Dom pogrzebowy Cottona

#dompogrzebowycottona to niezwykle osobliwa książka. Nie sposób przejść obok niej obojętnie. Jest dziwna, brudna, odrażająca i pokręcona. Ale czyta się ją zdumiewająco szybko i przyjemnie. Ma niepowtarzalny, nieco upiorny klimat, który nie każdego zachwyci, ale z pewnością nie pozostawi Was bez jakichkolwiek emocji. 😃 Czy jest horrorem? Nie powiedziałabym. Powieść gotycka? To już bliżej, aczkolwiek znawczynią gatunku nie jestem. 😉

•

Magnolia od maleńkości nie miała lekko. Ojciec zmarł, a matka prowadziła hulaszczy tryb życia, nie zważając na córkę. Podrzucała ją do babci, aż w pewnym momencie ta przygarnęła dziewczynkę na stałe. Babka Brown była dla niej dobra i wyrozumiała, choć w jej życiorysie nie brakowało skaz. Ale musiały sobie jakoś radzić. Miały dom, stały dochód i względny spokój. Aż do momentu śmierci babci. Dziewiętnastolatka została sama ze swoimi demonami, problemami i pierwszymi objawami ciąży. Przerażała ją myśl o dziecku. Nie była na to gotowa, może nigdy nie będzie. Musiała jednak ponieść konsekwencje nocnych spotkań z nieznajomymi. Praca na stacji benzynowej niestety nie daje zarobków, które pozwalałyby sprawnie rozwiązać jej "problem". Kiedy dziewczyna otrzymuje propozycję nowej posady, nie waha się zbyt długo. W końcu bycie modelką to dobre pieniądze i prestiż. Ale dlaczego agencja mody mieści się w domu pogrzebowym? Szybko okazuje się, że Magnolia ma wcielać się w rolę zaginionych lub zmarłych osób. Bierze udział w seansach spirytystycznych, dziwnych imprezach, a także pogrzebach. Podchodzi do tego z dystansem, chce zarobić jak najwięcej, by móc stanąć na nogi. Jednak Babka Brown wciąż przybywa z zaświatów i ma do niej sprawę nie cierpiącą zwłoki.

•

Jest to niewątpliwie coś bardzo oryginalnego, świeżego na rynku wydawniczym. Ale czy potrzebnego? To już zostawiam Waszej opinii. 😄 Może ja nie do końca zrozumiałam jej przesłanie.

•

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwomova . ❤️

"Dom pogrzebowy Cottona" to dziwna książka. Świetna, ale dziwna. Podobała mi się, mimo iż była tak nieszablonowa, że po przeczytaniu nie wiedziałam co o niej myśleć. Więcej! Ja wciąż nie umiem zebrać myśli, żeby jednoznacznie stwierdzić, co mnie przy niej zatrzymało i sprawiło, że wciągnęłam się w jej świat. Mroczny, brudny, smutny i melancholijny świat.

Magnolia ma 19 lat i na co dzień pracuje na stacji benzynowej. Niedawno zmarła jej babcia, którą zwykła nazywać babką Brown. To właśnie kobieta wychowała Magnolię. Teraz dziewczyna została sama…i wszystko wskazuje na to, że jest w ciąży. Kiedy dostaje propozycję pracy jako modelka, stwierdza, że to jedyna szansa, aby móc podreperować budżet i spróbować stanąć na nogi. Magnolia jeszcze nie wie, że ów praca będzie znajdowała się w domu pogrzebowym, a ona zacznie wcielać się w role osób, które zaginęły przed laty. Czy tytułowy Cotton i jego ciotka, Eden staną się dla nastolatki oparciem, jakiego potrzebuje w tym trudnym dla siebie czasie? A może to tylko pozory?

Główna bohaterka została zdominowana przez środowisko, w którym się wychowała. A jej instynkty są silniejsze niż chęci walki z nimi. Magnolia wie, co jest dobre, ale nie potrafi dokonać słusznego wyboru. Może tylko wydaje jej się, że panuje nad swoim życiem, ale prawda jest taka, że jej dziewiętnastoletnia egzystencja to tylko strzępki, które ledwo trzyma w dłoniach. Dziewczyna zostaje uwięziona w sieci okoliczności, na które ma zdawkowy wpływ.

Bez wątpienia to bardzo odważny debiut. Autorka zdecydowała się poruszyć wiele wrażliwych strun. Brutalizm jest tu wszechobecny. Od samego początku daje się wyczuć koncentrowanie na ciemnych stronach ludzkiej natury. Tu nic nie jest podkoloryzowane, na próżno szukać na stronach tej książki pozytywnych przesłań. Jest prze*oc, samotność, ból, śmie*ć, strata. Monica Brashears pokazuje ludzką naturę z tej najbardziej przygnębiającej i mrocznej strony.

A ten mrok zderza z młodą dziewczyną, która, zamiast czerpać z życia pełnymi garściami, ciągle ucieka, kogoś się boi, oddaje w ręce przypadkowych mężczyzn, a jednocześnie jest w niej coś delikatnego, ulotnego, sensualnego.

Ta powieść może zafundować całą skalę emocji i wrażeń. Od zaskoczenia po zniesmaczenie. Jestem przekonana, że to książka z kategorii tych, których nie da się umieścić na skali gdzieś pomiędzy. Albo ją pokochasz, albo znienawidzisz. Ja pokochałam jej niesztampowość, bo bez wątpienia jest to książka inna, na swój sposób wyjątkowa.

Przygnębiająca, odarta z optymizmu, do bólu szczera historia. Można umieścić ją w ramach współczesnej powieści gotyckiej, w której duże znaczenie mają aspekty psychologiczne oraz ugryzione pod innym kątem wątki z siłami nadprzyrodzonymi oraz współczesne tło akcji zestawione w duecie z mrocznym klimatem w tle.

To gatunkowy miszmasz, który splata niczym w ciasny warkocz thriller psychologiczny z powieścią gotycką i literaturą piękną, która w rzeczywistości piękna jest głównie ze względu na warstwę językową, a cały wydźwięk tej książki jest pełen brzydoty i brudu.

Czy czytać? Czytać! Mnie bardzo przypadła do gustu. Na pewno nie pozostawi Cię bez poczucia nijakości. Albo będziesz się zachwycać jej dziwnością, albo stwierdzisz, że to klapa. To chyba pierwszy raz, kiedy nie mogę zagwarantować, że to powieść, w której się zakochasz. Musisz to sprawdzić na własnej skórze.

Mam niełatwe zadanie, gdyż chciałabym Wam przedstawić książkę, z której oceną mam duży problem. Do tego jest to najlepsza książka 2023 roku według National Public Radio.

Poznajcie "Dom pogrzebowy Cottona". Niekonwencjonalną baśń, której akcja rozgrywa się w zakładzie pogrzebowym. Magnolia daje się wkręcić w pracę modelki. Nie takiej zwyczajnej, bynajmniej. Po profesjonalnej charakteryzacji udaje zmarłe lub zaginione osoby podczas seansów z ich bliskimi.

Lubię sięgać po debiutanckie powieści, choć zawsze stanowią one znak zapytania i można się albo pozytywnie zaskoczyć, albo rozczarować. Jak było w tym przypadku?

"Dom pogrzebowy Cottona" to powieść niezwykle osobliwa. Kiedy o niej myślę, pierwsze określenie jakie przychodzi mi do głowy to "przedziwna". Przypomina mi twór, który toczy ciężka choroba, który jest zawieszony między ponurą rzeczywistością, a krainą fantazji, wyobrażeń, wytworów umysłu, które w swoim absurdzie nie odstępują ani na krok zepsuciu i potworności realnemu życiu, jakie toczy Magnolia. Książka jest mroczna, przytłaczająca, ale to nie było dla mnie problemem. Kłopot stanowił styl pisarski, sposób opowiadania tej smutnej historii, pełen chaosu, z bezbarwnymi dialogami, rozwijający zupełnie nieistotne wątki, a spłycający to, co w książce powinno być wyłuszczone.

Dla mnie to historia o skrzywdzonej i zatraconej dziewczynie, która nie zastanawia się nad przyszłością, w ogóle niewiele rozważa, postępuje impulsywnie, często bezsensownie, a podświadomie boryka się ze stratą, żałobą, wyrzutami sumienia i swoimi demonami przeszłości.

Choć opis wydawał mi się interesujący, książka jednak nie dla mnie, ale jest czymś naprawdę oryginalnym, więc warto sprawdzić i wyrobić sobie własne zdanie.

" [...] Zrobiłam w życiu wystarczająco dużo złych rzeczy, aby mieć za co przepraszać do samej śmierci, swojej, a nawet potencjalnego dziecka. [...]"

Monica Brashears stworzyła gotyckie dzieło pod tytułem "Dom pogrzebowy Cottona". Jest to jej literacki debiut. Uważam, że ma potencjał na zostanie dobrą autorką.

Biorąc do ręki tę powieść, spodziewałam się, że otrzymam mocny horror, po którym nie będę mogła zasnąć. Niestety nic takiego tutaj nie miało miejsca. Na moje "Dom pogrzebowy Cottona" jest obyczajówką erotyczną z elementami powieści grozy. Nie wiedziałam, że dzięki tej książce będę musiała wyjść ze swoje strefy komfortu. Od razu zaznaczę, że jest to powieść przeznaczona dla osób pełnoletnich. Dlaczego? Znajdziecie tutaj mnóstwo scen nieprzeznaczonych dla młodszych czytelników.

Naszą główną bohaterką jest młodziutka dziewiętnastoletnia mulatka — Magnolia (czarnoskóry tata i biała mama), która niestety nie ma łatwego życia. Właśnie umarła jej ukochana babcia. Matka od lat się nią nie interesuje, woli prochy i alkohol. Ojciec nie żyje. Zostaje totalnie sama. Wokół niej kręci się stary i lubieżny właściciel domu, w którym mieszka. Czy uda się jej przed nim uciec? Sama nie jest święta i często umawia się z mężczyznami przez aplikację. W dziwnych okolicznościach do jej pracy na stacji benzynowej przychodzi właściciel zakładu pogrzebowego — Cotton. Ma dla naszej bohaterki pewną propozycję, która może odmienić jej los. Czy przyjmie propozycję? Magnolia ostro mnie zawiodła. Jej postępowanie mocno mną wstrząsnęło, ale co się dziwić, jaka matka i babka taka córka i wnuczka. Współczułam jej takiego życia. Autorka w bardzo dobry sposób przedstawiła tę postać.

Cotton według mnie jest bardzo dziwnym mężczyzną. Ma swoje odchyły. Odziedziczył zakład pogrzebowy po swoim wujku. Razem ze swoją ciotką mają mnóstwo szalonych pomysłów. Poznając te postacie, byłam w głębokim szoku. Radzę wam trzymać się od nich z daleka. Ta dwójka to typowa gotycka rodzinka. Po jednym spotkaniu z nimi uciekłabym, gdzie pieprz rośnie.

Oprócz wymienionych tutaj postaci poznacie jeszcze inne osoby.

Po tytule tej książki spodziewałam się więcej strachu. Jednak autorka skierowała nasze oczy na zupełnie inny problem. A mianowicie biedy młodych czarnoskórych kobiet mieszkających w stanie Tennessee. Zapomniane przez matki, skazane na pracę swoim ciałem. Biali mężczyźni tutaj występujący są przedstawieni jako drapieżnicy polujący na swoje zwierzyny. Oba obrazy są bardzo przygnębiające. Mam nadzieję, że dzięki tej powieści czytelnikom otworzą się oczy i zobaczą, że nie warto iść taką drogą, jaką szła Magnolia.

Szkoda, że autorka na samym początku nie zaznaczyła, że ta powieść jest przeznaczona tylko i wyłącznie dla czytelników 18 plus. Wybaczam ten błąd, ponieważ to jest jej debiut.

Monica Brashears stworzyła klimacik, który może przypaść wam do gustu. Ja tę powieść przeczytałam w ciągu jednego dnia, ponieważ chciałam wiedzieć, jak potoczą się losy Magnolii. Byłam również ciekawa, co stanie się z Babką Brown.

Jeżeli lubicie gotyckie powieści, nie boicie się scen erotycznych i uwielbiacie dawać szansę debiutantom, to śmiało sięgnijcie po "Dom pogrzebowy Cottona".

"Dom pogrzebowy Cottona" ma tak niesamowicie przyciągającą okładkę, tak nietypową, że można się dość mocno zdziwić poznając fabułę skrywającą się za tak przyjemną grafiką. Bo jest to podobno horror. No właśnie, podobno.

Akcja powieści rozgrywa się w domie pogrzebowym, w którym dziwactwo goni dziwactwo. A główna bohaterka, dziewiętnastoletnia dziewczyna jest w takim momencie życia, gdzie na głowę spada jej zdecydowanie zbyt wiele. Umiera babcia, okazuje się, że jest w ciąży, pieniędzy brakuje na opłacenie czynszu i w jej pracy pojawia się specyficzny mężczyzna twierdzący, że nadaje się na modelkę. Tylko, że nie taką typową. Magnolia ma udawać martwych. Bierze udział w seansach przywołujących duchy. Udawane to czy nie, jej babka postanawia wrócić z zaświatów jako duch.

Okazało się, że ta książka jest króciutka. Kurczę, te nieco ponad trzysta stron powoduje tak potężny niedosyt! Jest to opowieść bardzo specyficzna, zdecydowanie dla osób dorosłych. Czy to jednak horror? No niewiele ma z nim wspólnego pomijając duchy. Faktycznie, jak głosi wszem i wobec opis, jest w niej pełno humoru i... erotyki. I tak właściwie czuć, że to miało tak wyglądać, taki był plan.

Można się przy niej uśmiać, wystraszyć, zdziwić. Pełna gotyckich elementów, a także postaci. Ociekająca smołą, niemal jestem zdziwiona, że główna bohaterka w pewnym momencie nie zaczęła wyglądać jak znana wszystkim Wednesday z rodziny Addams. Choć dziewczyna niekoniecznie wie czego chce, a jej wybory są dość dziwne.

Mimo to, że główną bohaterką jest młoda kobieta, to trzeba przyznać autorce, że skrada serducho i czytelnik chciałby o niej wiedzieć jak najwięcej. Nie jest naiwna, choć momentami chciałoby się jej powiedzieć, żeby się ogarnęła. Jednak prawda jest taka, że próbuje być zaradna.

Ta książka jest dziwna. To słowo idealnie opisuje całą fabułę. Nie jest łatwa, zahacza w specyficzny sposób o trudne tematy, w tym śmierć, podział między ludzi czarnoskórych i białoskórych, gdzie jedni są ofiarami, a drudzy drapieżcami.

No trzeba po niej ochłonąć, daje do myślenia, a miała być powieścią grozy, raczej rozrywką. I tutaj dla autorki ogromny ukłon, bo poczucie humoru ma genialne, raczej czarne i przez to z góry należy głośno i wyraźnie mówić, że nie jest to opowieść dla osób poniżej osiemnastego roku życia.

Jedyne, co tutaj nie wyszło, to zakończenie. Czuć, jak by Brashears się spieszyła, jak by ją gonił deadline i przez to wydaje się niedopracowany.

I tylko na koniec należy dodać, że jest to debiut. A to otwiera możliwości na to, że autorka będzie się rozwijać, że będzie tylko ciekawiej, a jej wręcz psychodeliczny sposób przekazywania czytelnikom pewnych wartości się nie zmieni.

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Mova.

"Dom pogrzebowy Cottona" ma tak niesamowicie przyciągającą okładkę, tak nietypową, że można się dość mocno zdziwić poznając fabułę skrywającą się za tak przyjemną grafiką. Bo jest to podobno horror. No właśnie, podobno.

Akcja powieści rozgrywa się w domie pogrzebowym, w którym dziwactwo goni dziwactwo. A główna bohaterka, dziewiętnastoletnia dziewczyna jest w takim momencie życia, gdzie na głowę spada jej zdecydowanie zbyt wiele. Umiera babcia, okazuje się, że jest w ciąży, pieniędzy brakuje na opłacenie czynszu i w jej pracy pojawia się specyficzny mężczyzna twierdzący, że nadaje się na modelkę. Tylko, że nie taką typową. Magnolia ma udawać martwych. Bierze udział w seansach przywołujących duchy. Udawane to czy nie, jej babka postanawia wrócić z zaświatów jako duch.

Okazało się, że ta książka jest króciutka. Kurczę, te nieco ponad trzysta stron powoduje tak potężny niedosyt! Jest to opowieść bardzo specyficzna, zdecydowanie dla osób dorosłych. Czy to jednak horror? No niewiele ma z nim wspólnego pomijając duchy. Faktycznie, jak głosi wszem i wobec opis, jest w niej pełno humoru i... erotyki. I tak właściwie czuć, że to miało tak wyglądać, taki był plan.

Można się przy niej uśmiać, wystraszyć, zdziwić. Pełna gotyckich elementów, a także postaci. Ociekająca smołą, niemal jestem zdziwiona, że główna bohaterka w pewnym momencie nie zaczęła wyglądać jak znana wszystkim Wednesday z rodziny Addams. Choć dziewczyna niekoniecznie wie czego chce, a jej wybory są dość dziwne.

Mimo to, że główną bohaterką jest młoda kobieta, to trzeba przyznać autorce, że skrada serducho i czytelnik chciałby o niej wiedzieć jak najwięcej. Nie jest naiwna, choć momentami chciałoby się jej powiedzieć, żeby się ogarnęła. Jednak prawda jest taka, że próbuje być zaradna.

Ta książka jest dziwna. To słowo idealnie opisuje całą fabułę. Nie jest łatwa, zahacza w specyficzny sposób o trudne tematy, w tym śmierć, podział między ludzi czarnoskórych i białoskórych, gdzie jedni są ofiarami, a drudzy drapieżcami.

No trzeba po niej ochłonąć, daje do myślenia, a miała być powieścią grozy, raczej rozrywką. I tutaj dla autorki ogromny ukłon, bo poczucie humoru ma genialne, raczej czarne i przez to z góry należy głośno i wyraźnie mówić, że nie jest to opowieść dla osób poniżej osiemnastego roku życia.

Jedyne, co tutaj nie wyszło, to zakończenie. Czuć, jak by Brashears się spieszyła, jak by ją gonił deadline i przez to wydaje się niedopracowany.

I tylko na koniec należy dodać, że jest to debiut. A to otwiera możliwości na to, że autorka będzie się rozwijać, że będzie tylko ciekawiej, a jej wręcz psychodeliczny sposób przekazywania czytelnikom pewnych wartości się nie zmieni.

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Mova.

ᴅᴏᴋᴏɴ́ᴄᴢ ᴢᴅᴀɴɪᴇ ▼

Najdziwniejsza książka jaką przeczytałem/-am to…

Jestem bardzo ciekawa Twoich odpowiedzi! Wszystko dlatego, że w weekend przeczytałam najdziwniejszą, a zarazem bardzo ciekawą książkę, o której sądzę, że w Polsce jest jeszcze zbyt cicho. Mowa tutaj o „Domu Pogrzebowym Cottona” autorstwa Monici Brashears.

„Dom Pogrzebowy Cottona” to świetny debiut Monici Brashears, w którym autorka ukazuje nowoczesne oblicze powieści gotyckiej. Całość jest mroczna, nieprzewidywalna, niepokojąca i mocno klimatyczna. Turpizm, schopenhaueryzm, wyuzdane sceny erotyczne ze szczegółowymi opisami, motyw straty, alkoholizmu, narkomanii, aborcji, seanse spirytystyczne – to tylko niektóre z elementów, które można tutaj znaleźć. Prawda, że mieszanka jest naprawdę wybuchowa? Jednak to chyba właśnie ta mieszanka sprawia, że „Dom Pogrzebowy Cottona” jest tak wyjątkowy.

Pomimo poruszania przez autorkę wielu nietypowych motywów, książkę czyta się bardzo płynnie, a momentami wręcz przyjemnie. Historia Magnolii ukazuje dość osobliwy portret psychologiczny człowieka, który w życiu zmagał się z wieloma problemami i stratami. Dlatego tak naprawdę wśród tych wszystkich „oryginalnych” elementów na pierwszy plan wysuwa się samotność… Wszechogarniająca samotność głównej bohaterki Magnolii. Samotność, która bije z każdej strony, każdego słowa i popycha dziewczynę w kierunku, którego nigdy nie powinna obrać. Popycha ją w kierunku, który oblepiony jest atmosferą zepsucia, a nawet zgnilizny.

Jedyne, co mnie zawiodło w tej książce, to zakończenie. Spodziewałam się czegoś znacznie mocniejszego, chociaż trzeba przyznać, że to, które zaserwowała nam autorka, i tak było ciekawe.

„Dom Pogrzebowy Cottona” to książka, która będzie miała wielu fanów, ale i wielu przeciwników. Biorąc ją do ręki, trzeba przygotować się na szczegółowe opisy rozkładu, seksu i bardzo mroczny, a zarazem ciężki klimat. Jednak uważam, że jest to książka, której z całą pewnością warto poświęcić uwagę. Serdecznie POLECAM!

[współpraca reklamowa movawydawnictwo]

Dom Pogrzebowy Cottona to nietypowa książka osadzona we współczesności zawierają elementy, które trochę przeczą rzeczywistości. Jest intensywnie, trochę strasznie i na granicy dobrego smaku. Z każdym rozdziałem odkrywamy coraz więcej, aż elementy układanki tworzą karykaturę. Książka jst dość dziwna i bardzo nierówna.

Co znajdziecie w środku;

✥ narrację pierwszoosobową i rozdziały tylko ze strony głównej bohaterki;

❥ seanse spirytystyczne w dość zaskakującej formie;

✥ traumy z przeszłości które silnie oddziałują w teraźniejszości;

❥ barwnych bohaterów;

✥ duchy przedstawione w sposób nieco straszny a przy tym działający na naszą wyobraźnię;

❥ magię płynąca z natury ziół;

✥ niezrozumiały finał.

"Śmierć tworzy otchłań pragnień"

Wydawać by się mogło, że ta książka ma wszystkie motywy które przyciągną uwagę czytelnika i tak jest na początku. Niestety główna bohaterka jest nimfomanką, która w ogóle nie uczy się na własnych błędach i choć na początku ciekawi nas to w co brnie, po kilku rozdziałach zaczyna nas irytować swoim zachowaniem. Magnolia nie miała łatwo, jej traumy powoli zostają odkryte i wtedy nie robi się wcale przyjemniej, ale mamy też wrażenie że wyzwolenie jakie płynie w bohaterce burzy to co autorka chciała nam przekazać.

Książka posiada kilka ciekawych elementów w dość niebanalny sposób pokazuje jak można zarabiać na krzywdzie innych ludzi, a przy tym żerować na ich desperacji. Są momenty gdy czujemy, że moralność jest tu mocno zachwiana. Finał jest... nijaki, tak jakby brakowało kilku stron między rozdziałem ostatnim i przedostatnim. Liczyłam na więcej zachwytów, a ostatecznie oprócz lekkiego wątku paranormalnego historia okazała się być kolejną do przeczytania i zapomnienia.

🫀Ciężko jest napisać dobry debiut. Jeszcze ciężej taki, który nie będzie powielał znanych w literaturze schematów. Monice Brashears się to udało. Mało tego, naszpikowała go absolutnym dziwactwem i skrajnościami, co wyszło jej na dobre. Jeżeli napiszę, że powieść ta jest wielowarstwowa, to nie skłamię. W głównej mierze traktuje o byciu zdaną wyłącznie na siebie, czarną, młodą, a do tego ciężarną kobietą na bogobojnym południu. Poza tym rozprawia się z traumą, aborcją, rasizmem czy śmiercią, a wszystko to okraszone jest intensywnym seksem i mdlącą atmosferą panującą w szokującym zaułku Cottona, którego nazwisko jest niesamowicie wymowne w kontekście całej historii i bycia czarnym. Ponadto autorka traktuje czytelnika jak osobę dorosłą i nie prowadzi go za rączkę, dlatego nie wszystko podane jest na tacy. Momentami lektura może być absurdalna i niezrozumiała, ale czy nie tym właśnie charakteryzuje się rasowe weird fiction? To definitywnie „moja” książka. W trakcie czytania byłem zahipnotyzowany, zafascynowany i podekscytowany tym, co miało na mnie czekać przy każdej kolejnej stronie.

🥀 Co znajdziecie w „Domu pogrzebowym Cottona”:

🦋 Nawiedzającego główną bohaterkę ducha jej babci w coraz bardziej zaawansowanym stadium rozkładu przy każdym kolejnym spotkaniu.

🐝Tajemniczego właściciela zakładu pogrzebowego z niecodziennymi, nekrofilskimi popędami

🪦Trudne decyzje związane z dokonaniem aborcji w kontrze z religijną poprawnością

⚰️Bycie modelką w domu pogrzebowym i udawanie martwej dla pieniędzy