Białowieża szeptem

Po przeczytaniu biografii Wandy Rutkiewicz miałam nadzieję, że Anna Kamińska wkrótce wyda kolejną książkę. Co prawda przede mną jeszcze biografia Simony Kossak, ale niedługo nadrobię tę zaległość. Tymczasem na moim celowniku znalazła się "Białowieża szeptem".

"Białowieża szeptem" została wydana w twardej oprawie i jest bardzo solidnie wykonana. Okładka jest utrzymana w zielonej kolorystyce, co idealnie komponuje się z czarno-białą fotografią Filimona Waszkiewicza. Wklejki przedstawiają zdjęcia Puszczy Białowieskiej, zrobione przez Magdalenę Wiśniewską-Krasińską. Strony są kremowe, co zdecydowanie ułatwia czytanie. Numery stron są ozdobione przez malutkie rysunki gałązek drzewa iglastego z szyszką, które świetnie nawiązują do tematyki książki. Miłym zaskoczeniem okazały się dołączone mapy Białowieży i Białowieskiego Parku Narodowego, które pomagają odnaleźć lokalizacje omawiane w biografii.

Zapisać wspomnienia jest dość łatwo, trudniej jednak zrobić to w taki sposób, aby zaciekawić czytelnika. Annie Kamińskiej bez wątpienia się to udało. Bardzo ciężko było mi odłożyć książkę na półkę, gdy wzywały mnie obowiązki, a gdy już mogłam z powrotem wrócić do lektury, pochłaniałam słowa z zawrotną prędkością. Nie przypuszczałam, że Białowieża może kryć tyle tajemnic. Starsi mieszkańcy wsi to niezwykła skarbnica wiedzy i czytając ich relacje nie mogłam uwierzyć, że po tylu latach od poszczególnych wydarzeń, wciąż z dokładnością je pamiętają.

Historie przedstawione w książce są różne. Jedne rozśmieszają, drugie wzruszają, a jeszcze inne mrożą krew w żyłach. Tytuł "Białowieża szeptem" jest więc adekwatny do treści. O niektórych sprawach nie mówi się na głos, ponieważ świadczą o mrocznej stronie Puszczy Białowieskiej i jej okolic. Książka została podzielona na rozdziały, w których ludzie opisują nawet te przykre wspomnienia związane z ich miejscem zamieszkania. Morderstwa, kradzieże, pobicia, II Wojna Światowa to zdarzenia, które pozostawiły blizny.

Przez tę książkę się płynie. Czytając ją miałam wrażenie, że znajduję się w innym miejscu i innym czasie. Jestem wielką miłośniczką wszystkiego co starodawne i z ekscytacją dowiadywałam się o zwyczajach, posiłkach i ubiorze ludzi z XIX i XX wieku.

Do tej pory jeżeli czytałam książki z gatunku literatura faktu, to najczęściej wybierałam tytuły związane z moim miejscem zamieszkania, czyli Podhalem. Jakoś nigdy nie miałam ochoty czytać reportaży o czymś innym niż góry, górale i folklor podhalański... Teraz jednak mogę śmiało stwierdzić, że właśnie się to zmieniło. "Białowieża szeptem" to cudowna podróż w czasie do miejsc, które swoje lata świetności mają już dawno za sobą. Wspomnienia opisane przez starszych mieszkańców, ubarwione klimatycznymi fotografiami i oprawione w piękne słowa Anny Kamińskiej to coś, co zostaje na długo w pamięci. Cieszę się, że są ludzie tacy jak autorka biografii, dzięki którym ważne historie zostają spisane i nie zastaną zapomniane.