Zagubiony

„…nigdy wcześniej nie myślałem o śmierci. Dopóki istniejesz, nie zastanawiasz się nad tym. Dopiero kiedy przestajesz istnieć, zaczynasz wszystko kwestionować.”

Maggie ma piętnaście lat, ma w sobie ogromną wrażliwość, nigdy w życiu nie miała łatwo. Ojca nigdy nie znała, matka nie żyje, a z ukochaną babcią cierpiącą na demencję, kontakt jest bardzo ograniczony. Umieszczona w kolejnej rodzinie zastępczej z trudem próbuje się odnaleźć. Czuje się bardzo samotna, przez wszystkich opuszczona. Jedyna radość w jej trudnej codzienności to wizyty u babci i książki, które niosą jej ukojenie, są całym światem. Pewnego razu, niemal dochodzi do tragedii, pogrążona we własnych myślach Meggie prawie zostaje potrącona przez pędzący samochód. Życie ratuje jej Ryder - nic w tym niezwykłego, gdyby nie fakt, że chłopak nie żyje od pięciu lat… Zagubiony między światami, został duchem, spotkanie Maggie odmieniło jego ponurą rzeczywistość.

Ona żyje, on jest duchem, czy tych dwoje może połączyć prawdziwe uczucie? Maggie i Ryder do obojga poczułam sympatię, narracja toczy się naprzemiennie z ich perspektywy – znamy ich myśli, porywy serca, wewnętrzne zmagania. Maggie jest spokojną, nieśmiałą, zagubioną, samotną, dobrą dziewczyną. Życie, zły los bardzo ją doświadczyły. Ryder jest wrażliwy, samotny i niewidzialny, zawieszony w próżni, pogrążony w bolesnej, trudnej monotonni. Spotkanie Maggie staje się dla niego powiewem nadziei. Tych dwoje w pewien sposób podobnych do siebie młodych ludzi, tworzy zgraną parę.

Dwoje młodych, zagubionych ludzi, dzieli ich sporo, a łączy jeszcze więcej. Maggie w swoim życiu straciła wiele. Jej babcia jest zbyt schorowana, aby wychowywać się Maggie, a ta zbyt młoda by opiekować się babcią. Kolejna rodzina zastępcza nie daje oparcia, stabilizacji. Dziewczyna nie chce się przywiązywać, wie, że w każdej chwili kolejny raz może zostać przeniesiona. Ryder stracił szansę, aby pójść za światłem, stał się duchem. Między naszymi bohaterami rodzi się niewinne, delikatne uczucie. Ogromna siła miłości, poświęcenie, wyrzeczenia, samotność, choroba, śmierć, która jest ostatecznością. Czy można oszukać przeznaczenie?

Romantyczna słodko – gorzka opowieść, która wzrusza, bawi, daje do myślenia. Czytało się szybko i przyjemnie. Idealna pozycja nie tylko dla nastolatków. Serdecznie polecam, Tatiasza i jej książki :)

Ryder miał 17 lat, kiedy nieszczęśliwy wypadek na rzecznym spływie zakończył jego życie. Zamiast podążyć za przybywającym po niego światłem, Ryder był tak przerażony tym, co się wydarzyło, że nie skorzystał z szansy przejścia na drugą stronę. Od tego czasu Ryder jest jednym z wielu błąkających się po świecie Zagubionych, duchów, które zostały na ziemi, mogą obserwować toczące się wokół życie, ale nie mogą w nim w żaden sposób uczestniczyć.

W niekończącej się tułaczce po Ryderowi czasami towarzyszy Jade, 14-letnia gimnastyczka, która zginęła w wypadku samochodowym. Jedyną rzeczą, której żałuje Ryder, jest niewstąpienie w krąg światła, który przybył po niego w chwili śmierci. Jedyną chwilą, gdy Ryder „czuje się żywy”, jest chwila, kiedy umierająca osoba może go zobaczyć. Pewnego dnia Ryder spotyka Maggie, 15-letnią dziewczynę, która po śmierci matki i udarze babci, mieszka w rodzinie zastępczej. Maggie, która w krótkim czasie zmieniała już trzykrotnie rodziny zastępcze, nie daje sobie i zastępczym rodzicom szansy na szczęście. Ryder zaczyna obserwować dziewczynę. Pewnego dnia, po wyjściu z domu opieki, w którym przebywa jej babcia, zamyślona dziewczyna prawie wpada pod koła auta, którego kierowca stracił panowanie nad kierownicą. Ryder, aby ratować dziewczynę „wstępuje” w ciało jedynej znajdującej się w pobliżu osoby, szkolnego kolegi Maggie – Charliego. Charlie szkolna gwiazda na co dzień nie zauważa młodszej, zakochanej w nim koleżanki. Ryder zaczyna coraz częściej wykorzystywać ciało Charliego, aby zbliżyć się do Maggie. Jak skończy się ta nietypowa przyjaźń ducha i młodej dziewczyny?

„Zagubiony” jest dość nietypową powieścią skierowaną do młodzieży. Mimo iż bohaterami są młodzi ludzie, to jest to właściwie powieść uniwersalna, traktująca o śmierci, stracie, samotności, wyobcowaniu, a także potrzebie akceptacji i miłości.

Narracja prowadzona z punktu widzenia Maggie i Rydera pozwala poznać myśli i uczucia głównych bohaterów, zagłębić się w opowiadaną historię, dojmująco smutną historię, z niewielkimi przebłyskami radości, kiedy dwoje młodych ludzi zaczyna coś dla siebie czuć. Te przebłyski radości są jak fajerwerki na nocnym niebie, wybuchają na chwilę, cieszą oko i znikają.

Zakończenie powieści bardzo mną poruszyło, takiego rozwoju wypadków się nie spodziewałam.

„Zagubiony” jest ciekawą powieścią, inną niż czytane przeze mnie do tej pory książki. Nie jest to lekka i łatwa lektura, raczej skłania do refleksji i zostaje w głowie na dłużej.

Polecam!

Patrząc na okładkę widzimy dwoje ludzi, objętych, wpatrujących się w niebo, na którym iskrzą fajerwerki. Granatowe niebo, białe postacie. Książka nie posiada skrzydełek, więc nie ma dodatkowej ochrony przed uszkodzeniami mechanicznymi. Stronice są kremowe, czcionka wystarczająca dla oka, literówek brak. Powieść została podzielona na rozdziały, gdzie czytamy historie wdziane oczami Maggie oraz Ryder'a.

Kolejne spotkanie z pisarką nie mogło mnie zawieźć. Mimo, iż pod innym pseudonimem, nic nie zmieniło. Czytało się bardzo przyjemnie, szybko. Nie miałam jakichkolwiek blokad podczas czytania. Jestem bardzo zadowolona, bo mogłam się przy niej odstresować. Zapomnieć o tym, co mnie trapiło. Mimo iż czytałam ją już jakiś czas temu, to nadal czuję te emocje, które towarzyszyły mi podczas lektury. Jest to pozycja bardziej dla młodzieży, niż dla starszych, gdyż ci drudzy mogą być nieco rozczarowani. Chociaż to też dużo zależy od tego, co kto chce dostać od książki, którą trzyma w dłoni. Tutaj mamy delikatne emocje, wartości... Jest przesłanie, które zostaje z nami na dłużej.

Mamy dwójkę głównych bohaterów, z czego jeden jest duchem, a drugi prawdziwym, namacalnym człowiekiem. Są to dobrze wykreowane postacie, którym nic nie brakuje. Każdy z nich jest inny, ma inny charakter. Niemniej jednak oboje przypadli mi o gustu i jak sobie o nich pomyślę, to mimo tego, że los nie był zbyt przychylny dla nich, to i tak ich polubiłam i akceptowałam styl bycia. Ciężko mówić o chłopaku jako o żywym człowieku, bo niby, a jednak go nie ma. I chyba dlatego tak go polubiłam, za ten upór, by powrócić do świata żywych, za wszelką cenę... Myślę, że i Wam ci bohaterowie przypadną do gustu i nieco dłużej posiedzą w Waszych głowach.

Emocje były, bardziej to żal, smutek... To głównie przejmowało mnie całą, gdyż nie zazdrościłam ani jednemu, ani drugiemu. Ja, jako czytelnik chciałam dla nich jak najlepiej. Ale gdy poznawałam ich bardziej to było mi jeszcze gorzej na duszy. Sama życia i ludzi nie zmienię, to wiadomo. Wydarzeń też nie zmienię. Jednak przy takich ludziach powinien ktoś być, ktoś, kto wesprze duchowo i po prostu będzie. Może dlatego, że różne sytuacje w życiu prywatnym mnie spotykały w ostatnich miesiącach, to odbieram ją inaczej, mocniej.

Jest to opowieść o młodych ludziach, których spotkały przykre wydarzenia i muszą nauczyć się z nimi żyć. A gdy poznają siebie, odkrywają... A później prawda uderza między oczy... Wtedy widzimy te wartości... Walkę myśli. Zaufać? Czy nie? Odejść? Zostać? Mimo wszystko jest jedna puenta tej opowieści - kolei losu nigdy nie będziemy w stanie zmienić. Miłość, przyjaźń - to również tematy tejże lektury.

Reasumując bardzo podobała mi się ta książka. Prosta w odbiorze, czyta się lekko i przyjemnie, strony uciekają jedna za drugą. Idealna na długie wieczory, leniwe dni. Dni, kiedy chcemy zapomnieć o otaczającej nas rzeczywistości. Z czystym sumieniem polecam młodszemu gronu, ale i tym, którzy nie wymagają zbyt wiele od historii, oprócz wartości i delikatnych emocji.

Maggie to nastolatka, którą życie bardzo doświadczyło. Bardzo szybko straciła matkę, ojca w ogóle nie znała, aktualnie przebywa w kolejnej rodzinie zastępczej. Jej ukochaną babcia ma zaniki pamięci, przebywa w domu opieki, w którym ją regularnie odwiedza.

To właśnie tam Ryder widzi ją po raz pierwszy. Coś przykuwa jego uwagę i nie potrafi wyrzucić tej dziewczyny z głowy. Zaczyna ją obserwować i bardzo szybko zdaje sobie sprawę, że nie potrafi bez niej żyć. No właśnie. W zasadzie nieżyć. Bo Ryder od wielu lat nie żyje i snuje się po naszym świecie nie mogąc przejść dalej.

Czy znajdzie rozwiązanie z tej sytuacji? Czy miłość może pokonać taką przeszkodę?

Ta niesamowita historia pochłonęła mnie całkowicie i połknęłam ją jednym podejściem. Jest bardzo emocjonująca, od samego początku kiedy poznajemy Meggie, która tak wiele przeszła w swym młodym życiu, mamy potrzebę jej chronienia. Jej wielką empatia i miłość do babci porusza najczulsze struny duszy. Do tego Ryder, zagubiony, szukający kontaktu z ludźmi, jednej chwili, w której może poczuć się jak człowiek, wzbudza wielkie pokłady współczucia. Ich relacja jest tak delikatna, niczym mgła osiadająca przed porankiem. Lekka, płocha, niepewna, ale jakże gęsta i wyczuwalna. Beznadziejność ich sytuacji jest boleśnie dotkliwa, prosząca o szansę na normalność.

Jest bardzo mile zaskoczona, nie spodziewałam się po tej książce tak cudownej historii.

,,Bo światło nie czekało, aż wyjdę z szoku i dobrze się zastanowię. Po minucie czy dwóch zniknęło, a ja zostałem na brzegu rzeki, patrząc na rodzinę, która zrezygnowała z prób reanimacji i płakała nad moim ciałem".

Ciekawi mnie, czy wierzycie w to, że zmarły może nie przejść na drugą stronę? Że kiedy ma ten jeden niepowtarzalny wybór, czy odejść, czy zostać, on zostaje? Powodów tego wyboru może być wiele, jednak przede wszystkim jest nią miłość i niedokończone sprawy. Tutaj takim zagubionym w totalnie nagłym trybie okazał się być nastoletni Ryder. Poznajemy go później jako duszka, który poniewiera się po świecie już od pięciu lat. Ma niby przyjaciółkę z którą wspólnie obserwują ostatnie wędrówki ludzi, jednak wciąż za czymś czeka. Poszukuje tego czegoś i wierzy, że to spotka. I nagle, kiedy na szpitalnym korytarzu zauważa ją, już wie. Całkowicie traci dla niej głowę. Rozbawia go jej każde potknięcie. Ujmuje go jej urok osobisty, choć czasami przyćmiewa go smutek, kiedy przypomina sobie kim jest. Wie, że ona potrafi kochać całym sercem i to właśnie sprawia, że coś wewnątrz niego pęka i nie potrafi przestać o niej myśleć. Bardzo często ją obserwuje i kiedy zauważa jak rozpędzona ciężarówka pędzi prosto na nią nie zastanawia się długo, tylko wskakuje w ciało innego przechodnia. Dopiero później dowie się, że to zdarzenie wywoła srogie dla niego konsekwencje.

Ta książka bardzo przypominała mi inną, tylko nie pamiętam tytułu. To powieść młodzieżowa, ale gdyby ją sfilmowano, pewnie zapadła by w pamięci równie mocno, co film ,,Uwierz w ducha", gdzie grał tam mój ulubiony aktor. Ja byłam nią oczarowana, gdyż styl był tutaj taki miękki i niewinny. Może i prosty, ale przepełniony szczęściem i smutkiem naprzemiennie. Ukazuje jakby naszą przyszłość, gdzie kiedyś i my przestaniemy być materialni. Smutne było to, że choć się kochali, to tak naprawdę nie mogli być razem. Wszystko będziemy czytali z ich perspektywy, więc tym bardziej echo ich słów zapadało mi w pamięci. Bardzo ja polecam:-)

Chyba każdy zastanawiał się co się z nami dzieje po śmierci. Czy to ostateczny koniec, cześć pracy, światło zgaszone, czy jest coś jeszcze? Książek i filmów na ten temat powstało bez liku i oto przedstawiam Wam kolejną.

Ryder to typowy 17letni chłopak. To znaczy byłby typowy, gdyby nie to, że nie żyje od 5 lat. Tuż po śmierci, pod wpływem szoku, patrząc na rozpaczającą rodzinę, zamiast udać się za swoim światłem pozostał na ziemi. Od tej pory błąka się bez żadnego celu. Jego jedyną towarzyszką jest tak jak on "zagubiona" Jade, a jedyną "przyjemnością" odwiedzanie umierających, którzy na sekundy przed śmiercią widzą go i tym samym dają mu potwierdzenie istnienia. Podczas jednej z wizyt w szpitalu poznaje Maggie, która do szpitala przyjechała ze swoją babcią. Dziewczyna jest wycofana i niezdarna, ale jednocześnie pełna uroku, więc Ryder kompletnie traci dla niej głowę i obserwuje ją gdy tylko ma taką możliwość. Gdy Maggie w czasie powrotu od babci wychodzi na jezdnię prawie pod koła ciężarówki, Ryder wchodzi w ciało przechodzącego chłopaka i ratuje jej życie. Konsekwencje są łatwe do przewidzenia.

Autorka znana jest z pisania typowych młodzieżówek i ta książka również zalicza się do tego gatunku. A ja, mimo że wiek młodzieżowy już dawno osiągnęłam, a sama wychowałam się na lekturach polskich autorów z epoki PRL, to jednak przeczytałam tę książkę przyjemnością. Naiwne romansidło dla nastolatek? Oczywiście! Ale kto nie chciałby czasem wrócić do czasów gdy był "piękny i młody", zwłaszcza że mu już jedynie z tego "i" zostało. 😁

Istnieją różne teorie o tym co się z nami dzieje po śmierci. Jedni zgodnie z katolickim podejściem wierzą, że dusza trafia do nieba, czyśćca lub piekła. Inni zaś uważają, że po śmierci po prostu niczego nie ma. Są też tacy, którzy wierzą w reinkarnację. Jednak tak naprawdę nikt nie ma pojęcia o tym co nas czeka, gdy życie na ziemi dobiega końca. I podobnie jak w kwestii duchów, życia pozaziemskiego i innych kwestii, trudno jednoznacznie określić, jak to będzie wyglądać gdy nas zabraknie, co jest prawdą, a co mitem powtarzanym przez pokolenia. Niemniej jednak śmierć zawsze niesie ze sobą ból i rozpacz, dla tych, którzy pozostają i muszą spróbować żyć dalej ze wspomnieniem zmarłej osoby.

Maggie znajduje się już w trzeciej rodzinie zastępczej. Nauczyła się, że nie może się przywiązywać i ufać kolejnym przybranym rodzicom, którzy w każdej chwili mogą ją oddać. Na świecie ma tylko babcię, która z uwagi na stan zdrowia przebywa w domu opieki. Maggie jest zupełnie samotna- nie ma przyjaciół, a nawet zwyczajnych koleżanek. Ukojenie znajduje w muzyce i książkach, jednak nic nie zastąpi wsparcia drugiego człowieka. A Maggie jak mało kto potrzebuje kogoś, kto będzie stanowił jej opokę.

Ryder nie żyje od kilku lat i od tego czasu błąka się pośród żywych. Stracił swoją szansę, by pójść za światłem, a ta ponownie się już nie przydarzyła. Nazywa siebie zagubionym, bowiem nie ma celu i jedynie zabija upływający czas. Jego towarzyszką jest Jade, chociaż nie spędzają wspólnie całych dni. Najważniejsze dla niego chwile to te, gdy może zostać zauważonym, a zdarza się to tylko przy umierających ludziach, stąd dużo czasu spędza w szpitalach. I tam właśnie zauważa Maggie, która z miejsca go fascynuje, a on nie potrafi się powstrzymać, by nie towarzyszyć jej od czasu do czasu.

"Zagubiony" to wbrew pozorom historia smutna, opowiadająca przede wszystkim o bezkresnej samotności ale i o śmierci, która towarzyszy bohaterom na każdym kroku. Lecz także pokazuje siłę prawdziwej miłości, która może wydarzyć się w każdym momencie życia, bez względu na okoliczności. Choć oparta na realiach nieco fantastycznych, to podejmuje tematy życiowe, z którymi każdy z nas styka się na co dzień. I głównie jest to kwestia śmierci, obecnej na każdej stronie powieści, ukazanej w przejmujący i wzruszający sposób, na wielu przykładach. Z jednej strony Autorka pragnie wskazać jakie ukojenie daje ona umierającym, często po wielu cierpieniach i dniach pełnych bólu czy dezorientacji. Z drugiej zaś pokazuje jak odejście ukochanego człowieka może zmienić wszystko, w życiu tych, którzy pozostali i to nie zawsze w dobry sposób. Lecz "Zagubiony" także w pewien sposób podnosi na duchu. Pomimo trudnej tematyki pozwala wierzyć w to, że nawet najgorszy czas minie, że nawet najtrudniejsze chwile mają jakiś większy sens i nawet w najczarniejszych dla siebie dniach można odkryć coś wartego tego, by żyć. A miłość może przyjść zupełnie nieproszona, w najmniej oczekiwanym momencie i będzie piękna, wręcz najpiękniejsza, gdy pokocha się czyjeś wnętrze, jego osobowość, bowiem to one liczą się najbardziej zamiast całej powierzchowności. Choć bohaterami są młodzi ludzie to książka trafi bez problemu także do starszego czytelnika, bowiem nie znajdziemy tu infantylności czy niedojrzałych, irytujących postaci, a sprawy, z którymi muszą się mierzyć są naprawdę ponadczasowe i warte poznania z ich perspektywy. To naprawdę wyjątkowa książka i ze swojej strony ogromnie ją polecam. Pomimo wielu łez, które wyciska podczas lektury ma w sobie coś kojącego, co trudno znaleźć w literaturze.

Książka młodzieżowa, romantyczna, która mnie nie znudzi? No i wchodzi. Cały na biało… „Zagubiony” Josie Williams.

Tutaj taka gra słów, ponieważ główny bohater jest… duchem. Jak wygląda życie po życiu? Czy jest tam coś? Dlaczego niektóre dusze idą „dalej” a inne gubią się i mieszkają wśród nas? Co się stanie, jeśli duch zakocha się w żyjącym człowieku? Czy istnieje możliwość, by tych dwoje się spotkało i… zakochało w sobie?

Ryder - duch - ratuje od śmierci dziewczynę, którą stalkuje od jakiegoś czasu i zakochuje się w niej. Nie pozwala jej umrzeć i to łączy ich losy. Czy śmierć można oszukać?

Gdy wzięłam ją do ręki przypomniał mi się film „Miasto aniołów” - nawet dziewczyna, która żyje również ma na imię Maggie jak ta z filmu ;). Przypadek? Prawdopodobnie tak, ale i tak zwróciłam na to uwagę.

Książka jest naprawę przyjemna, czyta się szybko. Na jeden wieczór do herbatki jak znalazł.

Myślę, że sprawdzi się idealnie dla młodszych czytelników, przedział powiedziałabym 12-16 lat.

Maggie ma piętnaście lat i przebywa w kolejnej już rodzinie zastępczej, w zasadzie nie ma już na świecie nikogo, jedynie ukochaną babcię, która cierpi na demencję. Pewnego dnia o mało nie wpada pod samochód, jej życie ratuje Ryder, a Maggie zakochuje się w nim. Jest jednak jeden problem Ryder nie żyje od pięciu lat i został uwięziony pomiędzy życiem a śmiercią. Jak potoczy się ich relacja? Czy Ci bohaterowie mają szansę na szczęście i miłość?

Ta książka ogromnie zaintrygowała mnie swoim opisem, a kiedy dowiedziałam, że to powieść #kirstymoseley, tylko napisana pod pseudonimem, to wiedziałam, że będę musiała po nią sięgnąć. Autorka ma niesamowite lekki styl, a jej książki czyta się z przyjemnością, wciągają bez reszty. Historia ta przedstawiona jest z perspektywy obojga bohaterów - Rydera i Maggie, co sprawia, że możemy ich znacznie lepiej poznać, dowiedzieć się wiele o ich życiu oraz tego co czują, myślą i jakie emocje nimi targają. Tym razem autorka postawiła na trochę fantastyki i chociaż ja nie przepadam za bardzo za tym gatunkiem, to ta historia została naprawdę świetnie napisana. Ryder obserwuje ludzi, wspiera ich duchowo i pomaga przechodzić na drugą stronę, chociaż on pięć lat temu podjął inną decyzję. W ten oto sposób poznaje Maggie, a to w jaki sposób ją uratował bardzo mnie zaintrygowało i po prostu chciałam wiedzieć co będzie dalej. Jestem pod wrażeniem kreacji bohaterów. Znajdziecie tutaj naprawdę ogrom emocji i sporo zwrotów akcji, takich których kompletnie się nie spodziewałam. Autorka na przykładzie głównych bohaterów pokazuje, że nie da się uciec przed przeznaczeniem, a miłość zwycięży wszystko, nawet śmierć. Naprawdę mi się podobało i czekam już na kolejne książki autorki. Moja ocena to 8/10.

Temat śmierci nie należy ani do najłatwiejszych, ani do najprzyjemniejszych. Nie zmienia to jednak faktu, że dla niektórych pozostaje on niewyczerpanym źródłem ciekawości, przemyśleń, bądź inspiracji. Po zapoznaniu się blurbem i rzuceniu okiem na prześliczną okładkę (choć kolejność powinna być tu odwrotna) wiedziałam, że to jest pozycja, po którą chciałabym sięgnąć. Josie Williams, bardziej nam znana jako Kirsty Moseley, stworzyła historię o miłości, która jest silniejsza niż śmierć. Ale czy da nagiąć się prawa rządzące światem i oszukać ponurego żniwiarza?

Słyszeliście kiedyś, żeby Nie iść w stronę światła? Porady takie zdecydowanie nie sprawdzają się wtedy, gdy już jesteś martwy. Ryder wiedział, że powinien przejść na drugą stronę, ale zwyczajnie nie mógł tego zrobić widząc cierpienie swoich bliskich. Tak oto zamknęła się przed nim szansa na odejście. Zamiast tego został zagubionym na ziemi duchem, który bez ograniczeń czasowych może się po niej pałętać. Dla zabicia czasu chodzi po szpitalach i hospicjach, aby być przy ludziach w ich ostatnich chwilach życia - tylko wtedy są oni go w stanie zauważyć. Pewnego dnia spotyka piętnastoletnią Maggie, która sprawia, że Ryder czuje się bardziej żywy niż kiedykolwiek, więc gdy jest ona w niebezpieczeństwie, nie waha się i pędzi jej na ratunek...

Fabuła oparta na miłości między światem żywych i umarłych nie należy do rzadkości. Sama posiadam kilka takich pozycji i za każdym razem jest w nich coś interesującego, co sprawia, że wiem dlaczego po nie sięgam. Miłość międzygatunkowa jak w przypadku wampirów, wilkołaków i innych ras jest fascynująca, a jednak przeważnie możliwa, choć trudna. Tutaj mamy jednak do czynienia z relacją między duchem, a człowiekiem, co jest (wydawałoby się) niemożliwe. Autorzy rzucają wieloma rozwiązaniami - ciekawymi, czasami irracjonalnymi, lub takimi, które zostawiają nas przez jakiś czas w odczuciu melancholii. Zagubiony nie jest w tym przypadku odosobniony.

Książka była sama w sobie lekka i przyjemna, mimo że tematyka dotyczyła również śmierci, czy też samotności. Na zdjęciu można dostrzec nawet ślady użytkowania i muszę przyznać, że dobrze zniosła przemierzone kilkaset kilometrów. Umilała mi czas i myślę, że jest to dobra pozycja na dni w których nie mamy ochoty na nic ciężkiego i marzymy tylko o tym, żeby śledzić losy bohaterów.

Charaktery każdej z (nielicznych) postaci są dość proste i w sumie nie ma się do czego przyczepić. Historia również taka jest. Nie sądzę, żeby w jakikolwiek sposób była lepsza, bądź gorsza od innych młodzieżówek, które miałam okazję czytać.

Większość postaci została stworzona w podobny stereotypowy sposób w stylu przystojnego sportowca dupka, czy też szarej myszki, która jest dobra i niewinna jak płatek śniegu. Nawet jeśli bohaterowie zostali stworzeni według znanych nam schematów, to jednak ciężko jest ich nie polubić.

Czy zastanawiałeś się kiedyś, jak wygląda życie po śmierci? Czy cokolwiek czujemy? Czy rzeczywiście – tak jak w opowieściach tych, którzy powrócili – pojawia się świetlisty tunel? A co się dzieje wówczas, kiedy nie zdążymy przez niego przejść lub po prostu tak bardzo jesteśmy przywiązani do życia, że nigdzie się nie wybieramy? Co się z nami dzieje, kiedy stajemy się zagubionymi duszami?

Przekonamy się o tym dzięki znakomitej powieści (nie) tylko dla nastoletnich czytelników, pt. „Zagubiony”. Opublikowany nakładem Wydawnictwa HarperCollins romans można określić mianem paranormalnego, choć wątek ducha jest tu na tyle naturalny, że nie czujemy skali nieprawdopodobieństwa opowiedzianej przez Josie Williams historii. Wręcz przeciwnie, wszystko jest tu tak realistyczne, pełne emocji i … życia, że mocno angażujemy się w miłość nie bacząc na to, że jedna ze stron związku już dawno nie żyje.

Po książkę śmiało mogą sięgnąć nie tylko miłośnicy romantycznych opowieści, ale i książek obyczajowych, bowiem wątek głównej bohaterki, przenoszonej z jednej rodziny zastępczej do kolejnej, jest tu mocno rozbudowany, podobnie jak opisana jest jej relacja z ukochaną babcią, przebywającą w domu opieki. To babcia zresztą wychowywała Maggie po śmierci matki, niestety teraz z uwagi na stan zdrowia, nie jest w stanie sprawować dłużej opieki nad piętnastolatką. Ta z kolei jest zbyt młoda, by mogła zaopiekować się osobiście babcią, zatem jedyne co im pozostaje, to regularne spotkania w domu opieki. Tymczasem Maggie przebywa już w trzeciej rodzinie zastępczej ze świadomością, że w każdej chwili może zostać odesłana, kiedy tylko rodzina znajdzie młodsze dziecko do adopcji. Dlatego woli się nie przywiązywać do nikogo, to jednak sprawia, że otacza ją aura smutku i samotności.

Być może ona, a może piękny uśmiech dziewczyny, jej dobroć i stosunek do babci sprawia, że zakochuje się w niej siedemnastoletni Ryder. I w samym tym uczuciu nie byłoby nic dziwnego gdyby nie fakt, że chłopak … nie żyje od pięciu lat. Chwila nieuwagi w trakcie rodzinnego spływu łodzią po górskiej rzece wystarczyła, by pozbawić go życia. Widok płaczącej nad jego ciałem matki był tak traumatyczny, że chłopak zignorował przyciągające go światło i tym samym utknął pomiędzy życiem a śmiercią.

Osoba Maggie sprawia, że po latach błąkania się w towarzystwie przyjaciółki, Jade, również zabłąkanej duszy, zapragnął znów zyskać cielesność. Wkrótce jego marzenie się spełnia choć na moment – wracając z domu opieki Maggie wchodzi prosto pod koła rozpędzonej ciężarówki, zaś Ryder przejmuje ciało stojącego w pobliżu chłopaka, by ją odepchnąć. Udaje się to w ostatniej sekundzie i bez wątpienia ratuje ją – ku przerażeniu Jade – przed śmiercią. To jednak mu nie wystarczy. Okazuje się bowiem, że Maggie zna chłopaka, którego ciało przejął Ryder i potajemnie się w nim kocha. To jednak chłopak z gatunku tych, którzy zadają się tylko z najładniejszymi i najbardziej popularnymi, zaś Maggie nie należy do żadnej z tych grup. Nie zastanawiając się nad konsekwencjami, również tymi natury moralnej, Ryder coraz częściej przejmuje ciało Charliego, by spędzać czas z Maggie.

Jak zakończy się ta opowieść? Czy Maggie kocha Charliego czy raczej Rydera? Czy Ryder, złapany w sidła miłości, będzie w stanie się powstrzymać przed kolejnymi spotkaniami? I co najważniejsze – czy można oszukać przeznaczenie? Na te wszystkie pytania znajdziemy odpowiedź w pięknej, wzruszającej, a jednocześnie zaskakującej książce, która każe nam się zastanowić zarówno nad życiem, jak i nad śmiercią. Doskonale skonstruowana fabuła wciąga bez reszty, a mimo iż temat ten był poruszany wielokrotnie zarówno w literaturze, jak i w filmie, to jednak powieść tchnie świeżością i lekkością. Tym samym to dokonała lektura pozwalająca poznać siłę miłości, poświęcenia i ostateczność śmierci.

Piętnastoletnia wrażliwa Maggie z trudem odnajduje się w kolejnej rodzinie zastępczej. Została sama na świecie – ojca nigdy nie było, matka zmarła, a ukochana babcia cierpi na demencję. Wizyty u babci w szpitalu i zatapianie się w książkach to teraz cały świat Maggie.

Pewnego dnia zamyślona Maggie o mało nie wpada pod samochód – Ryder ratuje jej życie, a ona zakochuje się w nim bez pamięci. Problemem w tym, że… Ryder nie żyje od pięciu lat. Uwięziony między życiem a śmiercią złamał zasady, byle tylko być jak najbliżej tej, dla której, mimo wszelkich przeciwności losu, kompletnie stracił głowę…

***

Josie Williams to pseudonim Kirsty Moseley, popularnej autorki powieści młodzieżowych, takich jak „Chłopak, który zakradał się do mnie przez okno”. Tym razem autorka próbuje swoich sił w zupełnie innym gatunku. Jak jej poszło? Całkiem nieźle, choć mam kilka zastrzeżeń.

W moim odczuciu dużo wątków zostało potraktowanych po macoszemu. Jednym z nich jest motyw duchów. Autorka miała tutaj szerokie pole do popisu, a tak naprawdę zaserwowała nam jakieś ochłapy informacji. Drugim takim wątkiem był wątek rodziny zastępczej. Nie był on kluczowy, nie mniej jednak dość istotny. Dlatego nie rozumiem, dlaczego zaczął się rozwijać dopiero w ostatnich rozdziałach.

Historia została przedstawiona z dwóch perspektyw, dzięki czemu mamy szersze spojrzenie na dane wydarzenia. Zakończenia domyśliłam się gdzieś w połowie książki, przez co ostatnie rozdziały nie były dla mnie żadnym zaskoczeniem.

W ogólnym rozrachunku podobała mi się ta historia. Pełna niewinnej i czystej pierwszej miłości. Ukradkowe spojrzenia, muśnięcie dłoni, pierwszy pocałunek – ta opowieść miała w sobie sporo uroku. Mimo wszystko oczekiwałam chyba czegoś więcej.

„Zagubiony” to słodko-gorzka historia. Choć jest to paranormal romance to jest to przede wszystkim opowieść o stracie, śmierci i żałobie. O umiejętności pójścia naprzód, po stracie najbliższych. Myślę, że spodoba się osobom, które dopiero zaczynają przygodę z tego typu historiami.

Moja ocena: 6/10

Jakiś czas temu miałam okazję zapoznać się z inną powieścią tej autorki. Wywarła na mnie wielkie wrażenie. Choć chciałoby się poznać także inne tytuły danego autora doba niestety nie chce się rozciągnąć i nie ma możliwości poznania wszystkiego co miałoby okazać się interesujące. Cieszę się jednak, że właściwie przez szczęśliwy zbieg okoliczności i zainteresowanie fabułątego wydania udało mi się skusić na tę lekturę. Już teraz napiszę, że pomysł na fabułę jest bardzo nietypowy i także między innymi z tego powodu tym bardziej warto zwrócić uwagę na tę lekturę w przyszłości.

Tytułowy zaginiony i jego znajomi to osoby, które z różnych względów po śmierci cały czas trwają w momencie zawieszenia. Nie udało im się przedostać do miejsca końcowego po zakończeniu życia. Jedną z takich osób jest Ryder, który podczas rodzinnego spędzania wolnego czasu mającego na celu spływ łodzią zakończył swój ziemski żywot. Teraz poznał wciąż żyjącą Maggie, która trafiła do kolejnej rodziny zastępczej. Choć jedno z nich żyło, a drugie znajdowało się między światami prawdziwe uczucie nie wybierało. Czy Maggie mogła być z Ryderem pomimo najważniejszej przeszkody?

Zupełnie inaczej podchodzi się do książek napisanych przez znanych już autorów niż do zupełnie nowych nazwisk na okładkach powieści. zapoznanie się z najnowszą lekturą zagranicznej autorki sprawiło, że miałam względem niej całkiem spore oczekiwania, które na szczęście zostały spełnione. Jest to typowo młodzieżowa pozycja o miłości, która może pokonać wiele przeszkód. Miłość nie jest jednak tylko młodzieńczym uczuciem, więc ten tytuł znajdzie swoich odbiorców wśród osób w różnym wieku.

Josie Williams to pisząca pod pseudonimem Kirsty Moseley – angielska pisarka, która tworzy powieści z gatunku New Adult. Zadebiutowała w 2012 roku powieścią „Chłopak, który zakradł się do mnie przez okno”.

Mieszka w Norfolk wraz z mężem i nastoletnim synem. Swoją przygodę z pisaniem rozpoczęła na Wattpadzie. Dziś na swoim koncie ma już kilkanaście książek, z czego kilka zostało przetłumaczonych na język polski.

Ryder to siedemnastolatek, który zmarł przed pięcioma laty w tragicznych okolicznościach na oczach swojej najbliższej rodziny. Zagubiona dusza chłopaka błąka się po świecie żywych. Ryder nie jest jednak jedynym zagubionym, który w chwili śmierci nie odszedł w stronę światła. Nie zrobiła tego również jego najlepsza przyjaciółka – czternastoletnia Jade.

Ryder uwielbia przebywać w szpitalu, gdzie towarzyszy umierającym pacjentom w chwili ich śmierci. Wtedy też staje się dla nich całkowicie widoczny, co pozwala mu poczuć, że naprawdę istnieje, mimo że nie ma już swojego ciała. To właśnie w szpitalu spotyka Maggie. Nastolatka zupełnie zawróciła mu w głowie. Dziewczyna nie ma pojęcia, że jest obserwowana przez ducha.

Wszystko zmienia się pewnego wieczora, gdy Maggie wraca z odwiedzin babci w domu opieki. Zamyślona nastolatka niemalże wpada pod koła rozpędzonego samochodu na oczach Rydera. Zagubiony za wszelką cenę pragnie uchronić dziewczynę przed śmiercią. Czy mu się to uda? Do czego doprowadzi jego pochopna decyzja? Czy można oszukać przeznaczenie i uciec przed śmiercią?

Skusiłam się na „Zagubionego”, ponieważ bardzo dobrze znam twórczość Kirsty Moseley i lubię jej książki. Do nadrobienia mam tylko dwie powieści, które zostały przetłumaczone na język polski. Autorka ma w swoim dorobku lepsze i gorsze historie miłosne. „Zagubiony” to jak dotąd najlepsza jej książka, jaką miałam okazję przeczytać. Staram się tu zdradzić jak najmniej fabuły, ponieważ chcę, żeby każdy, kto zdecyduje się przeczytać „Zagubionego”, mógł ją odkrywać kawałek po kawałku, tak jak i ja. Nie mam serca, by odebrać komuś tę przyjemność.

Fabuła powieści pochłonęła mnie już od pierwszych stron. Z ogromnym niepokojem i zaciekawieniem wyczekiwałam zakończenia książki. Czy mnie zaskoczyło? Niekoniecznie. Spodziewałam się takiego obrotu spraw. Josie Williams, czyli Kirsty Moseley, serwuje czytelnikowi ogromny wachlarz emocji, nie sposób nie wzruszyć się, mając przed sobą taką lekturę. Dałam porwać się w ten nieco fantastyczny świat zagubionych dusz. Ta historia jest pozycją obowiązkową dla miłośników zjawisk paranormalnych.

Dalsza część recenzji: [Adres usunięty]

Ryder jak sam o sobie mówi, jest zagubiony. Kiedy wypadł z kajaka do wody, co skończyło się jego śmiercią, zamiast iść w stronę światła, on został. Teraz jest zawieszony między światem żywych a czymś, co jest dalej. Można by pomyśleć, że duchy nie mają uczuć, jednak on ma, a na dodatek jego myśli zaprząta pewna bardzo żywa dziewczyna.

Maggie ma tylko babcię, która niestety choruje, a przez to nie może się nią zająć. Dziewczyna trafia do rodziny zastępczej, a ukochaną babcię odwiedza w zakładzie. Boli ją to, że kobieta coraz częściej ma złe dni i jej nie poznaje, jednak wie, że nie jest w stanie z tym nic zrobić.

Pewnego dnia, kiedy Maggie idzie ze słuchawkami na uszach, wchodzi na ulicę, nie patrząc czy nie nadjeżdża samochód. Całe zajście widzi Ryder, który mimo przerażenia, szybko zaczyna działać. Wchodzi w ciało młodego chłopaka, który jest świadkiem zdarzenia (tylko, zamiast reagować stoi jak słup) i ratuje Maggie przed śmiercią pod kołami samochodu. Tak zaczyna się ich znajomość. Jest tylko jeden problem, ona nie wie, że Ryder „pożycza” sobie ciało chłopaka. Czy się dowie? Jak potoczy się ich dalsza znajomość? Czy taka miłość ma sens? Czy ma jakąś szansę na szczęśliwy finał?

Książka jest z kategorii literatura młodzieżowa i wstępnie czytała ją córka, jednak tak się nią zachwycała, że ja również postanowiłam po nią sięgnąć. Wrażenia są bardzo pozytywne, historia zupełnie inna niż wszystkie, ciekawa, wciągająca, wywołująca emocje podczas czytania. Co prawda mnie się podobała, córkę zachwyciła, jednak biorąc pod uwagę grupę docelową, dla jakiej jest przeznaczona, zdanie Amelki jest ważniejsze.

Bohaterowie dość ciekawi, dobrze wykreowani.

Ryder od 5 lat nie żyje, a takich jak on, zawieszonych między światami jest więcej. Nie planował tego, co połączyło go z Maggie, jednak nie potrafi o niej zapomnieć, zostawić jej w spokoju. To bohater, którego polubiłam.

Maggie jest samotna, nie ma przyjaciół, boi się nawiązać bliższe relacje z rodzicami zastępczymi, ponieważ już nie jednokrotnie była przenoszona do nowych. Czas spędza na czytaniu książek, odwiedzinach u babci i nauce. Wypadek, w którym prawie zginęła oraz nowa znajomość trochę ją zmieniają. To bohaterka, którą polubiłam.

„Zagubiony” to ciekawa propozycja na udane popołudnie i to nie tylko dla młodzieży. Obie z córką polecamy.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

Lubicie powieści, które podążają wedle znanego schematu? Dla mnie czasami takie historie mają więcej uroku niż te oryginalne, tworzone na siłę, szczególnie jeśli chodzi właśnie o powieści młodzieżowe. Josie Williams serwuje nam dość schematyczną opowieść o miłości, która nie powinna się wydarzyć, ale jest w tym wszystkim tyle uroku, że lekturę pochłonęłam w zaledwie jeden wieczór.

Prosta fabuła nie oznacza, że podczas czytania wieje nudą. Wręcz przeciwnie. Spędziłam bardzo sympatyczny czas w towarzystwie dobrze wykreowanych, w pełni wiarygodnych bohaterów, których obdarzyłam sympatią już na starcie. Mam wrażenie, że Josie Williams sięgnęła głęboko w serca wszystkim romantyczek i złożyła na nasze dłonie opowieść, którą chciałby przeżyć każdy z nas: słodko-gorzki ukłon w stronę wielkiej, szczerej choć naznaczonej niepowodzeniem miłości.

Maggie ma zaledwie piętnaście lat a już musi radzić sobie z trudnym życiem. Nie ma nikogo, żadnej kochającej rodziny a kolejne rodziny zastępcze nie zapewniają jej poczucia bezpieczeństwa ani komfortu. Jedyną ostoją wydaje się babcia dziewczyny, ale cierpi na demencję i nie potrafi już odwzajemnić uczuć wnuczki. Jest jednak Ryder, pojawiający się znienacka chłopak, który ratuje dziewczynie życie, ale on przecież nie powinien nigdy pojawić się w życiu Maggie. Zakochał się, złamał zasady i poniesie karę, ale do tej pory będzie walczył o miłość, która podobno wszystkim się należy.

Maggie to cudowna dziewczyna, której los ani przez moment nie był mi obojętny. Autorka sporo uwagi poświęciła jej kreacji, pokazała jak czuje się w nowych rodzinach zastępczych, o czym marzy, do czego dąży, jak ciężko jej na sercu, gdy odwiedza chorą babcię. Serce mi pękało czytając o tym wszystkim, ale promykiem nadziei był cudowny Ryder, który dla dziewczyny był w stanie pokonać prawdziwe przeciwności, ponieważ balansował na granicy życia i śmierci. Nie żył od pięciu lat, uwięziony między światami zakochał się bez pamięci i to pozwoliło stworzyć piękną, przejmująca opowieść o przesuwaniu granic oraz walce o swoje marzenia.

Przyznaję, że "Zagubiony" to lektura, która poruszyła moje serce. Piękna, prosta a jednak składająca się na liczne wartości wywołała u mnie na równi uśmiech i łzy wzruszenia. Przywiązałam się do bohaterów, kibicowałam im ile sił a styl autorki idealnie trafił w mój gust zabierając mnie w pełną emocji podróż do której - jestem tego pewna - jeszcze nie raz powrócę. Wszystkim romantyczkom oraz tym, którzy uważają, że prawdziwa miłość nie istnieje: bardzo polecam!

Niedawno wydana książka Josie Williams nosi tytuł „Zagubiony”. Jest to powieść fantastyczna, opowiadająca o miłości, która jest w stanie pokonać wszelkie przeszkody. Dla prawdziwej miłości nie mają znaczenia status społeczny, majętność, a nawet..... samo istnienie ukochanego. Bezgraniczna miłość pokona nawet przeszkody metafizyczne. A wszystko zaczęło się od nieuwagi Maggie.

Główna bohaterka - Maggie - to piętnastoletnia, roztargniona, wstydliwa i wycofana dziewczyna, która żyje w rodzinie zastępczej. Strata matki i ojca nie przeszkadza jej jednak w opiece nad babcią, która z racji słabej kondycji zdrowotnej, została umieszczona w hospicjum. Maggie bardzo troszczy się o swoją babcię, gdyż z rodziny tylko ona jej pozostała i tylko ona potrafi ją zrozumieć. Odwiedziny, mimo iż nierzadko bywają wyzwaniem (babcia jest chora na demencję), dają Maggie ogromne szczęście. Oprócz tego wytchnienie przynoszą jej książki i muzyka. Wracając pewnego dnia do domu, dziewczyna o mało nie wpadła pod samochód. Życie uratował jej Ryder Edmonds. Sprawa wydawałaby się bardzo prosta, gdyby nie fakt, że Ryder nie żyje od pięciu lat. Chłopak umarł podczas spływu kajakowego, lecz został na ziemi jako swego rodzaju duch lub “zagubiony”. Ryderowi udało się wejść w ciało Charliego (który chodzi razem z Maggie do szkoły) a w konsekwencji, uratować życie dziewczynie. Nieświadoma niczego Maggie cieszy się, że Charlie, w którym od dawna się durzyła, ocalił jej życie. Nie wie, że za całą sprawą stoi Ryder, któremu od dawna imponowała jej osoba. Ryder cieszy się, że miał okazję porozmawiać z nastolatką, a nie jak wcześniej, jedynie bezwiednie przyglądać się jej życiu. Sprawiło mu to tak dużą radość, że od tej chwili regularnie wchodził w ciało Charliego, aby spędzać z nią czas- pijąc gorącą czekoladę lub odprowadzając ją do domu po lekcjach. Przyjaciółka ducha- Jade- ostrzega go, że takie częste „wypożyczanie” ciała i ingerowanie w świat żywych może mieć fatalne konsekwencje. Przecież duch nie może zakochać się w żyjącym człowieku. Mimo wszelkich przeciwności losu i niezrozumienia, nic nie jest w stanie zatrzymać bezgranicznej miłości Rydera. Jedynym problemem jest fakt, że Maggie nie ma pojęcia, że to duch kontroluje Charliego, który tak naprawdę nie darzy jej sympatią. Skomplikowane położenie nastolatki, choroba babci oraz trudna sytuacja rodzinna stawiają przed dziewczyną coraz to nowe wyzwania, z którymi musi się mierzyć. Ryder natomiast musi się mierzyć z niezrozumieniem i przeszkodami, jakimi niesie za sobą bycie duchem. Czy miłość okaże się dla nich uczuciem uzdrawiającym? Czy Maggie pokocha Rydera, mimo metafizycznych przeszkód? O tym i o wielu innych rzeczach będzie się mógł przekonać każdy, kto sięgnie po książkę.

Dynamiczna i intrygująca akcja, która została przedstawiona z dwóch perspektyw- Rydera i Maggie. Takie zbudowanie akcji pozwala czytelnikowi jeszcze lepiej zrozumieć perspektywę głównych bohaterów. Utwór pokazuje cudowną moc miłości, dla której nie ma granic. Powieść pozwala odczuwać czytelnikowi razem z bohaterami uczucie miłości, smutek, żal i przyjaźń. Zetknięcie się świata ludzi i świata duchów prowadzi do nieprzewidywalnych skutków.

Moim zdaniem „Zagubiony” to fascynująca książka, która z pewnością zaciekawi każdego, kto po nią sięgnie. Gwarantuję, że oderwanie się od lektury będzie niemożliwe. Powieść udowadnia, że dla miłości nie ma granic. Warto o tym pamiętać w dzisiejszych czasach, ponieważ status społeczny i dobra materialne wcale nie są najważniejsze.

Patryk Stelmaszek

Szkolny Klub Recenzenta

Jaka ta książka była piękna. Cudowna i smutna historia równocześnie.

Książka YA idealna dla tych młodszych i starszych czytelników poruszająca trudne tematy.

Rydera i Maggie połączyło uczucie, które nigdy nie powinno mieć miejsca i nie powinno się wydarzyć, bo jak można nawiązać nić porozumienia z duchem? Z kimś, kto tak naprawdę nie istnieje?

Autorka ma bardzo lekki i przyjemny styl, przez co książkę czyta się błyskawicznie, lektura idealna na jeden wieczór. Jak otworzycie na pierwszej stronie, to nie odłożycie jej na półkę, póki nie skończycie. Autorka przeniosła nas w zupełnie inny świat. Maggie zmaga się ze swoimi problemami i jest zupełnie sama, Ryder chciałby jej pomóc, ale nie może, bo nie ma jak. Tych dwoje łączą wspólne, ciężkie przeżycia.

Między bohaterami można wyczuć chemię, chociaż wydaje się to dziwne. Jednak ciągnęło ich do siebie i naprawdę nawiązali wspaniałą relację. To co zrobił Ryder, może i było głupie i lekkomyślne, ale czego nie zrobi się dla prawdziwej miłości? Chłopak wspierał Maggie bez względu na wszystko, nawet jak ona sama o tym nie wiedziała.

Na plus pisana na zmianę perspektywa bohaterów, bo możemy poznać uczucia Rydera jak i Maggie.

Dlaczego to wszystko nie mogło się wydarzyć w innym czasie i miejscu? Boli mnie i żałuję, że ta dwójka nie mogła się poznać naprawdę, bo byli sobie pisani.

Zakończenie totalnie mi złamało serce. Nie spodziewałam się tego i myślę, że ciężko też było to przewidzieć.

Czy miłość, która nie miała się prawa wydarzyć może istnieć naprawdę?

Jaki aspekt decyduje o tym, że sięgacie po daną książkę? Jej okładka? Opinie znalezione w sieci? A może opis? W przypadku historii z recenzją której dziś do was przychodzę, był to bez wątpienia ten ostatni czynnik. Te kilka zdań z okładki „Zagubionego” wystarczyły, bym be  wahania sięgnęła po książkę pióra Josie Williams.

           

Zastanawialiście się kiedyś co się dzieje, kiedy człowiek umiera? Czy w ogóle istnieje inne życie po tym, jak zakończy się to fizyczne tu – na ziemi? A może umiera tylko nasze ciało, podczas gdy dusza dalej funkcjonuje?

Głównym bohaterem „Zagubionego” jest nastoletni Ryder Edmonds, który... zmarł pięć lat temu. Wypadek w trakcie rodzinnego spływu po górskiej rzece, zakończył się dla niego tragicznie. Ale Ryder popełnił jeden błąd – błąd, którego konsekwencje odczuwa każdego dnia. Kiedy umierał, zamiast podążyć w stronę światła, został tu – na ziemi. Niewidzialny dla nikogo, bez fizycznego ciała, pozbawiony możliwości odczuwania bodźców jak smak czy dotyk – jest duszą albo jak on woli to określać 'zagubionym'.

Jedynym momentem w którym ktoś taki jak on, może zostać dostrzeżony przez inną osobę, jest chwila jej śmierci. To właśnie główny powód dlaczego, że Ryder często błąka się po szpitalnych korytarzach - by wykorzystać (jakkolwiek by to nie zabrzmiało) tą tragiczną chwilę i znów poczuć się żywym - bo te kilka sekund, kiedy jest widziany przez umierającą osobę, pomaga mu poczuć się mniej samotnie.

To właśnie podczas pobytu w szpitalu, Ryder dostrzega młodą dziewczynę, która towarzyszy swojej chorej babci. Zauroczenie wrażliwą i nieco zamkniętą w sobie Maggie było ostatnią rzeczą, jakiej spodziewał się doświadczyć nasz 'zagubiony' w tym życiu po życiu. Od tamtego momentu minęły trzy miesiące, a fascynacja dziewczyną, której stara się towarzyszyć każdego dnia, wcale nie maleje.

Ta jednostronna relacja, zmienia się w dniu w którym Maggie omal nie zostaje potrącona przez samochód. Nie zastanawiając się ani przez sekundę, Ryder robi coś, czego nigdy nie próbował – wchodzi w ciało przypadkowego chłopaka przechodzącego w pobliżu, aby móc zareagować i odepchnąć dziewczynę, nim uderzy w nią furgonetka.

Jednak to dopiero początek komplikacji, bo jak się okazuję ciało, które przejął na czas interwencji Ryder, nie należało do kompletnie obcego człowieka, a Charliego – popularnego chłopaka, który uczęszcza do szkoły Maggie. Kiedy więc następnego dnia, dziewczyna kierowana chęcią ponownego podziękowania swojemu szkolnemu koledze, próbuje nawiązać z nim rozmowę, ku swojemu zaskoczeniu odkrywa, że on nie ma pojęcia o czym ta mówi – bo zwyczajnie nie pamięta tamtego momentu.

Ryderowi jeszcze nigdy nie było tak trudno pogodzić się ze swoją sytuacją, jak teraz kiedy poznał Maggie. Dlatego mimo wyrzutów sumienia i świadomości, że nie postępuję fair, chłopak coraz częściej przejmuje ciało Charliego, by móc spędzać czas z dziewczyną, porozmawiać z nią i choć przez chwilę poczuć się żywym.

Ostatnio bardzo rzadko czytam literaturę Young Adult, ale „Zagubiony” uświadomił mi, że po prostu trzeba trafić na odpowiednią książkę – taką jak ta. Historia Rydera i Maggie dała mi dokładnie to, czego po niej oczekiwałam, kiedy przeczytałam jej opis: smutek przeplatający się ze szczęściem, radość mieszającą się ze współczuciem, a przede wszystkim tępy ból w sercu z niesprawiedliwości losu, czego dowodem były łzy spływające po moich policzkach w trakcie lektury.

„Zagubiony” to niebanalna, piękna i niesztampowa książka, która od pierwszych stron skradła ogromny kawałek mojego serca. Autorka udowodniła, że diabeł tkwi w prostocie i nie potrzeba górnolotnych dialogów, rozbudowanych scen czy mocno zarysowanych portretów bohaterów, by stworzyć niesamowitą, poruszającą, a przede wszystkim niezapomnianą miłosną historię. 

Tworząc fabułę, autorka od początku miała niewielkie pole manewru w kwestii tego, jakie zakończenie może zaserwować Maggie i Ryderowi. Nie wdając się w szczegóły, by zbyt wiele wam nie ujawnić powiem tylko, że nadal nie wiem jak określić te ostatnie strony. Słodko-gorzkie?

NIEWIDZIALNY

Po powieść tę sięgnąłem, bo skojarzyła mi się z filmem „Niewidzialny” z 2007 roku. Filmem całkiem niezłym, choć jednocześnie zaprzepaszczającym idealną szansę na wyniesienie young adult na wyższy, niż typowy poziom. Coś jednak ten film we mnie zostawił, być może pewne detale pierwowzoru, których nie zdołał spłycić, a ja chętnie sięgnąłem po tę przypominającą go powieść. I muszę rzec, że bawiłem się całkiem nieźle.

Maggie ma piętnaście lat i niełatwe życie. Na świecie została właściwie sama, ojca nie miała nigdy, matka zmarła, babcia cierpi na demencję, a rodzina zastępcza nie jest tym, w czym dziewczyna się odnajduje. Ucieka więc w świat książek, w świat własnych myśli, a to prowadzi do niebezpiecznie sytuacji. Pewnego dnia Maggie bowiem niemal wpada pod samochód. Życie ratuje jej chłopak, który… jak się szybko okazuje, nie żyje od pięciu lat. Jak to wydarzenie zmieni życie dziewczyny? I czy miłość, która narodzi się w tej chwili, może okazać się silniejsza, niż śmierć?

Zanim film „Niewidzialny” trafił do kin w 2007 roku, był jego o pięć lat starszy szwedzki pierwowzór „Den osynlige”, ten zaś oparty był na wydanej w 2000 roku powieści Matsa Wahla o tym samym tytule. Powieści young adult, a jednak – podobnie, jak ekranizacja – skupiającej się bardziej na psychologicznym aspekcie całości, poruszającej tematykę samotności etc. Jaka drogą idzie „Zagubiony”?

Na pewno nie wyrywa się ze schematów, jakie narzuca young adult. Fabularnie rzecz jest taka sama, jak stylistycznie. Prosta i to bardzo. W odróżnieniu od „Niewidzialnego” skupia się nie na iście sensacyjnej akcji – co zaliczam jej na plus, bo to był najsłabszy motyw tamtego dzieła – ile na emocjach. Emocjach bohaterki, które dodatkowo napędzane są zagadką i pewnym elementem fantastycznym. Tej fantastyki tu nie czuć tak, jak się może wydawać, to przyziemna książka i momenty te również wydają się przyziemne, jakby od zawsze tu pasowały.

Wszystko jest tu takie, jakie młodsze czytelniczki oczekiwać mogą. Emocjonalne, życiowe, proste. Stylistycznie, jak mówiłem, również. Powieść nie jest źle napisana, chociaż ma momenty, które przydałoby się poprawić czy choć przeredagować, opowiedziana jest z perspektywy nastolatki, jej słowami, więc wszelkie nieskomplikowanie i pewna nieporadność to elementy estetyczne, które śmiało możemy tłumaczyć sobie niewprawnością samej bohaterki. Zresztą młodszej młodzieży, a do takiej rzecz jest kierowana, nijak nie będzie to przeszkadzało.

Słowem podsumowania, a nawet dwoma czy trzema, rzecz dla nastolatków. Ale całkiem przyjemna rzecz. Szybka i nieskomplikowana w odbiorze, nastawiona na emocje – czyli taka, jak być powinna.