Doktor Zosia. Uczniowie Hippokratesa. Tom 3

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, słyszałam o poprzednich powieściach Pani Ałbeny, jednak nie miałam okazji się z nimi zapoznać. "Doktor Zosia" jest trzecim tomem cyklu #uczniowiehippokratesa, historię tą można jednak czytać bez znajomości poprzednich książek tej serii. Stylistyka i język jakim posługuje się autorka jest przyjemny w odbiorze, co sprawia, że książkę mimo iż należy do "grubasków" czyta się nadzwyczaj szybko, ja rozłożyłam sobie losy doktor Zosi na dwa dni, bo jakby nie było lektura jest dosyć wymagająca i czytając ją należy się skupić. Fabuła została w bardzo ciekawy sposób nakreślona, dopracowana i równie dobrze poprowadzona, zaś bohaterowie świetnie wykreowani, to niezwykle autentyczne, wręcz ożywające na kartach powieści postaci, z którymi w wielu kwestiach moglibyśmy się utożsamić. Główna bohaterkę - Zosię polubiłam już od pierwszych stron, wspierałam ją mentalnie we wszystkich poczynaniach i mocno jej kibicowałam. Ogromnie podobało mi się to, że autorka przeplatała tutaj losy postaci fikcyjnych i autentycznych, które żyły w tamtych czasach i miały znaczący wpływ na dzieje ludzkości, są to [Adres usunięty]. Korczak, Zofia Kossak - Szczucka i wiele innych. Autorka w świetny sposób pokazała to co działo się w Polsce w tamtych czasach, wielokrotnie czułam jakbym również uczestniczyła w różnych wydarzeniach. Z pewnością wykazała się również dużą wiedzą jeśli chodzi o aspekty medyczne. Naprawdę miło spędziłam czas z tą książką i jej bohaterami, chętnie w przyszłości sięgnę po kolejne powieści autorki. Polecam! Moja ocena 8/10.

Przyznam się wam, że ja bardzo szanuję pióro autorki, gdyż nikt tak jak ona nie potrafi wpleść w fikcyjnych bohaterów tych prawdziwych, aby razem stanowili jedną wielką całość. Czytałam już książki autorki i przyznaję, że każda kolejna jest coraz lepsza, bardziej emocjonalna. Pisarka ma szeroką wiedzę medyczną, dlatego tak chętnie wkłada ją w karty opowieści. Jej bohaterowie z reguły są inteligentnymi osobami lubiącymi pomagać innym. Nie przejmują się tym, co sądzą o nich inni, gdyż to ich własne przekonania są tymi najbardziej dla nich istotnymi. Książka napisana z prawdziwą pasją i sercem, dlatego niektórzy mogą odebrać ją bardzo osobiście. Akcja powieści została umieszczona w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie. Opisany szpital już nie istnieje, gdyż został zbombardowany przez Niemców podczas Powstania Warszawskiego. Autorka zaznacza, że niektóre postacie są tutaj prawdziwe i posługuje się ich prawdziwymi danymi.

Bardzo spodobała mi się tutaj postać doktor Zosi, która była kobietą pewną siebie z celem, który obrała sobie w życiu. Ma bardzo dobre serce i jest stworzona do tego, by nieść pomoc. Zdanie innych nie gra dla niej roli, gdyż wie, że każdy jest panem własnego losu. Chirurgia była jej życiowym celem, więc gdy los podesłał jej możliwość leczenia chorych w szpitalu, nawet się nad tym nie zastanawiała. Pokazała wszystkim, że płeć męska czy damska nie stanowi dla niej różnicy. Każdego traktowała jednakowo, gdyż jej zdaniem stworzona została do leczenia, a nie segregacji ludzi na jakiekolwiek podziały. Nadchodzi jednak trudny czas, wojna piętrzy się coraz bardziej, a rannych przybywa. Nie ucieka jak niektórzy, tylko dalej wypełnia swoje powołanie. A powiem wam, że bywa naprawdę bardzo ciężko. Nie jestem pewna, czy byłabym skora do tak wielkich poświęceń, co Zosia. Wydaje mi się, że skoro sama nie miała własnych dzieci, to każdego innego traktowała tak, jakby to oni nimi właśnie byli. Książka pełna wzruszeń, nostalgii i nadziei. Znajdzie się tu wątki poboczne, opisy innych ludzi i ich historie. Każda wyjątkowa i nie do podrobienia. Piękna książka!

„A teraz... pora wreszcie się usamodzielnić”.

"Doktor Zosia" jest trzecią i niestety ostatnią częścią cyklu "Uczniowie Hipokratesa". Przenosimy się do lat dwudziestych ubiegłego wieku, Zosia Nibużanka jest nietuzinkową, nowoczesną kobietą. Nie myśli o zamążpójściu, chce spełniać swoje marzenia. Od zawsze chciała zostać chirurgiem. Więc kiedy dostaje propozycję pracy w Szpitalu Ujazdowskim, w którym z otwartością przyjmuje się kobiety i traktuje jak równe mężczyźnie – nie zastanawia się, ani chwili. Wie, że to jej jedyna szansa, aby doskonalić umiejętności i poszerzać wiedzę. Do pracy staje u boku najwybitniejszych specjalistów, niestety wybuch wojny kończy wszystko. Jednak Zosia nie zamierza siedzieć bezczynnie, służy swoją pomocą w skrajnie trudnych warunkach, nigdy nie odmawia.

Wielowątkowa a przy tym bardzo spójnie opowiedziana historia, od której trudno się oderwać. Fikcja literacka idealnie współgra się z prawdą historyczną. Czuć ogrom pracy, realizm i pasję autorki. Do tego dochodzi duża wiedza autorki z zakresu historii medycyny. Całość wypada wybitnie. Bardzo realnie wykreowani bohaterowie. Obok samej Zosi, która jest postacią fikcyjną, występują dobrze nam znane historyczne osobowości. Zosia skradła moje serce od razu, to niezwykła osoba, której przyszło żyć w czasach nieprzychylnym kobietom. Inteligentna, odważna, o wielkim sercu i wrażliwości, a przy tym bardzo uparta i wytrwała.

Autorka w całym cyklu zajmująco ukazała historię polskiej medycyny i sylwetki osób, które miały znaczący wpływ na dla jej rozwoju. W tym tomie mamy między innymi: Kazimierza Funka, Aloisy Alzheimer, Sigmund Freud, pierwszą kobietę radiolog-Marię Werkenthin, czy pierwszą kobietę ginekolog Zofię Garlicką. Zosia wiedzie życie przepełnione pracą i z nadzieją patrzy w przyszłość. Wybuch II wojny światowej burzy dotychczasowy świat, nic już nigdy nie będzie takie samo. Widzimy determinację, poświęcenie lekarzy, którzy robią wszystko, aby nieść pomoc., Bestialstwo okupanta, dla którego ludzkie życie nie ma znaczenia. Wywózki do obozów zagłady, mordy, prześladowanie, okrucieństwo. Powstanie Warszawskie, przerażający obraz zniszczonej Warszawy.

Przejmująca, bardzo realna, niesamowicie opowiedziana historia, od której trudno się oderwać. Fakty historyczne umiejętnie i z dużą swobodą wplecione w fikcję literacką. Powieść pełna pasji, wiedzy i sprzecznych emocji. Bardzo polecam całą serię. Tatiasza i jej książki :)

Chwytam do ręki niemal 550- stronicową najnowszą powieść Ałbeny Grabowskiej. Czuję trochę smutek, że nie dam rady przeczytać jej całej w weekend. Przykrywam się kocem, zaczynam czytać pierwsze zdanie: "Kazimierz nie cierpiał leczenia, któremu go tu poddawali." ... i już odpływam. Nie wiem, co się dzieje wokół mnie, ponieważ całą sobą jestem z bohaterami. Kiedy wracam do siebie, jestem już prawie na dwusetnej stronie. I nie mogę się oderwać.

Trzeci tom serii Uczniowie Hippokratesa pt. "Doktor Zosia", jest niestety ostatnim. Tych, którzy przegapili poprzednie, pocieszę, że nie trzeba ich czytać, by się orientować w najnowszym, jednak bardzo zachęcam do lektury!

Główną bohaterką ostatniego tytułu z trylogii jest Zosia. Miała za sobą trudne dzieciństwo, wychowując się bez matki. Nie było jej też łatwo na studiach medycznych na Uniwersytecie Jagiellońskim, na którym była jedną z dwudziestu studentek kierunku lekarskiego. Chcąc się rozwijać w swoim zawodzie, przeprowadziła się do Warszawy, podejmując pracę w najnowocześniejszym szpitalu w Polsce, pracując wśród mężczyzn, którzy nierzadko w nią nie wierzyli i dyskryminowali. Na każdym kroku udowadniała więc, że jest oddana swoim pacjentkom z oddziału położniczego, posiada wiedzę i umiejętności wyższe, niż koledzy po fachu. Jako młoda ginekolożka nie bała się też przemierzać najmroczniejsze miejsca stolicy, by przekonywać prostytutki do badań. Kiedy staje przed koniecznością opuszczenia swojego dotychczasowego, bardzo skromnego lokum, nadarza się okazja, by zmienić też miejsce pracy. Tak oto Zosia rozpoczyna staż w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie, gdzie panuje o niebo lepsza atmosfera. Jest tam ceniona zarówno przez dyrekcję, jak i pozostałych lekarzy i lekarki. Może rozwijać się oraz szkolić innych. Poznaje ciekawe osobistości, nawiązuje przyjaźnie, doświadcza nowych sytuacji.

Czasy, które są tłem historycznym powieści są fascynujące pod kątem odkryć. Rozwój medycyny, ale też i technologii, wybitni artyści pozostają w pamięci przez dekady, a nawet kolejne wieki historii świata. Niezwykłe w tym jest to, że wtenczas nie było internetu (ktoś z Was jeszcze pamięta jak żyło się bez niego?), mediów, komputerów, które ułatwiają nie tylko komunikację z innymi ludźmi z dowolnego miejsca na Ziemi (a nawet z kosmosu), ale też i umożliwiają dostęp do wszelkich wyników badań naukowych, które zostały przeprowadzone, literatury fachowej, ułatwiając pracę naukowcom, specjalistom i każdemu człowiekowi. Początek XX wieku to intensywny rozwój nauki, mimo trudności, które my- współcześni ludzie możemy sobie tylko wyobrazić. A jednak to właśnie ten okres zapisał się szczególnie, jeśli chodzi o dokonane odkrycia, będące podstawą dzisiejszej wiedzy i technologii.

Opowieść o doktor Zosi przeplatana jest odrębnymi sfabularyzowanymi historiami o lekarzach klinicystach i naukowcach oraz ich trudnej drodze do osiągnięć, których dokonali. Przeczytamy między innymi o R. A. von Kollikerze, A. Alzheimerze, A. Flemingu, F. B. Bantingu, J.H. Jacksonie, K. Funku, Marii Werkenthin- pierwszej kobiecie radiolog, która została ordynatorem, Zofii Garlickiej- pierwszej kobiecie ginekolożce, która została ordynatorem, ale też i w fabule powieści o J. Korczaku, M. Skłodowskiej- Curie, J. Piłsudskim, H. Sienkiewiczu, K. I. Gałczyńskim i wielu innych znakomitościach.

Książkę czyta się znakomicie, jak na lekturę Ałbeny Grabowskiej przystało. Niesamowite, że każdy tytuł tej znakomitej polskiej pisarki staje się bestsellerem! Z niecierpliwością czekam na kolejne Jej dzieło literackie 😍

Zofia Nibużanka jest „ginekologiem, do diabła. I to cholernie dobrym.”, pracuje w Miejskim Zakładzie Położniczym im. Świętej Zofii i marzy o zostaniu chirurgiem, jak jej dziadek. Niestety, w przedwojennej Polsce, kobieta mogła tylko marzyć o zostaniu chirurgiem. Kiedy doktor Ungerowa proponuje jej odejście ze Świętej Zofii do Szpitala Ujazdowskiego, który „potrzebuje młodych, wykształconych lekarek”, dla Zosi otwiera się nowy rozdział w życiu. Kierownictwo szpitala dokłada starań, aby lekarze zatrudnieni w Ujazdowskim mogli się rozwijać. Jej przełożony, widząc, jaki zdolnym lekarzem jest Nibużanka sugeruje jej zostanie pediatrą. Pierwsze spotkanie z doktorem Korczakiem i dziećmi z prowadzonego przez niego sierocińca zmienia jej postrzeganie najmłodszych pacjentów. Życie Zosi przebiega spokojnie, aż do wybuchu II Wojny Światowej, w czasie której lekarze spotkają się z nieznanym sobie dotychczas okrucieństwem i nieprzestrzeganiem międzynarodowych traktatów. Czy Zofii uda się przetrwać w zrujnowanej wojną Warszawie.

„Doktor Zosia” to trzeci i ostatni tom cyklu „Uczniowie Hippokratesa” Ałbeny Grabowskiej. Nie jest to zwykła powieść o lekarzach, o walce kobiet o dostęp do „męskich” zawodów lekarskich, moralności II Rzeczpospolitej czy wreszcie o II Wojnie Światowej, zagładzie Getta Warszawskiego i obozie zagłady Auschwitz. To powieść o sile ducha, zmianach światopoglądowych, miłości i zdradzie, a przede wszystkim o medycynie i wielkich odkryciach medycznych. Rozdziały poświęcone historii Nibużanki przeplatane są rozdziałami o wielkich lekarzach i ich odkryciach medycznych. Każdorazowo, gdy w historii Doktor Zosi pojawia się jakaś choroba lub potrzeby jest lek, w kolejnym mamy możliwość poznania historii odkrycia. W krótkich rozdziałach poznajemy Kazimierza Funka, odkrywcę witamin, który nigdy nie został za swoje odkrycie uhonorowany nagrodą Nobla, Fredericka Granta Bantinga odkrywcę insuliny i razem ze swoim asystentem Mcleodem laureatem nagrody Nobla w dziedzinie medycyny, Johna Hughlinga Jacksona, pioniera w dziedzinie neurologii, badacza padaczki objawowej, Aloisa Alzheimera, który jako pierwszy opisał objawy choroby znanej dziś od jego nazwiska chorobą Alzheimera, Sigmunta Freuda, ojca psychoanalizy oraz Alexandra Fleminga wynalazcy penicyliny.

Powieść „Doktor Zosia” napisana jest pięknym stylem, historia wciąga, na kartach powieści co i rusz pojawiają się znane nazwiska, a przypisy na dole strony pomagają zapoznać się z krótką biografią danej osoby. Rozdziały poświęcone wydarzeniom z czasów II Wojny Światowej: bombardowanie Warszawy, likwidacja Getta Warszawskiego, Powstanie Warszawskiej wraz z Rzezią Woli na długo zapadną mi w pamięci i wywołały niekontrolowane napady płaczu.

Powieść polecam nie tylko wielbicielom historii czy medycyny, czy wręcz historii medycyny. To powieść dla osób, które lubią, gdy czytana powieść może wzbudzić w nich emocje i zostawić trochę wiedzy.

Serdecznie polecam.

To moja pierwsza książka z cyklu “Uczniowie Hipokratesa” i zastanawiam się, jak w ogóle mogłam przegapić tę serię.

Stal pisarki bardzo mi odpowiada i świetnie się czyta te historie, natomiast sama zawartość książki zwala z nóg. Świetnie przedstawione losy różnych naukowców, część z Was wie, że jestem w trakcie studiów z zakresu neurologopedii, także słuchając historii z życia Alzheimera, miałam później wiele do powiedzenia.

Oś wydarzeń stanowi postać Zofii Nibużanki, z którą jesteśmy od momentu podjęcia studiów po 1945 rok. Wraz z nią przeżywamy ważne dla Polski wydarzenia, poznajemy jej historię.

Trzeci tom powieści Albeny Grabowskiej o lekarzach z powołania. O prawdziwych uczniach Hipokratesa. Tym razem opowieść skupiona jest na losach doktor Zosi, przy okazji ukazując nam szpital Ujazdowski. Wybuch wojny komplikuje wszystkie losy. Autorka kończąc trylogię, zostawia nas w czasach, kiedy kobiety mogą być lekarzami. Mało tego, są traktowane na równi z mężczyznami, co w pierwszym tomie było nie do pomyślenia. Historia i rozwój medycyny opisane w bardzo przystępny sposób. Serdecznie polecam, duża dawka wiedzy.

Mimo że twórczość autorki jest dość dobrze rozpowszechniona, ja do tej pory przeczytałam tylko jedną Jej powieść. Seria "Uczniowie Hipokratesa" składa się z trzech części, a "Doktor Zosia" jest ostatnią z nich. Są to jednak osobne opowieści i brak znajomości poprzednich części zupełnie nie przeszkadza w lekturze.

Zosię Nibużankę poznajemy w 1924 roku, gdy jako początkująca lekarka ginekolog, wychowanka słynnej doktor Garlickiej, pracuje w warszawskim szpitalu Św. Zofii. Nie są to łatwe czasy dla kobiet chcących wykonywać ten zawód. Życia nie ułatwia uprzedzony dyrektor szpitala i rodzina, u której Zosia jest na "łaskawym chlebie". Na szczęście bohaterka otrzymuje propozycję pracy w Szpitalu Ujazdowskim, gdzie ma szansę zdobyć specjalizację pediatry, choć nadal skrycie marzy o karierze chirurga. Zosia doskonale odnajduje się w nowym miejscu, poznaje wielu wspaniałych lekarzy, od których dużo się uczy, zdobywa przyjaciół. Jej kariera rozwija się świetnie, a do tego wkrótce znajduje miłość i zakłada rodzinę. Szczęście przerywa wybuch wojny. Mąż Zosi wraz z dziećmi wyjeżdża za wieś, ale lekarka nie wyobraża sobie zostawienia szpitala i coraz większej liczby rannych. Często wykonuje swoją pracę i przeprowadza akcje z narażeniem życia. Czasom wojennym poświęcona jest większa część książki.

Wśród bohaterów książki znajdźcie wiele sław - znanych lekarzy, przedsiębiorców np. Jana Wedla, pomagającego wielokrotnie w wykupowaniu więźniów, czy artystów - Lodę Halamę, Zulę Pogorzelską czy Władysława Szpilmana. Rozdziały poświęcone doktor Zosi przeplatane są historiami o lekarzach i naukowcach, których odkrycia przyczyniły się do zrozumienia i leczenia wielu chorób.

Kolejna świetna książka. Już wiem, że koniecznie muszę przeczytać wcześniejsze części.

Doktor Zofia pracuje w jednym ze szpitali, gdy nadchodzi propozycja przeniesienia się do Szpitala Ujazdowskiego. Lekarze nie spoglądają na nią już z lekkim rozbawieniem, jakby tylko mężczyźni mogli leczyć. Rozwija swoją pracę i umiejętności. Zdobywa wiedzę z wielu dziedzin medycyny. A także spotyka swoją miłość - mimo, że nie w głowie były jej romanse, a przedwszystkim praca.

Wybucha wojna - wszystko się zmienia. Szpital nadal pracuje, ale nie omija go ręką okupanta. Doktor Zofia nie zaprzestaje ratować ludzkiego życia. Ale najgorsze ma dopiero nadejść.

Książki Ałbeny Grabowskiej od zawsze były dla mnie ciekawą podróżą wgłąb historii Polski - chociażby znajdowała się ona w tle. To kolejny tytuł, który obrazuje losy zwykłej lekarki dążącej do upragnionego marzenia, której wszystko przerywa wojna. Doktor Zofia nadal nie przestaje pracy w pocie czoła - pokazało to jak praca determinuje by jednak nie opuścić tych wszystkich ludzi.

Na kartach możemy spotkać wybitnych lekarzy min.: Aloisa Alzheimera - jego wątek było dla mnie jednym z najciekawszych.

Można ująć te obszerną książkę jako walkę o marzenia, wysokiej determinacji, braku poddania się, wiary w lepsze jutro. Jednak, gdy nadchodzi wojna w książce wpłata się niepewność, chwila zwątpienia, strach o bliskich. Wojna nie omija otoczenia Doktor Zosi.

Czy uda jej się jak najdłużej walczyć poprzez leczenie w tym okrutnym czasie? Czy nie nadjedzie moment w którym strach o bliskich przewyższy rolę którą pełni?

Sami zobaczcie! 😉