Trzy kroki od siebie

Wspaniała książka, pokazuje jak ciężkie jest dla młodych osób znoszenie choroby a szczególnie kiedy trzeba rezygnować z wielu rzeczy dla leczenia. Książkę szczersze polecam wszystkim nie tylko młodym osobom.

Przed przeczytaniem książki ,,3 kroki od siebie'' obejrzałam film i bałam się, że książka będzie mnie nudzić, ponieważ będę wiedziała co się teraz stanie. Na szczęście tak się nie stało. Bardzo lekko mi się ją czytało. Podobało mi się, że książka pokazała mi co w danym momencie czuła Stella lub Will. Mogliśmy postawić się w ich sytuacji. Jest to książka warta przeczytania.

Książka niesamowicie wciągająca,dla fanów miłosnych dramatów jest super.Gorąco polecam

3 kroki od siebie sprawi, że nie pochamujesz łez...młodzi ludzie, którzy powinni cieszyć się życiem, światem zmagają się z mukowiscydozą,

ciągłe pobyty w szpitalu sprawiają że jest to ich 2 dom. Stella i Will to główni bohaterowie, gdy się spotykają od razu dostają strzała Amora. Niestety ich uczucie nie może się w pełni rozwijać, ogranicza ich choroba....pozostają tylko te 3 kroki od siebie.

Książka bardzo emocjonalna, porusza aspekty medyczne ,przedstawia problematykę chorych na mukowiscydozę. Polecam gorąco.

Świetna książka. Wzruszająca. Jest kilka dodatkowych faktów których w filmie nie ukazano. Gorąco polecam.

Ta książka, jak wiele innych porusza bardzo ciężki temat choroby w życiu człowieka. Mukowiscydoza przedstawiona jest z kilku punktów widzenia, co pomaga czytelnikowi jeszcze bardziej zrozumieć, co przeżywają bohaterowie powieści.

Mimo ekranizacji historii, jako pierwsze postanowiłam przeczytać ją w wersji papierowej. Była to bardzo dobra decyzja! Dzięki temu oglądając film, lepiej rozumiałam uczucia i zachowania bohaterów. Książkę czyta się bardzo przyjemnie, mi wystarczyły dwa wieczory aby przeczytać całą, gdyż historia bardzo mnie pochłonęła. Jeżeli interesuje kogoś tematyka choroby i nastoletniego życia, miłości to jest to idealna książka, która warto dodać na swoją półkę.

Książki o chorych nastolatkach nie należą do tych łatwych. Bo jednak dzięki nim uświadamiamy sobie, że choroba i śmierć nie dotyczą tylko starszych osób, ale również dzieci. Jedną z tych ciężkich i nieuleczalnych chorób jest mukowiscydoza - schorzenie atakujące układ oddechowy. Historia Stelli i Willa pokazuje jak ta wada decyduje o ich życiu. Jak mocno oddziałowuje na rodziny nastolatków i jakie niesie ze sobą konsekwencje. I jak wiele zmieniają tytułowe trzy kroki.

Bardzo ciężko mi jest ocenić tę powieść ze względu na ładunek emocjonalny w niej zawarty. Mogę nadmienić tylko o tym, że jest napisana ładnym chociaż prostym językiem, bardzo dobrze się czyta, mocno czuć autentyczność i realność problemów. Bohaterzy choć dotknięci poważnym schorzeniem nie są przedstawieni jako osoby bez wad - są prawdziwi w swoich zachowaniach. Autorka nie gra na naszych uczuciach, nie ma nadmiernego sentymentalizmu czy dramatyzmu, sama historia mocno się broni i mam odczucie, że wyróżnia sie wśród książek o podobnej tematyce.

Uważam, że jest to smutna książka, ale takie powieści są bardzo potrzebne. Sprawiają że zyskujemy większą świadomość - ja do tej pory nie wiedziałam z czym się wiąże ta choroba, mimo że nazwa jest mi znana. Jestem pewna że książka, jak i również film o tym samym tytule, jest godna polecenia i sięgnięcia po nią przez osoby w każdym wieku.

Książka jest superancka chociaż większość można było się domyślić ale i tak ryczałam jak jakieś małe dziecko👌🏻😁❤️

Dla Stelli szpital to niemalże drugi dom. Dziewczyna cierpi na nieuleczalną chorobę- mukowiscydozę. Każdy jej dzień kręci się wokół brania odpowiednich lekarstw. Mimo to, Stella nie traci pogody ducha i cierpliwie oczekuje na przeszczep płuc, który znacznie może poprawić komfort jej życia. Wtedy poznaje Willa, nowego pacjenta w szpitalu. Chłopak stanowi całkowite przeciwieństwo. Zmęczony ciągłymi terapiami, które nie dają żadnych efektów, czeka tylko na dzień swoich osiemnastych urodzin, by wreszcie móc żyć po swojemu. Co najbardziej istotne, Will również choruje na mukowiscydozę. Co oznacza, że ON i Stella nie mogą się do siebie zbliżać na odległość mniejszą niż trzy kroki. Wystarczy jedno kaszlnięcie, jeden dotyk, aby wzajemnie się pozarażali. Chociaż Stella zdaje sobie sprawę, że przebywanie w obecności Willa może stanowić dla niej przyspieszony wyrok śmierci, postanawia mu pomóc odzyskać motywację do leczenia. Ale im więcej czasu ze sobą spędzają, tym coraz bardziej zaczyna im przeszkadzać z góry narzucony dystans trzech kroków.

Sięgając po "Trzy kroki od siebie", spodziewałam się przeładowanej dramatyzmem historii tragicznej miłości nastolatków z chorobą w tle. Tymczasem otrzymałam opowieść pełną pozytywnych wibracji. Dzieje się tak głównie za przyczyną głównej bohaterki. Chociaż Stella wie, że umrze młodo, czerpie z życia pełnymi garściami. Mimo, że jej życie to ciągłe ograniczenia, nakazy i zakazy, stara się być normalną nastolatką. Swoim optymizmem stara się zarazić również innych pacjentów oddziału. Prowadzi także vloga aby uświadamiać ludzi czym jest mukowiscydoza. Zaś Will ma całkiem inne priorytety. Jednocześnie jest niesamowicie sumienna, wszystko musi mieć dopięte na ostatni guzik. Zmuszany przez matkę do różnych eksperymentalnych terapii, jest coraz bardziej zmęczony leczeniem, które nie przynosi żadnych efektów. Ta znajomość będzie miała zbawienny wpływ dla obojga i sprawi, że zmienią swoje dotychczasowe spojrzenie na świat.

Zazwyczaj wolę jak relacje między bohaterami rozwijają się stopniowo, w tym przypadku jestem w stanie zrozumieć cały ten pośpiech. Kiedy każdy kolejny dzień może być twoim ostatnim, nie ma czasu na dumanie. Autorzy pokazują, że można napisać angażującą opowieść miłosną bazującą wyłącznie na emocjach postaci. Czy można kogoś kochać, nie mogąc go pocałować, ba-nawet dotknąć? Jednocześnie nie próbują nam mdlić oczu ckliwą historią o nieskazitelnej sile pierwszej miłości, dzięki której można przenosić góry i dzieją się rzeczy niemożliwe. Nie, wręcz boleśnie uświadamiają, że życie jest jakie jest i pewnych rzeczy nie da się przeskoczyć.

"Trzy kroki od siebie" zdecydowanie nie są standardową powieścią młodzieżową z chorobą w tle. Najbardziej mi się podobało, że nie jest to kolejna opowieść o raku. Autorzy wzięli sobie na celownik uświadamianie ludzi na czym polega mukowiscydoza; często występująca choroba genetyczna o której tak niewiele się mówi. I robią to w przystępny dla czytelnika sposób. I mimo, że wciąż jest to książka o śmiertelnej chorobie i nie brakuje tutaj przygnębiających momentów, to daleko jest do przesadnego dramatyzmu i ckliwości, chociaż ja osobiście troszkę się wzruszyłam na koniec. To słodko-gorzkie zakończenie w pełni mnie usatysfakcjonowało.

Podsumowując, "Trzy kroki od siebie", to historia niesamowicie emocjonująca i angażująca czytelnika niemalże od pierwszej strony. Na dodatek z bardzo pozytywnym przesłaniem, że warto żyć pełnią życia nawet w obliczu śmiertelnej choroby. Jeśli szukacie niebanalnej młodzieżówki, która jednocześnie wywoła u was ciepełko w sercu oraz łzy w oczach, to właśnie ta powieść jest dla was.

Książka w ciekawy sposób porusza temat ciężkich chorób, z którymi ludzie walczą na codzień, chociaż większość z nas nie zdaje sobie z tego sprawy. Pokazuje, że czas spędzony w szpitalu może wyglądać inaczej niż tylko leżenie w łóżku i wyczekiwanie na kolejne badania. Możemy również zobaczyć, że ludzie zakochani w sobie, są w stanie sprostać każdemu wyzwaniu, byle tylko być obok siebie: Stella nie mogła dotknąć Willa, zawsze musieli żyć w odległości trzech kroków. Jest to wzruszająca powieść, kradnąca serca wielu czytelników.

Polecam wszytskim. Książka bardzo wzrusza. Nie mogłam się od niej oderwać.

To najpiękniejsza książka jaką w życiu przeczytałam. Bardzo polecam :)

Jako pierwszy obejrzałam zwiastun. Oczywiste więc było dla mnie, że muszę sięgnąć po książkę zanim zobaczę ekranizację. Nie spodziewałam się fajerwerków, ale liczyłam na przyjemną i jednocześnie wzruszającą historię. Czy to otrzymałam?

'Przyjaźnimy się od końca podstawówki i do tej pory już się nauczyły, że gdy chodzi o moje plany, to mukowiscydoza ma ostateczny głos.'

Stella od dziesięciu lat choruje na mukowiscydozę. Praktycznie większość swojego życia spędza na oddziale szpitalnym, czekając na nowe płuca, które są jej przepustką do dalszego życia.

Will również choruje na mukowiscydozę. Trafia na oddział, na którym leczy się Stella. Bierze udział w testowaniu lekarstwa, który pomoże w wyleczeniu bakterii, która jest odporna na antybiotykoterapię.

'Unoszę dłoń jak do ślubowania i recytuję formułkę, która pewno już jest oficjalnym mottem wszystkich chorych na mukowiscydozę:

- Trzy kroki od siebie i ani centymetra bliżej.'

Drogi tej dwójki się krzyżują. Jest to o tyle skomplikowana znajomość, że w przypadku mukowiscydozy, chorzy nie mogą mieć ze sobą kontaktu. Nie mogą przebywać w swoim towarzystwie bliżej niż na trzy kroki. Czy przeszkodzi to parze nastolatków w rozpoczęciu wspólnej przygody?

'Znam cię, Stello. Zrobienie komuś porządku na wózku z lekarstwami jest dla ciebie jak gra wstępna.'

Większość osób z pewnością ze słyszenia zna chorobę, jaką jest mukowiscydoza. Ale czy każdy wie, że jest śmiertelna? Dzięki tej książce pogłębiłam odrobinę swoją wiedzę i jestem w pełni świadoma, że jest to właściwie wyrok. Chory oczekuje na śmierć, bo płuca przestają działać.

Historia Stelli i Willa jest o tyle tragiczna, że nastolatkowie zakochują się w sobie. Dlaczego tragiczna? Dlatego, że nie mogą się do siebie zbliżyć na odległość mniejszą niż trzy kroki. Nie mogą złapać się za ręce, całować się. Robić tego, co każda normalna para w ich wieku. Nie przeszkadza im to jednak w rozwoju miłości. Wiedzą jednocześnie, że jakiekolwiek zbliżenie wbrew regułom może przyspieszyć ich śmierć.

Nie potrafię sobie wyobrazić życia z chorobą śmiertelną. Z wiedzą, że życie polega wyłącznie na leczeniu, które opóźni śmierć. Bohaterowie książki właśnie z tym się zmagają. Nie powoduje to jednak, że popadają w depresję i czekają na swój koniec. Wręcz przeciwnie, starają się żyć na tyle, na ile choroba im pozwala. Podziwiam ich za tę wolę życia, naprawdę.

'Przepaść między nami nigdy nie zniknie ani nawet się nie zmniejszy. Zawsze będą nas dzielić trzy kroki.'

Książka jest schematyczna, ale jednocześnie wciągająca. Jako czytelnik trzymałam kciuki za Stellę i Willa, jednocześnie wiedząc, że są śmiertelnie chorzy. Czy jednak nie jest tak, że miłość jest w stanie przezwyciężyć wszystko? Polecam każdemu, nie tylko fanom młodzieżówek. A zaraz po lekturze, czas na ekranizację.

Kiedy w mackach choroby stajesz się marionetką, którą ona steruje.

W większości poradników motywacyjnych czytamy:

„Weź swoje życie we własne ręce. Nie pozwól, aby przeciekało ci przez palce. Spełniaj marzenia”.

Są to piękne słowa, ale tylko słowa, które w konfrontacji z prawdziwym życiem często stają się pustymi sloganami. Niestety bowiem, w życiu każdego z nas zdarzają się trudne momenty, kiedy mamy wrażenie, że straciliśmy kontrolę nad tym, co się w nim dzieje, a los traktuje nas, jak marionetki.

To ON dyktuje warunki, a my zdani na jego łaskę i niełaskę, jedyne co możemy zrobić, to mu się podporządkować. Jedną z takich sytuacji jest na przykład choroba. Nie mam tu na myśli przeziębienia, a poważną diagnozę zagrażającą zdrowiu i życiu.

Dziś przybliżę Wam historię Stelli i Willa dwójki młodych bohaterów książki „Trzy kroki od siebie” będącej pracą zbiorową Rachael Lippincott, Mikki Dauchtry i Tobiasa Iaconis. Życie tej dwójki od wielu lat determinują zmagania z mukowiscydozą. Kiedy przystępujemy do lektury książki, zaczynamy towarzyszyć Stelli. Dziewczyna trafia do szpitala St. Grance's, który od szóstego roku życia stał się jej drugim domem. Zna niemalże każdy zakamarek tego miejsca, a personel traktuje poniekąd, jak rodzinę. Tym razem do szpitala sprowadza ją infekcja i gorączka, które w połączeniu z niskim poziomem wydolności płuc mogą w każdej chwili stać się zagrożeniem dla jej życia. Na co dzień Stella stara się żyć jak większość nastolatków. Ma swoje plany i marzenia. Wie jednak, że życie z mukowiscydozą nie pozwala niczego zaplanować i traktować jako pewnik, ponieważ w każdym momencie zaostrzenie objawów choroby może zupełnie wykluczyć ją z życia poza szpitalem.

Ten pobyt w szpitalu będzie dla naszej bohaterki wyjątkowy, choć ona sama jeszcze o tym nie wie. A to wszystko za sprawą nowego pacjenta, który pojawia się na oddziale. Will, bo to właśnie o nim mowa jest w o wiele trudniejszej sytuacji niż Stella, ponieważ w pakiecie z mukowiscydozą dostał bakterię, która odebrała mu szansę na przeszczep płuc.

Pewnie już się domyślacie, że między chłopakiem i dziewczyną zaczyna iskrzyć, a wkrótce rodzi się między nimi uczucie.

W tym miejscu chciałoby się powiedzieć, że los wreszcie się do nich uśmiechnął, ale uwierzcie mi, w ich sytuacji miłość jest w równej mierze darem, jak i karą.

Nie wiem, czy wiecie, ale osoby z mukowiscydozą muszą liczyć się z wieloma bezwzględnymi zasadami, które zmuszone są przestrzegać po to, by nie narażać się na śmierć. Jedną z takich zasad jest zasada „trzech kroków od siebie”. Dwa metry to bezwzględna granica, której pod żadnym pozorem nie wolno im przekroczyć w kontaktach między sobą.

„Nie możemy się do siebie za bardzo zbliżać. Jedną z najbardziej ryzykownych rzeczy dla pacjentów z muko jest zarażenie się niektórymi bakteriami od innych pacjentów. Wystarczy jeden dotyk, który może dosłownie zabić nas oboje”.

Kochani, czy wyobrażacie sobie kochać kogoś i nie móc go dotknąć, poczuć jego ciepła, bliskości, nie móc go pocałować? Przecież to musi być torturą. A nasi zakochani, muszą znosić ją cały czas.

Czy ta miłość ma szansę przetrwać mimo zakazów? Czy bliskość może być wyrokiem śmierci?

Przekonajcie się sami, sięgając po książkę.

„Jedyną rzeczą gorszą niż brak możliwości bycia z nią albo w pobliżu niej byłoby życie w świecie, w którym by jej zabrakło. Szczególnie jeśli stałoby się tak z mojej winy".

Teraz poświęćmy chwilę na kreację postaci Willa i Stelli, bo według mnie zostały one nakreślone tak, aby pokazać nam czytelnikom, że każdy z nas inaczej radzi sobie z życiem w chorobie.

Stella to pacjentka, jakiej życzyłby sobie każdy lekarz i personel medyczny. Zdyscyplinowana, doskonale wypełnia wszelkie zalecenia, chcąc być przez cały czas gotową do przeszczepu, gdyby pojawiła się taka możliwość. Jak się przekonacie podczas czytania książki, wręcz nadgorliwość dziewczyny w przestrzeganiu reżimu leczenia, nie wynika tylko z troski o siebie, a niestety kryją się za tym demony przeszłości. Kiedy już je odkryjecie, przekonacie się, jak bardzo prawdziwy jest fakt, że tak naprawdę osoba chora, bardziej niż o siebie martwi się o wszystkich wkoło, co może stać się ogromnym dla niej obciążeniem.

Will natomiast jest jej zupełnym przeciwieństwem. Buntuje się przeciwko leczeniu. Jest przekonany, że kolejne eksperymentalne leczenie, któremu został poddany, nie przyniesie rezultatów, a ON umrze.

Sprawdźcie koniecznie, jak dwie tak różne osobowości mogą wpłynąć na siebie wzajemnie i co dobrego mogą sobie ofiarować.

Jest jeszcze coś, na co zdecydowanie należy zwrócić uwagę, poznając tę opowieść.

Autorzy doskonale nakreślili problem tego, jak lęk o życie dziecka i strata dziecka może wpłynąć na jego rodzinę. Często bowiem rodzice zatraceni w swoim cierpieniu zapominają o tym, na czym powinni się skupić, a w rezultacie prowadzi to do destrukcji rodziny i samotności dziecka w chorobie.

Jak widzicie „Trzy kroki od siebie” to bardzo wartościowa książka, dzięki której autorzy w przystępny, bardzo wciągający i poruszający sposób przybliżają czytelnikom świat osób chorujących na mukowiscydozę. Możemy nie tylko dowiedzieć się czegoś więcej o samej chorobie, ale także przekonać się, iż może ona odcisnąć swoje piętno na wielu płaszczyznach życia naszego i naszych najbliższych.

Nie zapominajmy jednak, że jest to również historia o przyjaźni i miłości trudnej, ale pięknej, która poruszy Was nie raz.

Z całego serca polecam „Trzy kroki od siebie” każdemu z Was. Książka skłoni do wielu refleksji i przemyśleń. Nie pozwoli Wam się od siebie oderwać, a po skończonej lekturze, długo nie pozwoli o sobie zapomnieć. Mimo trudnego tematu czyta się ją bardzo lekko i szybko, więc możecie przeczytać ją w jeden wieczór.

Mimo że jest to książka adresowana dla młodzieży, to ja jako osoba chorująca na nowotwór uważam, że powinni ją przeczytać bliscy osób chorujących na wszelkie inne choroby, które wiążą się z lękiem o ich życie oraz wieloma ograniczeniami na co dzień. Dzięki niej dowiecie się jakich błędów nie popełniać, by dodatkowo nie dokładać chorej osobie stresów i zmartwień i nie patrzeć na nią tylko przez pryzmat choroby.

Bo przecież jest wiele chorób, w których mackach podobnie, jak w przypadku mukowiscydozy stajemy się marionetkami, którymi one sterują.

Wzruszyłam się nad tą książką. Jest to piękna historia o miłości. Były momenty w których łzy napływały mi do oczu. Obowiązkowo muszę oglądnąć film.

Książki o chorobach są jednocześnie trudne ale także pokazują, że da się walczyć i da się tą walkę wygrać. Wciągająca, o przeciwnościach losu, pokazująca że nawet przy milosci trzeba myśleć o drugiej osobie by i jej nie uśmiercić

Książka świetna, mnie osobiście bardzo wciągnęła i mówi dużo o codzienności osób chorujących na mukowiscydozę.

Czytam ją już drugi raz i mimo, że dobrze wiem co się stanie na nowo przeżywam wszystko i płaczę. Jest to najbardziej wzruszająca książka i jest i dla nastolatków i dla dorosłych. Według mnie każdy powinien ją przeczytać.

Normalnie nie wiem czy sięgnęłabym po tą książkę. Zobaczyłam, że w kinie jest film z moim ulubionym aktorem, więc musiałam go obejrzeć. Trochę wstyd się przyznać, ale bardziej niż na samym filmie skupiłam się na tym jaki Cole jest wspaniały i przystojny. Po czasie sięgnęłam po książkę i była tryliard razy lepsza niż film. Uwielbiam głównego bohatera za jego radość z małych rzeczy. Kocha widoki. Mimo, że się buntuje jest osobą strasznie urokliwą. Jeśli chodzi o główną bohaterkę jest fajna. Mniej ją lubię niż Willa, ale jest spoko. Jedyne co mnie w nie denerwowało to fakt, że wszystko miała zaplanowane i wszystko musiało być dopięte na ostatni guzik. Życia nie da się przewidzieć. Na końcu jednak stała się bardziej beztroska o dotyku. Kiedy ktoś robił cokolwiek z tym związanego chciało mi się płakać. Płakałam, śmiałam się i (może nawet za bardzo). Absolutnie jedna z moich ulubionych książek. Długo po jej przeczytaniu myślałam znowu płakałam. Nie pamiętam kiedy ostatnio przeżyłam tyle emocji w jednej książki. Polecam każdemu.

Stella, nastoletnia dziewczyna, która z każdym dniem walczy o swoje życie, o kolejny dzień, godzinę, minutę... o kolejny oddech...

Jej codzienność to bardzo często ciągłe przebywanie w szpitalu, najczęściej w zamkniętym pokoju, bez możliwości wychodzenia poza budynek. Bez dostępu do powietrza z zewnątrz, które któregoś dnia mogłoby stać się dla niej trucizną....

Po raz kolejny musi spędzić trochę czasu w szpitalu, jednak nie smuci jej ten powód, bo spędziła już w nim tyle lat, iż traktuje to miejsce jak swój kolejny dom.

Wszyscy dobrze ją tam znają, pielęgniarki nie mogą się na nią skarżyć, zawsze była pilną pacjentkom. Miała również swojego przyjaciela, którego poznała na oddziale. Wspólnie spędzali czas, chociaż zawsze na pewną odległość.

Poukładane życie nastoletniej vlogerki, która nie wstydziła się opowiadać innym o swojej chorobie - mukowiscydozie - jednego dnia legło w gruzach. Plany na przyszłość coraz bardziej przyćmiewała jedna osoba... Osoba przez którą Stella mogła stracić wszystko, o co walczyła całe życie...

Will, jest typowym buntownikiem, który czeka tylko i wyłącznie na swoje 18 urodziny, aby uzyskując pełnoletniość mógł wreszcie sam o sobie decydować.

Podejście do choroby bohaterów jest zupełnie odmienne. Stella przyjmuje regularnie leki, przestrzega wszelkich zasad higieny, a Will? Chłopak wychodzi z założenia, że jeśli zostało mu tak mało czasu, to chce wyciągnąć z życia jak najwięcej...

Oboje doskonale wiedzą, że nie mogą sobie pozwolić na bliskość. Nieprzestrzeganie zasad mogłoby skończyć się tragicznie, dla obojga z nich...

Jednak kolejne dni, które spędzają razem coraz bardziej ich do siebie zbliżają.

Niesprawiedliwość jaka ich spotkała odebrała im już bardzo wiele, czy jest jakiś limit, w którym mogą targować się ze swoją chorobą?

Czy jest szansa, że uda im się wygrać?

Całą recenzję znajdziesz na --> [Adres usunięty]

Jak to jest że czasami człowiekowi tak łatwo wszystko przychodzi – rodzi się pod szczęśliwą gwiazdą, w szkole jest alfą i omegą, później błyszczy w pracy, ma udaną rodzinę, nic mu nie dolega i jest piękny i bogaty. A czasami od maleńkiego los rzuca mu kłody pod nogi. Jest tym Hiobem, który musi cierpieć katusze za miliony. A jednak się nie poddaje bo… „życie to jedyny wybór, jaki mi pozostał”. Stella od urodzenia musi borykać się z mukowiscydozą. To taka choroba genetyczna. Jej drugim domem jest szpital. Tam ma przyjaciół, dobrą opiekę i chce żyć. Mimo wszystko… Podczas badań poznaje Willa. On też jest chory więc nawet nie mogą się dotknąć. Na początku nie pałają do siebie sympatią. Bo Will jest jej przeciwieństwem. Omija badania, nie chce brać leków, żyje na krawędzi bo w końcu i tak umrze. Jednak pod wpływem Stelli zmienia swój tok myślenia i całe życie choć wie, że dla niego nie ma ratunku. „Więcej czasu. Mnie wcale nie było trudno się poddać. Bez problemu broniłem się przed leczeniem, wolałem się skupić na jak najlepszym wykorzystaniu czasu, który mi został. Łatwo mi było cieszyć się z każdej sekundy, w której nie musiałem się tak cholernie starać. Ale z powodu Stelli i Poego zaczyna mi zależeć na każdej dodatkowej sekundzie życia. I tego najbardziej się boje”. To piękna, smutna, wrażliwa, doskonała książka. To „ Trzy kroki od siebie” Rachael Lippincott. Co się dzieje w sercu młodej dziewczyny i młodego chłopaka, którzy jak zwyczajni ludzie chcą być ze sobą, chcą wspólnie przeżyć życie ale nie mogą bo okrutna choroba staje im na drodze…? Jak można obejść systemy szpitalne? Czy możliwa jest miłość bez dotyku? Piękna, smutna, tragiczna, bolesna, doskonała książka. Absolutnie polecam i książkę i film chociaż ja fanka powieści wiesz co wybiorę. Marsz do biblioteki.

Wspaniała książka. Poryczałam się 😁 polecam serdecznie

Moim zdaniem książka była bardzo pouczająca, szybko ją przeczytałam w zaledwie tydzień. Polecam

Jeżeli przepadacie za książkami w stylu Gwiazd naszych wina to w Trzy kroki od siebie będziecie zakochani. ❤ To nie jest przyjemna młodzieżówka przy której się zrelaksujecie, ale pod całą otoczką bólu, strachu i choroby kryje się jej mądrość na temat szanowania własnego życia i korzystania z niego jak bardzo się da. Stella i Will nie mogą cieszyć się swoją młodością w pełni jak rówieśnicy, a większość przyjemności świata leży poza ich zasięgiem... co najmniej o trzy kroki za daleko. To piękna historia o sile do walki z chorobą, która i tak z góry jest przegrana. Jednak mimo tego, że bohaterowie wiedzą jak skończy się ten pojedynek biorą w nim udział, nawet nie dla samych siebie, ale dla ludzi, których kochają. Takie książki jak ta, potrzebne są każdemu z nas byśmy w natłoku codzienności mogli przypomnieć sobie i docenić wagę zdrowia, życia bez strachu o to co wydarzy się jutro. Być może pomoże wam ona zrozumieć, że czas trzeba celebrować, a miłość nie powinna być traktowana jako dodatek do tego czasu. Niektórzy są nią przepełnieni, a nie mogą czerpać z niej tego co najlepsze. To ogromnie ciężki temat do stworzenia barwnej opowieści, bo oprócz nieuleczalnej choroby występuje też tutaj miłość, która fizycznie nie ma prawa istnieć, która nie dostarczy ani krzty bliskości. Jednak przez tę książkę się płynie, jej lekkość nie umniejsza smutku, którym jest przepełniona. Ta historia będzie rozwalać was na kawałki by po chwili otulić nadzieją na pozytywny zwrot akcji i tak wciąż i wciąż na nowo... więc bomba emocjonalna gwarantowana. Nie podobało mi się zakończenie. Nawet po tylu stronach emocji nie wiem czy jakiekolwiek by mnie zadowoliło. W ogóle czy w przypadku takiego tematu jakiekolwiek zakończenie mogłoby zadowolić?

"Jedyną rzeczą gorszą niż brak możliwości bycia z nią albo w pobliżu niej byłoby życie w świecie, w którym by jej zabrakło. Szczególnie jeśli stałoby się tak z mojej winy".

Stella Grant jest typową nastolatką, która lubi spędzać czas przy laptopie, a także spotykać się ze swoimi przyjaciółkami. Jednak w odróżnieniu od większości dziewczyn w jej wieku niemal cały czas przebywa w szpitalu, z uwagi na swoją chorobę - mukowiscydozę. Szpital jest jej drugim domem, odkąd skończyła sześć lat. Jej życie to przede wszystkim zabiegi, wszelkiego rodzaju procedury, zażywanie lekarstw, ograniczenia i samokontrola. Każda minuta jest podszyta lękiem, że coś złego może się przydarzyć. Ale wszystko to, co dotychczas stanowiło jej rytuał może stać się nieważne, gdy pewnego dnia w szpitalu poznaje czarującego, zabawnego pacjenta, Willa Newmana.

Pomiędzy bohaterami zaczyna iskrzyć już od samego początku. Problem polega jednak na tym, iż Will oprócz tego, że choruje na mukowiscydozę, to jeszcze jest zarażony bakterią B.cepacia. Surowe lekarskie zalecanie nakazuję Stelli i Willowi zachować dystans trzech kroków. Mimo to, z każdą kolejną chwilą uczucie pomiędzy bohaterami narasta. Popycha ich nawet do tego, by zapomnieć o zakazach. Czy odrobina bliskości i dotyku to wyrok śmierci dla nastolatków? Czy rzeczywiście jedno dotknięcie może stać się przyczyną nieodwracalnej tragedii?

"Uśmiechamy się do siebie i pomimo miliona powodów, które stoją nam na przeszkodzie, nie mogę się oprzeć przeczuciu, że się w niej szczerze zakochuję".

Najpierw przeczytałam książkę, a potem obejrzałam film. Czytając książkę płakałam, oglądając film nie mogłam powstrzymać łez. Z reguły nigdy nie płaczę na książkę, ale "Trzy kroki od siebie" tak bardzo do mnie przemówiły, że dałam upust emocjom i pozwoliłam sobie na łzy. To historia, która mogłaby wydarzyć się naprawdę. To historia, której nie da się czytać (ani oglądać) obojętnie. To historia, która porusza, rozczula, angażuje i po prostu wywołuje wiele emocji - smutek, radość, złość i nostalgię.

"Trzy kroki od siebie" czytałam z ogromną przyjemnością i nieustannie zastanawiałam się, w jaki sposób ta historia może się zakończyć. Czy Stella i Will przekroczą granice, złamią zasady, zapomną o dystansie i dadzą się ponieść uczuciu? Czy może będą żyć według rygorystycznych zaleceń i po prostu każde z nich będzie dążyć do tego, by zrobić wszystko, aby żyć dłużej? W książce wiele się dzieje, a każda ze stron to uczucia i emocje. Nie zawsze łatwe. Momentami bolesne, druzgoczące i tragiczne. Oboje skazani na życie z nieuleczalną chorobą, mukowiscydozą, walczą o każdy oddech. Rytm dnia Stelli i Willa wyznaczają godziny zażywanie lekarstw i zabiegów. Oboje są pozbawieni wielu rzeczy. Zmaganie się z chorobą nie jest proste. Jednak Stella nie traci nadziei i próbuje sprawić, by Will również odzyskał radość życia, którą już dawno stracił. Czy jej się to uda?

Nigdy nie miałam okazji poznać książki, która opowiadałaby o mukowiscydozie. W związku z tym ogromnie się cieszę, iż powstała taka powieść, która przybliża czytelnikom czym jest ta choroba, z czym muszą się zmagać ludzie chorujący na nią, a także, jak bolesna może być niemożność dotknięcie człowieka chorującego na tę samą przypadłość.

REASUMUJĄC: "Trzy kroki od siebie" to wyjątkowo piękna, poruszająca i zarazem bolesna historia o chorobie, przyjaźni, miłości, przemijaniu, trudnych decyzjach i wyborach, a także o niekończącej się walce o własne szczęście i zdrowie. Chwyta za serce, wywołuje emocje, wzrusza, zmusza do refleksji, daje nić nadziei i nie pozostawia obojętnym. Ta historia na długo pozostanie w moim sercu. Serdecznie polecam!

Czy miłość można przypłacić śmiercią?

Love story z dramatem w tle, a dramatem tym jest nieuleczalna choroba – mukowiscydoza. Czy człowiek ze zdrowotnym wyrokiem nie ma prawa kochać? Czy w szarej, szpitalnej, pełnej strachu o własne życie rzeczywistości naprawdę nie można dać sobie szansy na namiastkę czegoś pięknego? Historia głównych bohaterów jest w stanie dać pewną odpowiedź na te pytania.

Will i Stella poznają się na szpitalnym korytarzu. Oboje młodzi, ciekawi życia, a jednak tak bardzo świadomi powagi sytuacji i zagrożeń wynikających z trawiącej ich choroby. Każde z nich tak różne, a jednak w gruncie rzeczy tak do siebie podobne. Każde podświadomie pragnące ciepła, czułości i uczucia. Kiedy coś ich do siebie ciągnie wiedzą, jak i czym może się to skończyć. Znają ryzyko. Czy jednak jego istnienie odbiera im prawo do tego by kochać? Bynajmniej. Na małe choćby światełko w tunelu szarej codzienności zasługuje absolutnie każdy z nas. W przypadku Willa i Stelli problem zaczyna się jednak wtedy, kiedy niemożność okazania sobie uczuć staje się nieznośną torturą… Czy światełko w tunelu może być także źródłem cierpienia?

Niesamowicie poruszająca i – wbrew pozorom, sądzić bowiem można, że to powierzchownie napisana powieść obyczajowa jakich wiele – mądra książka. Zwłaszcza jeśli chodzi o warstwę psychologiczną lektury. Pokazanie rodzącego się między dwojgiem ludzi uczucia ma na kolejnych stronach uroczo naiwny posmak euforii oraz wiary w to, że absolutnie wszystko będzie już teraz dobrze. Sprawa obecnej w życiu zakochanych choroby zmienia jednak zasadniczo wszystko, wprowadza w ich życie konieczną dojrzałość, której obserwowanie w trakcie czytania jest naprawdę dobrym studium ludzkiej natury postawionej w obliczu zakazów i – dosłownie - śmiertelnych zagrożeń. Rozterki nastolatków postawionych w takiej właśnie sytuacji to pełna paleta targających nimi emocji, którą autorka fantastycznie uchwyciła i zamknęła w kolejnych rozdziałach. Jest o czym poczytać i nad czym się zastanawiać. Wiek głównych bohaterów nie gra tutaj absolutnie żadnej roli.

„Trzy kroki od siebie”, poza tym że jest autentycznie wzruszającym love story, jest także książką o czymś, o czym na co dzień prawie nie myślimy – jest mianowicie opowieścią o przemijaniu, utracie szans, przyszłości, o szalonej nadziei na każde „jutro” oraz o tym, jak ważne jest umieć korzystać z życia i doceniać to, że można to w ogóle robić, że taka możliwość jest nam dana. To nie pierwsza w historii literatury lektura o miłości nastolatków postawionych w obliczu śmierci i choroby, jednak ta jest wyjątkowo dobrze napisana. Taka, można powiedzieć, lektura z głębią – przemyślenia każdej z postaci mają sens, za każdą ich myślą coś naprawdę stoi, całość zaś zaskakuje dojrzałością i samoświadomością wszystkich aktorów tego życiowo-literackiego dramatu. Warto przeczytać, naprawdę.

Nie mam pojęcia, jak wyszedł nakręcony na podstawie niniejszej książki film, ale jeśli choć w 2/3 może ON oddać książkową atmosferę i zostanie ona wyrażona przez właściwą grą aktorską – to mamy hit. Książka jest nim zdecydowanie. Nie sądzę żeby znalazł się po lekturze ktoś, kto oceni „Trzy kroki od siebie” negatywnie. To zbyt mądra książka.

Polecam.

Dziękuję Wydawnictwu Media Rodzina za egzemplarz recenzencki.

[Adres usunięty]

„Nie możemy się do siebie za bardzo zbliżać. Jedną z najbardziej ryzykownych rzeczy dla pacjentów z muko jest zarażenie się niektórymi bakteriami od innych pacjentów. Wystarczy jeden dotyk, które może dosłownie zabić nas oboje.”

Stella i Will chorują na mukowiscydozę. Poznali się w szpitalu, i choć początkowo Will strasznie irytował dziewczynę, w miarę upływu czasu stali się dla siebie bardzo bliscy. Problem polega jednak na tym, że muszą trzymać się od siebie z daleka, wystarczy bowiem jeden zwykły dotyk, aby jedno zaraziło bakteriami drugie. Jak poradzą sobie z rodzącym się między nimi uczuciem?

Któregoś dnia widziałam w telewizji zwiastun filmu na podstawie tej książki, dlatego byłam jej bardzo ciekawa. I choć wydawać by się mogło, że książka bardziej skierowana jest dla młodzieży, tak w żadnym stopniu nie umniejszyło mi to przyjemności z jej przeczytania. Ba! Jestem oczarowana wręcz tą historią! „Trzy kroki od siebie” jest to przepiękna i poruszająca do granic możliwości serce historia, o niezwykłej przyjaźni i nastoletniej miłości, a także o trudnościach związanych z chorobą jaką jest mukowiscydoza. Historia Stelli i Willa mnie urzekła, wciągnęła już od pierwszych stron a na koniec doprowadziła do wylania łez, ale nie żałuję ani chwili spędzonej przy tej książce. Zakończenie jest bowiem niezwykle emocjonalne, więc wydaje mi się że te łzy to normalna reakcja, ale musicie się sami o tym przekonać. Dzięki tej książce autorka zwiększa świadomość czytelnika na temat tej choroby, bo choć jest to jedna z najczęstszych chorób genetycznych występujących u ludzi, to niekoniecznie fakty jej dotyczące są wszystkim powszechnie znane. Jedynym minusem tej książki jest to, że tak szybko się kończy, bowiem bohaterowie są tak sympatyczni, że wcale nie mamy ochoty się z nimi rozstawać i kibicujemy im z całych sił. Polecam tę książkę całym swoim pogruchotanym przez nią sercem!

Obydwoje są skazani na szpitale, przyjmowanie leków i unikanie wszelkich możliwych okazji do pogorszenia stanu zdrowia. Stella jest wzorową pacjentką. Zawsze wie, kiedy musi przyjąć leki, jak zachowywać wszelkie możliwe środki ostrożności, a nawet stworzyła aplikację na telefon dla innych chorych. Will zaś to chłopak, który wie, że niedługo umrze i nie chce tracić ostatnich lat życia w szpitalach i poddawać się eksperymentalnym leczeniom. Czeka na moment, kiedy osiągnie pełnoletność i będzie mógł powiedzieć dość i odciąć się od tego wszystkiego. Gdy twa dwójka się spotyka to wręcz się nienawidzą. Jednak potem, gdy spędzają ze sobą więcej czasu zaczynają się do siebie zbliżać, chociaż wiedzą, że to może mieć śmiertelne niebezpieczeństwo. Jak to zniosą? Czy miłość przezwycięży wszystko?

Odkąd usłyszałam o tej książce wiedziałam, że będę musiała ją przeczytać. Wiedziałam, że to będzie kolejna powieść, którą pokocham i która wyciśnie ze mnie morze łez. Moje przeczucie się sprawdziło. Książkę pochłonęłam praktycznie w jedno popołudnie i żałowałam, że była ona tak krótka! Ale do rzeczy, czas wyjaśnić dlaczego tak bardzo mi się ona podobała.

Trzy kroki od siebie to historia dwójki nastolatków, którzy muszą się zmierzyć z ciężką chorobą jaką jest mukowiscydoza, czyli niewydolność płuc. Są skazani na życie wśród maszyn, ciągłych wizytach w szpitalu i przyjmowaniu miliona leków. Nie mogą żyć w pełni jak wszyscy nastolatkowie, bo nie mają możliwości. Jednak nawet w szpitalu można spotkać bratnią duszę, która będzie wspierać i pilnować. To książka hate/love. Bohaterowie się nie znoszą albo inaczej, to Stella nie cierpi Willa, bo z jego strony, dziewczyna od początku wydawała się interesująca.

Bohaterowie zostali naprawdę nieźle wykreowanie. Wydaje mi się, że autorzy specjalnie chcieli ukazać, jak różne osoby podchodzą do chorób i jakie to może mieć konsekwencje. Stella to dziewczyna, która robi wszystko by żyć, wszystko by uszczęśliwić rodzinę. Moim zdaniem ma trochę nerwicę natręctw, ponieważ zawsze wszystko musi być na konkretnym miejscu, ciągle tworzy plany i według nich żyje. To wzorowa pacjentka. Zaś Will to chłopak, który ma dość życia w szpitalnych salach. On chciałby podróżować, zwiedzać, próbować, a nie aby liczyć na to, że kolejne badania dadzą lepsze wyniki i jakiekolwiek szanse. Ta dwójka to kompletne przeciwieństwa, ale właśnie to ich połączyło.

Nie powiem, na początku miałam drobne problemy by wgryźć się w tą powieść. Pierwsze rozdziały miały bardzo dużo opisów i przez to szło mi to wolniej. Jednak od momentu gdy bohaterowie się poznali i akcja zaczęła się rozwijać, to nie mogłam się od niej oderwać! Strony uciekały mi w zawrotnym tempie i nie wiedziałam nawet, kiedy dotarłam do połowy książki. Dodatkowo tą historię tworzyły trzy osoby, a ja podczas lektury nawet tego nie odczuwałam. Wszystko było spójne i tworzyło wspaniałą całość, przy której można sobie popłakać. Ogólnie będąc już kilka dni po skończeniu tej pozycji i przypominając sobie niektóre momenty, to mam łzy w oczach!

Podsumowując, Trzy kroki od siebie to przepiękna i smutna historia o walce z ciężką chorobą. To książka, która spodoba się fanom książek Johna Greena czy Nicoli Yoon. Młodzi ludzie stają przed trudnymi decyzjami, poznają czym jest prawdziwa miłość, ale nie są gotowi by jeszcze odejść z tego świata. Jeżeli macie okazję to koniecznie ją przeczytajcie i zakochajcie się w historii, gdzie dwójka bohaterów nie może się do siebie zbliżyć nie bliżej niż trzy kroki!