Dwadzieścia lat ciszy

Przychodzę do Was z recenzją książki, której byłam bardzo ciekawa.

Jak tylko ukazała się o niej wzmianka wiedziałam, że muszę koniecznie ją przeczytać. Okładka też zrobiła swoją robotę.

Poznajemy czterech bohaterów.

Bogna to matka, która od dwudziestu lat szuka swojej zaginionej córki. Nie traci nadziei.

Niko to chłopiec, który szuka swojego przyjaciela. Widział go jak wsiadał do czarnej furgonetki i ślad po nim zaginął.

Hubert to były wojskowy, a obecnie bezdomny, który chce pomóc Bognie i chłopcu.

Blacha to uciekinier że szpitala psychiatrycznego, który żyje w swoim świecie.

Bogna wraz z Hubertem chcą pomoc odnaleźć chłopca.

Wraz z pojawieniem się tajemniczej furgonetki giną kolejne dzieci.

Czy Bogna odnajdzie córkę?

Do momentu poznania postaci jest ciekawie. Jest tajemnicza furgonetka, która jeździ bez kierowcy. Wprowadzony zostaje element ciekawości, kto to jest? Kto kryje się za osłoną nocy? Kto jest kierowcą? Kto porywa? To byłoby na tyle.

Mamy rozbudzoną ciekawość i nic więcej. Autor nie poprowadził dalej akcji. Wszystko było nijakie. Ilość opisów powoduje, że książka staje się opowiadaniem. Na tyle osób dialogi są znikome. Bohaterowie są nijacy, nic się tam nie dzieje.

Był ogromny potencjał w zamyśle autora, ale coś się rozjechało. W sumie nic się nie wyjaśniło. Zakończenie to gwóźdź do trumny.

Pierwsza część książki miała duży potencjał, była ciekawa. Druga położyła tą książkę.

Nie odradzam Wam jej. Sami przekonajcie się czy warto. Możliwe, że Wam się spodoba.

Dla mnie był duży potencjał książki, który niestety został zabity przez autora

„Obawiajcie się furgonetki, nie porywacza”

Bogna od 20 lat poszukuje córki, która ostatni raz widziana była gdy wsiadała do czarnej furgonetki. Tak samo znika Igor, jego przyjaciel wraz z Bogną i bezdomnym wojskowym idą tropem furgonetki i chcą odnaleźć chłopca. Czeka ich wiele dziwnych i niewyjaśnionych rzeczy...

Nie mam za dużo do powiedzenia o tej książce. Zapowiadało się ciekawie a wyszła tragedia. Zaczęła mnie nudzić już na początku, denerwowałam się, że tak się to wszystko przeciąga.

Historia może i byłaby ciekawa ale przez to jak została opisana nie zachęca. Nic się tam nie działo. Brak dialogów, głównie opisy przemyśleń bohaterów, wszystko się tam dłuży i nic nie zaskakuje. Bohaterowie są nijacy. Emocji przy czytaniu brak- jakichkolwiek. Hektolitry wypitej kawy aby nie usnąć przy czytaniu.

Czytałam opinie gdzie ludzie tak naprawdę nie rozumieją tej książki, tej całej furgonetki i nie wiedzą o co chodzi i wiecie co? Totalnie się pod tym podpisuje. Minęło kilka tygodni od przeczytania książki i co z niej pamietam? Jeżdżącą furgonetkę...

Końcówkę odsłuchałam jako audiobook bo inaczej bym jej nie skończyła. Nie polecam, nie odradzam ale uprzedzam jest wiele lepszych książek na rynku...

Zaraz po premierze tej książki zaczęłam czytać recenzje i komentarze, które w większości nie były pozytywne. Dlatego też podeszłam do niej z rezerwą.

Ku mojemu zaskoczeniu, historia bardzo mnie porwała. Uważam, że pomysł był na prawdę bardzo dobry!

Pisarz stał się polskim Stephenem Kingiem!

Bohaterowie chcą schwytać czarną furgonetkę, która porywa dzieci. Pojazd jest niczym z piekła rodem, nie wiadomo czego można się spodziewać. Porusza się bezszelestnie, ale kto siedzi za kierownicą? Bogna, Hubert i Niko łączą siły. Każdego z nich gonią jednak osobiste demony...

Historię można zaliczyć do horroru. Podobał mi się pomysł, jak i samo wykonanie. Sytuację dzieją się niespodziewanie i szybko. Momentami czułam silny strach i adrenalinę. Książka ogłupiała czytelnika i odbierała rozum, jednoczenie nie mogłam jej odłożyć. Pomysł był nietypowy i niespotykany. Po wielu negatywnych komentarzach nie spodziewałam się aż tak dobrej książki. Myślę, że powieść zasługuje na większą uwagę. Polecam fanom horrorów i niespodziewanych sytuacji.

5/5

Jest to moje pierwsze samodzielne spotkanie z autorem. Nie liczę tego przy antologii, gdyż w osobnej, solowej powieści jednak widać dokładniej, jak autor sobie radzi. Zaczynając "Dwadzieścia lat ciszy" nie byłam do końca pewna, co dostanę i czy to mi przypadnie do gustu... Jednak czytało się całkiem nieźle, mimo tych obaw, miałam tylko na początku pewne opory, ale później się wkręciłam i nie stanowiło dla mnie pióro jakiegokolwiek problemu. Widzimy zachowanie bezpośrednio ofiar, które wchodzą do furgonetki, ich ciekawość, widzimy jak furgonetka się zachowuje... Widzimy jak inni obserwują samochód i to wszystko zostało opisane w naprawdę ciekawy sposób. Mimo iż jest to nieco nierealne, to i tak zostałam naprawdę zaintrygowana i zainteresowana. Mogę powiedzieć, że "za moich czasów", gdy byłam w szkole podstawowej, jeździło jedno lub dwa samochody, tak jak i po okolicznych wsiach i zaczepiało dzieci... Pamiętam, jak nas nie tylko rodzice, ale i nauczyciele przestrzegali, żeby za nic w świecie nie wsiadać, nie brać cukierków, ani nic... Poza tym, nas, jako dzieci "w tamtych czasach" cieszyło wracanie do domu pieszo, przebywanie w swoim towarzystwie, na zewnątrz... nie raz dostawało się ochrzan za zbyt długie powroty do domu i te rozmowy na "trudne" tematy. ;) Myślę, że na początek możecie, ale nie musicie mieć problemów z zapoznaniem się z piórem autora, a później będziecie siedzieć i czytać z żywym zainteresowaniem.

Uwierzcie mi, że to, co ma tutaj miejsce jest chwilami tak zaskakujące, że do tej pory się zastanawiam jak to możliwe. ;) Troszkę autora fantazja poniosła, ale super, dzięki temu mamy niecodzienną historię, która interesuje nas od samego początku i trzyma w niepewności do ostatniej kropki. Intrygujący thriller, szczerze mówiąc, nie czytałam takiej historii, a sam motyw czarnej furgonetki, porywającej dzieci to ciekawy punkt. Chwilami się bałam, że to, co przeczytam, to już nie zapomnę, bałam się takiej treści, która mnie rozbije totalnie, ale całe szczęście nic takiego się nie wydarzyło.

Cała recenzja na blogu

"Czarna furgonetka.

Legenda? A może zwyczajna bajka?

Postanowił to sprawdzić..."

Bardzo ciężko było mi przebrnąć przez początek.

Mamy tutaj czterech kluczowych bohaterów, których historie początkowo są opisywane oddzielnie.

Bogna - od dwudziestu lat poszukuje córki. ostatni raz widziała ją, gdy wsiadała do czarnej furgonetki. Kobieta nie daje za wygraną. Bardzo często składa wizyty na komisariacie policji z pytaniami czy coś wiadomo w sprawie jej córki.

Hubert - jest bezdomnym, byłym wojskowym. Pomieszkuje w opuszczonym domu. Chce za wszelką cenę rozwikłać zagadkę czarnej furgonetki...

Życie Huberta się zmienia, gdy do jego "kryjówki" przez przypadek wpada Niko z Igorem.

Niko - młody chłopak, któremu nie układa się z ojcem. Jego najlepszym przyjacielem jest Igor, który także znika w czarnej furgonetce...

Cała trójka ma jeden cel: znaleźć porywacza, który prowadzi czarną furgonetkę, ale zaraz, zaraz.... w tym pojeździe nie ma kierowcy. O co tak naprawdę chodzi? Gdzie znikają zaginione dzieci?

I jeszcze mamy tutaj Blachę... psychopatycznego uciekiniera ze szpitala psychiatrycznego. Czy jego pseudonim jest przypadkowy? Dziwnym trafem zawsze pojawia się tam, gdzie czarna furgonetka, ale STOP - to nie ON prowadzi ten pojazd! Zatem o co w tym wszystkim chodzi?

Tego dowiecie się, gdy zdecydujecie się sięgnąć po powyższą lekturę.

"Żeby zrozumieć, musi pan uwierzyć..."

Czy ja zrozumiałam co autor miał na myśli?

Szczerze powiedziawszy ciągle bije się z myślami, bo sama nie wiem co mam o tej książce myśleć... Trzymała mnie przez pewien czas w napięciu, ale to było chwilowe... ten psychopata trochę mnie przerażał, bo ON był ciągle głodny! Miałam chwilowe podejrzenia, że ON te dzieci zjadał🙈 ...ale na szczęście to było chwilowe.

Ogólnie. Nie tego się spodziewałam. Chyba, że do zrozumienia tej fabuły potrzebne jest coś innego... tylko co?🤔

Może ktoś z Was będzie mi mógł odpowiedzieć na to pytanie?

„Taki pojazd nie może istnieć. A jednak istnieje."

Tajemnicza czarna furgonetka, pojawiała się dwadzieścia lat temu w miejscach, gdzie ginęły dzieci. Żadnego z nich nie udało się odnaleźć.

Teraz, gdy już pamięć o tamtych zdarzeniach niemal została zatarta, dzieci zaczynają ponownie znikać, a tchnąca złem furgonetka zdaje się je przyciągać i pochłaniać w swej czarnej czeluści.

Troje przypadkowych ludzi, których ścieżki w pewnym momencie się przecinają, podejmie próbę walki z czymś, co wykracza poza granice pojmowania. Wykluczony ze społeczeństwa były wojskowy, nieustępliwa matka jednej z ofiar sprzed lat i jedenastolatek, który widzi i czuje więcej, niż zwykli ludzie, będą musieli zmierzyć się nie tylko ze złem, ale i własnymi lękami, wątpliwościami i ograniczeniami.

Równolegle śledzimy losy Blachy, uciekiniera z zakładu psychiatrycznego. W jaki sposób jego los jest związany z czarną furgonetką?

Brzmi intrygująco? Owszem. I powiem Wam, że początek był naprawdę ciekawy. Jednak im dalej w las tym miałam wrażenie, że przemyślenia bohaterów powtarzają się, nie wnosząc nic nowego do treści i moim zdaniem zabrakło trochę pomysłu na spójne z treścią mocne zakończenie.

Na uwagę, prócz wątku wiodącego, zasługują z pewnością tematy wykluczenia społecznego i przemocy fizycznej i psychicznej wobec dziecka ze strony osób, które powinny dawać miłość i oparcie. Dzięki temu czasu, który spędziłam na lekturze nie uważam za stracony, jednak mogłoby być lepiej, znacznie lepiej.

Bogna to kobieta, która od dwudziestu lat nie ustaje w poszukiwaniu swojej zaginionej córki. Ktoś widział jak wsiadała do czarnej furgonetki, a następnie ślad się urywa.

Hubert jako były wojskowy, mieszka w opuszczonej kamienicy. Jego kariera zakończyła się trzyletnią odsiadką w więzieniu i od tamtej pory nie może sobie darować, że przez jedną niewłaściwą decyzję, zmarnował sobie życie.

Blacha jest uciekinierem zakładu psychiatrycznego. Posiada ON niezwykły dar i dzięki głosom które słyszy wie, że wszystko jest możliwe i pomogą mu one w każdej sytuacji.

Nikodem wychowuje się w domu, w którym matka jest alkoholiczką, a ojciec czerpie niezwykłą i chorą fascynację z gnębienia syna. Chłopak ma dość i pragnie uwolnić się od toksycznych rodziców.

Co łączy wszystkich bohaterów?

Pierwsze sto stron książki było naprawdę rewelacyjne. Czułam adrenalinę i napięcie, czyli wszystko to, co lubię w thrillerach. Jednak każdy kolejny rozdział sprawiał, że cała historia stawała się zbyt mało realna. absurd gonił absurd. Wszystkie moje emocje opadły jak po spuszczeniu powietrza z balona. Najpierw było wielkie bum, a potem nie było już nic...

Ta historia miała niesamowity potencjał, świetną fabułę i bardzo ciekawych bohaterów. Miała być mroczna, tajemnicza oraz owiana nutką grozy, a jdnak wszystko poszło w bardzo złą stronę i niestety nie tego oczekiwałam po tej historii. Chwilami nie wiedziałam czy się śmiać, czy płakać. Z każdą stroną czułam coraz większą frustrację, a jednak chciałam przebrnąć do końca, ponieważ zawsze daje szansę, do samego końca. Ciągle miałam wrażenie, że może jednak da się ją obronić i zakończenie będzie fenomenalne i żyłam tą nadzieją, ale niestety nie tym razem.

Przeczytałam książkę, która ma ponad 400 stron i tak naprawdę nie mam pojęcia o co w niej chodziło.

Przepraszam za tą opinię i wierzę, że są osoby, którym ta historia się spodoba, ale mnie niestety nie kupiła. Pamiętajcie, że każdy ma prawo wyrobić sobie swoje zdanie i może akurat komuś z Was przypadnie do gustu;)

"Dwadzieścia lat ciszy" to thriller z elementami grozy, w którym porwania dzieci dwie dekady temu nadal nie są wyjaśnione. Co więcej, "porywacz" wrócił i giną kolejne dzieci.

Bogna i Hubert na własną rękę prowadzą śledztwo dotyczące zaginięć, mimo iż nie mają nic wspólnego z wymiarem sprawiedliwości. W międzyczasie ze szpitala psychiatrycznego ucieka Blacha, psychopatyczny mężczyzna, który wplątuje się w sprawę z czarną furgonetką.

Piszę szczere recenzje i tutaj nie będzie wyjątku. Książka do mnie w ogóle nie przemawia... Może to wpływa na fakt, że styl pisania jest inny niż dotychczas miałam okazję czytać i niekoniecznie przypadł mi ON do gustu. Wiedząc, że w książce będzie temat zaginionych dzieci i tajemniczej furgonetki myślałam, że to będzie inaczej wyglądało. Będzie to bardziej rozwinięte. I niestety, ale nie odczułam tu grozy. Albo ja nie potrafię czytać takich książek 🤷 Pomijając, że na wiele pytań nie uzyskałam odpowiedzi.

Oczywiście to tylko moje spostrzeżenia, komuś innemu ta książka może się spodobać, jednak nie mnie.

Wydarzenia przedstawione są z perspektywy czwórki bohaterów - Bogny, Huberta, Blachy oraz Niko. Za każdym z nich ciągnie się przeszłość, mają swoje problemy. W końcu przychodzi moment, że drogi tej czwórki przecinają się. W jakich okolicznościach i co się wydarzy?

Kurcze, naprawdę nie lubię pisać o książkach bez szybszego bicia serca. Wiem tylko, że to lektura nie dla mnie. Mimo wszystko każdy czytelnik powinien chcieć ją przeczytać i samemu ocenić. Mam nadzieje, że znajdą się tacy, którzy polubią tę historię 😉

Racibórz. Miejscowość, w której giną dzieci, jakby zapadły się po ziemię. Z każdym zniknięciem związana jest czarna furgonetka. Czy to znaczy, że jakiś psychopatyczny kierowca porywa te dzieci, wciągając je do środka?

Bogna to kobieta, która od dwudziestu lat modli się o to, by jej córka ciągle żyła. Straciła swoje dziecko, Anastazję, która ostatni raz była widziana, gdy wsiadała do czarnej furgonetki. Od dwudziestu lat Bogna często gości na komisariacie, próbując wpłynąć na komendanta, by ten ciągle prowadził śledztwo w sprawie zaginięcia. Przecież to jego obowiązek. Jej córka na pewno żyje…

Niko to młody chłopak, który ma trudną sytuację w domu. Jego matka ciągle zagląda do kieliszka, a ojciec zachowuje się wobec niego bardzo brutalnie. Tłumaczy to chęcią zrobienia z chłopca dorosłego, twardego mężczyzny.

Hubert jest byłym wojskowym, którego kariera skończyła się wydaleniem ze służby. Trafił do więzienia, a teraz próbuje odkupić swoje winy, szukając na własną rękę zaginionych dzieci i człowieka, który za tym stoi.

Jest także Blacha, który uciekł ze szpitala psychiatrycznego.

Wszystkich bohaterów łączy tajemnicza, czarna furgonetka, owiana złą renomą. Zwłaszcza, że po dwudziestu latach ciszy, znów pojawia się ona na ulicach. A dzieci znowu zaczynają znikać bez śladu. Co robić, by przerwać ten strach o własne pociechy?

Pomimo wielu złych opinii, jakie krążą w Internecie na temat tej książki, mnie przypadła ona do gustu. Łączy ona ze sobą świat realny z takim, który wymyka się człowiekowi z rąk, nierealny. Co prawda nie przepadam za zjawiskami nadprzyrodzonymi w literaturze, tutaj jednak były one na wyważonym poziomie. Według mnie, bardzo ciekawy pomysł na fabułę, a otwarte zakończenie daje Czytelnikowi pole do manewru.

Autor potrafił stworzyć odpowiedni klimat, zarówno grozy jak i nutki tajemniczości. Czarna jak smoła furgonetka, cicho mknąca po ulicach, zabierająca dzieci nie wiadomo gdzie… Bohaterowie są ciekawi, kontrastowi, każdy ma swój interes w znalezieniu sprawcy całego zamieszania.

Polecam!

Bogna przez 20 lat usiłuje odnaleźć córkę, którą ostatni raz widziano w towarzystwie czarnej furgonetki. Po 20 latach ponownie zaczynają ginąć dzieci. W Bognie budzi się nadzieja na schwytanie sprawcy. Postanawia wziąć sprawy w swoje ręce, nie czekając na krok ze strony policji. Przypadkowo poznany Hubert ma ten sam plan, złapaniem sprawcy próbuje zagłuszyć swoją przeszłość, oraz Nikodem 11-letni chłopiec, który pragnie odzyskać przyjaciela, który uwiedziony czarnym pojazdem trafia w ręce porywacza. Czy rozwikłają zagadkę czarnej furgonetki?

Przemysław Wilczyński zabrał mnie w świat mroku, bezwzględności, brutalności. Chociaż jest to kryminał, to ja śmiało mogę powiedzieć, że trąca nim paranormalnością. Niebywała kreacja głównych bohaterów porywa,  w szczególności Blacha, psychopatyczny uciekinier, który w tej książce odgrywa bardzo dużą rolę. Świat przedstawiony przez Wilczyńskiego oprócz tajemnic skrywa bolesny życiowy przekaz. Autor przedstawia w nim ból po stracie dziecka, który tak naprawdę nigdy nie mija. Pokazuje również, jak odbija się dzieciństwo napiętnowane rygorystycznymi wymaganiami na dorosłym życiu. Zaczynając książkę, nie mogłam wbić się początkowo w fabułę, przedstawienie bohaterów z lekka mieszało mi w głowie, a potem jak błyskawica przemierzałam po Raciborzu, pędząc za czarną furgonetką, która swoją mroczną tajemnicą spowiła mój umysł. Styl pisania Wilczyńskiego jest dosadny, bez ogródek wmieszał trud życia, problemy nastoletnie, a także ból po stracie dziecka w fabułę odstająca od rzeczywistości. Sunące auto bez kierowcy i zło, które uchwycił, wywoływało dreszcz przerażenia. I zakończenie, które pozostawia w czytelniku wiele pytań i niedomówień. Polecam.

W miasteczku Racibórz, tam gdzie pojawia się czarna furgonetka, bez śladu giną małe dzieci, dzieci które nigdy nie zostały odnalezione.

Bogna Majewska od dwudziestu lat żyje nadzieją, nie poddaje się i nadal poszukuje zaginionej córki - Anastazji, którą ostatni raz widziano, gdy wsiadała do czarnej furgonetki.Pomimo upływu lat kobieta wierzy, że jej jedyna córka nadal żyje i bez jakichkolwiek zahamowań walczy o to, aby policja nie zapomniała o tej sprawie.

Gdy po latach zostaje porwane kolejne dziecko - Igor, a na miejscu zdarzenia widziano również czarna furgonetkę, kobieta nie cofnie się przed niczym w celu ustalenia mrocznej i okrutnej prawdy.Domyśla się kto za tym stoi - porywacz córki.

Niko, przyjaciel Igora o nieprzeciętnych zdolnościach rusza śladami nieznanego sprawcy.

Pomagają mu w tym Bogna i Hubert - bezdomny i były wojskowy.

Czy wspólnymi siłami zdołają rozwiązać zagadkę tajemniczych porwań i pokonać zło?

Złowieszcza aura otaczająca czarną furgonetkę przyciąga również inne zło: mężczyznę o kryptonim - Blacha - psychopatycznego uciekiniera ze szpitala psychiatrycznego, który słyszy "schizofreniczne" głosy w głowie.To dzięki nim bezkarnie może wcielać w życie swoje chore mroczne i brutalne fantazje.

Czy zło istnieje naprawdę?

Z jaką prawdą przyjdzie zmierzyć się naszym bohaterom?

"Dwadzieścia lat ciszy" to książka co do której miałam ogromne oczekiwania.Horror wraz z mroczną wspaniałą okładką, interesujący opis, podsycały wciąż moją ogromną ciekawość 🙈

Czy zostałam usatysfakcjonowana i tym razem?

Niestety tak i nie...Po pierwsze książka została napisana bardzo przyjemnym językiem, dzięki czemu całość czyta sie dość szybko!

Prezentowany tytuł to według mnie thriller z elementami grozy i zjawisk paranormalnych, więc fani tego gatunku na pewno będą zachwyceni z zawartości.

Sam początek książki obfitował w fabułę pełną tajemnic, mroku oraz dreszczyku emocji przeszywającego moje ciało, niestety im dalej w las tym moje zainteresowanie i ekscytacja malały...a ciarki pozostały już tylko wspomnieniem.

Wiele niepotrzebnych opisów, wątków, mało dialogów, powolna akcja oraz brak napięcia powodowały tylko moje dalsze rozczarowanie... kolejny rewelacyjny pomysł który i tym razem nie został w pełni wykorzystany😭

A samo zakończenie?No właśnie oceńcie je sami 🤭

Ogromnym plusem dla autora jest wykreowanie ciekawych, zróżnicowanych i różnorodnych charakterów, dzięki którym z wielką łatwością mogliśmy identyfikować się z ich problemami i poczuć ich emocje zwłaszcza jeśli chodzi o Bogne, matkę, która nie traci nadziei w poszukiwaniu swojego dziecka.

Nie byłam bym sobą, gdyby moim ulubieńcem nie został Blacha - psychopata, który uciekł z psychiatryka. Już od samego początku pokładałam wielkie nadzieje i oczekiwania co do tej postaci... niestety nie został brutalnym, seryjnym psychopatycznym mordercą. Myślę że tyle mogę wam zdradzić z tej historii a po resztę odsyłam do lektury ;)

Czy polecam ten tytuł?

Oczywiście że tak, książka na pewno trafi w gusta fanów lżejszych powieści z elementami nadprzyrodzonymi.

„Dwadzieścia lat ciszy”

Czarna furgonetka. Tajemnicze zaginięcia dzieci. Były wojskowy starający się pogodzić z przeszłością. Zdeterminowana matka poszukująca córki. Uciekinier ze szpitala psychiatrycznego. Nieudolna praca policji. Brzmi jak przepis na świetną powieść – nieprawdaż?

Dobrze skrojone wątki. Książka cały czas trzyma w napięciu. Czytelnik jest ogromnie ciekawy co się dalej wydarzy oraz jakie będzie zakończenie. Łatwy język, liczne dialogi pozwalające na szybką lekturę. Każda postać posiada swoją historię, osobowość – jest jakaś. Do tego niesamowicie mroczna okładka przyciągająca wzrok.

Pomimo naprawdę dobrej fabuły brakowało mi takiego momentu wbicia mnie w fotel. Czegoś po czym powiedziałabym wow przez duże W. Samo zaś zakończenie sprawiło, że jestem ogromnie skonsternowana. Nie wiem czy po prostu go nie zrozumiałam… Po przeczytaniu ostatniego zdania pozostałam z jedną jedyną myślą – no ok, ale to już? i co dalej? Wydaje się być niedopracowane, napisane troszkę na siłę, jakby autor po prostu nie wiedział jak ją zakończyć, a niestety musiał to zrobić.

Podsumowując otrzymałam dobry thriller (nie powiedziałabym, że jest to horror jak można wyczytać w jej opisie). Pomimo paru niedociągnięć oraz zakończenia wydaje mi się wartą uwagi lekturą, chociażby ze względu na dobre pióro autora oraz motyw czarnej ciężarówki. Osobiście uważam, że każdej książce należy dać szansę i samemu stwierdzić czy jest dla nas czy nie.

Znikają dzieci, rodzice tęsknią, martwią się, a jedyne co mogą zrobić to zaufać bezradnej policji. A co Ty zrobiłbyś na miejscu rodziców? Czekałbyś? Cierpiałbyś? A może sam ruszył na poszukiwania?

Historii w książce „Dwadzieścia lat ciszy” jest dużo, wiele ludzkich istnień, wiele ludzkiej krzywdy - a łączy ich jedno - realne życiowe cierpienie. Tak, każda z tych historii może zdarzyć się naprawdę, to co autor opisał to samo życie. Prawdziwe ludzkie historie.

W Raciborzu giną dzieci, nikt nie wie co się z nimi stało, jakby zapadły się pod ziemię. Nie znaleziono żadnych śladów, żadnych ciał. Więc co? Świadkowie opisują tylko przy każdym zniknięciu, że widziana na miejscu była czarna furgonetka. Czy w takim razie dzieci porywa psychopata, który wciąga ich do furgonetki i ślad po nich ginie?

Taką wersję zna również Bogna, matka która w ten sposób dwadzieścia lat temu straciła swoją jedyną i ukochaną Anastazję. Od dwudziestu lat Bogna jest częstym gościem na komisariacie, u komendanta, gdzie wymusza na nim, aby dalej prowadził śledztwo, że jest to jego obowiązek, w końcu jest policjantem, stróżem prawa. Niestety śledztwo stoi w miejscu. A Bogna czuje, że córka żyje...

Kolejna historia to życie Huberta, byłego wojskowego, którego kariera żołnierza zakończyła się tragicznie i z wielkim hukiem. Mężczyzna również widzi przemieszczającą się po mieście czarną furgonetkę owianą tak złą renomą.

Jest jeszcze Niko, młodziutki chłopak, który ma ciężko w domu, trudne życie spowodowane zachowaniem ojca, psychopatycznym zachowaniem, które ten tłumaczy obowiązkiem wychowania syna na mężczyznę.

I jest jeszcze Blacha, mężczyzna, który uciekł ze szpitala psychiatrycznego.

Czy ich wszystkich połączy czarna furgonetka? Najgorsze, że po dwudziestu latach spokoju, w mieście znowu zaczynają ginąć dzieci, kolejne. Co robić? Jak działać? Jak uchronić swoje dzieci?

Sprawa straszna, aż ciężko napisać co czują wszyscy ci rodzice dzieci, które zaginęły nie odnaleziono ich, a rodzice, każdy z nich, czują że dzieciaki żyją. Nieważne, że jedne miałyby już około trzydziestu lat a inne dopiero sześć czy siedem. Dzieci które zaginęły przed dwudziestoma latami i dzieci które giną teraz łączy jedno - czarna furgonetka. Co ten pojazd w sobie kryje? Jaką tajemnicę?

Powiem tak, wspólnie z bohaterami książki „Dwadzieścia lat ciszy”, czytelnik poszukuje zaginionych dzieci, martwimy się z rodzicami i wspólnie z nimi czujemy to samo - z jednej strony strach a z drugiej nadzieję, że jednak dzieciaki żyją. Autor pięknie powiązał ze sobą tak wiele wątków, wspaniale poprowadził akcję i bardzo dobrze daje nam się wczuć w rolę każdego z bohaterów.

Rozwiążcie zagadkę czarnej furgonetki!

Polecamy: Dobre Recenzje

Tam gdzie pojawia się czarna furgonetka, bez śladu giną dzieci.Ale to zaledwie początek koszmaru....Któż z nas nie słyszał nigdy o legendzie czarnej wołgi? Kogo w dzieciństwie rodzice czy dziadkowie nie straszyli "nie oddalaj się, bądź grzeczny bo porwą cię panowie z czarnej wołgi" i od razu człowiek bal się każdego czarnego samochodu. Gdy nadarzyła się okazja przeczytania Dwudziestu lat ciszy od @[Adres usunięty] autorstwa Przemysława Wilczyńskiego nie mogłam sobie odmówić i takim sposobem trafił do mnie egzemplarz recenzencki.Cóż mogę powiedzieć na gorąco po lekturze? Jest mrocznie, intrygująco, wręcz porywająco.Nie potrafiłam się oderwać od lektury. Tytułowa cisza wręcz wyzierała z każdej kolejnej strony. Niemy krzyk dzieci zaginionych jest aż nazbyt słyszalny. Co musi czuć matka której dziecko ginie w niewyjaśnionych okolicznościach a nadzieja na odnalezienie umiera z każdym rokiem? Czy zaginięcie Igora i córki Bogny ma ze sobą jakiś wspólny mianownik? Czy dzieci żyją po tylu latach? Gdzie są? Na te i inne pytania odpowiedzi szuka trójka bohaterów zrozpaczona ale wciąż nie pozbawiona nadziei Bogna, przyjaciel Igora,Niko i Hubert były wojskowy którego postać najbardziej mnie ciekawiła bo mam sentyment do mundurowych. Z jakimi siłami zła będą się musieli zmierzyć by odkryć zagadkowe zaginięcia dzieci i tożsamość poruszających się czarną furgonetką. Niemniej intrygującą i zawiłą postacią przynajmniej w moim mniemaniu okazał się psychopatyczny uciekinier z psychiatryka-Blacha już sama ksywa mówi o nim sporo.

Tak na dobrą sprawę jest to lektura niezwykle mroczna owiana tajemnicą, grozą,przepleciona strachem. Miałam gęsią skórkę czytając więc mogę śmiało powiedzieć że autor fabułę poprowadził i zbudował w taki sposób jaki lubię w tego typu literaturze.A powiem szczerze że rzadko sięgam po taką tematykę.Muszę wyczuć w opisie czy krótkim fragmencie potencjał i tu go wyczułam. Nie pisze tego by się autorowi podlizać.

I jak? Wsiądziecie do czarnej furgonetki?

Streszczenie zachęca, zarys fabuły może nie porywa, ale wydaje się obiecywać nie najgorsza lekturę.

Bogna od dwudziestu lat poszukuje córki, którą ostatni raz widziano wsiadającą do czarnej furgonetki. W ten sam sposób znika Igor. Jego przyjaciel Niko rusza tropem tajemniczego sprawcy. Pomagają mu Bogna i Hubert – bezdomny były wojskowy.

Mamy jeszcze psychopatę, uciekiniera z zakładu psychiatrycznego oraz owianą złą sławą czarną furgonetkę. I w ogóle cała książka jest zła, mroczna... i niestety, ale niewiele więcej sobą reprezentuje.

Historia choć miała zadatki na ciekawą jest napisana w sposób kiepski, nużący, monotonny. Brak zwrotów akcji, brać elementów zaskoczenia, choć czarna furgonetka to obiecuje. Całość nudna, ciągnie się jak przysłowiowe flaki z olejem. Już samo wczytanie się w fabułę jest trudne.

Do tego długie, długaśne opisy, praktycznie brak dialogów. Dodatkowo całość ubarwiona licznymi monotonnymi przemyśleniami bohaterów. Monotonia, nuda. Oczy same się zamykają w trakcie lektury.

Książka sprawia, iż w trakcie przedzierania się przez nią towarzyszą nam kolejne pytania, mnożą się zagadki. Niestety, ale żadna z nich nie znajduje rozwiązania. Na żadne pytanie nie ma w treści odpowiedzi.

Dwadzieścia lat ciszy to książka wobec, której miałam spore oczekiwania. Może nie jakieś olbrzymie, ale spore. Oczekiwałam, że mnie zaciekawi na tyle żeby nie nudzić się w trakcie lektury. Niestety, ale, jak widać oczekiwałam za dużo. Interesujący zarys fabuły i demoniczne, wielkie, bliżej nieokreślone zło to za mało żeby książka była ciekawa.

Nawet trudno mi tę pozycję polecać. Jest tyle ciekawszych pozycji.

Sporo osób pamięta jeszcze historię czarnej wołgi, którą w czasach PRL straszono dzieci. Ta legenda mówiła o kursującej po mieście czarnej limuzynie marki Wołga, która rzekomo porywała maluchy. W zależności od wersji, autem kierowali [Adres usunięty]. księża, zakonnice, Żydzi czy wampiry, a krążące po zmroku auto pochłaniało dzieci w celu spuszczania im krwi, którą używano [Adres usunięty]. do transfuzji. Mimo iż teraz historia ta uważana jest za socjologiczny fenomen, to tak naprawdę był czas, kiedy zapanowało przerażenie, a prawdopodobieństwo spotkania czarnej wołgi wydawało się duże. Obecnie, choć zagadka czarnej wołgi została rozwiązana, wciąż pojawia się myśl dotycząca tego, jak bardzo jej istnienie było prawdopodobne, oczywiście z jak najbardziej realnym porywaczem za kierownicą.

Ten motyw samochodu od którego wieje grozą, którym można straszyć dzieci, zresztą również czarnego, pojawia się w powieści Przemysława Wilczyńskiego pt. „Dwadzieścia lat ciszy”. Opublikowana nakładem Wydawnictwa AKURAT książka to emocjonujący thriller, w którym dreszczyk emocji towarzyszy nam już od pierwszych stron. Dzięki temu po książkę sięgnąć powinni zarówno wielbiciele kryminałów, jak i powieści z dreszczykiem, a nawet nutką science-fiction. Tu również pojawia się siejący grozę samochód, bez kierowcy na dodatek, ale historia teoretycznie wygląda na klasyczny kryminał. Może właśnie dlatego tak zaskakuje i sprawia, że z każdą stroną coraz bardziej mamy ochotę zagłębiać się w tej opowieści.

Przenosimy się do Raciborza, gdzie w niewyjaśnionych okolicznościach ginie chłopiec. Chwilę wcześniej bawił się na boisku, a następnie zniknął. Nikt nie widział momentu uprowadzenia, nikt nie wie, co się mogło stać, jedynie kilka osób widziało na miejscu zdarzenia dziwny czarny samochód. Ten motyw samochodu jest o tyle niepokojący, że pojawiał się w zeznaniach świadków już … dwadzieścia lat wcześniej. Wówczas również zaczęły ginąć dzieci, a uprowadzonych nigdy nie odnaleziono – ani żywych, ani martwych.

Wśród dzieci, które w tajemniczych okolicznościach zaginęły, jest córka Bogny, Anastazja. Zaginięcie dziewczynki, brak jakichkolwiek śladów, które dawałyby nadzieję na jej powrót zniszczyły życie Bognie, nie przetrwało ani jej małżeństwo, ani pasja do pracy. Mimo wszystko wciąż projektuje wiedząc, że musi mieć środki na poszukiwania, bowiem policja dawno już przestała robić coś w tej sprawie. Tajemniczy czarny samochód i zaginiecie chłopca wywołuje w Bognie drżenie serca sądzi bowiem, że te dwie sprawy są ze sobą powiązane, mimo upływu czasu. Na własną rękę decyduje się przeprowadzić śledztwo, choć w wyniku zbiegu okoliczności, ostatecznie rozpoczyna poszukiwania wspólnie z Hubertem, byłym wojskowym, wydalonym ze służby za przekroczenie granic obrony koniecznej.

Hubert, choć zupełnie nie ma żadnego celu w podjęciu tej sprawy, z masa własnych kłopotów, ma zdecydowaną skłonność do pakowania się w kłopoty. Ma również instynkt, który mówi mu, że w czarnym samochodzie czai się zło. Trafił już na ten samochód, na „furgonetkę z piekła rodem”, jak ją określił i miał wrażenie, że kierowca bawi się z nim w kotka i myszkę. Choć zgubił auto w pościgu, to jednak dzięki temu ostatecznie poznał Bognę. Zagadka zaginięć intryguje także dwóch przyjaciół, Igora i Niko, ale to Niko czuje i wie więcej, niż mogłoby się wydawać. Zgnębiony przez rodziców i uczniów chłopiec, obdarzony fizycznym defektem, czuje się odrzucony przez wszystkich. Przynajmniej do momentu spotkania z Hubertem…

Wśród bohaterów znajdziemy jeszcze [Adres usunięty]. Blachę, pensjonariusza rybnickiego szpitala dla umysłowo chorych. To właśnie on, dzięki głosom, które pomagają mu uciec, ale też pozbawiają możliwości wyboru, podąża ku spotkaniu z przeznaczeniem, czyli z czarną furgonetką. I choć do końca nie wie, jaka jest jego misja, jaki ma cel, samochód odnajduje go pierwszy.

Jak zakończy się ta opowieść i o co tak naprawdę w niej chodzi? Czym jest czarna furgonetka i kto nią kieruje? Gdzie znikają dzieci i czy jest choć cień szansy na odnalezienie ich żywych? Przekonamy się o tym dzięki porywającej książce Wilczyńskiego, w której frapującej fabule towarzyszy doskonale prowadzona akcja i doskonale zarysowani bohaterowie, z Blachą na czele. Po lekturze tej książki legenda o czarnej wołdze zdecydowanie ma szansę ożyć.

Przemysław Wilczyński, absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego, miłośnik wycieczek rowerowych i wypraw górskich, na stałe mieszkający w Raciborzu. "Dwadzieścia lat ciszy" to jego kolejna powieść, a moje pierwsze zetknięcie z jego twórczością.

Historia opisana w książce wydarza się w Raciborzu i w Rzeszowie, w miastach gdzie pojawia się złowieszcza czarna furgonetka, którą widać, ale nie słychać. Kiedy się pojawia, giną dzieci. Tak było dwadzieścia lat temu i tak jest teraz.

Jedną z osób, którą dotknęło porwanie dziecka jest Bogna. Od dwudziestu lat szuka swojej porwanej córki, mając ciągle nadzieję na jej odnalezienie. Ostatni raz dziewczynka widziana była, kiedy wsiadała do czarnej furgonetki. Tymczasem ginie kolejne dziecko. Jest nim Igor, który również wsiadł do furgonetki. Stało się to na oczach Niko. Chłopiec za wszelką cenę próbuje okryć prawdę i odnaleźć przyjaciela. Do poszukiwań dołącza się także Hubert, bezdomny były wojskowy, któremu w życiu nie wyszło. Czy tej trójce uda się rozwiązać zagadkę czarnej furgonetki i odnaleźć zaginionych?

Fabuła ksiażki "Dwadzieścia lat ciszy" jest bardzo złożona. Porusza wiele trudnych społecznie spraw, takich jak bezdomność, alkoholizm, choroba psychiczna czy znęcanie się nad własnym dzieckiem. Autor dzięki rozbudowanym opisom pozwala Czytelnikowi dokładnie przyjrzeć się głównym bohaterom i temu z czym się mierzą na co dzień. A życie często bywa trudne i przewrotne.