Dzieci Watykanu. Jak Kościół handlował „sierotami”

Od zarania dziejów religia była jedną z największych i najważniejszych sił jednoczących i dzielących społeczeństwa na świecie.

Kościół rzymskokatolicki nieustannie usiłował wpływać na historię świata i ludzką moralność choć hierarchowie mają na sumieniu zbrodnie, które przez wiele lat pozostawały tematem tabu jak choćby skandale pedofilskie czy niszczenie rdzennych mieszkańców Kanady czy Australii.

Jako że bardzo lubię poszerzać swoją wiedzę i mieszać różnorodne gatunki literackie , a temat reportażu Marii Laurino wydał mi się czymś nadzwyczaj istotnym postanowiłam poznać historię europejskich dzieci, głównie z Włoch i Niemiec, które w dramatycznych okolicznościach zostały odebrane rodzicom i w wyniku nielegalnego procederu adopcyjnego trafiły do bezdzietnych amerykańskich par za niemałe pieniądze.

Warto dodać, że sytuacja ta trwała od lat 50-tych dwudziestego wieku aż do 1989 roku , a co ważniejsze była dla autorki sprawą odobistą ponieważ dotyczyła jej mieszkającego w Ohio kuzyna.

To właśnie ów mężczyzna skontaktował Marię z Johnem Campitellim -założycielem facebookowej społeczności dla włoskich dzieci - teraz już dorosłych- poszukujących swych biologicznych rodziców.

Pani Maria nie skupia się wyłącznie na przytaczaniu liczb i statystyk takich uprowadzeń.

Oś fabularna tej historii skupia się na losach dwudziestotrzyletniej pracownicy sezonowej zbierającej oliwki wykorzystanej przez pracodawcę która w wyniku tego zdarzenia zaszła w nieplanowaną ciążę .

Francesca Davi - bo tak się nazywała, została zmuszona przez swoich bliskich do opuszczenia domu rodzinnego i wysłana do jednego z turyńskich klasztorów, gdzie przyszedł na świat jej synek Pierro.

Reporterka przeprowadziła skrupulatne poparte wieloma dokumentami i innymi dowodami śledztwo w wyniku którego ujawniła cały mechanizm emigracji dzieci do USA i tego w jaki sposób je wybierano.

Muszę przyznać, że to była ważna i łamiąca serce lektura, która dogłębnie mną wstrząsnęła.

Pozycja obowiązkowa dla tych, którzy nie boją się kontrowersji i dyskusji o rzeczach bardzo bolesnych 💜🖤

Agyne.s_books

Nieodwracalnie odseparowane od matek stały się numerami pozbawionymi tożsamości i więzi rodzinnych. Z fikcyjnymi nazwiskami sfałszowanymi aktami urodzenia były produktem na adopcyjny rynek.

Kościół i watykańscy urzędnicy naruszając włoskie prawo realizowali zagraniczny program adopcyjny czerpiąc duże korzyści materialne.

Pod przykrywką pomocy sierotom wiele lat kwitł ten nielegalny nikczemny proceder Kościoła, który wykorzystując trudne życiowe sytuację kobiet manipulacjami i podstępem nakłaniał do oddania dzieci. Pozostawał niewzruszony na błagania i łzy zrozpaczonych matek chcących odzyskać potomstwo oraz odwracał oczy od pozbawionych bliskości nieszczęśliwych dzieci.

Reportaż Marii Laurino uzmysławia ogrom zła i okrucieństwa, którego dopuścili się przedstawiciele Kościoła. Pokazuje ile bólu i niezabliźnionych ran wywołały te nikczemne działania.😔

Instytucja Kościoła trudniła się tym procederem i to jest niezaprzeczalny fakt.

Z każdą przeczytaną stroną byłam coraz bardziej wstrząśnięta i naprawdę do tej pory zastanawiam się gdzie w tym programie pomocowym znajdowała się miłość i miłosierdzie do drugiego człowieka😔

Post w ramach współpracy barterowej z @znak_literanova

_______________________

Jeśli sądzisz, że o Kościele wiesz już wszystko, ta książka może Cię zaskoczyć — a może nawet wkurzyć. „Dzieci Watykanu” autorstwa Marii Laurino to nie jest lekka opowieść do poduszki. To solidny reportaż, który odsłania mroczną stronę Kościoła katolickiego — taką, o której rzadko mówi się na lekcjach religii czy w kościele.

Książka opowiada o tysiącach dzieci, które w XX wieku były brutalnie odbierane swoim rodzicom (najczęściej matkom samotnym, biednym lub po prostu „niewygodnym”) i trafiały do katolickich sierocińców. Tam były „przerabiane” na sieroty i oddawane do adopcji — często do innych krajów, bez zgody rodziny. Wszystko to działo się z błogosławieństwem Kościoła, a czasem wręcz z jego aktywnym udziałem. Brzmi jak thriller? Niestety, to rzeczywistość — i to całkiem niedawna. Najbardziej przerażające jest to, że wiele z tych dzieci nigdy nie dowiedziało się prawdy o swoim pochodzeniu, a ich biologiczni rodzice żyli w przekonaniu, że dzieci zmarły lub zostały im odebrane „dla ich dobra”.

Po pierwsze, ta książka otwiera oczy. Nie chodzi o to, by po jej lekturze „hejtować” cały Kościół czy wiarę jako taką, ale by zrozumieć, że nawet największe i najpotężniejsze instytucje mogą popełniać ogromne błędy — i że trzeba o nich mówić głośno. Po drugie, Laurino pisze konkretnie, bez owijania w bawełnę. Nie zalewa nas datami ani nudnym językiem historycznym. Każda historia w tej książce to żywy człowiek, prawdziwe emocje i dramat, który pozostaje z Tobą na długo po przeczytaniu. Po trzecie, to ważny temat. Dziś dużo mówi się o wolności, prawach człowieka, traumach i przepracowywaniu przeszłości. „Dzieci Watykanu” idealnie wpisują się w te rozmowy — i dają Ci narzędzia, by lepiej zrozumieć, skąd biorą się pewne problemy społeczne i jak instytucje mogą wpływać na nasze życie.

Nie oszukujmy się — to nie jest lekka rozrywka. Nie znajdziesz tu śmiesznych dialogów ani romantycznych wątków. Ale jeśli lubisz książki, które zmieniają sposób myślenia, dają do myślenia i zostawiają z pytaniem „jak to w ogóle było możliwe?”, to zdecydowanie warto po nią sięgnąć. To także dobra lektura dla tych, którzy zaczynają kwestionować to, co słyszeli w dzieciństwie — o religii, autorytetach, o tym, komu można ufać. I nie — nie trzeba być antyklerykalnym, by uznać, że Laurino napisała coś ważnego i potrzebnego.

„Dzieci Watykanu” to mocna książka. Wkurza, porusza i zostawia ślad. Dla młodych ludzi, którzy chcą patrzeć szerzej i głębiej, to absolutny must-read. Nie po to, by tracić wiarę we wszystko, ale by nie być ślepym na to, co działo się (i czasem nadal dzieje) za zamkniętymi drzwiami wielkich instytucji.

Odkąd zobaczyłam książkę „Dzieci Watykanu” wiedziałam, że będę chciała ją przeczytać. O ukrywanych przez kościół tajemnicach jest w ostatnim czasie dość głośno. Co chwilę wychodzą na jaw ich przewinienia, sekrety i haniebne czyny. Dlatego też z przyjemnością zabrałam się za lekturę tej książki.

„Dzieci Watykanu” to reportaż, który mnie niezwykle mocno poruszył. Wszystko za sprawą tego czego dotyczy. Handel dziećmi, które są rzekomo sierotami wojennymi to temat, który mną wstrząsał. Wcześniej nie słyszałam o tym procederze, ale poznając bliżej tę historię momentami aż się gotowałam w środku. Jak okrutni byli ludzie kościoła, którzy mieli być przykładem dla społeczeństwa, a wykorzystując swoja pozycje skazywali dzieci na cierpienie.

Maria Laurino w swoim reportażu „Dzieci Watykanu” przedstawia nam prawdziwe historie dzieci rozdzielonych z rodzicami w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Autorka przedstawia historie kobiet, którym zostały narzucane bezwzględne zasady moralne, a dzieci zostały im odebrane. To opowieść o bólu, cierpieniu i krzywdzie jaką Kościół katolicki wyrządził niezamężnym kobietom kierując się rzekomą moralnością.

Ważnym aspektem całej tej historii jest to, że w latach sześćdziesiątych temat czystości i dziewictwa był wręcz obsesją społeczną. Kobiety niezamężne, które zachodziły w ciążę były traktowane okrutnie. Były wyrzucane ze społeczności. Rodzina, przyjaciele się od nich odsuwali. Kobiety skazane na samotność decydowały się na oddawanie dzieci do ośrodków prowadzonych przez zakonnice. Jednak przy podpisywaniu dokumentów niejednokrotnie nieświadomie zgadzały się na adopcję dziecka przez rodziny w Ameryce.

Autorka przytacza kilka historii kobiet, których dzieci były oddane do adopcji. Dzięki rozmowom przeprowadzonych z pokrzywdzonymi kobietami przed Laurino, ukazuje się obraz, który jest wstrząsający. W tej książce jest ukazanych kilka historii, a takich przypadków było tysiące. Matki zostały rozdzielane ze swoimi dziećmi. Musiały zmagać się z bolesnymi stratami, osobistymi klęskami. Dzięki reportażowi „Dzieci Watykanu” widzimy jak kościół manipulował i podporządkowywał sobie życie ludzie. Kobiety znajdujące się na skraju i odrzucone przez społeczeństwo były w stanie zrobić wszystko, aby powrócić do społeczności.

Jak się domyślacie nie była to łatwa książka. Muszę przyznać, że czytałam ją przez kilka dni. Emocje, które we mnie wzbierały wraz z poznawaniem kolejnych historii były istnym rollercoasterem. Złość, wściekłość, ból, nienawiść. Sama będąc mamą nie wyobrażam sobie, że mogłabym stracić swoje dziecko poprzez chore ambicje kościoła. Autorka zagłębia się w psychikę bohaterów danych historii przez co dogłębniej rozumiemy ból i emocje jakie targały osobami, które musiały zmierzyć się z tymi sytuacjami. Chodzi tu zarówno o dzieci, które odnajdowały swoje korzenie, ale i matki, które odnajdywały swoje dzieci. Właśnie te momenty spotkań po latach, były dla mnie najbardziej wzruszające.

Reasumując, „Dzieci Watykanu” to powieść, która wstrząsa. To powieść, która boli. To powieść, która pokazuje jak cienkie są granice moralności, a przede wszystkim to powieść, która zmusza nas do przemyśleń na temat Kościoła i jego manipulacji społeczeństwem. Książka ta nam pokazuje jak instytucja może zniszczyć zwykłego człowieka jednocześnie zostawiając w jego sercu bolesną bliznę na całe życie. „Dzieci Watykanu” to nie jest łatwa książka. Wyciska ona łzy, skłania do przemyśleń i boli z każdą stroną mocniej. Jednak Maria Laurino pokazuje ile Kościół skrywa okrutnych tajemnic… „Dzieci Watykanu” to bardzo ważna książka, która rozlicza z przeszłości.

IG: libresunn

"Dzieci Watykanu. Jak kościół handlował "sierotami" to szokujące wspomnienia o kolejnych zbrodniach kościoła. Kolejnych, bo o tych jeszcze nie słyszałam.

Przez pewien splot wydarzeń i zbieg okoliczności autorka Maria Laurino odkrywa tajemnice adopcji włoskich dzieci w Stanach Zjednoczonych. Kościół zafiksowany na punkcie czystości i dziewictwa skutecznie pozbawiał dziewczyny ich nowo narodzonych dzieci. Wydarzenia miały miejsce całkiem niedawno, bo w latach 50-70 XX w. Te dzieci wciąż żyją, są dorosłe i opowiadają swoją historię.

Autorka opowiada historie różnych kobiet i różnych dzieci. Mówi o poszukiwaniu rodzin, procederze "adopcji", dodaje swe przemyślenia. Liczyłam na więcej reportażu w reportażu. Nie do końca jestem usatysfakcjonowana lekturą, ale temat jest interesujący.

Kolejna plama na wizerunku kościoła, kolejne haniebne oblicze tej instytucji. Dowody na kolejne zbrodnie a oni wciąż nie ponoszą odpowiedzialności.

To historia warta poznania, opowieść o zaniedbaniu czy wręcz znęcaniu się nad dziećmi, o niewyobrażalnym cierpieniu matek.

Polecam.

Współpraca reklamowa