Życie Violette

„Im większe nieszczęście, tym większą zasługą jest żyć”

Życie Violette to lektura niecodzienna, na drugą taką nie traficie. Nieskazitelna i spokojna, głęboka i bardzo intymna. Wzruszająca i sprawiająca, że mając ją w ręce zapominamy o świecie, wszystko przestaje mieć znaczenie, liczy się tylko opowiadana przez Violette historia. Płynąca jak toń spokojna, niczym nie zmącona, trochę zagubiona …

„Panie Seul, kiedy w drzwiach szafy jest klucz, to znaczy, że jej właściciel nie życzy sobie, żeby ktokolwiek ją otwierał”.

To opowieść o niezwykłe kobiecie, która miała trudne dzieciństwo. Wyszła za mąż za starszego od siebie mężczyznę, z którym życie było pasmem udręk i niepowodzeń. Zdradzał ją codziennie, nie darował żadnej kobiecie, która pojawiła się w jego zasięgu. Kobieta nigdy nie została zaakceptowana przez teściów, była przez nich ignorowana i lekceważona. Nawet ich córeczka nie potrafiła zlikwidować tej bolesnej granicy. Po utracie pracy dróżniczki na kolei, dostaje propozycje kolejnej pracy, dozorczyni na cmentarzu. Zajmuje się sprzątaniem grobów, pilnowaniem porządku na cmentarzu, sprzedaje znicze, a przede wszystkim jest powiernikiem dla osób, które straciły bliskich. Wysłuchuje ich, służy dobrym słowem i gestem, ciepłą herbatą i czasami noclegiem.

Violette dotyka rodzinna tragedia, po której już nic nie będzie takie, jak kiedyś. Mąż się od niej odsunął, nie potrafił przyjąć bólu, jaki był w ich rodzinie. Ta tragedia spowodowała, że każde z nich zaczęło żyć własnym życiem, poszukując ukojenia i próbując ukoić żal. Jak zakończy się ich małżeństwo, czy definitywnie się rozstaną czy być może, po traumatycznych chwilach, jednak zbliżą się do siebie?

Violette stara się wyjść z tej życiowej nicości i poszukuje swojego miejsca na ziemi. Przypadkiem na cmentarzu spotyka mężczyznę, dzięki któremu, będzie chciała na nowo zawalczyć o siebie, o swoją przyszłość. Będzie się starała zneutralizować tkwiący w niej ból i odważniej dążyć do realizacji pragnień i marzeń. Chce poczuć szczęście i być potrzebna i kochana. Chce żyć własnym życiem, a nie życiem dla innych, pod ich dyktando.

„Słowa niewypowiedziane wyją w głębi nas”.

Pomimo, że historia głównie dzieje się w miejscu, gdzie króluje śmierć, to jednak napawa nadzieją i optymizmem. Ukazuje nam, że nie można się poddawać, należy walczyć o siebie, swój rozwój i swoją przyszłość. Nie wolno się poddawać, życie jest piękne i trzeba je cenić! Autorka uczy, że można się cieszyć z małych i zwykłych rzeczy, sztuką jest doceniać to, co się ma, nawet jak nie są to nie wiadomo jakie bogactwa. Trzeba czerpać radość z życia, ono jest takie kruche i szybko ucieka. I nie ma już powrotów.

„Jest coś silniejszego od śmierci, to trwanie nieobecnych w pamięci żyjących”.

Cudowna i wrażliwa historia niezwykłej kobiety, skrzywdzonej przez los, obdartej ze złudzeń i marzeń. Ale wykrzesała z siebie ikry odwagi i ochoty do korzystania z dobrodziejstw tego świata. Łzy i śmiech, ból i radość, smutek i nadzieją towarzyszyły jej codziennie, sprawiały, że mimo wszystko chciała żyć, chciała kochać i być kochana.

„Rodzina się nie rozpada, ale się przekształca. Część jej staje się niewidoczna”.

Ta lektura jest tak spokojna i cicha, że słychać wydobywający się z jej stronic szum myśli i wrażliwości. Nie sposób o nich zapomnieć, cały czas okalają nasze serca, sprawiają, że chcemy dalej być wtopieni w tę piękną opowieść. Nie możemy się z nią rozstać, odłożyć jej, czy o niej na chwilę zapomnieć.

Z tej powieści wydobywa się całe bogactwo złotych myśli i aforyzmów. Są przenikliwe, mądre i uczące pokory i szacunku do życia. Bo czy obok straty bliskich można przejść obojętnie? Przecież pamięć o nich jest najważniejsza i ona nie umiera nigdy. Pomimo, że bliskich już nie ma z nami to ciągle i nieustannie żyją w naszych myślach i sercach. Są wieczni. Jak ta historia …

Niezwykła i wzruszająca, piękna i delikatna, subtelna i czysta … Niezapomniana ...

Lubicie pracę w ogrodzie? Ja uwielbiam patrzeć jak moje starania przynoszą efekty, jak kolejny cykl zatacza koło począwszy od kiełkującego listka, po zbiór owoców pracy i zimowy odpoczynek. To ogromna radość i satysfakcja.

Dlaczego o to pytam? Bo dziś mam dla Was opinię o zachwycającej powieści, w której między innymi ogród okazuje się terapią na złamane życie. To tu najpełniej widoczny jest naturalny życiowy cykl, który w końcu zawsze się zamyka. Pokazuje jak jest piękny i jak okrutnie, bezwzględnie nieodwołalny.

W okładce „Życia Violette” zakochałam się od pierwszego wejrzenia, a w treści od pierwszych stron. To opowieść o pozornie zwykłej kobiecie, która równie mocno dba o umarłych, jak i żywych. Tym pierwszym zapewnia opiekę i pamięć, tym drugim zawsze służy współczującym słowem i gorącą herbatą. Bo życie Violette związane jest z cmentarzem.

To tu toczy się jej życie każdego dnia od wielu lat w podobnym rytmie. Choć kiedyś było inaczej. Kiedyś miała ukochaną córeczkę i męża. Jedno i drugie zniknęło nieoczekiwanie pozostawiając ogromny ból, pustkę i pytania bez odpowiedzi. Tylko czy ich uzyskanie przyniesie jej ukojenie?

Decydując się na lekturę nie spodziewałam się, że dostanę więcej niż jedną opowieść o trudnej miłości, o radzeniu sobie z traumą, o uczuciach niemożliwych, emanującą magią codzienności, radością z małych rzeczy i siłą kobiecości, która nawet na zgliszczach zacznie ponownie rozkwitać.

Bo w życiu człowieka, jak w naturze przychodzą dni słoneczne, deszczowe, a czasem i niszczący kataklizm. Ważne, by podobnie jak bohaterka powieści odnaleźć w sobie siłę, przeczekać zimę i znów cieszyć się urokami wiosny.

Czy w pozornie dość prostej historii można odnaleźć głębię i zachwycić się nią bez reszty? Oczywiście! Trzeba jedynie być Valerie Perrine i utkać opowieść niebanalną i oryginalną, a potem pozwalać ją poznawać ludziom.

Jest to historia pewnej kobiety, która jest opiekunką cmentarza. Zna dokładnie jego topografię, historie życia i śmierci osób tam pochowanych. Potrafi bezbłędnie wskazać i opowiedzieć o ich rodzinach, romansach, problemach z jakimi się borykali, pamięta też ich pogrzeby i wszystkie momenty temu towarzyszące. Kobieta jednak niesie na swoich barkach bagaż doświadczeń, które ukształtowały ją w takiego człowieka jakim jest teraz.

W tej książce dzieje się magia. Życie i śmierć idą tu w parze. Muskają się niespiesznie, krzyżują swoje drogi i zaznaczają swoją obecność, czarują i nadają tej historii bieg.

Trzeba się przygotować na mnogość emocji, które atakują czytelnika raz po raz, ponieważ autorka serwowała je pięknie podane i hojnie podlane wzruszeniami. To taka opowieść z głębi serca, powoli otulająca i zachwycająca treścią. Jej wielowarstwowość i wielowymiarowość odczuwalna jest niemal cały czas, a sposób w jaki ta historia została przedstawiona, dobór słów i piękno z nich wynikające są absolutnie unikatowe.

To powieść monumentalna, powodująca wyrzuty miłości i czułości w stosunku nie tylko do bohaterki ale też do samej siebie, bo utożsamianie się z nią to także rodzaj autoterapii i pogłaskania własnej, strudzonej duszy. Tę książkę trzeba przeczytać i podarować sobie odrobinę cudownych i niezapomnianych chwil.

Poruszająca historia, która sprawiła, że uroniłam nawet łezkę żalu. Tak mną wstrząsnęła tą opowieść. Łatwo jednak wyobrazić sobie to, że gdzieś na tym świecie żyje osoba, która faktycznie mogła przeżyć tak traumatyczne chwile. Takie książki, którą zaserwowała nam Valerie Perrin sprawiają, iż człowiek zatrzymuje się na chwilę, zastanawiając się nad sensem swojego istnienia. Wierzcie mi lub nie, ale po lekturze tej książki z wdzięcznością rozejrzałam się dookoła siebie, doceniając to czym akurat obdarzył mnie los.

Niezwykła, momentami zapierająca dech w piersiach historia o cudownej kobiecie, niebanalnej, która przeszła nie jedno. Pokazuje, że można cieszyć się życiem i małymi rzeczami, jakie napotykamy na naszej drodze mimo wielu, naprawdę wielu przeciwności losu, które niejednego twardziela powaliłyby na łopatki. Ta powieść zaszczepiła we mnie nadzieję na lepsze jutro, na to, że po burzy zawsze świeci słońce. Książka Valerie Perrin to idealne przedstawienie powiedzenia „śmiech przez łzy”. Z gatunku niby powieść obyczajowa, ale mnogość opowiedzianych w niej historii sprawia, że nie zabrakło w niej elementów romansu, czy nawet kryminału. Jednym słowem sztos!

,,Życie Violette " wbrew zachwytów czytelników nie trafiła do mnie i nie wywarła zbyt wielkiego wrażenia. Być może nie był to odpowiedni czas i miejsce . Jednak w moim odczuciu ta historia bardziej trafi do osób dojrzałych, mających duży bagaż doświadczeń i to niełatwych .

To historia o walce z bólem, stratą. O przemijaniu , a także o odnajdywaniu prawdy dającej ukojenie duszy i pokazaniu jak los potrafi być przewrotny .Gdy myślimy że żadne szczęście nas nie czeka stawia na naszej drodze odpowiednich ludzi.

Książka jest przygnębiająca. Violette jest dozorczynią cmentarza, którą porzucił mąż, jedyne dziecko zmarło a ona sama bardziej trwa niż żyje .

Z biegiem historii poznamy tutaj także dziwny rodzaj miłości między bohaterką a mężem , który nie stronił od romansów ale w jakiś sposób ją kochał i pragnął ochronić przed gorzka prawdą związaną z wypadkiem w którym zginęła ich córka.

Gdy ze strony na stronę poznawałam bohaterkę i jej historię smutek stał się nie do zniesienia. Jednak ta postać tak właśnie ma wyglądać . Odrodzić się kawałek po kawałku i szukać uśmiechu w drobnostkach .

Ta historia z pewnością skłania do refleksji i to wielu. Sama postać Violette jest dla mnie wyjątkowa i magiczna ,jej emocje wpłynęły na mnie a sama historia bardzo przytłoczyła.

Jednak całą książka w ogólnym odczuciu nie była dla mnie . .

Gdzieś w głębi czułam się nie na miejscu, jednak jak wspomniałam być może nie dojrzałam wystarczająco aby do końca zrozumieć sens i ważność tej powieści .

"Fabuła książki nieco nietypowa, bo opowiada o żałobie i śmierci. Akcja dzieje się głównie na cmentarzu.

Jednak książkę, chociaż opowiada o śmierci, łatwo się czyta. Nie jest smutna, ani przygnębiająca, a nawet więcej: dodaje otuchy.

Wciąga, łączy w sobie: powieść obyczajową, romans a nawet kryminał.

Lekki minusik za wielowątkowość, ale mimo tego i tak jest świetna.

Oswaja temat śmierci, jednocześnie pokazując, że należy cieszyć się życiem. W końcu, po deszczu zawsze przecież wychodzi słońce.

Naprawdę warto przeczytać."

Człowiek czasem potrzebuje przebudzenia. Momentu, który wywróci jego życie do góry nogami i brutalnie pokaże co jest tak naprawdę ważne. Śmierć i poważna choroba przypominają o tym najdobitniej. Właśnie dlatego Życie Violette, czyli historia, gdzie śmierć jest niczym członek rodziny zasiadający codziennie przy stole tak mocno przypomina o tym, że życie jest cudem. Nie są nim wielkie wydarzenia, ale prosta codzienność. Praca w ogrodzie, radość z samodzielnie wyhodowanych owoców i warzyw, rączka dziecka spoczywającą bezpiecznie w twojej dłoni. Lubię takie niecodziennie-codzienne historie i dlatego ta wędruje do ulubieńców tego roku. Może i życia?

Życie Violette to książka, która niczym delikatny kwiat wolno rozwija swoje płatki. Nie jest porywającą historią, która wciągnęłaby od pierwszej strony. Płynie raczej powoli i leniwie, ale właśnie w tym tkwi cały jej urok i siła. Pachnie świeżością i nowością, jestem pewna, że jeszcze czegoś podobnego nie czytaliście. Wyłamuje się z wszelkich schematów, a jednocześnie proza autorki jest bardzo elegancka i urokliwa. Po prostu francuska i miłość wyłaniająca się z kolejnych stron też mi się właśnie tak kojarzy. Wędrówki urokliwymi ulicami, siąpiący deszcz, który zmusza kochanków do zatrzymania się w restauracji, wypijane powoli lampki wina, przyciągający magnetyzm.

Violette - główna bohaterka powieści jest dozorczynią cmentarza, która towarzyszy przy pogrzebach, spisuje mowy na nich wygłoszone czy po prostu orientuje się gdzie spoczywają zmarli i chętnie udziela takich informacji ich bliskim. Jest elegancka i bardzo profesjonalna, jednak gdzieś pod szarymi ubraniami, kryję się cała feeria barw i przede wszystkim wzruszająca historia jej życia. Dlaczego wybrała taką pracę? Jak to jest otaczać się na codzień praktycznie tylko zmarłymi? Czy wtedy docenia się życie mocniej?

Mam nadzieję, że sięgniecie po tę książkę, aby poznać odpowiedzi na te pytania. Polecam ją wszystkim lubiącym poetyckie, piękne historie, które zapadną w pamięć na lata. W moim przypadku z pewnością tak będzie. Odnalazłam w niej taką dozę ciepła, uwielbienia życia i docenienia go, że będę do niej jeszcze nie raz powracała.

Kolejna przepięknie wydana książka od Albatrosa zawojowała książkowy świat. Okładka przewijała się wszędzie, co tylko wzmogło mój apetyt na tą powieść. Ale, że jest to powieść z gatunku literatury pięknej, to już z odbiorem mogło być różnie.

Życie Violette to powieść specyficzna, pod względem fabuły jak i przedstawienia jej. Losy Violette są pokazane w nie chronologiczny sposób. Mamy tutaj dużo przeskoków czasowych, co może powodować pewien chaos. Powieść czytało mi się całkiem dobrze, jednak do końca dobrnęłam raczej z obowiązku niż z przyjemności. Nie czułam żadnego zaciekawienia, ale ciągle liczyłam, że nadejdzie ten moment, w którym zrozumiem wszystkie zachwalające opinie. Całość niestety nie spodobała mi się, nie zrozumiałam przesłania, nie wywołała u mnie większych emocji, a Violette nie wzbudziła mojej sympatii.

To powieść, która pięknie będzie się prezentować na półce, bo wydana została przepięknie. Co do treści - nie trafiła w mój gust, ale moje relacje z literaturą piękną są skomplikowane.

Nadzieja - jeśli miałabym zobrazować to słowo byłaby nim właśnie książka Valerie Perrin.

Każde słowo jest tu niczym kropla wiosennego deszczu, który pobudza do kwitnienia uschnięte rośliny. Życie Violette było dla mnie niezwykle oryginalną literacką przygodą, gdyż pierwszy raz tematykę cmentarzy, pogrzebów i umierania podano w tak przystępny i przyjemny sposób.

Oswajamy się w niej ze śmiercią, odkrywamy czym jest przemijanie, jak wygląda proces wychodzenia z traumy

W klimacie cmentarzy, pogrzebów i przemijania odnajdziemy wspaniała odę do życia.

Ta książka jest niczym remedium, gdy poszukujemy w literaturze ukojenia, działa niczym opatrunek.

Każdy rozdział wywołuje osobistą refleksję, jest niczym okruch życia, zawiera osobna historię, która w połączeniu z resztą tworzy jedną całość.

Nie spodziewałam się, że nawet wśród tak przytłaczającej tematyki można odnaleźć radość! Valerie Perrin i jej pierwsza książka wzbudziła we mnie osobistą refleksję, pokazała, że pomimo dramatycznych wydarzeń nie warto zamykać się w swojej skorupce, że jeszcze życie ma do podarowania wiele pięknych chwil.

Choć wydaje się nam zwykle, że nasze problemy są najgorsze i największe, to na szczęście w większości przypadków tak nie jest. Dopiero kontakt z innymi osobami, ich dramatyczne niekiedy losy, opowiadane historie sprawiają, że zaczynamy dostrzegać właściwą skalę własnych kłopotów i zyskujemy wiarę w to, że da się je rozwiązać. Tym bardziej, że są osoby, które mimo dramatycznych wydarzeń, mimo bolesnych strat, różnych chorób nie pogrążają się w smutku, które żyją pełnią życia, ciesząc się każdym przejawem piękną i doceniając każdą chwilę – wiedzą bowiem, jaka jest cenna.

Taką właśnie osobą jest Violette Toussaint, była dróżniczka, a obecnie… dozorczyni na cmentarzu w Burgundii. Choć ten zawód to coś więcej niż tylko techniczne określenie zestawu obowiązkowych czynności. Nie obejmuje bowiem tego, co rzeczywiście kobieta robi, począwszy od zapisywania zachowań osób uczęszczających na pogrzeby, po niezwykłą troskę o groby i o rosnące na cmentarzu kwiaty. Patrząc na nią, nikt nie domyśliłby się nawet, jakie dramatyczne historie wypełniają jej życie i z jakim poczuciem straty musi się borykać.

Obrazy z jej życia oglądamy dzięki plastycznym słowom, które namalowała na stronach powieści pt. „Życie Violette” jej autorka, Valérie Perrin. Opublikowana nakładem Wydawnictwa Albatros książka to nie tylko przykład wspaniałej literatury i doskonałego warsztatu autorki, ale również fascynująca opowieść o kobiecie niezłomnej, która pomimo trudów życia zachowała wielkie serce. To zatem lektura nie tylko dla osób ceniących sobie powieści obyczajowe, ale również dla tych wszystkich, których fascynują opowieści nie związane z czasem, które toczą się leniwie, które praktycznie pozbawione są wydarzeń, a jednocześnie dzieje się w nich dużo – przynajmniej pod względem emocjonalnym. Z pewnością, poza pięknem (w tym pięknym stylem) znajdziemy w książce również pocieszenie oraz źródło siły. I niewyczerpaną instrukcję pięknego życia.

Historia toczy się dwutorowo – obcujemy nie tylko ze zmarłymi, a właściwie Violette i jej codzienną pracą, ale również śledzimy jej losy, od chwili narodzin. Można powiedzieć, że już jej przyjście na świat, któremu towarzyszyło niecodzienne zjawisko, poprzez jej życie wypełnione samotnością i pracą, aż po spotkanie przyszłego męża i ciążę, ukształtowało ją, sprawiło, że stała się kobietą o silnym konstrukcie psychicznym. Szczególnie, że jej związek był burzliwy, a właściwie smutny – również w nim była samotność, wspierana jeszcze niechęcią rodziców partnera. Dlatego też, kiedy pewnego dnia w niewyjaśnionych okolicznościach mężczyzna zniknął, tak naprawdę bliżej jej było do modlitwy dziękczynnej niż do smutku. Choć tak naprawdę całe łzy już wypłakała, a mąż nie dzielił jej cierpienia, kiedy był przy niej, zatem jego zniknięcie nie zmieniło drastycznie jej życia. Znaczenie straciło nawet to, czy żyje czy też nie…

Co się stało z mężem Violette? Co się stało z jej wyczekiwanym dzieckiem? Na te i wiele pytań odpowie nam ta piękna powieść, choć tak naprawdę kolejne strony pochłaniamy nie po to, żeby zaspokoić swoją niezdrową ciekawość, ale dlatego, że codzienność Violette jest wyjątkowa. Głównie dlatego, że to sama Violette ją tworzy. Lektura tej pięknej powieści nas ubogaca, stajemy się mimowolnie świadkami niezwykłej przemiany wewnętrznej. Nie sposób bowiem obcować z takimi osobami, jak Violette czy Sasha, nie zmieniając perspektywy, nie zmieniając naszego sposobu funkcjonowania na ziemi.

Książkę czytało mi się bardzo dobrze, płynnie i szybko. Była przyjemna. To cudowna powieść, która jest napisana w zrozumiałym, trafiającym do czytelnika pismem. Fabuła książki jest oryginalna i praktycznie nieprzewidywalna. Książka na ogół jest lekka, ale porusza bardzo ważne i trudne tematy. To nie jest powieść o romansie, tylko o miłości przedstawionej w różnym charakterze. Mnie osobiście bardzo poruszyła i gdybym miała tylko okazję przeczytać ją na nowo - chętnie bym skorzystała. "Życie Violette" to książka, która na długo zapadnie w mojej pamięci. Po jej przeczytaniu wzięło mnie na długie rozmyślania, jestem usatysfakcjonowana tym, że dotarłam do końca opowieści i wszystkie wątki tworzyły ze sobą spójną całość.

Rzadko trafiam na taką książkę, w której już po przeczytaniu kilkunastu stron mogę stwierdzić, że będzie to kojąca swoim ciepłem i spokojem lektura. A tak właśnie było w przypadku „Źycia Violette”.

Violette nie miała lekkiego życia, wychowywała się w licznych rodzinach zastępczych, była w związku pełnym pożądania, niekoniecznie jednak miłości, los najpierw odebrał jej córkę, później odszedł mąż. Mimo tego wszystkiego Violette żyje dalej otaczając się spokojem i przyrodą. Ma niewielu przyjaciół i bardzo nietypowe zajęcie - jest dozorczynią cmentarza. Jej praca nie polega jednak tylko na zamykaniu i otwieraniu bramy; pociesza żałobników, służy radą i pomocą, opiekuje się grobami, zna cmentarz i jego rezydentów na pamięć. Violette lubi ubierać się w lato, często jednak zarzuca na nie zimę. Tak jakby szczęście należało chować i chronić, nie pokazywać światu, a mimo swoich ciężkich doświadczeń kobieta potrafi cieszyć się z małych codziennych rzeczy.

I o tym właśnie jest to książka. O radości z codzienności, o uważności życia, o tym, że po każdej żałobie przychodzi ukojenie . Lektura tej książki to balsam dla duszy, bo choć nie jest zawsze wesoła przynosi spokój i optymizm, otula, jak płatki uprawianych przez bohaterkę, kwiatów.

Że „Życie Violette” to samo dobro, wiedziałam jeszcze zanim sięgnęłam po książkę, jednak mimo to dość ciężko było mi się wciągnąć w tę niespiesznie opowiadaną historię. Jednak gdy już wpadłam w nurt opowieści chciałam więcej i więcej. I może nie ma tu nagłych zwrotów akcji, czy królików wyskakujących z kapelusza jest to powieść, która usatysfakcjonuje większość czytelników.

Podobno nie można docenić szczęścia bez zaznania smutku. Ani życia bez doświadczenia bólu śmierci. Zgadzacie się?

Myślę, że Violette tak.

Pracująca jako dozorczyni cmentarza, główna bohaterka tej książki, o dziwo pokazuje jak doświadczać życie. Jak odnajdywać jego piękno w zwyczajnej codzienności, jak do niego powracać z trudnych momentów. Jak rozpoczynać na nowo, w miejscu, którym innym kojarzy się z końcem. Jak uśmiechać się mimo bolesnych wspomnień. I jak nieść ukojenie innym, których spotykamy na drodze.

Ta książka jest niecodziennie piękna i nieoczywiście radosna. Taka pomimo.

Pomimo wszeobecnej śmierci hołduje radości życia.

Pomimo stracie pokazuje ciepło miłości.

Pomimo łez daje nadzieję.

Pomimo bólu osładza zwyczajność.

Najpierw zakochałam się w tej okładce, a potem w treści. I niech to uwielbienie zostanie ze mną jak najdłużej ❤️

Tak intrygująco zapowiadającej się powieści jeszcze nie spotkałam. Opis obiecywał niemalże bajkową historię, okładka przyciągała wzrok a klimat zaledwie pierwszych stron przeniósł mnie na wyżyny wyobraźni. Dawno nie czytałam tak magicznej, wyjątkowej powieści i przyznaję, że Valerie Perrin napisała książkę, która przeszła moje najśmielsze oczekiwania.

Oto książka, która nie mogła być bardziej nieoczywista. Trafia do czytelnika, ponieważ składa się z licznych warstw, symboli, niedomówień. Zmusza nas do intensywnego czytania między wierszami, do wyciągania wniosków do analizowania poznanych faktów, działań bohaterów, ich myśli a nawet przyszłości. I chociaż brzmi to męcząco to wcale tak nie jest a lektura tej powieści to jedna z największych przyjemności.

Tytułowa Violette to cicha, charyzmatyczna i bardzo nietypowa postać. Dzięki niej poznajemy prawdę na temat życia, śmierci, miłości i dojrzewania. To na podstawie jej losów nasz światopogląd przejdzie generalną zmianę, ponieważ jak się okazuje po lekturze, wierzymy w nie te rzeczy, które powinniśmy doceniać. O tym jednak dowiecie się sami, ponieważ losy tej bohaterki na każdego wpłyną indywidualnie - każdy z nas jednak bez problemu utożsami się z wybraną odsłoną Violette a przyznaję, że ta kobieta jest jak paleta osobowości, doświadczeń oraz życiowych mądrości.

Violette spędza całe dnie na cmentarzu. Do jej obowiązków należy porządkowanie grobów choć kobieta wychodzi z inicjatywa, by jednocześnie wspierać pojawiających się tam żałobników. Poznała wiele smutnych i wzruszających historii, choć nie obyło się również bez tych w jakiś sposób podnoszących na duchu. Czytając o tragediach, żalu, ostatecznych pożegnaniach nie mamy jednak serca wypełnionego smutkiem, ponieważ główna bohaterka nam na to nie pozwala. Jej osobowość aż tętni chęcią życia, walką z przeciwnościami oraz poczuciem, że warto walczyć do samego końca co przekłada się na inteligencję autorki, która jest bardzo spostrzegawczym obserwatorem świata.

Trudno w słowach zachwytu ująć tą wielką mądrość jaką niesie ze sobą lektura "Życie Violette". Tylko czytelnik, który osobiście skusi się, by poznać przygodę tej nietypowej bohaterki zrozumie sens oraz głębię przesłania. I chociaż jest to powieść cudowna, niemagicznie magiczna, szczera, wielowarstwowa i piekielnie inteligenta to mimo wszystko jej największa zaletą jest przyziemność, zrozumienie i pełna wiarygodność przedstawionych wydarzeń.

„Życie Violette” to historia kobiety, która całe dnie spędza na cmentarzu. Dba o groby, wymienia kwiaty, sprząta znicze… Można powiedzieć, że jest takim dobrym duchem cmentarza, który nie jedno już słyszał, ale i nie jedno przeżył.

Tak naprawdę napisać, że jestem oczarowana książką to za mało. Pisząc dla Was swoją opinię brakuje mi słów, aby opisać wszystko co czuję po przeczytaniu tak genialnego dzieła. Cała historia jest zarówno piękna, jak i smutna, ale także z pozoru dość prosta. Nigdy nie sądziłam, że historia dozorczyni cmentarza może mnie tak pochłonąć. Nie spodziewałam się, że może z niej bić taka głębia i realizm. Jednak Valerie Perrine stworzyła coś niesamowitego i z całą pewnością oryginalnego.

Czytając „Życie Violette” w sercu odczuwałam pełen wachlarz emocji. Autorka napisanymi przez siebie słowami wchodzi prosto do naszego serca i zostawia w nim ślad na zawsze. Czuć, że książka ta napisania jest z głębi serca o czym świadczy nie tylko treść, ale i dobór słownictwa, które jest przepiękne i otula czytelnika swoim ciepłem.

Nasza tytułowa Violette przeżyła bardzo wiele, a w jej życiu jest sporo śmierci i to nie wcale przez wykonywaną pracę. Straciła swoją kochaną córkę, męża… Jednak co jest tutaj piękne to fakt, że kobieta się nie załamała. Nie przestała celebrować życia i się z niego cieszyć. Tak naprawdę cała ta książka jest dziełem chwalebnym dla codziennego życia i radości z małych rzeczy. Bohaterka uczy nas patrzeć w przyszłość z pogodą ducha i udowadnia, że należy pogodzić się z tym co przynosi nam życie. Tutaj życie i śmierć wzajemnie się przenikają, krzyżują swoje drogi i są nieodłącznym elementem naszego istnienia. Nadają one sens całej powieści.

Prócz Violette spotykamy tutaj także kilku innych bohaterów, których postacie zostały skonstruowane w tak samo piękny sposób. Nawet jeżeli pokazują swoje gorsze oblicza to tak naprawdę drzemie w nich dobro.

„Życie Violette” to tak naprawdę powieść o prawdziwym życiu, w każdym jego odcieniu. Z emocjami dobrymi, jak i tymi złymi, a co najważniejsze pełnymi realizmu. Sądzę, że wiele czytelników (a zwłaszcza czytelniczek) utożsami się z naszą bohaterką i poczuje niezwykłą ulgę, a także swego rodzaju odkupienie. Żałuję, że książka skończyła się tak szybko, bo jej lektura była cudownym doświadczeniam i naprawdę chciałabym jej więcej. Dlatego nie zostaje mi nic innego jak tylko napisać - polecam! Podarujcie sobie kilka cudownych chwil i pozwólcie sobie na odrobinę refleksji o życiu i śmierci.

Zwykła codzienność zamknięta w płatkach kwiatów, które tak lubisz pielęgnować.

W pogawędkach z księdzem.

W szafie zima i lato.

W cmentarnych nagrobkach, którymi się opiekujesz, jakby ludzie, których są symbolem pamięci, wciąż byli wśród żywych.

W rejestrze, w którym notujesz okoliczności, w jakich odbyły się pogrzeby.

We fragmentach piosenek Elvisa.

W plątaninie alejek, którymi codziennie spacerujesz niczym stróż spokoju wszystkich tych, którzy odeszli. Ale i tych, którzy zostali, aby celebrować ich pamięć.

W śmierci, która tożsama jest z nieobecnością, a przecież jest „tajemną obecnością".

W dyskusjach grabarzy, którzy teraz są twoją jedyną rodziną.

Codzienność.

Zwyczajna.

Niezwyczajna.

Twoja.

Przetykana urywkami wspomnień, które bolą. A ból ten jest niczym nić, która łączy cię z wszystkimi, którzy odwiedzają miejsce, którego jesteś dozorczynią.

Płaczesz, śmiejesz się, pamiętasz.

Dziś już nie jesteś niczyja, nie jesteś bezimiennym „iksem” z przypadkowo nadanym nazwiskiem.

Jesteś kimś, jak każdy, który spoczął tu na wieki.

Każdy z nich ma swoją historię. I ty też ją masz...

Gdybym miała określić jednym słowem powieść "Życie Violette", to powiedziałabym, że jest nietuzinkowa. Zupełnie nieszablonowa, zmienna, nieoczywista, a jednocześnie tak piękna, że nie sposób się nią nie zachwycić. Utkana ze skrawków wspomnień, tych dobrych, ale i tych złych. Z fragmentów, które składają się na zwyczajną codzienność, której symbolem jest płaszcz. Przywdziewany niczym kostium, aby ukryć przed światem prawdę, a jednocześnie ją zachować. Prawdę o sobie. O miłości, która była tą pierwszą, która odcisnęła bolesne piętno, które pali do dziś niczym gorejącą rana.

Tę powieść się smakuje, jak smakować powinniśmy życie. Słowo po słowie, zdanie po zdaniu, strona po stronie. Dociera do nas jej przesłanie, które dawkujemy sobie kawałek po kawałku. Lektura tej powieści jest jak muśnięcie skrzydeł motyla. Delikatnie pieści nasze emocje, które dryfują na fali opowieści o życiu Violette. Nie chcemy się od niej oderwać, a jednocześnie nie chcemy skończyć. Choć wydawać by się mogło, że opowieść osadzona jest na fundamencie dosyć przyziemnego, momentami smutnego życiorysu, to autorka stworzyła coś na kształt pięknej nadbudowy, która dodaje jej tylko wyjątkowości. Nie potrafię ubrać w słowa tego wszystkiego, co czułam w trakcie i po zakończeniu lektury. Poruszenie na równi z radością, zachwyt nad pięknem słowa, które można było odnaleźć nawet w prostych zdaniach opisujących, chociażby rytuał picia herbaty, które są wstępem do powieści: „Delektuję się życiem, piję je małymi łyczkami niczym herbatę jaśminową z miodem. A gdy nadchodzi wieczór, kiedy cmentarne bramy są zamknięte, a klucz wisi w moim mieszkaniu na drzwiach do łazienki, jestem w raju”. Napiszę więc tylko — piękna, po prostu piękna!

Podsumowując:

Ta powieść to przepięknie nakreślona pochwała dla życia. Życia, które powinniśmy celebrować każdego dnia. Nawet wtedy, kiedy to, czego w nim doświadczyliśmy, dalekie było od ideału. Nawet jeśli doznaliśmy bólu straty, odrzucenia i samotności. Powinniśmy doceniać każdy najdrobniejszy jego dar, bo najpiękniejsze co mamy, to życie właśnie. Napisana subtelnie, niemal poetycko opowieść, która jest niczym dotyk promieni słonecznych, które delikatnie łaskoczą naszą twarz. Ta książka jest niczym remedium na wszelkie troski – otuli nas i ukołysze w swoich ramionach, abyśmy mogli w każdy kolejny dzień wejść z uśmiechem i poczuciem spełnienia. Polecam z całego serca!

Piękna okładka, doskonała oprawa, świetny marketing i… nic poza tym. Niestety, treść tej książki jest po prostu tak nijaka z ogromem niepotrzebnych dłużyzn, że ja po prostu męczyłam ją a nie czytałam. Przyznaję, że zamysł był naprawdę ciekawy, ale sposób podania już tak nijaki, że niestety książka trafia na moją listę “do przeczytania i zapomnienia”. No niestety, ja nie rozumiem jej fenomenu.

.

Ogólnie cała fabuła opiera się za smutku, braku sensu życia i stracie jaka dotknęła tytułowej bohaterki. Kobieta pracuje na cmentarzu, jest tam dozorczynią. Każdego dnia otacza ją śmierć. Można powiedzieć, że kisi się w sosie ze swojej traumy. A tym co chce nam przedstawić autorka jest cały życiorys Violett. Wiele jej lat życia pokazanych bardzo szczegółowo, aż do czasów obecnych. I zgadzam się, że mógł to być celowy zabieg, ale w tych opisach było tyle dłużyzn, że w pewnym momencie robiło się to nudne. Poza tym charakterystyczny dla tej książki jest praktycznie brak dialogów. Jest ich tak mało, że właściwie ja miałam odczucie jakby to był wewnętrzny monolog.

.

Mimo wszystko czytałam do końca, aby dowiedzieć się co tam właśnie było tym fenomenem. Czekałam na coś co zaskoczy i powiem sobie “tak, było nudno, ale końcówka to taka petarda, że było warto” no i niestety się nie doczekałam. Właściwie dla mnie był to stracony czas. Nie mam więc potrzeby jej polecenia.

Choć po przeczytaniu informacji na okładce spodziewałam się raczej mrocznej historii, takiej gdzie dominuje tematyka śmierci, cmentarzysk i bólu po utracie bliskich otrzymałam historię ku pochwale życia. Taką, gdzie cieszą małe drobiazgi, taką gdzie z radością spogląda się w przyszłość i w końcu taką gdzie pogodzenie się z przeszłością warunkuje dalszą radość z życia. I choć utrzymana jest w melancholijnym nastroju potrafi podnieść na duchu czy wręcz utulić. Potrafi zachwycić treścią, opisami, a nade wszystko wywołać wzruszenie. Cała gama emocji z którymi mamy do czynienia podczas lektury tej książki zabrała mnie na wycieczkę w głąb swojego serca, nie pozwalając na to, by uniknąć roztkliwienia.

Czytajcie! Ta książka to prezent, który można ofiarować samemu sobie…

Violette to dozorczyni cmentarna. Jej dni zaczynają się i kończą pomiędzy pomnikami, a historie zmarłych zajmują dużo miejsca w jej codzienności. Kobieta wierzy jednak, że tam, gdzie coś się kończy, może również coś się zacząć, a zło zawsze można przekuć w dobro.

Założyłam, że ta historia będzie bardzo smutna. Bo jak inaczej można wyobrazić sobie opowieść, która w dużej mierze rozgrywa się pośród cmentarnych alejek? Aż się nasuwa poczucie melancholii, nutka nostalgii, odrobina samotności. Wydawało mi się, że odbicie tych uczuć znajdzie się również w osobie głównej bohaterki. Bardzo się myliłam.

Choć Perrin w swojej powieści poświęca sporo miejsca kwestiom śmierci, żałoby i tęsknoty, to rozgrywające się wydarzenia dotyczą przede wszystkim życia. Na stronach książki poznajemy jego barwy, smaki i zapachy. Autorka pokazuje nam, jak dostrzec piękno w brzydocie i radość w smutku. Podążając za główna bohaterką mamy okazję, by przekonać się, jak wiele ma nam do zaoferowania codzienność, możemy się nauczyć czerpać przyjemność z małych rzeczy.

W „Życiu Violette” spotyka się wiele interesujących i istotnych tematów. Miłość, przyjaźń, macierzyństwo, śmierć- te motywy, tak bardzo już wykorzystane i przepracowane w literaturze, w tym utworze nabierają nowego znaczenia, zyskują powiew świeżości. Autorka dobrze wie, jak zainteresować czytelniczki. Oferuje nam powieść obyczajową najwyższych lotów, w której ważne kwestie zostają przedstawione w intrygujący sposób, z udziałem charakternych postaci i obecnością rodzinnej tajemnicy.

Perrin opowiada więcej, niż jedną historię. Kolejne rozdziały to fragmenty życia różnych osób i różne perspektywy czasowe, które pięknie łączą się w całość, znakomicie się uzupełniają i wzajemnie pogłębiają swoją wartość. Poznając książkowe wydarzenia i angażując się w tę opowieść, byłam pod dużym wrażeniem, jak umiejętnie pisarka potrafi wymieszać tematy i charaktery, sprytnie przemieszczać się pomiędzy przeszłością i teraźniejszością i zacnie ukazywać myśli, marzenia i tęsknoty bohaterów.

Kreacja postaci udała się autorce fantastycznie. Szybko przekonałam się, że bohaterzy kryją w sobie o wiele więcej, niż można by zakładać. Perrin odwołuje się do ich dzieciństwa i młodości, pokazuje sytuacje i relacje, które ich ukształtowały oraz czynniki, które doprowadziły ich do podjęcia konkretnych decyzji. Podczas lektury zdarzało mi się pomyśleć, że pomyliłam się w ocenie bohaterów, analizowałam ich życie, snułam refleksje. W tej powieści nic nie jest czarne lub białe, a każdy szczegół ma ogromne znaczenie.

Styl autorki to czysta poezja. Od początku zauroczyła mnie słowem i już do samego końca podtrzymywała nim moje zainteresowanie. Czytałam te same fragmenty wiele razy, nie mogąc przestać delektować się pięknym językiem i wartością każdego wyrazu. I właśnie tę magiczną niemalże narrację będę kojarzyła najlepiej z tą powieścią.

„Życie Violette”, to historia, która zaskoczyła mnie swą przewrotnością. Wspaniała, poruszająca, głęboka, wartościowa i mądra. Mogę ją polecić z czystym sercem i sumieniem.

Literatura piękna ma to do siebie, że często jest trudna i niezrozumiała. Czy taka właśnie jest powieść Valerie Perrin „Życie Violette”? Po części tak. Tak właśnie ją odczuwam.

Mamy pewną historię i do niej dochodzą różne wątki. Czasami można się pogubić. Powieść „Życie Violette” jest bestsellerem we Francji.

Mamy tutaj opisane życie pewnej kobiety. Niby zwykłe szaro-bure, ale jednak coś w nim jest.

Znajdziecie tutaj morze emocji: od straty ukochanego dziecka, żałoby, nienawiści do radości, uśmiechu i szczęścia.

Violette Toussaint – nasza główna bohaterka była dróżniczką. Pech chciał, że straciła pracę. Obecnie nasza bohaterka jest dozorczynią cmentarza. Opiekuje się grobami. Robi liczne notatki z pogrzebów. Obserwuje wszystkich. Zna daty urodzin i śmierci prawie wszystkich zmarłych spoczywających na jej cmentarzu. Doskonale wie, kto odwiedza groby, a kto nie odwiedza swoich bliskich zmarłych. Czy prowadząc takie konspiracyjne życie może być szczęśliwa? Co tak naprawdę daje szczęście? Czy pracując ze zmarłymi można być szczęśliwym, czy raczej ponurym?

„(…) Delektuję się życiem, piję je małymi łyczkami niczym herbatę jaśminową z miodem. (…)”

Każdy jej dzień jest prawdziwym darem od niebios. Możecie dowiedzieć się jak wyglądały początki jej życia. Czy była szczęśliwym i chcianym dzieckiem? Poznacie również jej męża Philippa Toussainta. Jakim był człowiekiem? Czy był idealnym partnerem?

Przez tę historię można płynąć – o ile uwielbia się ten gatunek.

Dzięki naszej bohaterce możemy dowiedzieć się więcej na temat pracy dozorczyni cmentarza. Czy bylibyście zainteresowani taką pracą?

Na początku każdego rozdziału znajdziecie różne cytaty, np.:

„(…) Mówić o Tobie to przedłużać Twe istnienie, niczego nie powiedzieć znaczyłoby o Tobie zapomnieć. (…)”

Czy warto grzebać w przeszłości? Violette uczy nas, że nie warto. Nie warto rozpamiętywać tragicznych wydarzeń – trzeba żyć dalej. Śmiać się i płakać – ale żyć. Zostając w traumatycznych wspomnieniach będziemy jak żywe trupy.

Powieść „Życie Violette” dla mnie nie była lekką lekturą. Musiałam się w nią głęboko wgryźć, żeby zrozumieć jej sens. Szybko się jej nie czyta. Jednak mimo wszystko polecam poznać historię Violette. Jej życie niestety nie było usłane różami. Czasami dobrze jest oderwać się od ulubionego gatunku i przeczytać coś odmiennego.

Valerie Perrin jest francuską fotografką i scenarzystką, współpracowniczką oraz życiową partnerką słynnego reżysera Claude'a Leloucha.

„Życie Violette” to opowieść o dróżniczce, a później dozorczyni na cmentarzu. Jest ona sierotą i nie zna prawdziwych rodziców. Charakteryzuje się ciepłem i z miłością traktuje swoich bliskich. Zawsze chętna do pomocy i rozmowy, otacza opieką ludzi, którzy stracili swoich najbliższych. W jednym z rozdziałów mówi także o tym, że jej dom jest domem jej przyjaciół i daje im pełne zezwolenie na wchodzenie do niego, nawet kiedy jej nie ma.

Książkę możemy podzielić na dwie opowieści, ponieważ przez przypadkowy pochówek pary zakochanych Violette zmierzy się ponownie ze swoją przeszłością. Pierwsza część opowiada jej historię po zaginięciu ukochanego. Opisuje ból i z czasem obojętność wobec osoby, którą darzyła wyjątkowym uczuciem. Nasza bohaterka, mimo tego, co przeszła, dalej pozostaje sympatyczną, otwartą na ludzi kobietą o dobrym sercu. Jej szafa dzieli się na dwie pory roku - zimę, która jest wyjściowa i bardziej elegancka, oraz lato, będące bardziej kolorową odsłoną Violette, ale też tą częścią, którą pozostawia tylko dla siebie.

Druga zaś mówi o losach bohaterki podczas poznawania Philippe'a Toussainta. Zaczyna się ona pięknie i bajkowo, ponieważ bohaterka opowiada, że była to „miłość od pierwszego wejrzenia". I tak z każdym dniem zakochiwała się w nim bardziej i można nawet rzec, że zaczęła się od niego uzależniać. Jednakże bardzo ciężko było jej z wiedzą o tym, co sądzą o niej jego rodzice, a nie mówili zbyt dobrze.

„Życie Violette” jest jedną z najpiękniejszych książek, jakie przeczytałam dotychczas. Trafiła ona bardzo głęboko do mojego serca i myślę, że pozostanie w nim na dłużej.

MK

Szkolny Klub Recenzenta