Zielone migdały, czyli po co światu Kurdowie

Książka jest świetnie napisana, wciągają te kurdyjskie historie, a autor naprawdę wie o czym pisze. Jednak wzbudziła ona u mnie ogromny, albo nawet OGROMNY niedosyt. Po pierwsze jest krótka, zdecydowanie za krótka, chwiałbym więcej. Po drugie skupia się tylko na irackim Kurdystanie, o którym jednak stosunkowo mało wiemy. Owszem fajnie jest się czegoś dowiedzieć, przeczytać o takim fragmencie Bliskiego Wschodu w którym można normalnie i bez obaw pójść do centrum handlowego, kobiety są coraz częściej traktowane jak równorzędne partnerki, mężczyzna ma nad nimi mniejsza władzę. O miejscu, w którym za próbę rytualnego obrzezania kobiety można trafić do więzienia. Ale brakuje mi szerszego spojrzenia na resztę Kurdów. Zwłaszcza na tych, o których słychać tak często w mediach za sprawą zamachów w Turcji. Myślałem, że znajdę w książce co nieco na ten temat, czemu tak naprawdę to robią. Ciekaw byłem spojrzenia kogoś, kto mógłby być bardziej obiektywny nie pro tureckie media. Tego niestety nie ma i niedosyt po lekturze niestety jest.

Jest taki naród liczący sobie, bagatela, około 25-27 milionów. ludzi.

Dzięki "światłym" i możnym tego świata, nie posiada własnego państwa, żyje podzielony pomiędzy cztery kraje oraz w licznych diasporach rozsianych po świecie.

Za swoją wolność i prawo do samostanowienia przeżył niejedną hekatombę, próbował, w oparciu o wojenne sojusze utworzyć własne państwo. Nie ważne kto obiecywał: Związek Radziecki czy Stany Zjednoczone, czasami Turcja, czasami Iran lub obecnie Syria.

Zawsze jednak, po osiągnięciu własnych celów, niedawni sojusznicy zapominali o nich.

Za wsparcie Iranu w wojnie z Saddamem w 1988 roku Kurdowie zostali ukarani karną pacyfikacją wzmocnioną atakami bronią chemiczną. W wyniku tej operacji na oddziaływanie gazów bojowych narażone zostało… 10% populacji kurdyjskiej zamieszkującej Irak (takie dane podaje Ciotka Wiki)

Sprzedali ich Amerykanie, a za wywołanie w 1991 roku powstania przeciw Saddamowi Husajnowi, ponownie zapłacili okup krwi.

Brzmi dla Was znajomo?

Kurdowie też tak uważają. Twierdzą, że jesteśmy bardzo podobni, tylko góry jakieś takie u nas marne :-D

Dzięki Pawłowi Smoleńskiemu i Jego wielokrotnym wizytom na terenach zamieszkiwanych przez Kurdów poznajemy naszych „historycznych pobratymców” ze wszystkimi blaskami i cieniami ich historii – tej dawniejszej oraz najbardziej współczesnej i aktualnej.

Ta bardzo osobista opowieść daje szansę poznania nie tylko Kurdów jako nacji, ale również ostatnio dość popularnych w mediach (ze względu na popełniane na nich niewyobrażalne zbrodnie) Jazydów. Poznamy pewne tajniki ich religii. Bo czy ktokolwiek z Was widział, że nie noszą niebieskich ubrań, lub starają się nie wymawiać „sz” ?

W kolejnej kwestii jesteśmy również podobni i różni szalenie jednocześnie.

Kurdowie to w 95% muzułmanie – cyfra również zbliżona do tej, którą podaje w Polsce kościół katolicki.

Jednak, kiedy religijni posłowie kurdyjskiego Parlamentu przyszli do Prezydenta, aby wprowadzić do prawodawstwa „wartości muzułmańskie” ten, w krótkich żołnierskich słowach wysłał ich… no powiedzmy do domów i meczetów, żeby tam praktykowali swoją wiarę i zgodnie z nią żyli. Natomiast władza kurdyjska ma być świecka, bo taka jest w zupełności wystarczająca.

Fajnie mieć takiego Prezydenta.

Czy Kurdowie mają jakąś szansę na niepodległość, czy poświęcenie Peszmergów, którzy jako jedyni w sposób realny i skuteczny walczą z Daesh przyniesie oczekiwany skutek?

Nie wiem, przywódcy kurdyjscy też nie wiedzą, al. wierzą że może tym razem się uda.

Nam się udało po Wielkiej Wojnie – Kurdowie też na to liczą.

PS.

W szeregach Jednostek Ochrony Kobiet (YPJ) walczy m.in. Polka