Trzynasta opowieść

Ta książka od dawna stała na mojej półce wyczekując momentu, gdy po nią sięgnę. Doczekała się. Historia opowiada o biografce, Margaret Lea, która otrzymuje list od popularnej i uznanej przez krytyków powieściopisarski Vidy Winters. Pani Winters pragnie opowiedzieć historię swojego życia, odciąć się do fikcji, którą sama tworzy i ujawnić prawdę o sobie… a prawda ta kryje szaleństwo, stratę, desperację i… duchy? Czytając, można zmusić się do rozważań na temat miłości, własnej tożsamości i rodziny. A przynajmniej ja do takowych się zmusiłem. Jest to jedna z tych książek, które należy przeczytać dwa razy. Pierwszy, by poznać prawdę i drugi, by spojrzeć na całokształt historii z zupełnie innej perspektywy.

Podsumowując; świetnie napisana książka, skrywająca w sobie więcej, niż na pierwszy rzut oka może się wydawać.

Młoda biografka, Margaret Lea przyjeżdża do Vidy Winter. Bardzo ceniona autorka wielu powieści pragnie aby to Lea spisała historie jej życia. Koleje losów Winter są niezwykle tajemnicze. Ta kobieta jeszcze nigdy nie przedstawiła choćby dwóch takich samych wersji swojej doczesnej wędrówki. Ze wspomnień powoli wyłania się obraz Isabelle i jej brata Charliego. Dwoje bardzo dziwnych ludzi. Sprytna manipulantka i porywczy a jednocześnie stroniący od towarzystwa mężczyzna. Siostra i brat. Dziś ich posiadłości to tylko ruina i zgliszcza, ale kiedyś Angelfield tętniło życiem. Wszystko za sprawą dwóch bliźniaczek. Emmeline i Adeline. Tak bardzo podobnych fizycznie i tak różnych pod względem emocjonalnym. I choć dziś posiadłości już nie istnieje, to sekrety, które tam się narodziły i nagromadziły, wciąż są żywe. Co wie tan ten temat znana autorka?

Czy to będzie kolejna nic nie wnosząca opowieść czy może prawda dojdzie do głosu?

Początki z tą lekturą miałam ciężkie. Bohaterowie się mnożyli, przytłaczali swoją ilością i obecnością. Isabelle irytowała zachowaniem, zresztą podobnie jak Charlie. Mnogość wątków, z pozoru nie powiązanych ze sobą, powodowała zawrót głowy. Jednak kiedy fabuła weszła na właściwe tory, kiedy w akcji pojawiły się bliźniaczki, w końcu zagłębiłam się na dobre w tej historii, pełnej tajemnic, swego rodzaju mistycyzmu, miłości, pasji, smutku, rozpaczy. Przewija się tu cała gama emocji związanych z wydarzeniami. To swego rodzaju powieść w powieści. I mimo, że wstęp był nużący, cieszę się, że dałam szansę tej książce. W tej urzekającej powieści można się zatracić. Zatopić w wydarzeniach spowitych gęstą aurą tajemnic, w której nieszczęście nie opuszcza bohaterów. Akcja nabiera tempa bardziej powoli. Autorka niespiesznie dozuje czytelnikowi relacje z przeszłości, stopniując i odsłaniając pojedyncze sekrety. To tylko nasuwa kolejne pytania i powoduje chęć poznań prawdy. Chyba właśnie dlatego ,,Trzynasta opowieść" jest tak wciągająca i zarazem fascynująca. Im bliżej zakończenia, tym mniej chętnie do niego dążyłam. Są takie książki, które pragnie się czytać i czytać z nadzieją, że koniec nie nastąpi. I taką właśnie historię utkała Diane Setterfield.

„Trzynasta opowieść” Diane Setterfield, to jedna z nielicznych powieści, którą przeczytałam jednym tchem. Fascynująca a zarazem mroczna opowieść, wciągająca od pierwszej strony.

„Trzynasta opowieść” to książka, która z jednej strony zachwyca, a z drugiej sprawia, że czytelnik gubi się w niej, jak w labiryncie. Nieco mroczna i gotycka, powoduje dreszcze, ale mimo tego nadal chcemy ją dalej czytać, i czytać…

Córka właściciela antykwariatu Margaret zostaje poproszona przez autorkę Vidę Winter o spisanie jej biografii. Margaret zaczyna poznawać historię Vidy od momentu zanim przyszła na świat. W trakcie powieści Diane Setterfield podrzuca nam małe wskazówki, które zamiast naprowadzać nas na rozwiązanie zagadki rodziny Angelfieldów, jeszcze bardziej nam ją komplikują. Bohaterami są nie tylko ludzie, ale również sam dom. Stara posiadłość rodzinna Angelfield kryje w sobie mnóstwo sekretów, które po wielu latach powoli wychodzą na światło dzienne z piwnic i ciemnych kątów.

Opowieść Vidy zaczyna się na początku XX w., gdzie poznajemy losy dziewczynki Isabel i jej brata Charliego. Potem dołączają do nich dwie tajemnicze bliźniaczki…

Polecam czytać za dnia

„Czy znacie to uczucie, kiedy zaczynacie czytać nową książkę, nim zdążyły ustać drgania membrany wywołane przez poprzednią? Odkładacie tę poprzednią, lecz jej myśli i wątki - nawet postaci - przyczepiły się do włókien waszego ubrania i kiedy otwieracie nową, one są jeszcze z wami.”

"Trzynasta opowieść" to książka zupełnie inna od tych ,które czytałam dotychczas.Po pierwsze,że jest większa formatowo i czyta się ją jak wielka księgę .Pożółkłe stronice sprawiły,że miałam poczucie przeniesienia się gdzieś poza granice czasu i przestrzeni. A po drugie -historie,którą wymyśliła autorka - nie spotkałam się w żadnej z przeczytanych przeze mnie do tej pory książek.A trzyma ona w napięciu i domysłach przez naprawdę długi czas i której zakończenie jest nieprzewidywalne i zaskakujące.

Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością Diane Setterfield i jestem bardzo zadowolona.Jej styl pisania opowieści w opowieści- jak gdzieś doczytałam- to styl charakterystyczny tej autorki i jest to naprawdę fajny zabieg literacki.

Mam ochotę na więcej i pewnie sięgnę po dwie kolejne książki tej autorki.

Czytałam poprzednie książki pani Setterfield, ale to właśnie "Trzynasta opowieść" podobała mi się najbardziej. Historia jest pasjonująca - są tu duchy, silne postacie kobiece i stare, zapomniane tajemnice rodzinne. Pisarka stworzyła tu postać Margaret, młodej i odważnej biografki, która nie cofnie się przed niczym, by poznać prawdę. Jej podróż była dla mnie nader inspirująca i dała mi motywację, by zgłębić losy własnej rodziny. Książka jest utrzymana w stylistyce starych, klasycznych powieści, ale czyta się ją stosunkowo szybko - mnie tak wciągnęła, że przeczytałam ją w zaledwie trzy noce... Do tego wydanie jest absolutnie przepiękne i dopracowane, to jedna z najelegantszych książek w mojej biblioteczce!

Diane Setterfield to autorka, której do tej pory nie znałem. Po przeczytaniu tej książki cieszę się z tego, że miałem tą przyjemność poznać historię przez nią spisaną, która mi się bardzo mocno podobała. Jestem bardzo zadowolony z historii Margaret, która jest główną bohaterką. Taka niby niepozorna kobietka, a tu proszę - czytelnik nie powinien jej zbyt pochopnie oceniać, ponieważ będzie czekało go nie lada zaskoczenie. Cała historia jest naprawdę zdumiewająca. Podoba mi się to, że mamy tutaj do czynienia z wielowymiarowością. Jestem pewny, że i inne osoby będą podzielały chociaż w pewnej części moją opinię.

Czasami odzywa się we mnie chęć przeczytania mrocznej historii, która skrywa jakąś tajemnicę, coś w stylu dzieł sióstr Bronte. Gdy brałam do ręki Trzynastą opowieść miałam nadzieję, że będzie to opowieść, która sprawi, że ciarki mnie przejdą po plecach i będę musiała się mocno nakryć kocem. A co dostałam? No cóż trudno powiedzieć, ponieważ pomysł na historię jest moim zdaniem dobry. Bohaterowie są całkiem dobrze wykreowani, a jednak fabuła mnie nie porwała i dreszczy nie miałam. Czytało się dobrze, język jest prosty i brak zbędnych opisów i zagmatwanych sytuacji. Myślę, że spokojnie można powiedzieć, że jest to dobra książka.

Styl pisania, jak i sama historia jest w tajemniczy sposób urzekająca. Utrzymana w gotyckim klimacie, który nie każdemu może się spodobać. Pozwala przenieść się do innego świata i poznać bohaterów. Z początku książka wydaje się mało wciągająca i czyta się ją powoli. Dopiero w trakcie nabiera tempa. Chociaż kluczowa postać skupia się na opowiadaniu historii chronologicznie, przeskakuje ona tam i z powrotem. Sprawia to, że nie zawsze jest jasne, który głos akurat opowiada. Mimo to, jest to fascynująca powieść, która łączy wiele gatunków - od gotyku po opowieści o duchach i rodzinne wspomnienia. Wspaniałe, bogaty styl!

Nigdy nie miałam do czynienia z tą autorką. Bardzo lubię czytać debiutanckie opowieści, więc tym bardziej musiałam sięgnąć po "Trzynastą opowieść". Tytuł taki niepozorny, a tu wielkie "bum", które sprawia, że człowiek nie chce odłożyć tej książki na półkę. Musiałam długo ze sobą walczyć, aby tego dokonać, bo tak chciałam wiedzieć, co się wydarzy dalej. Margaret i jej rozmówczyni sprawiały, że cała historia była jeszcze bardziej wciągająca. Książkę oceniam bardzo pozytywnie. Jeżeli autorka dalej będzie szła tym torem, to już niedługo jej grono fanów urośnie do jeszcze większych rozmiarów niż było dotychczas.

"Trzynasta opowieść" w wielu miejscach, w ostatnich czasach była reklamowana jako wielki fenomen. Wszyscy mówią, że historia jest bardzo dobra i warto poświęcić jej swoją uwagę. A ja powiem, że książka jest dobra. Pozytywnie oceniam tajemnicze elementy, które sprawiają, że człowiek chce dotrwać do końca, aby wszystko zostało wyjaśnione. Na minus, jak dla mnie jest to, że całość w pewnych momentach się dłuży. Człowiek myśli, że akcja się zaraz rozpędzi do granic możliwości, a tu coś innego. Chociaż w sumie da się to przeżyć. Jeżeli ktoś nie ma czegoś innego do czytania, to po książkę Setterfield może śmiało sięgnąć.

Jak dla mnie jest to pierwsze spotkanie z Diane Setterfield z którego jestem bardzo zadowolony. Powieść jest naprawdę intrygująca, chociaż zaczyna się całkiem niepozornie. Lubię takie książki, gdzie na początku jest takie niby nic, a potem jak akcja przyspieszy, to już sam nie wiem czego mam się trzymać, aby nadążyć. Margaret to taka niewinna osóbka na pierwszy rzut oka, a jednak i ona ma swoje za uszami. Jej rozmówczyni - petarda jak dla mnie. Tajemnica, mrok, a nawet duchy, jeżeli ktoś się dobrze przypatrzy - ja jestem na tak i z wielką przyjemnością mogę tą książkę polecić innym osobom do czytania.

Sięgając po „Trzynastą opowieść” wiedziałam, że będę miała okazję przeczytać powieść inną niż wszystkie. Autorka ma bowiem specyficzny styl, a fabuła jej książek balansuje na pograniczu rzeczywistości i magii. I się nie zawiodłam. Po „Była sobie rzeka” ponownie dałam się oczarować niezwykłemu klimatowi rodem z powieści gotyckiej. Z całym jej bogactwem inwentarza: od gęstej, mrocznej atmosfery, przez zagadkową fabułę osadzoną w murach nieco upiornej posiadłości Angelfield i towarzyszącej jej zgłębianiu poczuciu grozy, a na antynomicznych bohaterkach skończywszy.

Diane Setterfield tym razem zabiera nas do antykwariatu, gdzie poznajemy Margaret i wraz z nią podąża tropem historii z przeszłości, opowiedzianej przez ekscentryczną autorkę bestsellerów Vidę Winter. Autorka wodzi nas za nos i czytając powieść, musimy być skoncentrowaniu na tym, co opowiada starsza pani. Wszystko tutaj ma znaczenie, a chwila nieuwagi może nas zbić z tropu i wywieść na czytelnicze manowce. Co zresztą się dzieje, a przynajmniej mnie udało się zaskoczyć, gdyż zakończenie, jakie zafundowała Setterfield sprawia, że musiałam na nowo poukładać sobie w głowie zdobyte w czasie czytania informacje — elementy układanki, aby móc zrozumieć, czego tak naprawdę właśnie się dowiedziałam i co było prawdziwym clue tej historii.

„Trzynasta opowieść” to powieść wielowymiarowa. Nie tylko w kontekście przenikania się dwóch czasów, dwóch rzeczywistości, aż wreszcie dwóch światów, ale także dlatego, że dotyka kilku tematów. To opowieść o miłości w wielu jej odcieniach: uczuciu zaborczym i niewłaściwym, którego ujawnienie może wystawić kochanków na społeczne odrzucenie i pogardę; miłości bezkrytycznej, która nie gaśnie pomimo wielu ran i ciosów ze strony ukochanej osoby, miłości beznadziejnej, która, choć wielka bywa zbyt mała, aby uratować kochaną osobę przed tragedią. To również opowieść o samotności, która doskwiera także wtedy, kiedy jesteśmy na przysłowiowym świeczniku. O stracie, której odczuwanie jest porównywalne do bólu fizycznego — fantomowego. Aż wreszcie o książkach, miłości do nich, szacunku i ich ponadczasowym przesłaniu. Ta powieść ma tyle wielobarwnych warstw, że chęć ich odkrywania jest wszechogarniająca. I choć czasami, w trakcie lektury, możemy poczuć się zagubieni, zupełnie tak, jakbyśmy przemierzali niezliczone pokoje posiadłości Angelfield, to jej finał przynosi nam czytelniczy spokój oraz rozwiązanie, do którego odkrycia z takim uporem, wspólnie z Margaret, dążyliśmy.

Podsumowując:

„Trzynasta opowieść” to historia, którą należy dawkować. Nie tylko ze względu na jej niezwykły klimat, ale przede wszystkim przez wzgląd na możliwość odkrywania jej drugiego dna oraz wszystkich sekretów ukrytych w licznych zakamarkach posiadłości Angelfield i pamięci Vidy Winter. Nie znajdziecie w niej nagłych zwrotów akcji, fabuła płynie niespiesznie, a mimo to nie sposób nie poddać się jej urokowi. Nieco melancholijna i baśniowa spodoba się miłośnikom pięknych historii, w których główną rolę grają rodzinne tajemnice oraz... książki. (NIEnaczytana)

Pragniecie poznać jedną z lepszych powieści mistrzyni budowania napięcia?

Chcecie przeczytać historię o śmierci, bólu i tej jednej opowieści, która jeszcze została do opowiedzenia?

W takim razie koniecznie przeczytajcie „Trzynastą opowieść" Diane Setterfield. Powieść przedstawia losy pewnej młodej dziewczyny, która poszukuje prawdy za wszelką cenę. Wiedzie spokojne życie córki właściciela antykwariatu i czyta od najmłodszych lat. Lecz pewnego dnia otrzymuje bardzo tajemniczy list... Najpopularniejsza pisarka obecnych czasów, Vida Winter, wyraża chęć, aby to właśnie ona spisała jej życiorys i poznała wszystkie wydarzenia z jej życia. Margaret Lea jest pod dużym wrażeniem, jednak waha się, czy aby na pewno powinna jechać.... ta decyzja zmieni całe jej dotychczasowe życie.

Czy Margaret Lea przyjmie propozycję i odszuka prawdę?

Czy da radę pokonać własne słabości i lęki?

I najważniejsze, a mianowicie: czy odnajdzie szczęście?

Diane Setterfield zdecydowanie potrafi czarować słowami. W znakomity sposób prowadzi narrację oraz nadaje powieści unikalną atmosferę. Przenosi czytelników do innego świata. Połączenie tajemnicy z mrokiem i gotycką scenerią w niezwykły sposób współgra ze sobą oraz tworzy piękną całość. Książkę pomimo rozmiaru czyta się bardzo przyjemnie, a intrygująca okładka przyciąga oko.

Queen of Roses

źródło: [Adres usunięty]

„Wszyscy mamy swoje smutki i chociaż każdy z nas przeżywa je inaczej, barwa cierpienia jest taka sama.”

Przyznaje się, że to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, a biorąc książkę do ręki zupełnie nie wiedziałam czego mogę się po niej spodziewać… Jednak już sama okładka ma w sobie coś takiego, że przyciąga i czaruje od samego spojrzenia na nią. Gruba, w pięknym odcieniu zieleni i te złote zdobienia …

„Trzynasta opowieść” – bo o niej mowa, zauroczyła mnie już od pierwszych stron. Margaret Lea biografka pewnego dnia otrzymuje listowne zaproszenie do domu znanej pisarki, gdzie ma podjąć się napisania jej biografii. Vida Winter – niezwykle ceniona w świecie autorka bestselerowych powieści, wyjawia nieznane dotąd historie pełne mroku i niewiadomych. Od tej chwili wkraczamy w świat tajemniczej rodziny z mnóstwem sekretów i tajemnic.

Akcja rozwija się wielowątkowo, pojawiają się tajemnicze postaci, porzucone dziecko i pożar posiadłości. Czytając książkę w mojej głowie pojawiało się coraz więcej pytań i znaków zapytania. Nic tutaj nie jest podane w prosty sposób. Były momenty, gdzie autorka prowokowała czytelnika do poszukania odpowiedzi na kiełkujące pytania, ale były tez takie chwile, gdzie wyobraźnia płatała figle…

Historia nieprzewidywalna, opowiadana bez pośpiechu wręcz leniwie oczarowała mnie i pochłonęła. Zawarte w niej emocje powodują, że powieść trudno jest odłożyć, a nawet jeśli już się uda to historia ciągle krąży po głowie. To taki przykład gotyckiej i baśniowej historii, która zostaje z czytelnikiem na długo.

Myślę też, że nawet jeśli ktoś nie od razu odkryje jej walory to z pewnością sięgając po nią za jakiś czas odbierze ją zupełnie inaczej i zanurzy się w fabułę bez reszty… Zachęcam do dyskusji na temat tej książki, a ja wiem, że do listy dopisuje „Była sobie rzeka” …

Opowieści Diane Setterfield mają w sobie coś magicznego, coś trudnego do opisania słowami. Te magnetyczne opowieści trzeba przeżyć, poczuć na własnej skórze, wniknąć w nie całą sobą, dopiero wtedy można próbować cokolwiek o niej napisać, wyrazić własną opinię. Ale nie jest to łatwe, ja od pierwszej strony przepadłam, byłam nieobecna ciałem, autorka zabrała mnie w niesamowitą podróż, podróż z której nie miałam ochoty wracać. Było tak bajecznie i intrygująco, że ból po powrocie był wielki i długo nie mogłam go ukoić …

Młoda biografka, Margaret Lea, otrzymuje zlecenie swojego życia. Znana, ale bardzo tajemnicza autorka bestsellerów Vida Winter, zaprasza ją, aby spisała historię jej życia. Kobieta jest zaskoczona takim wyróżnieniem. Podejmuje współpracę z Vidą. Wsłuchuje się w jej przeszłość, odkrywa krok po kroku jej tajemnice, stąpa krucho po zgliszczach posiadłości Angelfield, w której cała historia się rozgrywała.

Kim była Vida Winter? Kim byli jej rodzice. Wiadomo, że matka zmarła młodo, a ojciec? Miała siostrę bliźniaczkę, z którą łączyły ją trudne relacje, były takie odmienne i różne. Kim był pojawiający się w posiadłości duch? Wiele osób go widziało, ale jego zagadka nie została odkryta? Duch czy prawdziwa postać? Kiedyś rezydencja tętniła życiem, ekscentryczna rodzina tworzyła jej trudną historię. Przebiegła Isabelle, jej dziwny brat Charlie, trudne do okiełznania bliźniaczki, Emmeline i Adeline, ogarniająca wszystko gospodyni Missus, dziwna opiekunka Hester i jej medyczny eksperyment to tylko namiastka tego, co was tam może spotkać. Co dzisiaj zostało z posiadłości? Na pewno wspomnienia i tajemnica, która dopiero teraz może ujrzeć światło dzienne, dzięki wspomnieniom wielkiej pisarki … Pamiętajmy też, że Margaret ma również cel, który jej przyświeca przy realizacji tego zadania. Ona też miała siostrę bliźniaczkę ...

„Narodziny to wcale nie jest początek. Życie u zarania wcale nie należy do nas, lecz jest jedynie kontynuacją historii kogoś innego”

Trzynasta opowieść to mroczna, w stylu gotyckim, opowieść o bogatym rodzie Angelfield, o skrywanej mrocznej przeszłości i tajemnicach, które tak osaczyły tę rodzinę, że momentami trudno było odgadnąć co jest prawdą, a co ułudnym wyobrażeniem. Tak bardzo te dwa światy się przenikały i uzupełniały, że czasami przerażały swoją szczerością i brutalnością. Nieprzewidywalność tej opowieści była zaskakująca i wszechogarniająca. Historia, którą zaplanowała autorka i z wielkim pietyzmem nam zaprezentowała, została w nas, żyje swoim drugim życiem. To życie, które dał jej czytelnik.

Czym zaskarbiła moje serce Diane Setterfield? Plastyczny język, płynące i subtelne opisy, nawet jak czasami są przydługie, to tego się naprawdę przy tej opowieści nie odczuwa. Historia opowiedziana spokojnie, a nawet zaryzykowałabym stwierdzenie, że leniwie, bez pośpiechu, nad wyraz subtelnie. Nie ma mrożących krew w żyłach scen, to nie ten rodzaj twórczości, ale emocje są nie mniejsze niż przy ekscytującym thrillerze. Nasze serce musi być przygotowane na poznanie rodzinnych, od lat skrywanych tajemnic, na ból i rozpacz, na dążenie do poznania prawdy, która nie zawsze jest taka, jak oczekiwano. Prawda czasami bywa bolesna, ale jej poznanie pozwala często oczyścić atmosferę, która się zagęszcza.

To moje drugie spotkanie z autorką i każde kolejne jest jeszcze bardziej satysfakcjonujące. Jej twórczość zdecydowanie się wyróżnia, nie tylko poprzez kreowanie trudnych relacji między bohaterami, ale również dzięki tworzeniu niecodziennych i skomplikowanych historii, które zawsze kierują nasz wzroku ku odległej przeszłości.

Nie mogę nie wspomnieć o wydaniu książki. Piękne wydanie książki, z których Wydawnictwo Albatros słynie, twarda imponująca okładka, na której mieni się złote drzewo historii rodu Angelfield na zielonym tle prawdy. Fascynująca magiczność zaprasza do środka.

Trzynasta opowieść to kruchy pomost łączący nieodgadnioną przeszłość ze skomplikowaną teraźniejszością. Kto odważy się stąpać po cienkiej linie? Kto jest gotowy na poznanie niezapomnianej historii? Trzynasta opowieść to lektura dla odważnych i ciekawych. Zdecydowanie polecam! Cudna!

Kochacie książki? Jeśli tak, to ta opowieść oczaruje Was nie tylko cudowną okładką. Miłość do literatury przebija z każdej jej strony. Dzięki niej odwiedzicie bogatą bibliotekę słynnej pisarki, zajrzycie do klimatycznego antykwariatu pełnego cennych woluminów i wrócicie do klimatu klasycznych dzieł „Dziwnych losów Jane Eyre”, czy „Wichrowych wzgórz”. Ale przede wszystkim usłyszycie historię pewnej brakującej opowieści. Budzącej niepokój i jednocześnie ciekawość, nieznanej trzynastej opowieści.

Poczytna pisarka, Vida Winter, przez całe życie skrywa swą prywatność, opowiadając ciekawskim dziennikarzom co rusz inną wymyśloną historię na swój temat. U jego schyłku chce jednak wyjawić prawdę. Poproszona o napisanie biografii ekscentrycznej pisarki, Margaret Lea, mimo początkowych obaw, podejmuje się tego zadania, gdy odkrywa, że obie kobiety coś łączy. Każda z nich miała kiedyś siostrę bliźniaczkę…

Dzięki spisywanej przez nią opowieści przenosimy się do podupadającej posiadłości, w której samotność rządzi wespół z szaleństwem. W której rozgrywa się tragedia kładąca się cieniem na całym życiu pisarki, pełnym bólu i skrywanych sekretów. Czy ich ujawnienie przyniesie ukojenie? Czy i Margaret znajdzie w sobie siły, by zmierzyć się z własną przeszłością?

Autorka urzekła mnie swym niespiesznym, pięknym stylem już w „Była sobie rzeka”, a „Trzynasta opowieść” tylko dowiodła, że jest ON jej wizytówką. Magiczny klimat, pełen mrocznych momentów i ujawnianych stopniowo sekretów przyciągał mnie jak magnes, nie pozwalając odłożyć książki na moment. Spora w tym zasługa również nietuzinkowych bohaterów, szczególnie tych ze skłonnościami psychopatycznymi, ale i tych przemykających niczym duch widziany jedynie kątem oka. Bo tu istotny okazuje się każdy szczegół, a wszystkie elementy idealnie wpisują się w snutą opowieść.

Chociaż wiele osób uważa “Trzynastą opowieść” Diane Setterfield za nowość, jest to tytuł obecny na polskim rynku wydawniczym już od 15 lat. Pierwsze wydanie nie zdobyło jednak takiej popularności, na jaką ta powieść zasługuje - sama trafiłam na nią dopiero 8 lat później. Trafiłam i przepadłam, całkowicie oczarowana jej stylem, gotyckim klimatem i literackimi nawiązaniami. Niedawno Wydawnictwo Albatros, być może w związku z sukcesem późniejszej powieści autorki, “Była sobie rzeka”, podarowało “Trzynastej opowieści” nowe życie, wznawiając ją w nowym tłumaczeniu Magdaleny Słysz i w przepięknej oprawie graficznej. Mam ogromną nadzieję, że dzięki temu literacki debiut Setterfield zdobędzie szerokie grono zachwyconych czytelników.

O czym w ogóle jest ta książka? O kobietach, o dziwnym domu, który wydaje się żyć własnym życiem i o więzach, których nie jest w stanie rozerwać nawet śmierć. Historia rozpoczyna się w momencie, kiedy Margaret Lea - córka antykwariusza, która całe życie spędziła pośród książek, a w wolnych chwilach zajmuje się pisaniem biografii, otrzymuje list od Vidy Winter - tajemniczej pisarki, której sekrety wielu chciałoby poznać, ale nikomu dotąd się to nie udało. Będąc już u schyłku życia i mając na koncie dziesiątki wydanych powieści, autorka chce wreszcie opowiedzieć swoją własną historię, a do jej spisania wybrała właśnie Margaret. Tak zaczyna się opowieść o posiadłości Angelfield i jej ekscentrycznych mieszkańcach, o rodzinnych tajemnicach, miłości, śmierci i szaleństwie.

“Trzynasta opowieść” już od pierwszych stron uwodzi pięknem języka, miejscami niemal poetyckiego, pełnego metafor i głębszych znaczeń. (Tutaj składam głęboki ukłon w stronę tłumaczki, bo nie można zapominać, że to dzięki jej pracy możemy delektować się tą powieścią, a dobry przekład to sztuka.) Szczególnie ujęło mnie to, w jaki sposób autorka pisze o książkach i miłości do nich, trafiając wprost do serc tych, którzy bez czytania nie wyobrażają sobie życia. Setterfield jest też mistrzynią budowania klimatu. Powieść przesycona jest gotycką atmosferą mrocznego niepokoju, budowaną zarówno przez samo miejsce akcji, jak również przez kreację bohaterów i całej ich skomplikowanej rodzinnej historii. Mówi się, że każda rodzina ma swojego trupa w szafie - cóż, niektóre mają ich więcej, niż inne…

Jak można się domyślić, akcja powieści toczy się na dwóch płaszczyznach czasowych. Pierwsza, współczesna, skupia się na Margaret, przebywającej w posiadłości Vidy Winter, aby pracować nad jej biografią. Równocześnie bohaterka prowadzi własne śledztwo, próbując odkryć to, czego pisarka nie chce jej wyjawić. Druga linia czasowa to rozpoczynająca się prawie wiek wcześniej opowieść o rodzinie Angelfieldów, misternie tkana przez panią Winter. Liczba dwa w ogóle wydaje się mieć w tej książce szczególne znaczenie: dużą rolę odgrywają bliźnięta, w tekście pojawiają się dwie posiadłości, każda skrywająca własne sekrety, a każda z linii czasowych ma swoje dwie główne bohaterki.

Skoro już o bohaterkach mowa, w “Trzynastej opowieści” nie brakuje wyrazistych postaci kobiecych, zaczynając od pozornie kontrastujących ze sobą Vidy i Margaret. Pierwsza jest pewna siebie, władcza, emanująca siłą, choć wewnątrz przypomina raczej ruiny, w jakie obróciło się Angelfield. Druga, z pozoru słaba, cicha, skrajnie introwertyczna, ukrywa głęboko w sobie zarówno swoją siłę, jak i największą słabość. Te dwie kobiety łączy jednak zaskakująco wiele, co powoli odkrywamy czytając tę powieść.

Nie chcę zdradzać za dużo, wolałabym, żebyście sami sięgnęli po “Trzynastą opowieść” i pozwolili, żeby porwał was jej mroczny klimat i misternie utkana sieć długo skrywanych tajemnic. Dla miłośników książek o książkach i gotyckich powieści, to pozycja obowiązkowa!

Czy może być coś piękniejszego dla bibliofila niż książka o książkach? A czy może być wspanialsza kariera niż praca w antykwariacie, ewentualnie pisanie o książkach czy ich autorach? Oczywiście słowo kariera nie jest tu adekwatne bo pięcie się po szczeblach nie ma tu żadnego znaczenia. Liczą się historie zamknięte w okładkach, liczą się słowa, ich plastyczność, światy, w które można wniknąć. Wielu miłośników książek oddałoby wiele za takie życie wypełnione dziełami ludzkiej fantazji, a niekiedy rzeczywistych wydarzeń.

Takie szczęście ma właśnie biografka Margaret Lea, a właściwie nie biografka, bowiem po napisaniu kilku krótkich życiorysów nieżyjących już autorów, absolutnie za taką się nie uważa. Jest za to pracownicą antykwariatu, który należy do jej ojca, i w którym spędziła całe swoje życie, a już na pewno jego najszczęśliwsze chwile. Jednak ktoś uważa zupełnie inaczej i jest przekonany, że to właśnie Margaret, dziewczynie wciąż borykającej się z odkrytą w dzieciństwie tajemnicą zmarłej siostry bliźniaczki, trzeba powierzyć napisanie biografii. I to nie byle kogo, bowiem jednej z najbardziej poczytnych pisarek Wielkiej Brytanii, Vidy Winter.

Poza faktem, że to pisarka najbardziej poczytna, to bez wątpienia najbardziej tajemnicza. Na potrzeby każdej ze swoich książek tworzy nową wersję swojego życia, istnieje co najmniej dziewiętnaście różnych opowieści o jej dzieciństwie i to skrajnie różnych. Dlaczego zatem teraz powiedzieć ma prawdę? Otóż Winter jest ponoć śmiertelnie chora, choć tak naprawdę Margaret wyruszając w podróż do rezydencji pisarki, kompletnie nie rozumie powodów decyzji pisarki, a już na pewno nie ma zamiaru uwierzyć w nic, co ta jej powie. Dlatego od razu stawia warunek – prosi o podanie co najmniej trzech możliwych do zweryfikowania faktów. Dzięki temu odkrywa, że choć pisarka naprawdę nazywa się Vida Winter, tylko jest Adeine, jedną z bliźniaczych sióstr, zamieszkujących posiadłość Angelfield.

Tak rozpoczyna się niezwykła współpraca, choć Margaret do końca nie jest jednak przekonana, że ze sporządzanych notatek z rozmów, zrodzi się książka. Jednak opowiadana przez pisarkę historia, jest zbyt skomplikowana, poruszająca i groźna, zbyt precyzyjna, by mogła być kłamstwem. My zaś jesteśmy świadkami swego rodzaju wiwsekcji tej dziwnej kobiety, o dłoni naznaczonej blizną, która próbuje oczyścić swą duszę, po raz pierwszy deklarując chęć powiedzenia prawdy. Słuchamy zatem dziwnej opowieści o Isabelle i jej bracie Charliem, biednym chłopcu, który od dziecka wydawał się być zły. Chory związek jaki ich połączył jest tylko częścią tej historii, w której pojawiają się dziewczynki: Adeline i Emmeline, którym do szczęścia wystarczyło tylko swoje towarzystwo. Komunikujące się w swoim języku dzieci, wychowywane przez niedomagającą służącą, szybko stały się postrachem całej wsi. Nie tylko z powodu ich wyglądu, ale przede wszystkim zachowania. Można było założyć, że tam, gdzie dzieje się coś złego tam były one. Ich niezwykła relacja stała się nawet tematem pewnego eksperymentu, który jeszcze spotęgował ich negatywne cechy, ale i nierozerwalnie splótł je ze sobą…

Tę opowieść w opowieści możemy przeczytać dzięki Diane Setterfield, znanej niektórym czytelnikom dzięki książce „Była sobie rzeka”. Opublikowana nakładem Wydawnictwa Albatros historia, jest jedną z najbardziej niezwykłych , jakie kiedykolwiek czytałam i tak naprawdę łączy w sobie wiele gatunków literackich, włącznie z powieścią grozy. To jedna z takich pozycji, o których się nigdy nie zapomina i które odkłada się na półkę z zamiarem powtórnej lektury, a co najważniejsze… tej obietnicy złożonej sobie się dotrzymuje. Niczym matrioszka, pokazuje nam kolejne kryjące się w tajemnicy tajemnice, kolejne opowieści, a jedna jest bardziej fascynująca od drugiej. Lekturze towarzyszy jeszcze niezwykły klimat starych książek i starych domostw, który czynią ją zarówno ekscytującą, jak i mroczną. Dlatego też po książkę śmiało sięgnąć mogą nie tylko miłośnicy autorki, ale wszyscy, którzy mają wysokie oczekiwania co do powieści i trudno ich zadowolić. Napisana pięknym, niezwykle plastycznym językiem opowieść, ze wspaniale wykreowanymi bohaterami, jest jedyna w swoim rodzaju. Niezapomniana.

Ach co to jest za książka! Historia, która misterną nicią niczym pajęczyna oplata czytelnika, pozwalając zatracić się w opisach przeszłości, mrocznej atmosferze wrzosowisk i...miłości do literatury.

A wszystko rozpoczyna się od pewnego listu, znalezionego niespodziewanie na schodach. W liście tym sławna, choć tajemnicza pisarka składa propozycję młodej, początkującej biografistce, aby ta opisała jej historię.

Wybór ten nie jest przypadkowy - Margaret Lea od dzieciństwa bowiem kocha książki całą sobą. Współprowadząc z ojcem antykwariat obcuje z nimi każdego dnia, dbając, chroniąc ale przede wszystkim doceniając to, co mogą zaoferować ich wnętrza.

Margaret dotychczas nie poznała twórczości Vidy Winter, jednak po poznaniu jednej z wydanych dzieł czuje się zaintrygowana twórczością pisarki. Tym bardziej, że egzemplarz, który ma okazję poznać jest wyjątkowy.

Fabuła tej powieści jest magicznie mroczna. W swej niespieszności powoli odkrywa kolejne wątki. Przenosząc się do posiadłości Angelfield za sprawą opowieści pisarki, możemy poznać historię pełną mroku, nieszczęścia i tragedii.

Opowieść Winter przekazuje historię rodziny naznaczonej cierpieniem i toksycznością. Opisaną jednak w sposób, dostarczający literackiej uczty.

Ta książka będzie cudowną przygodą dla wszystkich, którzy lubią zawiłe historie rodzinne, w których nie brakuje ciemniejszych momentów. Będzie idealna dla tych, którzy nie stronią od opowieści o duchach, starych posiadłościach czy tajemniczych tragediach. Będzie też odpowiednia dla tych, którzy szukają na kartach opowieści o miłości, niekoniecznie tej szczęśliwej.

Jednak przede wszystkim będzie dobrym wyborem dla tych, którzy po prostu kochają literaturę - ponieważ ta powieść to swoisty pomnik w hołdzie literaturze.

Nie przypomnę sobie kiedy ostatni raz miałam do czynienia z literaturą piękną. Po przeczytaniu "Trzynastej opowieści" myślę, że mogłoby się to zdarzać częściej 😉

Nie możemy się spodziewać tutaj szybkich akcji, a mimo to ciężko się oderwać. Jestem zaskoczona jak mocno wciągnęłam się w historię bliźniaczek Emmeline i Adeline, a wszystko to za sprawą opowieści pani Winter.

Smutek, rozpacz, nienawiść, miłość, chęć odkrycia prawdy - mnóstwo emocji. Jest to wyjątkowa historia o duchach z przeszłości. Tajemnice, które skrywają już ruiny posiadłości Angelfield oraz duchy bliskich wspomnianych bliźniaczek, pomału zostają poznane przez Margaret. Zwroty opowiadanej historii zaskakują 😊 Jest to książka, której trzeba poświęcić więcej czasu, a piękno które zawiera w środku jest warte zapamiętania. Tak samo okładka, która jest fenomenalna💚

Historia, w której ludzkie dramaty odgrywają najważniejszą rolę. Kiedy zaczyna się nasza historia? Od czasu swoich narodzin, a może począwszy od przodków?

Polecam sięgnąć po ten kawałek literatury 😉

Kawał dobrej opowieści.

"A nic nie zdradza więcej niż opowieść"

Co w głównej mierze skusiło mnie do sięgnięcia akurat po tę powieść? Poprzednia książka autorki urzekła mnie wiktoriańskim stylem, pewna baśniowością, a z racji tego, że lubię klasykę uznałam, że trafi w mój czytelniczy gust i tak się wówczas stało. W przypadku Trzynastej opowieści piękne wydanie jako walor estetyczny to jedno, ale głównie przemówił do mnie nieoczywisty opis, do końca nie wiadomo o czym będzie fabuła, dałam się wciągnąć w zagadkę zastawioną przez autorkę.

Trzynasta opowieść to książka pod wieloma względami piękna i nietypowa. Zaskakujące jest dla mnie jak współczesna pisarka mogła w tak wyjątkowy i jakże prawdziwy sposób oddać nastrój i klimat prozy XIX wieku. Diane Setterfield jest mistrzynią snucia opowieści, oplata nią nas niczym misternie tkana pajęczyna, a lekturze jej książek zawsze towarzyszy ciekawość i pewien mrok.

Vida Winter to sławna pisarka, kobieta o wielu obliczach i przeszłości, z którą będzie musiała się zmierzyć. Tuż przed śmiercią pragnie opowiedzieć swój życiorys i wybiera do tego zadania córkę właściciela antykwariatu Margaret. Jest to wielowątkowa historia, na którą składają się zwierzenia umierającej Vidy W. oraz śledztwo i grzebanie w przeszłości, którego na swoją rękę dokonuje jej biografka. Mamy wielu bohaterów, ale ze względu na to, że są to postaci nietuzinkowe, o cechach dość charakterystycznych łatwo je zapamiętamy.

Wielbiciele klasyki i powieści gotyckiej będą z pewnością zachwyceni. Nie pozbawiona mroku historia jest dość nietypowa, mamy stare domostwo, duchy i dziwne przypadłości na które zapadają bohaterowie, a cała akcja dzieje się na wrzosowiskach hrabstwa Yorkshire.

Wątek kazirodczy, miłość, która doprowadza do obłędu, mierzenie się z własną przeszłością - czy coś wam przypominają? Z pewnością zauważymy wiele powiązań z Wichrowymi wzgórzami, choć książka jest sama w sobie niepowtarzalna i nie potrzebne jej porównywanie do jakichkolwiek innych tytułów. Zwróćcie uwagę na pewien dualizm, który był charakterystyczny dla powieść i gotyckich: mamy dwie siostry Adeline i Emmeline, rodzeństwo Victoria i Charlie, a także Margaret i jej zmarłą siostrę, dwa pokolenia, dwie posiadłości.

Autorka potrafi rozbudzić w czytelniku ciekawość tworząc nastrojowe opisy, posiadłość Angelfield to zagadkowe miejsce pełne duchów i zjaw, a kto nie lubi dziś czytać opowieści o duchach i starych domostwach?

Polecam czytelnikom lubującym się w klasyce, powolnym stylu opowieści, a przede wszystkim wielbicielom prozy Emily Bronte.

o "Była sobie rzeka" słyszałam przeróżne opinie, jednakże nie czytałam tej książki. po "Trzynastą opowieść" sięgnęłam bez większego zastanowienia.

Niesamowita, magiczna, gotycka, wciągająca historia, która wciągnęła mnie całkowicie. Kilkastet stron niesamowitej powieści, która czaruje swoim niecodziennym klimatem. Mogłabym rzec, że "Trzynasta opowieść" przypomina mi odrobinę "Wichrowe Wzgórza", dlatego też miłośnicy tej książki z pewnością będą zadowoleni taką "współczesną" wersją tegoż klasyku.

Zdecydowanie polecam.

Kto sięgnie po Trzynastą opowieść ten nie będzie żałować bo warto ....proza dla kobiet i dla tych co kochają książki.

Szkoda ,że już się skończyła ...mam nadzieję, że to nie ostatnia książka tej autorki.

“Słowa coś takiego w sobie mają. We wprawnych rękach, gdy zręcznie się nimi operuje, potrafią nas zniewolić. Spowijają nasze ciało jak pajęczyna, a kiedy jesteśmy już tak zauroczeni, że nie możemy się ruszyć, przedostają się pod skórę, przenikają do krwi, paraliżują myśli. Czynią w nas swoją magię.”

Dawniej posiadłość Angelfield należała do ekscentrycznej rodziny naznaczonej szaleństwem. Dziś to ruina skrywająca przerażający sekret... Margaret Lea otrzymała propozycję napisania biografii jednej z najsłynniejszych pisarek jej czasów. Tym samym dostała szansę by odkryć tajemnice mrocznego Angelfield. Jednak podróż po zakamarkach pamięci pisarki, która opowiada jej swoją historię, zakłóca własna bolesna strata Margaret.

“Była sobie rzeka” Diane Setterfield całkowicie mnie oczarowała, więc kwestią czasu było przeczytanie przeze mnie “Trzynastej opowieści”. To kolejna książka autorki, która sprawiła, że świat przestał dla mnie istnieć. Diane Setterfield potrafi czarować swoimi słowami, sprawiać, że stają się dla mnie powietrzem, a czas nie liczy się w minutach, ale w przeczytanych zdaniach jej dzieł. Na razie jest to najlepsza książka jaką przeczytałam w 2021 roku!

Książki Setterfield charakteryzują się dosyć ciężkim piórem oraz barwnym sposobem opowiadania historii. Ja się w tym zakochałam, uwielbiam to jak piękne, głębokie jest jej pióro, tak inne od wszystkiego, co do tej pory czytałam. Autorka kolejny raz stworzyła niesamowity klimat i książkę, która jest tak przyjemnie duszna i mroczna, że nie dało się od niej oderwać. Zachwycił mnie motyw miłości do książek i motyw opowieści, którego podjęła się autorka. Doskonała była również tajemniczość tej historii, tak samo jak intrygujący motyw przemijania, pewnej fascynacji zmarłymi osobami oraz samą śmiercią. Nie okropną i ponurą śmiercią, a taką, z którą można się pogodzić, która jest na miejscu. Zadziwia mnie to, że absolutnie nie jest to ciepła historia, a i tak dobrowolnie tkwiłam w jej upojnym zimnie.

“Trzynasta opowieść” Diane Setterfield to książka doskonała, do której będę wielokrotnie wracać. Pomysłowość autorki, co do tej historii była niezwykła, kocham każdy element jej opowieści! To książka, której się nie czyta, to ona sama opowiada nam skrywaną przez siebie historię... “Trzynastą opowieść” zdecydowanie można nazwać książką z duszą. Dajcie jej skraść swoje serce! :)

Wszyscy tak mocno zachwycają się tą książką, to dlaczego miałam odmówić sobie przyjemności jej przeczytania? I ja postanowiła poznać dzieło Diane Setterfield. Przyznaje, że autorka serwuje książkę na bardzo dobrym poziomie, gdzie nie brakuje pewnych mrocznych elementów i tajemnic, których nie idzie tak łatwo rozwiązać. Chociaż przyznaje, że na początku myślałam, iż to nic nie znaczące dzieło literackie, a tu nagle takie zdziwienie. Jak się akcja rozpędziła, to już do samego końca nie mogła się zatrzymać. Lubię takie książki z taka interesującą fabułą, więc śmiało mogę Wam polecić ją do czytania.

Prawdę mówiąc, książka "Trzynasta opowieść" Diane Setterfield przyciągnęła mnie do siebie okładką. Jednak nie spodziewałem się, iż dostanę coś tak zaskakującego, co porwie mnie na długie godziny i nie puści, dopóki nie skończę czytać. Jest to przepięknie poprowadzona historia, która pokazuje relacje rodzinne dojrzałej pisarki i jej tajemnice. Dzięki tak fantastycznie skonstruowanej fabule przeniosłem się w dość mroczny świat, w którym czasem nie łatwo zrozumieć, co się dzieje. Bardzo przypadł mi do gustu styl pisania autorki, z pewnością sięgnę po inne jej powieści. A tę książkę jak najbardziej polecam każdemu.

Ta przepiekna okładka musiała skrywać piękne wnętrze. Chociaż nie powinno się oceniać książki po okładce, to jak przejść obojętnie obok takiego wydania?

Historia magiczna, baśniowa, w mrocznym klimacie. Tak na szybko można ocenić Trzynastą opowieść. Nie jest to powieść, którą można przeczytać jednego wieczoru, trzeba się nią delektować, bo napisana jest pięknym językiem, nieśpiesznie i z wielką dbałością o szczegóły. Autorka stworzyła cudowny, ciężki klimat, który oblepia nas smutkiem i nostalgią. Całość przywodzi na myśl klasyczne angielskie dzieła literatury - jest stylowa i tajemnicza, a elementy z pogranicza baśni to dodatkowy atut.

Na zakończenie trzeba wspomnieć własnie o zakończeniu. Zaskakujące, ale spójne, dobrze przemyślane, to wisienka na torcie. Polecam.

"Trzynasta opowieść" już na zewnątrz jest niezwykła, od tego wydania nie można oderwać wzroku. Zaglądamy do środka i jest jeszcze bardziej magicznie, zaczynamy czytać i nie możemy przestać. Tak właśnie było ze mną. Już od pierwszej strony ta historia oczarowała mnie w stu procentach. Jest tu magiczna aura podana w odpowiedniej dawce, klimat dawnych powieści, antykwariatu, tajemniczych miejsc. To była prawdziwa czytelnicza uczta, ale zacznijmy od początku...

Margaret Lea jest młodą biografką i pracuje w antykwariacie. Pewnego dnia otrzymuje list od sławnej autorki, Vidy Winter. Kobieta znana, ale jednak tajemnicza, prawdę o sobie skrywa przed światem, natomiast w wywiadach chętnie buduje różnorodne opowieści. Margaret otrzymuje zadanie, wybierze się w podróż do przeszłości autorki, odkryje posiadłość Angelfield, która za ruinami kryje wiele sekretów, tragiczną historię rodziny, a nawet duchy. Spisując prawdziwą historię autorki, trafi na złożoną historię o stracie, miłości, nienawiści i szaleństwie. W tym wszystkim, młoda biografka być może będzie mogła odnaleźć też cząstkę siebie.

"Trzynasta opowieść" to cudowna historia, którą trzeba poznać. Ta powieść trafiła od razu na listę moich ulubieńców, bo ma w sobie wiele elementów, które sprawiają, że zajęła honorowe miejsce w mojej biblioteczce. Bardzo złożona i intrygująca historia rodziny, zaciekawiła mnie do tego stopnia, że czytałam ją do późna. Wspaniale było słuchać opowieści Vidy Winter i razem z Margaret podążać śladami tej historii, sprawdzać, co wydarzyło się naprawdę. Wszystkie magiczne elementy okazały się dodawać uroku tej historii, ale jednocześnie jej nie przytłoczyć. Jeżeli kochacie takie mroczne, złożone, wręcz hipnotyzujące historie, koniecznie sięgnijcie po ten tytuł!

Życie bliźniaczek od początku nie było usłane różami. Za murami pięknego domu miały miejsce przejmujące wydarzenia. Czy to one ukształtowały dziewczynki? Czy one po prostu urodziły się złe?

“Trzynasta opowieść” to książka, której akcja została zbudowana wokół mrocznych tajemnic, smutnych półprawd i rozczarowujących przemilczeń. Główna bohaterka książki spędziła życie w cieniu sekretów czekających, by wyjść na światło dzienne i niepozwalających na spokojne i szczęśliwe życie. Czy można tak po prostu odciąć się od przeszłości i przekreślić grubą kreską winy, wyrzuty sumienia i porażki?

Uwielbiam historie, w których główną wartość stanowią wszelkiej maści niepokojące tajemnice, mniejsze i większe sekrety rozpychające się łokciami i zajmujące swoje miejsce na kartkach powieści i w umyśle czytelnika. Zbudowana na nich atmosfera napięcia i obawy jest po prostu niepowtarzalna, a możliwość poznania wszystkiego, co przez tyle lat kryło się bezpiecznie pod powierzchnią, pobudza wyobraźnią i utrzymuje zainteresowanie. Setterfield wspaniale poradziła sobie ze zbudowaniem takiej pełnej lęków opowieści, a niespieszne ujawnianie kolejnych faktów wpłynęło na powstanie szalenie przejmującej i zastanawiającej historii.

„Trzynasta opowieść” to książka, która czyta się niemalże sama. Czytelnicze zaangażowanie powstałe za sprawą niepokojącej magii tematu sprawia, że łatwo przeoczyć upływ czasu oraz kartkowanie powieści. Każdy kolejny rozdział doprowadza nas bowiem do poznania kolejnego sekretu, a możliwość ich odkrywania i budowania całości na własną rękę, jest w tym przypadku szalenie przyjemna. Szczególnie, że mamy do czynienia z historią o wiele mroczniejszą, niż można by przypuszczać, kiedy dopiero zaczynamy jej lekturę.

Setterfield stworzyła grono nieprzewidywalnych kobiecych postaci, o silnych i dominujących charakterach. Ta dziwna, ponura i złowieszcza gromadka sprawia, że całość nabiera dusznego i oszałamiającego kolorytu. Autorka pozwala nam przenieść się do świata, w którym nic nie jest takie, jakie mogłoby się wydawać, a najgorsze człowiecze przywary chętnie goszczą w sercach bohaterów. Charakterystyki poszczególnych postaci są przekonujące i ujmujące, a grono mniejszych i większych socjopatów wspaniale się uzupełnia.

W „Trzynastej opowieści” kryje się mroczny magnetyzm, którego niezwykła siła przyciągania nie pozwala oderwać się od lektury. Każdy szczegół tej historii został dokładnie zaplanowany, by zająć należne mu miejsce. Całość jest bardzo przemyślana i mocno dopracowana, po to by zaoferować czytającemu opowieść najwyższych lotów. Autorka oddała w ręce czytelnika zaskakującą powieść, w której główne role odgrywają ludzie źli i nieszczęśliwi, a tło wydarzeń nie tylko świetnie pasuje do mroku charakterów, ale również zdaje się dodatkowo pogłębiać ponury klimat.

„Trzynasta opowieść” to historia, która zdobędzie serce wszystkich lubujących się w pełnych grozy i smutku książkach. Ta pozornie dość lekka fabuła okazuje się bowiem cudownie mroczna i głęboko zaskakująca. Nie sposób jest przejść obok niej obojętnie.

Mierzycie się z własną przeszłością? Czy zostawiacie ją za sobą?

⭐RECENZJA PREMIEROWA⭐

"Był sobie kiedyś dom zwany Angelfield.

Mieszkały w nim siostry bliźniaczki.

Czy wierzycie w duchy?

No to posłuchajcie..."

"Dawno, dawno temu były sobie dwie dziewczynki...

Przed laty tragicznie naznaczył je los.

A z ich cierpienia zrodziły się historie, które zadziwiły świat."

Fragment od wydawcy

📖

„Trzynasta opowieść” to powieść o uczuciach, emocjach, pasji, ale również mierzeniu się z własną przeszłością. Są takie sytuacje w naszym życiu, że mimo wstydu, strachu, chcemy się podzielić tym, co było i nas spotkało. Powiem Wam, że ta lektura nie należała do łatwych i przyjemnych. Dla mnie była to bolesna i trudna książka, ponieważ sama mierzę się z własną przeszłością i walczę o lepsze jutro. Ale właśnie liczy się to, że się chce! Narracja w lekturze jest ciekawie napisana. Poznajemy losy bohaterów, to, co czują i jak się zachowują. Historia bardzo ciekawa i naprawdę dobrze mi się czytało tę powieść, lecz uważam, że niektóre opisy były zbędne. Nie lubię jak jest czegoś za dużo, albo jest opisywane przez kilka strona. Krótko, zwięźle i na temat – to jest to. Ale domyślam się, że tutaj tak być nie mogło. Postacie pisarka świetnie wykreowała. Potrafiłam je sobie wyobrazić, „poczuć”, były naprawdę realne. Autorka zaskoczyła mnie tym, że w tej książce połączyła parę wątków i stworzyła akcję i jej zwroty. Mamy tutaj romans, grozę, tajemnicę, tak naprawdę same znaki zapytania. A zakończenie mnie zszokowało. Powiem Wam, że spodziewałam się po tej lekturze czegoś innego, a dostałam tutaj wiele niewiadomych, wiele zaskoczeń. I tak jak momentami się nudziłam przy niektórych momentach, to reszta mi to wynagrodziła. Uważam, że to była dobra lektura, taka troszkę inna. Polecam!

📖

Za egzemplarz książki do recenzji dziękuję @wydawnictwoalbatros 🖤

Kilkanaście lat temu kupiłem tę książkę i muszę powiedzieć, że się zachwyciłem. Genialny pomysł na książkę, każda strona tak wciąga, że nie ma się ochoty odłożyć. Jeśli ktoś ma wolny weekend i pragnie dobrej "randki z książką" to szczerzę polecam!!! :D