Weź wdech i policz do dziesięciu

Historia Veróniki była wyjątkowa. Dziewczyna po wielu operacjach z powodu dysplazji biodra nie czuje się sobą. Kontrolowana przez rodziców, ograniczana na każdym kroku szuka spokoju i wytchnienia w Zatoce Syren. Veronica od zawsze kocha wodę, a zostanie syreną to jej odwieczne marzenie.

To była naprawdę piękna książka, mimo całego bólu, jaki w sobie zawiera. Obserwowanie dramatów rodzinnych oraz wszystkiego, z czym musiała mierzyć się główna bohaterka, ze względu na swoją niepełnosprawność było naprawdę chwytające za serce i dajce do myślenia. Naprawdę cieszę się, że na naszym rynku pojawią się lektury, które uczą i pozwalają zrozumieć. Niestety niepełnosprawność to dalej temat tabu i przez to nie wiemy, co mówić, jakich stwierdzeń unikać i przede wszystkim boimy się rozmawiać. Z tego powodu lekturę polecam absolutnie każdemu. Zdecydowanie otwiera oczy i jest cenną lekcją.

Ta książka daje nadzieję. Obserwowanie jak Veró uczy się kochać swoje ciało oraz rozumie, że należy ono do niej, było cudowne. Dodatkowo motyw syren i cała otoczka tego pięknego parku mocno pobudza wyobraźnie i sprawia, że podczas czytania można poczuć się jak w domu. To książka o odzyskiwaniu samej siebie, a metafory i przemyślenia trafiają prosto do serca czytelnika.

Wątek romantyczny w tej książce postępuje bardzo szybko. Ja wolę, gdy uczucie pomiędzy bohaterami rozwija się powoli, więc szybko postępująca relacja Veróniki i Aleksa wywoła u mnie mieszane uczucia. Chciałabym, jednak zaznaczyć, że wątek romantyczny w tej książce to całkowicie temat poboczny. Ich związek był kolejnym krokiem, który dziewczyna podjęła, by pokazać, że może decydować o samej sobie.

Książka skupia się głównie na Verónice i jej problemach, ale pojawiają się tutaj bohaterowie poboczni i żałuję, że ich wątki nie zostały bardziej rozwinięte. Poczułam lekki zawód, jeśli chodzi o Alexa ponieważ to, z czym się zmagał również było istotne i ważne, a temat ten został poruszony tylko raz.

Jestem fanką zakończenia. bo wiem, że Verónika postąpiła w zgodzie ze sobą.

Jest jeszcze jedna rzecz, o której muszę wspomnieć, bo jest dla mnie bardzo istotna. Rodzina naszej głównej bohaterki pochodzi z Peru i pojawią się wstawki w tym języku. Każde zdanie zostaje przetłumaczone, co jest ogromnym plusem, ponieważ ostatnio przeczytałam kilka książek, gdzie tłumaczenie takich zwrotów nie ma miejsca, a to mnie bardzo irytuje podczas czytania. Tutaj niczego nie zabrakło!💦🧜‍♀️

🧜🏻‍♀️🐳

,,Mówi się, że syrena to pół ryba, pół człowiek, ale przecież jest niepodzielną całością. Dla mnie to symbol wolności".

(fragment książki)

°

Veronica jest z pozoru zwyczajną nastolatką, jednak liczne operacje z powodu dysplazji biodra naznaczyły jej ciało bliznami, które wyróżniają ją wśród rówieśników. Dziewczyna najchętniej spędza czas w wodzie - taka aktywność to najlepsza rehabilitacja dla jej ciała i największe wytchnienie dla umysłu. Veronica od dziecka z fascynacją obserwuje pokazy w Zatoce Syren - miejscu, gdzie pięknie przebrane artystki wykonują skomplikowane podwodne choreografie. Gdy park rozrywki ogłasza casting, dziewczyna wie, że musi spróbować swoich sił. Nawet jeśli jej surowi rodzice mają na ten temat zupełnie inne zdanie.

🐚🌊

,,Weź wdech i policz do dziesięciu" to młodzieżówka idealna na wakacje! Znajdziecie w niej:

🧜🏻‍♀️ syrenki (takie ludzkie, ale ciii)

🏖️ wakacyjny klimat

🏊‍♀️ główną bohaterkę z niepełnosprawnością

💪🏼 walkę o prawo do decydowania o sobie

💓 uroczy wątek romantyczny

🏠 skomplikowane relacje rodzinne

💫 nadzieję

Veronica to silna, inspirująca bohaterka, która mimo wszystkich trudności idzie naprzód z podniesioną głową. Wie dokładnie, czego chce i - co ważniejsze - nie boi się zmienić zdania, gdy coś przestaje jej służyć.

Moje jedyne zastrzeżenie do tej książki to tempo rozwoju wątku romantycznego, które dla mnie było trochę zbyt szybkie. I choć relacja Alexa i Veroniki była naprawdę urocza, trochę trudno było mi w nią na początku uwierzyć.

Autorka w idealnych proporcjach wplotła w tę historię ból, siłę, radość, nadzieję i miłość, a całość przyprószyła błyszczącymi syrenimi łuskami. W ten sposób powstała mądra, ale też lekka i niezwykle ciepła historia z ważnym przesłaniem.

Wielka polecajka! 🧜🏻‍♀️

🏖️🌅

Książka idealna na wakacje. Szybka i lekka. A historia Veroniki i Alexa przecudowna.

Książka fajna taka typowa na lato. Nie jest jakaś super ale mi się podobała. Jest to ksiażka dla osób które w wakacje chcą odpocząć przy jakieś spokojnej książce. Polecam😀🌸

Takie książki przywracają mi wiarę w młodzieżówki - mądre, letnie (ale bynajmniej wcale nie aż tak lekkie!), mówiące o sprawach ważnych w sposób przystępny i zrozumiały. Historie, dzięki którym można się czegoś nauczyć, a które nie pachną jednak dydaktyczną pogadanką.

Na trzystu stronach znalazło się tu miejsce dla szerokiego spektrum problemów poruszanych w niezwykle taktowny sposób, jednocześnie wzmacniając ogólne przesłanie skierowane do czytelników, a to jest wyjątkowo ważne: nasze ciała i życiowe ścieżki należą do nas. I bez względu na naciski środowiska, to my powinniśmy mieć ostateczne słowo, gdy chodzi o kluczowe decyzje.

Veronica ma 17 lat i marzy o tym, by zostać syreną. I hej, nie jest to wcale aż tak niemożliwe, jak mogłoby się wydawać! Wychowała się w miejscowości, której główną atrakcją jest Zatoka Syren - wyjątkowe miejsce, gdzie można podziwiać niezwykłe pokazy z udziałem syren. Veronica ma wyjątkową szansę sięgnąć po swoje marzenia, ale na drodze stają jej problemy zdrowotne, napięte relacje z rodzicami i wewnętrzny przymus spełniania oczekiwań innych. Podążamy za bohaterką w niezwykłej podróży, podczas której odkrywa nowe aspekty własnej tożsamości, na nowo układa relacje rodzinne i przyjacielskie, a także redefiniuje podejście do swojego ciała i jego możliwości.

Lekkim zgrzytem był fakt, że autorka bardzo gładko prowadzi swoich bohaterów przez wewnętrzne konflikty, zewnętrzne problemy, oni po prostu dość szybko odnajdują się w nowych sytuacjach i przystosowują do obecnych warunków. Ale może to przywilej młodego wieku ;)

"Weź wdech..." przywróciła mi wiarę w to, że młodzieżowe obyczajówki mogą w naprawdę trafny, delikatny (co nie oznacza jednak, że mało emocjonalny) sposób wprowadzać czytelników w tematy całkiem poważne. Choć porusza tematy, które trudno przyłożyć do doświadczeń większości czytelników i czytelniczek, uwrażliwia na wiele kwestii i pozwala lepiej zrozumieć ograniczenia i wyzwania - w tym te związane z relacjami z najbliższymi - związane ze stanem zdrowia.