First last kiss

Jeśli czytaliście moją opinię o książce „First last look” to może pamiętacie, że pierwszy tom nie do końca mi się podobał. Jednakże nie przekreśliłam od razu tej autorki, tylko postanowiłam dać jej drugą szansę. W końcu nie od razu skreśla się ludzi. Tym razem jednak się nie zawiodłam i niesamowicie się z tego cieszę, ponieważ ta część podobała mi się dużo bardziej. O tym więcej w dalszej części postu.

Bardzo mi się podoba to, że został wprowadzony tutaj wątek od przyjaźni do miłości, bo dzięki temu relacja między głównymi bohaterami nie pędzi na łeb na szyję, tylko rozwija się powoli i z wyczuciem. Dodatkowo Elle i Luke mają okazję naprawdę dobrze się poznać, a co za tym idzie również czytelnik ma szansę dobrze ich poznać. Podoba mi się również to, że jako dwójka przyjaciół nie mieli przed sobą praktycznie żadnych tajemnic, czuli się ze sobą swobodnie, potrafili ze sobą żartować i dogryzać sobie nawzajem.

Kolejnym z plusów jaki dostrzegłam w tej pozycji i oczywiście bardzo mi się to podoba, jest to, że autorka pokazała jak ważna i silna może być przyjaźń. Wiecie, nie zostało to opisane tylko powierzchownie, a relacja (mówię tutaj o tej przyjacielskiej) między Lukiem a Elle została naprawdę mocno zacieśniona. Można powiedzieć, że w pewnych momentach rozumieli się oni bez słów i mogli liczyć na siebie naprawdę w każdej sytuacji. Przed chwilką napisałam, że bardzo podoba mi się to, że Bianca pokazała jak ważna i silna jest przyjaźń, a teraz chce Wam napisać, że jednak troszkę mi to przeszkadzało. Nie zrozumcie mnie źle, jestem zdecydowanie na TAK dla przyjaźni damsko-męskiej, ale przez to zabrakło mi odrobinkę cukierkowych scen. Taki malutki minus tego wątku z przyjaźnią. Dobrze, już teraz nie będę się czepiała.

Jak już wcześniej wspomniałam, ten tom podobał mi się bardziej niż poprzedni. Nie do końca wiem, czym było to spowodowane. Myślę jednak, że chodzi tu o fabułę. Ten pomysł podobał mi się nieco bardziej, nie będę oszukiwała. Wątek od przyjaciół do kochanków to coś, co lubię. W dodatku mam wrażenie, że styl autorki w tej część jest nieco lepszy. Mam nadzieję, że nie jest to tylko zabieg tłumacza, ale faktycznie Bianca z każdą częścią będzie pisała jeszcze lepiej. Jak mówię, pierwszy tom moim zdaniem był średnio napisany.

Pełna opinia znajduje się na moim blogu! Zapraszam :)

[Adres usunięty]

~Zaczytana Anielka~

PRZYJACIELE

Nie łatwo mieć za przyjaciela chłopaka, który częściej niż przecięty osobnik w jego wieku stawia na przelotne przygody, łamiąc przy tym wiele damskich serc. Nie łatwo też słuchać od znajomych kwilenia na temat odrzucenia, które dla Luke’a jest czymś zupełnie normalnym. W końcu nigdy nikomu nic nie obiecuje. Mający swoje za uszami, imprezowy, ale sympatyczny chłopak potrafi jednak wyciągnąć pomocną dłoń, zwłaszcza w kierunku Elli, jedynej dziewczyny, która tak naprawdę go obchodzi. Elle z kolei nie kryje przed nim żadnych cennych uwag, rad czy pouczeń, szczególnie kiedy uznaje, że przegina. Bohaterka nie jest szarą myszką, choć pod maską wolnej i szczęśliwej nastolatki skrywa tak naprawdę wielkie pokłady smutku, które pewnego dnia będą musiały powrócić.

MŁODZI LUDZIE I MAŁE DRAMATY

Historia rozgrywana jest w środowisku młodych ludzi. Nie brakuje więc klimatu imprez, przelotnych znajomości, niezobowiązujących relacji plotek czy nieprzemyślanych zachowań. W końcu nikt tak na bardzo poważnie nie myśli jeszcze o dorosłym życiu. Wspaniały okres, w którym można pozwolić sobie na wiele z proporcjonalnie niewielkimi konsekwencjami. Jednak, główni bohaterowie wcale nie mają tak lekko, pomimo tego, że autorka nie naznaczyła ich wielkimi tragediami i dramatami. Ich problemy, wynikające z rodzinnych sytuacji, są naturalne, nieprzejaskrawione - w wyniku czego wiarygodne.

MIŁOŚĆ, PRZYJAŹŃ I…

Wielka przyjaźń, niespodziewana miłość, małe kłamstewka, drobne zazdrości, w końcu czas szczerych rozmów i tego poczucia, że ma się obok kogoś, komu można powiedzieć wszystko. W tle rodzinne problemy, poczucie bycia gorszym i niespełnione oczekiwania.

PODSUMOWANIE

Książka utrzymana jest w lekkim, ale przyjemnym klimacie. Raczej niewybitnie dynamiczna czy bogata w wielkie zwroty akcji, za to wiarygodna, z dobrym i konsekwentnie pociągniętym rysem postaci. Zdecydowanie raczej dla młodego czytelnika, jak na typowe New Adult przystało. Nie musicie znać poprzedniej części, by móc sięgnąć po tę. Jak już wspomniałam, nie jest to bardzo oryginalna czy głęboka historia, ale przyjemna i dobra na relaks w letnie dni.

[Adres usunięty]

„First last look” Bianca Iosivoni czytałam jakiś czas temu i bardzo mi się podobała, na tyle, że z chęcią chciałam dla Was zrecenzować jej kontynuację. „First last kiss” jest historią dwójki najlepszych przyjaciół, która wzbrania się ze wszystkich sił przed tym, aby pchnąć tą relację w inne tory. To zrozumiałe z pewnych względów, a mianowicie z powodu strachu o to, że straci się to, co się w danej chwili ma. Wspaniałego przyjaciela, na którego zawsze można liczyć, nawet, kiedy nie jest się świadomym, że się tego potrzebuje. Czasem potrzebne jest podjęcie takiego ryzyka, ponieważ może się okazać, że zaiskrzy i ta druga osoba czuje to samo. Niestety istnieje też taka ewentualność, że wszystko się zaprzepaści, czy jest więc złoty środek w takiej sytuacji?

Elle Winthrop jest główną bohaterką „First last kiss”, jest bardzo pewną siebie i bystrą kobietą, która ma cięty języczek, którym potrafi się posługiwać po mistrzowsku. Jest uzależniona od kawy, pochodzi z bogatej rodziny, z którą ma niewielki kontakt. Wszystko za sprawą tego, że jest od nich zupełnie inna, jest ich taką czarną owcą.

Elle ma pewną cechę, którą można w zależności od punktu spojrzenia interpretować, jako wadę lub zaletę, stara się zadowolić wszystkich zapominając gdzieś w tym o sobie, dlatego jej potrzeby są spychane na dalszy plan. Wszystko wygląda inaczej, kiedy przebywa z przyjaciółmi, jest sobą, nie musi udawać, czuje się wolna.

Luke McAdams uchodzi za kobieciarza lubiącego seks, w gruncie rzeczy jest podobny do Elle, jest bardzo pewny siebie, na tyle, że na każdy argument ma gotową odpowiedź. Mimo wszystko rozumie, dlaczego dla przyjaciółki temat rodziny to pewnego rodzaju tabu. Sam także ma wiele tajemnic, o których nie mówi, gnębi go przeszłość, a ON nie daje sobie tego po sobie poznać. Kiedy człowiek przywdziewa maskę i udaje szczęśliwego, kiedy tego nie czuje, zawsze może wydarzyć się coś, co sprawi, że przestanie być w swoim kłamstwie autentyczny. W pewien sposób wygodny jest dla niego wizerunek wiecznego imprezowicza i kobieciarza, nie wymaga się od niego zbyt wiele. W mężczyźnie jest jedna więcej głębi, niż ktoś mógłby przypuszczać, dlatego tak dobrze mu się spędza czas z Elle. Wydaje się, że wszyscy dostrzegają to, jak idealnie do siebie pasują poza samymi zainteresowanymi.

Elle zostaje zaproszona na przyjęcie zaręczynowe siostry, co wiąże się z powrotem do domu, czymś, co trudno jest jej zrobić. Czułą się swobodnie z dala od Winthrop’ów, jednak z takiego przyjęcia nie może się wymigać, nie może zrobić tego siostrze, nawet jeśli to będzie dla niej takie trudne. Nie będzie jednak zupełnie sama, bowiem Luke występuje na uroczystości, jako jej chłopak. Nie chciał i nie mól zostawić jej samej tam, gdzie nie czuje się pewnie i bezpiecznie. Chce być jej opoką i zapewnić jak najbardziej komfortową dla dziewczyny atmosferę.

Wspólny pobyt w domu dziewczyny sprawia, że iskry które między nimi się pojawiają stają się coraz bardziej widoczne, na tyle, że nie można powiedzieć, że nie istnieją. Luke'a i Elle są tego świadomi, nie mogą się wyprzeć tego, że czują do siebie fascynację, jednak żadne z nich nie chce, aby w ich przyjaźni pojawił się seks, jednak napięcie nie maleje, czy zdecydują się coś z tym zrobić? Czy w końcu dostrzegą to, że są dla siebie stworzeni? Czy pokonają ten strach?

„The Last First Kiss” została opowiedziana na przemiennie z perspektywy głównych bohaterów, co pozwala nam zbliżyć się i lepiej poznać ich charaktery. W trakcie lektury otrzymujemy więcej informacji na temat ich motywacji, lęków, marzeń i rodzin, z których pochodzą. Wzajemny pociąg tej dwójki był wyczuwalny już od pierwszej strony książki, przynajmniej mnie się udało dobrze w to wczuć.

Luke'a został wykreowany jako stereotypowy playboy, jednak to tylko maska, otoczka, a ON sam ma więcej do zaoferowania niż nienaganny wygląd. Jest dowcipny, lojalny, opiekuńczy, co czyni go dobrym obserwatorem. Autorka trafnie budowała napięcie między bohaterami na tyle, że udało mi się większość ich decyzji rozumieć, może nie były to wszystkie, ale nie było ze mną źle.

Styl, którym posługuje się Bianca jest płynny i lekki, a jednocześnie urzekający, który w pewien sposób daje pełen wachlarz emocji. Zamieszczone słowa opisane są w taki sposób, aby zjednać i zmieszać emocjonalny świat postaci z tym należącym do czytelnika.

„The Last First Kiss” czyta się naprawdę szybko, nie zauważyłam, kiedy coraz bardziej zagłębiałam się w fabułę, wgryzałam się w nią, jak w kawałek pysznego ciasta nie chcąc, aby zniknął z talerza, a jednocześnie czuć jego zniewalający smak. Śledziłam wydarzenia przepełniona ciekawością i niczym dziecko trzymane za rączkę podażałam w stronę dramatycznego punktu kulminacyjnego. Nie znajdziemy w książce przerysowanych super samców, ani silnie skonstruowanego dramatu, ale ludzi z zrozumiałymi problemami i ciężką przeszłością, tacy jak ty, czy ja. To jeden z wielu powodów, które sprawiają, że czytanie „The Last First Kiss” było przyjemnością. Z niecierpliwością wyczekuję kolejnego tomu, jestem pewna, że wy macie podobnie.

„Przyjaciele są jak ciche anioły, które podnoszą nas, kiedy nasze skrzydła zapominają jak latać” - to przepiękne słowa Antoine de Saint-Exupéry’ego opisujące to, jak tak naprawdę powinna wyglądać przyjaźń. Niczym w przysiędze małżeńskiej powinna się ona charakteryzować uczciwością, wiernością, także i miłością do tej drugiej osoby, jednak w większości przypadków nie jest ona romantyczna.

„Przyjaciele czasami działają sobie na nerwy, ale jeśli martwią się z jakiegoś powodu, zazwyczaj mają rację”

Drugi tom serii „First” zdecydowanie różni się od pierwszego, głównie klimatem, co jest spowodowane innymi bohaterami i bijącą od nich kompletnie różną energią. „First Last Look” skupiało się na ukazaniu powoli budującego się zaufania w dość dowcipny sposób - między Elle i Lukiem to zaufanie już jest, a oprócz niego również masa napięcia seksualnego, które wprost emanuje ze stron książki. Jednym osobom na pewno się to spodoba, jednak innym – tak jak mi – nie do końca, ponieważ zbyt dominuje ona nad jej emocjonalną, uczuciową stroną sprawiając, że staje się ona trochę płytka.

Sami bohaterowie są naprawdę w porządku, polubiłam ich, ale muszę się po raz kolejny przyczepić do tego, że Bianca Iosivoni jest bardzo schematyczna w tworzeniu swoich powieści – znów mamy dwójkę, która została ukształtowana przez swoją trudną przeszłość i dopiero na studiach zaczęła pokazywać „prawdziwe ja”. Znów mamy pewne postępy w relacji bohaterów, klęski, a to wszystko prowadzi do przewidywalnego finału. Nie przeszkadzało mi to zbytnio, bo nie oczekiwałam od tej książki wiele, ot, potrzebowałam czegoś na jeden wieczór, przy czym nie musiałabym zbyt dużo myśleć i właśnie to otrzymałam. A nawet odrobinę więcej, bo co ciekawe, autorka pomimo powtarzalności porusza nowe problemy towarzyszące wielu osobom w rzeczywistości, przez co czytelnikowi łatwiej jest utożsamić się z bohaterami i ich historią.

Przyznaję, uwielbiam to, w jak prosty, przyjemny i przystępny sposób pisarka porusza ważne sprawy.

Uwielbiam to, w jaki sposób Bianca ukazała przyjaźń w „First Last Kiss” – jako nieraz dogłębnie raniącą drugą osobę bestię, która w końcu i tak porzuci swoją dumę, przekształcając się w piękną, nierozerwalną więź dającą jej siłę i wsparcie, gdy najbardziej tego potrzebuje.

„W college’u, między tymi wszystkimi wykładami, imprezami i egzaminami, zawieranie przyjaźni było proste. Ale dopiero jak komuś powinęła się noga, można było się przekonać, kto był twoim prawdziwym przyjacielem, a kto w najlepszym przypadku pomachał ci na powitanie, i to z bezpiecznej odległości”

Co jeszcze mogę napisać? Jedynie to, że życzę autorce jak najwięcej energii, dobrych pomysłów i weny twórczej. Myślę, że z czasem poprawi się jej charakter doboru słów na bardziej złożony, a powieści i tak nadal będzie się pochłaniać z zawrotną prędkością. Liczę też na odrobinę większe zwrócenie uwagi na psychologiczną stronę tworzenia bohaterów.

Z wielką niecierpliwością czekam na kolejne tomy serii „First” w Polsce, a także mam nadzieję na wydanie innych książek Iosivoni, bo choć mają one swoje wzloty i upadki, to zdecydowanie warto się nimi zainteresować chociażby po to, żeby przyjemnie spędzić przy nich czas, a także „uczulić się” na problemy innych, szczególnie bliskich nam osób.

Za egzemplarz „First Last Kiss” bardzo dziękuję Wydawnictwu Jaguar

„W college’u, między tymi wszystkimi wykładami, imprezami i egzaminami, zawieranie przyjaźni było proste. Ale dopiero jak komuś powinęła się noga, można było się przekonać, kto był twoim prawdziwym przyjacielem, a kto w najlepszym przypadku pomachał ci na powitanie, i to z bezpiecznej odległości. Elle była moją prawdziwą przyjaciółką. Z każdym słowem, spojrzeniem, minutą stawałem się tego coraz bardziej świadomy. Może nie znałem jej z każdej możliwej strony – na pewno nie jako przedstawicielkę klasy wyższej – ale wiedziałem, kim naprawdę była.”

Sięgając po drugi tom miałam obawy. Zresztą jak zawsze kiedy sięgam po jakikolwiek drugi tom mam pewne lęki.

Moje obawy wiązały się przede wszystkim z tym, że bałam się, że autorka przeciągnie historię Emery i Dylana, przez co historia będzie po prostu nudna.

Jak to mam w zwyczaju, nie czytuję opisów z tyłu książki. Nauczyłam się, że nie raz mogą powiedzieć zbyt dużo.

Myk tej książki serii polega na tym, że w każdej z części będzie występować inna para przyjaciół.

W tej części bliżej poznamy Elle i Luke'a. Bardzo się ucieszyłam. Z pierwszej części możemy pamiętać, że są najlepszymi przyjaciółmi. Elle jest dziewczyną z twardym charakterem i bardzo niewyparzoną buzią, cięta ripostą, która bardzo u niej lubię.

Więcej na: [Adres usunięty]