Wielka nora. Yakari. Tom 10

Cykl o małym Indianinie stworzyli w latach 60 dwaj Szwajcarzy Job i Derib. Powstało już kilkadziesiąt tomów, a ja zapoznałem się z dziesiątym, który nosi tytuł „Yakari. Wielka nora”.

O komiksie możemy przeczytać, że:

Dziesiąty tom przygód małego Indianina, który wraz ze swoim dzielnym koniem zdobywa kolejnych zwierzęcych przyjaciół. Pewnego ranka Yakari odkrywa, że ktoś ułożył na ziemi strzałki z patyków. Czy to wskazówka dla chłopca? I dokąd strzałki prowadzą? Jadąc na Małym Piorunie, mały Siuks dociera do krainy pośród wzgórz, gdzie nigdzie wcześniej nie był... Po co ktoś go tam sprowadził? Czego chce i czy ma przyjazne zamiary? Przed Indianinem pełna zagadek i zaskoczeń przygoda w niekończących się podziemnych korytarzach!

Tak jak i w przypadku poprzednich tomów, jest to całkiem interesująca historia, ze sporą dawką humoru, poruszająca jednak niekiedy poważne tematy. Zapewne spodoba się młodym czytelnikom, ze względu na niezwykłe umiejętności chłopca, oraz również dlatego, że jest to w sumie prosta opowieść, którą przyjemnie się czyta. Zatem zachęcam do lektury.

To miał być kolejny zwyczajny dzień dla Yakariego, podczas którego będzie oddawał się ON przyjemnym zabawą ze swoimi zwierzęcymi przyjaciółmi. Zaraz jednak po przebudzeniu odkrywa on, że ktoś zostawił w jego tipi wskazówki w postaci strzałek ułożonych z patyków. Ciekawość młodego chłopca jest silniejsza niż podszepty zdrowego rozsądku. Wyrusza więc ON śladami znaków, docierając do nieznanej sobie krainy pośród wzgórz. Nowe tajemnice miejsce niesie ze sobą wiele niebezpieczeństw, które mogą przerażać. Yakarki nie ma jednak zamiaru tak łatwo się poddać i zrobi ON wszystko, aby tajemnicę kryjącą się za znakami i powrócić do domu.

Zarówno seria, jak i duet jej twórców nie jest tak mocno rozpoznawalna, jak inne klasyki komiksu dla najmłodszych i ich autorzy. Dzieła Goscinnego, Peyo czy Uderzo stały się ponadczasowymi hitami, o których słyszał prawie każdy, a kolejne wznowienia zapewniają rozrywkę następnym pokoleniom. Przygody młodego dzielnego Indianina nie mają nie mają jednak zauważalnych braków w stosunku do wspomnianych tytułów. Komiksowa seria powstała początkiem lat 70-tych jest równie dobra, jak Smerfy czy Asterix. Mamy tutaj do czynienia z wartką komiksową przygodą dla najmłodszych, w której nie brakuje odrobiny dramatyzmu, całkiem przyjemnego humoru i należytej dawki dydaktycznej treści (bez zbędnego i natarczywego moralizatorstwa). Być może twórcy nie potrafili pokazać tutaj w rozrywkowej formie odbicia wielu problemów świata realnego (tak jak robi to np. Peyo w Smerfach), nadrabiają jednak ten mało zauważalny brak dużo większą dynamiką historii, która powinna zauroczyć młodszego czytelnika.

Niczego złego nie można napisać również na temat warstwy graficznej tytułu. Rysunki Deriba potrafią oddać klimat Dzikiego Zachodu, jednocześnie zachowując swoją pewną dozę infantylności (w pozytywnym znaczeniu tego słowa), dzięki której jeszcze lepiej są one przystosowane do potrzeb młodego komiksowego czytelnika. Na duży plus zalicza się tutaj również zastosowana żywa paleta barw, która doskonale pasuje do rysunków, jeszcze lepiej podkreślając klimat niektórych scen.

Yakari: Wielka Nora doskonale wpasowuje się w dotychczasowy trend serii, która jak zostało to już wielokrotnie wspomniane, powstała w celu zapewnienia młodszemu odbiorcy chwili intensywnej rozrywki. Jeśli więc komuś podobały się wcześniejsze odsłony lub szuka czegoś prostego i przyjemnego dla swojej pociechy, to zdecydowanie powinien zainteresować się tym albumem.

KRAINA POŚRÓD WZGÓRZ

To już dziesiąty tom „Yakariego”, bardzo sympatycznej serii komiksowej dla najmłodszych. Serii, która bawi, uczy i dostarcza porcji zapadających w pamięć przygód. Co prawda po tak jubileuszowym albumie można by spodziewać się czegoś bardziej niezwykłego, czego tutaj nie uświadczycie, wciąż jednak całość jest tak samo znakomita, jak poprzednie dziewięć albumów i gwarantuje wartościową lekturę dla całej rodziny.

Yakari przeżył już wiele przygód, brał udział w wielu niebezpiecznych sytuacjach i odwiedził wiele niezwykłych miejsc. Czegoś takiego jednak, jak teraz, nie przeżył nigdy dotąd. Oto bowiem pewnego ranka odkrywa, że ktoś przygotował dla niego strzałki. A dokładniej strzałki z patyków ułożone na ziemi, prowadzące… Właśnie, dokąd? I czy to jego mają prowadzić? Nasz dzielny mały Indianin postanawia to sprawdzić i tak wraz ze swoim wiernym koniem Małym Piorunem trafia do nieznanej mu krainy pośród wzgórz. Ale to dopiero początek! Zanurzając się w podziemnych korytarzach Yakari zastanawia się, po co ktoś go tu sprowadził i jakie właściwie są zamiary tego kogoś…

„Yakari” to seria, która wygląda, jak mieszanka wielu innych, klasycznych serii. I właściwie taka jest o niej prawda. Sklejona została bowiem z estetyk, elementów i schematów znanych [Adres usunięty]. z prac Peyo, ojca Smerfów czy Goscinnego i Uderzo (tak, tak tych od „Asteriksa”). Tu nawet kreska przypomina mocno tę znaną z przygód małych, niebieskich skrzatów. Czy to zarzut? Bynajmniej, bo większość europejskich komiksów z tamtych lat była do siebie mocno podobna – taki już styl owego okresu – a zarazem jest to coś, co się lubi i ceni.

To, co właściwie można o „Yakarim” powiedzieć, jednocześnie powiedzieć można i „Smerfach”, „Lucky Luke’u”, „Asteriksie” i im podobnych tytułach. Owszem, przygody małego Indianina nie są tak świetne, jak te trzy tytuły, niemniej zachowuje bardzo zbliżoną jakość. Na pewno bardziej przypadnie do gustu dzieciom, mniej w nim jest w końcu elementów, które zrozumieją i docenią jedynie dorośli, ale nie zmienia to faktu, że mamy tu dobrą opowieść przygodową. Podaną z humorem, lekkością (tekstu jest jedynie niezbędne minimum), a także obowiązkowym dydaktyzmem.

Do tego dochodzi szata graficzna. Pozornie mamy tu prostsze ilustracje, niż u kolegów po fachu. Mniejsze jest zagęszczenie kadrów, większa za to dynamika i skupienie na opowiadaniu samym obrazem. Wszystko jednak jest tu dopracowane, dobrze poprowadzone, sympatyczne, pełne uroku i barwne, choć zarazem stonowane i uproszczone.

W skrócie: dobra seria dla młodych czytelników. Coś, co ma swój klimat, sympatyczny look i przekazuje jednocześnie wartości. I, choć to już dziesiąty tom, „Yakari” nie traci swojej jakości.