Korowód

Rzadko zdarza mi się z niecierpliwością czekać na jakiś tytuł. Zazwyczaj z dużą ostrożnością podchodzę do entuzjastycznych opinii o nowej książce znanego autora. Ale to wszystko nijak ma się do prozy Jakuba Małeckiego, którą mogłabym czytać bez przerwy. Nie umknął mi zatem dość tajemniczo zapowiadany „Korowód” wydany tradycyjnie już nakładem Wydawnictwa SQN.

Narracja tej książki prowadzi czytelników przez stulecia historii, począwszy od XVI a skończywszy na XX wieku. Między tymi wiekami rozciąga się korowód postaci i wydarzeń, które, choć tak różne od siebie, mają wspólny mianownik. Ich bohaterowie połączeni ze sobą niewidzialną nicią zależności mimowolnie napędzają losy kolejnych pokoleń. Paweł Wrona ratujący niemowlę, Feliks piszący listy do Marianny, Barbara czytająca listy Feliksa, Tomasz będący w związku z Barbarą czy wreszcie Jakub pozostający pod ogromnym wrażeniem osiągnięć naukowych Tomasza to cztery różne życiorysy połączone w jedną opowieść o następstwie pokoleń, prywatnych dramatach, trudnej miłości i odwiecznych ludzkich problemach.

Tym razem, autor jeszcze bardziej skomplikował tę historię niż zazwyczaj. Wyimki z życia wielu zupełnie różnych osobowościowo bohaterów mogą pozorować chaos, jednak nic bardziej mylnego. Według mnie przypominają raczej układankę, w której każdy element ma swoje miejsce i pełni ważną rolę w odbiorze całości. Najbardziej intymnym spośród nich okazuje się ten ostatni, wieńczący dzieło, który uświadamia czytelnikom, jak niewiele wiemy o wewnętrznych przeżyciach artystów.

Zachwycona literackim konceptem „Korowodu” i nieco zaskoczona niewielkich rozmiarów narracją, polecam najnowszą powieść Małeckiego przede wszystkim miłośnikom jego prozy. Tym, którzy po raz pierwszy sięgają po twórczość tego pisarza, rekomenduję raczej „Dygot” lub „Rdzę”, by móc poznać warsztat pisarski autora i oswoić się z niepowtarzalnym stylem jego powieści, który w „Korowodzie” został doprowadzony do perfekcji.

To książka, która po przeczytaniu jeszcze długo rozpycha się łokciami w twojej głowie.

Im więcej czasu mija od przesłuchania audiobooka, tym większe poczucie nienazwanej satysfakcji wzbiera gdzieś w środku mnie. Mignęła mi recenzja, w której osoba zwracała uwagę na "introwertyczność" tejże pozycji, która skutecznie ogranicza możliwości poznawcze przypadkowego czytelnika. Niby nic nowego pod słońcem górującym nad artystycznym światkiem, jednak w tym konkretnym przypadku czuć wyraźnie, jak liczne są ukryte znaczenia i powiązania, a ich właściwy sens odczytać może wyłącznie sam autor. Ta swoista niedostępność, niemożność wejścia w zakamarki świadomości p. Małeckiego bywała frustrująca.

"Korowód" będę starała się doceniać jak tylko potrafię - za jedyne w swoim rodzaju kreacje, pióro nie do podrobienia, za niezwykle satysfakcjonujące przenikanie się poszczególnych warstw fabularnych. W poczet ulubieńców jednak nie wejdzie.