Deman

...Pełnia księżyca.Ktoś stoi na parapecie.Ktoś wyje i drapie pazurami w szybę.Przeciwnicy nie mają szans..

Ta książka troszkę przeleżała na półce, choć Księgarnia TaniaK[Adres usunięty] wysłała mi ją ekspresowo.Dziękuje bardzo...A książka ? jest rewelacyjna.Zresztą na książki A.Urbanowicza zawsze czekam z dreszczykiem.Polubiłam ten styl,sposób pisania i zawsze zaskakująca fabułę.Teraz też jest świetnie.Jestem w trakcie czytania i pewnie zarwę nockę by jak najwięcej przeczytać z tej prawie 700 -stronicowej książki..Znajdziemy tu na pewno strony pełne akcji,wrażeń i zjawisk nadprzyrodzonych.I ani chwili nudy.Urbanowicz bowiem wie,jak kleić wątki, jak budować przerażający klimat i jak wrzucać do środka piekła wyraziście nakreślonych bohaterów..

Deman to opowieść o księdzu opętanym przez demona, który w dodatku wykorzystuje jego moce do własnych celów...Sądzę,że ta powieść przykuje uwagę czytelnika na dłużej,bo ta książka naprawdę uzależnia.Polecam i czekam z niecierpliwością na kontynuację .

Jeśli jesteś osobą, która...

● lubuje się w historiach rodem z uniwersum Spider-Mana czy Marvela

● uwielbia książki pełne akcji, spektakularnych scen i mrożących krew w żyłach tajemnic

● nie boi się zatopić w świecie demonów, wilkołaków, zombie... zła

...to z całą pewnością już teraz możesz pędzić po "DEMANA" do księgarni!

Czy to nie fascynujące posiadać super siłę, super szybkość, super wytrzymałość... super moce?

A wiecie jaką super moc ma autor tej książki?

Moc napisania niemalże 700 stron historii i nie zanudzić czytelnika ani na moment!

●

Każdy ma swoje tajemnice, grzechy... Ale jak wykorzystałbyś taką wiedzę o każdym człowieku?

Czy jesteś pewien, że dobro by wygrało?

Gdyby dodać do tego anonimowość i bezkarność to ciężko było by się oprzeć takiej super mocy.

OGROMNY ukłon w stronę autora za zawarcie w książce tak dużej dozy psychologicznych rozważań. I uwaga - wcale nie były mętne ani nudzące. Były niemalże samodzielnym wątkiem, elementem historii, który nadawał sens całej reszcie. To naprawdę majstersztyk pod względem ukrytego przekazu.

●

Co do samej akcji... Nie sposób tego streścić. Ta książka to synonim DOBREJ AKCJI.

Barwność postaci, których liczba nie przeszkadzała w misternym wykończeniu charakterów.

Świat wykreowany bez luk logicznych ani bez absurdów, mimo że to przecież powieść fantastyczna. Oczywiście o ile nikt fantastyki za absurd nie uznaje... Ale przecież wszyscy wiemy, że nawet fantastyka może ociekać niezdrowym absurdem.

Mogłabym chwalić tak jeszcze długo. 700 stron książki zasługuje bowiem na obszerniejszą opinię, ale myślę, że nie ma co się rozpisywać.

Niech wspaniałość tej książki podkreśla fakt, że to zupełnie nie mój styl literatury, a utonęłam w niej od pierwszych stron. I choć nie pokonałam jej szybko, to i dobrze, bo chciałam aby ta przednia rozrywka trwała jak najdłużej.

Okładka przedstawia jakąś postać, która jest człowiekiem, albo człowieka, który jednocześnie jest jakimś stworem. Z długimi pazurami... Nad nim widzimy czyjeś oko i krwawy księżyc, niebo też jest tego koloru, za sprawą poświaty, jaką daje postać w centralnej części. Muszę przyznać, że jest to SOLIDNIE wydana książka. Posiada prawie siedemset stron, a grzbiet nie uległ nawet zagięciu! Bardzo, bardzo się starałam, żeby się nie zagiął ani nie zniszczył. Przy takich objętościach jednak często się zdarza, że nie chcący się może złamać. A tu nic! Wow! Stronice są kremowe, czcionka wystarczająca dla oka. Literówek brak, odstępy między wersami i marginesy zostały zachowane. Podzielona została na części i rozdziały. Mamy kilku narratorów, więc miejcie się na baczności i nie pozwólcie sobie na chwilę roztargnienia!

Na samym końcu ujrzycie trzy rysunki naszych głównych postaci... Jak dla mnie - świetny dodatek.

Kolejne spotkanie z twórczością Artura wypadło... niezwykle WCIĄGAJĄCO. To, że mnie kilkukrotnie wciągała do wydarzeń na tyle, że ciężko było się od niej oderwać chyba jest najlepszym dowodem? I sam fakt, że zaczęłam ją około godziny dwunastej w sobotę, gdy nie miałam prądu przez awarię, i to dość dużą na terenie Małopolski. Czytałam, dopóki cokolwiek widziałam - czyli jakaś godzina 16/17 była, jak odłożyłam czytanie, bo nie chciałam czytać na oślep. Kontynuowałam w niedzielę i mimo robienia obiadu podczytywałam ją i skończyłam wieczorem! I co to była za lektura! Wow, wow, wow! Czyta się szybko, może nie do końca przyjemnie, bo tu się takie rzeczy dzieją, że się filozofom nie śniło... Sięgając po lekturę autora musicie się spodziewać, że szczęka Wam opadnie na podłogę. Włos będzie się non stop jeżył, nie tylko na głowie! A z głowy, będzie się kopcić...

Tyle się tutaj dzieje, że muszę się powstrzymywać, by Wam nie zaspoilerować, bo to nie o to chodzi. Jest niewielu pisarzy, którzy potrafią mnie tak zaciekawić, żebym z trudem musiała się odrywać od czytania. Artur ma tę moc. Wymyślone przez niego powieści są tak POKRĘCONE, że głowa mała na to wszystko. Plus oczywiście wiele się dzieje, nie umrzecie tutaj z nudów, prędzej ze strachu! Ja się tylko modliłam, żeby te horrory nie przeniosły się na mój sen, bo to już w ogóle byłoby hardcore. Akcja pędzi na łeb na szyję, nie zwalnia ani na moment. Bo gdy już się wydaje, że będzie nieco spokojniej, to wydarzy się coś, co powywraca ułożony jako tako świat. Podczas czytania czułam wiele, ale przede wszystkim strach, ekscytacje, niemoc, ciekawość, grozę, wstręt... I mogłabym tak jeszcze trochę wymieniać. KONIECZNIE musicie po nią sięgnąć, jeśli lubicie niebanalne opowieści rodem z piekła! Artur plasuje się jako pokręcone powieści z autorem Adrianem Bednarkiem, jako moje TOP w takim nierealnym gatunku. Akurat dzisiaj recenzowana pozycja to horror, ale jak to moja klientka mówi "majtki z [motyla nóżka] lecą" - ze strachu, oczywiście. 👿

Mamy tutaj kilku bohaterów, ale żaden z nich nie przypadł mi do gustu. Były to takie osobowości, od których staram się trzymać z daleka. Tym bardziej, jak mają powiązania z innymi bytami. Ogólnie to postacie tutaj w większości były negatywne, jak nie wszystkie. Żaden z nich nie wydawał mi się pozytywny, no może oprócz Beaty... Zło przenika na wskroś naszych bohaterów i nie ma w nich ani grama dobroci... Dzięki temu jest tak diabelnie dobra, bo nie czytam zbyt wielu pozycji z tego gatunku, gdzie niemal wszyscy są negatywni, źli i w ogóle przeze mnie nie akceptowani. Kreacja świetna i naprawdę nie chcę wiedzieć co czytał, myślał Artur, tworząc ich i pisząc o nich. Aż mnie ciary przechodzą!

Co ja tam będę pisać. KONIECZNIE sięgnijcie po Demana, jeśli czytacie horrory i lubicie niecodzienne pozycje grozy, gdzie dobro miesza się ze złem! Gdzie fabuła jest dopasowana w każdym szczególe, niebezpiecznie wciąga do swojego świata, z którego chcesz jak najszybciej uciec. Nie ma tutaj zbędnych opisów, autor nie leje wody, a mamy tutaj tylko to, co jest potrzebne i zmieściło się na tylu stronicach. Dawno nie czytałam tak grubej opowieści, gdzie nie byłoby zbędnych opisów czy dialogów. Tutaj to wszystko jest potrzebne. I łączy się w całość... I powiem tylko tyle... czekam na więcej! POLECAM!

DEMAN to połączenie horroru z fantastyką w postaci superbohaterów, która o dziwo spodobała mi się! Jest strach, jest brutalność i dużo krwi, wszystko co powinno się znaleźć w tym gatunku. A co najlepsze, autor zapowiada cykl z udziałem tych bohaterów, dlatego czekam z niecierpliwością na ciąg dalszy.

Była to moja pierwsza książka Artura Urbanowicza, więc nie wiedziałam czego się spodziewać, ale czytając liczne pozytywne opinie na temat jego wcześniejszych powieści, zaryzykowałam. I bardzo się z tego powodu cieszę, bo ta powieść okazała się zdumiewająco dobra!

Jak wiecie, nie przepadam za stricte fantastyką, ale w takiej formie mogę ją czytać codziennie. Autor bowiem zaserwował mi taką historię, która wciągnęła mnie całkowicie w swój świat. Wielowątkowa, rozbudowana fabuła, kilka postaci, które są pierwszorzędnie wykreowane, pełna gama różnych emocji, ciągła akcja, świetne plot twist, i motyw opętania, który od zawsze mnie interesował, to sprawia, że powieść, mimo swoich gabarytów (700 stron) czytałam z ogromnym zainteresowaniem.

Autor przemyca również kilka bardzo ciekawych wątków o pedofilii, przestępczości i egzorcyzmach, czym tylko uatrakcyjnia akcję. Owszem, niekiedy się zdarzyło, że fabuła gdzieniegdzie się dłużyła, ale były to sporadyczne przypadki, więc mogę przymknąć na nie oko.

„Jak podejmować decyzje, kiedy każda może okazać się błędna i prowadzić do katastrofy, nawet jeżeli przyświecają im dobre intencje?”

Od początku twórczości Artura Urbanowicza umawiam się na spotkania z jego powieściami. „Gałęziste” szalenie mi się podobało, „Grzesznik” w mniejszym stopniu przekonał, ale zaraz po nim wciągająco wskoczyłam w „Inkuba”, a potem zachwyciłam się „Paradoksem”. Spotkania z „Demanem” z jednej strony nieco się obawiałam, nigdy nie przepadałam za ideą superbohaterów, a to właśnie oni nakręcali akcję książki, z drugiej, znając pióro autora liczyłam, że nada przygodzie czytelniczej intrygującego kolorytu, który pozwoli na czerpanie przyjemności z czystej rozrywki śledzenia fabuły, ale równocześnie skłoni do refleksji o naturze człowieka. I nie zawiodłam się. Zaskoczyło mnie, że mi się spodobało i komfortowo odnalazłam się w demonicznej, wilkołaczej i zombie oprawie charakterologicznej. 

Nie zabrakło zwykłego człowieka, bez super mocy, nadzwyczajnych umiejętności, czynnika długowieczności, ale za to z pełną gamą ludzkich wad i ciemnych tajemnic. Czułam, że autor znakomicie bawił się w wyłuskiwanie mrocznych warszawskich sekretów dożywianych przez mieszkańców, oddanych zwykłej codzienności pracy i życia zawodowego, istnieniu na pierwszych stronach gazet lub sprytnie usuwających się poza publicity. Szeroka paleta postaci, ciekawie dobranych, atrakcyjnie sportretowanych, kontrastowo zestawianych. Frapująco wchodziłam w aspekty dobra i zła, kluczy ich zestawiania, nierozerwalnej symbiozy warunkującej egzystencję. Różne odcienie szarości, jedynie odbicie we własnych oczach intensyfikowało czerń lub kierowało ku bieli. Świetnie bawiłam się w interpretowanie czynów bohaterów, chętnie stawiałam się w ich sytuacji, podążałam tropem intuicji odgadywania własnych zachowań w zaistniałych sytuacjach. 

Czy faktycznie znam siebie tak dobrze, aby zaufać sobie, że moja postawa napawałaby dumą, podążaniem za przyjętymi życiowymi wartościami, w zgodzie z duchem otrzymanego wychowania? A może gdzieś w tle pojawiałyby się coraz intensywniej słyszalne podszepty namawiające do wykorzystania siły, pozycji i przewagi wobec innych, zwłaszcza nielubianych, krzywdzących i toksycznych? Z entuzjazmem przyjęłam odniesienia do subiektywnej skali grzechów i przewinień, etyki metod naprawiania krzywd, pojemności pojęcia sprawiedliwości. Kilka mocnych scen podkreśliło obecność w horrorze, szydercze wejrzenie w ludzką duszę, dwulicowość człowieka, zwierzęcość cech, napędzanie strachem, zew nawołujący do przekraczania granic niespisanego prawa. Czy demon niszczy człowieka, a może człowiek z własnej woli poddaje się destrukcji, bez udziału nadprzyrodzonych mocy, jako jednostka i gatunek, ze sprytem, siłą, szybkością i zwinnością knowania? Czy naprawdę lęki definiują nas? Czy jesteśmy gorsi niż widać na pierwszy rzut oka? 

Urbanowicz podsuwał sporo materiału do przemyśleń, co chętnie podchwytywałam, lecz czasami wyczekiwałam większej wnikliwości w mroki tragające duszą postaci. Nie do końca przekonywała postawa psycholożki, miałam lekkie kłopoty z kapłańskim przygotowaniem merytorycznym, zbyt małą dociekliwością dziennikarską, ale wszystko to czemuś służyło, co przyjęłam za dobrą monetę. Od czasu do czasu lubię wejść w klimat zombie, zwłaszcza jak to myślący stwór, niekiedy lubię patrzeć na karmienie się ludzkim grzechem, szczególnie jak w przystojnym wydaniu, natomiast dobro w superbohaterach nie jest już tak pasjonujące, a autorowi udało się do niego zachęcić w demanicznej odsłonie, i to jeszcze na tyle, że z zainteresowaniem wyczekuję kontynuacji przygody czytelniczej. Warto na koniec podkreślić znakomity postęp w stylu narracji, zawsze było w nim coś, co szalenie przyciągało mentalnie i sugestywnie podgrzewało wyobraźnię, ale teraz doszło jeszcze panowanie nad gładkością i barwnością snucia opowieści. Bookendorfina