Furia

„Furia” Alex Michaelides.

Powieść „Furia” Alex’a Michaelides’a wzięła swój tytuł od nazwy silnego wiatru nawiedzającego od czasu do czasu greckie wyspy. Akcja tej książki jest zlokalizowana między innymi na małej, fikcyjnej wyspie prywatnej o nazwie Aura, która według słów autora „znajdowała się w Grecji i leżała w południowej części Morza Egejskiego, wśród luźnej grupy wysp zwanych Cykladami.”

Autor, Alex Michaelides, jest brytyjsko-cypryjskim scenarzystą oraz pisarzem. Powieść „Furia” jest jego trzecim thrillerem po dwóch wcześniej wydanych powieściach tego samego gatunku: „Pacjentka” i „Boginie”. W powieści „Furia” autor wykorzystał zasób swojego doświadczenia zawodowego oraz posiadanej wiedzy i znajomości środowiska teatralnego. Albowiem autor, jak zresztą sam to podkreślał, wzorował się w pewnym stopniu na dramacie greckim, gdzie każde posunięcie bohaterów tragedii zbliża ich do katastrofy. Kolejnym wzorcem dla autora powieści „Furia” była również twórczość pisarzy bardziej nam współczesnych, [Adres usunięty]. kryminałów Agathy Christie, na których cechy pisarz się też powoływał.

Powieść „Furia” Alex’a Michaelides’a jest podzielona na pięć aktów dramatu z wielokrotnymi zwrotami akcji, mylącymi tropami, wskazówkami powoli dozowanymi czytelnikom niczym kroplówkę choremu.

Głównym narratorem w książce jest jeden z jej głównych bohaterów, Elliot Chase. Cała powieść jest subiektywną relacją jednej postaci dramatu, czyli tutaj narratora. Elliot od początku nas informuje, że „to jest opowieść o zabójstwie”, a następnie stopniowo wprowadza poszczególne postacie tragedii, prezentując dość szczegółowo ich sylwetki. I krok po kroku zostajemy wprowadzeni w tajniki dramatu, którego główni bohaterowie w sposób nieunikniony zmierzają ku swojemu przeznaczeniu. Nietypowym fortelem wprowadzonym przez autora powieści „Furia” jest bezpośrednie zwracanie się narratora do czytelnika. Wprowadza to atmosferę familiarności, poczucie współuczestniczenia w fabule powieści.

Obok Elliota, narratora, główną rolę odgrywa tu Lana Farrar, piękna i sławna gwiazda filmowa w stanie spoczynku, która jest właścicielką greckiej wyspy Aury. Osobami jej towarzyszącymi są: Leo, siedemnastoletni syn Lany z pierwszego małżeństwa, Jason, jej obecny mąż, Kate, aktorka i przyjaciółka Lany, Nikos, opiekun wyspy oraz Agathi, wierna Lanie pomoc domowa i jej powiernica pochodząca z Grecji. I wszystkie postacie tego dramatu grają, odgrywają swoje role, w których sami są aktorami swojego losu. „Miała wrażenie, że uczestniczy w przedłużonej improwizacji – od rana do nocy grała, udawała kogoś innego. Z tym że osobą, którą udawała, że jest, była o n a s a m a.” Jak i dlaczego pobyt tej grupy ludzi na wyspie Aura w trakcie weekendu Wielkanocnego doprowadzi do tragedii? Nie wszystko jest tak oczywiste, jakby się wcześniej wydawało i nie każdy scenariusz napisany przez człowieka uda się precyzyjnie zrealizować. Najlepszym scenarzystą losu ludzkiego jest samo życie.

Autor, Alex Michaelides, zdradza nam w swojej książce rąbek tajników tworzenia sztuki teatralnej. Podpowiada cechy, które musi posiadać dramat, aby odniósł sukces. I główny scenarzysta fabuły powieści, Elliot Chase, stara się je wprowadzić w życie. Czy mu się uda? Czy aktorzy tragedii spełnią się w swoich rolach dramatycznych?

A na realizację celu ma wpływ wiele czynników, często niezależnych od zamiarów.

Alex Michaelides wprowadza nas również w świat zawiłości psychiki ludzkiej. Często nie uświadamiamy sobie nawet jak bardzo nasze dzieciństwo i inne doświadczenia życiowe oddziaływują na nasze wybory i dorosłe życie. A uświadomienie sobie pewnych czynników może wpłynąć na naszą percepcję. „Przerażone dziecko ciągle ukrywa się w twoim umyśle, wciąż niepewne; nadal niewysłuchane i niekochane”.

Miłość i nienawiść, namiętność i zdrada, przyjaźń i lojalność, fałsz i obłuda, brak dojrzałości uczuciowej i pragnienie miłości, urazy, nieufność oraz wiele innych elementów składa się na cyngiel wydarzeń mających miejsce na wyspie Aura pewnego wiosennego weekendu w trakcie porywistych podmuchów wiatru o nazwie „Furia”. Ludzkie motywacje są często tak samo zawirowane jak wiatr i tak samo gwałtowne. Jak bardzo zamieszają w kotle losu? Warto przeczytać, żeby się przekonać i poznać prawdę pewnego morderstwa.

Lana Farrar, sławna i emerytowana już aktorka zaprasza swoich najbliższych przyjaciół na maleńką, grecką wyspę, którą dostała kiedyś od męża. Podczas pobytu na wyspie do głosu dochodzą skrywane urazy i namiętności. Ten weekend zapamiętają wszyscy, a jedna osoba zapłaci za niego życiem.

Wydawałoby się, że to wątek, z którego wyciśnięto już wszystko…. nic bardziej mylnego! Autor stworzył z tego wątku wyrywający się schematom, niesztampowy i intrygujący thriller.

Pierwszy raz spotkałam się z tego rodzaju narracją, skierowaną bezpośrednio do czytelnika. Podczas lektury stajemy się powiernikiem Elliota, który był naocznym świadkiem wydarzeń na wyspie i nieodłączna ich częścią. Ten zabieg po mistrzowsku przykuwa uwagę, wciąga i wręcz pochłania.

Opowieść Elliota przybliża nam osobowości wszystkich postaci i pozwala na wysuwanie własnych wniosków, które autor umiejętnie przekreśla zwrotami akcji, jeden po drugim!

„Furia” to nie tylko świetnie przedstawiona historia. To misternie zaplanowana intryga, angażująca zagadka, którą czyta się z ogromnym zaciekawieniem.

Jestem pod wrażeniem oryginalności narracji i pomysłem autora na rozegranie akcji. Dodatkowo przeniosłam się do Grecji i poczułam jej wyjątkowy i tajemniczy klimat. Spektakl idealny!

„Życie to jest teatr, mówisz, ciągle opowiadasz;

Maski coraz inne,coraz mylne się zakłada;

Wszystko to zabawa, wszystko to jest jedna gra

Przy zamkniętych i otwartych drzwiach.

To jest gra!”

Edward Stachura

Zapraszam Cię na spektakl w pięciu aktach, spektakl, którego scenariusz napisało życie.

„Sztuka” ta to historia siedmiorga bohaterów, którzy znaleźli się na małej greckiej wyspie, można powiedzieć, że zostali na niej uwięzieni… kto został zamordowany i kto jest mordercą? O to jest pytanie!

Czytelnik zagląda przez ramię narratorowi, zasiada z nim przy jednym stoliku, a ten opowiada mu całą historię. To właśnie za sprawą tych intymnych rozmów Ty również stajesz się częścią tego widowiska. Tragedia, komedia, a może dramat? Który gatunek jest najbardziej adekwatny do tej historii? Nie można tego jednoznacznie stwierdzić. Balansujemy tu na granicy... na granicach wielu kwestii... moralności, prawdy, kłamstwa, realności. A wszystko wydaje się być tak bardzo prawdziwe, w końcu główną rolę gra prawdziwa aktorka, ale czy to faktycznie gra, czy jednak szara rzeczywistość i smutne życie, które nie jest filmem, czy kreacją teatralną...

Jak dobrze, że jest tu chwila na przerwę między aktami, antrakty tak bardzo są potrzebne, jak w każdej sztuce teatralnej. Zapytasz dlaczego? Dają czas na chwilę zatrzymania i spojrzenie na wszystko z boku, bo zwroty akcji, działania bohaterów, opisy są bardzo dynamiczne, czasem trzeba choć chwilę odsapnąć.

Kulminacją jest morderstwo, ale to sposób, bardzo poetycki, w jaki autor buduje napięcie, prowadzi czytelnika, przez każdy element scenariusza, krok po kroku traktując go jak swojego największego przyjaciela, sprawia, że czujesz wiele emocji, że sam chciałbyś znaleźć się na tej wyspie. Kwintesencją nie jest sam akt morderstwa, ale człowiek i jego psychika.

Z pewnością to historia inna niż wszystkie, inaczej podana, intrygująca i stawiająca przed czytelnikiem wiele pytań moralnych...

A czy Ty wiesz kiedy zejść ze sceny? Czy Twoje życie to jest teatr?

Alex Michaelides, autor kultowej "Pacjentki" powraca z najnowszym thrillerem psychologicznym pt. "Furia".

Była gwiazda filmowa zaprasza grupę najbliższych przyjaciół na swoją prywatną grecką wyspę. Tam okazuje się, że dawne urazy nie zostały zapomniane, a emocje są wciąż żywe.

"Było nas, uwięzionych na tej wyspie, siedmioro. Ktoś z nas był zabójcą". To słowa głównego narratora, uczestnika wydarzeń, dramatopisarza Elliota. Początkowo mam powody sądzić, że nie jest z nami do końca szczery, a jego obiektywizm budzi wątpliwości. Jednak jego postępowanie zostanie wyjaśnione. Już z opisu okładkowego, czy też z samego prologu dowiadujemy się, że dojdzie do morderstwa, jednak bardzo długo nie wiemy, kto jest ofiarą. Ta wiedza okaże się zaskakująca i skutkować będzie następnymi pytaniami: kto zabił i dlaczego?

Ta powieść niczym wytrawna sztuka teatralna podzielona została na akty, a jej postacie, a jakże, wywodzą się ze środowiska artystycznego. Narrator pokrótce przedstawia nam wszystkich bohaterów tegoż dramatu. To ludzie z problemami znamiennymi dla tej branży, nadużywający leków, narkotyków, alkoholu. Na dodatek wszyscy kłamią i tak naprawdę nie pałają do siebie sympatią. Starają się robić dobrą minę do złej gry, lecz nie wszystkim to wychodzi. Ich wpadki bywają spektakularne i wywołują kpiący uśmiech.

Nie była to najbardziej porywająca, jeśli chodzi o akcję, lektura. Skupiła się na wnętrzu człowieka, zgłębianiu jego psychiki, emocjach i namiętnościach nim targających. Co osobiście bardzo lubię.

👣🗾

Była gwiazda filmowa, Lana Farrar, postanawia zaprosić swoich najbliższych na wspólny weekend. Okoliczności są kuszące - prywatna grecka wyspa, piękna pogoda i beztroski czas w gronie przyjaciół. Niestety początkowo pozytywna atmosfera zostaje zakłócona przez narastające między bohaterami napięcia, tajemnice i nieporozumienia. Sytuacja pogarsza się z godziny na godzinę i w pewnym momencie staje się jasne, że nie każdy będzie miał tyle szczęścia, by wrócić do domu.

🎬🎭

Choć nie jest to książka, która mnie zachwyciła, uważam, że została bardzo ciekawie skonstruowana. Teraźniejsze wydarzenia z wyspy przeplatają się z licznymi retrospekcjami, podczas których narrator odsłania coraz bardziej niepokojące fakty na temat bohaterów. Tym sposobem, za każdym razem gdy ,,wracałam" na wyspę, bogatsza o nową wiedzę, spoglądałam na rozgrywające się tam wydarzenia w inny sposób.

Co zabawne, autor zdecydował się na oryginalną, nietypową narrację, w której główny bohater przemawia do czytelnika w sposób przypominający zwierzenia przy drinku w barze.

Największą wadą tej książki jest moim zdaniem nierówne tempo akcji, związane ze wspomnianymi wcześniej retrospekcjami. Choć z perspektywy czasu wiem, że były one potrzebne, to jednak niejednokrotnie wybijały mnie z rytmu. Zdecydowanie chętniej czytałam rozdziały z wyspy, w których Alex Michaelides wyczarował świetny, niepokojący klimat.

Podsumowując, naprawdę dobrze bawiłam się przy tej książce, ale uważam, że najlepiej sięgnąć po nią z otwartą głową, bez nastawiania się na powtórkę ,,Pacjentki" (pierwszej powieści autora).

🧿✨

[współpraca reklamowa z @wydawnictwo_wab]