajcie się na horror i grozę, ponieważ ich tutaj w zasadzie nie ma. Za to niepokój – jak najbardziej. W jednym z wywiadów Simmons sam zresztą przyznaje, że w każdej swojej książce, niezależnie od gatunku, próbuje przemycić elementy, które spowodują u czytelnika niepokój i wzdrygnięcie się.

Minusy: akcja rozkręca się naprawdę długo. Za długo. Po lekturze 150 stron z 650, wyprawa na Mount Everest , będąca przecież główną osią fabuły, jeszcze się nawet nie rozpoczęła. Zresztą pierwszych 200 stron jest trudne. Dla osób niemających na co dzień nic wspólnego ze wspinaczką, przedzieranie się przez gąszcz branżowego słownictwa i dziesiątki nazwisk jest po prostu męczące; sam Simmons zbacza czasem niebezpiecznie w stronę zwykłej monografii o historii himalajskiego alpinizmu. Trudno oprzeć się wrażeniu, że jest to jedynie chęć pochwalenia się zdobytą wiedzą, bo faktycznie, wykonany research i przygotowanie merytoryczne autora robi wrażenie. Nie zmienia to jednak faktu, że wspomniane 200 stron można by spokojnie streścić w 50, maksymalnie 100, bez żadnej szkody dla lektury.

Co jeszcze? Powtórzenia. Czytając setny raz o „cudownej linie Deacona”, miałem ochotę owinąć w nią Simmonsa i zawiesić na wierzchołku Mount Everestu. Niech sobie dynda.

Dalej: bohaterowie. Nie wszyscy przekonują. O ile pan Perry, J.C, czy fascynujący Richard Deacon są autentyczni, wzbudzają sympatię i intrygują, o tyle mam wrażenie, że postać Reggie Bromley-Montfort jest niedopracowana. Można tutaj było wycisnąć więcej. Osobna historia do doktor Pasang, który – jakkolwiek sympatyczny – irytuje swymi supermocami. Niczym himalajski Jezus, ożywia umarłych, nie męczy się, praktycznie nie korzysta z tlenu nawet na najwyższych partiach gór, nie musi spać, ma niespożyty zapas sił – ba, potrafi nawet prowadzić i nieść innych, do tego wygląda nieskazitelnie i taką też angielszczyzną się posługuje. Kryształ, nie człowiek.

No dobrze. Skoro marudzenie mamy za sobą, czas na plusy.

W początkowej, mozolnej części "Abominacji", wyśmienitym momentem jest przyjazd bohaterów do Niemiec i spotkanie z Brunonem Sieglem. Bez dwóch zdań, jest to jeden z najlepszych momentów książki. Ciarki były? Ojj, były.

Momentów tych, szczególnie w drugiej części historii, jest o wiele więcej. Nie chcę zdradzać zbyt wiele, ale ostatnie strony to prawdziwa jazda bez trzymanki.

Zakończenie też trzyma poziom i pozostawia pole do interpretacji.

Oczywiście, nie byłem nigdy w Himalajach, ani nawet w Alpach, ale muszę oddać cześć Simmonsowi za genialne opisanie przyrody, warunków klimatycznych i widoków himalajskich. Byłem tylko czytelnikiem, ale często o tym zapominałem: czułem, jakbym to ja brał udział w ekspedycji wraz z Deaconem i jego bandą. W myślach pospieszałem ich, dopingowałem przy niebezpiecznych trawersach, marzłem, gdy oni marzli, bałem się, by nie wpaść do przysypanej śniegiem przełęczy.

Simmons ma talent do opisywania zimy, śnieżnych pustkowi i mrozu. Ciekawe, czy naszego Remigiusza też by potrafił opisać (suchar). A na poważnie: efekt, jaki osiąga autor, jest niewiarygodny. Nie wiem, jak ON to robi, ale wręcz osacza czytelnika zimnem. Tę książkę powinno się czytać w swetrze, niezależnie od pory roku.

Podczas lektury doświadczyłem typowego dylematu poznawczego: chciałem delektować się lekturą (w końcu kilka lat czekałem na ten moment) i dawkować ją sobie, a z drugiej strony ciekawość pchała mnie do przodu (w końcu aż kilka lat czekałem). Wypracowałem w końcu jakąś nędzną atrapę kompromisu: kiedy głos z tyłu głowy podpowiadał mi: „jeszcze tylko jeden rozdział” – ulegałem. Ale tylko jeden raz. Przy kolejnych namowach, oponowałem.

Dzięki wielu prawdziwym wątkom, postaciom i zdarzeniom, Dan Simmons urealnia swoją opowieść. Ten zabieg jest w jego rękach niemalże gwarancją sukcesu. I inspiruje. Nie wyobrażam sobie sytuacji, by ktoś po przeczytaniu Abominacji, nie zapragnął dowiedzieć się czegoś więcej na temat Mount Everestu, Himalajów, klasztoru Rongbuk, czy postaci George’a Mallory’ego.

Przyroda i góry to jedno – ale nie należy zapominać, że jest to również opowieść o marzeniach. O walce ze swoimi słabościami, o zmaganiach z ciałem, które przestaje słuchać i umiera na naszych oczach. To fascynujący zapis ludzkiej pasji, która daje siłę nawet w najbardziej ekstremalnych warunkach i otoczeniu tyleż pięknych i majestatycznych, co zdradliwych górskich szczytów.

Ów George Mallory, wspomniany wcześniej wielokrotnie, był poirytowany ciągłym dopytywaniem ludzi o sens wspinaczki na Mount Everest. W końcu, na rok przed wyprawą, która zabrała mu życie, na kolejne pytanie dziennikarzy w stylu „po co się wspinać na Mount Everest”, odpowiedział krótko: „Ponieważ istnieje”.

Słowo o wydaniu. Wydawnictwo Vesper kolejny raz stanęło na wysokości zadania. Twarda oprawa, dobra okładka, staranne opracowanie – brakuje może tylko ilustracji wewnątrz książki. Ale to już czepianie się na siłę. Z pewnością jednak przydałaby się mapa Himalajów, lub chociażby okolic Mount Everestu.

Czy zatem "Abominacja" jest lepsza niż np. "Terror", czy "Drood"? Moim zdaniem nie. Ale jest to przede wszystkim inna książka. Rozkręca się wolniej, zawiera mnóstwo specyficznego słownictwa oraz mniej elementów fantastycznych niż swoi poprzednicy. Nie jest to z pewnością najlepszy wybór na rozpoczęcie przygody z Danem Simmonsem.

Zatem, powtórzę: "Abominacja" jest kamienista, chropowata, twarda i wymagająca. Niełatwa, choć momentami zapierająca dech w piersiach. Tylko dla prawdziwych śmiałków.

Moja pierwsza książka Dana Simmonsa i od razu trafiła mi się taka pokaźna i treściwa. Abominacja zachwyca wydaniem, twardą oprawą i dopieszczonym każdym elementem. Jak zawsze u Vespera. Ale jak wypada przy tym wszystkim treść? Nastawiłam się na coś mrocznego, wywołującego lęk przed kolejną stroną i mrożącego krew w żyłach. I trochę się rozczarowałam, że tak nie było i nie przeczytałam horroru, ale za to poznałam piękną powieść, z niesamowitym klimatem i naszpikowaną ogromną wiedzą. Styl autora, taki trochę odniechcenia, sprawił, że tego grubasa czytało się lekko, chociaż temat już do tych lekkich nie należał. Wielkie ukłony dla autora za przygotowanie do napisania tej powieści. Masa ciekawostek historycznych i takich bardziej technicznych, oddaje kunszt autora. Jest to powieść trochę stateczna i może nie dla każdego, jednak warto jej poświęcić swój czas.

„W najpaskudniejszym, najmniej sprzyjającym życiu środowisku, może się dokonać prawdziwa przemiana duchowa”.

Czy taki jest powód ryzykowania życia przez kobiety i mężczyzn mierzących się z najwyższym szczytem świata? Wysokością, na której ludzkie ciało obumiera? A może wspinają się na Mount Everest tylko dlatego, że jest? Bez względu na to, jakie pobudki nimi kierują, to w moim odczuciu jeden z najbardziej ekstremalnych sportów na świecie. Teraz. A co dopiero sto lat temu, gdzie dostępny sprzęt odbiegał znacznie od dostępnego obecnie.

W 1924 roku przy próbie podejścia na Mount Everest ginie czwórka wspinaczy. Ich śmierć jest owiana tajemnicą i trójka śmiałków pod pretekstem wyjaśnienia ich śmierci, pragnie zmierzyć się z tą nieprzyjazną górą. Jaką cenę przyjdzie im zapłacić? Czy będą pierwszymi, którzy zdobędą szczyt? W którym momencie walka z siłami przyrody zmieni się w walkę o życie? I czy to natura okaże się dla nich największym zagrożeniem?

To pierwsza książka Dana Simmonsa, którą miałam zaszczyt przeczytać. Tak, zaszczyt. I obawiam się, że nie starczy mi słów, by opisać jak bardzo opowieść ta mną zawładnęła. Jak pochłonęła mnie na dobre dwa tygodnie, kiedy wraz z jej bohaterami z każdym krokiem zbliżałam się do finału.

Już samo jakże wierne i obrazowe przedstawienie realiów ówczesnego himalaizmu czyni z niej arcydzieło, ale autor idzie dalej i po mistrzowsku włącza w prawdziwe wydarzenia fabułę niczym z najlepszego thrillera. Wiedzie nas na szczyt drogą upstrzoną trudnościami, krętą i mroczną, z której nie sposób zawrócić. Dla ulżenia w wędrówce raczy nas tak obrazowymi opisami widoków surowego górskiego krajobrazu, że po przymknięciu oczu nadal tkwią pod powiekami budząc tęsknotę. Tęsknotę za czymś nieosiągalnym, niewiarygodnym i niebezpiecznym, a jednocześnie tak pięknym i monumentalnym.

To nie tylko opowieść o przekraczaniu granic ludzkiej wytrzymałości i zmaganiach z nieprzewidywalną naturą, ale również o bezbrzeżnym zaufaniu i przyjaźni. O ogromnej radości życia i wręcz obsesyjnej pasji, stanowiącej jego najgłębszy sens.

Fani twórczości Dana Simmonsa wyżej oceniają inne jego powieści jak „Terror”, czy „Drood”, więc spodziewam się, że kolejne spotkania będą jeszcze bardziej fascynujące.

Z ciekawostek, które też znajdziemy w powieści, powiem Wam, że to alpiniście George’owi Finch’owi zawdzięczamy nasze zimowe kurtki puchowe. Jako totalny zmarzluch jestem mu niezmiernie wdzięczna.

Abominacja jest książką mocno różniącą się od Terroru, czyli poprzedniej powieści Dana Simmonsa wydanej nakładem Wydawnictwa Vesper. Pokusiłbym się nawet o stwierdzenie, że jest to pozycja odmienna od wszystkich pozostałych w dorobku autora. Abominacja bardzo mocno skupia się bowiem na tematyce alpinistycznej, stąd znajdziemy tutaj bardzo wiele słownictwa związanego ze wspinaczką i sprzętem do tego potrzebnym. I trzeba to zaznaczyć, że wiedza autora robi ogromne wrażenie! Dowiadujemy się bardzo wielu kwestii dotyczących wspinaczki i technik jakich używano na początku lat 20-tych XX-wieku z dokładnymi szczegółami. Nie dziwi mnie zatem, że tłumaczenie i praca nad książką trwała aż tak długo. Z pewnością nie było to łatwe zadanie dla tłumacza, ale Janusz Ochab poradził sobie doskonale.

Książka została podzielona na 3 części, z czego każda liczy około 200 stron. Pierwsze dwie opowiadają o przygotowaniach i samej wspinaczce na Mount Everest. Mamy zatem okazję dokładnie prześledzić jak bohaterowie organizują sprzęt, ćwiczą umiejętności, czy jak zbierają informacje na temat wypadku, w którym zaginął syn lady Bromley. Przy okazji autor bardzo dobrze kreśli tło historyczne początku lat 20-tych XX wieku, szczególnie sytuacji w Niemczech po przegranej I wojnie światowej. Z czasem towarzyszymy bohaterom w ich podróży pod Mount Everest i samej wspinaczce na najwyższy szczyt świata. Osobiście miałem wrażenie, jakbym był tuż obok bohaterów i towarzyszył im w ich zmaganiach i codziennych trudach. Autor bowiem świetnie opisuje, co dokładnie przeżywają postacie, z czym muszą się zmagać i jak jest to trudne fizycznie, ale i psychicznie. Dużą rolę odgrywa tutaj narracja pierwszoosobowa, z punktu widzenia Williama Perry'ego, który po latach relacjonuje tamte wydarzenia. Trzeba jednak pamiętać, że w dwóch pierwszych częściach akcja biegnie bardzo spokojnie, a autor poświęca wiele czasu na rzeczowe opisy dotyczące wspinaczki i nie tylko.

Dopiero ostatnia część książki jest zdecydowanie bardziej dynamiczna, jak również wprowadza nastrój grozy oraz niebezpieczeństwa, choć zdecydowanie inny niż by się można było spodziewać. Nie będę ukrywał, że spodziewałem się czegoś odmiennego i nie do końca jestem pewien co sądzić o takim rozwiązaniu, jakie zostało zastosowane w książce. Z jednej strony można się go było domyślać, przynajmniej częściowo, a z drugiej mam poczucie, że jest wymyślone troszkę na siłę. Niemniej jednak całościowo książkę czytało mi się bardzo dobrze i na pewno kiedyś jeszcze do niej wrócę.

Abominacja jest książką zdecydowanie inną od wszystkich powieści Dana Simmonsa, które do tej pory czytałem. Akcja rozwija się powoli, a autor skupia się bardzo mocno na kwestiach technicznych wspinaczki na Mount Everest na początku lat 20-tych XX wieku, jak również na trudnościach i emocjach, jakie towarzyszą bohaterom w trakcie zdobywania szczytu.