Dzieci Diuny. Kroniki Diuny. Tom 3

Dzieci Diuny. Kroniki Diuny. Tom 3 to już trzeci tom tego niezwykłego cyku, który stał się dla mnie niezwykłą podróżą po odległych zakątkach wszechświata. Tak jak w poprzednich dziełach ukazujących wydarzenia tego tajemniczego świata to od naszej perspektywy jaką obierzemy zależy odbiór wydarzeń o których przyjdzie nam czytać. Dzieło to jest pełne intryg oraz niesamowitych historii, za które przecież tak kochamy świat wykreowany przez Herberta. Świat, który przychodzi nam odwiedzać ponownie zaskakuje na każdym kroku stawiając przed nami niejednokrotnie pytania na które czytelnik będzie musiał samemu poszukać odpowiedzi. Podsumowując jest to naprawdę godna kontynuacja cyklu, która nie zawiedzie żadnego fana gatunku/

Bóg Imperator Diuny to kolejna część przygód, po którą sięgnąłem z zaciekawieniem. Wszystkie poprzednie tomy przeczytałem z ogromnym zaciekawieniem, a ten spodobał mi się najbardziej ze wszystkich. Te książki są dla mnie tak niesamowite, że często nie mogę doczekać się wieczora, kiedy wreszcie usiądę w fotelu po całym dniu pracy i zatopie się w ich czarującej fabule. Wielkie gratki dla autora książki, który tworzy tak niesamowite historie. Według mnie zakończenie było bardzo zaskakujące, dlatego chętnie przeczytam kolejny tom Kronik Diuny. Polecam wszystkim, bo naprawdę warto, ja się nie zawiodłem.

Frank Herbert i jego książka pt. Dzieci Diuny to już trzeci tom cyklu kroniki Diuny i muszę przyznać, że jest to książka, która bardzo mnie wciągnęła. uwielbiam wielowątkowość, dynamikę oraz nieoczywista, zaskakującą fabułę. Wszystko to znalazłam w tej książce. Bardzo lubię tematykę bliźniąt może być to jeden z powodów przez, który ta książka przypadła mi do gustu. Niestety wcześniejszych części nie miałam okazji przeczytać, ale myślę, że ta część zmotywowała mnie do nadrobienia zaległości. uważam, że autor doskonale wprowadził mnie jako czytelnika w wykreowany przez siebie świat. Wyobraźnia stanowczo została uruchomiona. Gorąco polecam wszystkim niezdecydowanym.

Nie czytam za często fantastyki, ale od czasu do czasu zdarza mi się sięgać po tego typu powieści. Ostatnio jednak zaczęłam czytać całą serię książek pt. "Królestwo Diuny" i muszę przyznać, że wciągnęłam się w to. Kilka dni temu miałam okazję przeczytać trzeci dom, który podobał mi się, ale nie był aż tak dobry, jak pierwszy i drugi. Powieść czyta się dość przyjemnie, ale nie wciąga czytelnika tak mocno, jak te poprzednie. Wiele wątków było dla mnie niezrozumiałych, nad wieloma musiałam dłużej pomyśleć. Na duży plus zasługuje kreacja bohaterów oraz uniwersum, które wymyślone jest w każdym calu. Zachęcam do czytania, bo warto.

"Dzieci Diuny. Kroniki Diuny" to trzecia część cyklu o Diunie, która moim zdaniem zdecydowanie różni się od pozostałych części, niemniej jednak trzeba przyznać, że wciąż trzyma poziom, co bardzo mnie cieszy. Napięcie w książce rośnie stopniowo - początek jest dość spokojny, jednak później akcja nabiera tempa. W tej części miało miejsce dużo zaskakujących wydarzeń, a zachowania czy decyzje niektórych bohaterów mocno mnie zszokowały i udowodniły, że bohaterowie potrafią być bardzo nieprzewidywalni, co było dla mnie ogromnym plusem, bo lubię zwroty akcji. Książka jest bardzo ciekawa i według mnie należy do najlepszych części "Diuny".

"Niektóre działania mają koniec, a nie mają początku;

niektóre zaczynają się, a nie kończą.

Wszystko zależy od tego, gdzie stoi obserwator."

Zdecydowanie w takim wydaniu uwielbiam diunowskiego Herberta, we wspaniałym stylu nawiązującego do pierwszego tomu serii ("Diuna"), i choć druga odsłona ("Mesjasz Diuny") też mnie wciągnęła, to jednak klimaty "Dzieci Diuny" podpinają się pod najbliższe mojemu czytelniczemu sercu. Proponują mnóstwo materiału do intelektualnej rozrywki, podsuwają trafne przemyślenia do rozważań, czynią aluzje do wrażliwych aspektów funkcjonowania każdej cywilizacji. A zatem pojawia się mnóstwo okazji przeniesień ze świata fantastyki do rzeczywistej współczesności. Spoglądamy na groźne następstwa fanatyzmu religijnego, skrajnego doktrynerstwa, odkształcania mesjanistycznego kultu jednostki, łączenia wiary z władzą, metafizycznego uzależnienia, odbić przeszłych świadomości, krytycznego stanu, w którym łamanie prawa staje się grzechem. Obserwujemy dotkliwe skutki zakłócenia środowiska naturalnego, sprowadzenia na jałową spaloną planetę żywych zielonych ekosystemów. W imię dobrych założeń, poprawienia jakości życia mieszkańców, umożliwienia znaczącego rozwoju, ale z mrocznym przeczuciem katastrofalnych transformacji wywołanych przez ingerencję człowieka. Zerkamy na biurokratyczne monstra krępujące ludzkie życie. Czyż to wszystko nie brzmi szalenie znajomo? Czyż nie odnosi się pośrednio do obecnych czasów?

Autor kreatywnie i intrygująco zabarwia fabułę, czyniąc ją wielopoziomową, nieprzewidywalną, a nawet przewrotną. Dynamizm licznych przygód przeplata się z ekspansywnością niepokojących wizji. Rozległa sieć intryg i spisków otacza Leto i Ganimę, dziewięcioletnie dzieci proroka Paula Atrydy, obdarzone przerażającą mocą, władające technikami prana i bindu. Wiele stron pragnie je wykorzystać do osiągnięcia partykularnych celów. Herbert raczy czytelnika szerokim spektrum ciekawych postaci, znanych już z poprzednich odsłon serii, ale też nowych, które wzbudzają sympatię, antypatię, lub sprzeczny odbiór. Bohaterowie toczą wewnętrzne walki, podlegają ostrym rozterkom, balansują na niebezpiecznej linii igrania z losem, nie są oszczędzani przez pisarza, zatem nie możemy być pewni ani postaw, ani wzajemnych relacji, ani przetrwania. Kaznodzieja, Jessica, Alia, Stilgar, Duncan, Farad'n, zapewniają wciągającą historię, ale nie tylko oni wypływają wartkim nurtem na scenę incydentów, perypetii i dylematów. Przyciągają wyraziści i przekonujący aktorzy dynamicznego układu, którego porządek może pozostawać w delikatnej równowadze tylko przez jakiś czas. Powieść fantastycznie pochłaniająca, zgrabna narracja, umiejętne wskazywanie różnorodnych kontekstów, płynne angażowanie w atrakcyjny świat. Niewątpliwie zakochuję się w takich historiach. Wyczekuję spotkania z czwartym tomem, liczę, że będzie równie ambitny.

[Adres usunięty]

Diuna jest dziełem wybitnym. To niewątpliwie jedna z tych powieści, które ukształtowały obecny kształt prozy science fiction. Frank Herbert przez tę powieść położył kamień milowy pod cały gatunek. Wielu autorów próbowało go naśladować, lecz moim skromnym zdaniem, nikomu nie udało się osiągnąć poziomu Franka Herberta. Dzieło to polecam każdemu, nie tylko wiernym fanom fikcji naukowej, lecz także osobom, które do tej pory nie miały styczności z literaturą tego typu. Jestem przekonany, że po lekturze tego dzieła - wciągną się. 

Frank Herbert tworząc Diunę, stworzył dzieło ponadczasowe, które pomimo upływu tak długiego czasu wciąż posiada niesłabnące grono wiernych fanów, do którego z dumą i ja się zaliczam. Przeczytałem tę powieść po raz pierwszy jako nastolatek i świat, który mi ukazała został ze mną już na całe życie. Niewątpliwie Frank Herbert jest jednym z mistrzów gatunku science fiction. Jego dzieła wpłynęły na całą masę naśladowców, którym jednak nie udało się osiągnąć poziomu mistrza. Z całego serca polecam każdemu.

NOWE POKOLENIE

Trzeci tom „Diuny” to rozrywka równie udana, jak dwie poprzednie części. Fabularnie i stylistycznie większych zmian tutaj nie uświadczycie, bo wszystko jest tu poprowadzone według schematu jaki już znamy i jakiego oczekujemy, ale to dobrze. Bo dzieło Herberta to jedna z tych serii, które zmian żadnych nie wymagają i każdy, kto ceni cykl, teraz też będzie usatysfakcjonowany.

Dziewięć lat po wydarzeniach poprzednich części, pustynią włada Alia, a dzieci Paula starają się walczyć z własnym przeznaczeniem, by też nie stać się jasnowidzącymi. Do tego ich babka przybywa, by poddać je testowi. Ale to jedynie początek, bo polityczne przetasowania i spiski nie zniknęły, a jakby tego było mało pojawia się nowa figura religijna, która może zaburzyć dotychczasowy ład…

Ten tom „Diuny” zamyka pewien rozdział serii. Nie fabularnie, to robił można rzec tom poprzedni, ale na pewno pod względem wydawniczym. Pierwotnie seria Franka Herberta, jego opus magnum, ukazywała się w magazynie „Analog Science Fiction and Fact”, gdzie swoje prace drukowała cała masa wyśmienitych, dziś legendarnych autorów. „Diuna” gościła tam od początku istnienia tej opowieści i ukazywała się aż do zakończenia „Dzieci Diuny”, co, można rzec, zamknęło pewien etap serii. Potem powstały jeszcze dwa tomy cyklu, już nie serializowane w prasie, a później seria przeszła w ręce kontynuatorów, którzy po dziś dzień ją rozwijają, ale to materiał na zupełnie inną opowieść.

Wracając do interesującej nas w tym momencie, trzeciej części serii, „Dzieci Diuny” to równie znakomita odsłona cyklu, co dotychczasowe. Zmienili się główni bohaterowie, palma pierwszeństwa przypadła tym razem nowemu pokoleniu, ale duch dawnych opowieści unosi się nad całością. I dodaje jej intrygującej nuty, o której lepiej nie mówić, by nikomu nie zdradzać nic z treści. Warto jednak nadmienić, że owe wątki stanowią bardzo udany powrót do tajemnic, których w serii nigdy nie brakowało, ale tym razem bliższe są temu, co znamy z tomu pierwszego, a to dla mnie spory plus.

Poza tym mamy tu tradycyjnie udaną, choć niespieszną akcję, dużo rozwodzenia się nad światem, jego mechaniką, polityką, wierzeniami… Po prostu całym bogactwem motywów, wątków i elementów, robiących wrażenie dopracowaniem i przemyśleniem. Pod każdym z tych względów „Diuna” staje się tym dla science fiction, czym „Władca pierścieni” jest dla fantasy. Owszem, serii można nie lubić, bo klimat nie taki, tematyka też wymagająca, ale jednak to literatura warta polecenia każdemu. I przez każdego poznania warta. Wartościowa, doskonale napisana literatura, satysfakcjonująca pod względem stylu, treści, jak i przesłania zawartego w tym wszystkim.

Dobrze więc, że doczekała się wznowienia. Kolejnego już, ale to jeden z tych tytułów, które wznawiać warto, by prezentować kolejnym czytelnikom. Znacie film? Poznajcie książki, są tego o wiele bardziej warte i imponujące.

''Dzieci Diuny'' moim zdaniem są najlepszą częścią wspaniałego uniwersum jakie wykreował Herbert. Przeczytałem ją zaraz po tomie drugim i pochłonąłem jednym tchem, mimomimo że książka nie jest łatwa w odbiorze, jak zresztą każda odsłona serii. Genialnie poprowadzona fabuła, bogaty świat przedstawiony. Uwielbiam jak autor zgrabnie wplata w tekst ukryte filozoficzne przesłania. Wątki religijne i polityczne są chyba jednymi z najciekawszych rzeczy utworze. Czasem można poczuć, że ten świat naprawdę mógłby gdzieś istnieć daleko od ziemi.

Obowiązkowa pozycja dla fanów surowego science fiction, odbiorca nie dostaje od razu wszystkiego na tacy. Jednym słowem - majstersztyk.

Seria zachwyciła mnie już od pierwszego tomu, zdecydowanie zgodnie z powszechną opinią uważam, że jest to jedno z najlepszych dzieł gatunku science fiction. Trzecia część serii jest bardzo dynamiczna a ogromnym plusem jest fakt, że wczytujemy się w historię kolejnych pokoleń. Niesamowicie jest śledzić dalsze losy rodu Atrydów, dzieci Paula, które walczą o swoje dziedzictwo i tym samym oddają w pewnym sensie część ojcu. Widać tu mocne rodzinne więzi oraz zaangażowanie, a ich poczynania wpisane są ciągle w niesamowitą fabułę całej krainy, gównie ich rodzimego Arrakis. Z niecierpliwością czekam na dostawę kolejnej części.

Trzeci tom niezwykłej epopei, której twórcą jest mój ulubiony pisarz. Zarówno w tej, jak i w innych swoich powieściach z cyklu "Kroniki Diuny" Frank Herbert potrafił mnie oczarować: niesamowicie skonstruowanym światem, genialnie wręcz napisanymi dialogami oraz fabułą. Niesamowity magiczny klimat wylewa się z kart tej książki, co również jest jej ogromnym plusem. Trzeci tom serii jest według mnie równie genialny co pozostałe. Z zapartym tchem śledziłam dalsze losy rodu Atrydów, które pochłonęły mnie do tego stopnia, że powieść przeczytałam w jeden weekend. Gorąco polecam ten trzeci tom tego niesamowitego cyklu.

Jak najbardziej polecam tą pozycję. Do tej pory przeczytałam wszystkie pozycje z tej serii i jestem naprawdę oczarowana. Dzieci Diuny. Kroniki Diuny. Tom 3, jest chyba moją ulubioną książką z tej serii. Aktualnie czytam ją po raz drugi i odkrywam na nowo. Dawniej nie do końca ją zrozumiałam. Uważam, że książki Herberta to klasyk gatunku, który każdy fan powinien nadrobić. Jednakże nie są to książki pisane prostym językiem, ale ja z każdą pochłoniętą kartką mam ochotę na więcej. Losy bohaterów bardzo mnie ciekawią, gdyż są opisane w tak niesamowity sposób. Styl pisania autora jest jedyny w swoim rodzaju, co jest kolejną zaletą tej książki.

Cykl "Kroniki Diuny", którego autorem jest Frank Herbert, jest moją ulubioną serią powieści science fiction i regularnie to tegoż cyklu wracam. Kiedy postanowiłam znów powrócić na Arrakis, tym razem dziewięć już lat po tym, jak Paul odszedł na pustynie, to ponownie oczarował mnie niezwykły styl, w jakim Herbert napisałem tę wybitną moim zdaniem powieść. W każdym tomie z cyklu: dialogi, fabuła, świat oraz postacie, są genialnie napisane, jednak moim zdaniem to właśnie w tej książce wyszło to autorowi najlepiej. Jeśli jeszcze nie czytaliście tego tomu z cyklu "Kroniki Diuny", to ja osobiście gorąco zachęcam, aby po niego sięgnąć, gdyż moim zdaniem jest ON naprawdę genialny.

Dzieci Diuny. Kroniki Diuny. Tom 3 nieco różni się od poprzednich części. Początkowo posiada według mnie wolniejszą dynamikę, która pozwala bardziej zagłębić się w szczegóły. Później akcja oczywiście nabiera tempa, dzieje się wiele wydarzeń, których nawet nie moglibyśmy przypuszczać. Poprawadzony jest świetny wątek bliźniąt. Bohaterowie stają się momentami nieobliczalni, i właśnie to dodaje dużego smaku opowieści. Arrakis jest wyjątkowo ciekawą planetą, wydaje się, jakby te wszystkie wydarzenia gdzieś naprawdę odbywały się w dalekich poza ziemią galaktykach. Frank Herbert to niewątpliwie genialny pisarz, a wykreowany przez niego świat potrafi oczarować.

Dzieci Diuny to tylko przystanek w trakcie czytania całej serii, aczkolwiek jest to najlepszy ze wszystkich tomów serii. Dojrzały rozwój bohaterów, skomplikowane wątki fabularne oraz fakt, że zarówno przed, jak i przed wydarzeniami z tego tomu są historie po które można sięgnąć, sprawiają, że uwielbiam go czytać. Polecam jednak zacząć historię od początku, bowiem Diuną należy się delektować i nie warto zaczynać swojej przygody od środka serii. Serię Diuna polecam wszystkim fanom fantastyki, zarówno tym młodym, jak i starym. Polityka, intrygi, surowy, ale zachwycający świat przedstawiony i świetnie napisane dialogi, to tylko niektóre z zalet tej serii.

Po przeczytaniu "Diuny" Frank Herbert stał się jednym z moich ulubionych pisarzy science fiction. Jego cykl opowiadający o bardzo odległej przyszłości zachwycił mnie i sprawił, że drugi tom pochłonęłam w ekspresowym tempie. W trzecim tomie fabuła jest według mnie jeszcze lepsza niż w poprzednich tomach. Herbert po raz kolejny udowodnił mi, że jego przesiąknięty mistycyzmem cykl to prawdziwie wybitna literatura science fiction. Pisarz ma niezwykły talent do tworzenia interesującego świata i dialogów, co udowodnił mi po raz kolejny w tym właśnie tomie, tego fenomenalnego cyklu. Gorąco polecam tę powieść, jak i cały cykl "Kroniki Diuny".

"Dzieci Diuny" to kolejny rewelacyjny tytuł z serii "Kroniki Diuny" jaki miałem przyjemność przeczytać. Tak jak w poprzednich tomach, cechuje go wartka akcje, doskonale odczuwalny klimat sci-fi oraz wspaniałe przygody głównych bohaterów. Franka Herberta, autora sagi, cenię za niepowtarzalny warsztat literacki, wspaniałą wyobraźnię oraz doskonałe wyczucie ludzkiego charakteru. Jako wierny czytelnik fenomenalnego gatunku, jakim jest fantastyka, uważam, że cała seria o Diunie to prawdziwe, ponadczasowe arcydzieło. Śmiało mogę ją polecić wszystkim osobom, niezależnie od wieku. Będziecie zachwyceni, tak samo, jak ja.

Frank Herbert jest jednym z moich ulubionych pisarzy science fiction. Pamiętam bardzo dobrze, jak wiele lat temu wielu moich znajomych namawiało mnie do przeczytania "Diuny". Na początku nie byłem przekonany do tego cyklu, ale w końcu postanowiłem po niego sięgnąć i okazało się, że seria ta to według mnie prawdziwe arcydzieło literatury science fiction. Teraz kiedy po raz kolejny sięgnąłem po tę epicką kosmiczną epopeję, mogę śmiało powiedzieć, że ten trzeci tom to moim zdaniem najlepsza część całego cyklu. Bohaterowie, fabuła, intrygi, dialogi, to wszystko sprawia, że trzecia część cyklu jest naprawdę genialna i polecam ją każdemu.

Kolejny tom, tej niezwykłej kosmicznej epopei, którą są "Kroniki Diuny", znowu mnie zachwycił i od razu mogę powiedzieć, że warto po niego sięgnąć, szczególnie jeśli jest się fanem całej serii. Fabuła, która ma miejsce po odejściu Paula na pustynie, jest według mnie absolutnie genialna. Pierwszy tom cyklu mnie oczarował, ale ta część mnie nie dość, że ponownie oczarowała, to jeszcze mnie zachwyciła, wspomnianą wcześniej fabuła oraz całą intrygą, którą Herbert bardzo dobrze przemyślała i wprost genialnie opisał. Jeśli mam być szczery, to gorąco polecam zarówno ten tom oraz cały cykl "Kroniki Diuny" każdemu.

Frank Herbert to mój ulubiony pisarz science fiction. Jego cały cykl "Kroniki Diuny" przeczytałem w swoim życiu kilkukrotnie. Wracając właśnie co jakiś czas do tej wspaniałej kosmicznej epopei, mogę śmiało powiedzieć, że trzeci tom całego cyklu, jest według mnie najlepszy. Historia, którą Herbert przedstawił w trzecim tomie naprawdę, urzeka mnie za każdym razem, kiedy sięgam po tę część. Sądzę, że jest to zasługa geniuszu samego autora, który potrafił w swoim wizjonerskim umyśle tworzyć naprawdę ciekawe: światy, intrygi i bohaterów i moim zdaniem najlepiej mu to wyszło właśnie w przypadku tej książki. Gorąco polecam tę powieść, jak i cały cykl "Kroniki Diuny".

Zarówno "Dzieci Diuny" jak i cały cykl "Kroniki Diuny" wywarł na mnie pozytywne wrażenie. Trzeci tom serii był niesamowicie wciągający i sprawił, że jeszcze bardziej zaangażowałam się w cały świat, o który oparte są książki. Planeta Arrakis ponownie jest miejscem fascynujących wydarzeń, od których trudno się oderwać czytelnikowi, ponieważ klimat jest naprawdę niepowtarzalny. To jedna z najbardziej interesujących pozycji z gatunku science-fiction, z którymi miałam do czynienia. Świetnie sprawdzi się także dla osoby, którą zaciekawił film i chciałaby poznać świat, na którym wzorowali się jego twórcy. Pozwala spojrzeć na tę opowieść z nieco innej perspektywy i wczuć się w emocje bohaterów.

Trzeci tom z cyklu „Kroniki Diuny” to pozycja obowiązkowa dla wielbicieli uniwersum stworzonego przez Herberta. Kontynuacja losów bohaterów znanej serii jest pełna niespodziewanych i interesujących zwrotów w fabule. W historii nie brakuje intryg i trudnych dylematów, które zmuszą każdego czytelnika do refleksji. Trzecia część serii godnie reprezentuje tajemniczy świat Diuny, tak pieczołowicie wykreowany przez autora. „Dzieci Diuny” to klasyka gatunku fantastyki, w której czuć jedyny w swoim rodzaju kunszt pisarski Herberta. Polecam z całego serca polecić wszystkim fanom, którzy z pewnością się nie zawiodą!

"Dzieci Diuny" to dla mnie zdecydowanie najlepsza część z sagi "Kroniki Diuny" autorstwa Franka Herberta. W tym tomie, jak zresztą w całej serii, znajduję wszystko, co uwielbiam w gatunku fantasy. Wspaniały klimat sci-fi, zawiłe i zmienne losy bohaterów, rewelacyjne opisy obcych ras i potężną dawkę adrenaliny. Nie bez powodu dzieło autora, od lat cieszy się niesłabnącym uznaniem, wśród czytelników w każdym wieku. Każdy tom czyta się z zapartym tchem, nie mogąc doczekać się przewrócenia kolejnej strony. Zdecydowanie jedna z najeżonych serii z gatunku fantasy, jakie zostały dotychczas wydane. Polecam.

Dzieci Diuny jako trzecia część nosiła na sobie dosyć spory ciężar, będąc następczynią wspaniałego drugiego tomu. Realizacja pomysłu poprzez pióro autora, ale również i samo stworzenie świata, sprawia, że książkę czyta się szybko i przyjemnie. Moim zdaniem ten tom podołał moim oczekiwaniom i z chęcią sięgnę po kolejne książki. Ciekawią mnie opisane losy zarówno tytułowej Diuny, ale i innych bohaterów, z którymi idzie się dosyć mocno zżyć podczas zagłębiania się w świat ukazany przez Franka Herberta. Dla mnie interesujące było to, jak w trzecim tomie autor przyjął dosyć nieprzewidywalny kierunek rozwoju postaci. Uważam, że warto przeczytać.

Przeczytałam dwie pierwsze części cyklu „Diuny”. Do obu podchodziłam z pewną nieufnością Do „Dzieci Diuny” także. Nie wiedziałam, czego się spodziewać. Liczyłam tylko na dobrą rozrywkę, jaką odczuwałam przy czytaniu wcześniejszych tomów. I się nie zawiodłam. „Dzieci Diuny” znacznie różnią się od poprzednich części cyklu, jednak trzymają ich poziom. Historia wciągająca, jednak podana w troszkę nudnawy sposób, za wolny jak dla mnie. Troszkę rozwleczona akcja. Jednak zdecydowanie bardziej wolałam rozmach pierwszej części. Ciekawie zaczyna się pod koniec książki. Wciąga, jak poprzedniczki, jednak jest podana w zupełnie inny sposób. Mimo wszystko, warto.