Zanim wystygnie kawa

Zanim wystygnie kawa - Toshikazu Kawaguchi.

PREMIERA 13 lipca a już teraz możecie ją zamówić w promocyjnej cenie na —> [Adres usunięty]

Opis od Wydawnictwa:

„A gdyby móc cofnąć się w czasie? Gdyby choć na chwilę wrócić do przeszłości i spróbować coś wyjaśnić, czemuś zaradzić, spotkać się z kimś, może po raz ostatni…
W małej bocznej uliczce w Tokio ukryła się klimatyczna kawiarnia, która od ponad stu lat serwuje starannie parzoną kawę. Krążą pogłoski, że swoim klientom oferuje też wyjątkową możliwość podróży w czasie.

W „Zanim wystygnie kawa” spotykamy cztery osoby, z których każda ma nadzieję skorzystać z tej oferty. Ktoś chce się skonfrontować z dawną miłością, ktoś powrócić do czasów sprzed utraty pamięci, zobaczyć się z siostrą, spotkać córkę, której nigdy nie było okazji poznać.

Wszystko może się wydarzyć, ale pod wieloma warunkami. Najważniejszy: musisz wrócić, zanim wystygnie twoja kawa”.

Przyznam, że Wydawnictwo Relacja często doprowadza mnie albo do łez albo do głębokiej zadumy.

Tym razem było identycznie. Nie wiem jak to robicie, ale niesamowicie idealnie trafiacie w moje serce.

Czyta się przyjemnie i z nie małą dozą ciekawości. Czy można zrobić coś w czasie tak krótkim jak stygnięcie kawy?

Wrócić do sytuacji, w których chcielibyśmy powiedzieć coś zupełnie innego lub przeżyć to… na nowo?

Magiczna kawiarnia, gdzie siadając na odpowiednim krześle możemy przenieść się w czasie… Trzeba tylko pamiętać o kilku zasadach i… wrócić, zanim wystygnie kawa.

Świetny pomysł na książkę! Nie wiem czy sama potrafiłabym oprzeć się, by usiąść i przenieść się w czasie. Pewnie od razu bym chciała skorzystać, byle przeżyć coś tak odmiennego. By naprawić pewne sprawy ale… no właśnie. Nie mogę Wam za dużo zdradzić, bo warto to po prostu przeczytać.

Nie jest prosta w odbiorze. Nie jest taka, że będziemy się śmiać. Ba. Ja nawet zapłakałam.

Polecam zaparzyć sobie kawę i zanurzuć się w lekturze. Ile przeczytacie w czasie, zanim wystygnie? Ile słów powiedzielibyście do drugiej osoby nim magiczny płyn się ochłodzi?

Czy w ogóle usiedlibyście na krześle i przenieśli się w czasie? A może… do przyszłości?

Poruszyła mnie dogłębnie i ode mnie otrzymuje zdecydowanie 9/10.

Zaparzyłam kawę i usiadłam w fotelu odcinając się od mediów społecznościowych i innych pożeraczy czasu chcąc przemyśleć właśnie przeczytaną lekturę. A jest nią "Zanim wystygnie kawa" japońskiego autora Toshikazu Kawaguchi.

Książkę czyta się błyskawicznie, ale historie w niej przedstawione (a są 4!) zdecydowanie zajmują więcej czasu, aby je przemyśleć. Teoretycznie są one oddzielne ale summa summarum łączą się ze sobą.

Kawiarnia jest wyjątkowa, bo można w niej przenieść się do przeszłości. Jednakże jest kilka konkretnych zasad. Nie są też proste w wykonaniu, bo jest tylko jedno krzesło, z którego można w tym celu skorzystać. Nie jest ono jednak wolne... Ale przede wszystkim trzeba wrócić do teraźniejszości zanim kawa przygotowana przez pracownicę zdąży wystygnąć! W przeciwnym razie na zawsze zostanie się duchem...

Zasadą jest, że przeszłości nie można zmienić, ale przyszłość już tak. Więc po co bohaterowie zapragnęli przenieść się do przeszłości skoro nic to nie zmieni? Warto poznać te kilka historii opisanych w książce, by zupełnie inaczej spojrzeć na relacje międzyludzkie. Żona, która chciałaby się spotkać z mężem. Dziewczyna, która pragnie jeszcze wyznać coś chłopakowi zanim wyjedzie w daleką podróż. Siostry, które ciągle się rozmijały. I w końcu matka i córka...

Pojęcie czasu jest względne, a jak wiemy kawa szybko stygnie. Czy dotrwaliście do końca zanim Wasza kawa ostygła? 😅

❗Dla ciekawskich! Jest adaptacja powieści, którą też obejrzałam (po przeczesaniu całego internetu, bo łatwo nie było). To japoński film z 2018 roku "Cafe Funiculi Funicula". Chcąc poznać historię dogłębnie na prawdę warto go obejrzeć. Choć jest wiele różnic i książka jest zdecydowanie lepsza, to film ma też swój urok. Klimat przytulnej kawiarni, jej wystrój, sam proces parzenia kawy... Po prostu przyjemnie się na to patrzy, a czas podczas oglądania faktycznie inaczej płynął.

4,5/5!

W Tokio znajduje się kawiarnia, która umożliwia przenoszenie się w czasie, jednak wiąże się to z przestrzeganiem wielu zasad, gdzie jedną z najważniejszych jest to, żeby wrócić zanim wystygnie kawa.

W książce zawarte są historie 4 osób, które z najróżniejszych powodów chciały odbyć taka podróż - żeby się z kimś spotkać, porozmawiać, coś zrozumieć, czy wyjaśnić. Opisane są ich pobudki, ale również to jak to wszystko wpłynęło na ich życie.

Książka zrobiła na mnie niesamowite wrażenie. Nie sądziłam, że będzie taka smutna i wzruszająca. Dodatkowo podczas czytania poczułam taką melancholię, spokój.

Nie jest to książka w której akcja toczy się galopem aż nie możemy złapać oddechu.

Jest to właśnie książka, która pozwala nam się wyciszyć i skłonić do refleksji. Przemyśleć jak wygląda nasze życie, czy doceniamy to co mamy wystarczająco mocno.

Jedyne czego mi brakowało, to historia kobiety z krzesła, która moim zdaniem mogła by być naprawdę ciekawa i żałuje, że ten wątek nie został bardziej rozwinięty.

Myślę, że jest to idealna historia, aby spokojnie usiąść i odpocząć przy filiżance ulubionej kawy i razem z bohaterami wybrać się w podróż.

Tylko pamiętajcie, żeby wrócić zanim wystygnie kawa..

ig: goosediaries_

Długo czekałam na taką powieść. Szarpnęła mną, potrząsnęła i zostawiła. Polecam lekturę "Zanim wystygnie kawa". To książka o relacjach, które nadszarpnięte zostały przez niewypowiedziane słowa, które mogły wiele zmienić, zadziałać jak balsam na wątpliwości i obawy, o bliskości, która nabrałaby rumieńców, gdyby miała szansę porozumieć się i zamiast lęku wprowadzić zaufanie, to dzieło, które portretuje zakochanych, rodzeństwo, małżeństwo dziecko i matkę w najprostrzych odsłonach, takich codziennych, bliskich każdemu, tak dobrze znanych z jednym wyjątkiem. Można przenieść się w przeszłość, wyjaśnić niedopięte sprawy, powiedzieć to, czego nie zdołano wypowiedzieć wcześniej, poznać tajemnicę, która daje spokój, ukojenie, ale nie zmienia teraźniejszości. Te krótkie rozmowy, wymowne gesty nie mogą trwać dłużej jak czas stygnięcia kawy w filiżance.

Przejmująca to powieść. Ubrana w 4 opowiadania, które spaja kawiarnia, w której dzieją się zjawiska nadludzkie. 4 piękne, subtelne, wzruszając historie ludzi, którzy zapragnęli powrotu do czasu minionego.

Polecam, gorąco zalecam, dla ukojenia myśli, uświadomienia sobie tego, jak ważny jest drugi czlowiek.

Dawno nie czytałam tak pomysłowego i nietuzinkowego zbioru opowiadań, jak "Zanim wystygnie kawa". Każde kolejne opowiadanie jest lepsze od poprzedniego, a całość skłania ro refleksji na temat najważniejszych wartości w życiu człowieka. Po każdym miałam ochotę zadzwonić do bliskich albo spędzić z nimi więcej czasu, doceniając to, że mamy siebie nawzajem. Podoba mi się pomysł na wspólny mianownik wszystkich czterech opowiadań, a mianowicie tokijską kawiarnię, która pozwala na cofnięcie się w czasie, jeśli tylko dana osoba zdąży wrócić zanim wystygnie kawa. 

Bardzo spodobał mi się sam zamysł na książkę. W końcu kto z nas nie przeżył momentu, który chciałby powtórzyć, choć ten jeden raz, lub nie podjął decyzji, której przykre konsekwencje ciągną się za nim aż do teraz? Zapewne każdy ma w swoim życiu taki moment. Niektórzy pewnie bardziej poważne, inni nieco banalniejsze. Właśnie dlatego chciałam zobaczyć, jak z tym problemem poradzi sobie sam autor. Muszę jednak przyznać, że czuję pewien niedosyt, a same dialogi można byłoby wykonać nieco lepiej. Mimo to pomysł wciąż pozostaje wartościowy i godny pochwały.

Dajcie zaprosić się dziś do niezwykłej tokijskiej kawiarni, która zachwyca swoim przyjemnym klimatem retro. Kawiarni z grubymi słupami i drewnianą belką w kolorze kasztanów. Z jasnobrązowymi ścianami, na których wiszą trzy duże zabytkowe zegary, a cały lokal ma odcień sepii.

Dajcie się zaprosić w krótką podróż do przeszłości. Może zanim wystygnie kawa uda nam się wrócić?

Prosta, a ujmująca. Prosta, a poruszająca. Prosta, a niewiarygodnie do mnie przemawiająca książka. Spokojna. Niebanalna. Niepozorna. Delikatna. Subtelna.

Cztery historie. Każda niosąca przesłanie. Konfrontacja z przeszłością nigdy nie jest łatwa. Ale czy warto do niej wracać? Teraźniejszości i tak nie można zmienić. Można jednak żyć tak, by nie żałować niewypowiedzianych słów. To, co ważne można powiedzieć teraz. Teraz jest na to czas i miejsce.

Ta prosta w swojej formie lektura ujęła mnie swoim zwyczajnym wydźwiękiem. I w tym tkwi właśnie jej urok. W zwyczajności, prostocie i finezji. W ukazaniu relacji międzyludzkich, z których każdy z nas może wyciągnąć swoje wnioski. Ja już swoje wyciągnęłam. Może Ty również się skusisz?

Wszyscy w życiu doświadczamy takich chwil, w których dochodzimy do wniosku, że jest za późno, a my jedyne czego pragniemy to odrobiny zrozumienia. Bo decyzje zostały podjęte, błędy popełnione, a konsekwencji nie da się uniknąć. Bo życie pędzi naprzód, ale zrozumieć da się tylko to co się już wydarzyło. A co, gdybyśmy mogli wrócić do tego jednego, konkretnego, kluczowego momentu, ale pod pewnymi warunkami? Czy zdecydowalibyśmy się na to? A może nie podjęli ryzyka, by nie zaburzyć teraźniejszości? Lub po prostu, wybralibyśmy kawę…

Próbuję ułożyć swoje myśli w słowa, ale jedyne co osiągam, to łzy zbierające się w oczach, tak piękna i delikatna to była książka. Tak inna od wszystkiego co ostatnio czytałam, pozostawiająca ponadczasowy spokój w mym sercu. Więc tak trwam w tej małej kawiarni, gdzieś pośród szumu wentylatora, pośród płynących rozmów, w towarzystwie trzech zegarów, choć słychać tykanie tylko jednego. Tutaj każdy zna moje imię, nawet duch, który zajmuje specjalne miejsce. Tutaj czuję się bezpiecznie, więc raz po raz wracam do tego co na kartach, by rozpłynąć się w tym przytulnym miejscu. I wciąż nie potrafię mojego zachwytu ubrać w słowa. Bo to co stworzył Toshikazu Kawaguchi jest dla mnie po prostu perfekcyjne. Bo ta na poły antologiczna powieść bawi się czytelnikiem, tak jak autor bawi się gatunkami, przedstawiając prostą i łatwą do zrozumienia historię, pełną magii, która ustępuje miejsca znacznie większym opowieściom o życiu, smutku i żalu. I mimo, że historie Toshikazu są raczej smutnymi historiami, to w jakiś sposób sprawiają, że czuć się zadowolenie z płynących z nich wniosków. Bo szczęście, które możemy czerpać ze smutku i boleści, jest znaczeniem, jakie nadajemy temu uczuciu smutku. Ta uroczo magiczna powieść o odkrywaniu szczęścia pomimo przeszłości, do której desperacko pragniemy wrócić, czy nas, że nawet jeśli możemy ponownie odwiedzić naszą przeszłość, nasze przyszłe szczęście zależy tylko od nas. Nic dawno nie roztrzaskało mi tak serca i nie sprawiło, że trwam w emocjonalnej rozsypce, a mimo to, uwielbiam tę podróż. I chcę odbywać ja jak najczęściej.

Lejący się żar z nieba, odgłos cykad mieszający się z odległym szumem aut - szukając miejsca wytchnienia mija się zatłoczone kawiarnie, by zauważyć niepozorny szyld. Ukryte w piwnicy miejsce same w sobie wydaje się kapsułą czasu - wszystko w kolorze sepii, kobieta w białej sukience, niezależnie od pogody, stali bywalcy, na których ciągle można wpaść. Wchodząc do tej z pozoru zwyczajnej kawiarni czuć coś magicznego - zniknął ten straszny upał, choć nie ma klimatyzacji, odgłosy miasta gdzieś znikły, pozostały jedynie cykady i subtelne dźwięki pianina... Czytając "Zanim wystygnie kawa" czułam się zanurzona w świecie Studia Ghibli - ale nie tych wielkich produkcji, gdzie magia jest na każdym kroku, tylko tych subtelniejszych historii jak "Makowe wzgórze". Gdzie dominuje prostota i spokój - i gdzie w tych najzwyklejszych miejscach i relacjach z innymi jest odrobina magii, trzeba tylko umieć ją dostrzec. Powieść oczarowała mnie swoją prostotą!

"Zanim wystygnie kawa" ☕to książka z pogranicza gatunku - jest to niby literatura piękna, ale występuje w niej pewien istotny element fantastyczny - podróż w czasie.

Powieść podzielona jest na 4 rozdziały i opowiada 4 historie, które rozgrywają się w azjatyckiej kawiarni. Część pierwsza opowiada o kochankach, druga o pewnym małżeństwie (i ta historia najbardziej mi się spodobała, chwyciła mnie za serce 😍), trzecia o siostrach, a czwarta, również budząca emocje, chociaż już w moim przypadku nie takie duże jak druga, o matce i córce.

Jest to specyficzna książka, nie sądzę, by spodobała się wszystkim. Wydaje mi się, że lepiej, by sięgali po nią miłośnicy literatury pięknej, bowiem fani fantastyki mogą doszukać się przeszkadzających im w odbiorze braków logiki w zasadach podróży w czasie 😅

Przekaz płynący z tej opowieści jest wartościowy, lecz bardzo prosty i nasuwający się na myśl od samego początku. Niestety autor nie odkrył przede mną niczego nowego czy niespodziewanego.

To, co najbardziej mi się podobało to wspomniana wyżej druga opowieść, która dostarczyła mi najwięcej emocji i rozgrzała serce ❤️ inne niestety nie zaangażowały mnie do tego stopnia, 1 i 3 średnio mi się podobały.

Na pochwałę zasługuje też klimat książki, który świetnie oddaje atmosferę tajemniczej kawiarni i jej bywalców. Autor momentami opisuje pewne rzeczy zbyt dokładnie - np. każdą część ubioru danej postaci, lecz poza tym był całkiem przyjemny.

Ciężko mi ocenić tę książkę. Nie żałuję, że po nią sięgnęłam, bo byłam bardzo ciekawa czym tak zachwyca się cały świat i wiadomość, że jest ona u nas wydawana bardzo mnie ucieszyła.

Spodziewałam się jednak literatury trochę wyższych lotów, skłaniającej do przemyśleń i budzącej więcej emocji, a nie tak prostego przekazu i historii.

Dla samego 2 opowiadania czuję, że warto było po nią sięgnąć 😍 nie umiem jednak podzielić zachwytów wypisywanych o tej książce, niestety nie porwała mnie do tego stopnia. Nie mniej jej koncepcja jest bardzo ciekawa i chyba warto samemu przekonać się czy to tytuł dla was.

"Zanim wystygnie kawa" nie jest co prawda napisana jakimś pięknym stylem, który by mnie uniósł na wyżyny, ale jednak ma w sobie magię, która sprawiła, że pochłonęłam ją w jeden dzień, od razu po wyciągnięciu z paczkomatu (nawet nie zdążyłam jej odłożyć na półkę!). Przede wszystkim pomysł i fabuła sprawiają, że jest to książka, po którą warto sięgnąć, i którą czyta się z wypiekami na twarzy.

W pewnej tokijskiej kawiarni, kryjącej się w piwnicy bez okien, w której nie idzie odróżnić dnia od nocy, czas odmierzają trzy stare zegary, a każdy z nich wskazuje zupełnie inną godzinę. Wnętrze jest mało doświetlone nawet przez lampy, rysuje się w kolorach sepii. Znajdują się tu zaledwie trzy stoliki dwuosobowe oraz trzy miejsca przy barze. Trudno stwierdzić, czy lokal ten jest bardziej uroczy, czy bardziej ponury. Na pewno zupełnie inny niż wszystkie. Legenda miejska głosi, że w knajpce tej można się przenieść w czasie. Są jednak pewne zasady:

☕ "W przeszłości można się spotkać tylko z osobami, które odwiedziły kiedyś kawiarnię".

☕ "Cokolwiek zrobisz w przeszłości, nie zmieni to teraźniejszości".

☕ Tylko jedno krzesło w kawiarni pozwala na cofnięcie się do przeszłości.

☕ "Jest limit czasu".

Większość wstępnie zainteresowanych podróżą do przeszłości, po wysłuchaniu warunków, które muszą spełnić, zrezygnowało. Przede wszystkim, wydawało im się bezsensowne, że nie można zmienić teraźniejszości. Tylko niektórzy się decydowali. Dlaczego? I czy rzeczywiście niczego to nie zmieniało?

Gdybyście sami chcieli przenieść się w czasie, musicie wiedzieć, że ten proces poprzedzał cały rytuał. Najpierw trzeba zdobyć odpowiednie miejsce przy stoliku. Problem polega na tym, że ktoś już przy nim siedzi... Jeżeli odkryjesz sposób, by na nim usiąść, wiedz, że tylko jedna kelnerka obsługuje osoby gotowe na tak daleką podróż. Przygotowuje ona kawę w specjalnym imbryczku. Kiedy podejdzie do Ciebie do stolika, przypomni o zasadach, naleje gorzki napój do filiżanki, a Ty w jego oparach uniesiesz się do czasu, którego pragniesz. Pamiętaj tylko o najważniejszym: musisz stamtąd wrócić, zanim wystygnie Twoja kawa...

@odkrywczamama

O dumie, która nie pozwala wypowiedzieć uczuć. O chorobie, która zmusza bliskich do poświęceń. O żałowaniu swojej upartości i odnalezieniu drogi do domu. O ofiarowaniu życia i wdzięczności. Stracie i miłości.

Niewielka kawiarnia Funiculi Funicula to miejsce odwiedzane przez garstkę stałych klientów. Lata temu słynęła z przenoszenia w czasie, ale legenda osłabła i sława przeminęła. Dzięki temu miejsce to stało się ostoją dla ludzi zagubionych, poszukujących i znajdujących. Dla nieznajomych, którzy przeżyli trudne chwile w swoim towarzystwie, co dało początek pięknym przyjaźniom. I dla ludzi, którzy rok po roku stawali się sobie coraz bliżsi.

„Niezależnie od tego, z jakimi trudnościami zmierzą się ludzie, zawsze odnajdą w sobie siłę, by je przezwyciężyć. Potrzeba do tego tylko serca. A jeśli to krzesło jest w stanie odmienić czyjeś serce, to jego istnienie zdecydowanie ma sens."

„Zanim wystygnie kawa" swoją formą przypomina zbiór czterech opowiadań składające się na powieść. Każdy rozdział to bowiem odrębna historia, choć łączą się one w jedno. Zabieg nietypowy, nadający całości klimatu. Klimatu, którego w książce nie brakuje.

Stara kawiarnia, gdzie udogodnienia elektryczne są obecne, ale nie ma ich nadmiaru. Dźwięk filiżanki, która uderza o spodek położony na drewnianym blacie. Tarcie o krzesło sukienki i szelest przewracanych stron gazety. Zapach świeżo zaparzonej kawy. Czytelnik wszystko to czuje swoimi zmysłami i buduje to klimat na granicy jawy i snu. Jest przytulnie, ale nie do końca zwyczajnie czy codziennie. W powietrzu czuć jakąś moc i trudno określić, czy chodzi o krzesło, które przenosi w czasie, czy o emocje ludzi i ich codzienne troski, które w kawiarni znajdują ukojenie.

Lubię prozę japońskich autorów. Ma w sobie coś specyficznego. Coś, co wyróżnia ich na tle pisarzy europejskich czy amerykańskich. Oczywiście uogólniając. Lubię ich prozę, a jednak jestem z nią często na dystans. Czytam, podoba mi się, ale nie wchodzę w nią tak mocno jakbym chciała. Sprawia to, że tytuły takie jak ten, który stworzył Toshikazu Kawaguchi, podobają mi się, a jednak nie pochłaniają mnie emocje, jakie kolejne zdania powinny mi dać. Czerpię przyjemność z lektury, ale nie tonę w niej, a ogromnie lubię to robić.

Tytuł dobry, ale pozostający na dystans z moim sercem. Z cudownym klimatem, który zachwycał mnie strona po stronie. Barwnymi bohaterami kreślonymi z uwagą i różnorodnymi problemami, którym musieli stawić czoła. Z garścią magii i tajemnicą unoszącą się w powietrzu. Oto czym jest ta książka.

przekł. Joanna Dżdża

Zdjęcie profilowe aggieczyta

aggieczyta

• ZANIM WYSTYGNIE KAWA •

Odważysz się na podróż w czasie, którą musisz zakończyć zanim wystygnie kawa?

Wiedząc jeszcze, że cokolwiek wydarzy się podczas tej podróży nie będzie miało żadnego wpływu na teraźniejszość i przyszłość? Nie ma efektu motyla, nie ma konsekwencji takiego spotkania…

Nie czytam często literatury azjatyckiej, tak naprawdę to moja pierwsza książka od czasu przeczytania „Przygody z owcą” Murakamiego, a było to lata temu.

Czytając „zanim wystygnie kawa” czułam się tak, jakbym siedziała razem z bohaterami w kawiarni Funiculi Funicula i mogła swobodnie obserwować sceny ich życia, które odbywały się właśnie w tej małej, zaciemnionej kawiarni.

Tylko… Momentami brakowało mi emocji, które mogłabym współodczuwać. Nie rozumiałam podejmowanych przez postacie decyzji… Może to różnice kulturowe?

Z czterech opowiadań, to dopiero właśnie te czwarte bardzo mocno do mnie trafiło i sprawiło, że na całość książki patrzę inaczej. Gdyby nie one, nie podobała by mi się na tyle, aby powiedzieć: czytajcie ją.

Trzeba jednak przyznać, że całość jest specyficzna i z pewnością nie każdemu się spodoba.

Czytając opowiadanie „Matka i dziecko” (czyli ostatnie) uderzyła we mnie fala emocji, a łzy wzruszenia pojawiły się w oczach.

Będąc na miejscu Kei… Też zdecydowałabym się na taką pozdrów w czasie. Nie musiałabym się długo zastanawiać, po prostu usiadłabym na odpowiednim krześle i zamówiła kawę. Nie wiem tylko, czy zdążyłabym wrócić w odpowiednim momencie.

„Zanim wystygnie kawa” to króciutka, klimatyczna książka opowiadająca o japońskiej kawiarni, która daje możliwość podróży w czasie. Możemy wrócić do przeszłości lub ujrzeć naszą przyszłość, jednak jednym z warunków jest konieczność powrotu - zanim wystygnie kawa.

Bardzo zaintrygował mnie pomysł na fabułę, a książka była jedną z najbardziej wyczekiwanych przeze mnie premier tego roku.

Jej forma jest niezwykle zwięzła, królują tutaj krótkie, rzeczowe zdania oraz brak rozbudowanych opisów uczuć czy emocji bohaterów - autor ukazuje tyle, ile moglibyśmy zobaczyć. Akcja nie wykracza poza kawiarnię, a jej dźwięki i zapachy są wyjątkowo wyraźnie zilustrowane. Wszystko to pozwala nam przenieść się w tamto miejsce i stać się aktywnymi obserwatorami wydarzeń.

Było nadzwyczaj kameralnie i urokliwie, w każdej z czterech przedstawionych historii zawarto poruszające, wartościowe treści, a każda z nich, na swój sposób, wywołała we mnie pewne emocje. Jedyne co w tej książce mnie gryzło i uwierało to niepotrzebne powtórzenia, zbyt częste powielanie praktycznie tych samych zdań, nie było to jednak na tyle rażące, że mogłoby odebrać mi przyjemność z czytania i myślę, że nie wszyscy zwrócą na to uwagę.

Ogromnie lubię takie krótkie formy, a przy tym tak realne i rzeczywiste. Będę bardzo ciepło wspominać tę książkę i z pewnością wyczekiwać kolejnych części.

Szczerze pokochałam koncepcję książki. Z pozoru prostą historię autor doprawił subtelnie nutą japońskiego oniryzmu. To właśnie wśród aromatu kawy i kłębów pary unoszącej się z filiżanek dzieją się niespotykane rzeczy – czas płynie inaczej. Zachwyciła mnie prostota formy i treści oraz spokój i powściągliwość charakterystyczne dla literatury japońskiej. Łagodna narracja Kawaguchiego koncentruje się na ludzkich emocjach i fundamentalnych wartościach.

"Zanim wystygnie kawa" to słodko-gorzka opowieść o związkach i relacjach, miłości, stracie, przebaczeniu i przeznaczeniu. Napisana z wrażliwością – przemówiła do mnie (a nawet wzruszyła). Będę ją miło wspominać. Polecam.

☕️Nie mam słów.

☕️Jak na książkę, która ma tylko około 200 stron, to była tak przejmująca, że aż się dziwie jak to możliwe. Przystąpiłam do tej historii nie wiedząc nic i jestem bardzo zadowolona, że to zrobiłam, ponieważ jest niepodobna do niczego, co czytałam wcześniej. Nie miałam żadnych oczekiwań, ale to tylko sprawiło, że mnie ta pozycja absolutnie porwała!!!

☕️Powieść opowiada o istnieniu kawiarni o nazwie Funiculi Funicula, która stała się sławna dzięki temu, że miejsce to ma zdolność do sprawiania, że klienci mogą się cofnąć w czasie. Lista warunków jest długa, [Adres usunięty]. musisz wypić kawę, zanim wystygnie. Resztę zasad będziecie musieli sami poznać ;)

☕️To było piękne i chwytające za serce. Uwielbiałam bohaterów i ich historie. Mimo oszczędności w opisach, mogłam zobaczyć kawiarnię i żywe wręcz postacie w mojej głowie, jakbym widziała je na filmie.

☕️Ta książka serwuje nam mądrą wnikliwość i delikatne postrzeganie ludzkich słabości, nieświadomych myśli… Coś cudownego.

☕️Jest to najlepsza książka z literatury azjatyckiej, jaką czytałam. O wiele bardziej spodobał mi się ten tytuł od popularnego “Ukochanego równania profesora”. Bardzo Was zachęcam do lektury “Zanim wystygnie kawa”!

☕️Podsumowując: lekka, lekko figlarna, przejmująca, oryginalna powieść, którą WARTO przeczytać, szczególnie jeśli szukasz książki, która będzie rozpieszczeniem dla Twojej duszy!

Q: Czy przenieślibyście się w przeszłość, wiedząc, że teraźniejszość się nie zmieni?

Czarne, aromatyczne, następnie zmielone ziarna zalewam wrzątkiem. Dodaję trochę cukru i śmietanki. Kiedy wszystko jest gotowe zasiadam wygodnie w fotelu i zagłębiam się w niesamowitą historię. Czy zdążę ją opuścić zanim wystygnie kawa?

„Zanim wystygnie kawa” to przecudowna historia o niewielkiej, ukrytej kawiarni, która wyróżnia się swoim niezwykłym klimatem i snutymi o niej legendami. Otóż Funiculi Funicula pozwala swoim gościom na przenoszenie się w czasie. Oczywiście jest to możliwe tylko pod wieloma warunkami – podróżujący w czasie musi wrócić zanim wystygnie kawa. Ponadto taka podróż nie odmieni teraźniejszości. Tego typu zasad jest wiele, więc nic dziwnego, że mało kto decyduje się na tą ofertę. W książce poznajemy jednak historie czterech osób, które są gotowe podjąć odpowiednie kroki i udać się w podróż w czasie…

Każda z tych historii jest wyjątkowa, każda porusza jakieś czułe struny w sercu czytelnika. Na pierwszy rzut oka łączy je tylko mała, tokijska kawiarnia, dopiero z czasem orientujemy się, że to coś znacznie większego, głębszego – ważniejszego. Nie zliczę, ile razy podczas czytania byłam na skraju płaczu. Ile razy powtarzałam sobie, jak genialna jest ta książka. Od jej skończenia nie raz powracałam do niej myślami i żałowałam, że jej lekturę mam już za sobą. Jej jedyną wadą jest właśnie długość. Jest zdecydowanie za krótka!

„Zanim wystygnie kawa” to dla mnie przepięknie napisana, ciepła i rodzinna opowieść, którą można delektować się właśnie jak tym aromatycznym napojem. Jest niezwykle oryginalna, wzruszająca i pochłania nas oraz zaurocza od pierwszych stron. Zazwyczaj wstrzymuję się z takimi słowami, ale tu mogę śmiało powiedzieć, że ta książka trafia do ulubieńców! Mam nadzieję, że i wy skusicie się na tą smakowitą historię! 🤍☕️