Chąśba

Puzyńska, jest autorką, której twórczość bardzo sobie cenię, a że ogromnie fascynuje mnie mitologia słowiańska, to gdy tylko dowiedziałem się, że powstaje książka osadzona w dawnych słowiańskich czasach, w której przejawiać się będą motywy mitologii słowiańskiej, autorstwa jednej z moich ulubionych pisarek, to wprost nie mogłem się doczekać. Od razu w dniu premiery nabyłem tę książkę i powiem krótko to najlepsza powieść Katarzyny Puzyńskiej. Klimat, bohaterowie, dialogi, no i oczywiście historia, to wszystko sprawiło, że tę książkę przeczytałem niemal w jeden dzień. Gorąco i szczerzę polecam ten tytuł każdemu. Moim zdaniem jest to powieść, którą warto przeczytać.

Do tej pory twórczość Katarzyny Puzyńskiej była mi nieznana. . Niemniej, gdy usłyszałam, że poczytna autorka kryminałów napisała powieść z gatunku fantastyki zaciekawiło mnie to na tyle, że czymprędzej zamówiłam książkę z księgarnia taniaksiąż[Adres usunięty].

Akcja powieści rozgrywa się w grodzisku nad jeziorem Straszyn . Czas: dziś i jutro; na 2 dni przed Jarym Świętem, czyli nastaniem wiosny. Los tak przędzie nić przeznaczenia, że splata ze sobą ścieżki młodego wdowca Strzebora, boginki zimy Marzanny (lub, jak nazywa ją Strzebor, Mory) i kata Zamira. Ta niezwykła trójka próbuje rozwikłać zagadkę śmierci karczmarki, Grubej Bolemiry i przy okazji odnaleźć skradzioną tarczę Jarowita - boga wiosny i wojny.

Na swej dodrze spotykają rusałkę, strzygę, utopców, wąpierza, stolemy, bogów i samego czarta.

Czy istoty nadprzyrodzone okażą się pomocne czy stanowią śmiertelne zagrożenie? A może bardziej należy bać się ludzi?

Przyznam, że na początku ciężko było mi się „wgryźć” w tę historię. Jakoś nie mogłam poczuć tego starosłowiańskiego klimatu, ale z każdą kolejną stroną było coraz łatwiej, aż w końcu dałam się porwać nurtowi wydarzeń. Książkę czyta się dobrze i dość szybko. Jednak jak dla mnie postaci są trochę za bardzo „dzisiejsze”, oczekiwałam, ze sposób wypowiedzi bohaterów będzie inny. I choć tak na prawdę sama nie wiem, jaki powinien być, to raczej nie taki, jak w książce, w końcu akcja dzieje się ładnych parę(set) lat temu. Przydałby się też mały słowniczek/ ściągawka istot nadprzyrodzonych, demonów itp. Ktoś, kto wcześniej nie miał styczności z fantastyką, może nie wiedzieć czym jest strzyga, rusałka czy utopiec, oraz nie koniecznie zna starosłowiańskie bóstwa.

Ciekawym rozwiązaniem jest zastosowanie anegdot, które czytelnik może przeczytać jeśli chce poznać więcej szczegółów jakiegoś wydarzenia, lub pominąć jeśli nie jest ich ciekaw.

Podsumowując: książka nie jest zła, może się podobać i na pewno znajdzie swoich czytelników. Nie czuję się zawiedziona lekturą, jednak oczekiwałam czegoś więcej.

Jeśli sami macie ochotę się przekonać czy „Chąśba” spełni Wasze oczekiwania, zajrzyjcie na stronę taniaksiaż[Adres usunięty]. W zakładce bestsellery znajdziecie tę i wiele innych ciekawych pozycji.

Zaczęło się niepozornie. Prosty chłop ze wsi, niczym nie wyróżniający się ani nazbyt piękny, ani inteligentny, chcąc-nie chcąc (a bardziej, jednak w drugą stronę) zostaję poinformowany przez starą karczmarkę Grubą Bolemirę: „zostaniesz moim mężem. I nie podlega to dyskusji”. Jak zarządziła, tak też się stało, ale zanim młodzi małżonkowie zdążyli się sobą nacieszyć karczmarka pada trupem, a wina za morderstwo spada na Strzebora – świeżo upieczonego męża. Przerażony wizją utraty głowy na skutek bliższego poznania z miejscowym katem ucieka w las, gdzie trafia na Marzannę – boginkę poszukiwana przez połowę królestwa.

W tym samym czasie, w grodzisku zostaje skradziona tarcza powierzona mieszkańcom przez Jarowita. I jeśli nie zostanie odzyskana w ciągu dwóch dni, gniew bóstwa może zetrzeć całą wieś z powierzchni ziemi.

„Chąśba” zachwyciła mnie nie tylko intrygująca fabułą, która jest połączeniem baśniowej opowieści w słowiańskim klimacie, pełnym strzyg, wąpierzy czy rusałek, ale również rewelacyjnego kryminału z zagadką detektywistyczną. Świetnie wykreowany świat przedstawia losy zwykłych, prostych mieszkańców żyjących obok brutalnych potworów kryjących się w rzekach i lasach oraz wszechpotężnych bóstw.

Jednak tym, co mnie najbardziej zaintrygowało, była forma opowieści. Przedstawiona w formie gawiedzi, co rusz przerywanej anegdotami nawiązującymi do wydarzeń z przeszłości, jak doszło do tego konkretnego momentu lub odsyłającymi do wydarzeń z innego miejsca i innych bohaterów. Nadało to klimat opowieści słyszanej przy ognisku, gdy ktoś opowiada jakąś historie i co rusz dopowiada o tym, co akurat przypomniało mu się w trakcie. Taka forma niezwykle przypadła mi do gustu, ponieważ wreszcie to było coś innego! Świeżego, oryginalnego, coś, z czym do tej pory jeszcze się nie spotkałam.

Książka idealnie nada się dla fanów Wiedźmina, słowiańskości oraz osób, które lubią wyszukiwać nawiązań do legend, baśni czy innych powieści. Osób chcących pobawić się w detektywa i dopatrywać między stronami „czegoś więcej”, dodatkowego ukrytego znaczenia.

Samo zakończenie niestety nieco mnie rozczarowało. Niejasne, pozostawiające wiele kwestii niewyjaśnionych i niezaspokajające mój czytelniczy głód. Lecz jednocześnie takie, że będę powracać do tej książki myślami i zastanawiać się „a co jeśli… “.

@fantastyka_na_luzie

Uwaga będzie zaskoczka, bo nie przeczytałem wcześniej żadnego kryminału autorki i na pierwszy ogień, poszła książka fantasy, ale wiadomo słowiańskie klimaty, legendy, wierzenia szanujemy, rozumiemy i tak dalej moi mili…

Cała historia mi się podobała, wielki szacuneczek, że był Leszy, bo wiadomo Leszy jest królem lasu jak Żuberek jest królem każdej watahy doliniarzy pod sklepem, są też inne postacie jak utopce, wąpierze, południce i tak dalej i, dalej i, dalej…
Swoją drogą bardzo ciekawa jest sytuacja, że większość potworów i zjaw jest płci żeńskiej, a Leszy król pan i władca jest jednak facetem. Bardzo szanuję i lubię takie rozsądne podejście do sprawy.

Co do samej fabuły jest ciekawa, nie jest to opowieść, którą śledzi się z wypiekami na twarzy, ale można z nią ciekawie spędzić czas i ja właśnie tak to potraktowałem jako ciekawostkę.
Zostało trochę otwartych wątków więc nie zdziwię się jeśli autorka zdecyduje się na kontynuację.

Jest jednak pewien zabieg, którego mój umysł nie obejmuje, mianowicie skoki po liniach czasowej i treści.
Słowo „drogowskaz” momentami mi wskazywało drogę do Spirytusu Krasnoludów, który pewne tematy rozświetlał i ułatwiał przyswajanie. Finalnie nawet zacząłem ten zabieg rozumieć, jednak nie było to dla mnie rozsądne posunięcie.

Powieść jest specyficzna, bo w gruncie rzeczy to jest tam wątek kryminalny osadzony w świecie fantasy. Ta książka jednak trafi wyłącznie do wąskiego grona odbiorców, bo styl napisania i słownictwo są nietypowe, co utrudnia odbiór.
Jeśli będzie kontynuacja, to pewnie przeczytam, ale nie będzie to dla mnie priorytet i lektura pierwszego wyboru.

A ja sobie teraz wezmę mój srebrny miecz i zapoluję na jakąś południce, co by poskromić taką morową dziewicę i tak dalej, rozumiecie moi mili…

"Chąśba" czyli coś dla fanów fantastyki (czyli dla mnie) oraz wierzeń starosłowieńskich. To historia Strzebora, Zamira i Mory, którzy muszą zjednoczyć siły we wspólnej sprawie. Nie spodziewałam się tego, że ta książka aż tak przypadnie mi do gustu! Naprawdę wywołała na mnie spore wrażenie i bardzo mi się spodobała. Napisana lekko ale też zaciekawiająco przez co z wielkim zainteresowaniem przewija się kolejne kartki. Przyjemnie i szybko się czyta a akcja jest poprowadzona wielowątkowo czyli przeskakujemy z miejsca na miejsce. Choć miałam wrażenie, że z powodu takiej ilości wątków niektóre z nich nie do końca zostały dokończone, przez co czytelnik może mieć lekki niedosyt. Dodatkowo do każdego rozdziału dodane są odesłania do anegdoty na końcu książki, jeżeli chcemy dowiedzieć się czegoś więcej o danej sytuacji, co dla mnie osobiście jest świetnym zabiegiem! Ogólnie ta książka została tak ładnie wydana i przemyślana, że za samo to ma ode mnie spory plus! Bohaterowie są naprawdę ciekawi, tacy inni. Nie mamy tutaj herosów czy pięknych księżniczek, tylko osoby tak jakby z "przypadku"; kat Zamir, wdowiec i niedoszły morderca Strzebor, pyskata Mora i wielu innych bohaterów, których losy tworzą niezwykle barwną, ciekawą i fascynującą opowieść sięgającą naszych przedchrześcijańskich korzeni. W tej książce nic nie jest takie jak się wydaje, motywy działania są ukryte, historie się mieszają a koniec jest zaskakujący i nieprzewidywalny, przez co czuję się pewien niedosyt.

Jeśli szukacie dobrej i w pewien sposób też nietypowej fantastyki myślę, że "Chąśba" przypadnie wam do gustu bo jest to naprawdę dobra książka od której nie mogłam się oderwać! Polecam!

Są takie książki, które porywają już od pierwszej strony, fascynują klimatem, intrygują niemal do tego stopnia, że czytelnik odczuwa czystą euforię. Powieść Katarzyny Puzyńskiej zdecydowanie do nich należy i jestem pewna, że wkrótce będzie o niej bardzo głośno. Pisarka naszkicowała doskonałe połączenie powieści fantastycznej z klimatycznym kryminałem, nutką grozy i dodatkowo dopieściła je fascynującymi, dawnymi wierzeniami słowiańskimi, tworząc tym samym porywającą lekturę zarówno dla młodszych, jak i starszych czytelników. Całość nakreślona jest wyjątkowo lekkim, przyjemnym i sugestywnym piórem, dzięki czemu czytanie stanowi nie tylko niezapomnianą frajdę, ale i zabiera nas w pasjonującą, w pełni angażującą podróż w nieznane, wręcz magiczne miejsce.

Fundamentem tej powieści są wyraziste postacie, które pozostawią po sobie ślad w sercu jeszcze na długo po zakończeniu lektury. Każda z nich owiana jest nutką tajemniczości, poznajemy je stopniowo, co dodatkowo podsyca napiętą już atmosferę. Wspaniałym urozmaiceniem są anegdoty, które mącą w głowie, pozwalają podróżować po książce i w pewnym stopniu decydować, ile informacji o poszczególnych bohaterach zostanie nam przekazane.

"Chąśba" to porywająca, nieprawdopodobnie przyjemna, dopracowana w każdym szczególe, hipnotyzująca powieść, która Was pochłonie i oczaruje. Interesująca fabuła, nietuzinkowe postacie, istoty nadprzyrodzone, których los przeplata się z życiem zwykłych ludzi, legendy, nabierające autentyczności, i tajemnice, bijące niemal z każdej strony, tworzą razem kapitalną całość, która uzależnia i angażuje na wskroś. Przygotujcie się na niezwykłą podróż do bajecznego, misternie skonstruowanego i przemyślanego fantastycznego świata, z którego nie chce się wracać ani na chwilę. Polecam całym sercem!

„Chąśba” to pierwsza powieść Katarzyny Puzyńskiej w gatunku fantastyki. Ja sięgnęłam po nią ze względu na nazwisko autorki, której ze względu na jej kryminalną serię o Lipowie jestem fanką. I choć fantastyki normalnie nie czytam, to książka okazała się całkiem przyjemną bajką dla dorosłych, gdzie świat ludzki przenika się ze światem magicznym. Wydana jest ładnie i starannie, bardzo podoba mi się mapka, zamieszczona na wewnętrznej stronie okładki. Sama historia jest trochę taką powieścią drogi, gdzie trzy różne charaktery muszą działać razem, by osiągnąć swoje cele. To historia napakowana wierzeniami słowiańskimi, której miejsce akcji toczy się tam, gdzie seria Lipowo, tylko dużo, dużo wcześniej. Dużym plusem tej książki jest też jej budowa, która powoduje, że czytelnik w lekturę jest bardziej zaangażowany niż przy normalnych powieściach. Ogólnie oceniam całość na plus, choć może nie zostanie moją ulubioną książką tego roku, to dała mi sporo przyjemności, tym bardziej, że na kartach powieści wręcz czuć, jak dużą radość jej pisanie sprawiło autorce. To bardzo pozytywna pozycja!

Katarzyna Puzyńska jest znaną autorką powieści kryminalnych. Seria o Lipowie spotkała się z bardzo dobrym przyjęciem czytelników. Autorka zyskała również czytelniczą sympatię cyklem literatury faktu o polskich policjantach. Dziś ukazuje nam swoje nowe, fantastyczne, pisarskie oblicze.

„Chąśba” to pierwsza książka Pani Katarzyna utrzymana w klimacie fantasy. Mocnym punktem tej książki jest również to, że czyta się ją niczym „grę planszową”. Umieszczone są w niej drogowskazy kierujące nas na poszczególne strony tej książki. Zatem można ją czytać „przeskakując” zgodnie ze wskazówkami lub też tradycyjnie kartka po kartce. To niezwykła zabawa, która prowadzi nas po świecie wykreowanym przez Katarzynę Puzyńską.

Autorce nie można odmówić kreatywności oraz tego, że potrafi zaciekawić i wciągnąć czytelnika w wir skonstruowanej fabuły. A ta jest po prostu mistrzowsko skomponowana. Dodatkowo autorka nawiązuje do mitologii słowiańskiej. W pełni oddała ducha tamtych czasów. Dzięki temu mogliśmy wyruszyć w podróż do dalekiej przeszłości. Żałuję tylko, że przeszłością jest już dla mnie ta książka, ponieważ chętnie raz jeszcze poczułbym te emocje. Pozostaje mi mieć tylko nadzieję, że Pani Katarzyna nie odłoży swojego pióra i nadal tworzyć będzie historie umieszczone w takim właśnie klimacie. Choć przyznam szczerze, że chętnie powróciłbym również do kryminalnych historii tworzonych przez Katarzynę Puzyńską.

Co takiego sprawiło, że „Chąśba” po przeczytaniu trafiła na półkę Najlepszych Interesujących Książek? Przede wszystkim intrygująca fabuła oraz bohaterowie, którzy są punktem dodatnim tej powieści. Poznajemy młodego chłopaka, męża niezbyt atrakcyjnej karczmarki. Drugim bohaterem jest stary, zrzędliwy kat z drewnianą nogą. Poznajemy również młodą, atrakcyjną dziewczynę. Zamir, Strzebor i Mora to barwni bohaterowie, którzy przypadną Wam do gustu.

Akcja rozgrywa się w Grodzisku. To tutaj doszło do kradzieży tarczy powierzonej mieszkańcom królestwa. Ci muszą ją odnaleźć, gdyż zbliża się wiosenna równonoc. Sęk w tym, że podczas poszukiwań natrafiono na ciało kobiety. Zatem mamy również wątek kryminalny.

Bohaterowie, słowiański klimat i kryminalna zagadka, to doskonale połączone elementy, które sprawiają, że „Chąśba” jest książką, której nie odłożycie do samego finału. A na koniec tej recenzji dodam tylko, że Katarzyna Puzyńska udowodniła, że nie tylko kryminał i literatura faktu są jej domeną. Również w fantastyce czuje się jak ryba w wodzie. Zdecydowanie polecam!

Książka „Chąśba” ukazała się nakładem Wydawnictwa Prószyński i S-ka

Obok książek, które wychodzą spod pióra Katarzyny Puzyńskiej nie da się przejść obojętnie. Nie wiem jak Wy, drodzy czytelnicy, ja kupuję każdą książkę Pani Kasi i pochłaniam ją w mgnieniu oka. "Chąśba" przykuła moją uwagę, przede wszystkim przez dość ciekawy tytuł. Bez zastanowienia wrzuciłam książkę do koszyka i przyznam szczerze od razu po powrocie do domu zatraciłam się w lekturze bez reszty. Co mogę powiedzieć po przeczytaniu? Jestem bezwzględnie zakochana w tym wydaniu i z chęcią przeczytam te lekturę ponownie i ponownie. Polecam i będę polecać każdemu. W mojej biblioteczce książką zajęła honorowe miejsce.

Katarzyna Puzyńska udowadnia, że jest rewelacyjną pisarką i to niezależnie od gatunku, w którym tworzy. Czy to saga o Lipowie, czy opowieść o grodzisku i Czarodziejskim Ludzie, jest po prostu wciągająco, interesująco i nie da się jej książek odłożyć dopóki się ich nie skończy.

Królestwo zamieszkiwane jest przez zwykłym ludzi oddających cześć swoim bogom, jak i przez Czarodziejki Lud, w którego skład wchodzą wszelkie tajemne istoty, jak utopce, wąpierze, strzygi, rusałki, południce. Ludność grodziska przygotowuje się do równonocy wiosennej, a więc dnia, w którym powinno nastąpić pożegnanie z zimą, ustępującą miejsca wiośnie. Niestety na parę dni przed tym wydarzeniem, ze świątyni boga wiosny i wojny- Jarowita, znika tarcza, którą to bóg powierzył mieszkańcom grodziska. Wszyscy wiedzą, że muszą ją odnaleźć, bo inaczej gniew boga będzie ogromny. Nie wiadomo też, gdzie się podziała Marzanna, tak potrzebna do pożegnania się z zimą. W tym samym czasie zostaje znaleziona martwa karczmarka Bolemira. Jej mąż zostaje oskarżony o zabójstwo celem zgarnięcia jej majątku. Strzebor postanawia uciec do lasu, miejsca, w którym króluje niebezpieczny Leszy. Udaje mu się po drodze uratować z rąk brutalnych oprawców tajemniczą i wiecznie zmarzniętą Morę. Kiedy dołącza do nich dawny wojownik, a obecnie kat Zamir, postanawiają wspólnie odnaleźć tarczę Jarowita. Zamir także ma za zadanie odszukać Marzannę, żeby można ją było spalić i utopić, zgodnie z panującym zwyczajem. Mając za wskazówkę jedynie przepowiednię wołchwa, ruszają w nieznane. Będą jednak musieli pokonać wiele przeszkód i wiele dziwnych istot, by zrozumieć cel swojej wędrówki. Tymczasem w grodzisku trwają przygotowania do podstrzyżyn przyrodniego brata Strzebora, odmieńca znalezionego w lesie, którego matką jest rusałka Namojka, grasująca w pobliskim jeziorze. Czy ten ułomny chłopczyk jest tym, który odmieni losy grodziska? I co ma wspólnego kradzież tarczy Jarowita z zagadką zadawaną przez Rusałkę każdemu napotkanemu mężczyźnie? Czy zima ustąpi wiośnie w tym roku? I dlaczego tak ważny jest topór w przepowiedni Lubgosta?

Uwielbiam historię, a dawne wierzenia i zwyczaje naszych przodków bardzo mnie fascynują, dlatego pokochałam to fantasy w stylu starosłowiańskim. Autorka rewelacyjnie wplotła elementy mitologii słowiańskiej w fabułę, fundując nam przy okazji zagadkę kryminalną do rozwiązania i liczne zwroty akcji do śledzenia. Bohaterowie są rewelacyjnie skonstruowani, wyraziści, charakterni, walczący ze swoimi słabościami, ale też ulegający różnym uczuciom i emocjom. Nie da się ich nie lubić. Wyczuwam też pewną słabość autorki do powieści z gatunku fantastyki, bo momentami miałam wrażenie, że pewne sytuacje coś mi przypominają… ale przekonajcie się sami:)

„Chąśba” to też niepowtarzalny styl. Nie ma w książce rozdziałów, są za to gawędy i anegdoty, pisane wciągającym, właśnie takim gawędziarskim językiem, trochę przypominającym mi Jaskiera;) Przez co książkę się wręcz pochłania, bo jest lekko, zabawnie i momentami ironicznie. I jedno mnie niesamowicie cieszy, że kontynuacja już wkrótce:)

"Chąśba" Katarzyny Puzyńskiej - ale to była miła lektura na zimowe wieczory! Taka z idealnymi proporcjami: jest szczypta humoru, szczypta kryminalnej zagadki, trochę anegdotek (super pomysł!), trochę gry z czytelnikiem. Garść wiedzy o słowiańskich bóstwach i mitologii, ale nie przytłaczająca, najważniejsza jest dobra literacka zabawa i gawęda o losach bohaterów.

Podoba mi się też nowe słówko, które wpadło do mojego codziennego słownika: słuchając o polityce mówię elegancko "Ale chąśba się tu odwala", mając na myśli odwieczną ludzką żądzę władzy...

A uczynienie Marzanny jedną z bohaterek kryminału to był pomysł znakomity, fajnie się sprawdził, zwłaszcza dla mnie jako nauczycielki, która co roku opowiada dzieciom o jej topieniu...;)

Pewnego dnia w grodzisku zostaje znalezione ciało karczmarki. Mąż zostaje szybko osądzony przez kasztelana a po jego osobę wysłany kat. Zamir będzie musiał pozbawić młodego wdowca głowy.

Jakby problemów było mało nigdzie nie mogę znaleźć Marzanny. A czas ponagla. Za dwa dni jare święto, czas wiosny a Marzanna hula sobie po lasach, przez co zima trwa w najlepsze. Najwyższa pora spalić pannicę na stosie...

Nagle, w feworze wszytkich wydarzeń, okazuje się, że tarcza Jarowita zniknęła. Miała chronić mieszkańców grodziska, ale i oni mieli pilnować tarczy boga wiosny i wojny. Bez niej obchody nie mogą się odbyć a Jarowit będzie wściekły na ludzi.

Ciekawe połączenie wątków I niesamowite zagadki, miłym dodatkiem jest ciekawy język, taki prasłowiański. Potrzeba kilku stron m, żeby wciągnąć się w klimat tej historii. Bardzo lubie mitologię słowiańską, więc ta książka była dla mnie prawdziwą ucztą😍

Tutaj nic nie jest oczywiste i nikt nie jest krystalicznie czysty.

Takiej książki jeszcze nie czytałam i mam na myśli tutaj totalnie inny styl. Swego rodzaju możliwość wyboru czego chcemy się dowiedzieć a co jest nie istotne, ale z moje punktu widzenia istotne jest wszystko 😁i tak przenosimy sie z gawędy do anegdoty i odwrotnie.

Byłam tak zaabsorbowana, że po przeczytaniu ostatniej anegdoty szukałam kolejnych stron i ciągle myślałam, że gdzieś mi coś umknęło. Ta historia pozostawia czytelnika z natłokiem galopujących myśli i ogromnym niedosytem. Wydaje mi się, że pewne wątki mogłyby zostać pociągnięte dalej😉być może autorka zostawiła sobie furtkę do kolejnej części, na co niezmiernie liczę 😊

Fani twórczości pani Puzyńskiej wiedzą, że jest to jej debiut jeśli chodzi o fantastykę, ale moim skromnym zdaniem, bardzo udany 😁

Tytułowa "Chąśba" Katarzyny Puzyńskiej wywodzi się od staropolskiego słowa chęcić, czyli kraść, łupić, rabować. Trzeba przyznać, że zarówno tytuł jak i ogólny zarys (fantasy w klimacie starosłowiańskich legend, zabobonów i demonów okraszonych brutalną zbrodnią) umiejętnie potrafią zachęcić do sięgnięcia po powieść. Pytanie brzmi, czy "Chąśba" z premedytacją skradnie serce czy raczej czas? :)

Książka opowiada historię mieszkańców Królestwa, w którym ludzie starają się albo pogodzić z dzieleniem miejsca z Czarodziejskim ludem, albo wręcz przeciwnie - planują zamachy i bunty. W grodzisku mieszkańcy jak co roku zaczynają polowanie na Marzannę, którą należy szybko utopić, a później spalić, jeśli chce się jak najszybciej wyzbyć zimy. Sęk w tym, że niespodziewanie dochodzi do tragedii. A nawet dwóch tragedii!

Strzebor, nowy mąż Bolemiry (właścicielki gospody), odnajduje żonę martwą pod deskami w stodole. Nie byłoby problemu, gdyby nie posądzono go o zabójstwo! Dodatkowo z sanktuarium Jarowita ktoś bezczelnie ukradł tarcze, czemu towarzyszyć może jedynie boski gniew.

Te przerażające sprawy jest w stanie rozwiązać wyłącznie kuternoga, grodziskowy kat, Zamir. Mężczyzna wplątuje się więc w kilka niebezpiecznych akcji, ale czy to ważne? Ważne jest to, kto lepiej sypnie złotem...

"Chąśba" Katarzyny Puzyńskiej to sympatyczna, lekka historia przeplatająca w sobie wiele humorystycznych, interesujących i przede wszystkim wciągających wątków. Połączenie motywów kryminalnych (zabójstwo z zimną krwią) z tymi rodem z mitologii i starodawnych legend (powołanie do życia strzyg, wąpierzy, elfów czy słowiańskich bóstw) było moim zdaniem strzałem w dziesiątkę. Nie ma szans na nudę, a każdy rozdział śledzi się z ogromnym zaciekawieniem, ponieważ momentami akcja pędzi na łeb, na szyję.

Interesującym zabiegiem była forma książki. Po rozdziale z główną fabułą (nazwane zostały one gawędami) czytelnik w pewnym momencie dociera do ramki, w której autorka zaprasza do poznania szczegółów dotyczących np. spotkania bohaterów albo opisu rozmowy, albo walk z dawnych lat, mających na celu doprecyzowanie wydarzeń. Z początku cieszyłam się jak głupia, mogąc po kilku stronach przejść na koniec książki i tam doczytać konkretną anegdotę, ale po pewnym czasie powoli zaczęło mi to przeszkadzać. Coraz częściej się rozpraszałam, nie potrafiąc skupić na czytanych treściach - wypadałam z głównego wątku. I forma rzeczywiście była nietuzinkowa, lecz wolałabym gdyby te przeskoki pojawiały się rzadziej. Zaznaczę, że autorka dawała możliwość i nie trzeba było przerywać gawędy, ale nie poznając szczegółów, ostatecznie nie wiedziałabym dokładnie, o co chodzi, a to z kolei mogłoby być mocno mylące.

Na duży plus zasługuje kompletnie zaskakujące zakończenie. Cała historia od początku jawiła się w niezwykle oryginalnych barwach, ale to koniec całkowicie mnie kupił. A jedocześnie ogromnie zirytował i dał sporo do myślenia.

Warci wspomnienia są również bohaterowie i tutaj zaznaczę, że ci ludzcy podobali mi się o wiele mniej. Nie potrafiłam się z nimi zżyć, a ich postawa albo głupie wybory srodze mnie mierziły. Autorka zdecydowanie lepiej poradziła sobie z kreacją magicznych postaci, a już zwłaszcza Marzanny, Nawojki (rzecznej nimfy) i zdziwaczałego wołchwa.

"Chąśba" Katarzyny Puzyńskiej to książka przyjemna, bardzo nietuzinkowa, którą polecam na nudne wieczory. Autorka doskonale potrafi poprawić humor, a jej niektóre gawędy albo świetne postacie rodem z baśni pięknie czarują. "Chąśba" nie jest powieścią idealną i choć momentami ukradnie cenny czas, to ostatecznie (szczególnie jeśli lubujecie się w podobnych motywach) skradnie wam też serce. :)

,,Chąśba" Katarzyny Puzyńskiej to zupełnie nowy gatunek dla tej autorki znanej z kryminalnej serii o Lipowie. Tym razem postanowiła spróbować swoich sił w fantastyce.

Z olbrzymią przyjemnością śledzę kolejne tomy o Lipowie. Jestem zakochana w tamtej serii, są to obszerne tomiszcza, jednak nie sposób się od nich oderwać. Postanowiłam też sprawdzić, jak Katarzyna Puzyńska odnalazła się w zupełnie nowym dla niej gatunku - fantastyce. Jak możemy przeczytać we wstępie, pisarka chciała napisać coś z tego nurtu i udało jej się to zrobić. Czy lektura ,,Chąśby" okazała się dla mnie satysfakcjonująca? Jak najbardziej, skoro pojawił się w niej też wątek kryminalny, który urozmaicił całą sprawę.

Przenosimy się do świata słowiańskiej mitologii, a zaręczam, że w wydaniu Katarzyny Puzyńskiej nie będzie brakowało magicznych istot. Ich przekrój jest tak ogromny, że z powodzeniem można by było dodatkowo pokusić się o wykaz i cechy danej postaci. Bardzo podobał mi się pomysł na fabułę. Z Królestwa miały zniknąć wszystkie magiczne istoty, co nie każdemu mogło się podobać. Wdowa karczmarka upatrzyła sobie nowego męża, po czym niedługo potem sama zeszła z tego świata. Oczywiście oskarżono jej partnera, który musiał uciekać przed katowskim toporem.

Tym co okazało się być dla mnie też bardzo zaskakujące były wstawki, ze jeśli interesuje Cię dane rozwinięcie wątku to możesz przenieść się na końcową stronę. Wszystko było dokładnie opisane, te dodatki na pewno pozwalały inaczej spojrzeć na dane wydarzenie. Bardzo odpowiada mi także otwarte zakończenie związane z jedną z postaci, czytelnik sam może dopowiedzieć sobie jej zakończenie. Jeśli chodzi o ,,Chąśbę" to jest to ciekawa fantastyka z kryminalnym wątkiem, w której aż roi się od magicznych istot i bóstw.

CHĄŚBA – czyli działalność Chąśników, inaczej rozbój, napad czy kradzież. Książka na którą czekałam z wypiekami, od momentu kiedy autorka poinformowała w swoim poście, że napisała coś nowego!

Nie jestem fanką fantastyki, stwierdziłam, że to może być piękny początek przygody z nowym gatunkiem.

I nie pomyliłam się! Ciężko mi to porównać do czegoś innego - wstyd się przyznać, ale jeszcze nie czytałam nawet „Wiedźmina” – ale planuję! Przejdźmy jednak do samej „Chąśby” i tego o czym jest…

Słowiańska mitologia, dawne wierzenia, bogowie… a to wszystko na ziemiach, które każdy z wiernych czytelników Puzyńskiej może skojarzyć jako Pokrzydowo (i okolice). Każda strona została dopracowana do perfekcji, widać jak wielką przyjemność sprawiło autorce jej pisanie.

W książce zagłębiamy się w pewnym Królestwie, gdzie ludzie i magiczne stworzenia żyją razem, chodź nie raz bywa to dość uciążliwe. W grodzisku dochodzi do kradzieży, a tarcza boga wojny i wiosny, Jarowita zostaje skradziona, co zwiastuje rychłą śmierć mieszkańców, których obowiązkiem było pilnowanie aby nie wpadła w niepowołane ręce. Oczywiście dochodzi również do morderstwa (tego nie mogło zabraknąć).

W trakcie czytania poznajemy trzech bohaterów, kulawego kata Zamira, niezbyt rosłego chłopaka Strzebora oraz Morę, dziewczynę z lasu. To razem z nimi przemierzamy okolice jeziora Bachotek i Straszym. Ja od pierwszych stron zakochałam się w całej „magicznej” otoczce. Co łączy te trzy zupełnie nie podobne i niezwiązane ze sobą osoby? Tego dowiecie się czytając!

Słowiańskie wierzenia, były dla mnie czymś niesamowicie ciekawym, czytając wyszukiwałam obrazy i informacje na temat różnych stworzeń, które ułatwiały mi zrozumienie klimatu.

Oprócz tego, że książka od pierwszych stron niesamowicie wciąga, warto zwrócić uwagę na jej piękne wydanie. Składa się ona z Gawęd (głównych rozdziałów), Anegdot (poboczne historie, które przybliżają nam teraźniejszość) oraz Drogowskazów, które prowadzą nas po stronach książki, przeskakując między początkiem, a końcem, następnie się zapętlając. Była to dla mnie znakomita zabawa, przyznaję się, że jeszcze nigdy nie czytałam książki na 2 zakładki!

Polecam książkę wszystkim, nawet tym, których fantastyka nie do końca przekonuje (byłam tego samego zdania), mnie kupiła!

Pużyńską kojarzę z różnorodnych kryminałów, dlatego, kiedy natknęła m się na jej nową książkę, od razu się zainteresowałam. Okazało się, że to fantasy. Mimo że spodziewałam się czegoś innego, a do czytania podeszłam na zasadzie "a co mi szkodzi", książka ta okazała się naprawdę świetna! Otóż dawno nie wpadała w moje ręce, tak wciągająca książka fantasy. Jedną z największych jej zalet są bohaterowie, niezwykle barwni i ciekawi, z chęcią śledzi się ich losy. Same przygody również są bardzo interesujące, dlatego nie jest to lektura, przez którą można się nudzić. Wręcz przeciwnie jest bardzo wciągająca.

Poszukując dobrej książki fantasy, w której jest mitologia słowiańska, natrafiłem na "Chąśba" autorstwa Katarzyny Puzyńskiej. Byłem na początku bardzo zaskoczony, że autorka bardzo dobrych kryminałów, które czytałem, napisała powieść fantasy i nie ukrywam miałem początkowo kilka obaw, czy aby na pewno książka ta będzie dobra. Jednak już po pierwszych stronach moje wątpliwości zostały rozwiane. Niesamowity klimat, jakim przesiąknięta jest ta powieść, który wprost wylewa się z jej kart, ciekawi bohaterowie, genialne dialogi, świetna fabuła, to wszystko sprawiło, że książkę tę czytało mi się bardzo fajnie i szczerze ją polecam.

Kto przeczytał choć jedną książkę autorstwa Katarzyny Puzyńskiej, ten wie, że każda kolejna wciąga mocniej i bardziej. Osobiście uwielbiam tę autorkę i będę polecać wszystkie jej książki dozgonnie, serio! Powiedzieć, że książki Puzyńskiej są dobre, to tak jakby nic nie powiedzieć. Te książki są REWELACYJNE! W ostatnim czasie w moje ręce wpadła "Chąśba" i jestem nią szczerze zachwycona. Zakochałam się w niej bezwzględnie! Nie da się opowiedzieć, co dzieje się w tej książce. Trzeba ją po prostu przeczytać, poznać fabułę aby wyrobić sobie osobiste zdanie na temat lektury. Serdecznie polecam, mam nadzieję, że inni będą równie zachwyceni.

To moje pierwsze spotkanie z Katarzyną Puzyńską. Nie znałem wcześniej totalnie jej twórczości, a że lubię fantastykę i czytam wszystko, co z tego gatunku pojawia się na rynku, to zdecydowałem się zaryzykować i przeczytałem jej najnowszą powieść. Szczerze mówiąc, jestem naprawdę pozytywnie zaskoczony tym, co od niej otrzymałem. Książka jest naprawdę przemyślana i dobrze napisana. Fabuła jest rozbudowana, pełna niespodziewanych zwrotów akcji, wciągających wątków i świetnie wymyślonych bohaterów. Ta lektura jest po prostu ciekawa i dobrze się ją czyta, dlatego zachęcam każdego do przeczytania. Warto.

Książka pt. Chąśba to moim zdaniem dobra książka. Uważam jednak, że nie pozostaje na długo w pamięci. Szczerze mówiąc Katarzyna Puzyńska doskonale sprawdza się jako autorka kryminałów, które z ręką na sercu polecam, aczkolwiek jeśli chodzi o fantastykę w jej wykonaniu jakoś mnie nie do końca porwała. Uwielbiam styl starosłowiański oraz kryminały psychologiczne i w tej kwestii Pani Katarzyna doskonale zaspakaja mój głód czytelniczy. Natomiast po fantastykę sięgam aby pobudzić swoją wyobraźnię i przenieść się w fikcyjny świat. Niestety w tej książce nie do końca tak się stało. Oczywiście miejscami wciągała mnie przedstawiona opowieść jednak nie jest to książka, od której nie mogłabym się oderwać.

Katarzyna Puzyńska znana jest z tego, że nie chodzi utartymi ścieżkami i chętnie wyznacza swoje własne. Pisała bardzo charakterystyczne kryminały o Lipowie, potem reportaże o policji, a teraz sięgnęła dawne mity słowiańskie i tak powstała Chąśba. Powieść specyficzna, składająca się gawęd, drogowskazów i anegdot, które tworzą spójną opowieść mocno osadzoną w słowiańskich wierzeniach. Chąsba to powieść fantasy w nurcie słowiańskim, ale i tutaj znajdziecie bardzo charakterystyczne dla tej autorki elementy jak wątki kryminalne, cenny artefakt, który ginie ze świątyni, liczne grono podejrzanych i zaskakujący finał. W powieści oprócz istot ludzkich można spotkać strzygi, wąpierze, lokalne bóstwa, a wszytko to jest niesamowicie klimatyczne i przyjemne w odbiorze.

Pewnego dnia w słowiańskiej osadzie pojawia się gruba Bolemira, lokalna karczmarka i wdowa, w poszukiwaniu nowego męża. Jej wybór pada na młodego, wątłego i niespecjalnie wyróżniającego się Strzebora, który wbrew woli matki bierze z Bolemirą ślub i wspólnie prowadzą gospodę. Jednak pewnego wieczora kobieta wyrusza w drogę i po raz pierwszy pozostawia mężowi komplet kluczy do gospody, z zaznaczeniem, że jednego nie wolno mu ruszać. Strzbor nie byłby sobą, gdyby nie chciał wiedzieć do czego prowadzi klucz i dowiaduje się.... Niestety w tajemniczym pomieszczeniu, które znajduje, znajduje też zwłoki swojej żony, a świadkowie oskarżają go o zabójstwo. Mężczyzna ucieka do lasu, gdzie pomaga młodej kobiecie wyjść z opresji. Mora vel Marzanna odwdzięcza się mu pomagając znaleźć mordercę żony. Jednak w tym samym czasie ze świątyni zostaje skradziona tarcza Jarowita, co może spowodować gniew bóstwa. Zbliża się bowiem święto równonocy i tarcza musi się do tego czasu znaleźć, albo osadzie grozi nieszczęście i wielkie niebezpieczeństwo. Jaki finał będzie miała ta magiczna historia? Musicie przekonać się sami - a warto!

[Adres usunięty]

"Myślę, że jak na debiut pani Katarzyny w świecie fantastyki poszło całkiem nieźle, choć to bardziej kryminał otoczony aurą fantastyki. Szczerze powiem, że zagadka zaintrygowała mnie na tyle, że chciałabym przeczytać jakiś kryminał tej autorki. "

Pełna recenzja: [Adres usunięty]

Znając twórczość Katarzyny Puzyńskiej byłem bardzo zaskoczony, że jej najnowsza książka to powieść fantasy. Autorka, która znana jest ze znakomitych kryminałów, tym razem zabrała mnie w podróż do dawnej Polski, w której: po lesie przechadza się Leszy, Jarowit obdarowuje mieszkańców grodziska prezentami, a stolemy wzbudzają w ludziach grozę, bowiem grasują w bandach i nie dają żyć w spokoju. Ten obraz Polski, który przedstawiony został w książce od razu trafił w moje literackie gusta. Genialnie napisane fantasy osadzone na naszej rodzimej dawnej ziemi, to coś co powinno spodobać się każdemu miłośnikowi, bądź miłośniczce prozy Sapkowskiego oraz wszelkiej innej literatury fantasy. Gorąco polecam.

Katarzynę Puzyńską znam dość dobrze, ale najczęściej czytałam jej powieści kryminalne, które bardzo lubię. Tym razem jednak autorka zaskakuje debiutem z gatunku fantasy. Z wielkim zainteresowaniem wzięłam się za czytanie tej pozycji i powiem szczerze, że jestem pozytywnie zaskoczona. Fabuła wciąga od samego początku, trzyma w napięciu, a autorka tworzy wokół historii niesamowity magiczny klimat. Autorka z wykształcenia jest psychologiem, więc bohaterowie jej książki są mocno rozbudowani pod tym kątem. Jeśli macie ochotę przeczytać naprawdę świetną powieść fantastyczną, to dajcie szansę tej powieści.

Poszukując powieści fantasy, która zawierałaby nawiązania do mitologii słowiańskiej, natrafiłam na najnowszą powieść Katarzyny Puzyńskiej, i muszę od razu powiedzieć, że zostałam pozytywnie zaskoczona. Wiedziałam, że autorka pisze głównie kryminały i z racji tego, jej najnowsza powieść, która jest powieścią fantastyczną, mogła nie być tak dobra, jak jej poprzednie książki. Na szczęście byłam w ogromnym błędzie. Pisarka, pomimo że tworzy głównie książki kryminalnie, to po mistrzowsku odwzorowała realia dawnej Polski, w której wierzenia w dawnych bogów były bardzo silne, a oni sami (jeśli wierzyć legendą) czasem kroczyli pomiędzy ludźmi. Z całego serca polecam tę książkę.

W literaturze fantastycznej odnajduję wszystko, co uwielbiam, czyli masę przygód, wyraziste postacie i rewelacyjną dawkę pozytywnej energii. W ostatnim czasie zakupiłem książkę Katarzyny Puzyńskiej, którą dotychczas znałem raczej z pozycji w tematyce kryminalnej. Jednak zachęcony pożywnymi opiniami, postanowiłem sprawdzić, jak poradzi sobie w moim ukochanym gatunku fantasy. Nie zawiodłem się. Autorka wspaniale potrafi uzyskać magiczny klimat w jedyny i niepowtarzalny sposób, dodatkowo cudownie oddając charakter postaci i ich zawiłych losów. Całość czyta się z zapartym tchem, nie mogąc doczekać się kolejnych niesamowitych przygód głównych bohaterów. Rewelacja.