Jest krew

Pięć lat po premierze swojego ostatniego zbioru opowiadań, Stephen King ponownie zaserwował czytelnikom antologię. „Jest krew…”, bo o tej książce mowa, to kolejny dowód na to, że Król potrafi pisać zarówno rewelacyjne opasłe tomiszcza, ale także krótkie historie, które potrafią zachwycić.

Książka składa się z czterech opowiadań. Pierwszym z nich jest „Telefon pana Harrigana”. Jest to historia kilkuletniego chłopca, który przyjmuję propozycję pracy u podstarzałego milionera, która ma polegać na czytaniu mu książek i wykonywaniu drobnych prac domowych. Z czasem ich relacja zmienia się w przyjaźń, a dużą w tym rolę odgrywa telefon, który dzieciak podarowuje biznesmenowi. A kiedy mężczyzna umiera, urządzenie zaczyna pełnić jeszcze ważniejszą rolę. Przez pierwsze kilkanaście kartek tej noweli niewiele się dzieje, co może lekko zniechęcić czytelników, którzy lubią mocne uderzenia od samego początku. Tutaj akcja rozkręca się powoli i z każdą kolejną stroną robi się coraz ciekawsza, dzięki czemu wsiąkałem w nią coraz bardziej. Zresztą momentami, to opowiadanie bardzo przypominało mi inną minipowieść Króla którą bardzo lubię, a mianowicie „Zdolnego ucznia” ze zbioru „Cztery pory roku”, za co daje mu kolejnego plusa. W obu przypadkach Stephen rewelacyjnie nakreślił relacje pomiędzy młodzieńcem, a starcem.

Drugą nowelą w tej antologii jest „Życie Chucka”, w której to autor przedstawił ostatnie miesiące życia śmiertelnie chorego księgowego. Zrobił to jednak w bardzo nietypowy sposób, ponieważ opisał je w trzech aktach z odwróconą chronologią. Powoduje to, że jest to bez wątpienia najbardziej dziwne opowiadania w tym zbiorze, ale jednocześnie intrygujące i z pięknym przesłaniem, żeby cieszyć się każdą, nawet najdrobniejszą chwilą swojego życia.

Kolejną i zdecydowanie najdłuższą nowelą jest „Jest krew, są czołówki”, w której to główną bohaterką jest dobrze znana fanom twórczości Stephena Kinga Holly Gibney. Prowadzi ona śledztwo w sprawie zamachu w jednej ze szkół, w którym to śmierć poniosło wiele dzieci. Podejrzenie pada na znanego dziennikarza, który nie do końca jest tym, za kogo się podaje. Jak już pisałem w opinii na temat „Outsidera”, nie lubię postaci Holly, która praktycznie na każdym kroku niesamowicie mnie irytowała. Tym razem nawet jeszcze mocniej. Zaryzykuję stwierdzenie, że jest to najbardziej nielubiany przeze mnie bohater, jaki wyszedł spod ręki mojego ulubionego pisarza. Nie polubiłem jej ani w trylogii Pana Mercedesa, ani we wspomnianym „Outsiderze” (Nawiasem mówiąc, ta minipowieść jest właściwie kontynuacją tej książki i jest w niej mnóstwo spoilerów, dlatego jeżeli ktoś z Was jeszcze nie czytał ani jej ani trylogii, to lepiej niech sobie odpuści tę nowelę.) i nie ma mowy, żeby to się zmieniło. A co do samego opowiadania, to nie byłoby ono jeszcze takie najgorsze, gdyby nie beznadziejne zakończenie, które było bardzo, ale to bardzo naiwne.

Ostatnią, a zarazem w mojej ocenie najlepszą minipowieścią w tym zbiorze jest „Szczur”. Jest to historia pisarza, który chociaż jest cenionym autorem opowiadań, to marzy o tym, żeby napisać powieść. Kilkakrotne próby osiągnięcia tego, doprowadzają go niemal do szaleństwa i wtedy na swej drodze spotyka tytułowego gryzonia, który w zamian za uratowania życia, proponuje mu pomoc w spełnieniu tego marzenia. Ale jest jeden, bardzo nietypowy warunek… Niby temat bardzo oklepany, ale przyznam się, że niesamowicie wciągnęła mnie ta nowela. Czy warto zawierać pakt z diabłem? Czy ja na pewno odrzuciłbym jego propozycję? Czy warto po trupach dążyć do celu? To tylko kilka pytań, które autor stawia nam w tym opowiadaniu. Warto przeczytać i spróbować samemu na nie odpowiedzieć.

„Jest krew…” to bardzo dobra lektura. Bardzo się cieszę, że mój ulubiony pisarz jest w dobrej formie. Jak to zwykle w zbiorach opowiadań, nie wszystkie utwory trzymają wysoki poziom. W tym mamy perełkę, bardzo dobre opowiadanie i intrygującą nowelę. Jest również minipowieśc, która mnie osobiście kompletnie nie przekonała, ale wiem, że jest duże grono fanów Holly Gibney i oni mogą być tym opowiadaniem zachwyceni. Dlatego warto sięgnąć po tę antologię, bo każdy znajdzie w niej coś dla siebie.

Opinia pochodzi z mojego bloga: [Adres usunięty]

Stephen King wciąż w formie!

„Jest krew” to jedyna zaplanowana do wydania książka Stephena Kinga w bieżącym roku. Jest więc tym cenniejsza i była przez fanów wyczekiwana z tym większą niecierpliwością. Warto było czekać? King ostatnio trochę nas odzwyczaił od opowiadań na rzecz prozy (ostatni zbiór opowiadań Kinga, „Bazar złych snów”, ukazał się w 2015 roku). Przekonajmy się, czy Mistrz rzeczywiście wciąż jest w formie :)

Jak zawsze przy takiej okazji dotyczącej Kinga pragnę nadmienić, że opowiadania w jego wykonaniu to coś zupełnie niż jego proza. Krótsza forma to mniej miejsca, mniejsza objętość i w konsekwencji małe pole do rozpędu – a jak dobrze wiemy Stephen King uwielbia być gawędziarzem i mocno przegadywać sporą część swoich książek (co osobiście bardzo lubię, ale nie jest to rzecz, w której gustują wszyscy). Jednak paradoks z Kingiem w odsłonie a’la nowele polega na tym, że wbrew przeciwnościom i na przekór ograniczeniom tej konwencji zawsze odnajdywał się ON w niej bardzo dobrze (a co najmniej poprawnie).

„Jest krew”, żeby nie trzymać Was dłużej w niepewności, zdaje egzamin :) To wciąż opowiadania godne Mistrza! Owo mistrzostwo najlepiej widać kiedy przyjrzymy się detalom: opisom świata, bohaterów, łączących ich więzi, wnikliwych obserwacji będących wizytówką tego autora. To wszystko wciąż jest na miejscu, rozczarowania w związku z tym raczej po lekturze nie będzie :)

Chyba najbardziej wyczekiwanym z czterech opowiadań tego zbioru było tytułowe „Jest krew”. Jego główną bohaterką jest znana nam dobrze z trylogii o Billu Hodgesie i z „Outsidera” Holly Gibney, a samo opowiadanie bardzo mocno nawiązuje do „Outsidera” i jest poniekąd jego kontynuacją (taką swoistą częścią nr 1,5). Bardzo się cieszę, że ta mała kontynuacja powstała! :) Nie zamyka ona ostatecznie całej historii o „Outsiderze” (nawet jeśli można by tak sądzić – King wielokrotnie pokazał, chociażby w przypadku „Mrocznej Wieży”, która doczekała się kolejnej odsłony w książce „Wiatr przez dziurkę od klucza”, że potrafi wrócić do z pozoru zamkniętych na głucho historii), ale czyta się ją świetnie i zostawia ona po sobie same pozytywne wrażenia.

Pozostałe trzy zawarte w zbiorze nowele to „Szczur”, „Życie Chucka” i „Telefon Pana Harrigana”. „Szczur” to nieco mroczna i niepokojąco historia zmagań pewnego pisarza (kolejny znany dobrze u Kinga motyw ;) ) z ciemną stroną jego ambicji; pewną rolę w tej opowieści odegra gadający zwierzak… „Życie Chucka” udowadnia, że każdy z nas może mieć wiele wcieleń i osobowości – King na przykładzie tej noweli pokazuje, do czego może dojść, gdy kilka z nich dojdzie do głosu… Ostatnia nowela, „Telefon Pana Harrigana”, to opowieść o życiu pozagrobowym. A także o sile więzów międzypokoleniowej przyjaźni.

Opowiadania są świetne, ale nie wszystkie stoją na tym samym poziomie. Moim skromnym zdaniem „Jest krew” i „Szczur” zdecydowanie się tutaj wyróżniają. Pozostałe dwa nie są złe, no ale… tamte dwa są jednak lepsze :) Zdanie wyróbcie sobie wszakże sami – w końcu gusta są różne.

Cóż jeszcze dodać… King jak zawsze po mistrzowsku żongluje swoimi spostrzeżeniami na temat otaczającej go rzeczywistości, znakomicie kreuje sylwetki bohaterów (zawsze mam się ochotę z nimi zaprzyjaźnić, są jak sympatyczni kumple z sąsiedztwa), pisze w zawoalowany sposób o swoich lękach, a także tradycyjnie opowiada o zmaganiach dobra ze złem, w których siła dobra najczęściej opiera się na przyjaźni, która musi pokonać najgorsze koszmary głównych bohaterów. Ot, cały Stephen King… :) I to dokładni taki, jakiego wszyscy uwielbiamy.

Jeśli jesteś fanem tego Pana – przeczytasz na pewno. Jeśli jeszcze nie jesteś – zacznij może od czegoś innego… Nie jestem zwolennikiem zaczynania przygody z Kingiem od zbiorów opowiadań. Mimo wszystko lepiej zacząć od którejś z jego soczystych powieści, a do opowiadań przejść później. Jeśli jednak zaczniecie już przygodę z jego książkami, to jest wielce prawdopodobne, że ani się obejrzycie a sięgniecie po opowiadania – i to szybciej niż myślicie :)

Gorąco polecam!

Książka zrecenzowana dzięki uprzejmości Księgarni [Adres usunięty]

[Adres usunięty]

Stephena Kinga uwielbiam od zawsze, więc na każdą jego książkę czekam z dużą niecierpliwością. Tym razem @proszynski_wydawnictwo wydało zbiór czterech opowiadań mistrza grozy zatytułowany "Jest krew". Każda historia jest jedyna w swoim rodzaju. „Telefon pana Harrigana” traktuje o życiu pozagrobowym i powiem szczerze, że bardzo przypadła mi do gustu. „Życie Chucka” jest już nieco mniej wciągającą historią, jednak coś w sobie ma i mimo wszystko byłam ciekawa jej zakończenia. „Jest krew” to opowiadanie, które nawiązuje do "Outsidera" i było prawie tak samo interesujące jak pierwsze. Ostatnia historia to „Szczur”, w której mamy do czynienia z gadającym zwierzakiem. Ta opowiastka jest również dość dobra, ale umieściłabym ją na trzecim miejscu na mojej skali. Ogólnie książkę oceniam na bardzo dobrą, choć wiem, że zdania na jej temat są skrajne. Mi jej czytanie sprawiło wiele przyjemności i wciągnęło do tego stopnia, że ani się obejrzałam, a dotarłam do ostatniej strony. Dlatego zdecydowanie polecam Wam tę pozycję.

Tradycyjnie chciałbym zacząć od tego że tego pisarza nikomu nie trzeba przedstawiać. Nawet jeśli nie wymienię go z imienia i nazwiska, to wystarczy wspomnieć o którymś jego dziele, jak choćby „Lśnienie”, czy „To!”, a wszyscy wiedzą o kogo chodzi. Całkiem niedawno trafiłem na jego nowy zbiór opowiadań, a raczej mikro powieści. A zbiór ów nosi tytuł „Jest krew...”

O książce możemy przeczytać, że:

Czytelnicy kochają powieści Stephena Kinga, ale i jego opowiadania - zawsze mocne i zapadające w pamięć - są prawdziwą mroczną ucztą dla zmysłów. "Jest krew…" to cztery nowe, znakomite opowieści, które z pewnością staną się równie sławne jak "Skazani na Shawshank".

King po raz kolejny pokazuje pełnię swojego kunsztu. W tytułowej noweli Holly Gibney, ulubiona bohaterka czytelników (znana z trylogii o Billu Hodgesie i z "Outsidera"), musi stawić czoło swoim lękom i być może kolejnemu outsiderowi - tym razem w pojedynkę. "Telefon pana Harrigana" opisuje międzypokoleniową przyjaźń, która trwa po grób… a nawet dłużej. "Życie Chucka" ilustruje ideę, że każdy z nas posiada wiele osobowości. A w "Szczurze" niespełniony pisarz boryka się z ciemną stroną swojej ambicji.

King po ostatnich bardziej obyczajowych zbiorach wraca tu do fantastyki, zachowując jednocześnie obyczajowy charakter. Jest jednocześnie jeden z nielicznych pisarzy, którzy potrafią mnie od razu wciągnąć w swój świat. Uważam bohaterów za swoich znajomych niemalże, martwię się o nich a jednocześnie kibicuję im w starciach z coraz bardziej pokręconymi wrogami. To pewnie ta warstwa obyczajowa sprawia, że poznajemy głębiej postać i wiemy od razu czy warto jej kibicować, czy może jednak zasłużyła na swój los. A same opowiadania są całkiem ciekawe. Spotykamy starych znajomych, poznajemy nowych i mamy do czynienia z sytuacjami, które każdego doprowadziłyby do obłędu prawie, a tutaj postacie przechodzą nad tym do porządku dziennego. Twórca ich przyzwyczaił, można by rzec. A czytając „Życie Chucka” miałem wrażenie że gdzieś już to czytałem. Nie mogę się pozbyć tego uczucia, chyba że sam doświadczam tego samego, kto wie. Tylko pisarz opisujący musi być marny, nie ma innego wytłumaczenia. A wracając do książki – jak zwykle przy Kingu nie mam praktycznie żadnych zastrzeżeń. Ciekawe, wciągające – nie można chcieć więcej.

"Cztery razy zło"

Kolejny rok i kolejny nowy King. Stęskniłem się za jego dobrą książką, zwłaszcza po nie za bardzo udanym "Instytucie", który pojawił się poprzednio. Na szczęście to Stephen King. Przyzwyczaił mnie już do tego odkąd czytam jego książki, że co roku stale i niezmiennie wydaje nową, a najczęściej dwie nowe książki, więc nawet jeśli mi się jakaś nie spodoba, to na kolejną (w nadziei - i najpewniej - lepszą) nie przyjdzie mi długo czekać. Książki mistrza od ostatniej dekady mocno zahaczają o powieści kryminalne, które nigdy nie wychodziły mu najlepiej. Ale odkąd zaczął pisać trylogię o Billu Hodgesie, którą mieliśmy okazję poznać w poprzednich latach, nieznacznie się to u niego poprawiło i te jego kryminały stały się już znacznie lepsze i przyjemniejsze w odbiorze. Jemu samemu widać bardzo spodobała się postać Holly Gibney, jednej z bohaterek trylogii, którą niedługo po jej zakończeniu umieścił w kolejnej powieści (Outsiderze), a dziś znowu będziemy mogli się na nią natknąć w najnowszej książce "Jest krew...". Ale uprzedzam od razu, że jeśli nie czytaliście jeszcze tych poprzednich kryminałów z Holly, a zamierzacie to zrobić, to tę najnowszą książkę odłóżcie sobie w czasie, bo natkniecie się tutaj na wiele spoilerów.

"Jest krew..." to tym razem nie powieść, a zbiór liczący pięćset stron i składający się z czterech opowiadań. Dokładnie rzecz biorąc trzy z nich to opowieści po mniej więcej stron stron, zaś wisienka na torcie (bo tak chyba należałoby nazwać w tym przypadku tekst z Holly) liczy sobie nieco ponad dwieście, czyli już bardziej klasyfikuje się jako mini-powieść.

"Telefon pana Harrigana" to pierwsze z nich i opowiada o bogatym biznesmenie, który przeniósł się do małej wsi i zaprzyjaźnił z kilkuletnim chłopcem, który początkowo czytał mu i pomagał w drobnych pracach domowych za pieniądze. Z czasem zaczął uczyć go też nowych rzeczy związanych z telefonem komórkowym, którego staruszek początkowo za nic w świecie nie chciał posiadać. Kiedy pewnego dnia pan Harrigan umiera chłopak odczuwa tę stratę, bo zdążył się już mocno do niego przyzwyczaić. Ale jak się okazuje śmierć nie zawsze oznacza koniec...

"Życie Chucka" to drugie opowiadanie, które zaczyna się od pojawienia dziwnego bilboardu z podziękowaniami dla Chucka za 39 lat pracy. Potem były kolejne bilboardy, reklamy i podziękowania. A zaraz po tym jeszcze więcej bilboardów, reklam i podziękowań wszędzie gdzie się da - w telewizji, radiostacjach, internecie. Ale kim właściwie był Chuck? Tego dowiemy się dzięki wędrówce w czasie do momentu, kiedy wszystko się zaczęło.

"Jest krew, są czołówki" to wspomniana wisienka na torcie, czyli mini-powieść z Holly Gibney. Zaczyna się od wielkiej tragedii, kiedy to w zamachu w jednej ze szkół ginie wiele niewinnych dzieci. Część z nich udaje się uratować przed śmiercią i niejako udział ma w tym pewien reporter, który w dziwny sposób pojawił się tam szybciej od innych i okazuje się być bardzo rozkojarzony i tajemniczy. Holly Gibney postanawia przyjrzeć się tej sprawie i wszczyna śledztwo. Jednak musi uważać, bo przez to jej życie też może być w niebezpieczeństwie.

Ostatnie opowiadanie to "Szczur" i przedstawia historię pewnego pisarza, który ma problemy z napisaniem swojej pierwszej powieści. Znany jest z całkiem niezłych opowiadań, ale chciał napisać powieść. I kiedy przed kilkoma laty zaczął ją pisać omal nie doszło do tragedii. Wściekły autor postanowił spalić cały tekst, z którego był niezadowolony, i przez to spaliłby cały dom. Demon przeszłości nie daje mu jednak odetchnąć, bo ciągle prześladowany jest myślami o napisaniu dobrej i pierwszej powieści. Jednak pewnego razu nieoczekiwanie wpada mu do głowy pewna myśl, którą postanawia wykorzystać i przekuć na powieść, bo jest święcie przekonany, że poszukiwana wena twórcza w końcu nadeszła. Wybiera się do domku na odludziu, z dala od rodziny i całego świata, żeby móc w ciszy i skupieniu wreszcie napisać swoją powieść. Ale czy na pewno mu się to uda?

Najnowsza książka Kinga raczej nie należy do najoryginalniejszych i najlepszych, które napisał. Ale bez wątpienia jest to typowa książka spod jego pióra, którą dobrze i bardzo przyjemnie się czyta, i kolejny dowód, że mistrz grozy jest ciągle w formie, mimo że po drodze zdarzają mu się gorsze momenty (jak chociażby we wspomnianym "Instytucie"). Wszystko to niby gdzieś już było, ale przedstawione tu sprawnie historie są w typowym dla niego klimacie i stylu. Trzy z opowiadań podobały mi się i czytało bardzo dobrze. Najlepsze chyba to "Szczur", które nieodłącznie kojarzyło mi się z ulubionymi powieściami "Ręka mistrza" i "Worek kości", bo tu też mamy artystę, którego poznajemy w samotności i towarzyszy temu bardzo osobliwa - mroczna, napięta, magiczna - atmosfera. "Telefon pana Harrigana" to kolejny tekst związany z dzieckiem i przyjaźnią, które autor tak często i dobrze porusza. Opowiadanie z Holly też uważam za całkiem niezłe i przyjemnie mi się je czytało. Najmniej przemówiło do mnie "Życie Chucka", chociaż posiada też jakieś plusy.

Podsumowując, "Jest krew..." to kolejny zbiór opowiadań, który może nie jest najlepszy, ale na pewno zadowoli wielu fanów Kinga, którzy zawsze z niecierpliwością czekają na następną jego książkę i liczą na styl i klimat, do których zdążyli się już dawno przyzwyczaić. Ucieszy z pewnością sympatyków Holly Gibney, a i pozostali czytelnicy, którzy po prostu lubią sięgnąć po dobrą i niezobowiązującą książkę grozy raczej też będą się dobrze bawić. Ja jestem zadowolony, bo się nie zawiodłem.

Recenzja z bloga: Świat Bibliofila.

JEST DOBRZE… NAWET BARDZO

Minęło już pięć lat odkąd Stephen King zaserwował nam swój poprzedni zbiór krótkich form, „Bazar złych snów” i dokładnie dziesięć od momentu publikacji „Czarnej bezgwiezdnej nocy”, poprzedniej antologii, w której znalazły się cztery minipowieści. Teraz autor wraca z kolejnymi czterema nowelami w książce „Jest krew…”, gdzie horror i thriller spotykają się z postapokaliptyczną fantastyką i świetnie zbudowanym zapleczem obyczajowym. A wszystko to podane w znakomitym, lekkim i jakże nastrojowym stylu, który nie pozwala oderwać się od całości przed odłożeniem jej na półkę.

Cztery opowieści. Cztery niezwykłe wydarzenia. I ludzie w nie wplątani.

Nastolatek zaprzyjaźnia się z emerytem, dla którego pracuje. Kiedy mężczyzna ów, pan Harrigan, odchodzi z tego świata, chłopak nie mogąc pogodzić się z jego śmiercią, nagrywa wiadomość głosową na telefonie, z którym staruszek został pochowany. Nie spodziewa się odpowiedzi, ale wkrótce ją dostaje. Co to właściwie oznacza? I co oznaczać będzie dla nastolatka?

Kiedy kończy się świat, my cofamy się w czasie, by zamiast patrzeć na koniec życia Chucka, odkryć jak ono wyglądało wcześniej i co właściwie się stało.

W tytułowym tekście Holly Gibney wraca z nowym śledztwem. Zamach w szkole, dziwne rozkojarzenie telewizyjnego reportera… Niby nic niezwykłego w świecie, gdzie ludzie znieczulili się na przemoc, ale wydarzenia te doprowadzą Holly do sytuacji, z której może wcale nie ujść z życiem…

Na koniec czeka nas opowieść o pisarzu, który dotąd – i to z trudem – radził sobie jedynie z pisaniem opowiadań. Przynajmniej do dnia, kiedy nagle w jego głowie pojawił się od razu cały pomysł na powieść. Czy może być coś piękniejszego? A co jeśli kryje się w tym jakieś „ale”? I czym może ono być?

Kiedy w 1982 roku na rynku pojawił się pierwszy zbiór czterech nowel Kinga „Cztery pory roku”, nikt nie spodziewał się, jakim sukcesem wydawniczym się okaże. Tym bardziej, że tym razem autor porzucił horror na rzecz życiowych, choć wcale nie mniej przerażających fabuł. Kolejne tego typu publikacje stały się więc tradycją. W roku 1990 pojawiła się antologia „4 po północy” (przereklamowana, z przewidywalnymi opowiadaniami, ale wciąż wciągająca, jak diabli), a w 2010 wspomniana „Czarna bezgwiezdna noc” (lepsza, jeśli chodzi psychologię i klimat, ale też nie zaskakująca, bo King serwował nam doskonale wszystkim znane schematy). „Jest krew” też szczególnie nie zaskakuje, bo Król wszystkie swoje zagrywki, wszystkie karty, jakie miał w talii, pokazał nam przez niemal pół wieku literackiej kariery i w rękawie nic już nie kryje, ale jest dobrze. I to bardzo. Bo wcale nie trzeba nic szczególnie nowego, by urzec odbiorcę – wystarczy po prostu dobrze odtworzyć to, co już ten kocha i obudzić w nim emocje.

I to właśnie Kingowi się udaje. Stephen zresztą jest, jak stary sztukmistrz. Niby już wszystko nam pokazał, ale nadal robi to tak sprawnie, że nie tylko patrzymy, jak urzeczeni, ale nagle odkrywamy, że znów czujemy się jak dzieciaki, które po raz pierwszy oglądały te sztuczki. „Jest krew…” to bowiem taki właśnie sentymentalny powrót do tego, za co kochamy tego pisarza. „Telefon pana Harrigana” przypomina takie teksty, jak „Przepraszam, to nie pomyłka”. „Życie Chucka” to powrót do poastapo, a chociaż sam King nie wie za bardzo skąd wzięła się ta opowieść, mi z miejsca skojarzyło się z „Rozbitkiem” Chucka Palahniuka – powieścią podobnie, jak ten tekst, opowiedzianą od tyłu. W „Jest krew…” King powraca do postaci Holly, znanej z trylogii „Pan Mercedes” i powieści „Outsider” bohaterki, jednej z najlepszych kobiecych, jakie autor kiedykolwiek stworzył, choć zawsze był mistrzem w kreowaniu żeńskich postaci – i dzieł ocierających się o klimaty serialu „Z archiwum X” (przed laty Stephen współtworzył zresztą odcinek „Chinga”), których nie brak w jego bibliografii. A „Szczur” to klasyczne wręcz odtworzenie motywu bohatera-pisarza, najczęściej pojawiającego się typu postaci w prozie Króla.

Wszystko to King serwuje nam stylem lekkim, prostym i przyjemnym. Stylem niespiesznie snutej gawędy, pełnej zbaczania w różne nieistotne rejony, które tak pięknie ubarwiają jego prozę. Stylem wciągającym i fascynującym, chociaż nie ma tu smakowania słów ani wielkiej literackiej głębi. Większej głębi i przesłania w całości też nie znajdziecie, czeka Was za to dużo świetne skrojonych postaci, klimat małych miasteczek, grozę, tajemnice, akcję, spokojne, wręcz sielankowe chwile. Przede wszystkim jednak King gwarantuje czytelnikom jedno: znakomitą zabawę na wysokim poziomie. Rozrywkę potwierdzającą jego status jednego z najważniejszych żyjących pisarzy amerykańskich i mistrzów horroru. Horroru, który nie straszy (przynajmniej mnie, bo mnie w literaturze nie starszy niestety nic), ale jest klimatyczny i fascynujący. Urzekający. I jakże prawdziwy, bliski ludziom i każdemu z nas. Za to pokochałem prozę autora i kocham ją nadal, i to właśnie dostałem w „Jest krew…”. Oby jeszcze niejeden tak dobry zbiór dotaszczył nam King.

O autorze zapewne pisać nie trzeba, bo każdy Stephena Kinga zna. Warto jednak wspomnieć parę słów o jego najnowszej antologii opowiadań, które ukazały się w kwietniu nakładem Wydawnictwa Prószyński i S-ka. "Jest krew" składa się z czterech opowiadań (trzech krótszych, około stustronicowych, i jednego długiego). Każde z nich tyczy się innego tematu, a jedno bezpośrednio nawiązuje do wydanej niegdyś powieści "Outsider".

Ale po kolei.

"Telefon Pana Harrigana" (pierwsze) opowiada o losach Craiga, nastolatka mieszkającego w niewielkim miasteczku, którego postanawia zatrudnić emerytowany pan Harrigan w roli osobistego lektora (oczy już nie te, a starzec lubuje się w czytaniu powieści). Motywem przewodnim historii okazuje się stary iPhone, czyli w tamtych czasach nowinka technologiczna, oraz jego magiczne właściwości.

"Życie Chucka" (drugie) jest historią niesamowicie wymowną, nieco surrealistyczną, ale skłaniającą do refleksji. Wszystko kręci się wokół billboardu, na którym widać zdjęcie księgowego oraz napis: Charles Krantz. 39 wspaniałych lat. Dzięki, Chuck!

Trzecie, czyli "Jest krew, są czołówki", podobało mi się najmocniej. Przewijała się tutaj Holly, znana z innych powieści Kinga, czyli np. Pan Mercedes albo właśnie wspomniany wcześniej Outsider (znajomość wymienionych powieści nie jest niezbędna, by zrozumieć treści). W opowiadaniu dochodzi do zamachu bombowego na szkołę, przez co ginie masa osób, młodych i starych. Holly jako detektyw przypadkiem trafia na ślad, z jakim ostatnio miała do czynienia w Teksasie. Bojąc się odkryć prawdę, kobieta brnie głębiej w śledztwo, a wysnute wnioski nie pozwolą jej spać po nocach.

"Szczur" jest opowiadaniem zwieńczającym książkę. Autor mierzący się z lękami spowodowanymi wydarzeniami z przeszłości próbuje ponownie napisać powieść. Zaszywa się więc w starym domu świętej pamięci ojca pośrodku lasu i tam poza chorobą i wichurą ma do czynienia z jeszcze jednym, niemal nierealistycznym, zjawiskiem.

Jeśli po przeczytaniu powyższych, skróconych opisów historii, nadal wahacie się nad sięgnięciem po "Jest krew", nie róbcie tego. Nie wahajcie się. Wpadłam w książkę po uszy, a każda historia nie dość, że skłaniała do głębszych refleksji (pierwszy raz od dłuższego czasu musiałam odczekać dłuższą chwilę, nim zdecydowałam się czytać dalej - należało przemyśleć to i owo), to jeszcze wręcz porywała oryginalnością i świeżym spojrzeniem na konkretne zagadnienie.

"Jest krew" po raz kolejny udowadnia, z jaką wprawą pisze Stephen King, i jak ogromne umiejętności operowania słowem posiada. Sposób wprowadzenia czytelnika w świat fabularny można skwitować jako doskonały, ponieważ zanim dojdzie do konkretnych wydarzeń, trzeba dokładnie poznać wartości oraz indywidualne charaktery bohaterów. Zabieg pozwala na kompletne wsiąknięcie w czytane treści, a także sprawia, że niecierpliwość przed dalszymi losami sięga zenitu.

Zdradzę wam, że strasznie odwlekałam zakończenie książki. Starałam się ją dawkować, czytać mniejszymi fragmentami, ponieważ nie chciałam się z nią zbyt szybko rozstawać.

Niesamowite wrażenie wywołały na mnie również niespodziewane zwroty akcji oraz nieprzewidywalne zakończenia (czasami otwarte, co jeszcze mocniej motywowało szare komórki do ruchu). Ponadto natknąć się można na wiele emocjonalnych momentów, co wzbogaca doznania podczas lektury.

"Jest krew" to książka, którą polecę z czystym sercem, szczególnie jeśli zamierzacie sięgnąć po coś nieoczywistego. Antologia czyta się tak naprawdę sama, a każde pochłaniane słowo urzeka swoim idealnym doborem. "Jest krew" jest doskonałym wyborem na jesienne, długie i deszczowe noce, co z kolei pozwoli wpaść w nieco mocniejszy (chwilami mroczniejszy) klimat. Niedługo zamierzam do książki wrócić, co niech będzie dla was największym poleceniem.

Książki autorstwa Kinga często wzbudzają moje zainteresowanie. Rzadko bywam nimi zawiedziona, choć zdarzyło mi się sięgnąć po kilka tytułów, które podobały mi się mniej. Przeważnie znajduję w nich jednak to coś, czego brakuje mi u innych autorów. Czy „Jest krew…” okazała się jedną z perełek?

„Jest krew…” to zbiór czterech opowiadań. Każde z nich opowiada osobną historię i dotyczy innych bohaterów. Postaram się krótko opisać każde z nich, wymienić odczucia, jakie towarzyszyły mi podczas ich czytania oraz co o nich uważam. Na wstępie pragnę jednak uprzedzić, że choć książka oznaczona jest w wielu miejscach jako horror, to nie uświadczycie w niej litrów rozchlapującej się na boki posoki, odciętych kończyn i wypruwanych flaków. Opowiadania zawarte w tym zbiorze trzymają w napięciu i mogą wywoływać dreszczyk emocji. Jeżeli jednak oczekujecie od horroru klimatu gore to tutaj go nie znajdziecie.

„Telefon pana Harrigana” to pierwsze opowiadanie, które znajduje się w zbiorze. Jest to opowieść o międzypokoleniowej przyjaźni, która przybiera ciekawą, choć nieco niepokojącą, ponadczasową formę. Akcja dzieje się w czasach, gdy pierwsze iPhone’y były nowością i mogło zdawać się, że już wtedy oferowały nieskończoną ilość możliwości. Okazało się jednak, że potrafią więcej, niż deklarowali to ich producenci. W wyniku dziwacznej usterki Craig, główny bohater opowiadania, może połączyć się z zaświatami. Nie ukrywam, że to opowiadanie podobało mi się najbardziej. Myślę, że choć dałoby się z tej historii wyciągnąć więcej i stworzyć na wspomnianym motywie pełnowymiarową książkę, to nie byłaby ona tak dobra. Cieszę się więc, że King w przypadku „Telefonu pana Harrigana” pozostał przy formie opowiadania. Jako powieść życiowe perypetie Craigstera mogłyby zostać niepotrzebnie rozwleczone i przegadane. Wartka akcja w przypadku tego opowiadania jest jego zdecydowanym plusem. Według mnie zakończyło się w idealnym momencie i uważam, że to opowiadanie było najlepsze w całym zbiorze.

„Życie Chucka” to trzy akty przedstawione w odwróconej chronologii. Wizja świata pozbawionego dostępu do internetu, dotkniętego licznymi klęskami, gdzie na każdym kroku pojawia się tajemniczy komunikat dotyczący tytułowego Chucka Kratza, była ciekawa. Podobała mi się mieszanka przeplatających emocji – od radości, przez smutek i niepewność, a także kontrasty, o które pokusił się King. Mam odnośnie „Życia Chucka” tylko jedno małe ale. Zabrakło mi jedynie drobnego słowa wyjaśnienia, które upewniłoby mnie co do słuszności domysłów. Jestem jednym z tych czytelników, którzy lubią zamknięte zakończenia, szczególnie, jeśli chodzi o teksty, które nie będą kontynuowane. Tutaj pozostał ono niedopowiedziane.

„Jest krew, są czołówki” to nawiązanie do starego dziennikarskiego powiedzenia i oczywiście tytułu najnowszego zbioru opowiadań Kinga. Główną bohaterką jest Holly Gibney, którą część z was może kojarzyć z „Pana Mercedesa” (ja od razu przyznaję się, że nie czytałam trylogii o Billu Hodgesie, ale nie czułam, by coś mnie omijało z tego powodu). Kobieta zaczyna prowadzić prywatne śledztwo, które przypomina jej o tajemniczej sprawie prowadzonej z detektywem Ralphem Andersonem. W obawie o to, że może przydarzyć jej się coś złego, postanawia nagrać raport, który następnie wysyła do starego znajomego wraz z dowodami w postaci zdjęć oraz spektrogramami dźwięku. Sam King w dopisku odautorskim przyznał, że kocha postać Holly i momentami odnosiłam wrażenie, że przez to aż nazbyt zasypywał czytelników zbędnymi szczegółami dotyczącymi jej zachowań (na przykład wybór posiłków i postoje zaplanowane na załatwienie potrzeb fizjologicznych, które nie miały żadnego znaczenia ani wpływu na akcję). Bardzo podobał mi się natomiast motyw antagonisty, za którym ruszyła w pościg Holly.

„Szczur” to opowiadanie, które z całego zbioru zrobiło na mnie najmniejsze wrażenie. Drew Larson pod wpływem weny postanawia się wybrać do domku leżącego na odludziu, by tam rozpocząć pisanie westernu, który może okazać się kluczem do kariery lub bolesną porażką. Z jednej strony podobało mi się obserwowanie zmagań pisarza, z drugiej zaś kolejne wydarzenia wydały mi się monotonne i przewidywalne. Po „Szczurze” spodziewałam się innego zakończenia, ponieważ wydało mi się ono zbyt zachowawcze.

Moje ogólne wrażenia odnośnie tej książki są pozytywne. Lektura pochłonęła mnie na kilka godzin i trudno mi się było od niej oderwać. Pomysły Kinga na kolejne opowiadania w przeważającej większości okazały się intrygujące i nietuzinkowe. Myślę, że książka spodoba się wielu osobom lubiącym styl Kinga, tajemnice oraz nadprzyrodzone zjawiska.