Ciosy

Ciosy mnie powaliły na kolana, ...no może niedosłownie. Nie padłem, ale po takiej powieści powoli dochodzę do siebie. Ogólnie uwielbiam thrillery psychologiczne, które trzymają w napięciu i tak naprawdę nie wiadomo, w którym momencie coś/ktoś przywali znienacka. I tak było z powieścią pana Jarosława Czechowicza.

Ciosy nie są debiutancką powieścią pisarza, ale pierwszą, którą miałem możliwość przeczytać. W swoim dorobku literackim ma już kilka powieści: Toksyczność, Winne czy Gorsza. Pan Jarosław jest absolwentem filologii polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz Podyplomowego Studium Dziennikarstwa i Komunikacji Medialnej na wspomnianej krakowskiej uczelni. Prowadzi stronę z recenzjami — Krytycznym okiem, jest niezależnym recenzentem. Pasjonuje się krajami położonymi na północy Europy, a jego ulubionym jest Islandia. Jak można wyczytać ze skrzydełka książki, w swoich powieściach porusza tematy, które uważa za pomijane we współczesnej literaturze polskiej.

Okładka kontrastuje ze... słowami umieszczonymi na niej.

W ciemnościach norweskiej nocy łatwo ukryć mroczne tajemnice.

Dlaczego kontrastuje? Nie ma tutaj nic z nocy, a jeśli akcja rozgrywa się w Norwegii, powinna być pokazana zorza polarna, o której sporo będzie w niniejszej powieści. Tu mamy jasną okładkę z odcieniami czerwieni, śnieg, las...

Autor powoli buduje napięcie, jednak od początku możemy się domyślać, że za chwilę coś wydarzy się niepokojącego. Powieść podzielona jest na trzy części, w których poznajemy głównych bohaterów powieści. Są nimi Michał i Agata, inni poboczni aktorzy, misterne skonstruowanego thrillera. Na pierwszy ognień poznajemy Michała, chłopaka z Podhala, który pragnie zmienić swoje życie na lepsze, wyrwać się z rodzinnego domu, którego tak naprawdę nienawidzi. Norwegia ma być jego spełnieniem marzeń. Tam może rozwinąć skrzydła i pracować jako tłumacz. W samolocie poznaje kobietę, Agatę. To przypadkowe spotkanie jest początkiem miłości, która już od samego początku skazana na porażkę. Agata to bezbłędna kobieta, Michał to uległy mężczyzna. W drugiej części widzimy świat oczami kobiety, która nie ma żadnych skrupułów. Poznajemy też jej przeszłość równie mroczną i, mówiąc slangiem młodzieży, powaloną. Kulminacyjnym momentem jest ostatni, trzeci rozdział. Tu wszystko się wyjaśni, tu każdy element układanki wskoczy na swoje właściwe miejsce.

Tematem powieści jest przemoc w rodzinie, ale czy tego można było spodziewać się po pierwszych stronach powieści? Na pewno nie! Poznamy aspekty przemocy fizycznej i psychicznej, która na pewno zaskoczy niejednego czytelnika. Na pewno poznamy w tej powieści surowe klimaty Norwegii i koła podbiegunowego, a razem z bohaterami będziemy rozkoszować się tekstami związanymi z zorzą polarną. Będziemy też wyobrażać sobie, jak żyć, gdy dni są króciutkie, bądź noc trwa wiele dni.

Powieść budzi ogromne emocje. Może drażnić brak dialogów, ale historia jest tak wciągająca, że ciężko odłożyć na moment lekturę.

„Niektórzy przecież muszą iść swoją ścieżką ku destrukcji i naprawdę niczego nie można z tym zrobić”.

Agata od zawsze cała była skrajnością.. Na początku była buntem, potem strachem, niepewnością, by stać się odwagą. Następnie była euforią, przerażeniem, próżnością. Dalej wątpliwością, irytacją, by stać się spełnieniem. W końcu stała się samotnością. Później satysfakcją, aż stała się rozczarowaniem..

Agata jest piękną, filigranową kobietą. Spełnioną panią projektantką. Nieidealną żoną swojego idealnego męża, a może na odwrót.. Osobą, która nosi w sobie wyjątkowo mroczną historię z przeszłości.. Bywa niewinna i bezbronna, pragmatyczna i wrażliwa, ale częściej, zachłanna i zaborcza, agresywna i nieprzewidywalna.

Michał to facet, który pragnie w życiu być szczęśliwy, spełniony na każdej płaszczyźnie. Jego niska samoocena i obniżone poczucie własnej wartości w dużej mierze jednak determinują jego życiowe wybory.. niekoniecznie trafne.

Ich relacja od początku była dla obydwojga „smakowaniem czegoś nowego”, a pewne wydarzenia już na wstępie stworzyły niebezpieczny kształt tego „wybuchowego” związku.

Ale trwali tak celebrując swoja obecność, balansując na granicy bezwzględności, kolekcjonując wspólne blizny, trzymając się za ręce na dobre i złe, z widokiem na niezwykłą zorzę polarną, tony śniegu, w norweskim surowym klimacie – uzależnieni od siebie, on od jej nastrojów i ona od jego przekonania, że kiedyś będą jeszcze szczęśliwi – zagubieni w swoim małżeństwie, grze z brutalnymi zasadami – udowadniając, że w piekle może być zimno i pięknie..

„Ciosy” to nieoczywisty thriller psychologiczny. Historia o tym, jak ofiara może stać się katem. O cyklu przemocy domowej z uwzględnieniem wszystkich jego faz zobrazowanych na nieszablonowym przykładzie. Opowieść o tym, że „przyjmowane ciosy muszą kiedyś zostać oddane”, o zatarciu granic dobra i zła, wyjściu poza ramy „normalności”. I w końcu o tym, że „przemoc nie ma płci”, a jej destrukcyjna moc prowadzi do autodestrukcji.

Polecam.

"𝗣𝗿𝘇𝗲𝗺𝗼𝗰 𝗻𝗶𝗲 𝗷𝗲𝘀𝘁 𝗼𝘇𝗻𝗮𝗸ą 𝘀𝗶ł𝘆 𝗹𝗲𝗰𝘇 𝘀ł𝗮𝗯𝗼ś𝗰𝗶. "ś𝘄. 𝗔𝘂𝗴𝘂𝘀𝘁𝘆𝗻

Jarosław Czechowicz w swojej najnowszej książce przedstawia historię pełną emocji. Porusza istotną tematykę – jaką jest przemoc. Temat ten towarzyszy nam od zarania dziejów i jest nadal aktualny. Pokuszę się stwierdzeniem, że nawet ewoluuje- staje się coraz bardziej powszechną metodą na brak argumentu i dla większości staje się jedynym rozwiązaniem, ku naszemu przerażeniu, u coraz młodszych . Zarówno jak przemoc fizyczna jak i psychiczna nie pozostaje bez skutków ubocznych, niosąc za sobą szereg konsekwencji, najczęściej tych tragicznych.

„Ciosy” to historia przesiąknięta bólem, traumatycznym dzieciństwem pozostawiającym ślad na psychice, obsesyjną chęcią zemsty. Sytuacje z przeszłości nakazują zająć pozycję obronną stając się tym samym katem dla potencjalnego zagrożenia. Jest to historia, która pozostawia nas w nostalgicznym nastroju. To rasowy thriller psychologiczny, w którym intryga zbudowana jest na realnym problemie opierającym się na kanwie dramatycznych wydarzeń.

"𝐊𝐚ż𝐝𝐲 𝐦𝐮𝐬𝐢 𝐧𝐢𝐞ść 𝐬𝐰ó𝐣 𝐰ł𝐚𝐬𝐧𝐲 𝐤𝐫𝐳𝐲ż... " (Ł𝐤 𝟗, 𝟐𝟑)

Pierwsze spotkanie z twórczością autora i od razu mocne uderzenie, które jak tytułowe „Ciosy" pozostaną długo odczuwalne. To świetny thriller psychologiczny na bardzo wysokim poziomie, ubrany w najciemniejsze emocje jakie tylko może człowiek przybrać. Ukazujący powielanie schematu, który jest sam w sobie pułapką, z której nie ma wyjścia.

"Ciosy" to spektakl dwóch postaci. Pełen dramaturgii przedstawiający perypetię Michała i Agnieszki, których połączył ze sobą przypadek. Dla Michała nowo poznana kobieta wydaje się prezentem od losu, który nie zawsze był dla niego łaskawy. Zauroczenie szybko przeradza się w głębsze uczucie. Początkowa sielanka dla Michała to początek nowego życia, o którym marzył. Zniechęcony poprzednimi kontaktami z kobietami, które okazały się życiową pomyłką -tym razem wierzy, że nowa znajomość potoczy się innaczej. Jednak z każdym dniem jego powierzchowne szczęście szybko się kończy. Ani sygnały od bliskich mu osób, ani szereg wydarzeń powodujących wstyd, zażenowanie, a nawet atak na jego życie ze strony ukochane nie zniechęca go do tego związku. Skazuje się tym samym na pobyt w niewidzialnej klatce, przybierając role ofiary. Agnieszka przed Michałem ukrywa swoją przeszłość, wykorzystując go jako narzędzie jej terapii. Coś wymyka się jej z pod kontroli i przepada jak kamień w wodę. Pogrążony w smutku Michał, któremu w głowie pojawia się wiele teorii- uprowadzenie, porzucenie, śmiertelny wypadek- próbuje dojść prawdy.

„𝐍𝐚 𝐩𝐨𝐜𝐳ą𝐭𝐤𝐮 𝐛𝐲ł 𝐂𝐡𝐚𝐨𝐬”

Nie inaczej jest u Jarosława Czechowicza. Lekki chaos jest celowym zagraniem podkręcającym emocje u czytelnika. Zabieg ten początkowo może wpłynąć na niewłaściwą ocenę jednego z głównych bohaterów. Autor droczy się z czytelnikami- podaje informacje rzucając tym samym podejrzenia na jedną stronę po czym ujawnia kolejne zmieniając całkowicie kierunek naszych podejrzeń.

Historia przedstawiona jest z perspektywy dwóch bohaterów-Michała i Agnieszki. Im po0święcone są dwa pierwsze rozdziały. Szczegółowo nakreśla poruszany problem rozkładając na czynniki pierwsze życie bohaterów. Teraźniejszość przeplatana z wydarzeniami z przeszłości czyni obraz, który jest przekrojem życia obojga postaci. Bogaci w wiedzę, bombardowani kolejnymi ciekawostkami i mroczną przeszłością bohaterów brniemy do kulminacyjnego momentu jakim jest trzeci rozdział. Jest on zwieńczeniem całej historii. Przedstawia konsekwencje wyborów, powielania schematu, braku poradności oraz bezsensowną agresję, która początkowo daje poczucie ulgi lecz to tylko złudne wrażenie niosące za sobą wiele niezależnych skutków, za które przyjdzie zapłacić. Całość, która początkowo wydaje się chaotyczna okazuje się inteligęntą intrygą utkaną na kanwie dramatycznych wydarzeń.

Jarosław Czechowicz porusza temat, który jest powodem wstydu dla wielu mężczyzn, gdyż przemoc domowa, fizyczną i psychiczna wobec mężczyzn nadal budzi kontrowersje, dla wielu jest tematem do żartów. Nie tylko przez najbliższe otocznie ale nawet przez służby mundurowe. Zażenowanie i wstyd ze strony ofiary sprawia, że mało się nagłaśnia problem znęcania się nad mężczyznami.

Całość akcji osadzona w malowniczej Norwegii, którą poznajemy stopniowo. Autor przedstawia różnice w życiu, kulturze, systemie edukacji pomyśle na życie czy wartościach jakich trzyma się Norweg. Można wyłowić wiele ciekawostek.

Kolejna świetna książka na rynku wydawniczym, który tej jesieni obfituje w wiele interesujących pozycji. Polecam gwarantuję wiele emocji !

"Yerbo Poczytalni"

Nie jest tajemnicą, że unikam literatury skandynawskiej, ponieważ zupełnie nie potrafię wczuć się w jej klimat ani w północną kulturę. Nawet jeśli opis książki mnie intryguje, to świadomie ją odrzucam przez miejsce akcji lub pochodzenie autora. Zaciekawiła mnie jednak pozycja, której fabuła została osadzona w Norwegii, choć bohaterowie są Polakami.

"Ciosy" to trafny i wieloznaczny tytuł, można go interpretować dosłownie, ale też metaforycznie, bardzo głęboko. Taka też jest cała powieść Jarosława Czechowicza, myślę, że jej prawdziwy sens tkwi w tym, co nie zostało w niej napisane, to przesłanie utkwiło gdzieś niewypowiedziane między wierszami.

Zaskoczyła mnie informacja, że autor ma na swoim koncie już kilka książek, a poza tym prowadzi literackiego bloga. Styl pisania wskazywałby raczej na pierwsze nieśmiałe próby pisarskie, w przypadku debiutu prawdopodobnie nawet bym o tym nie wspominała, ale od kogoś związanego z operowaniem słowem od dłuższego czasu oczekuję już więcej polotu i przede wszystkim bardziej plastycznego języka. Grubymi nićmi można by snuć teorię, że autor próbuje się tym surowym stylem dopasować do wymagań skandynawskiego klimatu, jednak mnie nic nie będzie w stanie przekonać, że tak musiało być, traktuję to zwyczajnie jako największy minus tej powieści.

Książka podzielona jest na trzy części i muszę przyznać, że taka konstrukcja bardzo mi się podobała. Z trudem przebrnęłam przez perspektywę Michała, ale gdy do głosu doszła Agata trudno było mi się już oderwać. Akcja była częściowo powielona, luki z męskiej narracji zostały uzupełnione, a to bezpośrednio prowadziło do rozwiązania intrygi. Zaskoczyła mnie klamra spinająca życie głównej bohaterki, stanowiąca jakby dowód na to, że podświadomie przyciągamy to, co już znamy.

"Ciosy" to thriller psychologiczny warty uwagi. Jarosław Czechowicz porusza w nim ważny problem społeczny, o którym wciąż za mało się mówi, wręcz się go bagatelizuje. Doceniam jego warstwę fabularną i bardzo ubolewam nad tą językową, mam nadzieję, że autor będzie się skupiał na rozwoju swojego warsztatu.

Moje 6/10.