Zawisza. Złamany półksiężyc

"Zawisza. Złamany półksiężyc" był jedną z tych książek, co do których miałem wysokie wymagania i byłem wręcz pewien, że je spełni. Spowodowane to było ciekawym dla mnie, jako fana historii, konceptem na fabułę oraz tym, że ostatnie książki Jacka Komudy, które czytałem były bardzo dobre. Niestety, rzeczywistość bywa rozczarowująca.

Na wstępie zaznaczę, że nie jest to zła powieść, jest dobra, ale nic ponad to. Książkę czyta się przyjemnie, choć jak to bywa w przypadku książek Komudy, średnio sprawnie, przez konieczność doczytywania przypisów na końcu książkę. Nie mówię wcale, że jest to wada, gdyż osobiście lubię te historyczne ciekawostki.

Największą wadą tej powieści jest według mnie jej długość. Trochę ponad 300 stron nie wystarcza by opowiedzieć tę historię w pełni. Do tego, jak dla mnie, za dużo w niej podróży i mało znaczących rozmów, a za mało walki i akcji. Wielokrotnie miałem wrażenie, że fabuła zmierza w stronę porządnej akcji, po czym okazywało się, że na budowaniu napięcia się kończyło. Ponadto, nie spodobało mi się zakończenie książki. Liczyłem na fajną klamrę pierwszego i ostatniego rozdziału, ale zawiodłem się. Do tego, nie podobało mi się nietrzymanie się faktów historycznych, do czego Jacek Komuda mnie raczej nie przyzwyczaił, a wręcz odwrotnie.

Uważam, że powieść ta miała potencjał i nadal jest to dobra książka, ale zdecydowanie spodziewałem się lepszej lektury. Na plus, można dowiedzieć się z niej wiele ciekawych rzeczy z przeszłości i wczuć się w klimat wyprawy przeciw Turkom.

Więcej recenzji znajdziecie na moim Instagramie @[Adres usunięty]zje, gdzie serdecznie zapraszam.

To nie jest książka biograficzna. Autor przedstawia burzliwe losy Europy XV wieku w formie historii ostatniej wyprawy Zawiszy. Powieść przygodowa z perspektywy autora jest balansem pomiędzy faktami a beletrystyką. Komuda radzi sobie z tym świetnie, książka warta przeczytania, nawet jeśli pierwsza część niekoniecznie przypadła do gustu. 

Jacek Komuda jest zawodowym pisarzem i historykiem. Specjalizuje się w dziejach Rzeczypospolitej szlacheckiej. Autor siedemnastu książek: dziewięciu powieści historycznych, marynistycznych i siedmiu zbiorów opowiadań. Otrzymał też stypendium Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, przyznawane w ramach pierwszego etapu konkursu na scenariusz filmu historycznego.

Wierny prawdzie, nie stroni od brutalnych, mocnych kart historii. Inaczej niż Sienkiewicz woli pisać ku przestrodze niż ku pokrzepieniu serc. Najważniejszym celem, jaki stawia sobie autor, jest przybliżenie i spopularyzowanie wśród czytelników historii Rzeczypospolitej szlacheckiej. Jako jeden z nielicznych ludzi pióra uczestniczy w rekonstrukcjach historycznych jako XVII-wieczny

polski husarz, pancerny i Lisowczyk, poznając w ten sposób realia dawnego pola walki. Na własnym koniu przejechał pół Polski, spory kawałek Ukrainy i jeszcze większy Karpat Wschodnich.

Tylko zjednoczeni zwyciężą. Podzielonych rozdziobią kruki, a popędliwych rozszarpią psy sułtana. Turecka nawała przetacza się przez Europę. Zajęty Widyń, Bałkany, sułtańskie wojska stoją na granicy Węgier. Świat chrześcijański oczekuje, by miecz, który niegdyś poraził Krzyżaków, teraz walczył w obronie wiary.

Na wezwanie Zygmunta Luksemburczyka odpowiada wielu – jedni z żądzy łupów, inni zwabieni widmem wojennej chwały, jeszcze inni dla pokuty. Pod sztandarem Zawiszy Czarnego miejsce znajdzie każdy, kto serce ma mężne, a ramię silne. Nieuchronnie jednak jakaś dłoń zbliża się do sztyletu i ma tylko jeden cel: dokonać zemsty.

Książka napisana wybitnie realistycznie, szczegóły są w pełni oddane i skrupulatnie przedstawione. Poznając dalsze losy bohaterów, możemy się poczuć jakbyśmy byli ich częścią, namacalny jest ten historyczny świat, odnosi się wrażenie, że czuć zapach średniowiecza. Można mieć złudzenie, że autor dosłownie spisał słowa ludzi, z którymi żył, i że wcale nie odbiega od tamtych czasów o kilkaset lat. Buduje napięcie, podsyca ciekawość i tworzy nam obraz średniowiecznych dni. Warto zgłębiać powieści historyczne, ponieważ są innym sposobem na poznawanie życia naszych przodków.

Serdecznie polecam tę książkę miłośnikom historii i wszelkich nauk humanistycznych, ponieważ jest to fantastyczny rodzaj rozrywki. Aczkolwiek nawet osoby raczej stroniące od tego typu zainteresowań najprawdopodobniej dobrze by się bawiły przy czytaniu tej lektury.

A.L.

Szkolny Klub Recenzenta