Bezruch

Bardzo dziękuję @wydawnictwo_slowne za możliwość zrecenzowania książki "Bezruch". Skusiło mnie to, że dotyczyła w pewnej części sytuacji, z którą stykamy się w ostatnim czasie codziennie - pandemii koronawirusa. Czy jednak "Bezruch" sprawił, że zatraciłam się w czytaniu do tego stopnia, by o pandemii mimo wszystko zapomnieć?

"Bezruch" to czwarty tom serii z podkomisarz Olgą Suszczyńską. Tym razem wszystko zaczyna się od porwania przez ojca własnego syna. Szukając dziecka ekipa poszukiwawcza natrafia na posowiecki bunkier, który skrywa wiele tajemnic. Z czasem okazuje się, że sprawa, którą poprowadzi podkomisarz Suszczyńska skomplikuje się, nie tylko przez fakt, że o szczegółach wie więcej osób, niż powinno. Czy śledztwo po raz kolejny zakończy się sukcesem?

"Bezruch" faktycznie mnie wciągnął, lecz czy na tyle, by zapomnieć o otaczającym świecie - tego bym nie powiedziała. Niestety, zapoznałam się z czwartą częścią jeszcze przed przeczytaniem poprzednich (czego żałuję, ale czasu niestety już nie cofnę), więc parę szczegółów, o których wspomniano w książce było dla mnie nieznanych - no cóż, moja wina, przyznaję. Mimo to szybko złapałam pewną sympatię do głównych bohaterów. Dzięki temu, że historia łączyła się w pewien sposób z wydarzeniami stanu wojennego czytało się ją naprawdę dobrze. Co mi się nie spodobało? To, jak w rozdziałach bez ostrzeżenia zmieniała się perspektywa, z jakiej obserwujemy wydarzenia. W jednej chwili jesteśmy w Warszawie z jednym z bohaterów, w kolejnej linijce nagle znajdujemy się z innym w lesie. I druga rzecz - w pewnym momencie jedno zdanie ciągnie się przez nawet kilkanaście linijek, czego bardzo nie lubię. Po kilku linijkach już zdążyłam zapomnieć od czego zaczęło się zdanie. Niestety, nie jestem wielką fanką takiego stylu, więc zabrało mi to odrobinę przyjemności z czytania - ale niezbyt wiele. Sam zamysł na sprawę, jaką poprowadzi podkomisarz Olga Suszczyńska sprawił, że mniej zwracałam uwagę na jakiekolwiek minusy książki. Zakończenie zaskakuje, naprawdę świetnie przemyślane. Mogę powiedzieć jedno - polecam Wam "Bezruch", lecz nie powielajcie mojego błędu i najpierw zapoznajcie się z poprzednimi częściami 💛

„Jeśli masz słowa, które trzeba powiedzieć – powiedz, zanim skończy się czas”.

„Bezruch” Grzegorza Kapli to kryminał, w którym literacka fikcja miesza się z realizmem.

Przy okazji poszukiwań uprowadzonego przez ojca, pięcioletniego chłopca warszawscy policjanci, w posowieckim bunkrze dokonują makabrycznego odkrycia. Natrafiają na zmumifikowane ciało kobiety. Okazuje się, że geneza tej zbrodni sięga czasów komunizmu. Podkomisarz Olga Suszczyńska z narażeniem zdrowia i życia będzie próbowała rozwikłać tę kryminalną zagadkę. Sprawa jest o tyle delikatna, że uwikłany w nią jest znany polityk, kandydat na prezydenta naszego kraju, startujący w wyborach z ramienia opozycji. Komu i dlaczego zależy na zatuszowaniu zbrodni sprzed lat? Czy Suszczyńskiej uda się dotrzeć do prawdy?

Opisywane wydarzenia rozgrywają się w dwóch przestrzeniach czasowych. Mamy tutaj rok 2020, który przyniósł pandemię koronawirusa, lockdown, plany korespondencyjnych wyborów prezydenckich oraz lata 70 i 80 minionego wieku; komunizm, działalność esbeków, ZOMO, ale także narodziny Solidarności i działalność konspiracyjną. Oprócz bohaterów i wydarzeń fikcyjnych Autor opisuje i przedstawia rzeczywiste osoby i zdarzenia. Padają nazwiska: Wałęsa, Popiełuszko, Kuroń, Miłosz, Giedroyc, Jaruzelski, a także Niedźwiedzki i Mann. Również w kontekście współczesnych wydarzeń pojawiają się nazwiska znanych polityków; Kaczyński, Duda, Gowin, Budka. Autor wiernie oddał nie tylko sytuację polityczną naszego kraju, ale również nastroje społeczne i atmosferę zarówno lat 80 minionego wieku, jak i czasów współczesnych. Wyraźnie widać, że Kapla szuka analogii pomiędzy tymi dwoma okresami i udaje mu się pokazać, że zarówno lockdown jak i stan wojenny są czasem zamknięcia i izolacji, czasem strachu i niepewności. O ile jednak stanu wojennego można było uniknąć, o tyle na COVID-19 nie mieliśmy wpływu.

Kapla opisuje tę polską rzeczywistość szczegółowo, bez upiększeń, wyszukanych metafor i epitetów. Postaci policjantów, byłych esbeków, a także kandydata na prezydenta choć fikcyjne są niezwykle wiarygodne. Ich dialogi, komentarze są nieszablonowe, niekiedy zabawne, ale do bólu prawdziwe, zawsze celne, w punkt. Podobało mi się, że Autor w usta postaci historycznych wkłada słowa, które kiedyś wypowiedzieli.

Choć warstwa historyczna stanowi jedynie tło dla współczesnych wydarzeń jest kluczowa dla zrozumienia i emocjonalnego przeżycia całej powieści. Stanowi o jej sile i wartości.

Autor umiejętnie buduje napięcie, akcja jest wartka, a zakończenie zaskakuje. Choć wątek kryminalny jest w całości fikcyjny, to nosi w sobie wszelkie znamiona prawdopodobieństwa.

„Bezruch” to naprawdę świetnie skonstruowany i napisany kryminał, niełatwy, z wielkim ładunkiem emocjonalnym i historią w tle. Polecam.

Na koniec zostawiam Wam kilka cytatów ku refleksji.

„[...] ten, kto przychodzi cię pocieszyć w czasie żałoby, nie powinien odzywać się pierwszy, musi po prostu siedzieć i słuchać, żeby tego, kto cierpi, nauczyć, jak ważne jest trwanie z kimś drugim w milczeniu”.

„[...] kiedy wszystko jest tak samo szare, nie rodzi się w ludziach zawiść. Rodzi się nadzieja, że jeśli tak samo mamy w niedostatku, to i w zwycięstwie podzielimy się światem po równo”.

„Ja myślę, że nie jest ważne, czy człowiek wierzy w Boga, czy nie wierzy. Ważne, czy Bóg wierzy jeszcze w człowieka. Tylko wtedy są jakieś szanse”.

Kiedy zdesperowany ojciec porywa syna, policjanci i wojskowi, postawieni w stan najwyższej gotowości, muszą zaryzykować własne bezpieczeństwo i zdrowie, by odnaleźć chłopca. Nie spodziewają się, co przy okazji odkryją w posowieckim bunkrze koło Łącka.

Brzmi ciekawie?

Książka jest kryminałem zamkniętym w dwóch ramach czasowych.

Pierwsza to czas obecny, pandemia, wybory prezydenckie.

Druga to lata 80te. Moment kiedy Jaruzelski dochodzi do władzy,pracownicy strajkują, a ksiądz Popiełuszko jest w centrum zainteresowania.

Czytając książkę dostajemy dwie różne opowieści, które łączy zagadkowa śmierć.

Obie historie są ciekawe. Mnie bardziej do gustu przypadła ta z przeszłości.

Co do obecnego czasu też byłam ciekawa jaki będzie finał. Jednak nie podobały mi się ciągle wstawki związane z pandemią, koronawirusem oraz te polityczne akcenty. Oczywiście akcja jest związana z wyborami, ale mnie się to nie podobało. Pewnie dlatego, że aspekt polityczny w książkach wogole mi nie pasuje i nie lubię o tym czytać.

To moje pierwsze spotkanie z autorem.

Autor potrafi zbudować napięcie, zainteresować historią. Czyta się szybko, bohaterowie dobrze wykreowani.

Sami przekonajcie się czy Wam się spodoba.

Ciekawie się zapowiada, prawda? I z czystym sumieniem mogę Wam powiedzieć, że nie warto poprzestawać na opisie, a sięgnąć po całość.

Bezruch to pierwsza książka autorstwa Grzegorza Kapli w moich rękach i bardzo się cieszę, że w końcu do mnie trafiła. Historia intryguje od pierwszych stron, a odpowiedzi na zdecydowaną większość pytań dostajemy niemal pod sam koniec historii. Dla mnie jest to połączenie idealne w kryminałach.

W Bezruchu przeplatają się dwie ramy czasowe. Raz jesteśmy na początku pandemii, tuż przed wyborami prezydenckimi, a raz w latach 80, kiedy do władzy dochodzi generał Jaruzelski, ksiądz Jerzy Popiełuszko głosi swoje kazania, a robotnicy strajkują. I choć urodziłam się już w kapitalistycznej Polsce, łatwo mi było odnaleźć się w obu tych czasach, bez problemu wczułam się w atmosferę każdego z nich.

Co jeszcze przypadło mi do gustu? Pewien drobny zabieg, a mianowicie kończenie rozdziału i rozpoczynanie kolejnego tym samym zwrotem. Efekt był tym lepszy, że każdy rozdział opowiadał o innej epoce, przedstawiał losy zupełnie innych ludzi. Szczegół, ale na mnie wywarł bardzo pozytywne wrażenie.

W jednej książce dostajemy dwie równolegle opowiadane historie, które łączy śmierć. Obie budują napięcie i wzbudzają niemałe emocje. Z jednej strony mamy strach związany z koronawirusem i tajne śledztwo, które ktoś usilnie stara się udaremnić, z drugiej historię wielkiej miłości sprzed lat i heroicznej walki o wolność. Jest też odrobina polityki, ale raczej jako subtelny dodatek.

Chyba nie ma niczego, co mi się w tej powieści nie podobało. No dobrze, może w jednym momencie nie potrafiłam idealnie wyobrazić sobie rozgrywającej się sceny, ale przy całokształcie to właściwie nieistotni szczegół. Cała reszta była bezbłędna

Kończąc, jednocześnie się cieszyłam, bo przecież poznałam rozwiązanie zagadki, ale z drugiej strony było mi najzwyczajniej w świecie smutno, że muszę odłożyć książkę na półkę. Całe szczęście, Bezruch to czwarty tom o komisarz Suszczyńskiej, więc czekają mnie jeszcze trzy poprzednie do nadrobienia. Mam nadzieję, że będą równie dobre.

Wam natomiast gorąco polecam Bezruch. Kryminał napisany świetnie, bohaterowie wiarygodni w swoich zachowaniach i przeżyciach, czyta się szybko i potrafi zaskoczyć przy zakończeniu. A przecież o to chodzi w kryminałach, prawda? Łapcie zatem i czytajcie. Mi pozostaje jedynie życzyć wam udanej zabawy.