Cicha woda brzegi rwie. Jemiołki. Tom 3

Gaja miewała kiedyś przeczucia, myślała że po ślubie ich straciła, ale powróciły. Dziewczyna zdaje sobie sprawę, że nas Jemiołkami zawisła czarna chmura, a ona jedyna może zapobiec złu. Nic jednak nie jest oczywiste, bo w okolicy pojawił się podejrzany mężczyzna, powróciła córka, która zawsze sprawiała problemy, proboszcz stał się podejrzanie zadowolony, a i lokalny pijak zdaje się mieć z tym wszystkim coś wspólnego. Czy Gai uda się rozwikłać tą sprawę nim będzie za późno?

Jak to u mnie bywa rozpoczęłam swoją przygodę z Jemiołkami od trzeciego tomu. Początkowo czułam się odrobinę zagubiona, ale bardzo szybko się odnalazłam. Autorka bardzo zgrabnie opisała postacie i łączące ich relacje. Od tego momentu poczułam się niemalże członkiem społeczności i żywo interesowałam się jej losami. Mimo, że nie jestem wielką fanką sielskości wsi, zawsze bardziej ciągnęło mnie do miasta, to Jemiołki mają w sobie jakąś magię, że z miejsca ich pokochałam. Pełnia ciepła, serdeczności, sielskości i autentyczności… chociaż czasami miałam wrażenie, że niektóre zwyczaje już nawet na wsiach nie są praktykowanej to i tak mnie urzekł ten klimat. Czułam się nim otulona niczym ciepłym kocykiem. Co również jest dziwne, mimo że nie brakowało tu sporów i waśni to podczas czytania czułam cudowną błogość. Czułam jakbym chciała odwiedzić to miejsce i zostać w nim na jakiś czas. Jestem wdzięczna, że mogłam chociaż na chwilę tam trafić za sprawą tej powieści.

"Każdy człowiek nosi w sobie jakąś tajemnicę, która chce zostać odkryta, która ma nadzieję być usłyszana.

Każda opowieść ma swojego bohatera, który nie wie, jaki będzie jej koniec. Wtedy nie pozostaje nic innego, jak zaczekać, aż przeszłość wyjdzie z cienia i da znak, że pora wyznać prawdę."

Lubicie wiejski klimat? Jeśli tak, to pewnie znacie serię Jemiołki Renaty Kosin. "Cicha woda brzegi rwie" to trzeci tom tego cyklu. I niech Was nie zwiedzie ta sielska okładka, bo za nią kryje się wiele emocji.

Ciężko pisać o trzecim tomie nie zdradzając fabuły poprzednich, więc powiem tylko, że w Jemiołkach dużo się dzieje. Można by nawet powiedzieć, że wrze, niczym w kotle zielarki. Mieszkańcy nie pałają do siebie sympatią a urazy i pretensje wybuchają niczym petardy. Dlaczego? A tego to już musicie się dowiedzieć sami.

Jeśli ktoś myśli, że wieś jest łagodna, sielska i przyjazna, to w Jemiołkach nie był. Tutaj stare winy nie dają o sobie zapomnieć, a spory i urazy potrafią przetrwać pokolenia. Ale jednocześnie jest to miejsce, gdzie ludzie potrafią sobie pomagać, wyciągają pomocną dłoń. Niestety nie zawsze.

A tajemnice... o, tych to nie brakuje. Tajemnic jest tu bez liku. Jedne same wychodzą na jaw, inne zostają odkryte przypadkiem.

Autorka snuje tę opowieść w niespiesznym rytmie, udowadniając, że zna się na ludzkich charakterach. Umie dostrzec to, co ukryte pod powierzchnią i potrafi nam przekazać wiele mądrych rad. Bo ludzka natura jest niezmienna od wieków...jedni zazdroszczą drugim, są mściwi i żądni zemsty. Ale są i dobrzy, życzliwi ludzie... W Jemiołkach tak jak w realnym świecie, mamy ich pełen przekrój.

Zapraszam Was do tej wcale nie sielskiej wsi. Zobaczycie jak się tu żyje.