Cud

Osoba pobożna to tak właściwie kto? Ktoś kto szczyci się cotygodniową frekwencją na mszy świętej czy jednak ten kto w domowym zaciszu studiuje Biblię? Cichy wolontariusz czy ten pomagający w blasku fleszy? Napisałam to trochę tendencyjnie, a przecież ile osób tyle odcieni i wariantów różnych sytuacji. Pobożność to chyba coś niedefiniowalnego, tym bardziej, gdy zwrócimy uwagę na fakt, iż dotyka materii płynnej i wymykającej się ocenie rozumu - kwestii wiary. Jednak Victoria Mas podjęła się tego trudnego tematu i odmalowała przed oczyma czytelnika historię pobożności, hipokryzji i tragizmu osadzając ją w Bretanii w czasie gdy jednego z mieszkańców nawiedza Maryja.

Cud to powieść, która niczego nie zakłada z góry, nie kwestionuje żadnej z racji i przekonań. Zarówno osoba wierząca jak i nie wierząca wyciągnie z niej mnóstwo dobrego, ponieważ to proza zmuszająca do głębokich przemyśleń. Historia po prostu się toczy, czytelnik zostaje do niej niejako wrzucony i tylko on jest w stanie odkryć cel całej podróży. Ja miałam mnóstwo przemyśleń podczas lektury, niecałe 200 stron czytałam kilka dni i myślę, że do niektórych fragmentów jeszcze wrócę. Zwłaszcza do tych traktujących o małych cudach, bo przecież dla niektórych ludzi nie potrzeba maryjnego nawiedzenia, by uwierzyć w obecność Boga i poczucie, że świat może być piękny. Potrzeba tylko zmiany spojrzenia na rzeczywistość.

Autorka pięknie pisze, finezyjnie oddaje ludzkie uczucia i targające nami skrajne emocje. Zgrabnie przeplata to co realne, z tym ukrytym gdzieś za zasłoną ludzkiego poznania, a może tylko wytworem wyobraźni. Do konkretnych refleksji dojdziecie już sami. Podzielę się z wami tylko krótkim fragmentem, który ma jednak pokaźną siłę przekazu.

„Pobożność trwa dopóty, dopóki tak pasuje wiernym”.

Prawda?

Mam wrażenie, że książki pisane przez francuskich pisarzy mają swój niepowtarzalny klimat. Czuć w nich pewnego rodzaju duchowość, delikatność i spokój. To właśnie przez te elementy lgnę do takich pozycji. Gdzieś tam w środku mnie ewidentnie rozbrzmiewa francuska dusza. Uwielbiam tę kulturę i język.

Objawienia Najświętszej Panienki zawsze budziły wielkie poruszenie…Budziły skrajne emocje, wierzący pogrążali się w modlitwie, ci którzy nie wierzyli doszukiwali się jednego wielkiego oszustwa.

W małej miejscowości Roscoff, w południowo - zachodniej Francji, w Bretanii Isaak spotkał właśnie Ją. To ten milczący, samotny, zamknięty w sobie chłopiec dostrzegł niezwykłą Kobietę na skraju urwiska, a inni wierzyli w to, że wizje nie były jemu przeznaczone, bo przecież czy nie bardziej oczywiste jest to, że Boska postać ukarze się zakonnicy?

Widzenia zmieniły go, sprawiły, że w końcu się uśmiechnął, że w końcu poczuł lekkość ducha i doznał ukojenia. Ale tak jak w innych przypadkach, tak tutaj stanął pośrodku dwóch światów. Świata rzeczywistego, który w oczach innych stawał się tym nierzeczywistem, stającym niemalże na skraju obłędu i w świecie ludzi podzielonych.

To niezwykle poruszająca, w pewnym sensie cicha, nostalgiczna opowieść o ludziach, głównie o nich. O ich myślach, o kwestionowaniu świata, o nieradzeniu sobie z problemami, o pewnego rodzaju bierności, frustracjach, ale też dotykająca piękno.

Nie ważne czy wierzysz, czy masz inne podejście to życia i świata, „ale wystarczy nie wątpić… i wtedy zdarzają się cuda.”

Tak bardzo potrzebowałam teraz tej historii, bo wątpiłam, ale teraz jestem pełna wiary w to, że w końcu zdarzy się cud. Bardzo go potrzebuję….

"Cud" jest przedstawicielką literatury pięknej ukazującą mistycyzm objawień maryjnych na odległej północy Francji w departamencie Finistère.

Ta zaledwie 200 stronicowa powieść, choć minimalistyczna, niesie mnogość przekazu. Oprócz lirycznych opisów przyrody Bretanii, które urzekają czytelnika autorka precyzyjnie opisuje mistyczne wizje, społeczne niepokoje, samotność jednostki i psychologię tłumu. Ludzkość jako zbiorowość nie prezentuje się najlepiej. Mas w trafny sposób przedsawia dwie strony tej historii. Od strony wierzących jak i wątpiących. Ukazuje także obłudne oblicze katolicyzmu oraz grzechy przedstawicieli kościoła. Nic nie jest tu jednowymiarowe ani czarno-białe.

Mas zręcznie nakreśla rozterki i zachowania ludzkie. Zarówno jednostki jak i grupy. Świetnie portretuje i skłania czytelnika do refleksji. Zwłaszcza na koniec. Finał, który zaburza wszystko czego dotychczas podczas lektury doświadczyliśmy i nakazuje przemyśleć, przewartościować podejście do życia.

W książce zawarty jest także obraz trudnego dzieciństwa i rodzinnych relacji, żałoby, wykluczenia czy przyjaźni.

Ta mała rozmiarem, a wielka treścią pozycja zadowoli nawet wymagającego czytelnika. Piękna w swej prostocie, bogata w mądrości. Chwyćcie i sami się przekonjacie!

Współpraca reklamowa