Wschód słońca w dniu dożynek. Igrzyska śmierci. Tom 5

Czy ja muszę coś mówić? 🥲

Nie mam sentymentu do uniwersum Igrzysk Śmierci, ponieważ przeczytałam te książki dopiero jakiś rok temu, więc cały szał mnie ominął. Byłam po prostu ciekawa, co takiego ma w sobie ta historia, że setki ludzi tak ją uwielbiają. Samą trylogię bardziej przebolałam *Peeta - you deserved better!* by przy Balladzie moje serduszko zabiło szybciej, a 'Wschód słońca w dniu dożynek' rozłożył mnie na łopatki.

Od pierwszych stron czułam, że sam warsztat Collins jest lepszy, a co za tym idzie fabuła była bardziej dopracowana i przemyślana. Z każdej strony sączy się ból, przemoc, okrucieństwo czy pogodzenie się z losem - właśnie tego brakowało mi w oryginalnej historii, tam 'rzeczy' po prostu się działy. Jednak im głębiej wchodzimy w historię Haymitcha, tym widoczniejsze się objawy buntu wobec Kapitolu i jego polityki.

Ryczałam jak głupia podczas lektury, a przecież już po samym ogłoszeniu premiery było wiadomo jak to się skończy - Haymitch Abernathy wygra II Ćwierćwiecze Poskromienia. Jednak sama rozgrywka i dalszy los Haymitcha rozkładają czytelnika na łopatki. Ta książka skończyła ze mną, a nie ja z nią😭

Wszystkie nawiązania do Ballady powodowały u mnie ciarki, a to ostatnie związane z Lucy Gray? Tę informację musiałam rozchodzić. I tak, pojawiają się również szczegóły nabierające znaczenia dopiero po lekturze losów Katniss np. skąd wzięła się broszka z kosogłosem.

Na sam koniec zostawię kilka słów, które nabierają znaczenia tylko w kontekście 'Wschodu słońca w dniu dożynek'.

Czerwone żelki. Motylki. Wiewiórki. Dzbanek mleka. Lody truskawkowe. Różowe ptaki.

Suzanne Collins powróciła z nową powieścią, która nie tylko rozszerza znane uniwersum Igrzysk Śmierci, ale robi to w sposób dojrzały i głęboko poruszający. „Wschód słońca w dniu dożynek” to prequel, który przenosi nas do czasu drugiego Ćwierćwiecza Poskromienia, skupiając się na postaci, która do tej pory pozostawała w tle – Haymitcha Abernathy’ego.

Znany z oryginalnej trylogii jako zgorzkniały mentor, tutaj Haymitch jest młodym chłopakiem, który jeszcze wierzy, że może coś znaczyć, lub że ma przed sobą przyszłość. Collins w mistrzowski sposób ukazuje jego wewnętrzne rozdarcie – z jednej strony strach i bezsilność, z drugiej zaś bunt i determinację. To nie tylko opowieść o walce na arenie, ale przede wszystkim historia o tym, co się dzieje w człowieku, gdy ma świadomość, że może stracić wszystko, co dla niego ważne.

Autorka ponownie zachwyciła umiejętnością budowania napięcia, emocjonalnych relacji. Towarzyszący Haymitchowi trybuci - tworzą ciekawy, zróżnicowany zespół, którzy momentami pogłębiają dramatyzm historii. Ich wspólna podróż do Kapitolu i przygotowania do Igrzysk pokazują nie tylko okrucieństwo systemu, ale i siłę młodych ludzi, którzy próbują przetrwać. Collins po raz kolejny udowadniła, że nie tylko potrafi stworzyć angażującą historię, ale też mówić o rzeczach ważnych i trudnych.

„Wschód słońca w dniu dożynek” to książka, która zaskakuje szczerością, emocjami, czy świeżym spojrzeniem na znany świat. To opowieść o nadziei i jej utracie, o pierwszej miłości i o tym, jak trauma zmienia człowieka na zawsze. To również ważny kontekst dla zrozumienia późniejszych działań Haymitcha i jego nieufności wobec Kapitolu. Mimo, iż na co dzień nie sięgam po fantasy w takim wydaniu, bo już nieco wyrosłam z takich pozycji, powrót do uniwersum Kapitolu, jak i książek czy filmu z moich młodzieńczych lat, był bardzo ciekawą odmianą i odskocznią od romansów.

Dla fanów serii – pozycja obowiązkowa. Dla nowych czytelników – idealny punkt wejścia w świat Panem.

Powrót do Panem, którego każdy potrzebował.

Wydarzenia przedstawione w tej książce to 𝒾𝓈𝓀𝓇𝒶, 𝓀𝓉ó𝓇𝒶 𝓌𝓏𝓃𝒾𝑒𝒸𝒾ł𝒶 𝑜𝑔𝒾𝑒ń. Fire is catching. 🔥

Historia Haymitcha przeszyła mnie na wskroś. Poruszyła mnie dogłębnie i sprawiła, że wiele razy traciłam wzrok przez łzy, które stawały mi w oczach.

Nie pamiętam, kiedy ostatnio w takim tępie skończyłam książkę. Jednak nie jest to dla mnie dziwne- Suzanne Collins to niezwykła autorka. Jej talent do pisania sprawia, że książki nie tylko się czyta, ale przeżywa. Ma niezwykły dar kreowania świata i bohaterów, którzy zostają z czytelnikiem na długo.

Niezwykle brutalna, ujmująca i niewyobrażalnie smutna.

„Wschód słońca w dniu dożynek” dostarcza nam backstory wielu istotnych postaci pojawiących się w pierwotnej trylogii i naprawdę otwiera oczy zmieniając postrzeganie zachowań i wydarzeń, które już znamy. Ta książka to brakujący element układanki. Brakujący puzzel. Puzzel, który wyrywa nam serce.

Dowiedzieć się kto był mentorem Abernathy’ego i dlaczego w „Igrzyskach śmierci” zachowuje się tak, a nie inaczej, to jak odkryć tajemnicę wszechświata. Wszystko nagle łączy się w całość, wszystko ma sens. Dostaliśmy masę informacji, które były nam potrzebne, aby lepiej zrozumieć historię, którą teoretycznie już znaliśmy. Warto wspomnieć o tym, że ta książka nie skupia się w głównej mierze na Głodowych Igrzyskach/wydarzeniach na arenie, a na samym ustroju- tym jak wszystko wygląda od zaplecza, jak działa propaganda, jakie były początki rebelii, jakim okropnym człowiekiem jest Snow i jak ogromny wpływ 50. igrzyska miały na historię Katniss.

W dalszym ciągu zbierałam szczękę z podłogi. Wszystkie mrugnięcia okiem w stronę czytelnika, nawiązania i eastereggi były niesamowite, a powrót do tego świata już nigdy nie będzie taki sam.

Nie mogę przestać o niej myśleć, mimo że od skończenia jej przeze mnie minął już tydzień; ta książka dosłownie wżera nam się w głowę. Jeśli jesteście fanami tego uniwersum, to jest to obowiązkowa lektura.

Tą premierą żyła ogromna część bookstagrama. Ja sama nie mogłam się jej doczekać. A teraz nie potrafię dojść do siebie i dalej wzdychać do młodego Snowa.

Jakbym miała w skrócie opisać moje emocje to : nienaw!dzę Snowa i jest mi cholernie żal Haymitcha.

Ta część obfituje w niesprawiedliwość, zemstę i masę nawiązań do trylogii Katniss. Pokazuje jakim potworem może być człowiek, jak władza pomiata słabszymi.

Dla mnie ważnym elementem jest ukazanie znanych już postaci na początku ich drogi, zanim dotrali do 74 albo 75 Igrzysk... Jak odmienni to byli ludzie, jak bardzo życie ich naznaczyło.

Haymitch stał się niesamowitym łącznikiem między tak wieloma historiami. To z kim się przyjaźnił, komu zaufał a kto go zawiódł i okłamał. Jeszcze w tym roku zrobię reread.

Gdy władza zamienia się w obsesję.

Gdy bunt maluczkich odbija się na większą skalę.

Śnieg na szczycie się stopi a słońce zawsze wyjedzie.

💜🔥

Dziś chciałabym Wam opowiedzieć o książce, która na 99.9% będzie moją książką roku, mimo że mamy dopiero marzec 🙆🏼‍♀️

Suzanne Collins po pięciu latach postanowiła po raz kolejny powrócić do uwielbianego przez czytelników uniwersum Igrzysk śmierci i przybliżyć nam sylwetkę Haymitcha Abernathy'ego. ,,Wschód słońca w dniu dożynek" to historia o jego igrzyskach, o zwycięstwie, ale też o stratach jakie w związku z nim poniósł.

Haymitch od zawsze był dla mnie jedną z najbardziej intrygujących igrzyskowych postaci i marzyłam o poświęconym mu prequelu na długo zanim został ogłoszony.

🎻🎶

Co to była za książka... 💔 Złamała moje serce i rozbiła je w drobny mak. Jedynym plasterkiem i ukojeniem, jakie znalazłam, był epilog, najpiękniejszy jaki mogłam sobie wymarzyć.

Ta historia jest porywająca, ale przede wszystkim pełna smutku i bólu. Świadomość, co ukształtowało tego cynicznego, będącego zawsze pod wpływem Haymitcha, którego znamy z trylogii, sprawiła, że łzy niejednokrotnie stanęły mi w oczach. Teraz już rozumiem dlaczego był, jaki był, dlaczego nie pozwalał sobie na optymizm, nadzieję i na dopuszczenie do siebie innych.

,,Wschód słońca w dniu dożynek" to hołd dla wszystkich prawdziwych fanów Igrzysk! Ilość nawiązań do trylogii i Ballady przeszła moje najśmielsze oczekiwania. Delektowałam się tą książką, czytałam ją powoli, szukając igrzyskowych smaczków, obliczając daty i wiek postaci, które znałam z poprzednich tomów. Żałuję, że już nigdy nie przeczytam tej historii po raz pierwszy, ale cieszę się, że mogę w każdej chwili do niej wrócić, a także wyczekiwać ekranizacji.

P O L E C A M

Zróbcie sobie prezent i idźcie czytać, warto.

🕊️🌿

[współpraca reklamowa z @[Adres usunięty]nictwo]